ยุคมืด
เป็นคำสแลงสำหรับเรียกอดีตที่น่าอับอายจนอยากเหยียบให้มิด
จูซูย็อก พระเอกของเพลเมโกผู้เพียบพร้อมทั้งด้านความนิยม มันสมอง รูปร่างหน้าตา ทรัพย์สิน คืออัจฉริยะโดยสมบูรณ์แบบ แต่เขาเองก็มี ‘ยุคมืด’ เหมือนกับคนอื่น
ในวันที่จูซูย็อกและอันดาอินเรียนคาบแรกด้วยกัน
อันดาอินที่ได้พบกับคิมยูรี เพื่อนสนิทของเธอในชั้นเรียนรวมของคาบ ‘ฝึกซ้อมการต่อสู้สำหรับเพลเยอร์ 1’ เผยรอยยิ้มที่สว่างสดใสเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เข้าโรงเรียน
จูซูย็อกที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นเต็มสองตาจากด้านหน้า มีอันต้องเสียอาการอย่างรุนแรง
หากไม่ใช่ร่างกายของเพลเยอร์ ตัวเขาที่ล้มหงายหลังคงหมดสติหรือไม่ก็กระดูกหัก
จูซูย็อก พระเอกของโลก กลายเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง ที่ถึงกับทรุดเมื่อได้เห็นรอยยิ้มหญิงสาวที่ตนตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ
‘อันดาอินไม่ใช่คนที่ยิ้มบ่อย รอยยิ้มส่วนใหญ่เป็นรอยยิ้มเย็นๆ ที่ยกมุมปากแค่เล็กน้อย… จึงเป็นธรรมดาที่จูซูย็อกจะผงะ’
จูซูย็อกเผยด้านที่น่าอับอายต่อหน้าผู้หญิงที่ตนหลงรัก รวมไปถึงกล้องถ่ายทอดสดและสักขีพยานอีกนับร้อยคน
เขาต้องดวลกับอันดาอินในสภาพจิตใจแตกสลาย
ผลลัพธ์การดวลคือความพ่ายแพ้อย่างยับเยิน
อันดาอินประหลาดใจกับสภาพอันย่ำแย่ของจูซูย็อก พระเอกของเราที่เห็นสีหน้าของเธอ ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดเป็นทวีคูณ
นั่นคืออีเวนต์หลักของคาบเรียนวิชาแรก
ห้านาทีก่อนจะเริ่มคาบ
เด็กปีหนึ่งห้องศูนย์เดินมาถึงโรงยิมสำหรับเด็กปีหนึ่งโดยเฉพาะ
หลังจากได้ยินคิมยูรีพูดว่า อาจจะมีเพื่อนร่วมห้องคนอื่นมาเข้าเรียนเพิ่ม ฉันจึงรอคอยจนถึงที่สุด
ทว่า นักเรียนปีหนึ่งห้องศูนย์ที่มาเรียนในวันนี้ ยังคงมีแค่ฉัน วังจีโฮ คิมยูรี และฮันอี
พวกเราสี่คนเดินมาพร้อมกัน แต่ทันทีที่มาถึง ฉันแสร้งทำเป็นเดินสำรวจโรงยิม และตีเนียนมายืนอยู่ด้านหลังจูซูย็อก
“ยูรี!”
อันดาอินที่เห็นคิมยูรี ตะโกนทักทาย
ภาพของหญิงงามเหยียดแขนโบกไม้โบกมือ ดูเลิศเลอราวกับบุปผานับร้อยบานสะพรั่ง
หญิงสาวที่มักถูกเรียกว่าเจ้าหญิงน้ำแข็ง กำลังสวมรอยยิ้มแสนสดใส
บรรดานักเรียนที่ได้เห็นรอยยิ้มของอันดาอินต่างพากันตกตะลึง
ขณะคิมยูรีกับอันดาอินกำลังสนทนากันโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
หมับ!
