หลังจากผ่านการตื่นนอนที่คล้ายกับพายุเข้า ฉันกอดเจ้าบ่วงไว้ในอ้อมแขนแล้วเปิดดีไวซ์
ข้อความค้างอ่านจำนวนมากพรั่งพรูเข้ามาในสายตาทันที
[กึมชานซอล] ค่ายยุวชนของปีหนึ่งพังไม่เป็นท่า เป็นความจริงหรือ
แค่ข้อความแรกก็หมัดฮุกเลย
มันพังไปก็จริง แต่การถูกตอกย้ำก็เป็นเรื่องน่าเจ็บปวดเช่นกัน
ทำไมข้อความแรกในเช้าอันสดใสของฉันต้องเป็นของรุ่นพี่ห้อง 2/0 ตัวแสบด้วยนะ
[วังชานซอล] น่าจะเป็นข่าวจริง
[วังชานซอล] ฉันได้ยินมาจากเฒ่าคยุงกู หมอนั่นไม่ใช่คนโกหก
[กึมชานซอล] ก็จริง… ช่างเถอะ ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัยนะ!
[วังชานซอล] ขหปภ (ขอให้ปลอดภัย)
เห็นว่าได้คุยกับซาวอลเซอึมด้วย คงเป็นห่วงรุ่นน้องห้องศูนย์ที่ไปเข้าค่ายยุวชน
ว่าแต่ ทำไมพวกเขาถึงเรียกกวักคยุงกูว่า ‘เฒ่า’ ?
…ถ้าดูจากหน้าตา ก็อาจมองแบบนั้นได้อยู่
ข้อความถัดไปมาจากนักเรียนชั้นปีสองเช่นกัน
[ย็อมจุนยอล] สวัสดีครับท่านอาจารย์
[ย็อมจุนยอล] มีแนวโน้มว่าอากาศจะดีไปตลอดทั้งสัปดาห์ อุณหภูมิตอนกลางวันค่อนข้างเย็นเมื่อเทียบกับช่วงเวลาเดียวกันของปีก่อน เหมาะแก่การออกไปข้างนอก
[ย็อมจุนยอล] วันนี้ผมว่างและอากาศก็ดี ดังนั้นถ้าอาจารย์ไม่ติดขัดอะไร จะนัดสอนที่โรงเรียนก็ได้นะครับ!
[ย็อมจุนยอล] (สติกเกอร์)
เป็นสติกเกอร์มังกรแดงกำลังกำหมัดใต้แสงแดด
ยังมีอีกหนึ่งข้อความจากย็อมจุนยอล
[ย็อมจุนยอล] ฉันได้ยินเรื่องค่ายยุวชนแล้ว โล่งอกไปทีที่นายกลับมาอย่างปลอดภัย
มีข้อความทักทายสภาพอากาศมาถึงอาจารย์เหมือนทุกวัน และข้อความไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบถึงรุ่นน้องโชอึยชิน
อย่างที่คิด ศิษย์ของฉันเป็นเด็กสุภาพผู้เป็นห่วงเป็นใยรุ่นน้อง
หลังจากตอบไปพลางตรวจสอบรายชื่อผู้ส่ง ฉันค้นพบจุดร่วมหนึ่ง
‘เกือบทั้งหมดเป็นคนในโรงเรียน’
คนของโรงเรียนแสงเงินที่ไม่ได้เข้าค่ายยุวชน ต่างส่งข้อความมาถามไถ่หรืออวยพรฉัน
ไล่ตั้งแต่ชมรมหนังสือพิมพ์ พัคซึงยอน ซองซีวาน มาจินซึง ไปจนถึงชอนดงฮา
แม้จะมีแรงกดดันจากสมาคมและเผ่าเสือที่ช่วยป้องกันไม่ให้ข่าวรั่วไหล แต่ก็เลี่ยงการถูกพูดถึงภายในโรงเรียนไม่ได้
ดังนั้น ข้อความจากบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนหรือสมาคมเลย จึงเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ
[จางนัมอุก] (ลิงก์)
[จางนัมอุก] (ลิงก์)
[จางนัมอุก] (ลิงก์)
…
…
…
ทุกลิงก์ที่จางนัมอุกส่งมาเป็นรายงานสั้นๆ เกี่ยวกับการเกิดและหายไปของรอยแยกบนเกาะซอกโม รวมถึงการผิดปกติของสภาพอากาศ
ไม่ใช่สิ่งที่จะบังเอิญเจอกันได้ง่ายๆ เลย
[จางนัมอุก] อึยชิน ซังฮุน นี่มันศูนย์ฝึกอบรมที่พวกนายไปเข้าค่ายกันไม่ใช่หรือ เกิดอะไรขึ้น
[อูซังฮุน] ช (ใช่)
[จางนัมอุก] ของจริงสินะ! ได้สู้กับเอนามีไหม
[อูซังฮุน] ช
[จางนัมอุก] บาดเจ็บตรงไหนกันไหม
[อูซังฮุน] ม
[จางนัมอุก] โล่งอกไปที แล้วอึยชินล่ะ ปลอดภัยดีไหม
[อูซังฮุน] ช?
