[ตีพลาดไปเล็กน้อยนะครับ… ปีกนอกขวารับลูกได้ครับ! แต่รันเนอร์จากเบสสามวิ่งเข้าโฮมเบสไปแล้ว! ยังดีที่ผู้เล่นเบสสามแตะตัวรันเนอร์อีกคนได้ก่อนครับ… แค่ภายในอินนิ่งเดียว TC ไนท์สทำไปห้าคะแนนแล้วครับ!]
“ให้ตายสิ! พวกพิชเชอร์สำรองห่วยแตกชะมัด! ยกเลิกสัญญามันให้หมด! แค่สามคะแนนก็ป้องกันไว้ไม่ได้… ต่อให้พิชเชอร์มือหนึ่งเก่ง แต่พวกสำรองก็จะทำพังเหมือนเดิม ยิ่งถ้าพิชเชอร์มือหนึ่งไม่เข้าฟอร์มด้วยแล้ว เหมือนพากันฉิบหายกันหมด!”
อ๊กโทยอนทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางข่มความเดือดดาลในใจ
ในท่านอนเคี้ยวขนมต็อกรสวอลนัต เสียงเคี้ยวจ๊อบแจ๊บดังไปทั่วห้องนั่งเล่นอันกว้างขวาง
“เผ่ากระต่ายดูว่างดีนะ”
“แม่ร่วง!”
อ๊กโทยอนสะดุ้งหลังจากใครบางคนส่งเสียง
เจ้าของเสียงคือเสือแดงที่พักหลังได้เห็นหน้าค่าตากันบ่อย
“เข้ามาได้ยังไง? แอบใช้สกิลใช่ไหม? เสียมารยาท! ถึงพวกเราจะสนิทกัน แต่ก็ควรมีจรรยาบรรณบ้างสิ!”
“อ๊กโทยุนอนุญาตให้เข้ามา… ทางนั้นบอกว่าจะทำกับเจ้ารุนแรงแค่ไหนก็ได้ทราบเท่าที่ไม่ถึงตาย”
“พี่โทยุน…”
อ๊กโทยอนรีบกลืนขนมต๊อกที่เหลือลงคอ
ในพักหลัง อ๊กโทยุนที่เป็นเผ่าเดียวกัน มักมองเธอด้วยสายตาดุร้าย
แค่คิดถึงอ๊กโทยุนก็ทำให้เธอเสียวสันหลังวาบ จึงลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาโดยไม่รู้ตัว
“ข้าเองก็ไม่อยากมาเยือนอาณาเขตของเผ่ากระต่ายสักเท่าไร… คราวหน้าถ้ามีธุระ กรุณาส่งคนไปที่เขตอึนกวาง”
“นี่เป็นเรื่องที่ข้าต้องพูดด้วยตัวเองเท่านั้น และเพราะสัญญาโง่ๆ ที่ทำไว้กับเสือเหลือง ข้าจึงไปเหยียบเขตอึนกวางไม่ได้”
“อา… สัญญาโง่จริงๆ นั่นแหละ”
“นี่!”
คำพูดของเสือแดงอาจฟังดูใจร้าย แต่โทนเสียงยังคงสุภาพอ่อนโยน ช่วยให้อ๊กโทยอนไม่ฉุนเฉียวเท่าที่ควร
“ข้างานยุ่ง รีบเข้าเรื่องเถิด”
“ข้าก็ยุ่งเหมือนกัน! ยุ่งมากด้วย!”