ฉันช่วยพยุงจูซูย็อกที่ล้มหงายหลัง
ล้มท่าไหนเนี่ย? ฝ่าเท้าของจูซูย็อกอยู่ไม่ติดพื้น
หากไม่ได้ฉันช่วยรับไว้ พระเอกของเราคงล้มก้นจ้ำเบ้าจนมีสภาพน่าสมเพช
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“อ…อื้อ ขอบคุณมาก ฉันไม่เป็นไร”
จูซูย็อกที่เอนหลังมาพิงไหล่ฉัน เผยสีหน้าว่างเปล่า
แม้แววตาจะล่องลอย แต่พอเป็นใบหน้าของจูซูย็อก มันยังคงดูสง่างามราวกับภาพวาด
นักเรียนบางคนที่กำลังมองจูซูย็อกจากด้านข้าง ทำหน้าตกตะลึงยิ่งกว่าเจ้าตัว
“ไม่เป็นไรแน่นะ? คาบนี้นายต้องฝึกกับอันดาอิน… มีแค่นายที่คะแนนสูสีกับเธอ”
“หือ…? อื้อ… ฉันไม่เป็นไร”
สีหน้าดูดีทีเดียว
ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘อันดาอิน’ แก้มของจูซูย็อกเริ่มแดงระเรื่อ
จากนั้น พระเอกของเราพยายามสูดลมหายใจยาวเพื่อสงบสติ
แม้จะเสียอาการอย่างหนักเพราะรักแรกพบ แต่จูซูย็อกคือหนึ่งในตัวเอกของโลก
สภาพของเขาไม่ได้ย่ำแย่เหมือนกับในเกมอีกแล้ว
‘แค่นี้คงพอ’
ขณะฉันเตรียมจะเดินจากไป จูซูย็อกพูดขึ้น
“ขอบคุณมาก โชอึยชิน”
จูซูย็อกรู้จักชื่อฉัน
เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดเมื่อได้ยินพระเอกของเกมเรียกชื่อตัวเอง
“นายรู้จัก… ชื่อฉัน?”
“ฉันสอบภาคปฏิบัติติดกับโรงยิมของนาย หลังจากเหตุการณ์นั้น ขณะทุกคนกำลังไปโรงพยาบาล ฉันเห็นหน้ากับป้ายชื่อของนายพอดี… นายก็รู้จักชื่อฉันเหมือนกันไม่ใช่หรือ”
จูซูย็อกพูดด้วยรอยยิ้มเริงร่า ไม่หลงเหลือสีหน้าหมองคล้ำแม้แต่น้อย
‘ความจำดีชะมัด’
ในสถานการณ์อลหม่านแบบนั้น จูซูย็อกยังจำหน้ากับชื่อของคนอื่นได้?
คงจำจางนัมอุกกับอูซังฮุนได้ด้วยเหมือนกัน
“ในหมู่เด็กปีหนึ่ง ไม่มีใครไม่รู้จักจูซูย็อกกับอันดาอินหรอกนะ”
“ฮะฮะ… ถ้าจะพูดแบบนั้น ซูเปอร์โนว่าไร้นามก็คงไม่ต่างกันเท่าไร”
จูซูย็อกพูดคุยกับฉันอย่างเป็นกันเอง
เขาถนัดสร้างรอยยิ้มและบรรยากาศอบอุ่นให้คู่สนทนา
‘ในตอนที่ได้เห็นผ่านหน้าจอมือถือ ฉันนึกว่าแค่เป็นคนง่ายๆ’
แต่ในความเป็นจริง จูซูย็อกมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คน แถมยังรู้จักพูดรักษาน้ำใจ
‘คงเป็นเหตุผลที่เผ่าแท้ยื่นมือไปหาจูซูย็อก…’
เมื่อเสียงกริ่งเริ่มคาบดังขึ้น เราสองคนหยุดพูดทันที
“คาบเรียนเริ่มแล้ว…”
เครื่องสายและเครื่องเป่าเริ่มบรรเลงบทเพลงไปตามสายลม สร้างการสั่นพ้องที่ไพเราะ
เครื่องเป่าทองเหลือง เครื่องเป่าไม้ และเครื่องสาย ผสมผสานกันเพื่อสร้างท่วงทำนองที่มีชีวิตชีวา
เพื่อไม่เป็นการรบกวนนักเรียนที่ต้องการฟังเพลง เสียงการพูดคุยค่อยๆ เบาลง
“ฝีมือบรรเลงของเด็กโรงเรียนเรา? เพลงอะไรแล้วนะ เหมือนฉันเคยได้ยินมาก่อน”
“พอมพ์แอนด์เซอร์คัมสแทนซ์หมายเลขหนึ่ง คีย์ D major ประพันธ์โดยเอ็ดเวิร์ด·เอลการ์… สุดยอด เรียบเรียงใหม่แบบสองห้องด้วย”
“คงเพราะเป็นคาบแรกของปีการศึกษา ชมรมเครื่องสาย เครื่องเป่า และออร์เครสตร้าถึงร่วมกันบรรเลงคอนแชร์โต”
“เพลงเพราะมาก… ฉันดาวน์โหลดแน่!”
