อีเรนากะพริบตาพลางมองไปรอบๆ
ฉันพูดกับเธอที่กำลังลืมตา
“อาการเป็นยังไงบ้าง”
ฉันที่กำลังอุ้มอีเรนา และซองซีวานที่เปิดประตูห้องรับรองหอพักครู ต่างมองอีเรนาโดยไม่พูดอะไร
“อะ…”
ทันใดนั้น ใบหน้าอีเรนาซีดลง
เห็นภาพดังกล่าว ฉันรู้ได้ทันที
อีเรนาตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะตาย
“เข้ามา”
ฮัมกึนยองวางผ้าเช็ดตัวลงบนโต๊ะพลางโบกมือเรียกพวกเรา
หากใช้เครื่องเป่าร่างกายในห้องน้ำ ต้องเสียเวลาราวสามนาทีกว่าตัวจะแห้ง
ฮัมกึนยองคงไม่อยากให้เรารอ จึงหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาเช็ดข้างนอกแทน
ฉึบ
ฉันวางอีเรนาที่ห่อด้วยผ้าห่ม ลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามฮัมกึนยอง
ฮัมกึนยองมองสลับระหว่างอีเรนา ฉัน และซองซีวาน
“ผมบอกครูท่านอื่นและนักเรียนไปว่านี่เป็นแค่การกลั่นแกล้งของเด็กห้องศูนย์… ควรเล่ารายละเอียดให้ใครฟังไหมครับ”
“อันดับแรก เธอเช็ดผมให้แห้งก่อนจะเป็นหวัด”
“ได้ครับ… ขอบคุณ”
ฮัมกึนยองโยนผ้าขนหนูให้ซองซีวานที่ผมเริ่มแข็ง
เพื่อไม่เป็นการรบกวนอีเรนา ฉันตัดสินใจกลับหอไปก่อน
จึงก้มหัวให้ฮัมกึนยอง
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“กลับดีๆ ล่ะโชอึยชิน ไว้คุยกันพรุ่งนี้”
ขณะฉันกับซองซีวานเตรียมออกจากห้องรับรอง
อีเรนาเหยียดแขนออกจากผ้าห่มมาจับฉัน
“หือ…”
แขนที่บอบบางและแห้งติดกระดูก จับชายเสื้อเครื่องแบบนักเรียนของฉันอย่างไร้เรี่ยวแรง
“อ๊ะ… ขอโทษ”
อีเรนาลังเลสักพักก่อนจะปล่อย
ดูเหมือนว่าเธอจะกลัว
‘หรือว่า…’
สถานการณ์ของอีเรนา
พ่อแม่ของเธอ
งานประมูลมายา
หลังจากคิดย้อนกลับไปทีละประเด็น ในที่สุดฉันก็พบสิ่งที่อีเรนาหวาดกลัว
‘…กลัวผู้ใหญ่’
ฮัมกึนยองมอบบรรยากาศของชายวัยสามสิบ
ซองซีวานอาจเป็นแค่รุ่นพี่ แต่บรรยากาศก็มีความเป็นผู้ใหญ่ในฐานะประธานสมาคมปีกธรณี
ในทางกลับกัน ฉันมีหุ่นสมส่วน และยังสวมชุดนักเรียน
เธอคงสบายใจกับฉันมากที่สุดในสามคนนี้
ควรอยู่ที่นี่ต่อ
“ครูฮัมกึนยอง ผมขออยู่ต่ออีกสักพักได้ไหม”
“…อา”
ซองซีวานยืนพิงกำแพงเช็ดผม พลางมองสลับระหว่างฉันกับอีเรนา
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากให้เด็กปีหนึ่งสองคนอยู่ที่นี่ตามลำพัง
ฉันนั่งลงข้างอีเรนา
เมื่อก้นติดเบาะ เธอเอื้อมมือมาจับชายเสื้ออีกครั้ง
ทำไปโดยไม่รู้ตัว?
‘อยากคุยกับฉันมากกว่าฮัมกึนยองสินะ’
เมื่อฉันส่งสัญญาณผ่านสายตาให้ฮัมกึนยอง อีกฝ่ายสัมผัสถึงเจตนาของฉันและพยักหน้ารับ
“ขอถามได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น… หรือว่าวันนี้เธออยากกลับไปพักก่อน?”