แม้จะดูเหมือนจางนัมอุกพูดอยู่ฝ่ายเดียว แต่การสนทนาก็เกิดขึ้น
คำนึงจากที่อูซังฮุนไม่ได้พิมพ์มาแค่พยัญชนะ แต่เสริมเครื่องหมายปรัศนีเข้ามาด้วย เขาเองก็คงอยากรู้สถานการณ์ของฝั่งฉันเหมือนกัน
ในตอนที่เรากลับขึ้นเรือเทียนจื่อ (โอรสสวรรค์) ต่างฝ่ายต่างยุ่งอยู่กับห้องของตัวเองจนแทบไม่ได้คุยกันเลย
[ฉัน] ฉันปลอดภัย ขอบคุณที่เป็นห่วง
ที่จริงก็บาดเจ็บนิดหน่อยตอนที่สู้กับจอมลอกเลียน—มือขวาของผู้นำเผ่าหมี แต่ไม่ได้เล่าออกไป
[อูซังฮุน] แต่ฉันเห็นเสื้อนายเปื้อนเลือดนะ
อูซังฮุนได้ทำลายความสงบสุขด้วยการพิมพ์ข้อความยาวๆ โดยไม่จำเป็น
[จางนัมอุก] หา? บาดเจ็บได้ยังไง!
[จางนัมอุก] อึยชิน! ฉันบอกไปหลายครั้งแล้ว ไม่ว่าพลังวิเศษของนายจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่อย่าหักโหมเกินตัว! คนเราสามารถตายในพริบตาได้เลยนะ! นายบอกว่าไม่เป็นอะไรทั้งที่มีเลือดเปื้อนเสื้อ หมายความว่ายังไงกันแน่!
หน้าต่างข้อความเต็มไปด้วยคำบ่นของจางนัมอุกอยู่สักพัก
อูซังฮุนพิมพ์ ‘คึ’ ออกมาเป็นระยะราวกับกำลังสนุก
กว่าจะอ่านข้อความทั้งหมดจบแล้วย้ายก้นไปที่ห้องรับประทานอาหาร จิตใจของฉันอ่อนเพลียเต็มที
“อรุณสวัสดิ์โชอึยชิน นายดูเหนื่อยๆ นะ นอนไม่พอหรือไง”
“เปล่า ก็แค่…”
เมนูอาหารเช้าทำจากโจ๊กฟักทองและสลัดแตงโมที่วังจีโฮทำเอง
ได้กินอาหารเบาๆ ที่ปรุงจากวัตถุดิบตามฤดูกาล ฉันมีเรี่ยวแรงขึ้นมาเล็กน้อย
หลังจากให้กำลังใจเจ้าบ่วงกินยาวิเศษในตอนเช้า แล้วเล่นเกมกับเด็กๆ และวิญญาณภูเขา นาฬิกาก็หมุนเข้าใกล้เวลานัดหมายกับเด็กๆ ห้องศูนย์
“อึยชินอปป้า… จะกลับแล้วหรือคะ”
“พี่อึยชิน… ช่วงนี้ปิดเทอมไม่ใช่หรือ อยู่เล่นต่ออีกหน่อยสิ”
กรร…
ประตูหน้า
ลูกหลานเสือเงินกับเจ้าบ่วงออกมาส่งฉันด้วยใบหน้าผิดหวัง
“โชอึยชินมีนัดสำคัญ ไว้โอกาสหน้านะ”
เมื่อวังจีโฮที่เตรียมจะออกไปพร้อมฉันช่วยพูด หัวลูกศรก็มุ่งไปทางเขาทันที
“พี่อึยชินจะไปทำงานกับท่านเสือเหลือหรือ”
“ท่านเสือเหลืองใช้งานอึยชินอปป้าหนักเกินไปหรือเปล่า”
“ท่านเสือเหลือง…”
บ๊อก! บ๊อกบ๊อก!
