เมื่ออีเวนต์จบลงด้วยคำกล่าวปิดท้ายของจูเก่อแจกอล เด็กๆ ห้อง 1/0 รีบกรูเข้าไปหาเม็งเฮียวทงทันที
เม็งเฮียวทงที่กำลังยืนเหม่อขณะคุยกับครูฮัมกึนยอง ออกอาการประหม่าเล็กๆ เมื่อเห็นพวกเรา
ทุกคนต่างถือผ้าพันคอเชียร์ลายเม็งเฮียวทง หรือไม่ก็คล้องไว้รอบไหล่ ราวกับกำลังเข้าร่วมงาน ‘แฟนมีต’ ของดาราดัง
“เป็นการประลองที่สุดยอดมาก!”
“คงเพราะการประลองในคาบเรียนไม่ได้ตึงเครียดขนาดนี้ ฉันดูไปเกร็งไปเลยล่ะ เจ๋งจริงๆ!”
“ไอ้ที่เห็นในรอบสุดท้าย… แสงประทานใช่ไหม?”
“ทั้งความเร็วและพลังทำลายเพิ่มขึ้นมากเลย เป็นประเภทเสริมพลังหรือ แล้วที่เบ๊ขนมปังของอึยชินชะงักไปกะทันหัน ก็เป็นผลจากแสงประทานเหมือนกันใช่ไหม”
“แสงประทานถือเป็นข้อมูลส่วนบุคคล อย่าถามละลาบละล้วงเกินไปนัก แม้แต่ทางโรงเรียนหรือสมาคมเพลเยอร์ก็ยังไม่กล้าถามส่งเดชเลย”
“แดซอกพูดถูก… ฉันผิดเอง ขอโทษนะ”
เม็งเฮียวทงที่ฟังคำพูดของทุกคนอย่างตั้งใจ ตอบกลับมา
“ขอบคุณมากที่มาช่วยเชียร์…”
เขาอ้ำอึ้งราวกับคิดไม่ทัน ว่าควรขอบคุณตัวแทนห้องอย่างคิมยูรีอย่างไรดี
จากนั้น เม็งเฮียวทงสบตากับฉันที่ยืนปะปนอยู่ในกลุ่มเพื่อน
“เฮ้ย! ไอ้รองหัวหน้าห้อง…”
แต่ก่อนจะได้พูดจบ มีเสียงดังมาจากอีกฟากของเวที ดึงดูดความสนใจของทุกคนไปจนหมด
“เฮ้ย! ไอ้เด็กปีหนึ่ง ซังฮีอุตส่าห์มารักษาให้ด้วยตัวเองเชียวนะ ท่าทีแบบนี้มันอะไรกัน? สมแล้วที่แพ้การประลอง… อ่อก!”
“วอนอู พูดอะไรกับรุ่นน้องที่กำลังบาดเจ็บน่ะ!”
โดวอนอูทำตัวน่ารังเกียจอีกแล้ว
คำพูดเขาชะงักไป คงเพราะถูกอัดเข้าสักป้าบ
แต่เงียบได้ไม่นาน เสียงใครบางคนดังขึ้นแทน
“ไอ้หนุ่ม! เด็กตระกูลโดสินะ ตระกูลที่ภายในร้าวฉานน่ะ หึ! คุณโดชอบโอ้อวดนักหนา ว่าหลานชายได้เป็นประธานนักเรียนโรงเรียนแสงเงิน แต่หารู้ไม่ ความจริงแล้วก็เป็นแค่เด็กบ้านแตกคนหนึ่ง! มีสิทธิ์อะไรมาตำหนิศิษย์ของฉัน! ไสหัวไป!”
“เฮ้ย! ฉันไม่ใช่ศิษย์ปู่ซะหน่อย! อยู่ดีๆ ตาแก่ลวงโลกก็มาจับฉันไปฝึกเอาเองแล้วทึกทักว่าเป็นลูกศิษย์…”
“พูดจากับอาจารย์ให้มันดีๆ หน่อย!”
พั่ก!
“คึอ๊าก!”
