หลังจากข้ามมิติมาอยู่ในร่างของเสิ่นเทียน องค์ชายสิบสามแห่งราชวงศ์ผู้หล่อเหลาที่สุด แต่เขากลับอับโชคราวกับเป็นเทพหายนะ เสิ่นเทียน (คนใหม่) พบว่าเขามองเห็นวงรัศมีสีต่างๆ เหนือศีรษะของตนเองและผู้อื่น นั่นคือ ‘ตัวบอกระดับโชควาสนา’ และวงรัศมีเหนือศีรษะของเขาก็เป็นสีดำทะมึน สื่อถึงความซวยขั้นสุด! โชคยังดี เขาสามารถเห็นภาพ ‘โชคลิขิตและวาสนา’ ผ่านวงรัศมีพวกนั้นเช่นกัน
ทุกสิ่งในโลกนี้กลายเป็นขี้เถ้า ริ้วดาบไหลเหมือนเปลวเพลิง! วันหนึ่ง โลวหยา ได้พบว่าตัวเองได้ถูกส่งมายังโลกของวันพีช พร้อมกับ ‘ระบบจิตวิญญาณแห่งดาบ’ และนั่นทำให้เขาสามารถใช้สกิลต่าง ๆ ที่เกิดจากดาบได้!!
ยูอิลฮานคือคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเสมอ ถูกทิ้งจากการการปิกนิกของโรงเรียนประถม ถูกทิ้งจากการเข้าค่ายในมัธยมต้น ถูกทิ้งจากการเข้าท่องเที่ยวในมัธยมปลาย ในท้ายที่สุดแล้วฉันก็กลายมาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแล้วยังไงล่ะ? ฉันก็ยังถูกมนุษยชาติทิ้งเอาไว้อีกงั้นหรอ?
บุคคลที่ 1: “เซี่ยปิง!!! เจ้าขโมยวิทยายุทธของข้าไม่พอ เจ้ายังเอาความเป็นอมตะและคู่หมั้นของข้าไปด้วย เจ้ากับข้าจะได้เห็นดีกัน!” บุคคลที่ 2: “เขาช่างเป็นความอับอายของวงการศิลปะการต่อสู้จริงๆ” บุคคลที่ 3: “ปีศาจ! แม้แต่ลูกกวาดของเด็กเล็กๆก็ไม่เว้น”
คุณจะทำยังไงเมื่อคุณตื่นขึ้นและพบว่าคุณอยู่ภายในเกมที่คุณรัก? คุณจะทำยังไงเมื่อคุณตระหนักว่าคุณไม่ใช่แค่กลายเป็นNPC แต่กลับถูกส่งย้อนเวลามาก่อนเกมเปิดตัว!
นี่คือตำนานของการพัฒนาสำนัก ที่เป็นเหมือนกับบ้านอันอบอุ่นและสนุกสนาน ไม่ใช่ว่าประมุขสำนักของพวกเราน่าขบขันหรอกนะ แต่เป็นความแปลกประหลาดของเหล่าศิษย์ที่มีนิสัยหลากหลายต่างหาก
จางหยู ชายหนุ่มจากมนุษย์โลก ได้บังเอิญทะลุมิติมายังทวีปป่า ดินแดนแห่งการบ่มเพาะที่เกรียงไกร มิหนำซ้ำยังได้เป็นเจ้าสำนักที่ใกล้จะเจ๊งอยู่รอมร่อ ทั้งสำนักมีเพียงสุนัขหนึ่งตัว ดังนั้นเขาต้องพึ่งวิธีหลอกลวงเพื่อรับสมัครลูกศิษย์
บุคคลผู้หนึ่ง… ที่ชีวิตของเขาจักเป็นตำนานเล่าขานสืบไป บุคคลผู้หนึ่ง… ความน่าสะพรึงกลัวของเขาถูกกล่าวขานก้าวผ่านชั้นฟ้า บุคคลผู้หนึ่ง… นามของเขาคือ หลินฟ่าน ทุกคนๆ : ท่านหลินฟ่าน ข้าอยากเป็นบุตรของท่านนน ชีวิตที่โดดเด่นไร้ผู้ใดเสมอเหมือน และความน่าสะพรึงกลัว ที่มิอาจมีผู้ใดบรรยายได้
