คิมยูรีย้ายบ้านบ่อยมาตั้งแต่เด็ก
ตอนนี้อยู่ชั้นม.ปลาย แต่ความทรงจำเก่าแก่ที่สุดคือการมองไปยังกล่องย้ายบ้านที่ใหญ่กว่าร่างกายตัวเอง
—ยูรีชอบที่ไหน? อยากย้ายบ้านไปอยู่ที่ไหน?
มันแปลกเพราะฟังดูเหมือนครอบครัวต้องย้ายบ้านเพราะคิมยูรี และทุกครั้งที่มีคำถามแบบนี้ คำตอบของเธอจะเหมือนเดิมเสมอ
—ที่ๆ มองเห็นทะเล!
เมื่อพ่อแม่คิมยูรีได้ยินแบบนั้น พวกเขาจะทำหน้าหม่นหมองพลางพึมพำ:
—เอาแค่เห็นแม่น้ำไม่ได้หรือ ไม่สิ แค่แม่น้ำก็อันตราย เพราะแม่น้ำมักเชื่อมกับทะเล…
—ไปให้พ้นจากเกาหลีดีไหม?
—ถ้าไม่อยากข้ามทะเลก็ต้องไปจีน แต่จีนเข้มงวดกับผู้อพยพมาก และอาจมีเด็กที่เหมือนยูรีอยู่ด้วย
—…คงถูกสอบประวัติก่อนเข้าประเทศแน่เลย
เมื่อครั้งยังเด็ก คิมยูรีไม่เข้าใจความหมายของบทสนทนาเลย
เธอแค่คิดว่า ‘เราพูดภาษาจีนไม่ได้ อยู่ที่เกาหลีนี่แหละดีแล้ว!’
คิมยูรีเคยย้ายบ้านมากที่สุดปีละสามครั้ง และไม่ต่ำกว่าปีละครั้ง จนในที่สุดก็ได้ลงหลักปักฐานในกรุงโซล เขตอึนกวาง ซึ่งเป็นย่านที่พักอาศัยปัจจุบัน
—โล่งอกไปที เขตอึนกวางดูดีอยู่นะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
—ไม่มีการปะทุของคลื่นพลังวิเศษตามธรรมชาติ เด็กๆ รอบยูรีก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ…
—ยูรี ช่วงนี้ไม่มี ‘เรื่องแปลกๆ’ เกิดขึ้นใช่ไหม
คิมยูรีพยักหน้ายืนยันอยู่หลายหน
แม้จะไม่ได้เห็นทะเลซึ่งเคยเห็นแค่ในทีวี แต่เธอก็ชอบเขตอึนกวาง
‘เรื่องแปลกๆ’ ที่เธอเคยพบเจอมาตลอด หยุดลงเมื่อยายมาอยู่ในละแวกนี้
คงเพราะด้วยเหตุผลดังกล่าว สีหน้าพ่อแม่ของเธอดูสดใสมาก อีกทั้งตัวคิมยูรีก็ยังมีเพื่อนสนิท จึงไม่อยากย้ายออกไปไหนอีก
—ค่ะ! เพื่อนร่วมชั้นทุกคนเป็นเด็กดี และดาอินก็นิสัยดีมาก! ไม่อยากย้ายไปไหนแล้วค่ะ!
ระหว่างที่อยู่ในเขตอึนกวาง เธอไม่รู้สึกเย็นวาบกะทันหัน ไม่มีเด็กมากลั่นแกล้ง และไม่มีการปะทุของคลื่นพลังวิเศษธรรมชาติ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การได้อยู่ใกล้กับเพื่อนใหม่อย่างอันดาอิน ช่วยให้คลื่นพลังวิเศษของคิมยูรีสงบนิ่งขึ้นมาก
—บางที ‘พวกเขา’ อาจจะยอมแพ้แล้ว…
—เหมือนกับหลายกรณีที่พลังวิเศษหายไปตอนโต ‘พวกเขา’ คงวางมือจากยูรีแล้วล่ะ
พ่อแม่ของคิมยูรีดูโล่งใจขณะพูดแบบนั้น
ครอบครัวตัดสินใจตั้งรกรากในเขตอึนกวาง ซึ่งคิมยูรีและทุกคนสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
พ่อที่เป็นช่างภาพสามารถถ่ายรูปได้อย่างอิสระ และแม่ที่อยากแต่งบ้านให้เป็นโฮมคาเฟ่ ก็สามารถทำได้โดยไม่มีอุปสรรค
เนื่องจากก่อนหน้านี้ต้องใช้ชีวิตโดยพร้อมย้ายบ้านตลอดเวลา คิมยูรีจึงมีความสุขที่ได้ตกแต่งบ้านเป็นครั้งแรก
แต่ความสุขและความโล่งใจเริ่มแตกสลายเมื่อผนึกแสงประทานหายไป
[ยินดีด้วยที่อายุสิบเจ็ด]
[ตอนนี้ไม่ต้องคอยพะวงกับเทพสวรรค์แล้ว ได้ทำตามใจชอบสักที!]