หากเค้นให้พูดออกมา มีแต่เธอจะยิ่งต่อต้าน
ฉันจึงถามอย่างรอบคอบ โดยเปิดช่องว่างให้เธอมีทางหนี
‘เราไม่รีบอยู่แล้ว’
เป็นเวลานานที่อีเรนาไม่พูด
แต่ทั้งฮัมกึนยอง ซองซีวาน และฉัน ไม่มีใครรบเร้า
เพื่อไม่สร้างความกดดันโดยไม่จำเป็น ไม่มีใครหันไปมองเธอ ทุกคนรออย่างใจเย็น
“วันนี้พ่อแม่ของฉันถูกไล่ออกจากสมาคมเพลเยอร์ตลอดชีวิต…”
เกี่ยวกับพ่อแม่นี่เอง
ฮัมกึนยองดูออกว่าเกิดอะไรขึ้น จึงปิดปากเพื่อซุกซ่อนสีหน้าแข็งกระด้าง
“แต่ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน… เด็กอย่างฉันไม่ควรเกิดมา”
น้ำตาเริ่มคลอในดวงตาอีเรนา
“ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน… ฉันไม่มีค่าพอที่จะอยู่…”
คำพูดของอีเรนาค่อยๆ หยุดลง
ยิ่งเวลาผ่านไป เสียงสะอื้นก็ยิ่งอ่อนแรง
จนกระทั่งเธอเหนื่อยจนผล็อยหลับ
หลังจากนั้น อีเรนาถูกส่งให้ครูแนะแนวนักเรียนหญิงปีหนึ่งดูแลต่อ ส่วนฉันเดินออกจากหอพักครู
ฉันรู้สึกว่าการแกะมือผอมๆ ที่กุมชายเสื้อ ยากยิ่งกว่าการทำลายงานประมูลมายาเสียอีก
* * *
เพื่อรายงานความคืบหน้าให้สมาคมปีกธรณีรับรู้ ซองซีวานรีบกลับไปก่อน
ฮัมกึนยองไปส่งฉันที่หอพักเด็กปีหนึ่งแทนซีวาน
“มายาเกต… ใช่ไหม?”
ฮัมกึนยองหยุดเดินแล้วมองมาทางฉัน
“ในระยะหลัง เพลเยอร์จำพวกเดียวที่ถูกสมาคมเพลเยอร์เพิกถอนใบอนุญาตถาวร คือกลุ่มที่มีเอี่ยวกับมายาเกต”
ตอนแรกอีเรนาไม่ได้อยู่ห้องศูนย์
ที่ต้องย้ายมาห้องศูนย์กะทันหัน คงเป็นเพราะมายาเกต
ฮัมกึนยองตอบเสียงขรึม
“อีเรนาไม่มีรอยประทับของเหรียญซีเดเลนเที่ยมที่จอมโจรผาแดงทิ้งไว้บนมือผู้ร่วมงาน และเธอก็ให้ความร่วมมือกับตำรวจเป็นอย่างดี… คงเพราะผู้ปกครองมีส่วนเกี่ยวข้อง โรงเรียนจึงตัดสินใจให้เธอเรียนห้องศูนย์”
สำหรับตอนนี้ มายาเกตคือเรื่องอื้อฉาวที่โด่งดังที่สุดในโลกเพลเยอร์
หากข้อมูลแพร่ออกไป แม้อีเรนาจะไม่มีความผิด แต่เธอคงตกเป็นจำเลยสังคมร่วมกับพ่อแม่
ฉันพอจะเดาได้ว่าฮัมกึนยองกังวลเรื่องอะไรอยู่
“ผมเชื่อว่าอีเรนาไม่ได้ทำอะไรผิด”
“…นั่นสินะ”
ได้ยินคำพูดฉัน ฮัมกึนยองเผยสีหน้าโล่งใจและยิ้มเป็นครั้งแรกของวัน
“โชอึยชิน วันนี้เธอช่วยชีวิตอีเรนาไว้”
แม้ฮัมกึนยองจะมีบรรยากาศแข็งกร้าวและรุนแรง แต่เมื่อยิ้ม เขาก็ดูเหมือนครูทั่วไปที่อยากช่วยเหลือนักเรียน
“ถ้าเรนาตกไปถึงชั้นหนึ่ง ต่อให้ไม่ตายก็คงเจ็บปวดยิ่งกว่าตาย… และเธอก็จะคิดว่านั่นคือบทลงโทษที่เหมาะสม”
ฮัมกึนยองตบบ่าฉัน
“ทำได้ดีมาก อึยชิน”
เมื่อฉันมาถึงหอพักก็ตกดึกมากแล้ว ฮัมกึนยองที่มาส่งกลับไปทันที
ได้เวลาอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน
แต่ก่อนหน้านั้น ฉันเห็นบางสิ่งส่องแสงอยู่ตรงมุมห้องนั่งเล่น
‘นี่มัน…’
ริบบิ้นสีทองที่เป็นเครื่องประดับผมของอีเรนา
หลุดมาตอนไหน?