เสือแดงไม่ตอบโต้ เพียงจ้องไปบนทีวีจอใหญ่ที่กำลังฉายเกมเบสบอล
TC ไนท์สได้เพิ่มอีกหนึ่งคะแนนจากความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัยของผู้เล่นเกมรับ
หกคะแนนในอินนิ่งเดียว
อ๊กโทยอนเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเห็นคะแนนขยับ แต่สุดท้ายก็ทำแค่มองจอเงียบๆ
“ฮึ่ม! ฮึ่ม! ชักไม่มีอารมณ์พูดแล้วสิ… ช่างเถอะ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน”
ฉึบ
บางสิ่งโผล่จากปลายนิ้วของอ๊กโทยอน
แผนผังวังจันทรา – แผนที่สรุปรวมกระแสพลังทั้งหมดบนคาบสมุทรเกาหลีที่วังจันทราเก็บข้อมูลได้
เสือแดงมองดูกระแสพลังจำนวนอยู่สักพัก จากนั้นก็ขมวดคิ้ว
“ลองดูให้ดีสิ กระแสพลังที่ไหลเวียนบนแผนผังวังจันทรา… จะเห็นได้ว่าในพักหลัง มีเผ่าแท้ย้ายเข้ามาอยู่ในคาบสมุทรเกาหลีเพิ่มขึ้น… จำนวนเบื้องบนที่คอยจับตามองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน”
“เป็นพลังที่น่าทึ่งจริงๆ …”
“ทำใจให้ชินเถิด มีเพียงผู้นำเผ่ากระต่ายเท่านั้นที่สามารถใช้แผนผังวังจันทรา”
อ๊กโทยอนพูดเสริม
“เอาล่ะ ตอนนี้คงต้องจับหางให้ได้ก่อน”
* * *
ครูของโรงเรียนแสงเงินล้วนมีรายได้สูง
เพราะพวกเขาต่างก็เป็นเพลเยอร์มือฉมัง
ได้รับอนุญาตให้บุกต่างโลกเป็นงานเสริม ตราบเท่าที่ไม่รบกวนงานประจำ
ครูของโรงเรียนแสงเงินส่วนใหญ่ร่ำรวยพอที่จะซื้อเพลเยอร์คาร์สองคันได้สบาย
แต่ทุกสิ่งย่อมมีข้อยกเว้น
ในกรณีนี้คือจูเก่อแจกอล
“กึมชาน ดูสิ ครูแจกอลสวมเสื้อผ้าชุดเดียวกับปีที่แล้วเลย… ฉันอยากให้ครูใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ จัง ช่วงนี้ที่บริษัทรับหัวหน้าดีไซเนอร์คนใหม่มาพอดี คนนี้เก่งมากเลยนะ”
“ครูแจกอลของเราเท่เสมอไม่ว่าจะใส่ชุดไหน ฉันว่าไม่จำเป็นหรอก… แต่จะว่าไป ครูก็ใส่เสื้อผ้าซ้ำซากเกินไปจริงๆ … วังชานของเราจำเรื่องไร้สาระเก่งเหมือนกันนี่”
“กึมชานของเราต่างหากที่โง่จนจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้”
“อ๋อ นายฉลาดมากนักสิ? ถึงได้ลืมไอเท็มล่องหนในวันประชุมตัวแทนนักเรียน”
จูเก่อแจกอล หัวหน้าฝ่ายธุรการของโรงเรียนแสงเงินเป็นคนมัธยัสถ์
เขามักนำเงินเกือบทั้งหมดที่ได้จากการบุกต่างโลกไปบริจาค
แม้จะแต่งตัวสะอาดสะอ้านอยู่เสมอ และไม่มีข้อใดขัดต่อหลักเกณฑ์ TPO แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้นักเรียนห้อง 2/0 ประทับใจ
เป็นธรรมดาที่เด็กนักเรียนจะต้องการให้ครูประจำชั้นของตนแต่งตัวดีขึ้น กินดีอยู่ดีขึ้น
“กึมชาน ใกล้จะโฮมรูมเย็น*แล้วนะ เตรียมตัวเสร็จยัง?” (โรงเรียนที่เกาหลีจะใช้คาบสุดท้ายเพื่อโฮมรูมรอบเย็นก่อนปล่อยกลับบ้าน)
“ไม่ต้องห่วง กึมชาน ฉันเคยทำพลาดในเรื่องที่เกี่ยวกับครูแจกอลด้วยหรือ?”
“ปีที่แล้ว ในวันเกิดครูแจกอล นายจับครูโยนขึ้นฟ้าจนเกือบชนกับแอร์บอร์ดของรุ่นพี่ห้องศูนย์”
ได้ยินแบบนั้น วังชานซอลถึงกับไปต่อไม่ถูก
“…จริงด้วย”
“อะไร? ทำหน้าแบบนั้นทำไม? คงไม่ได้ทำอะไรพลาดอีกแล้วใช่ไหม? เฮ้ย! มองเข้ามาในตาฉันสิวะ ไอ้เวร!”