[‘แม่หญิงมรกตประเสริฐ’ อยากพบเจ้า]
[ข้ารออยู่นานแล้ว ช่างเติบโตได้สง่างามเสียจริง]
[หืม… ระดับเจ้าแม่มาจู่*มาด้วยตัวเองเชียวรึ! แต่ถึงงั้นข้าก็ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!]
[…เดี๋ยวนะ นั่นมันผู้ส่งสารของบุตรแห่งโครนอสกับเลอาห์ไม่ใช่หรือ]
[ผู้ส่งสารของ ‘เชลยแห่งแอชีร์’ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?]
[ฮึ่ง! ข้าก็ไม่สนใจนักหรอก แค่ไม่อยากยกดอกแมกโนเลียให้คนอื่น]
(*เจ้าแม่มาจู่ — เทวีแห่งท้องทะเล ราชินีแห่งสวรรค์ของชาวจีน)
เมื่อย่างเข้าวันที่ 1 มกราคมหลังจากสอบติดโรงเรียนแสงเงิน
ราวกับเหล่าเบื้องบนกำลังรอเวลานี้อยู่ พวกเขาทยอยปรากฏตัวแล้วสร้างพันธะกับเธอโดยไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ
พ่อแม่ของคิมยูรีที่ผงะกับแรงดันพลังวิเศษปริมาณมหาศาล เผยสีหน้าตกตะลึงสุดขีด
นี่คือครั้งแรกที่คิมยูรีได้เข้าใจว่า เหตุใดถึงมักมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นรอบตัวเธอ แล้วทำไมต้องย้ายบ้านบ่อยนัก
—ยูรีคงเคยได้ยิน ‘โศกนาฏกรรมซอกู’ ใช่ไหม
เมื่อสามสิบปีก่อน นักเรียนประถมคนหนึ่งเกิดแสงประทานคลุ้มคลั่ง จนห้องเรียนสามห้องโดนลูกหลง
นับแต่นั้น รัฐบาลได้ตัดสินใจออกกฎหมายควบคุมแสงประทานในเยาวชน
ไม่มีทางที่เพลเยอร์อย่างคิมยูรีจะไม่ทราบ
เพียงแต่เธอไม่รู้มาก่อนว่าเด็กประถมเมื่อสามสิบปีก่อน คือบิดาบังเกิดเกล้าของเธอเอง
เหตุผลที่คิมยูรีซึ่งเป็นทายาทสายตรงมักพัวพันอยู่กับเบื้องบน
—ทันทีที่พลังวิเศษตื่นขึ้น พ่อได้รับพรคุ้มครองและแสงประทานมากมายจากเบื้องบน
—แต่ร่างกายกับจิตใจของพ่อมิอาจแบกรับพรคุ้มครองกับแสงประทานทั้งหมดของเบื้องบนไหว พลังวิเศษจึงค่อยๆ กัดกินร่างกายและจิตใจพ่อทีละนิด แถมยังมีเด็กในโรงเรียนคอยกลั่นแกล้งซ้ำเติม
ณ หมู่บ้านชาวประมงอันเงียบสงบในจังหวัดกังวอน
โรงเรียนประถมซอกู ซึ่งทั้งโรงเรียนมีเพียงสามห้องเรียน
สังคมปิดเล็กๆ ซึ่งแทบไม่มีที่ให้เที่ยวเล่น สายสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์จึงแทบไม่เกิดขึ้น
ที่นั่น พ่อของคิมยูรีที่พูดไม่เก่ง และจิตใจไม่มั่นคงเนื่องจากแรงดันพลังวิเศษ คือเหยื่อของการกลั่นแกล้งชั้นดี
เมื่อความรุนแรงระหว่างเด็กที่ถูกซุกซ่อนใต้หน้ากากของการ ‘เล่นซน’ เริ่มลุกลามขึ้นทุกวัน เบื้องบนที่รายล้อมเขาก็ยิ่งทวีความไม่พอใจ
วินาทีที่ถูกผลักลงจากดาดฟ้าของตึกโรงเรียนประถมสูงสี่ชั้น โดยมีใครบางคนตะโกนขึ้นมาว่า ‘ถ้ามีพลังวิเศษก็บินซะสิ!’
