โรงแรมลอยฟ้า ‘อีคารัส’
ที่นี่โด่งดังด้านการจัดเตรียมห้องพักตามความชอบของลูกค้า ไล่ตั้งแต่หมอนยันรองเท้าแตะ
นอกจากนั้น อีคารัสยังเป็นโรงแรมลอยฟ้าระดับไฮเอนด์ที่มีภัตตาคารห้าแห่ง รวมถึงสปา ฟิตเนส อควาเรียม ห้องดนตรีแจซ และห้องจัดเลี้ยง
ณ ดาดฟ้าของโรงแรมอีคารัส
ที่นี่กำลังเต็มไปด้วยเต็นท์และโคมไฟตั้งแคมป์ ซึ่งไม่สอดคล้องกับความหรูหราของโรงแรม
“มานอนกลางแจ้งแล้วแข่งทนจั๊กจี้กันเถอะ!”
“นอนนอกห้องยังไม่พอ ยังจะให้นอนนอกเต็นท์อีกหรือ? บ้าไปแล้วรึไง? หืม… แต่ก็น่าสนุกดี ตกลงตามนั้น!”
“หลังจากตื่นขึ้นมากลางแจ้ง พรุ่งนี้ก็กินอาหารเช้ากลางแจ้งต่อเลย!”
“ยังไม่ทันจะได้กินข้าวเย็นเลย พูดเรื่องมื้อเช้าพรุ่งนี้แล้ว?”
“ถ้าไอ้เบื๊อกวังชานซอลไม่ลืมเอาเตาพกพามาด้วย ตอนนี้พวกเราคงได้กินรามยอนกันแล้ว!”
“ใช่! พวกเราโต้รุ่งกันสามวันเพื่อเตรียมทำรามยอนทองคำสูตรห้อง 2/0 ให้ครูแจกอลกิน แต่ดันมีรองหัวหน้าห้องโง่ๆ …วู้ว!”
“ฮะฮะ… ข้างล่างเป็นโรงแรมของกึมชานนี่นา ทำไมพวกเราถึงต้องอยู่อย่างอดๆ อยากๆ ด้วยล่ะ”
นักเรียนราวยี่สิบคนที่แต่งกายด้วยแจ็กเกตกับกางเกงสีสันฉูดฉาด ไม่ใช่ใครนอกจากเด็กห้อง 2/0
ชุดแก๊งของพวกเขามีวันที่ ชื่อ และคำนิยามที่เขียนโดยนักเรียนคนอื่น ปักไว้ตามจุดต่างๆ ของร่างกาย
“เป็นเพราะกฎหมายห้ามติดสินบนครู โรงแรมจึงให้ที่พักกับครูฟรีๆ ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที… ถ้าไม่อยากให้ผิดกฎ ก็ต้องเรียกเก็บเงินจากครูแจกอลย้อนหลัง”
‘ผู้ริเริ่มการปิกนิกครั้งแรกในภาคเรียนที่หนึ่ง, แม่งานจัดหาสถานที่’
‘หัวหน้าห้องไร้เทียมทานของปี 2/0 – กึมชานซอล’
นี่คือข้อความบนแจ็กเกตของกึมชานซอลที่ปักแถบทองคำเปลวในแนวตั้ง
“ปกติแล้วชั้นดาดฟ้าจะทำเป็นสระกลางแจ้งในฤดูร้อน ตอนนี้จึงยังไม่เปิดใช้งาน… เพื่อแลกกับการช่วยทำความสะอาด เราจึงสามารถเช่าได้ในราคาที่เงินห้องสามารถจ่ายไหว”
กึมชานซอลเป็นคนริเริ่มแผนการ
เธอซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรมลอยฟ้า ‘อีคารัส’ มีแผนจะจัดปิกนิกนานสองวันหนึ่งคืน
โชอึยชินที่ต้องการใช้เสื้อผ้าของจูเก่อแจกอลเป็นเหยื่อล่อ ได้เสนอไอเดียว่า ‘งั้นก็ให้ครูแจกอลใส่เสื้อแก๊งไปเลยสิ’
ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ปี 2/0 สุมหัววางแผนจัดปิกนิกโดยไม่มัวเสียเวลาไปกับการกลั่นแกล้งชาวบ้าน
“พูดก็พูดเถอะ… อากาศกับวิวที่นี่ดีมาก! แถมยังมีครูแจกอลอยู่ด้วย!”