เมื่อเพลงดำเนินไป บทสนทนากลับมาเงียบอีกครั้ง
โฮโลแกรมมากมายถูกกางออก สื่อได้ว่านักเรียนกำลังดาวน์โหลดเพลง
สำหรับโรงเรียนแสงเงิน กริ่งเปลี่ยนคาบจะเปลี่ยนไปทุกชั่วโมงและทุกวัน
สิ่งนี้อยู่ในความดูแลของชมรมทางดนตรี
ชมรมเครื่องสาย ชมรมเครื่องเป่า ขมรมออร์เครสตร้า ชมรมเปียโน ชมรมซามุลโนรี (ดนตรีพื้นเมือง) ชมรมวงดนตรี ชมรมขับร้อง ชมรมร้องประสานเสียง และชมรมประพันธ์เพลง จะคอยปรึกษาหารือกันเพื่อกำหนดเพลงที่จะใช้บรรเลงช่วงเปลี่ยนคาบเรียน
กริ่งคาบเรียนจะเป็นเพลงอะไรก็ได้ ตามแต่นักเรียนชมรมจะบรรเลง
ไม่ว่าจะเพลงคลาสสิกเหมือนในตอนนี้ เพลงบัลลาร์ดยอดนิยม หรือเคพ็อพ
บางครั้งก็มีเพลงช้าและพันโซรี (เพลงเล่าเรื่อง)
เพลงกริ่งเปลี่ยนคาบทั้งหมดที่รังสรรค์จากฝีมือนักเรียนชมรม จะถูกอัปโหลดไว้บนหน้าหลักของฝ่ายกระจายเสียง
เสียงกริ่งเปลี่ยนคาบจะดังแค่หนึ่งนาที แต่ทุกคนสามารถดาวน์โหลดเพลงเต็มได้บนเว็บไซต์
‘วันนี้จะเราดาวน์โหลดและบริจาคเงินให้ด้วย’
แม้จะโหลดเวอร์ชันเต็มของเพลงได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ถ้าใครสนใจ ก็สามารถบริจาคเพื่อสนับสนุนนักดนตรีได้เช่นกัน
ครบหนึ่งนาทีหลังจากเพลงเริ่ม ครูประจำชั้นทยอยปรากฏตัวท่ามกลางเสียงเพลงที่ค่อยๆ เบาลง
จูซูย็อกและฉันที่หยุดคุยกันเพื่อฟังเพลง ตัดสินใจแยกย้ายกลับไปประจำที่
“อึยชิน ไว้คุยกันใหม่”
“ตกลง”
จูซูย็อกเดินไปทางกลุ่มเด็กห้องสอง ส่วนฉันเดินไปทางกลุ่ม (?) เด็กห้องศูนย์
* * *
เมื่อนักเรียนตั้งแถวเสร็จ—สองแถวแบบแบ่งตามห้อง ครูสามคนที่ยืนอยู่ด้านหน้านักเรียน 104 คนกล่าวแนะนำตัวเองสั้นๆ
ฮัมกึนยอง ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องศูนย์
คิมชินรก ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องหนึ่ง
โนยองมี ครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องสอง
ฮัมกึนยองคือตัวละครที่ควบคุมได้ ส่วนโนยองมีเป็น NPC
ทว่า ฉันเพิ่งเคยเห็นคิมชินรกเป็นครั้งแรก
หากเป็นในเกม ครูใหญ่ของปีหนึ่งห้องหนึ่งจะเป็น ‘เดนนรก’ ที่ชื่อชเวย็อนทึก
〈ตัวละครไม่ได้ลงทะเบียนในฐานข้อมูล ท่านไม่สามารถเรียกดูข้อมูลส่วนบุคคลได้〉
แม้แต่เมนูพิเศษก็ไม่มีข้อมูล
ครูประจำชั้นของปีหนึ่งห้องหนึ่งที่อันดาอินเรียนอยู่ นับว่าสำคัญต่อเนื้อเรื่องมากโuเวลกูดoทคอม
แต่ดันเป็นตัวละครที่ไม่ได้ลงทะเบียน
‘ชเวย็อนทึกยังมีชีวิตอยู่… ทำไมถึงเปลี่ยนครูประจำชั้นล่ะ’
จนกระทั่งได้เห็นใบหน้าคิมชินรกอย่างใกล้ชิด ฉันเริ่มพบความคุ้นเคย
‘ครูคุมสอบของทีมสิบสาม…!’