แสงประทานของเขาถึงคราวปะทุจนเกิดระเบิด
—โทสะของเทพคือสิ่งที่มนุษย์ยากจะหยั่งถึง ไม่ใช่เรื่องแปลกหากพวกเขาจะจมเมืองหรือก่อสงครามเพียงเพราะเสาต้นโปรดในวิหารเกิดรอยขีดข่วน
คลื่นยักษ์และลมพายุที่เกิดจากแสงประทานคลุ้มคลั่ง ได้ทำลายทุกสิ่งในโรงเรียนประถมซอกูจนราบเป็นหน้ากลอง
ผู้รอดชีวิตประกอบไปด้วย พ่อของคิมยูรีและเพื่อนอีกสองคนที่ถูกแกล้งเพราะชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน
นอกจากนั้นยังมีภารโรงแก่ๆ ที่สงสารพวกเขาและพยายามปกป้อง รวมคงครูใกล้วัยเกษียณและครูหน้าใหม่
มีเพียงคนกลุ่มนี้ที่ถูกคลื่นอันอ่อนโยนพัดพาเข้าสู่เขตปลอดภัย
—พ่อนอนเป็นผักอยู่หลายปีหลังจากเหตุการณ์นั้น เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง พลังวิเศษของพ่อและเหล่าเบื้องบนได้หายไป
—พ่อเคยคิดว่ามันจบแล้ว… แต่ลูกกลับได้รับช่วงต่อ…
คิมยูรีคือสาเหตุที่ทำให้สามีภรรยาคู่นี้ต้องตกระกำลำบาก แต่พวกเขากลับขอโทษเธอทั้งน้ำตา
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่บอกหนูนะ”
คิมยูรีกล่าวอย่างเยือกเย็นและหนักแน่น แสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน
“ถึงจะเป็นแสงประทานที่แข็งแกร่ง แต่หนูจะควบคุมมันเอง! ตอนนี้สอบติดโรงเรียนแสงเงิน—โรงเรียนม.ปลายอันดับหนึ่งของเกาหลีแล้ว ถึงจะคะแนนไม่สมบูรณ์แบบเท่าดาอิน แต่หนูก็อยู่ฝั่งเรียนดีนะ!”
กล่าวจบ คิมยูรีล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้า แล้วไปชงชาอุ่นๆ มาให้พ่อกับแม่
อันที่จริง ตอนนั้นเธอกำลังมึนงงจนไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
เพื่อปลอบประโลมครอบครัวแสนสำคัญ คิมยูรีฝืนทำตัวสุขุมอย่างสุดความสามารถ
“แต่กันไว้ดีกว่าแก้ หนูจะไปผนึกแสงประทานเอาไว้ก่อน ไม่ต้องกังวลไปนักนะคะ!”
พ่อแม่ของเธอที่ยังคงกระวนกระวายแม้คิมยูรีจะเน้นย้ำ เผยสีหน้าโล่งใจเมื่อได้ยินคำว่าผนึก
พวกเขาเชื่อใจการผนึกที่คอยปกป้องคิมยูรีมาจนถึงอายุสิบเจ็ด
อย่างไรก็ดี แสงประทานของเธอมิใช่สิ่งที่มนุษย์จะผนึกไหว แม้จะเป็นเทคโนโลยีของสมาคมเพลเยอร์ก็ตาม
พ่อแม่ของคิมยูรีลมจับทันทีที่ได้ยินว่าสมาคมเพลเยอร์ต่ออายุผนึกให้ไม่ได้
‘ถ้าแสงประทานเริ่มทำงาน จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้…!’
