หลังจากหลั่งน้ำตาหนึ่งหยด ควอนเจอินมิได้ร้องไห้ต่อ
เธอกล่าวด้วยเสียงสุขุมเหมือนกับตอนที่เจอกันครั้งแรก
“เธอคงรู้แล้วว่าพ่อแม่บุญธรรมของเลนาเป็นยังไง”
วันที่ฝนตก
ฉันพยักหน้ารับ พลางหวนนึกถึงคู่รักวัยกลางคนที่อ้อนวอนขอความเห็นใจบนดาดฟ้าวังมยองทาวเวอร์—ตึกระฟ้าแห่งเดียวในเขตอึนกวาง
“ชื่อเสียงทางสังคมของพวกเขาสมบูรณ์แบบมาก มีลูกสาวหนึ่งคน และผลงานในฐานะเพลเยอร์ก็ไม่ได้แย่… เหนือสิ่งอื่นใด ฉันเชื่อใจและยอมทุ่มเงินให้พวกเขา ก็เพราะสองคนนั้นคือญาติของจาเร็ด”
ฉันยังไม่ลืมภาพถ่ายที่ดูภูมิฐานของคู่สามีภรรยา ซึ่งถูกนำมาแฉในมายาลิสต์
ถ้าแค่ดูจากรูป คงยากที่จะให้คิดว่าพวกเขามีส่วนพัวพันกับมายาเกตอันโสมม
น้ำเสียงขณะร่ำไห้อ้อนวอน มีฤทธิ์กระตุ้นความเห็นใจของผู้ฟังได้อย่างน่าทึ่ง
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร เพราะโดยส่วนใหญ่แล้ว พวกนักต้มตุ๋นชาติชั่วมักตบตาคนได้เก่ง
“เลนาได้เรียนในโรงเรียนแสงเงิน และมักแต่งกายด้วยเครื่องแบบดีๆ เสมอในรูปที่พวกเขาส่งมา ฉันก็เลยไม่เคยสงสัย”
นัยน์ตาสีน้ำเงินของควอนเจอิน แผ่ความเศร้าเจือโมโหครู่หนึ่งก่อนจะหายไป
“แต่ในความเป็นจริง เลนาไม่เคยได้รับการสนับสนุน ที่เห็นแต่งชุดดีๆ ก็เป็นตอนที่ถูกลากไปเข้าร่วมงานประมูลมายาหรืออะไรเทือกนั้น… หากไม่นับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เลนาไม่เคยได้เรียนพิเศษอะไรเลย”
เช่นนั้นแล้ว เงินสามหมื่นล้านวอนที่ควอนเจอินคอยส่งให้หายไปไหน?
ในเมื่อทั้งสองเป็นสมาชิกคลับ VIP ของชเวย็อนทึก ก็เดาได้ไม่ยากว่าคงผลาญเงินไปกับความบันเทิงและการพนัน
“ทางเราลงมือสืบสวนและสอบปากคำผ่านสัตว์วิเศษที่เคยช่วยเหลือเราในอดีต เพราะฉันอยากรู้ว่าทำไมสองคนนั้นถึงต้องโหดร้ายกับเลนาขนาดนี้”
สัตว์วิเศษ*ที่เคยช่วย? (เผ่าแท้ระดับสูง)
ได้ยินว่าเมื่อก่อนเคยมีสัตว์วิเศษยื่นมือช่วยเหลือทะเลสาบนิรันดร์
อ้างอิงจากคำพูดวังจีโฮ ควอนเจอินเคยเล่าให้ฟังในตึกเงินจรัสว่า มีสัตว์วิเศษบางตัวช่วยเธอเค้นข้อมูลจากเผ่าหมี
“พวกเขารู้สึกต่ำต้อยกว่าจาเร็ด และเชื่อว่าเลนาคือลูกนอกสมรสของจาเร็ด… ในเมื่อยังไงเลนาก็เป็นจุดอ่อนของจาเร็ดอยู่แล้ว การนำเงินไปผลาญเล่นก็คงไม่มีปัญหา”
จาเร็ดลีคืออัจฉริยะผู้สามารถเข้าร่วมหนึ่งในกิลด์ท็อปสิบของโลกอย่าง ‘สัจจะสามอัศวิน’ ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย
แม้ตอนนี้จะถูกมองเป็นเพียง ‘ชาวเกาหลีผมทอง’ ที่คอยสนับสนุนควอนเจอิน แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าเขาคือสุดยอดเพลเยอร์ก็ยังไม่เปลี่ยนไป
ดูเหมือนพ่อแม่บุญธรรมของควอนเลนาจะอิจฉาจาเร็ด จึงนำความไม่พอใจไปลงกับเลนา
“ระหว่างการสอบปากคำ เรายึดทรัพย์คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลของพวกเขามาตรวจสอบ หลังจากกู้ข้อมูลสำเร็จ… ฉันได้อ่านข้อความทั้งหมดที่พวกเขาส่งหาเลนา”
ควอนเจอินไล่อ่านประวัติการสนทนาที่เต็มไปด้วยถ้อยคำด่าทอเหล่านั้น?
