“วันนี้เดี๋ยวแม่จะพาเข้าโรงพยาบาลนะ”
“ไปทำไมครับ” ที่จริงคนเป็นแม่ไม่ได้คุยกับลูกชายหรอก นางคุยกับลูกสะใภ้ แต่คนที่ถามก็คือลูกชายที่ร่วมรับประทานอาหารกันอยู่
“แม่ให้เมียเราฝากท้องกับแม่ ต้องได้เข้าไปทำเอกสารที่โรงพยาบาลด้วย” ที่นางต้องดูแลเองเพราะเป็นห่วงหลาน เรื่องอย่างว่าของลูกชายคนเล็กยิ่งเหลือเฟืออยู่
“แล้วผมล่ะ”
“เราก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนพ่อ”
“ไม่เอาผมจะไปด้วย”
“ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนพ่อหรอกไปด้วยกันนั่นแหละ” คนเป็นพ่อก็เลยช่วยพูดกับให้ลูกชายอีกแรง
[โรงพยาบาล]
“รันเวย์” ขณะที่ทั้งสามกำลังเดินเข้าไปในโรงพยาบาลก็ได้ยินเสียงนี้ดังมาจากประตูฝั่งทางออกที่อยู่ใกล้กัน
“มาทำอะไรที่โรงพยาบาล” พอเห็นว่าเป็นใครรันเวย์ก็เลยหยุดคุยด้วย
“คุณแม่ไม่สบาย” ขณะที่พูดสายตาของเธอมองดูหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ รันเวย์
“แม่เราเอง”
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
“ดีใจนะที่เราได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแบบเป็นทางการ” ถึงแม้ปิ่นมุกจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ แต่ปิ่นมุกเป็นน้องสาวของลูกชาย ท่านก็เลยรับเป็นลูกสาวอีกคน
จนงานแต่งล่วงเลยมาถึงช่วงสุดท้าย นั่นก็คือช่วงส่งตัวเข้าหอ
“เราจะนอนห้องนี้ได้ยังไง วันนี้วันแต่งงานของพ่อกับแม่เรานะ” คุณย่าจะรับปลาบปลื้มไปนอนด้วย แต่เด็กน้อยอยากจะนอนกับพ่อและแม่
“ให้ตาปลื้มนอนนี่ก็ได้ค่ะ” ปิ่นมุกเห็นลูกชายงอแง
“วันนี้วันแต่งของเรานะ” นอร์เวย์ก็ทำสีหน้างอแงไม่ต่างจากลูก เพราะทุกคืนกว่าลูกจะหลับได้
“เดี๋ยวแม่พาตาปลื้มไปเอง ลูกน่ะงอแงไม่นานหรอก แต่พ่อนี่สิฝากหนูจัดการด้วยนะ” ว่าแล้วแพทย์หญิงอมรรัตน์ก็อุ้มหลานชายออกมาจากห้องหอ ซึ่งใช้ที่บ้านเป็นห้องหอทั้งสามคู่
ส่งพี่ชายคนโตพี่ชายคนรองเข้าห้องหอแล้วก็เหลือน้องคนเล็ก ..นั่นก็คือคู่ของรันเวย์และรัญณา
“ขอให้ดูแลกันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” ประโยคนี้ประมุขของบ้านเป็นคนให้พร “ต่อไปนี้หนูคือคนของบ้านนี้ เรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาลืมมันไปให้หมด” ท่านก็อยากจะบอกว่าพ่อนิสัยไม่ดีก็ลืมไปเพราะท่านได้จัดการให้เรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าอนาคตข้างหน้าพ่อเธอป่วยไม่สบายอยากจะกลับไปดูแลท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร
หลังส่งตัวเข้าหอ.. ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
“ทำไมคุณตัวเหม็นแบบนี้”
“แต่ผมอาบน้ำแล้วนะ”
“ขยับออกไปหน่อยสิ”
“คืนเข้าหอจะให้ขยับไปไหน”
“ถ้างั้นก็ไปอาบน้ำอีกรอบ”
“คุณจะแพ้ท้องแล้วเหม็นผมไม่ได้นะรัญจ๋าา”
“ไม่รู้ล่ะไปอาบน้ำอีกรอบเลย”
อ้าวงานเข้าแล้วไหมล่ะ เจ้าจุกเราต้องได้คุยกันซะแล้ว ..คนที่กำลังจะเป็นพ่อจะทำอะไรได้ นอกจากต้องไปอาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้ง
ที่จริงเธอเริ่มเหม็นสามีตั้งแต่วันที่ไปเจอสโรชาโรงพยาบาลแล้ว และเรื่องนี้แม่ของเขาก็รู้ และยังให้ความรู้กับลูกชายเรื่องที่อาการแพ้ท้องของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
พออาบน้ำออกมาเสร็จ ชายหนุ่มรีบตรงไปที่เตียง แล้วจับแม่ของลูกนอนหงาย พร้อมกับยกชายกระโปรงชุดนอนขึ้นมา
ทีแรกรัญณาก็แปลกใจว่าสามีจะทำอะไร แต่พอเห็นสามีขยับลงไปตรงท้องน้อยแล้วพูดอะไรบางอย่างกับลูก ..ไม่รู้ว่าจะสงสารพ่อหรือลูกก่อนดี
“อื้อ” คุยกับลูกเสร็จคนเป็นพ่อไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ลิ้นหนาลากยาวจากท้องน้อยลงไปจนถึงรอยแยกตรงกลางระหว่างขาแม่ของลูก แล้วก็ดูดจนเจ้าของเรือนร่างระหงดิ้นพล่าน “อ๊อยคุณรัน”
“เรียกรันขาาก่อนเดี๋ยวจะเบาลิ้นให้” เสียงทุ้มเปล่งออกมาเบาๆ แต่ใบหน้าหล่อคมก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากตรงที่กำลังทำอยู่
“อือ อื้อ”
“หือ? ไม่ยอมเรียกถ้างั้นแสดงว่าอยากจะให้ลงลิ้นแรงกว่านี้ใช่ไหม..”
“โอ๊ย อื้อออ อ ”
…จบบริบูรณ์…
