ประโยคนี้ของเธอเรียกได้ว่าเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างมาก ทำเอากลิ่นขี้ย้อนกลับไปในลำไส้เลยทีเดียว!
ดูสิว่าขี้บ้านฉันจะเยอะกว่าหรือคนของคุณจะมากกว่า?
ผู้หญิงคนนี้เป็นเทพเซียนมาจากที่ไหนกัน?
ทันใดนั้นคนที่มาล้อมดูพูดขึ้นว่า “เสี้ยวเถียนฮวา? ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆ ล่ะ?”
ชายที่อยู่ข้างๆ คิดขึ้นมาได้ทันควัน “ใช่แล้ว ฉันก็คุ้นๆ ชื่อนี้เหมือนกัน!”
ทันใดนั้นหญิงชราคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “เธอไม่ใช่…นั่นน่ะ…เสี้ยวเถียนฮวา ราชินีนักเลี้ยงหมูหรือ!”
ตอนนี้ทุกคนรอบๆ พลันเข้าใจกระจ่างขึ้นมาทันที!
ที่แท้ก็เป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง
ที่แท้อึพวกนี้ก็เป็น…อึหมู!
หาได้ยากจริงๆ!
ต้องทราบว่าในปัจจุบันหมูตัวหนึ่งราคาสูงเสียดฟ้าจนถึงขั้นต้องตะโกนร้องกันเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นหมูสามชั้นหรือสันในก็ราคาโหดร้ายจริงๆ แล้วหากว่า…เป็นราคาอึพวกนี้ล่ะ?
……
เสี้ยวเถียนฮวาเป็นคนมีความอดทนสูง เธอเป็นหญิงชนบทคนหนึ่ง เริ่มตั้งแต่เลี้ยงหมูไม่กี่ตัวจนกลายเป็นเล้าหมูนับหมื่นตัว ปีนี้เนื้อหมูราคาพุ่งขึ้นสูง ราชินีเสี้ยวของพวกเราจึงตัดสินใจสร้างเครื่องหมายการค้าเป็นของตัวเอง
นี่จึงเกิดเรื่องที่ราชินีเสี้ยวมาทำศัลยกรรมดวงตา
เสี้ยวเถียนฮวาคิดว่าตัวเองหน้าตาพอใช้ได้ ข้อด้อยอย่างเดียวก็คือดวงตา ผู้ชายของเธอชอบหวังจู่เสียน ตัวเองก็ไตร่ตรองอย่างละเอียดมารอบหนึ่งแล้ว พบว่าดวงตาของหวังจู่เสียนงดงามมากจึงตัดสินใจทำดวงตาเหมือนหวังจู่เสียน สุดท้ายมีคนแนะนำให้มาที่คลินิกศัลยกรรมจื้อซิน
จางจื้อซินอดถามขึ้นไม่ได้ “ไม่ทราบว่าหมอคนไหนทำให้คุณหรือครับ?”
เสี้ยวเถียนฮวาตอบ “เขาชื่อหวังเชิน!”
เมื่อได้ยินดังนั้น จางจื้อซินก็ขมวดคิ้ว
หวังเชินไม่ใช่หมอในคลินิกของเขา แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญมาจากเซี่ยงไฮ้ ร่วมงานกับคลินิกศัลยกรรมหลายแห่งในเมืองอันหยาง ปกติถ้าคลีนิกไหนมีลูกค้าก็จะไปทำที่นั่น
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังทำแต่การผ่าตัดที่มีมูลค่าสูง!
เช่นการผ่าตัดที่มีราคาหลายแสนหยวนอะไรประมาณนั้น
ขณะเดียวกัน หวังเชินก็มีชื่อเสียงในวงการมาก เขาเชี่ยวชาญการศัลยกรรมดวงตา กระทั่งถูกคนในวงการเรียกขานว่าเป็น “ราชาแห่งดวงตา”
เมื่อได้ยินเสี้ยวเถียนฮวาพูดเช่นนี้ จางจื้อซินก็มองไปที่ดวงตาของเธออย่างอดทน
ความจริงเรื่องนี้ไม่อาจโทษหวังเชินได้จริงๆ ดวงตาของเธอถูกทำตามดวงตาทั้งสองของหวังจู่เสียนจริงๆ
แต่ว่า…
ดวงตานี้
ต้องดูด้วยว่าอยู่บนใบหน้าของใคร
ทว่า…ปัญหานี้จะอธิบายอย่างไรดี?
ตอนนี้เอง จู่ๆ เฉินชางที่ยืนอยู่ที่เดิมก็เห็นเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น
[ติ๊ง! กรุณาถามเสี้ยวเถียนฮวาอย่างละเอียด อาจได้รับภารกิจ!]