ฉันบรรจงหยิบริบบิ้นเพื่อไม่ให้เกิดรอยยับ
ริบบิ้นที่ถูกวางไว้บนพื้นเนิ่นนาน เริ่มจับตัวเย็นเป็นน้ำแข็ง
‘พ่อแม่ของอีเรนา…’
ยังมีงานให้ทำสินะ
ฉันนึกอะไรดีๆ ออกแล้ว
* * *
เช้าวันนี้ ฉันยังคงวิ่งผ่านภูเขาปีกสวรรค์เพื่อฝึกฝนไปพร้อมกับตามหาเจ้าก้อนสำลี
เป็นการวิ่งเหยาะๆ ไปตามเส้นทางเลียบเขาปีกสวรรค์ ด้วยความเร็วที่มากกว่าการวิ่งเต็มฝีเท้าของคนปกติ
ไม่มีใครออกมาวิ่งข้างนอกเพราะอากาศหนาว?
‘มีแต่เราที่วิ่งบนถนน’
แต่เมื่อเริ่มขึ้นเขา ฉันเห็นเด็กหอที่เลือกเข้าร่วมหลักสูตร ‘การฝึกแสงเงิน’ กำลังยืนตั้งแถวจากระยะไกล
โรงเรียนแสงเงินจะมีหลักสูตรฝึกฝนเพลเยอร์ไว้ช่วยพัฒนาเด็กนักเรียน
แต่ขึ้นอยู่กับตัวนักเรียนเอง ว่าจะเข้าร่วมหลักสูตรหรือไม่
นักเรียนสามารถฝึกฝนด้วยตัวเอง และปรับแต่งเวลาว่างได้ตามใจชอบ
หรือจะฝึกร่วมกับเพื่อนตามโปรแกรมที่เคร่งครัดและตายตัว
โรงเรียนแสงเงินมอบสิทธิ์ให้นักเรียนเลือก และอนุญาตให้เข้าร่วมหรือถอนตัวกลางคัน
ฉันเลือกฝึกด้วยตัวเอง เพราะต้องการอิสระทางด้านเวลา
‘แบบนี้จะเคลื่อนไหวสะดวกกว่า’
ย้อนกลับไปในตอนที่เพิ่งมาถึงโลกนี้ ค่าสถานะโดยรวมของฉันคือ Lv.10
ผ่านไปประมาณสามเดือน ตอนนี้ Lv.13
โดยเฉลี่ยแล้ว ค่าสถานะโดยรวมของเด็กปีหนึ่งจะอยู่ระหว่างเลเวลสิบถึงยี่สิบ ในช่วงเพิ่งเปิดเทอมแบบนี้ ค่าสถานะของฉันจึงถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ ของปีหนึ่ง
‘ด้วยเอกลักษณ์ของ ‘เส้นทางเพลเยอร์’ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องฝึกร่างกาย’
ถ้าใช้แสงประทาน ค่าสถานะโดยรวมจะเปลี่ยนไปตามตัวละครที่เลือก
ยิ่งเลือกตัวละครที่มีค่าสถานะสูง ขีดจำกัดความเสียหายที่สร้างได้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น จึงไม่ต้องใส่ใจกับค่าสถานะของตัวเองมากนัก
‘แต่ก็ควรเพิ่มไพ่ในมือให้มากที่สุด’ novelgu.com
แสงประทานของฉัน เทียบกับของคนอื่นแล้วค่อนข้างโดดเด่น
เมื่อวานฉันอาจประสบความสำเร็จในการควบคุมมัน จนสามารถใช้พลังได้โดยไม่เปลี่ยนรูปลักษณ์
แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากใช้เส้นทางเพลเยอร์ต่อหน้าคนอื่น
‘ถ้าอูซังฮุนรู้ว่าเราคือจอมโจรผาแดง คงถูกหมอนั่นตามล้อไปเป็นสิบปี’
จอมโจรผาแดง… ชื่อที่ได้ฟังแล้วมือเท้าหงิกเกร็งทุกครั้ง
ไม่ว่ายังไงก็ห้ามไม่ให้คนอื่นรู้เด็ดขาด
นั่นคือเหตุผลที่สำคัญที่สุด
‘ชักอยากเห็นหน้านักข่าวที่ตั้งสมญานามจอมโจรผาแดงแล้วสิ’
ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะตั้งฉายาที่น่าละอายในระดับเท่าเทียมกันให้
“เจ้าก้อนสำลี~ อยู่ไหม?”