ไม่ว่าจะสีสัน ลวดลาย หรือคำพูดบนเสื้อผ้าแก๊ง
เด็กๆ ทำกันเองตั้งแต่ขั้นตอนออกแบบจนไปถึงการผลิต
แถมยังได้เช่าสถานที่ปิกนิกส่วนตัว ด้วยราคาที่อยู่ในงบของเงินห้อง
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยแตะต้องเงินห้องที่ทางโรงเรียนจัดสรรแม้แต่นิดเดียว
“…พวกเราเช่าห้องในโรงแรมไม่ได้หรอก ถ้าครูไม่จ่ายค่าห้องจะถือว่าผิดกฎหมาย และถ้าจ่ายก็ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่หลายเดือน แบบนั้นไม่ดีแน่”
ในเมื่อเช่าได้แค่สถานที่ ห้อง 2/0 จึงต้องนอนกันในเต็นท์
การปิกนิกสองวันหนึ่งคืนบนดาดฟ้าโรงแรมอีคารัสอาจฟังดูหรูหรา แต่ไส้ในเต็มไปด้วยความตระหนี่
แต่ก็ไม่มีใครปริปากบ่น ทุกคนยอมเข้าร่วมปฏิบัติการลักพาตัวครูแจกอล และเจียดเงินซื้อเต็นท์สำหรับซุกหัวนอน
เหนือสิ่งอื่นใด เสื้อผ้าของครูทั้งฉูดฉาดและเตะตาจนไม่สามารถหนีไปไหนได้
แถมยังมีข้อความเขียนไว้ด้วยว่า ‘พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก!’
“เดี๋ยวก็เป็นไข้กันพอดี… ห้ามนอนกล้างแจ้งเด็ดขาด อากาศยังเย็นอยู่เลย”
เด็กปี 2/0 ที่กำลังแข่งขันอดทนจั๊กจี้กลางแจ้ง ต่างชะงักโดยพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินคำพูดของจูเก่อแจกอล
นักเรียนที่เพิ่งอดทนต่อการจั๊กจี้ได้นานสามนาที ทำหน้าเสียดายโดยไม่ปิดบัง แต่ก็ตัดสินใจปิดปากเงียบเพราะคำพูดครูประจำชั้น
“ครับ/ค่ะ! เราจะไม่นอนกลางแจ้ง!”
“…ดีมาก”
จูเก่อแจกอลทำให้ห้องรวมเด็กแสบสงบลงได้ด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ
เสื้อผ้าในปัจจุบันของเขา คือแจ็กเกตกับกางเกงสีเหลืองสะท้อนแสง ซึ่งดูไม่เข้ากับวัยเลยสักนิด
ตามลำตัวเต็มไปด้วยข้อความ:
‘ครูประจำชั้นของเราตลอดไป ♡ ครูจูเก่อแจกอล’
‘เขียนว่า ‘จูเก่อแจกอล’ แต่อ่านว่า ‘จอกอจอกอ’ ’
‘ไม่ชอบเท่าไร แต่รักเลย’
และอีกมาก
จำนวนข้อความเท่ากับจำนวนนักเรียนห้อง 2/0
อันที่จริง เด็กปี 2/0 เกือบทำศึกแบตเทิลรอยัลเพื่อแย่งสิทธิ์ในการเขียนข้อความบนเสื้อผ้าจูเก่อแจกอล
หลังจากโต้เถียงอยู่นานหลายชั่วโมง พวกเขาตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยการเขียนตัวอักษรสีต่างกัน
ลงเอยด้วย เสื้อผ้าของจูเก่อแจกอลยุ่งเหยิงและมีสีสันฉูดฉาดมากที่สุด
“แต่ครูยังมีงานต้องทำที่โรงเรียนนะ…”
“งานอะไรอีกเล่า? ปัญหาของใคร คนนั้นก็แก้เอาเองสิ!”