“…ทำไมพวกเจ้าถึงมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น”
พักหลังวังจีโฮชอบทำตัวยุ่ง รวมถึงคนรอบข้างเขาด้วย เป็นเพราะกรรมตามสนองที่เคยทำตัวเฉื่อยชามาเนิ่นนาน
ถึงจะไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก แต่พอเดาได้ว่าเด็กฉลาดทั้งสาม รวมถึงเจ้าบ่วงแสนรู้ คอยเป็นห่วงบรรดาคนที่ถูกเสือเหลืองใช้งานหนัก
ฉันปิดปากเงียบด้วยความสมน้ำหน้า พลางมองดูวังจีโฮดิ้นรนแก้ไขความเข้าใจผิดกับเด็กๆ
ได้เห็นภาพดังกล่าว อาการอ่อนเพลียที่สะสมมาตั้งแต่เช้ามลายหายเป็นปลิดทิ้ง
* * *
หน้าประตูหลังของโรงพยาบาลวังมยอง
เพื่อนร่วมชั้นที่มาถึงก่อน กำลังยืนรอเราอยู่
เม็งเฮียวทง ควอนเลนา และฮันอีที่เป็นเด็กหอต่างก็ถือถุงคุกกี้ที่ซื้อจากร้าน MITRON เพื่อเยี่ยมไข้คนป่วย
ดูเหมือนทุกคนจะใส่ใจกับคำเตือนล่วงหน้าที่กำชับว่า ให้หลีกเลี่ยงการเยี่ยมไข้ด้วยดอกไม้และผลไม้ โดยเน้นเลือกอาการที่เก็บได้นานแทน
“อ…อึยชิน! ส…สวัสดี! จีโฮด้วย!”
ซาวอลเซอึมที่ไม่ได้นอนค้างหอพักเมื่อคืน ก็เป็นหนึ่งในเด็กที่มาเช้า
เขาทักทายพวกเราด้วยท่าทีเกร็งๆ
…คงนึกถึงเรื่องที่เราเป็น ‘คำนั้น’ อยู่สินะ
‘สีหน้าทุกคนดูไม่ดีเลยนะ’
ควอนเลนากำถุงขนมแน่น
ฮันอีเพิ่งทำหน้าโล่งใจตอนที่เห็นฉันกับวังจีโฮ
ทุกคนดูจะกังวลกับอาการคิมยูรีและซงแดซอก ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล
โดยเฉพาะเม็งเฮียวทงที่ตาแดงก่ำราวกับยังไม่ได้นอน
“นายยังไม่ได้นอน?”
“…ก็ทำนองนั้น”
ยังไม่ได้นอนสินะ
ในวันที่เกิดเรื่อง เขาก็ไม่ได้นอนเลยเหมือนกับฉัน
“ผู้บำเพ็ญไม่กลับมา…”
หรือว่าเม็งเฮียวทงจะรอผู้บำเพ็ญทักกอซันตั้งแต่กลับมาถึงโรงเรียน?
‘คุ้มค่าจริงๆ ที่ส่งเม็งเฮียวทงไปในจุดที่เขาทำอะไรไม่ได้’
ถ้าส่งเม็งเฮียวทงไปอยู่กับจูซูย็อกหรืออูซังฮุน เขาก็คงกลายเป็นดาวเด่นในปฏิบัติการจู่โจมรอยแยก หรือถ้าส่งไปแทนซงแดซอกก็คงได้สู้จนกว่าพิษวิเศษจะกัดกินเรี่ยวแรงทั้งหมด
นั่นจะช่วยให้เขามีผลงานที่ดี ดังนั้นฉันจึงเลือกส่งไปในจุดที่ทำอะไรไม่ได้เลย
‘ได้เห็นคิมยูรีล้มลงไปต่อหน้าโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้ เขาต้องโกรธตัวเองมากแน่’
หลังจากได้ยินผลงานของเพื่อนคนอื่นในห้อง เม็งเฮียวทงคงมีเหตุผลให้อยากพัฒนาตัวเอง
“ขอโทษที! ฉันมาสาย!”