ขนาดว่าฉันอ่านแค่ ‘ของหนึ่งวัน’ ยังเดือดขนาดนี้
“ฉันทำแบบนั้นไปทำไมกันนะ…”
ควอนเจอินกล่าวเสียงนุ่ม แต่นัยน์ตาสีฟ้าของเธอเปียกชุ่มอีกครั้ง
‘ควอนเจอินคงอยากปกป้องควอนเลนา’
หลังจากจบโศกนาฏกรรมรอยแยกแมนเชสเตอร์ ครอบครัวหนึ่งเดียวที่ควอนเจอินเหลืออยู่คือเลนาตัวน้อย
ในเมื่อเอะใจว่าเผ่าผีเสื้อพยายามหลอกใช้บางสิ่งจากเธอ ควอนเจอินตัดสินใจไม่เก็บเลนาไว้ใกล้ตัว
เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงยกควอนเลนาให้กับญาติของจาเร็ดลี—พวกพ้องที่เชื่อใจได้มากที่สุด ส่วนตัวเธอเองก็อุทิศชีวิตให้กับการตามหาผีเสื้อในอังกฤษ
คงเป็นสาเหตุที่ทำให้คอนเสิร์ตนอกสหราชอาณาจักรของเธอ มีปริมาณลดลงอย่างมากในช่วงสิบปีหลัง
และควอนเลนาคงเป็นเหตุผลที่ควอนเจอินปฏิเสธสัญชาติอังกฤษ แม้จะดำรงชีวิตอยู่ที่นั่นหลายปี
“ในตอนที่รายละเอียดเกี่ยวกับมายาเกตหลุดออกมาเป็นครั้งแรก ฉันพยายามสืบหาข้อเท็จจริง แต่สิทธิ์ในการเข้าถึงข้อมูลส่วนบุคคลของอาชญากรเกาหลีนั้นมีขีดจำกัด ชื่อของพวกเขาจึงไม่โผล่ในรายงานมายาลิสต์ครั้งแรก”
รายชื่อพ่อแม่บุญธรรมของควอนเลนา เพิ่งปรากฏบนมายาลิสต์หลังจากเหตุการณ์วันเกิดชเวย็อนทึก
ถ้าตรวจสอบก่อนหน้านั้นก็จะไม่พบ
ในเกาหลี อาชญากรมักถูกปกป้องเกินความเป็นจริงเสมอ
“แค่คิดว่าเธอ… เลนาตัดสินใจแบบนั้นในวันเปิดเทอม… ฉัน…”
ควอนเจอินปิดปากเงียบ
บลูไวโอลินิสต์ผู้ไม่เคยหวั่นไหวต่อหน้าผู้ชมกลุ่มใหญ่ ตอนนี้ดูไม่มั่นคงอย่างมาก
‘เล่าดีไหมนะ…’
ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า สามารถเล่าเรื่องของเลนาโดยที่เจ้าตัวยังไม่ยินยอมได้ไหม
อุปนิสัยของควอนเลนาที่ถูกบันทึกไว้ในเกม
สภาพแวดล้อมของควอนเจอิน
ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่
แต่ละประเด็นทยอยถูกเรียบเรียงในหัวฉัน
‘ในเกม ทะเลสาบนิรันดร์เป็นได้แค่ไม้ประดับในเรื่องราว เพราะควอนเจอินกลายเป็นแบบนี้หลังจากค้นพบความจริงว่า เลนาเคยเกือบฆ่าตัวตาย… เธอคงเศร้าจนกลับมาไม่ได้อีกเลย’
ควอนเจอินคือครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของควอนเลนา อีกทั้งยังเป็นนักดนตรีโลกให้การยกย่อง
เพื่อควอนเลนาแล้ว ฉันไม่ควรปล่อยผ่านเรื่องนี้
‘คงต้องพูดออกไป เพื่อทั้งสองคน’
แม้นั่นอาจทำให้ควอนเลนาเกลียดฉันในภายหลัง ที่ไม่ยอมขออนุญาตก่อน
“หลังจากเกิดเหตุในวันเปิดเรียน… ควอนเลนาปฏิเสธโรงเรียนและเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง”
วันที่ฉันคืนริบบิ้นให้ควอนเลนา
ฉันเล่าความจริงพลางนึกถึงเด็กผู้หญิงที่ยิ้มอย่างร่าเริง
“แต่แล้ววันหนึ่ง เธอยอมมาโรงเรียนเพราะได้ฟังเพลง ‘for LENA’ ที่เป็นกริ่งคาบเรียน”
หลังจากนั้น ฉันเล่าเรื่องราวที่ควอนเลนาเคยเล่าให้ฟัง รวมถึงเรื่องที่ได้พบเห็นด้วยตาตัวเอง
ควอนเลนาอยากเรียนไวโอลินตั้งแต่พลังวิเศษเพลเยอร์ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ
เธอเข้าชมรมเครื่องสายด้วยความช่วยเหลือของฮัมกึนยองกับที่ปรึกษาชมรม หลังจากนั้นก็เริ่มหัดไวโอลินอย่างจริงจัง
ควอนเลนาขอร้องให้เพื่อนช่วยจองบัตรคอนเสิร์ตไลฟ์อินโคเรียของควอนเจอิน
แผนการจองตั๋วล้มเหลว เธอจึงต้องคอยรีเฟรชหน้าจอทุกวันเผื่อว่าจะมีคนยกเลิกตั๋ว จนกระทั่งเริ่มแสดงสัญญาณของอาการขาดนอน แต่สุดท้ายก็พบทางออกเป็นงานพาร์ตไทม์หลังเวที
ควอนเลนาซาบซึ้งจนร้องไห้หลังจากได้ฟังเพลงอังกอร์ ‘for LENA’
การเล่นพิซซิคาโต้เพลง ‘กลับบ้านเกิด’ ที่ไล่โน้ตได้อย่างสมบูรณ์แบบด้วยไวโอลินทองคำขาวที่ควอนเจอินมอบให้
ฉันไล่เรียงเรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เรื่องราวที่สัตว์วิเศษไม่มีทางสืบรู้
“ตอนนี้เธอได้รับคำสาป ‘คำสาบานให้เงียบ’ สองชั้น… เราต้องหาไอเท็มแก้คำสาปเกรด SSR ขึ้นไป เพื่อขจัดคำสาปให้เธอโดยไม่ต้องเสียลิ้น”
ฉันเล่าสาเหตุหลักของการมาเยือนในวันนี้
หน้าต่างตัวละคร ‘ควอนเลนา’ ที่เคยตรวจสอบในวันแรกของการสอบ ระบุไว้ชัดเจนว่าเธอยังถูกคำสาปสองชั้นครอบงำ
ฉันพยายามคิดหาวิธีขจัดมันมาตลอด
“ได้ยินว่ามูลนิธิวังมยองเสนอตัวช่วยแล้ว แต่เธอปฏิเสธ… แต่ถ้าคุณช่วยโน้มน้าว เด็กคนนั้นอาจเปลี่ยนใจ”
เฉกเช่นการ์ดไวโอลิน เลนาน่าจะรับไว้หากควอนเจอินยัดเยียดให้
“ในการให้สัมภาษณ์กับชมรมหนังสือพิมพ์ ผมจะพาควอนเลนามานั่งคุยด้วย แล้วเจอกันด้วยร่างกายที่แข็งแรงนะครับ”
กล่าวจบ ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ควอนเจอินไม่ได้ตามมา
“ขอบคุณนะ อึยชิน”
มีเพียงคำอำลาที่แผ่วเบา
* * *
หลังจากพาโชอึยชินกลับมาส่งที่โรงเรียน
จาเร็ดลีครุ่นคิดด้วยใบหน้าเจือความทุกข์
‘สุดท้ายก็ยังไม่ได้กินอะไร…’
เขาถามโชอึยชินระหว่างนั่งรถลีมูซีน แต่คำตอบยังคงเป็น ‘เธอไม่ได้กินอะไรเลย’
หลังจากเหตุการณ์ทะเลสาบซอกชน ควอนเจอินได้รับรู้ความจริงที่ว่า พ่อแม่บุญธรรมของควอนเลนามีส่วนพัวพันกับมายาเกต ส่งผลให้เธอไม่ยอมกินข้าวปลา
ควอนเจอินที่ได้ทราบความเป็นอยู่ของหลานสาวจากผลการสืบสวนของสัตว์วิเศษ ได้รับการกระทบกระเทือนทางใจอย่างหนัก
เลือดในตัวจาเร็ดลีพลันเย็นเฉียบ เมื่อนึกถึงใบหน้าของญาติร่วมสายเลือด
‘จัดการกับไอ้พวกชั่วนั่นสำคัญก็จริง แต่ตอนนี้เจนสำคัญกว่า’
ขณะคิดว่าควรทำอย่างไรให้ควอนเจอินยอมกินข้าวสักมื้อ
ประตูสีน้ำเงินที่ทำจากโลหะต่างโลก ซึ่งมีสัญลักษณ์ไวโอลินสีน้ำเงินสลักอยู่ เปิดออกจากด้านใน
ควอนเจอินเดินออกมา
เธอไม่ได้ออกจากห้องนั้นนานแล้ว จาเร็ดจึงอึ้งจนตอบสนองได้ช้า เอาแต่ยืนจ้องด้วยสายตาว่างเปล่าโน!วลกูดoทคอม
เป็นควอนเจอินที่เปิดปากก่อน
“…ขอโทษนะ”
ได้ยินแบบนั้น จาเร็ดลีรีบคุกเข่าตะโกน
“เจน! เลิกขอโทษได้แล้ว! ทุกครั้งที่คุณขอโทษ… ผม…”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
ควอนเจอินจับไหล่จาเร็ดลี พร้อมกับดึงตัวอีกฝ่ายขึ้น
หญิงสาวกล่าวกับจาเร็ดลีที่สูงกว่าตนมาก โดยยังไม่ลดสองมือลง
“ฉันทำถ้วยเยลลีบลูเบอร์รีตก… ยังมีเหลืออยู่ไหม”
เลือดในตัวจาเร็ดที่เคยเย็นเฉียบ กลับมาเดือดพล่านอีกครั้ง
“ม…มีสิ! เจน ล…แล้วคุณยังอยากกินอะไรอีกไหม!”
“ตอนนี้ฉันไม่ค่อยมีแรง… อยากใช้ไอเท็มฟื้นฟู”
สมาชิกทีมทะเลสาบนิรันดร์ที่ยืนกลั้นหายใจมองดูคนทั้งสอง ตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ในที่สุดควอนเจอินก็ยอมกิน…! ใช้ไอเท็มฟื้นฟู…!”
“ไปพาหมอประจำทีมมา!”
“ฉันจะโทรนัดผู้เชี่ยวชาญการทำขนมหวานบลูเบอร์รี”
“ฉันจะเหมาเยลลีและพุดดิ้งรสบลูเบอร์รีมาให้หมดตลาด!”
จาเร็ดลีกระโดดลิงโลดวิ่งไปทางพอร์ทัล
“เจน ห้ามเปลี่ยนใจแล้วนะ! ผมจะรอนะ!”
“อื้อ”
จาเร็ดลียิ้มเริงร่าเมื่อได้ยินคำตอบ
ท่ามกลางเสียงเอะอะของเพื่อนร่วมทีม ควอนเจอินเดินกลับเข้าไปในห้อง
เธอยกไวโอลินสีน้ำเงินขึ้นมาแล้วลงมือบรรเลง
เพลงที่เล่นในคราวนี้คือ ‘for LENA’
เสียงเมโลดีอันไพเราะของไวโอลินเอ่อล้นจนเต็มห้อง
ณ มุมหนึ่งของห้อง
ได้ยินบทเพลงที่ควอนเจอินบรรเลง ใครบางคนพึมพำ
“…ข้าล่ะชอบอะไรแบบนี้จริงๆ”
* * *
เช้าวันถัดมา
จาเร็ดกระหน่ำส่งข้อความมาหาฉัน
‘เป็นพวกที่เวลาตื่นเต้นแล้วภาษาเกาหลีจะเพี้ยนรึไง’
ภาษาเกาหลีป่วยๆ ของเขาตีความได้ว่า ‘ขอบคุณมากๆๆๆ มีอะไรที่นายอยากให้เราช่วยบ้างไหม’ และ ‘แวะมาที่สำนักงานทีมบ่อยๆ นะ’
ถึงจะไม่รู้รายละเอียด แต่ดูเหมือนว่าควอนเจอินจะได้เรี่ยวแรงกลับคืนมาแล้ว ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดี
‘ควอนเลนาจะรู้ชาติกำเนิดของตัวเองเมื่อไรกันนะ’
นี่เป็นเรื่องที่ควอนเจอินต้องจัดการด้วยตัวเอง
คงไม่เหมาะนักถ้าคนนอกอย่างฉันจะเข้าไปก้าวก่าย
‘แต่ถ้าไม่คืบหน้า ก็คงต้องแอบช่วยดันหลังกันบ้าง’
อีเลนา—ตัวละครที่ควบคุมได้ซึ่งตายไปทั้งที่ยังโหยหาการยอมรับจากพ่อแม่
หวังว่าควอนเลนาจะมีความสุขกับครอบครัวที่แท้จริง—ควอนเจอินได้ในสักวัน
“ข้อความเชียร์เอาเหมือนเดิมใช่ไหม”
“ใช่! อันนี้น่าจะดีที่สุดแล้วล่ะ”
ห้องเรียนปี 1/0
ฉันเห็นควอนเลนาผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราว กำลังคุยกับเด็กคนอื่นๆ
ขอเดาว่าหัวข้อสนทนาเช้านี้ยังคงเป็นประชุมเชียร์การแข่งหมากรุกของฉัน
〈เรียกดูข้อมูลส่วนบุคคลของ ‘อีเลนา’ 〉
เมื่อมั่นใจในชื่อจริงของควอนเลนา ฉันลองเปิดหน้าต่างตัวละครเพื่อตรวจสอบความเปลี่ยนแปลง
แต่มันยังคงถูกลงทะเบียนไว้ว่า ‘อีเลนา’
คงเพราะบัตรประชาชนของเธอยังเป็นอีเลนา และคนส่วนใหญ่ในโลกก็เข้าใจแบบนั้น
‘จะชวนไปสัมภาษณ์กับชมรมหนังสือพิมพ์ยังไงดีนะ’
หรือจะชวนไปให้หมดทุกคน?
การพาผองเพื่อนไปเยือนสำนักงานทีมทะเลสาบนิรันดร์ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไรนัก
ควอนเจอินกับลูกทีมก็คงอยากรู้เช่นกันว่า เพื่อนของหลานสาวมีนิสัยใจคออย่างไรบ้าง
ระหว่างที่ฉันส่งข้อความไปขออนุญาตควอนเจอินกับจาเร็ดลี พลางเรียบเรียงความคิดว่าจะหาข้ออ้างชวนเพื่อนๆ อย่างไรจึงจะเหมาะสม
วังจีโฮพูดกับฉัน
“เมื่อคืนหรือเช้ามืดออกไปไหนมา”
ดวงตาวังจีโฮส่องประกายสีทองครู่หนึ่งแล้วหายไป
“ข้าสัมผัสถึงกลิ่นอายเผ่าแท้ที่ค่อนข้างน่ารำคาญได้จางๆ”
เผ่าแท้ที่ค่อนข้างน่ารำคาญ?
เคยได้ยินสรรพนามแบบนี้จากที่ไหนกันนะ
วังจีโฮเคยเล่าให้ฟังว่า
—ใช่ ฉันเคยจับตามองฮงกยูบินที่ได้รับพรคุ้มครองจากเผ่าแท้ที่น่ารำคาญอยู่บ้าง ขั้นตอนการกลายเป็นเพลเยอร์ของเขาดูน่าสนใจดี
“หมายถึงเผ่าแท้ที่มอบพรคุ้มครองให้หัวหน้าทีมฮงกยูบิน?”
“ใช่”
วังจีโฮพยักหน้า
‘ถ้าควอนเจอินสงบลงแล้ว เราต้องถามเรื่องนี้กับเธอ’
นอกจากนั้นยังมีอีกหนึ่งสิ่งที่อยากรู้
ไวโอลินวิเศษที่มีคำอธิบายใกล้เคียงกับ ‘โชคชะตาไร้ชื่อ’ ของฉัน
ช่างฝีมือไวโอลินเพียงคนเดียวที่สามารถรังสรรค์ไวโอลินวิเศษ
ฉันอยากฟังข้อมูลจากช่างฝีมือคนนั้น
‘แต่ก่อนหน้านั้น… มีภูเขาให้เราต้องปีนข้าม’
วันนี้เป็นวันแข่งทัวร์นาเมนต์หมากรุกวันสุดท้าย และเป็นหนึ่งวันก่อนงานปาร์ตี้บนเรือ
—
MasterGU.edited = ขึ่้น->ขึ้น