ทักกอซันดีดหน้าผากบังยุนซบที่บังอาจปีนเกลียว
เสียงที่เกิดขึ้น ฟังดูไม่ต่างจากการขว้างหินใส่กำแพง
ทักกอซันเหยียดหยันโดวอนอูว่าเป็นเด็กบ้านแตก แต่ตัวเขากับบังยุนซบก็เป็นศิษย์อาจารย์ที่ร้าวฉานไม่ต่างกัน
“ต่อให้ศิษย์ของฉันทำผิดจริง แต่คนอื่นนอกจากฉันไม่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์! เข้าใจไหมไอ้หนุ่ม”
ฉันค่อนข้างเห็นด้วย
ไม่ว่าจะเกมกากแห่งชาติหรือตัวละครที่ควบคุมได้ ฉันเป็นคนเดียวที่มีสิทธิ์ตำหนิ
“…ขอโทษด้วยครับ ท่านทักกอซัน”
โดวอนอูกลับไปเป็นโหมดประธานนักเรียนและกล่าวอย่างสุภาพ
สถานการณ์ตึงเครียดดูเหมือนจะคลี่คลายลงแล้ว แต่ความวุ่นวายบนเวทียังไม่จบ
ขณะอูซังฮุนใช้พลังรักษาบังยุนซบที่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มจากการถูกดีดหน้าผาก
“ยุนซบ หายดีหรือยัง”
“เบ๊ขนมปังยุนซบ! วันนี้ทำได้ดีมาก! ฉันมีบทความดีๆ ให้เขียนแล้ว!”
จูซูย็อกและมุนแซรอน หัวหน้าและรองของห้อง 1/2 เดินเข้ามาทักทาย
บังยุนซบที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น บรรจงพยุงตัวลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นคนทั้งสอง
“ไปอาบน้ำแล้วหาอะไรกินกันเถอะ! เพื่อนๆ กำลังรออยู่นะ”
จูซูย็อกพูดระหว่างที่รอบังยุนซบยืน
เมื่อเห็นว่าบังยุนซบกำลังจะถูกพาตัวไป ทักกอซันทำหน้าไม่เห็นด้วย
“ซูย็อก แต่ว่า…”
“วันนี้ยุนซบเหนื่อยมามากแล้ว ให้เขาได้พักเถอะครับ คุณปู่ทักเองก็คงมีงานยุ่งไม่แพ้กัน ได้พักสักหน่อยก็น่าจะดีนะครับ”
“เดี๋ยวสิซูย็อก เธอก็อีกคน ทำไมถึงเรียกฉันว่าปู่!”
“ท่านอาจารย์กวักบอกให้เรียกแบบนั้นครับ”
“คุณกวัก… ฮึ่ม…!”
ระหว่างที่ทักกอซันเลื่อนมือไปจับท้ายทอยตัวเอง จูซูย็อกรีบลากตัวบังยุนซบเดินออกไป
หากเป็นจูซูย็อกตามปกติ เขาจะอยู่ช่วยเก็บกวาดเวทีก่อน แต่เลือกทำแบบนี้เพราะคำนึงถึงสถานการณ์ของบังยุนซบเป็นหลัก
ระหว่างนั้น ฉันได้ยินมุนแซรอนตะโกน ‘ไว้เสร็จปาร์ตี้ของชมรมหนังสือพิมพ์แล้วจะตามไปนะ!’
“ห้องสองก็จัดปาร์ตี้เหมือนกันสินะ”
“พวกเราก็รีบไปกันเถอะ!”
“ชมรมหนังสือพิมพ์ยังต้องเก็บกวาดอีกนิด รอก่อนนะ”
“งั้นเดี๋ยวพวกเราอยู่ช่วย”
“ไปรอข้างนอกก็ได้”
“ไม่เอา ฉันอยากไปเร็วๆ … ยิ่งนายเสร็จงานเร็วเท่าไรยิ่งดี”
หลังจากเก็บกวาดเวทีเสร็จโดยมีเพื่อนๆ ใจดีคอยช่วย
มินกือรินที่ยังอยู่ในห้องศิลปะ ถูกตามตัวมาร่วมปาร์ตี้ฉลองชัยชนะของเด็กห้อง 1/0
เมื่อได้ยินว่าวังจีโฮกับฉันจะไม่ร่วมปาร์ตี้ของชมรมหนังสือพิมพ์ คนในชมรมดูค่อนข้างผิดหวัง แต่พวกเขาก็เข้าใจเรื่องที่ห้อง 1/0 มีอัตราการเข้าเรียนต่ำมาก จึงปล่อยกลับไปโดยไม่ถือสา
“…แล้วครูฮัมกึนยองล่ะ”
“ยังตรวจข้อสอบปลายภาคไม่เสร็จมั้ง”
ฉันเห็นเด็กๆ เริ่มทำหน้าเศร้า
มินกือรินเอียงคอสงสัย ก่อนจะโพสต์บทความบนบอร์ดทั่วไปที่เขียนโดยกึมชานซอล เนื้อหามีใจความว่า:
[ฉันกำลังจะไปกินของอร่อยกับครูจูเก่อ! อิจฉาล่ะสิ? ครูประจำชั้นยังไงล่ะ! คึ! เขาจะเป็นครูประจำชั้นของพวกเราตลอดไปจนกว่าจะเรียนจบ!]
