ในตอนนี้ มีเพียงเฉินซีกับจักรพรรดิซ่งเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในพระราชวังธารสายไหม
เมื่อไม่มีใครอยู่ที่นี่ จักรพรรดิซ่งจึงดูผ่อนคลายและสบายมากขึ้น
เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเฉินซี ศักดิ์ศรีและความเคร่งขรึมในฐานะจักรพรรดิสูงสุดได้หายไปหมดสิ้น และตัวคนกลายเป็นดั่งรุ่นพี่ที่พูดคุยกับรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงอันเป็นมิตรที่ทำให้คนรู้สึกราวกับกำลังอาบสายลมของฤดูใบไม้ผลิ
เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ก่อนที่การชุมนุมดาวรุ่งจะเริ่มต้นขึ้น ข้าเคยให้คำสัญญาว่าจะทำตามคำขอของผู้ได้อันดับที่หนึ่ง ตอนนี้เจ้ามีคำขอที่จะกล่าวถึงหรือไม่”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เฉินซีก็พอจะคาดเดาได้อย่างราง ๆ ถึงเหตุผลที่จักรพรรดิซ่งให้เขารั้งอยู่ จากนั้นจึงกล่าวโดยไม่ลังเลว่า “กระหม่อมไม่มีคำขออื่นใด หวังเพียงว่าตระกูลเฉินของกระหม่อมจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ และสามารถยืนหยัดไปตลอดกาลเหมือนกับราชวงศ์ซ่งอันยิ่งใหญ่”
“ข้าสัญญา” จักรพรรดิซ่งกล่าวโดยไม่ลังเลพร้อมกับโบกมือของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงท่าทางที่สง่างาม ในความเป็นจริงด้วยฐานะของจักรพรรดิซ่ง หากเขาต้องการปกป้องอำนาจในดินแดนของตนเอง มันก็เป็นเรื่องง่ายมาก
“แต่กระหม่อมยังคงเกรงต่อซูเฉินพ่ะย่ะค่ะ” เฉินซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกล่าวช้า ๆ ออกมา
“เจ้ากังวลเกี่ยวกับหวงฝู่ไท่อู่ที่อยู่เบื้องหลังของซูเฉินใช่หรือไม่?” จักรพรรดิซ่งเป็นผู้ไม่ธรรมดาและสามารถมองเห็นความคิดของเฉินซีได้ทันที จากนั้นก็กล่าวอย่างไม่แยแสว่า “ข้าจะเตือนหวงฝู่ไท่อู่เอง หากข้าพบว่าเขากระทำการใด ๆ ต่อตระกูลเฉินของเจ้า หรือไม่ว่าข้าจะใช้ความชอบธรรมในการลงโทษพระญาติเช่นเขาอย่างไร เขาก็ไม่อาจตำหนิข้าได้! ” เมื่อเขากล่าวถึงจุดนี้ น้ำเสียงของจักรพรรดิซ่งก็แฝงไปด้วยเจตนาฆ่าอันน่าสยดสยอง
ในฐานะจักรพรรดิจะต้องไร้ความปรานีและไร้หัวใจ ใครก็ตามที่กล้าฝ่าฝืนเจตจำนงของเขาจะต้องถูกสังหารอย่างไร้ความปรานี แม้แต่พระญาติก็ไม่มีข้อยกเว้น
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงการพูดคุย แต่หากสถานการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจริง จักรพรรดิซ่งจะไม่แสดงความเมตตาออกมาอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น หากเฉินซีกลายเป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นในสมรภูมิบรรพกาลและได้เข้าสู่แดนภวังค์ทมิฬ ด้วยความสัมพันธ์ของเฉินซีกับตระกูลไป๋แห่งเทือกเขาหนามม่วง ความสำเร็จในอนาคตของเขาจะไร้ขีดจำกัด และจะนำพาผลประโยชน์อันไร้ขอบเขตมาสู่ราชวงศ์ซ่ง ดังนั้นการเสียสละหวงฝู่ไท่อู่คนเดียว มันก็นับว่าคุ้มค่าแล้วไม่ใช่หรือ?