[ติ๊ง! ช่วยจางจื้อซินแก้ไขสถานการณ์อันยากลำบากนี้ จะได้รับรางวัลภารกิจ ซึ่งรางวัลจะวิเคราะห์จากการมีส่วนร่วมในภารกิจและระดับความสำเร็จ]
ภารกิจคู่?
จำเป็นต้องรับแล้วละ
เฉินชางเดินไปด้านหน้า มองไปยังเสี้ยวเถียนฮวาที่กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยว “พี่เสี้ยวครับ คุณใจเย็นก่อนนะครับ”
เสี้ยวเถียนฮวาถลึงตาใส่เฉินชาง กำลังจะพูดถากถางออกมา แต่…หลังจากเห็นเต็มตาเสี้ยวเถียนฮวาที่เดิมทีเตรียมจะพ่นคำด่าออกมาก็ลังเลไปครู่หนึ่ง “เรื่องแบบนี้จะไม่ให้โกรธได้ยังไง ฉันจ่ายเงินไปมาก เชื่อมั่นในคลินิกของพวกคุณมาก แต่คุณดูตาของฉันสิ กลายเป็นอะไรไปแล้ว จะทำยังไงได้? คุณมีวิธีหรือเปล่าล่ะ?”
[ติ๊ง! เสี้ยวเถียนฮวา NPC ระดับสูงส่งภารกิจ ช่วยทำตาที่เหมาะสมให้เธอ รางวัลภารกิจจะประเมินจากความพึงพอใจของเสี้ยวเถียนฮวา]
เฉินชางรู้สึกยินดีโดยพลัน
ภารกิจสองภารกิจประเมินรางวัลตามคุณภาพการสำเร็จภารกิจ
นี่แสดงให้เห็นว่าขีดจำกัดของภารกิจทั้งสองค่อนข้างสูง ถ้าทำให้ดี รางวัลย่อมดีแน่นอน
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็เลือกกดรับภารกิจไปเงียบๆ!
เฉินชางพยักหน้าให้เสี้ยวเถียนฮวา “เกิดเรื่องแบบนี้ พวกเราก็รู้สึกเสียใจจริงๆ ครับ แต่…คุณทำแบบนี้พวกเราก็แก้ปัญหาให้คุณไม่ได้นะครับ”
“ดังนั้นผมมีข้อเสนออย่างหนึ่ง พวกเราให้ทุกคนสลายตัวไปก่อนแล้วค่อยเข้าไปคุยกันด้านในเถอะครับ พยายามหาทางออกที่ดีร่วมกัน คืนใบหน้าอันงดงามให้คุณ”
“ส่วน…เรื่องอึพวกนี้ บ้านคุณก็ไม่ขาดแคลนอึหมู ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้ค่อยมาสาดอีกครั้งก็ยังไม่สาย ถึงตอนนั้นผมจะยืนสาดอยู่ด้านนอกเป็นเพื่อนคุณเลย ดีไหมครับ?”
เมื่อกล่าวออกมาเช่นนี้!
คนแรกที่เหวอไปคือก็เถ้าแก่จาง
เขายืนหน้ามึนอยู่ที่นั่น คิดไม่ถึงว่าเฉินชางจะพูดเช่นนี้ออกมา เด็กคนนี้จริงๆ เลย…ไม่รู้จักวางแผนเลยจริงๆ!
คุณคิดว่าดวงตามันทำกันง่ายๆ เหรอ?
ใบหน้าของเสี้ยวเถียนฮวาค่อนข้างใหญ่ ผิวดำ จมูกใหญ่ ปากหนา คิ้วทั้งสั้นและหยาบ เพราะตากแดดตากฝนมาเป็นเวลานานและความคุ้นชินในการใช้ชีวิตทำให้ผิวของเธอไม่ดีเข้าไปใหญ่
คุณลองคิดดู มีดวงตาของหวังจู่เสียนแขวนอยู่บนใบหน้าแบบนี้จะมีลักษณะอย่างไร?
ไม่ต้องบอกก็รู้โuเวลกูดoทคอม
ดังนั้นในใจของจางจื้อซินจึงไม่มีความมั่นใจ แล้วเฉินชางจะมั่นใจได้อย่างไร?
นี่ไม่ใช่การพูดจาไร้สาระหรือ?
คุณคิดว่านี่เป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง?
คิดว่าพูดเล่นๆ แล้วก็จบเรื่องหรือ?
พี่สาวปาอึท่านนี้ แม้แต่เรื่องที่ส่งผลกระทบกับกฎหมายก็ยังทำออกมาได้ คุณคิดว่าพี่สาวท่านนี้ทำจากน้ำหรือไง?