“ถูกต้อง! ก็ครูเล่นหอบงานทั้งหมดมาทำอยู่คนเดียว!”
จูเก่อแจกอลถูกลักพาตัวจากห้องเรียนอย่างกะทันหัน
ไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่ทั้งอุปกรณ์และกระเป๋าสตางค์ก็ล้วนถูกยึดไป
‘เราต้องกลับโรงเรียน…’
การอยู่กับเด็กแสบพวกนี้ก็ไม่ได้แย่นัก
แต่เขายังเหลืองานคั่งค้างอีกมากจริงๆ
ปัญหาที่กลุ่มของชเวย็อนทึกก่อไว้ยังถูกสะสางไม่หมด แถมยังต้องประชุมครูเกี่ยวกับปัญหาระหว่างชมรมวารสารกับชมรมหนังสือพิมพ์
“เพราะช่วงนี้ครูไม่ยอมเล่นกับเราเลย พวกเราก็เลยต้องหาโอกาสเล่นกับครู…”
“ใช่แล้ว ครูแจกอลเอาแต่ยุ่งอยู่กับงานชมรม”
บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ราวกับความคึกคะนองเมื่อครู่เป็นเรื่องโกหก
นักเรียนปี 2/0 เริ่มมีสีหน้าห่อเหี่ยว
จูเก่อแจกอลพยายามพูดให้กำลังใจทุกคน
“ต้องขอโทษด้วย แต่ครูงานยุ่งจริงๆ … วันนี้อยู่กับพวกเธอได้แค่ถึงเข้านอน แล้วก็ต้องรีบกลับ”
“ไม่เอา!”
“เราจะอยู่กับครูสองวันหนึ่งคืน! พวกเราเตรียมเกมสุ่มเลือกคนที่จะได้นอนเต็นท์เดียวกับครูไว้แล้ว!”
“ตอนนี้ยังไม่จบรอบคัดเลือกเลยนะ!”
“แต่ว่า…”
ดูเหมือนจูเก่อแจกอลจะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ
แต่คู่ต่อสู้คือเด็กปี 2/0 ที่ชำนาญกลอุบาย
พวกเขาเตรียมแผนรับมือในสถานการณ์นี้เอาไว้แล้ว
เมื่อกึมชานซอลขยิบตาส่งสัญญาณให้ ‘เอซ’ ชมรมละครเวที อีกฝ่ายพยักหน้ารับ
“พอเถอะ… คุณครูบอกว่างานยุ่ง พวกนายไม่ได้ยินหรือไง… เราต้องขอโทษจริงๆ ที่รบกวนเวลาของคุณครู… เอ้า! มาเก็บของกันเถอะ!”