ขณะกึมชานซอลจับคอเสื้อวังชานซอลเขย่า
ประตูอัตโนมัติของห้องเรียนเปิดออก จูเก่อแจกอลเดินเข้ามาเพื่อเริ่มคาบโฮมรูมเย็น
เขามองไปรอบห้องพลางกล่าวด้วยสีหน้าหนักใจ
“ครูดีใจนะที่พวกเธอไม่ก่อเรื่องมาหลายวัน… ดังนั้น หัวหน้ากับรองอย่าทะเลาะกันเลยนะ”
“ค่ะ!”
โครม—!
สิ้นเสียงจูเก่อแจกอล กึมชานซอลจับวังชานซอลเหวี่ยงไปหลังห้อง
โต๊ะนักเรียนที่ไม่มีคนนั่งล้มระเนระนาดจนเกิดเสียงโครมคราม แต่วังชานซอลยังคงร่อนลงจอดได้อย่างไร้รอยขีดข่วน
นักเรียนห้อง 2/0 คนอื่นแทบไม่ได้ใส่ใจ ราวกับชินชาภาพเหล่านี้ไปแล้ว
จูเก่อแจกอลมองมาด้วยสายตากังวล กลัวว่าวังชานซอลอาจได้รับบาดเจ็บ
“จริงสิ ครูแจกอล ช่วยยืนอยู่ตรงนั้นสักครู่ได้ไหม”
“หือ?”
จูเก่อแจกอลที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะครู เริ่มสัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากล
แต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบ เสียงอันสดใสของกึมชานซอลดังก้องไปทั่วห้องเรียน
“ไปกันเลยเด็กๆ!”
บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!
ควันสีเทาลอยฟุ้งท่ามกลางเสียงดอกไม้ไฟระเบิด
นักเรียนห้อง 2/0 เคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียงและเป็นระเบียบแบบแผน
จูเก่อแจกอลเตรียมตอบโต้ตามความเคยชิน
แต่เมื่อคิดว่านักเรียนอาจได้รับบาดเจ็บหากตนควบคุมพลังไม่อยู่ เขาตัดสินใจปิดปากสนิทเพื่อยกเลิกสกิลวาจา
ทัศนวิสัยของจูเก่อแจกอลกลายเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว
* * *
ณ ห้องพักครูในเขตปีสอง
เมื่อประตูอัตโนมัติของห้องพักครูเปิดออก จูเก่อแจกอลเดินเข้ามาในสภาพเสื้อผ้ามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง
คาบโฮมรูมเย็นเพิ่งจบลง
เพื่อนครูพอจะเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่ก็ถามตามมารยาท
“หัวหน้าฝ่ายธุรการ เกิดอะไรขึ้น?”
พวกเขามั่นใจว่าเป็นฝีมือเด็กห้อง 2/0
ครูเกือบทุกคนล้วนคิดแบบเดียวกัน
จูเก่อแจกอลตอบพลางหลบสายตา
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรครับ… แค่… อุบัติเหตุนิดหน่อย”
“ฮะฮะฮะ! เรื่องปกติสินะครับ ห้อง 2/0 ดูเหมือนจะเงียบมาหลายวัน แต่ยังไม่ถึงสัปดาห์ก็ดีแตกแล้ว”
“อึก… ผมเองก็เสียวๆ อยู่เหมือนกัน ตอนที่เห็นรายชื่อเด็กห้อง 2/0 อยู่ในวิชาเรียนของผม”
ท่ามกลางบรรยากาศครื้นเครง มีครูอยู่หนึ่งคนไม่สนุกสนานไปกับบทสนทนานี้
ครูคนดังกล่าวกัดกรามแน่นขณะก้มหน้ามองพื้น
‘น่าสมเพชชะมัด’
เขาไม่อยากสบตากับจูเก่อแจกอล จึงเอาแต่ก้มหน้ามองต่ำ
บุคคลที่ดูแคลนจูเก่อแจกอลว่าเป็นพวกน่าสมเพช ไม่ใช่ใครนอกจากสาวกของชเวย็อนทึก
‘ท่านชเวย็อนทึกเจ๋งที่สุดแล้ว สามารถร่ำรวยได้ด้วยการทำในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา! ยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้!’
แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่ชเวย็อนทึกผู้ยิ่งใหญ่ทำไม่ได้
หนึ่งคือการควบคุมสื่อ และอีกหนึ่งคือการควบคุมหัวหน้าฝ่ายธุรการ
‘ไอ้พวกเด็กโอหังที่คิดว่าตัวเองสูงส่งเพราะสอบเข้าโรงเรียนแสงเงินได้… รวมถึงหัวหน้าฝ่ายธุรการโง่ๆ ที่สักแต่จะจ้องจับผิดความผิดเล็กๆ น้อยๆ’
ทุกสิ่งจะจบลงในวันนี้
ด้วยแผนที่วางเอาไว้ พวกตนจะได้ควบคุมสื่อไปพร้อมกับขับไล่หัวหน้าฝ่ายธุรการในคราวเดียวโนiวลกูดอทคอม
‘ท่านชเวย็อนทึกที่กำลังกบดานอย่างปลอดภัยภายใต้การคุ้มครองจากคนใหญ่คนโต จะต้องภูมิใจในตัวเราแน่!’
เขาปล่อยให้จินตนาการเตลิดอยู่พักหนึ่ง
…เมื่อท่านชเวย็อนทึกกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ และควบคุมโรงเรียนพร้อมกับฮุบกลืนมูลนิธิวังมยอง เราก็จะกลายเป็นมือขวาคนสำคัญของท่าน!
จนกระทั่งจูเก่อแจกอลอยู่ตามลำพัง
หัวหน้าฝ่ายธุรการเอาแต่เงยหน้าเหม่อมองอากาศ
สาวกของชเวย็อนทึกแสยะยิ้ม พลางเย้ยหยันว่าไอ้โง่นี่ช่างไม่รู้อนาคตตัวเองเสียบ้างเลย
‘อุปกรณ์บันทึกภาพในห้องพักครูถูกปิดไปหมดแล้ว ที่เหลือก็แค่ลงมือตามแผน!’
ในมือของเขากำลังถือเครื่องเล่นโฮโลแกรม
เนื้อหาที่อยู่ภายใน คือวิดีโอบ่งบอกสถานการณ์ของเหล่าตัวประกัน ซึ่งปัจจุบันถูกจับขังไว้ในห้องใต้ดินของหอสมุดกลาง
เกือบทุกคนอยู่ในสภาพถูกคำสาปเล่นงานจนสุกงอม
‘ถึงมันจะโง่ แต่ก็ยังมีสมองอยู่บ้าง ถ้าได้เห็นวิดีโอพวกนี้ ก็คงเข้าใจว่าตัวประกันกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ใด’
ตึก!
สาวกโยนเครื่องเล่นโฮโลแกรมไปบนโต๊ะของจูเก่อแจกอล
อีกฝ่ายหันกลับมามอง
“นี่คืออะไร”
“ดูตั้งแต่ต้นจนจบ… เสร็จแล้วบอก”
จูเก่อแจกอลเปิดเครื่องเล่นขึ้นมาดู
สีหน้าขณะจูเก่อแจกอลรับชมวิดีโอในโฮโลแกรม ดูสงบนิ่งจนผิดปกติ
‘หึหึ ฝืนเก๊กหน้าขรึมเข้าไปเถอะ… ถ้าได้เห็นนักเรียนกำลังตกอยู่ในอันตราย ในใจแกคงร้อนรุ่มจนแทบแย่แล้วสินะ!’
ความเยือกเย็นที่แสดงให้เห็นภายนอกคงเป็นแค่การบลัฟ
สาวกพูดต่อไป
“คงรู้ใช่ไหมว่าที่นั่นคือที่ไหน… รีบไปซะ… ถ้าแกไม่ตอบว่า ‘ครับ’ ตอนนี้ เด็กๆ ทุกคนจะต้องตาย… อย่าทำอะไรโง่ๆ เชียวล่ะ”
จูเก่อแจกอลได้รับพรคุ้มครองจากเบื้องบนนามว่าโธธ
พรที่ใกล้เคียงกับคำสาป
ในเมื่อพูดโกหกไม่ได้ ทันทีที่จูเก่อแจกอลรับปากด้วยคำว่า ‘ครับ’ เขาจะถูกตีกรอบพฤติกรรมทันที
“…ครับ ผมจะไปที่นั่น… อย่าแตะต้องนักเรียนนะ”
สำเร็จ!
