“แม่คะ แม่สู้ไปกับอายอีกสักยกนะคะ ตอนนี้อายทำสำเร็จแล้ว” มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของแม่ที่นอนหายใจได้เพราะเครื่องช่วย ถ้าภายใน 3 วันแม่ของเธอไม่ได้รับการผ่าตัด ท่านอาจจะไม่ฟื้นกลับมาอีกเลย
01 : 00 น.
ห้องผ่าตัดใหญ่เริ่มมีความเคลื่อนไหว ทุกอย่างนายแพทย์เซอร์เวย์ต้องได้จัดการแบบเงียบๆ แม้แต่หน้าห้องผ่าตัดก็ไม่มีสัญญาณบอกว่าตอนนี้กำลังใช้ห้องนั้นอยู่ รวมถึงญาติไม่ให้เข้ามายืนรอใกล้
เธอก็เลยต้องได้มารอที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา เพราะแม่ของเธอถูกทำเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาลนี้ไปแล้ว ซึ่งนั่นหมายถึงหลังผ่าตัดเขาต้องได้หาที่อยู่ใหม่ให้แม่เธอพักฟื้น
เช้าวันต่อมา..
“คุณเข้ามาอยู่ในห้องคุณหมอได้ยังไง”
“เออ..” เธอผิดเองที่แอบเปิดประตูแง้มออกมาดู จนเลขานุการมองเห็นสิ่งผิดปกติ แล้วรีบมาเช็คห้องของท่านประธานโรงพยาบาลดู “คุณหมอให้ฉันมารออยู่ที่นี่ค่ะ”
“คุณหมอเนี่ยนะ?” ยิ่งไม่น่าเชื่อถือไปกันใหญ่ หมอเซอร์เวย์ไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่งย่ามในห้องทำงาน
“คุณหมอยังไม่ขึ้นมาหรือคะ” หญิงสาวก็เลยแกล้งใช้โอกาสนี้ถามหาเขา
“คุณเป็นญาติคนไข้ไม่ใช่เหรอคะ” แจนยังคงสอบถามต่อ เพราะเคยเห็นเธอมาป้วนเปี้ยนแถวนี้
“เออ..ใช่ค่ะ” เรื่องนั้นเธอจะบอกใครไม่ได้เพราะมันอยู่ในข้อตกลง
“ฉันว่าคุณกลับลงไปดีกว่าค่ะ”
“ฉันยังไปไหนไม่ได้ค่ะ คุณหมอให้รออยู่ห้องนี้”
“ไม่ใช่แล้วมั้งคะ” แจนเลขานุการรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรแจ้งฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ว่ามีคนบุกรุกห้องท่านประธาน ซึ่งแจนยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเป็นยังไง
“คุณหมอให้ฉันรออยู่ที่นี่จริงๆ นะคะ คือว่าฉันกับคุณหมอ..เรา” ผู้ชายคนนี้เป็นยังไงกันแน่ ทำไมดูลับลมคมในจัง เพราะเธอจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ แต่ความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากเธอไม่น่าโผล่หน้าออกมาเลย
“มีอะไรกัน”
“คุณหมอ ผู้หญิงคนนี้น่ะสิคะ แอบอ้างว่า..”
“คุณหมอคะฉันอยากจะคุยกับคุณ” หญิงสาวไม่ได้สนใจคำฟ้องของอีกฝ่ายเลย เธอรีบเดินเข้าไปคว้าแขนของเขา แล้วพากลับเข้าห้องต่อหน้าต่อตาเลขาที่กำลังจะรายงานโนเวลกูดอทคอม
พอเข้ามาถึงสายตาคมก็ได้มองต่ำลงไปดูมือที่เธอจับ “ปล่อยได้หรือยัง”
“ขอโทษค่ะ ฉันอยากจะถามเรื่องการผ่าตัด”
ชายหนุ่มรีบหันไปดูประตูห้อง แล้วก็ปิดมันไว้
“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ฉันอยากรู้การผ่าตัดแม่ของฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี และคุณก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก”
“แล้วแม่ฉันตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ”
“นี่คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“เออ..ค่ะ”
“แล้วนั่นคุณจะไปไหน” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นเธอเดินไปที่ประตู
“ลงไปข้างล่างสิคะ”
“คุณต้องอยู่แต่ที่นี่”
“แต่ฉันไม่มีอะไรมาเปลี่ยน ข้าวฉันก็ยังไม่..เออ..ค่ะ” ยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ พอเจอสายตาของเขาที่มองมาแบบไม่พอใจ หญิงสาวก็เลยต้องได้เงียบไว้ เธอมองหามุมที่จะไปนั่งเพื่อไม่ให้ขวางหูขวางตาเขา
{“อยู่ด้วยกันในห้องค่ะ”} แจนพูดกับใครบางคนที่โทรมาถาม เหตุการณ์ในห้องของคุณหมอเซอร์เวย์ {“แจนก็ไม่ทราบเรื่องเหมือนกันค่ะ เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไม่กี่ครั้งเอง”}