นี่คือความคิดของผู้ปกครอง ซึ่งสามารถแยกแยะกำไรและขาดทุนได้อย่างชัดเจน ถึงแม้เฉินซีในตอนนี้จะเทียบไม่ได้กับหวงฝู่ไท่อู่ แต่จักรพรรดิซ่งก็ตระหนักได้เป็นอย่างดีว่า ในอนาคต ต่อให้มีหวงฝู่ไท่อู่นับร้อยคน ก็ไม่อาจเทียบกับเฉินซีที่มีผู้เดียวได้…
“ขอบพระทัยฝ่าบาท” เฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และโค้งคำนับขณะที่เขากล่าว หวงฝู่ไท่อู่เป็นพระอนุชาทางสายเลือดของจักรพรรดิซ่ง แต่พระองค์ได้กล่าวถึงความชอบธรรมเหนือราชวงศ์ แล้วเฉินซีจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?
อีกทั้งคำตอบของจักรพรรดิซ่งยังได้คลายความกังวลของเขาอย่างหมดจด ดังนั้นเมื่อเขาได้เข้าสู่สมรภูมิบรรพกาลแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ต้องกังวลกับความปลอดภัยของเฉินฮ่าวและตระกูลเฉินอีกต่อไป ทำให้เขารู้สึกขอบคุณอย่างจริงใจต่อจักรพรรดิซ่ง
จักรพรรดิซ่งเพียงยิ้ม จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาและกล่าวว่า “หากเจ้ามีโอกาส ข้าแนะนำให้เจ้ายุติข้อบาดหมางกับชิงซิ่วอี้ ด้วยตัวตนในชาติที่แล้ว ทำให้สถานะของนางพิเศษเป็นอย่างมาก แม้แต่ข้าก็ต้องให้ความเคารพและให้เกียรติอยู่บ้าง บางทีนางอาจจะช่วยส่งเสริมการบ่มเพาะในอนาคตของเจ้า”
เฉินซีตกตะลึง จากนั้นเขาก็พยักหน้า “ข้าน้อยก็คิดเช่นนั้น เพื่อเห็นแก่อันเอ๋อร์ ข้าต้องทำเช่นนั้น เพราะนางคือมารดาของอันเอ๋อร์”
จักรพรรดิซ่งลอบถอนหายใจ เนื่องจากเขาตระหนักได้ว่า เฉินซีไม่ได้เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา ชิงซิ่วอี้ไม่ใช่แค่มารดาของลูกชายเขาเท่านั้น! แต่ในชาติก่อน นางเป็นผู้มีชื่อเสียงที่เลื่องลือไปถึงแดนเซียน!
แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด ซึ่งไม่เหมาะที่จักรพรรดิซ่งจะกล่าวอะไรต่อไปอีก ดังนั้นเขาจึงได้แต่รอให้เฉินซี ค่อย ๆ ไตร่ตรองและทำความเข้าใจด้วยตนเอง
…
หลังจากที่เฉินซีออกไปจากพระราชวังธารสายไหมแล้ว เขาก็รีบแผ่จิตสัมผัสเทพออกไปขณะที่บินไปรอบ ๆ เมืองด้วยความตั้งใจที่จะค้นหาร่องรอยของชิงซิ่วอี้ เพื่อที่จะได้พูดคุยกับนางเกี่ยวกับเฉินอันซึ่งเป็นลูกของพวกเขา
น่าเสียดาย ถึงแม้เขาจะค้นหาไปทั่วนครหลวงธารสายไหม แต่กลับไม่พบร่องรอยของชิงซิ่วอี้เลยสักนิด
เขาจึงได้เพียงแต่กลับไปยังที่พัก หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ได้ยินจากเจิ้นหลิวชิงว่า ชิงซิ่วอี้ได้จากพระราชวังธารสายไหมไปตั้งนานแล้ว และก็กลับไปที่นิกายของนางโดยไม่ไปเยี่ยมเฉินอันเลยด้วยซ้ำ
เมื่อเฉินซีได้ยินเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้
“ยังมีเวลาอีกหนึ่งปีก่อนที่จะเข้าสู่สมรภูมิบรรพกาล เจ้าวางแผนที่จะใช้เวลานี้อย่างไร” เจิ้นหลิวชิงถาม
“กลับบ้าน” เฉินซีตอบกลับอย่างสบาย ๆ
“งั้นข้าขอติดตามไปด้วยได้หรือไม่” เจิ้นหลิวชิงกะพริบตาและเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“แน่นอน ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง” เฉินซียิ้มเช่นกัน
“แล้วพวกข้าล่ะ” หญิงสาวกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว กลายเป็นว่าย่าชิง อวิ๋นน่า เหยียนเยียน ตู้ชิงซี ฟ่านอวิ๋นหลาน และมู่เหยาต่างก็ปรากฏตัว ใบหน้าที่งดงามของพวกนางเต็มไปด้วยความคาดหวังโนlวลกูดอทคoม
เฉินซีตกตะลึงทันที จากนั้นจึงเกาศีรษะและกล่าวว่า “พวกเจ้าไม่กลับบ้านหรือ?”