รอยยิ้มของผู้ชนะแผ่ไปทั่วใบหน้าสาวก
* * *
ครูใหญ่ของโรงเรียนแสงเงินมีนิสัยชอบเก็บรวบรวมหนังสือเก่าและหายาก
เขาเป็นนักสะสมบ้าคลั่งที่ตระเวนไปทั่วโลกเพื่อรวบรวมหนังสือด้วยรายได้ส่วนตัว และนำมาบริจาคให้กับหอสมุดกลาง
เมื่อนำความมั่งคั่งของครูใหญ่มาผนวกกับงบประมาณของหอสมุด โรงเรียนแสงเงินจึงมีหนังสือไม่ขาดมือ
เล่มแล้ว เล่มเล่า ครูใหญ่คอยรวบรวมเรื่อยมา
จนกระทั่งเขาตระหนักว่า จากบรรดาหนังสือที่ค้นพบในต่างโลก มีหลายเล่มค่อนข้างอันตราย โดยเฉพาะหนังสือเก่าแก่ที่เคยผ่านมือเผ่าแท้หรือเบื้องบน
หนังสือเหล่านั้นอัดแน่นไปด้วยพลังพิเศษ พลังเวท หรือพลังศักดิ์สิทธิ์
เพื่อจะเก็บรักษาหนังสือมีค่าไว้ศึกษา ครูใหญ่ตัดสินใจสร้างหอสมุดต้องห้ามขึ้นมา
ความกังวลและงานอดิเรกอันบ้าบิ่นของเขาได้ให้กำเนิดที่นี่ – ห้องใต้ดินของหอสมุดกลาง – ในเขตส่วนกลางของโรงเรียนแสงเงิน
ภายในหอสมุดขนาดมหึมาดังกล่าว นักเรียนห้าคนกำลังนั่งตัวสั่นภายในวงแหวนเวทหกแฉก
ทุกคนพึมพำราวกับกำลังเห็นหรือได้ยินบางสิ่ง บ้างหลับตาสนิท บ้างใส่ที่อุดหู และบ้างกำลังคุกเข่า
“ยินดีต้อนรับ จูเก่อแจกอล!”
ณ วงแหวนเวทหกแฉกสีแดงเข้ม
ปลายแหลมของทุกแฉกมีครูสวมชุดคลุมหกคนยืนอยู่
“นักเรียนปลอดภัยใช่ไหม?”
เสียงของจูเก่อแจกอลดังสะท้อนไปทั่วห้องสมุดอันมืดมิด
“ถ้ายอมทำตามที่เราบอก พวกเขาจะปลอดภัย”
“เมล็ดพันธุ์คำสาปได้มายากก็จริง แต่ก็คุ้มค่าชะมัด”
“พวกที่อวดเก่งกับท่านชเวย็อนทึก สุดท้ายก็ต้องมีสภาพแบบนี้!”
คำสาปที่เล่นงานนักเรียนคือ ‘คราบแห่งจิตสำนึก’
นักเรียนเหล่านี้คือกลุ่มที่ได้คะแนนต่ำเตี้ยในการสอบย่อย
สำหรับเด็กที่ไม่เคยพลาดอันดับหนึ่งหรือสองมาก่อนในชีวิต ความล้มเหลวที่ต้องเผชิญในโรงเรียนแสงคือสิ่งที่ยากจะทำใจยอมรับ
ทุกคนจึงผงกหัวตอบรับคำล่อลวงของสาวก ที่เสนอว่าจะแอบปล่อยโพยข้อสอบกลางภาคให้
และที่นี่ – ห้องใต้ดินของหอสมุดกลาง – ซึ่งเป็นสถานที่รับโพยข้อสอบ นักเรียนทั้งห้าถูกปลูกถ่ายเมล็ดพันธุ์แห่งคำสาปโดยไม่รู้ตัว
ยิ่งมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเพิ่มขึ้น รอยเปื้อนก็จะยิ่งปกคลุมไปทั่วดวงตา เช่นเดียวกับอาการหูแว่ว
“จงประกาศอย่างเสียงดังฟังชัด ว่าแกจะแบกรับคำสาปแทนเด็กนักเรียนทั้งห้า รวมถึงอีกหกคำสาปที่พวกเราจะมอบให้!”