การสวมบทบาทของเอซชมรมละครเวทีนั้นยากจะหาใครเทียบ
สามารถเข้าซีนอารมณ์ได้ทันที แถมยังทำตาชุ่มฉ่ำโดยไม่ต้องใช้ยาหยอด
เมื่อจูเก่อแจกอลเริ่มกระวนกระวายและทำตัวไม่ถูก กึมชานซอลส่งหมัดฮุก
“…ฉันก็แค่อยากเล่นกับสนุกกับครูแจกอลเอง ทุกอย่างเป็นคำสั่งของหัวหน้าห้อง เธอจะขอโทษแทนทำไม? อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ นั่นยิ่งทำให้ครูของพวกเราหนักใจเสียเปล่าๆ … เลิกร้องได้แล้ว… ขอโทษนะคะครู เด็กพวกนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด เขาก็แค่ทำตามที่หนูบอก…”
กึมชานซอลตอกลิ่มในจังหวะสมบูรณ์แบบ จนแยกไม่ออกว่านี่เป็นคำปลอบหรือให้กำลังใจ
สมกับที่เป็นหัวหน้าห้อง 2/0 – กึมชานซอล
ความสามารถในการจับจังหวะนั้นน่าทึ่งมาก
บรรดาเพื่อนร่วมห้องที่กำลังตีหน้าเศร้า ต่างพากันก้มศีรษะพลางคิดในใจ: ‘เจ๋งเป้ง! หัวหน้าห้อง!’
ลงเอยด้วย จูเก่อแจกอลตัดสินใจยอมแพ้
“ขอโทษนะ… ดูเหมือนว่าครูจะไม่เคยคิดถึงหัวอกพวกเธอเลย สนใจแต่หน้าที่การงานของตัวเอง”
น้ำเสียงของจูเก่อแจกอลเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
นักเรียนลับหลังเขาแอบกำหมัดพร้อมกับตะโกน ‘เยส!’ อยู่ในใจ
“…ขอโทษที่พวกเรารบกวนเวลาอันมีค่าค่ะ คุณครู”
“ขอโทษที่รบกวนเวลาอันมีค่าครับครู”
“ไม่เลย พวกเธอตั้งใจเตรียมตัวกันขนาดนี้ แต่ครูกลับไม่พยายามทำความเข้าใจ… จะอยู่ถึงเช้าวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
ปี 2/0 การละคร
เห็นได้ชัดว่าจูเก่อแจกอลเจ็บปวดหัวใจจากคำพูดทุกประโยคของเอซชมรมละครเวทีและหัวหน้าห้อง
จนกระทั่งเด็กปี 2/0 เริ่มเกรงว่า ‘เดี๋ยวครูแจกอลก็ร้องไห้หรอก! พอได้แล้ว!’
“และครูไม่เคยคิดว่านักเรียนคือสิ่งรบกวน ต่อไปอย่าพูดแบบนั้นอีก”
จูเก่อแจกอลโกหกไม่ได้เพราะพรคุ้มครองจากโธธ
นักเรียนที่สัมผัสถึงน้ำหนักของคำพูด เผยสีหน้าผ่อนคลายหลังจากได้ยินประโยคล่าสุด
ขณะบรรยากาศกำลังชื่นมื่น
“ฉันกลับมาแล้ว!”
วังชานซอลเปิดประตูดาดฟ้าแล้วเดินออกมา
รองหัวหน้าห้องแต่งกายด้วยแจ็กเกตสีฉูดฉาดซึ่งมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘ผมมันโง่’
ในมือถือถุงผ้าที่บรรจุเตาพกพา пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
“มัวทำเท่อะไรอยู่? ไอ้เบื๊อก!”
“หิวจะตายอยู่แล้ว! ต้มน้ำสิวะ!”
หลังจากเพื่อนๆ แกะรามยอนดิบออกมา ถุงที่เหลือถูกขยำแล้วขว้างใส่หน้าวังชานซอล
“ครูแจกอล! พวกเราพัฒนาสูตรรามยอนขึ้นมาใหม่! ตั้งตารอได้เลย!”
“ใช่แล้ว อร่อยมาก!”
“ตกลง ครูจะรอนะ”
นักเรียนปี 2/0 ง่วนอยู่กับการหยิบวัตถุดิบที่เตรียมไว้ออกมาวางเรียง
กระทั่งในตอนนี้ ขณะยืนมองฉากอันสงบสุข จูเก่อแจกอลยังคงโทษตัวเองที่ไม่เคยเข้าใจหัวอกของนักเรียน
…จะว่าไป แม้แต่ศิษย์เก่าที่คอยส่งข้อความมาหาทุกวัน วันนี้ก็ยังไม่ติดต่อมาเลย
* * *
ณ ห้องใต้ดินของหอสมุดกลาง
ผิวหนังของฉันรู้สึกซาบซ่านเพราะออร่าของหนังสือเก่าแก่
ถึงจะไม่เข้มข้นเท่าชั้นใต้ดินของคฤหาสน์วังมยองโฮ แต่ถ้าอยู่ที่นี่นานเกินไป ร่างกายจะอ่อนเพลีย
‘ตอนนี้ครูแจกอลคงกำลังมีความสุขกับเด็กห้อง 2/0’
อยากรู้เหมือนกันว่าจะเล่นสนุกด้วยวิธีไหน แต่นั่นคงเป็นความลับของนักเรียนกับครูประจำชั้น
‘จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างยังเป็นไปตามแผน’
เมื่อกึมชานซอลและวังชานซอลนำเสื้อผ้าของจูเก่อแจกอลมาให้ ฉันใช้เส้นทางเพลเยอร์เพื่อสวมรอยเข้าไปในห้องพักครู
หลังจากอ่าน ‘บันทึกการสนทนา’ ในห้องพักครูผ่านเมนูพิเศษ ‘สาวก’ ของชเวย็อนทึกได้ลงมือตามเรื่องราวในเกม
“ถ้าคิดจะตอบตกลงแต่แรก ฉันจะพกหน้ากากมาทำไม… ไอ้พวกโง่”
ถ้าเป็นในเกม จูเก่อแจกอลจะพยักหน้ารับข้อเสนอของสาวก แม้ว่าเบื้องบนอย่างโธธจะคัดค้าน
ที่นี่คือห้องสมุดใต้ดินซึ่งมีกระแสพลังงานเข้มข้นไหลเวียน
นอกจากนั้นยังมีเบื้องบนที่คอยคุ้มครองจูเก่อแจกอล – โธธ เทพแห่งความรู้ วิทยาศาสตร์ ภาษา กาลเวลา และดวงจันทร์ ซึ่งเป็นผู้พิทักษ์แห่งหอสมุดร่วมกับเฮอร์มิส
สกิลวาจาของจูเก่อแจกอลจึงทรงพลังกว่าปกติมาก และกลายเป็นสิ่งที่พันธนาการเขาไว้อย่างแน่นหนา
‘พวกมันคงเลือกลงมือที่นี่ด้วยจุดประสงค์นั้น’
สาวกที่เผยสีหน้าตกตะลึงเริ่มพูดจาตะกุกตะกัก
“จ…จูเก่อแจกอลอยู่ไหน! ถ้าไม่รีบพามันมา เด็กพวกนี้จะ…”
〈ท่านใช้สกิลของเป้าหมาย, ต่อสู้〉
เปรี้ยง!
ยังไม่ทันจะจบประโยค ฉันเข้าประชิดตัวพร้อมกับอัปเปอร์คัตใส่ปลายคางคนที่กำลังพูด
สาวกที่ตอบสนองไม่ทัน ถูกชกจนกรามหัก และต้องรีบบ้วนเลือดผสมฟันออกจากปาก
“มองตามไม่ทัน…!”
“น…นั่นไม่ใช่จูเก่อแจกอล!”
ฉันย้ายตำแหน่งเข้าไปในวงแหวนเวทแล้วยืนขวางนักเรียนไว้
อีกฝ่ายยืนอยู่คนละแฉกของวงแหวน ตำแหน่งนี้จึงปกป้องได้ไม่รอบด้าน แต่ก็มากพอจะทำให้ชะงัก
“ก้มหน้าไว้!”