วันนี้การค้นหาเจ้าก้อนสำลียังคงไม่ประสบความสำเร็จ
ทันทีที่หมดเวลาการฝึก เสียงเตือนจากอุปกรณ์พกพาดังขึ้น
ฉันกลับไปที่หอพักเพื่อเตรียมตัวไปเรียน
* * *
คาบแรกเริ่มเก้าโมงตรง แต่มีโฮมรูมตอนแปดโมงครึ่ง
ตอนนี้แปดโมงตรงแล้ว
ปัจจุบัน ในห้องศูนย์มีนักเรียนเพียงคนเดียวไม่รวมฉัน
“อรุณสวัสดิ์!”
คิมยูรี หนึ่งในตัวละครที่ควบคุมได้ เป็นฝ่ายทักทายฉันก่อน
“อาฮะ… อรุณสวัสดิ์”
หลังจากฉันทักทายกลับ คิมยูรีลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาหาทันที
เธอสูงกว่าค่าเฉลี่ยเด็กผู้หญิงในวัยเดียวกันมาก ขณะยืนและเดินจึงดูโดดเด่น
ในภาพประกอบอย่างเป็นทางการของเกม คิมยูรีจะถูกวาดพร้อมกับดอกแมกโนเลียเสมอ ซึ่งฉันก็คิดว่าเข้ากับเธอดี
〈เรียกดูข้อมูลตัวละคร ‘คิมยูรี’ 〉
[ชื่อ] คิมยูรี
[สมญานาม] หัวหน้าห้องปีหนึ่งห้องศูนย์โรงเรียนแสงเงิน
[พรคุ้มครอง] คำแนะนำจากเผ่าแท้ผู้ซ่อนเร้น ‘จงกล้าหาญให้มากขึ้น’
[แสงประทาน] (ถูกผนึก)
[สถานะ] ปกติ
[ค่าสถานะโดยรวม] Lv.15
[สกิล]
ฟันดาบ Lv.4
รับรู้อันตราย Lv.2
สปรินเตอร์ Lv.2
…
…
…
หลังจากตรวจสอบข้อมูลตัวละคร ดูเหมือนว่าแสงประทานของคิมยูรีจะถูกผนึกไว้
‘ในเกมก็เหมือนกัน’
คิมยูรีในวัยสิบเจ็ดปีต้องเผชิญความตื่นตระหนกเมื่อได้รับแสงประทานเป็นครั้งแรก
เธอหวาดกลัวแสงประทานของตัวเอง
ถึงขั้นที่เป็นฝ่ายเสนอตัวเรียนในห้องศูนย์ และฝากให้สมาคมเพลเยอร์ช่วยปิดผนึกแสงประทานของตน แถมยังคอยแวะเวียนไปเสริมผนึกอย่างสม่ำเสมอ
‘เธอตายไปโดยที่แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างอันดาอินก็ไม่รู้ความลับนั้น’
กล่าวคือ คิมยูรีมิอาจเอาชนะความกลัวที่มีต่อแสงประทานของตัวเองได้ไปจนวันตาย
“ฉันคิมยูรี ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
“โชอึยชิน ฝากตัวเช่นกัน”
แม้ว่าเราจะติดป้ายชื่อและรู้จักชื่อกันอยู่แล้ว แต่ก็ยังทักทายตามมารยาท
“อึยชิน ยังจำการเลือกหัวหน้าห้องและรองเมื่อวานได้ไหม? ฉันคงต้องเป็นหัวหน้าห้อง แต่ฮันอีบอกว่าเธอไม่อยากมีตำแหน่ง ฉันเลยจะให้นายหรือจีโฮเป็นรองแทน… หรือถ้านายอยากเป็นหัวหน้าห้องก็ได้นะ”
เนื่องจากเด็กคนอื่นไม่เข้าเรียน จึงถามใครไม่ได้
คิมยูรีพูดกับฉันอย่างสุภาพ ตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน
ดูจากวิธีการพูดที่เป็นธรรมชาติ สมัยม.ต้นเธอน่าจะเคยมีตำแหน่งมาก่อน ถ้าไม่ใช่หัวหน้าห้องก็ต้องเป็นประธานสภานักเรียน
‘หากคำนึงถึงอนาคต เราควรก็มีตำแหน่งเหมือนกัน’
คงจะดีไม่น้อยถ้ามีหุ้นส่วนที่คอยจัดการห้องเรียนได้ดีอย่างคิมยูรี
“วังจีโฮคงไม่อยากมีตำแหน่ง ฉันจะเป็นรองหัวหน้าห้องให้เอง”
นั่นไม่ใช่เรื่องโกหก
วังจีโฮ ไม่สิ วังมยองโฮ
จะชื่ออะไรก็ช่าง แต่เสือเหลืองนั่นดูจะเบื่อหน่ายกับตำแหน่งประธานใหญ่
“จริงหรือ? ดีจัง! มาช่วยกันทำให้เป็นปีที่ดีกันเถอะ!”