“หากไม่ยอมรับ อนาคตก็เด็กพวกนี้ก็ถือเป็นอันจบสิ้น!”
ต่อให้จูเก่อแจกอลใช้พลังพิเศษจัดการครูทุกคนและช่วยนักเรียนไว้ได้ แต่ก็ไม่ผิดจากที่พวกมันพูด อนาคตของนักเรียนทุกคนจะจบลง
นักเรียนบางคนในนี้ไม่ได้ถูกล่อลวงด้วยโพยข้อสอบ
แต่เป็นการแก้คะแนนสอบโดยตรง
ความจริงทั้งหมดจะถูกเปิดเผย ในวินาทีที่คำสาปถูกยกเลิก
พวกเขาจะเรียนต่อที่โรงเรียนแสงเงินไม่ได้อีก แถมยังหมดสิทธิ์ย้ายไปโรงเรียนอื่น
“ครู… ครู… ช่วยด้วย…”
“ได้โปรด… ช่วยด้วย!”
“จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว… ได้โปรดช่วยพวกเราสักครั้งเถอะนะ!”
นักเรียนที่ต้องทนทุกข์กับคำสาปมาหลายวัน ทำได้เพียงแหกปากร้องขอชีวิต
ในความคิดไม่หลงเหลือเหตุและผลอีกต่อไป
แต่ก็มีบางคนที่ถูกคำสาปกัดกินช้ากว่าปกติเพราะอันดาอิน
เธอยังมีสติหลงเหลือ แตกต่างจากนักเรียนคนอื่น
เด็กคนนั้นนึกทบทวน
จูเก่อแจกอลคือหนึ่งในครูที่อันดาอินนับถือมากที่สุด
“…อย่านะ… ครูแจกอล… อย่าทำเด็ดขาด!”
ได้ยินแบบนั้น สาวกทั้งหมดระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน
พวกมันมั่นใจ
หากมีเด็กสักคนพูดคำนี้ออกมา คนโง่อย่างจูเก่อแจกอลจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยนักเรียน
ทว่า
“ก็ได้… ฉันจะไม่ช่วย”
เสียงหัวเราะของสาวกหยุดลง
ขนาดตัวและเสียงของบุคคลที่สวมชุดของจูเก่อแจกอล เปลี่ยนไปตอนไหนไม่มีใครทันสังเกตเห็น
เสียงอาจเปลี่ยนกันได้ด้วยเครื่องแปลง แต่ทุกคนต่างกำลังตกตะลึงในเรื่องที่ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เอะใจการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย
‘สกิลหรือไอเท็มที่ช่วยแปลงร่าง?’
ทำได้ยังไงในเวลาสั้นๆ?
หรือว่ารู้ล่วงหน้ามาก่อน?
ไม่มีทาง
ทันทีที่ทราบว่านักเรียนทั้งห้าตกอยู่ในอันตราย จูเก่อแจกอลไม่มีทางปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพัง
ไม่ว่านักเรียนจะทำผิดร้ายแรงแค่ไหน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนจิตใจอำมหิตถึงขั้นวางกับดักขณะที่เด็กๆ กำลังเจ็บปวด
“แกเป็นใครวะ…!”
บุคคลที่พวกมันเคยเข้าใจว่าเป็นจูเก่อแจกอล
ปรากฏตัวท่ามกลางความมืด พร้อมกับสวมหน้ากากอีกา
—
MasterGU.edited = ชั้นใต้ดินของหอสมุดกลาง 1 (1) (ชื่อบทน่าจะผิดเมื่อเทียบกับเว็บนอก Central Library Basement Library), เม็ด->เมล็ด