ฉันหันไปพูดกับนักเรียนที่คอยห้ามไม่ใช้จูเก่อแจกอลเสียสละตัวเอง เธอรีบพยักหน้าแล้วทำตามทันที
ไม่ได้สนว่าคนอื่นจะโดนลูกหลงหรือไม่ แต่เธอคนนี้ยังมีสติอยู่ ฉันจึงมอบคำแนะนำเพื่อลดโอกาสบาดเจ็บ
จากนั้นก็เปลี่ยนไอเท็มการ์ดให้เป็นอาวุธ แล้วพุ่งเข้าใส่สาวกที่เตรียมใช้สกิล
เปรี้ยง! เปรี้ยง!
กำปั้นและปลายเท้ากระแทกใส่จุดตายอย่างแม่นยำ
เพื่อควบคุมสถานการณ์โดยเร็ว ฉันจำเป็นต้องสร้างความเสียหายในเวลาอันสั้น และสกิล ‘ต่อสู้’ ที่สามารถสับเปลี่ยนวิชาต่อสู้ เกิดมาเพื่อการนั้น
ถึงมือเท้าจะไม่ได้สวมเครื่องป้องกัน แต่ก็เพียงพอที่จะโค่นกลุ่มสาวก ซึ่งอ่อนแอกว่าเครือข่ายของชเวย็อนทึกพอสมควร
“อ๊ากกก!”
“บัดซบ! หาจังหวะใช้สกิลไม่ได้เลย!”
ที่นี่คือหอสมุด
ถ้าใช้แสงประทานที่อลังการเกินไป หนังสือราคาแพงอาจเสียหาย
‘เราจะไม่ปล่อยให้หนังสืออันมีค่าเหล่านี้ ต้องชำรุดเพราะพวกสวะสังคมเด็ดขาด’
ดังนั้น ตัวละครที่เลือกใช้จึงเป็นเม็งเฮียวทง ‘ร่างสุดยอด’
แต่เปลือกนอกยังคงเป็นโชอึยชิน จึงดึงประสิทธิภาพสูงสุดออกมาไม่ได้ เพราะมิได้ตัวเล็กเหมือนกับเม็งเฮียวทง
‘นอกจากนั้น… ที่นี่ไม่ได้มีแค่เรากับไอ้พวกเวรตะไล’
จะใช้แสงประทานที่โดดเด่นของคนดังไม่ได้เด็ดขาด
ด้วยสกิลของเม็งเฮียวทง เหล่าสาวกถูกอัดอยู่ฝ่ายเดียวจนมีสภาพยับเยิน
“บัดซบ! เอานี่ไปกิน!”
หนังในสาวกหยิบไอเท็มการ์ดออกมาแล้วเล็งมาทางฉัน
ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นการ์ดประเภทไหน แต่คำนึงจากสีและเกรด… คงเป็นระเบิดแสวงบุคคล
‘เม็งเฮียวทงที่เราใช้ในตอนนี้มีเลเวลสูงมาก คงไม่ถูกเล่นงานด้วยไอเท็มพื้นๆ’
ฉันหักขาสาวกที่คิดหนี และเตรียมพุ่งไปหาคนที่ถือการ์ด
แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือ
ปึด!
“อ๊ากกก!”
ได้ยินเสียงกระดูกหักและเนื้อฉีกขาด
ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง นิ้วมือที่ถือการ์ดบิดงอจนรั้งการ์ดไว้ไม่อยู่
มือปริศนาที่หักนิ้วของสาวก คือมือที่สวมถุงมือหนัง
เจ้าของมือปรากฏตัวพร้อมกับโค้ตสีดำและหน้ากาก
“ตามกฎของสมาคมเพลเยอร์ พวกคุณทุกคนจะถูกผนึกแสงประทาน สกิล และความสามารถในการเปลี่ยนการ์ดให้เป็นวัตถุ”
เสียงของฮงกยูบิน
ไม่หลงเหลือท่าทีสบายๆ ในยามปกติ มีเพียงน้ำเสียงอันเย็นชาที่ปราศจากอารมณ์
สาวกที่เหลือต่างแสดงอาการตกตะลึง
“สมาคมเพลเยอร์… ฝ…ฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย!”