มินกือรินมาพร้อมกระเป๋าพะรุงพะรัง
เธอถือกระเป๋าบอสตัน*ที่เต็มไปด้วยของใช้ รวมถึงหมอนและเสื้อผ้า ขอเดาว่าคงแวะบ้านซงแดซอกก่อนออกมา (Boston bag – กระเป๋าหนังทรงหิ้ว)
“กือริน…?”
“หือ มีอะไร? รีบเข้าไปกันเถอะ!”
เด็กๆ มองมินกือรินด้วยใบหน้าประหลาดใจ
เธอไม่ได้สวมแว่น AR
ถึงจะยังสวมฮู้ดคลุมหัวอยู่ แต่ก็เผยใบหน้าชัดเจน
“แฮ่ม…”
ขณะเพื่อนๆ เตรียมถาม จิตรกรฮงคยุงบ๊กกระแอมจากด้านหลัง
“อ๊ะ… สวัสดีครับ/ค่ะ!”
“ได้ยินเรื่องค่ายยุวชนแล้วล่ะ ทุกคนทำได้ดีมาก”
ได้ยินจิตรกรฮงคยุงบ๊กกล่าวด้วยใบหน้าอ่อนโยน เด็กๆ ลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าโนเวลกูดอทคoม
มินกือรินที่สัมผัสถึงบรรยากาศแปลกๆ รีบชิงพูดจนดูเหมือนพยายามแก้ตัว
“ได้ยินว่าชั้นบนสุดเป็นวอร์ดสำหรับเพลเยอร์โดยเฉพาะ บุคคลที่ไม่มีพลังวิเศษห้ามเข้า ฉันก็เลยชวนอาจารย์มาแทน เพราะพ่อแม่ของแดซอกไม่มีพลังวิเศษ…”
เท่าที่ฟังจากมินกือริน ดูเหมือนจิตรกรฮงคยุงบ๊กจะมาในฐานะผู้ปกครองของซงแดซอกและมินกือริน
เมื่อทุกคนมาถึง วังจีโฮเดินนำทาง
“ฉันนัดเลขาไว้แล้ว เราจะใช้ทางเข้าเฉพาะบุคลากรโรงพยาบาลเพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นจุดสนใจ แล้วขึ้นไปชั้นบนสุดด้วยลิฟต์ VIP”
“…จีโฮทำตัวสมกับเป็นญาติท่านประธานสักที!”
“ใช่เลย…”
“ฮะฮะฮะฮะ! เพิ่งรู้กันหรือไง”
ดูเหมือนทุกคนจะเห็นด้วยกับคำพูดของควอนเลนาและซาวอลเซอึม
วังจีโฮมีใบหน้าสไตล์หล่อปนน่ารัก แต่บุคลิกของเขากลับขัดแย้งกับนิสัยมาก
ติ๊ง
ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนสุด
เมื่อประตูลิฟต์เปิด มินกือรินก้าวออกไปเป็นคนแรก
แต่วอร์ดคนไข้กว้างมากจนไม่รู้ว่าควรเดินไปทางไหน เธอจึงหยุดแล้วมองไปรอบๆ ด้วยท่าทีสับสน
“ทางนี้”
“นั่นไง!”