หญิงสาวทุกคนต่างส่ายศีรษะ
ไม่ว่าเฉินซีจะสุขุมสักเพียงใด การถูกมองด้วยสายตาที่คาดหวังจากเหล่าหญิงงามที่มีเสน่ห์อันหลากหลาย อีกทั้งยังมีความงามในรูปแบบของตัวเอง ความรู้สึกพึงพอใจในฐานะของบุรุษก็อดไม่ได้ที่จะท่วมท้นอยู่ในหัวใจของเขา
ซึ่งเป็นโรคที่พบได้ในบุรุษทุกคน และเป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาให้หายขาด
แต่ในช่วงเวลาถัดมา หญิงสาวทุกคนก็ละทิ้งเฉินซี เพราะเฉินอันน้อยได้ปรากฏตัวขึ้น เด็กน้อยมีดวงตาที่สวยงามและมีลักษณะที่ประณีตราวกับหยกที่ถูกแกะสลัก เขาทั้งฉลาดและเชื่อฟัง ทำให้กลายเป็นคนโปรดในสายตาของหญิงสาวทุกคน ซึ่งพวกนางก็ชื่นชอบและเอ็นดูเขาที่สุด
“อันอันน้อย รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”
“ท่านคือป้าย่าชิง”
“เจ้าเป็นเด็กดีมาก นี่คือลูกอมวิญญาณที่ป้าย่าชิงซื้อให้เจ้า มันมีหลายรสชาติ เจ้าลองชิมดูสิ”
…
“อันอันน้อย แล้วข้าล่ะ?”
“ท่านคือป้าฟ่านอวิ๋นหลาน”
“ฉลาดมาก! เอ้า นี่คือจี้หยกหัวใจมรกต เมื่อเจ้าสวมใส่มัน ก็จะช่วยเจ้าหลีกเลี่ยงสิ่งสกปรกได้”
…
“อันอันน้อย แล้วข้าล่ะ?”
“อันอันน้อย…”
เมื่อเฉินซีมองไปที่กลุ่มหญิงสาวที่รายล้อมเฉินอัน ราวกับหมู่ดาวที่ล้อมรอบดวงจันทร์ที่สว่างไสว อีกทั้งยังมอบขนม ของขวัญ และแม้กระทั่งให้เจ้าตัวน้อยหอมแก้มเพื่อเป็นรางวัล เฉินซีก็รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก
“เฮ้อ…. ตอนที่ข้าอายุเท่าเขา ข้าไม่เห็นจะได้รับการดูแลเช่นนี้เลย…” เฉินซีถอนหายใจขณะที่เดินเข้าไป แต่เขาก็ต้องประหลาดใจว่า เจิ้นหลิวชิงที่อยู่ใกล้ ๆ ได้เข้าร่วมกับเหล่าหญิงสาวทั้งหมดและถามเฉินอันถึงวันเกิด เพื่อดูชะตาให้แก่เขา…
“เจ้าเด็กคนนี้แย่งความสนใจไปจากข้า…!” เฉินซีลูบจมูกและรู้สึกเยาะเย้ยตัวเอง
…
สามวันต่อมา
เรือเหาะสมบัติได้ทะลุผ่านท้องฟ้าและพุ่งเข้าสู่ดินแดนทางใต้
เรือเหาะสมบัตินี้เป็นของหอขุมทรัพย์สวรรค์ ซึ่งถูกเรียกว่ามังกรหิมะ มันไม่เพียงแต่สามารถต้านทานการโจมตีของผู้บ่มเพาะขอบเขตจุติเท่านั้น แต่ยังมีความเร็วมหาศาลและสามารถเดินทางได้สองแสนห้าหมื่นลี้ภายในวันเดียว
หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วยาม เทือกเขาแดนเถื่อนตอนใต้ที่ทอดยาวออกไปอย่างต่อเนื่อง และเมืองหมอกสนที่ตั้งอยู่ที่เชิงเขาก็สามารถมองเห็นได้ในระยะไกล
“ข้ากลับมาแล้ว” เมื่อเฉินซีมองดูทิวทัศน์ที่คุ้นเคย เขาก็เผยรอยยิ้มออกมา
“เมื่อข้าจากไปในวันนั้น สายลมของฤดูใบไม้ร่วงได้พัดโชย แต่ตอนนี้ฤดูหนาวได้มาถึงและมีหิมะโปรยปรายไปทั่ว”