ระหว่างการสอบภาคปฏิบัติ เขาคือครูคุมสอบที่มีสภาพร่อแร่ ผู้ตะโกนบอกพวกเราว่า ‘หนีไป’
‘ตามเนื้อเริ่มเดิม เขาถูกเผ่าหมีจู่โจมจนบาดเจ็บสาหัส จากนั้นก็ถูกโยนเข้ามาในโรงยิมพร้อมกับเอนามี… สุดท้ายก็ตายไปพร้อมกับเด็กสี่คน’
แท้จริงแล้ว คิมชินรกคือครูประจำชั้นปีหนึ่งห้องหนึ่ง
ในเกม ชเวย็อนทึกมาสอนแทนคิมชินรก
“อรุณสวัสดิ์ ยินดีต้อนรับสู่คาบแรกอย่างเป็นทางการของโรงเรียนแสงเงิน… ฝึกซ้อมการต่อสู้สำหรับเพลเยอร์ 1”
โนยองมี ครูประจำชั้นห้องสอง รับหน้าที่ผู้ควบคุมคาบเรียน
“อาจมีพวกเธอบางคนพยายามเลี่ยงหรือไม่สนใจการต่อสู้เลย นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะเพลเยอร์ไม่จำเป็นต้องบุกโจมตีต่างโลกเสมอไป มีนักเรียนหลายคนไม่ได้เข้าร่วมทีมโปรหลังจากเรียนจบ แต่เลือกเป็นแพทย์ ทนายความ พนักงานบริษัท ข้าราชการ หรือครูอย่างเรา”
ได้ยินคำพูดโนยองมี หลายคนเผยสีหน้าเจ็บปวด
ตรงข้ามกับการเป็นเพลเยอร์เพื่อพิชิตต่างโลก เด็กบางคนสอบเข้าโรงเรียนแสงเงินเพราะที่นี่โด่งดังเป็นอันดับหนึ่งในเกาหลีใต้
‘เหมือนกับจางนัมอุก’
แม้จะทำสงครามกับต่างโลก แต่ชาวเกาหลีใต้ยังคงยึดติดกับชื่อเสียงของสถาบันเหมือนเดิม
“ทว่า… เราไม่มีทางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับโลกบ้าง บางที ในสำนักงานของพวกเธอ หรือโรงแรมที่ไปพักร้อน อาจจะเกิดรอยแยกที่ส่งเอนามีมาจากต่างโลก”
คำพูดของโนยองมีดำเนินต่อไป
“มีเพียงเพลเยอร์เท่านั้นที่ต่อกรกับเอนามีได้ เพื่อปกป้องตัวเอง ครอบครัว เพื่อนฝูง เพื่อนบ้าน เพลเยอร์ทุกคนจำเป็นต้องขัดเกลาสกิลต่อสู้พื้นฐานเอาไว้”
เด็กทุกคนที่นี่คือน้องใหม่ที่เพิ่งอายุสิบเจ็ด
เมื่อก่อนอาจใช้แสงประทานไม่ได้ จึงอยู่ในสถานะ ‘ผู้ถูกปกป้อง’
แต่เมื่ออายุครบสิบเจ็ดปี ทางสมาคมได้อนุญาตให้เป็นเพลเยอร์อย่างเป็นทางการ
ได้ยินคำพูดโนยองมี ฉันรู้สึกได้ทันทีว่า สถานะของพวกเราเปลี่ยนจาก ‘ผู้ถูกปกป้อง’ ไปเป็น ‘ผู้ปกป้อง’
“หนึ่งในข้อกำหนดของเรียนโรงเรียนมัธยมแสงเงินก็คือ ‘ต้องมีสกิลต่อสู้อย่างน้อยหนึ่งชนิด’ และ ‘ต้องเปิดเผยสกิลนั้น’ เหล่าคณาจารย์ของโรงเรียนจึงมีหน้าที่พัฒนาสกิลดังกล่าวให้แหลมคมยิ่งขึ้น”
หลังจากโนยองมีส่งสัญญาณ ฮัมกึนยองและคิมชินรกดึงรถเข็นที่เต็มไปด้วยการ์ดไอเท็มออกมา
“นี่คือไอเท็มการ์ดประเภทอาวุธ ซึ่งถูกเตรียมไว้ให้ตามสกิลต่อสู้ที่ทุกคนกรอกไว้ในเอกสารสอบเข้า… ทั้งหมดเป็นเกรด R”
ได้ยินแบบนั้น นักเรียนหลายคนชูมือขึ้นทันที
“ครูครับ! ผมเตรียมไอเท็มการ์ดมาเองแล้ว!”
“ผมด้วย!”