ด้านล่างมีรูปหมู่ที่ถ่ายก่อนเริ่มอีเวนต์
เมื่อลองสังเกตดูให้ดี รุ่นพี่ห้อง 2/0 ทุกคนต่างสวมชุดแก๊งที่มีลวดลายเดียวกับลายเนกไทของจูเก่อแจกอล
เพื่อนร่วมชั้นของฉันดูรูปหมู่ด้วยสีหน้าอิจฉาอย่างไม่ปิดบัง
“ไหนว่าครูจูเก่อแจกอลจะไปร่วมงานปาร์ตี้ที่ชมรมหนังสือพิมพ์จัดร่วมกับห้อง 2/0?”
“หัวหน้าฝ่ายธุรการบอกว่า ถ้าเขาไม่ยอมตกลง ไม่รู้ว่าพวกรุ่นพี่ห้องศูนย์จะทำอะไรลงไปบ้าง…”
เด็กห้อง 2/0 ทั้งข่มขู่และฉุดกระชากจูเก่อแจกอล ไม่ต่างอะไรกับการลักพาตัว
หลังจากไตร่ตรองสักพัก จูเก่อแจกอลเห็นด้วยในที่สุด
…เขาคงมองว่าการยอมให้นักเรียนห้อง 2/0 เลี้ยงข้าวสักมื้อ ดีกว่าปล่อยให้เด็กๆ ไปสร้างความเดือดร้อน
“เดี๋ยวสิ… ถ้าทำแบบเดียวกัน เราก็จะพาครูฮัมกึนยองไปปาร์ตี้ได้ใช่ไหม”
“ถามรุ่นพี่ห้องศูนย์กันเถอะว่าต้องทำยังไง!”
“ตกลง!”
…เริ่มออกลายกันแล้วหรือไง
แต่ฉันก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะไม่มีทางที่เด็กดีเหล่านี้จะลงเอยเหมือนกับเด็กแสบห้อง 2/0
‘เมื่อลองมานึกดู ถึงจะไม่มากเท่าจูเก่อแจกอล แต่ครูประจำชั้นห้องเราก็งานเยอะเอาเรื่องอยู่… ถ้าแบ่งงานให้คนอื่นทำแล้วมาสนุกกับพวกเราบ้างก็คงจะดี’
เด็กห้อง 2/0 ที่ไม่เคยทำร้ายจูเก่อแจกอลเลย แต่คอยเรียกร้องให้เขาเล่นด้วย ก็คงจะคิดแบบเดียวกันโนเวลกูดอทคoม
ขณะกำลังยืนก้มหน้าไตร่ตรอง เพื่อนๆ เริ่มมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร ในท้ายที่สุด ทุกคนรวมถึงมินกือริน ได้ฤกษ์ออกเดินทางไปร้านอาหาร
เม็งเฮียวทงรู้สึกทึ่ง เมื่อเพิ่งทราบว่าเพื่อนๆ แอบจ้องร้านอาหารโดยไม่บอกเขา
“เอาล่ะ! ได้เวลาฉลองชัยชนะของเม็งเฮียวทง! เตรียมชน! เฮียวทงยกแก้วหน่อย”
“อา…”
เมื่อคิมยูรีเรียกให้ชนแก้ว เม็งเฮียวทงเผยสีหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนจะยกแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อนข้างๆ
เมนูวันนี้คือ ‘ย่างกระทะร้อน’ (คล้ายๆ เท็ปปันยากิ)
ภายในห้องส่วนตัว บนถาดเหล็กแผ่นใหญ่ที่วางบนโต๊ะสิบที่นั่ง หมูสามชั้นหมักกระเทียม สเต๊กแซลมอน และกุ้งราดเนยกำลังถูกย่างพร้อมกัน
ทีแรกร้านเตรียมพ่อครัวไว้ให้ แต่วังจีโฮปฏิเสธ โดยบอกว่าจะลงมือทำเอง
มันน่าอึดอัดนิดหน่อยที่ต้องนั่งดูเขาปรุงอาหารไปพร้อมกับหัวเราะ ‘ฮะฮะฮะฮะ!’ แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะอาหารดันอร่อยมากทุกจาน
“ย่างกระทะร้อนเป็นอาหารของประเทศไหนหรือ ในเมนูเหมือนจะมีทั้งเกาหลี ญี่ปุ่น จีน แล้วก็ตะวันตก”
“ไม่มีต้นกำเนิดแน่ชัด แต่บางทฤษฎีบอกว่า มาจากนักรบมองโกลโบราณที่ปรุงอาหารบนโล่เหล็ก…”
หลังจากกินเมนูหลักพลางนั่งฟังคำอธิบายของคิมยูรี สลับกับความรู้สึกหลังชัยชนะของเม็งเฮียวทง