วิดีโอโศกนาฏกรรมโรงเรียนซอกู ถูกฉายซ้ำในหัวคิมยูรีหลายหน
ภาพของคลื่นยักษ์และพายุที่บดขยี้โรงเรียนประหนึ่งเศษกระดาษ เธอสลัดมันไม่ออก
หญิงสาวไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความมั่นใจที่จะควบคุมพลังนั้น
[ข้ารออยู่นะ]
[เรียกเราได้ทุกเมื่อ]
[ข้าไม่อยากร่วมมือกับพวกเทพนอกรีตนักหรอก แต่ถ้าเจ้าขอร้องก็จะลองเก็บไปคิดดูนะ]
ได้ยินเสียงกระซิบจากเทพ คิมยูรีรีบปิดหูพร้อมกับหมอบลงแม้จะเป็นในความฝัน
เธออยากให้เสียงเหล่านั้นเป็นแค่ฝันร้าย หรือจินตนาการเพ้อฝันที่เกิดจากความกลัวของตัวเอง
[…ได้ยินข้าไหม? ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าได้ยินแล้ว]
ฟังมาถึงตรงนี้ เธอลุกพรวดขึ้นจากเตียง
เมื่อรีบพับแขนเสื้อแล้วถอดนาฬิกาออก คิมยูรีพบว่าปราการด่านสุดท้ายที่คอยปกป้องเธอ ยามนี้เลือนหายไปอย่างสมบูรณ์โนiวลกูดอทคอม
‘แม่… พ่อ…!’
คิมยูรีวิ่งออกจากห้องตามสัญชาตญาณ
เฉกเช่นเด็กที่เพิ่งฝันร้ายพยายามมองหาอ้อมกอดพ่อแม่ หญิงสาวโซซัดโซเซลงมายังห้องนอนใหญ่ของบ้านบนชั้นหนึ่ง
‘พ่อทรุดไปเพราะเรา และแม่กำลังดูแลพ่ออยู่…!’
ความคิดดังกล่าวแล่นเข้ามาในหัวขณะเดินลงมาถึงชั้นล่าง
ขณะเตรียมจะทรุดตัวนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง
เธอสบตากับโชอึยชินบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
นั่นคือวินาทีที่คิมยูรีตระหนักว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้
* * *
“แปลกมาก… คลื่นพลังวิเศษซับซ้อน… เบื้องบนปะปนอยู่กับเผ่าแท้…”
ได้เห็นอาการคิมยูรี วังจีโฮเปลี่ยนสีหน้าทันที
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคิมยูรีในสภาพปลดผนึกแสงประทาน
ไม่มีทางที่วังจีโฮจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ
“มีเบื้องบนเกาะติดอยู่กับเธอ… หลักสิบ… นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน…”
“เธอนั่งลงก่อนเถอะ”
ฉันพูดตัดบทวังจีโฮ
คิมยูรีซวนเซราวกับหุ่นกระบอกถูกตัดเชือก แต่สุดท้ายก็นั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำพูดของฉัน
ส่วนวังจีโฮยังคงยืนมองด้วยความหวาดระแวง
“นายก็นั่งด้วยสิ”
“…นายรู้อยู่แล้ว?”
เห็นฉันยังเยือกเย็นอยู่ได้ วังจีโฮทำหน้ากังขา
ถึงเขาจะพูดไม่ผิด แต่ฉันก็ไม่ตอบ
วังจีโฮที่เอาแต่จ้องหน้า เดินไปนั่งบนโซฟาตัวที่คั่นระหว่างฉันกับคิมยูรี
“ฉัน… อันที่จริง… ตามที่จีโฮพูด…”
คิมยูรีกำลังสั่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ฝืนเล่าเกี่ยวกับพันธะระหว่างเบื้องบนจำนวนมาก
ปิดท้ายด้วยการเน้นย้ำว่า เธอไม่มีความมั่นใจที่จะควบคุมมัน
“ทำยังไงดี… ฉันต้องออกจากโรงเรียนแล้วหมกตัวอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลยหรือ… มีวิธีกำจัดพลังนี้ทิ้งบ้างไหม…”
“ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก”
ฉันตัดบทอีกครั้ง
“ต…แต่ว่า คาบสมุทรของเราอาจเป็นเหมือนโรงเรียนประถมซอกู…”
“ไม่ต้องกังวลไป”
“จะให้ไม่กังวลได้ยังไง!”
คิมยูรีเผลอขึ้นเสียง
“ฉ…ฉันไม่มั่นใจว่าจะควบคุมแสงประทานของตัวเองได้! ฉันฝืนทำตัวเข้มแข็งมาตลอด แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ฉันไม่เคยมั่นใจ…”
เสียงของเธอค่อยๆ เบาลงโดยมีอาการสั่น
“ขอโทษที่อยู่ๆ ก็ตะโกน… ฉ…ฉัน… ฉัน…”
“เธอจะไม่เป็นไร”
คิมยูรีมองฉันด้วยสายตางุนงง
“ถึงพลังวิเศษของเธอจะอาละวาดก็ไม่เป็นไร เพราะนั่นหมายความว่าเธอสามารถใช้แสงประทานได้ดั่งใจนึก”
ความงุนงงของเธอเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ
“พูดอะไรอยู่น่ะ… ทุกคนในห้องอาจต้องตาย หรือไม่ก็หายไปเหมือนกับคนที่โรงเรียนของพ่อ!”
“อย่าห่วงเลย เธอคิดว่าครูฮัมกึนยองกับเพื่อนคนอื่นอ่อนแอขนาดนั้นเชียว?”
ในโรงแสงเงิน ไม่มีใครกลั่นแกล้งคิมยูรีเหมือนกับโศกนาฏกรรมซอกู หรือต่อให้คลุ้มคลั่งก็ยากที่จะมีใครตาย
“นายก็คิดแบบนั้นใช่ไหม”
เมื่อหันไปถามวังจีโฮ เขามองกลับมาสักพักก่อนจะพยักหน้ารับ
“ก็จริง… แสงประทานของเธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
เขาพูดด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนกับกำลังพูดว่า ‘คืนนี้อบพิซซ่ากินกันเถอะ’
“แต่แสงประทานของฉัน…”
“มันค่อนข้างน่าปวดหัวที่ถูกเบื้องบนจำนวนมากเกาะติด แต่อย่างแย่เลยนะ การอาละวาดของแสงประทานจะทำได้แค่เผาผลาญจิตใจกับอายุขัยของเธอบางส่วน และฉันเชื่อว่าคนอย่างเธอทนไหวแน่ถ้าลองได้ทุ่มเทด้วยหัวใจ… ที่นี่คือคาบสมุทรเกาหลีซึ่งมีปริมาณพลังงานใต้ดินสูงสุด และใครบางคนชำนาญการนำพลังนั้นมาใช้”
คำพูดวังจีโฮมิใช่แค่การปลอบใจ
แม้เบื้องบนจะเป็นเทพ แต่ก็ใช่ว่าจะแทรกแซงโลกได้ตามใจชอบ
ฉันยังคาใจกับคำว่า ‘ทุ่มเทด้วยหัวใจ’ แต่ก็ไม่อยากขัด เพราะสาระสำคัญก็คือ ปัญหาของคิมยูรียังมีทางแก้
“ตอนนี้สำคัญที่ฝั่งของเธอ ถ้ายังเอาแต่ปฏิเสธพลังของเบื้องบนไปเรื่อยๆ ร่างกายจะได้รับความเสียหายจากแรงดันพลังวิเศษ”
“จีโฮ…”
คิมยูรีทำหน้าประหลาดใจเมื่อเด็กผู้ชายที่เพี้ยนที่สุดในห้อง มอบคำแนะนำด้วยใบหน้าขึงขัง
ฉันช่วยเสริม
“เชื่อเถอะว่าไม่น่ากังวลขนาดนั้น เลิกห่วงคนรอบข้างได้แล้ว ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อยู่ จะมีคนต้องเจ็บปวดมากกว่าตอนที่แสงประทานของเธออาละวาดอีกนะ”
ครอบครัวของคิมยูรี อันดาอิน เด็กในห้อง และสภานักเรียน…
มีคนไม่น้อยชื่นชอบคิมยูรีที่ร่าเริงและเป็นห่วงผู้อื่นอยู่เสมอ
ระหว่างคิมยูรีลังเล
มีเสียงดังแว่วมาจากชั้นสอง
ดูเหมือนเด็กๆ จะตื่นแล้วเดินลงมาดู
“อ๊ะ ทุกคนตื่นกันอยู่สินะ! ฉันเห็นว่าอึยชินกับจีโฮไม่อยู่ในห้อง ก็เลยออกมาตามหา”
“พวกนายทำอะไรกันอยู่น่ะ? ไม่หลับไม่นอน”
“เพื่อเป็นที่ระลึกหลังจากรุ่นพี่ควอนเจอินรับตำแหน่งครูกิตติมศักดิ์ ชมรมเครื่องสายเพิ่งอัปโหลดวิดีโอพิเศษน่ะ! ฉันดูรวดเดียวจนจบเลย!”
“ฉันยังหลับไม่ลึกน่ะ พอได้ยินเสียงเอะอะก็เลยตื่น”
ตอนนี้ใกล้รุ่งสางแล้ว แต่ทุกคนยังดูสดชื่น
การปรากฏตัวของเด็กๆ เปลี่ยนบรรยากาศในห้องนั่งเล่นโดยสิ้นเชิง
คิมยูรีมองไปทางกลุ่มเพื่อนที่กำลังจับเข่าคุย จากนั้นก็ถาม
“…อยากกินอะไรไปพร้อมกับเล่นบอร์ดเกมไหม?”
“เอา!”
“หือ… ฉันเอาด้วย!”
“เจ้าซงแดซอกแกล้งทำเป็นหลับ! ฉันปลุกมาให้แล้ว”
“อ้อ… แดซอกจะนอนไม่หลับถ้าเปลี่ยนหมอนน่ะ คราวหน้าคงต้องเตือนให้พกหมอนมาด้วย”
เด็กๆ ต่างเห็นด้วยกับข้อเสนอของคิมยูรี
ซงแดซอกที่อาการแย่ที่สุดเนื่องจากนอนไม่พอ ตกเป็นเหยื่อในทุกเกมที่เล่น
เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น
ใบหน้าของคิมยูรีที่เล่นเกมกับเด็กๆ ดีขึ้นจากเดิมมาก
* * *
ระหว่างทางกลับหอ
วังจีโฮถาม
“คิมยูรีเป็นใครกันแน่”
คิมยูรีไม่มีสายสัมพันธ์กับเบื้องบนหรือเผ่าแท้เลย
แต่กลับถูกเหล่าเบื้องบนเกาะติดจนใช้ชีวิตได้ยากลำบาก
“คิมยูรีมักจะฝันถึง ‘ดอกแมกโนเลีย’ อยู่บ่อยๆ”
“…หมายถึงตำนานที่เทพสมุทรเสียสติเพราะดอกแมกโนเลีย?”
กล่าวกันว่า หลังจากที่ธิดาของจักรพรรดิหยก (เง็กเซียนฮ่องเต้) เสียชีวิตขณะตกหลุมรักเทพแห่งอุดรสมุทร ดอกแมกโนเลียได้บานขึ้นจากหลุมศพของเธอ
และมันกลายเป็นตำนานเนื่องจากมีส่วนทำให้เทพอุดรสมุทรเสียสติในภายหลัง
“หลังจากโลกเริ่มปะทะกับต่างโลก มีหลายครอบครัวบังเอิญได้รับพลังงานบางอย่างในปริมาณมาก ในกรณีของครอบครัวคิมยูรีคือพลังดอกแมกโนเลีย”
“ดอกแมกโนเลียที่ทำให้เทพอุดรสมุทรกลายเป็นบ้า… เบื้องบนที่เกี่ยวข้องกับน้ำคงสนใจเป็นพิเศษสินะ”
“ใช่ โลกนี้มีเบื้องบนเกี่ยวกับน้ำอยู่เพียบ ถึงจะมีแค่ส่วนน้อยที่สนใจ แต่จำนวนก็แตะหลักสิบได้ไม่ยาก”
วังจีโฮฟังฉันสักพักแล้วพูดขึ้น
“มีคำกล่าวที่ว่า ดอกไม้มักดึงดูดผีเสื้อ แต่แบบนี้ก็โหดร้ายไปเกินหน่อยนะ”
ถึงจะเป็นแค่คำเปรียบเปรย แต่วังจีโฮพูดถูก
ผีเสื้อมักบินมาตอมดอกไม้
‘แต่เพราะมีวังจีโฮคอยประกอบ อีกฝ่ายจึงยังเคลื่อนไหวมากไม่ได้’
กระทั่งตอนนี้ก็มีผีเสื้อคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบดอกไม้