ดูเหมือนไอเท็มเกรด R จะไม่เป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับนักเรียนที่พกการ์ดเกรด SR หรือ SSR ที่หามาด้วยกำลังทรัพย์ของผู้ปกครอง
โนยองมีส่ายหน้า
“สิ่งที่ครูอยากเห็นในวันนี้ คือทักษะในการใช้สกิลของทุกคน”
เป็นเรื่องปกติที่ครูประจำชั้นซึ่งต้องคอยดูแลนักเรียนตลอดหนึ่งปีเต็ม จะอยากเห็นฝีมือคร่าวๆ ของนักเรียนภายในห้องไว้ล่วงหน้า
และที่ต้องเรียนรวมกันสองห้อง ก็เพื่อให้ครูทุกคนเห็นภาพรวมของนักเรียนได้ครอบคลุมที่สุด
ต้องไม่ลืมว่า สิ่งสำคัญที่สุดของทีมบุกจู่โจมต่างโลก คือความเข้ากันได้ของสกิลคนในทีม
แม้หลายคนจะทำหน้าไม่พอใจ แต่โนยองมียังคงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงขึงขัง
“ครูประจำชั้นของแต่ละห้องจะแจกไอเท็มการ์ดให้ทุกคน ไว้กลับมารวมกันใหม่หลังจากเตรียมตัวเสร็จ”
* * *
ฉันไม่อยากเปิดเผยสกิลของตัวเอง
เมนูพิเศษ? พลังโชคชะตา? สื่อสารกับจักรวาลเหนือรูป?
พวกมันคงเป็นสกิลที่ฉันมีคนเดียวบนโลก
ถ้ามันรั่วไหลออกไป พนันได้เลยว่าฉันคงถูกรัฐบาลหรือสมาคมเพลเยอร์จับไปเป็นหนูทดลอง
แต่โรงเรียนแสงเงินมีกฎบังคับว่า นักเรียนต้องเปิดเผยอย่างน้อยหนึ่งสกิลสายต่อสู้
‘เราเปิดเผยได้แค่สกิลเดียว’
และมันคือสกิลต่อสู้หนึ่งเดียวของฉัน
‘สรรพภัณฑ์’ คือสกิลที่ช่วยให้ฉันใช้อาวุธและอุปกรณ์ป้องกันได้ทุกชนิด
(ขอเปลี่ยน ‘ใช้ได้ทุกอย่าง’ เป็น ‘สรรพภัณฑ์’ อ่านว่า สับ-พะ-พัน)
“นี่ของอึยชินหมดเลยหรือ? สุดยอด!”
คิมยูรีกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม
นักเรียนเกือบทุกคนจะได้รับการ์ดหนึ่งใบ
‘นี่มัน… ไม่มากไปหน่อยรึไง’
แต่ฉันได้รับการ์ดสามร้อยใบ
ความโกลาหลเกิดขึ้นทันทีที่ทุกคนเห็นฉันได้รับกล่องพลาสติกบรรจุไอเท็มการ์ดไว้จนเต็ม
วังจีโฮที่ยืนถือการ์ดอยู่ข้างๆ มองฉันด้วยสายตาเปล่งประกาย
“แม้แต่ในหมู่เผ่าแท้ สกิล ‘สรรพภัณฑ์’ ก็ยังถือว่าเป็นของหายาก… น่าทึ่งมากโชอึยชิน”
เขาต้องได้อ่านเอกสารใบสมัครที่ฉันยื่นล่วงหน้าแล้ว และควรรู้ว่าฉันมีสกิลนี้
เสือเหลืองการละคร
แถมยังเป็นพวกไร้ยางอายที่ปลอมตัวเป็นนักเรียนอายุสิบเจ็ด ทั้งที่อายุจริงปาเข้าไปห้าพันกว่าปีแล้ว
“ใจจริง ทางเราอยากให้เธอได้ลองอาวุธทุกชนิด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีนักเรียนครอบครองสกิลสรรพภัณฑ์ เราจึงรวบรวมมาได้แค่นี้”
ฮัมกึนยองมองกล่องพลาสติกที่มีการ์ดวางอยู่เต็ม ด้วยสายตาเจือความผิดหวัง
“ตอนนี้เลเวลสกิลของเธอยังหนึ่งอยู่ จำเป็นต้องใช้อาวุธให้หลากหลายชนิดที่สุดเพื่ออัปเลเวล…”
“สกิลเลเวลหนึ่ง? ขยะ…”
มีเสียงดังมาจากปีหนึ่งห้องสอง
—
MasterGU.edited = ชเวพย็อนดึก->ชเวย็อนทึก(แก้คำย้อนหลัง—จากบทที่21)