คิมยูรีกล่าวเสียงใส
ห้องศูนย์เต็มไปด้วยพวกประหลาด เธอคงกังวลว่าอาจไม่มีใครยอมเป็นรองหัวหน้า
“อึยชิน บอกรหัสอุปกรณ์มาหน่อย”
“อ่า… ส่งรหัสของเธอมาด้วย”
หลังจากนี้ไป พวกเราจะเป็นหัวหน้าห้องและรอง
อย่างน้อยก็ควรมีช่องทางติดต่อกันไว้เพื่อความสะดวก
เรากางโฮโลแกรมออก แลกรหัสของอุปกรณ์พกพา และพูดคุยกันเพื่อรอให้ถึงโฮมรูม
“อึยชิน นายคือซูเปอร์โนว่าไร้นามใช่ไหม? ไม่คิดว่าจะมาอยู่ห้องศูนย์”
“ก็… หลายๆ เหตุผลน่ะ”
ฉันเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน
เรียกว่าถูกบังคับกลายๆ หลังจากทำสัญญากับเสือเหลือง
‘ดูจากผลลัพธ์ นี่เป็นก้าวเดินที่ไม่เลว’
ห้องศูนย์ตั้งอยู่ใกล้กับห้องหนึ่งและสองซึ่งมีตัวละครหลัก
แถมยังมีตัวละครอีกมากในห้องศูนย์ที่ฉันต้องการช่วยชีวิต
ที่สำคัญที่สุด คำนึงจากบรรยากาศของโรงเรียนแสงเงิน ไม่ว่าฉันจะทำอะไรพิเรนทร์ที่หลุดกรอบนักเรียนไป ก็สามารถปล่อยผ่านได้โดยไม่ต้องกังวล เพราะที่นี่มีวลี ‘พวกห้องศูนย์เอาอีกแล้ว’
“ห้องศูนย์เป็นห้องที่ดีมาก ห้องอื่นมีนักเรียนห้าสิบคน แต่ห้องเรามีไม่ถึงยี่สิบ สามารถติดต่อครูประจำชั้นได้ง่าย แถมพื้นที่ในห้องก็กว้างเหลือเฟือ”
ดูท่าคิมยูรีจะชอบห้องศูนย์จริงๆ
“เห็นตารางเรียนหรือยัง? คาบเช้าวันนี้คือวิชา ‘ฝึกซ้อมการต่อสู้สำหรับเพลเยอร์ 1’ เป็นคาบเรียนรวม”
ฝึกซ้อมการต่อสู้สำหรับเพลเยอร์ 1
คาบเรียนแรก
เป็นอีเวนต์ที่ถือว่าค่อนข้างสำคัญในเกม
คิมยูรีเล่าต่อ
“เพราะห้องเราคนน้อย ก็เลยต้องเรียนร่วมกับห้องหนึ่งและห้องสอง”
ปีหนึ่งห้องหนึ่งและห้องสอง คือห้องของคู่พระนางในเกม—จูซูย็อกและอันดาอิน
ได้เจอกับตัวเอกของโลกตั้งแต่คาบเรียนแรก
—
MasterGU.edited = แสงประธาน->แสงประทาน