ขนาดปูนซีเมนต์ยังไม่มีความกล้าแบบนี้เลย!
ยิ่งไปกว่านั้น…จางจื้อซินคิดไปถึงคำพูดสุดท้ายของเฉินชางที่ว่า ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้ค่อยมาสาดอึ ผมจะช่วยสาดเอง!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็โกรธจนขบฟัน
รีบดึงเฉินชางไปด้านข้างก่อนจะหันมาพูดขออภัยเสี้ยวเถียนฮวา “ประธานเสี้ยวครับ เรื่องนี้ต้องวางแผนระยะยาว ส่วนที่หมอเฉินพูด…”
แต่เสี้ยวเถียนฮวากลับพูดขัดคำจางจื้อซินโดยตรง!
“ฉันรู้สึกสนใจหมอน้อยคนนี้มาก!”
“ฉันคิดว่าเขาพูดมีเหตุผลอยู่นะ ฉันจะหารือกับหมอน้อยคนนี้สักหน่อย เขาพูดถูก ถึงอย่างไรก็มีอึหมูมาก ขาดไปสักวันก็ไม่เป็นไรหรอก”
เฉินชางได้ยินก็รีบส่งสายตาเป็นสัญญาณให้จางจื้อซิน
จากนั้นจึงยิ้มให้เสี้ยวเถียนฮวาเล็กน้อย “พี่เสี้ยว เชิญทางนี้เลยครับ!”
เสี้ยวเถียนฮวามองใบหน้าเฉินชางอย่างพึงพอใจ เธอคิดว่าตัวเองมีโอกาสแล้ว
ผู้ที่ทำธุรกิจศัลยกรรม ถ้าตัวคุณเองยังดูไม่ดี…จะยังมีหน้ามาทำศัลยกรรมให้ฉันอีกหรือ?
ไม่ดูเสียบ้างว่าตัวเองมีหน้าตาอย่างไร
คนหนุ่มคนนี้ไม่เลวเลย อย่างน้อยก็หน้าตาไม่เลว ควรค่าให้เสียเวลาคุยด้วย
ส่วนจางจื้อซินที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็กำลังบ่นอยู่ในใจ…
นี่เสี่ยวเฉินจะทำอะไร?
จะยอมสังเวยตัวเองเพื่อคลินิกของพวกเราหรือ…
นี่จะเป็นการไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า แต่เมื่อคิดถึงสายตาสุดท้ายของเฉินชาง จางจื้อซินก็ลังเล เสี่ยวเฉินกำลังบอกไม่ให้ตนไปรบกวนหรือ?
……
จางจื้อซินถอนหายใจ รีบเรียกพนักงานทำความสะอาดมาจัดการ
ถึงแม้ก้อนเหลืองอร่ามก้อนใหญ่จะเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง…
แต่การไม่เปิดเผยความมั่งคั่งคือคุณธรรมอันงดงามที่สืบต่อกันมาของประชาชนชาวจีน ย่อมไม่อาจแขวนไว้บนกำแพงได้
ยิ่งไปกว่านั้น…ที่สำคัญก็คือกลิ่นของ “ก้อนทอง” นี่มัน…เหม็นเกินไป ถ้าเป็นแบบนี้ เขากลัวว่าตนจะได้รับผลกระทบ ไม่เป็นประโยชน์กับการสร้างอารยธรรมทางจิตวิญญาณ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จางจื้อซินก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายไปหาคนทำความสะอาดทันที…
ใช้เวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า จางจื้อซินมองกระจกที่ถูกเปลี่ยนใหม่ มีความรู้สึกหลากหลายผสมปนเป
จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นสอง
จิตใจสลับซับซ้อน
รู้สึกสับสน
รู้สึกเสียดาย
รู้สึกซาบซึ้ง
รู้สึกเสียใจ
แต่ที่มีมากกว่าก็คือ…อิจฉา
นี่ก็หนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว เสี่ยวเฉิน…ทำไมคุณยังไม่เสร็จอีก?
ยังหนุ่มยังแน่น ต่อให้จะเอ้อระเหยอย่างไรก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จางจื้อซินก็ตัดสินใจรอต่อไป
แต่ว่า…
ผ่านไปอีกสิบนาทีแล้ว
จางจื้อซินรู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ ถึงอย่างไรผู้หญิงก็เปลี่ยนแปลงไปตามอายุ…
เสี่ยวเฉินเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง อายุยังน้อยก็ต้องแบกรับคำสัญญาที่ไม่สมควรแล้ว เขากัดฟันผลักประตูเข้าไป
แต่ภาพเบื้องหน้านั้น…