มาถึงจานของหวาน พวกเราเปลี่ยนถาดเหล็กร้อนเป็น ‘ถาดเหล็กเย็น’ เพื่อทำไอศกรีมม้วนกินกัน
แต่ละคนเลือกวัสดุดิบมาทำกินกันเอง แต่นอกจากวังจีโฮ มินกือริน ควอนเลนา และคิมยูรี ทุกคนเผชิญช่วงเวลาที่ยากลำบากเพราะไอศกรีมไม่ยอมม้วนตามใจนึก
ตอนแรกของฉันก็เจ๊ง วังจีโฮเห็นดังนั้นจึงหัวเราะแล้วถามว่า ‘ทำให้เอาไหม? ถ้านายยอมขอร้องล่ะนะ’ นั่นทำให้ฉันมีแรงฮึดจนประสบความสำเร็จในครั้งที่สอง
ไอศกรีมถาดเย็นรสวานิลลาราดกล้วยและช็อกชิป ทั้งอร่อยและหวานมันเป็นพิเศษ
เมื่อเพื่อนทุกคนประสบความสำเร็จในการทำไอศกรีม หัวข้อการพูดคุยวกกลับมาที่เม็งเฮียวทงอีกครั้ง
“เฮียวทง แบบนี้นายก็ไม่ต้องเป็นศิษย์ของครูทักกอซันแล้วใช่ไหม”
“แต่เขาสอนเก่งมากเลยนะ”
“ใช่ ไม่อยากเชื่อว่าเบ๊ขนมปังจะชนะเฮียวทงได้หนึ่งรอบ”
เม็งเฮียวทงผู้คอยลงโทษบังยุนซบทุกครั้งที่อีกฝ่ายสูบบุหรี่ ย่อมรู้ซึ้งดีกว่าใคร
ฝีมือการฝึกฝนลูกศิษย์ของทักกอซันที่ตนบ่ายเบี่ยงมาตลอด ถูกพิสูจน์ให้เห็นแล้วในกรณีของบังยุนซบ
ขณะสายตาของเด็กๆ จับจ่อมายังเม็งเฮียวทง
“ไม่รู้สิ”
“ไม่รู้?”
“คุณปู่นั่น… ไม่สิ ท่านปรมาจารย์ทัก ดูเหมือนจะเป็นยอดฝีมือที่ชำนาญการสอน แต่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องเก่งขึ้นถึงขนาดต้องไปเป็นศิษย์บุคคลระดับนั้น”
หลังจากตามตื๊ออยู่นาน ดูเหมือนในที่สุดเม็งเฮียวทงก็ยอมเรียกทักกอซันว่าปรมาจารย์
‘…อย่างที่คิด เหตุการณ์แค่นี้ยังสร้างแรงจูงใจได้ไม่มากพอ’
ถ้าเป็นเม็งเฮียวทงในเกมที่เพิ่งถูกช่วยเหลือออกมา เขาคงตอบตกลงทันที แต่สถานการณ์ปัจจุบันแตกต่างออกไป
ไม่เหมือนกับตอนที่เรียนอยู่ชั้นปีสองในเพลเมโกซึ่งโลกกำลังเผชิญวิกฤติ โลกในปัจจุบันค่อนข้างสงบสุขภายใต้ความดูแลของรัฐบาลกับสมาคม แม้จะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นบ้างประปรายก็ตาม
นอกจากนั้น หากไม่นับครูสมัยม.ต้น ครูทุกคนและเพื่อนสนิทของเม็งเฮียวทงต่างก็เป็นเพลเยอร์ระดับพระกาฬ
อีกทั้งเม็งเฮียวทงยังมีบทบาทสำคัญในรอยแยกต่างโลกหลายครั้ง และเคยโค่นเอนามีไปมากมาย
ตัวเขาในตอนนี้มองว่าไม่มีความจำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้น
สำหรับเม็งเฮียวทง โลกสงบสุขเกินกว่าจะต้องดิ้นรนไขว่คว้าพลัง
‘แต่หารู้ไม่ วิกฤติยังไม่ได้หายไปไหน’
ถ้าเวลานั้นมาถึง แล้วเม็งเฮียวทงแข็งแกร่งขึ้นจากเดิม โอกาสที่โลกจะได้ไปต่อย่อมเพิ่มขึ้นมาก
ไม่มีใครกังขาในฝีมือทักกอซันอีกต่อไป ตอนนี้จึงเหลือแค่การโน้มน้าว
เม็งเฮียวทงอาจต้องพบกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ฉันคิดว่ามันจำเป็น
“ทำไมนายถึงยิ้มมีพิรุธอีกแล้ว!”