“บัดซบ! พวกสมาคมรู้ได้ยังไง…!”
ภายใต้คำสั่งของฮงกยูบิน สาวกของชเวย็อนทึกถูกกำราบในพริบตา
ตราประทับสีดำถูกสลักลงบนแขนของกลุ่มคนที่พยายามขัดขืน
“มาสายนะ”
“โทษที ใบอนุญาตเข้าโรงเรียนของพวกลูกน้องไม่ใช่ปัญหาหรอก ปัญหาอยู่ที่ใบอนุญาตเข้าหอสมุด ขั้นตอนมันซับซ้อนน่ะ”
อีกหนึ่งใบหน้าของฮงกยูบิน คือฝ่ายบังคับใช้กฎหมายของสมาคมเพลเยอร์สาขาเกาหลี
เจ้าหน้าที่ระดับสูงผู้มีอำนาจเบิกใช้ไอเท็มเวทมนตร์ปิดผนึก
‘ก็คิดอยู่แล้วว่ามันแปลก ที่เพลเยอร์เจ้าของสกิล ‘นิมิต’ จะเป็นแค่คนทำงานนั่งโต๊ะ’
แต่แน่นอน ตำแหน่ง ‘หัวหน้าทีมสื่อที่ 1 ของฝ่ายประชาสัมพันธ์’ ก็เป็นของจริงเช่นกัน
ภายในสมาคม ฝ่ายบังคับใช้กฎหมายจะต้องทำงานอื่นบังหน้า
โดยธรรมชาติแล้ว เพลเยอร์ด้านมืดมักหวาดระแวงเจ้าหน้าที่ฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย นี่จึงเป็นวิธีทำให้คนร้ายตายใจ
‘ฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย… เคยอ่านเจอในหนังสือเซตติ้งหลายครั้ง แต่ไม่เคยเห็นการทำงานจริงมาก่อน’
เข้าใจแล้วว่าทำไมพักหลังถึงต้องทำโอทีบ่อย
การไขคดีที่จอมโจรผาแดงเปิดโปงสู่สาธารณชน จำเป็นต้องอาศัยอำนาจของฝ่ายบังคับใช้กฎหมาย
“ในตอนที่เธอบอกว่าจะรับบทเหยื่อล่อ ฉันแอบกังวลนิดหน่อย… คิดมากเกินไปสินะ ได้ยินว่าเป็นสายเวท นึกไม่ถึงว่าจะมีสกิลอื่นนอกจากสรรพภัณฑ์”
“อย่าขุดคุ้ยกันเองสิ”
“ฮะฮะฮะ! ยังระแวงกันอยู่อีกหรือ? พวกเราเผยไต๋ให้กันและกันไปเยอะแล้วนะ”
ฉันเชื่อว่าฮงกยูบินยังมีอะไรซ่อนอยู่อีกมาก
ดูก็รู้ว่าเป็นพวกเหลี่ยมจัด
ไม่มีทางที่ฉันจะเผยไต๋ทั้งหมดให้เขาเห็น
“ช่างเถอะ แค่ได้เห็นอึยชินแสดงตัวว่าเป็น ‘หน้ากากอีกาแห่งเขตอึนกวาง’ ก็พอใจแล้ว… ฉันขอสอบปากคำตัวประกันสักพักแล้วจะตามขึ้นไป ช่วยไปรอข้างบนก่อนนะ”
ขณะกำลังจัดระเบียบความคิด พลางยืนมองเหล่าสาวกถูกลูกน้องฮงกยูบินลากตัวไปในสภาพไร้สติ
เหตุการณ์ไม่คาดฝันบังเกิด
〈สกิล ‘พลังโชคชะตา’ ทำงาน〉
—
MasterGU.edited = ดนตรีแจ๊ซ->ดนตรีแจซ