เมื่อวังจีโฮช่วยบอกทิศ คล้ายกับมินกือรินเห็นป้ายชื่อซงแดซอก จึงเร่งฝีเท้าเดินตรงไปโดยมีเด็กๆ และจิตรกรฮงคยุงบ๊กตามหลัง
ห้องคนไข้ของซงแดซอก เป็นห้องพักเดี่ยวที่อยู่ใกล้กับลิฟต์
มีไว้สำหรับคนไข้สำคัญ เนื่องจากบุคลากรทางการแพทย์ผ่านบ่อยกว่าห้องอื่น
ครืด—
พอประตูเปิด พวกเราเห็นซงแดซอกทันที
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยขั้วไฟฟ้าและเข็มปัก
มีการตรวจสอบระดับออกซิเจนและคลื่นไฟฟ้าหัวใจผ่านหน้าจอ EKG และยืนยันความคงที่ของพลังวิเศษด้วยอุปกรณ์ตรวจจับคลื่น แถมให้ยาผ่านสายยางด้วยเครื่องปั๊ม ไม่ว่าจะดูยังไงก็เหมือนกับซงแดซอกเป็นผู้ป่วยหนัก
ตึก
“แดซอก…!”
มินกือรินที่ยืนอยู่หน้าสุด ปล่อยของในมือแล้วรีบวิ่งไปหาซงแดซอก
คงคิดได้ว่าไม่เหมาะสมที่จะแตะตัวเขาส่งเดช เธอกำสองหมัดแน่นไว้บนท้องน้อย พลางสำรวจซงแดซอกผู้กำลังนอนหลับตา ด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาเปียกปอน
“ไหนว่าซงแดซอกอาการทรงตัวแล้ว”
“ก็ทรงตัวแล้วล่ะสิ ทุกค่าปกติทั้งหมด อูซังฮีลงทุนยืมอำนาจของอาร์เคียเพื่อรักษาอย่างละเอียด อุปกรณ์พวกนี้ติดไว้เผื่อเกิดกรณีฉุกเฉินเฉยๆ”
เป็นหนีอูซังฮีอีกแล้วสินะ
คงจะลำบากไม่น้อยถ้าต้องรักษาทุกคนด้วยแสงประทาน
“ตอนนี้ก็แค่หลับอยู่ใช่ไหม”
“โล่งอกไปที…”
“ใจหายใจคว่ำหมด”
ทุกคนถอนหายใจโล่งอก พลางช่วยกันเก็บของใช้ของซงแดซอกที่มินกือรินทำตก
เนื่องจากห้องพยาบาลกว้างมาก จำนวนคนระดับพวกเราจึงไม่ใช่ปัญหา
ขณะทยอยเก็บของใส่ตู้
“ทุกคน…”
ฮันอีโพล่งขึ้นพร้อมกับหันไปจ้องซงแดซอก ราวกับเธอสังเกตเห็นการเคลื่อนไหว
ไม่ผิดจากที่ฮันอีสงสัย ซงแดซอกค่อยๆ ลืมตา
“แดซอก!”
เมื่อมินกือรินเรียกชื่อ อีกฝ่ายกะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะมองหน้าเธอ
“…กือริน?”
“แดซอก… เพราะฉัน… ขอโทษ… เป็นเพราะฉัน…”
“…กือริน! ร้องไห้ทำไม!”
มินกือรินมองซงแดซอกสักพักแล้วก้มหน้า น้ำตาหยดลงพื้นเป็นระยะ
เมื่อเห็นอีกฝ่ายร้องไห้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ซงแดซอกเริ่มทำหน้าแตกตื่น
“แดซอก ฉันเองก็เป็นห่วงไม่ต่างจากกือริน”
“ท…ท่านจิตรกร”
เมื่อจิตรกรฮงคยุงบ๊กค่อยๆ อธิบายสถานการณ์ ทั้งซงแดซอกและมินกือรินเริ่มใจเย็นลง
ระหว่างที่คอยปลอบโยนเธอ เขาลูบหัวมินกือรินโดยพยายามระวังไม่ให้สายน้ำเกลือไปโดน
ซงแดซอกมองไปรอบๆ กลุ่มเพื่อนที่ยืนห่างออกมา
จากนั้นก็หยุดมองฉัน
ราวกับฉุกคิดบางสิ่งได้
“…ฉันหลับไปนานแค่ไหน”
“ถามทำไม”
ซงแดซอกสอดส่องสายตา และใบหน้าพลันแข็งทื่อเมื่อเห็นนาฬิกาดิจิทัลบนผนัง
นาฬิกาดิจิทัลไม่เพียงแสดงเวลา แต่ยังบอกวันที่กับวันในสัปดาห์
“วันนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลเลยได้ไหม? เร็วที่สุดเมื่อไร”
“ไม่! กำลังพูดอะไรออกมาน่ะ”
ถัดจากมินกือริน วังจีโฮกับฮงคยุงบ๊กทำหน้าลำบากใจ
“แม้บาดแผลจะหายดีทั้งหมดแล้ว แต่อาการล้าทางร่างกายและจิตใจยังอยู่ ฉันขอแนะนำให้พักผ่อนอย่างน้อยสามวัน หรืออย่างเร็วที่สุด อีกสองวันค่อยมาดูอาการกันใหม่”
“แดซอก คลื่นพลังวิเศษของเธอยังไม่นิ่งเลยนะ มันซอกอยู่บ้านก็จริง แต่ครอบของเธอจะเป็นอันตรายหากพลังวิเศษอาละวาดขึ้นมา”
ทำไมซงแดซอกถึงใจร้อนนัก
ท่าทีของเขาทำให้ฉันฉุกคิดถึงบางเรื่อง
‘หรือว่า…!’
ฉันรู้สึกถึงลางไม่ดี
“วันนี้มีนัดสัมภาษณ์?”
“…”
ซงแดซอกพยักหน้ารับ
วันนี้เป็นวันนัดสัมภาษณ์การเข้าฝึกงานที่สมาคมเพลเยอร์
‘เราทำอะไรลงไปกับตัวละคร!’
…ไม่น่าส่งแดซอกไปที่นั่นเลย
แต่มาเสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว
ขอให้สมาคมเลื่อนนัดสัมภาษณ์ออกไปได้ไหม
คงยาก… ถึงจะมีเหตุผลเพียงพอ แต่ถ้ารู้ว่ามีการอำนวยความสะดวกให้หลานของมหาบุรุษแขนเหล็กเป็นพิเศษ สมาคมต้องตกเป็นขี้ปากแน่
“โชอึยชิน?”
“อึยชิน? เกิดอะไรขึ้น”
วังจีโฮกับซาวอลเซอึมพูดบางอย่าง แต่ฉันไม่ได้ยิน
ขณะกำลังคิดหาทางออกที่ดีที่สุด
ครืด—
ประตูอัตโนมัติหน้าห้องคนไข้เปิดออก
เผยให้เห็นสองบุคคลด้านหลัง
มหาบุรุษแขนเหล็ก ซงมันซอก และหัวหน้าทีมจัดการดาวเทียม อิมจีฮวา
“เข้ามาได้ยังไง… ได้ยินว่าปู่ของซงแดซอกจะมาเยี่ยมก็จริง แต่ว่า…”
คำนึงจากใบหน้าบึ้งตึงของวังจีโฮ เขาคงไม่รู้เรื่องที่อิมจีฮวาจะมา
“ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง ดิฉันได้ยินว่าวันนี้อนุญาตให้เยี่ยมไข้ได้ จึงขอตามท่านมหาบุรุษแขนเหล็กมาด้วย”
“เร่งด่วนถึงขนาดที่หัวหน้าทีมต้องมาด้วยตัวเองเลยหรือไง… แดซอกเพิ่งพื้น มาใหม่วันหลังดีกว่านะ”
จิตรกรฮงคยุงบ๊กกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
โดยมิได้หวาดหวั่น อิมจีฮวาอธิบายอย่างนอบน้อม
“ดิฉันทราบถึงอาการของนักเรียนซงแดซอกเป็นอย่างดี แต่เพื่อให้ผ่านเกณฑ์การคัดกรองบุคลากร ทางเราจำเป็นต้องตัดสินใจอย่างฉับไว นั่นคือเหตุผลที่หัวหน้าทีมอย่างดิฉันต้องมาด้วยตัวเอง”
อิมจีฮวาพูดขณะมองซงแดซอกบนเตียง
“เข้าประเด็นเลยก็แล้วกัน… ทางสมาคมขอเรียนเชิญนักเรียนซงแดซอกมาเป็นนักวิจัยพิเศษ ณ ห้องปฏิบัติการทีมจัดการดาวเทียมของสมาคมเพลเยอร์”