เม็งเฮียวทงมองมาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ฉันแสร้งเก๊กหน้านิ่งแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้อ… ยังไม่อยากกลับเลย”
“ฉันด้วย!”
“คงเพราะพวกเราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอด ยิ่งช่วงก่อนหน้านี้ได้จับกลุ่มติวทุกวัน”
หลังจบปาร์ตี้ เด็กบางคนบ่นกระปอดกระแปดขณะเตรียมแยกย้ายกลับบ้าน
ได้แบบนั้น คิมยูรีรีบเสนอแนะ
“งั้นไปนั่งเล่นที่บ้านฉันต่อไหม”
ทุกคนยกเว้นซงแดซอกดีใจกับคำพูดดังกล่าว
‘…โชคดีที่มีคนเปิดประเด็นก่อน’
หนึ่งวันหลังจากสอบปลายภาคเสร็จ
หากเป็นไปได้ ฉันอยากอยู่เคียงข้างคิมยูรีตลอดเวลา
เด็กๆ นั่งคุยกันจนดึกดื่น และลงเอยด้วยการนอนค้างคืนที่บ้านเธอ
คิมยูรียินดีให้ยืมห้องนอนแขกที่ไม่มีใครใช้งาน
หลังจากคุยกันจนเหนื่อย เพื่อนของฉันทยอยผล็อยหลับไปทีละคน
ส่วนฉันออกมานั่งในห้องนั่งเล่นแล้วแกล้งทำเป็นดื่มน้ำ
‘ในเกมบรรยายไว้ว่า ‘ทันทีที่สอบปลายภาคเสร็จ’ แต่ก็ไม่แน่ใจว่า ‘ทันที’ แค่ไหน อาจเป็นหนึ่งหรือสองวันถัดไปก็ได้ หากเป็นกรณีหลัง ฉันจะหาข้ออ้างเพื่อค้างคืนบ้านของเธอต่อในวันพรุ่งนี้…’
ในเมื่อเป็นช่วงสุดสัปดาห์ ข้ออ้างจึงมีให้เลือกใช้มากมาย
ณ ห้องนั่งเล่นอันมืดมิดที่มีเพียงโคมไฟส่องบันได
ขณะฉันกำลังนั่งนิ่งตามลำพัง โดยถือแก้วน้ำไว้ในมือ
“ทำอะไรอยู่น่ะ”
ฉันหันไปมองและเห็นวังจีโฮ
นับตั้งแต่มาถึงบ้านคิมยูรี วังจีโฮเหม่ออยู่บ่อยครั้ง คล้ายกับว่าร่างแบ่งภาคอื่นกำลังติดธุระสำคัญ
ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะรีบเข้านอน เพื่อบรรเทาภาระให้ร่างแบ่งภาคอื่น แต่ดูเหมือนจะแอบตื่นมากลางดึก
“ดื่มน้ำไง”
“นายถือมันเฉยๆ อยู่นานแล้ว”
…แอบดูตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
“ก็ไม่มีอะไรหรอก เกี่ยวกับอีมูกีสู่สวรรค์น่ะ…”
ทันใดนั้น วังจีโฮชะงักคำพูดกะทันหัน
แล้วมองไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง
มีคนกำลังลงมา?
ไม่นานคิมยูรีก็เดินลงมาด้วยฝีก้าวอันหนักแน่น
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเท้าเปล่าลงมาโดยไม่สวมรองเท้าแตะ ฉันเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดี
“อึยชิน… จีโฮ…”
คิมยูรีที่เห็นเราสองคนยืนคุยกัน ออกอาการหวาดกลัว
ฉันรีบมองแขนซ้ายของเธอ
บนข้อมือข้างซ้ายที่เผยเนื้อหนังอย่างชัดเจนเนื่องจากถกแขนเสื้อขึ้น ไม่มีสายนาฬิกาเส้นใหญ่ที่เธอสวมไว้ตลอดเวลา
และตราผนึกแสงประทานก็ไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว
