“คุณพี่คะ คุณพี่”
เซอร์เวย์ที่นั่งเอนหลับพักเอาแรง พอได้ยินแม่ส่งเสียงเรียกพ่อก็รีบตื่นขึ้นมา
“คุณพ่อรู้สึกตัวแล้วหรือครับ” ตั้งแต่พ่อประสบอุบัติเหตุ เขาก็ปล่อยมือจากงานทุกอย่างให้ลูกน้องเป็นคนทำ เพื่อที่จะได้ดูแลพ่อแบบใกล้ชิด จนไม่มีเวลาพักผ่อน แต่โชคดีที่ยังมีแม่ช่วยอีกแรง
“เมื่อสักครู่แม่เห็นนิ้วของพ่อขยับ” ชายหนุ่มก็เลยรีบเข้าไปเช็คชีพจรของพ่อดู
“คุณพ่อครับ คุณพ่อ” ชีพจรของท่านปกติมาก เหมือนว่าท่านแค่ไม่อยากจะลืมตา
“หนู..” เสียงนี้ดังออกมาจากปากของท่านเบามาก แทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็พอจับใจความได้ “หนู”
“หนูไหนคะคุณพี่ คุณพี่ตื่นสิ” สามียิ่งออกไปแต่สนามไดร์ฟกอล์ฟ ..หรือว่าจะมีอีหนูที่นั่น
“คุณพ่อตื่นสิครับ” พอทั้งสองปลุกยังไงท่านไม่ยอมตื่น ก็เลยให้พยาบาลไปเรียกคนที่อยู่ด้านหน้าเข้ามา
“คุณพ่อรู้สึกตัวแล้วเหรอครับ” นอร์เวย์รีบตรงเข้าไปหาพ่อ
“เมื่อสักครู่ท่านละเมอ” ขณะที่เซอร์เวย์พูดก็แอบมองไปดูหน้าแม่ เพราะประโยคที่พ่อละเมอล่อแหลมมาก
“ถ้างั้นแสดงว่าคุณพ่อฟื้นแล้วใช่ไหมครับ”
“หนู” ประโยคนี้ออกจากปากคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงอีกครั้ง ทุกคนแปลกใจยิ่งนักแทนที่จะละเมอชื่อลูกไม่งั้นก็ชื่อเมีย
“ถ้าคุณไปผมก็จะไปด้วย”
“แม่ไม่ให้ไปทั้งสองคนนั่นแหละ ย้ายของกลับไปอยู่บ้านด้วยกัน” นางรีบเดินตามออกมาเพราะเหตุนี้
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณแม่ ขอให้รัญได้มีความภูมิใจในตัวเองสักครั้ง โดยการทำตามคำพูดที่ เคยพูดไว้กับคนที่..” เธอกำลังจะพูดว่ากับคนที่ใกล้จะตาย แต่ก็หยุดคำพูดไว้ก่อนเพราะมันไม่เหมาะสม
“ผมอยากให้ใจเย็นกันก่อน” นอร์เวย์ออกความคิดเห็นบ้าง “เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเราต้องค่อยๆ แก้ ไม่ใช่ใช้อารมณ์กัน”
“จริงค่ะ ฉันรู้ดีว่าความรักของพวกคุณทั้งสอง จะฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันได้” ปิ่นมุกพี่สะใภ้คนรองช่วยสามีพูดบ้าง แต่พอเธอพูดเรื่องความรักออกมา รัญณาก็ได้มองไปดูหน้าสามี เขายังไม่เคยบอกรักเธอสักหน่อย ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้ยินคำนั้นจากปากเขาไหม
“ใจเย็นกันก่อนนะคะ” พี่สะใภ้คนโตช่วยพูดอีกแรงหนึ่งด้วย
“แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ท่านฟื้นขึ้นมา เพราะคำสัญญาของฉัน ถึงแม้ท่านจะไม่รู้เรื่องว่าฉันพูดอะไร แต่ฉันต้องทำตามคำที่พูดสิคะ เป็นพวกคุณ พวกคุณจะทำไหม”
สามชั่วโมงผ่านไป..
ที่รัญณายังอยู่ เพราะรันเวย์ไม่ยอมปล่อยมือ คนเป็นแม่ก็ได้แต่สงสารลูก เพราะเมียยืนยันว่าจะไปให้ได้
“ตื่นแล้วเหรอครับพ่อ” เซอร์เวย์ยังคงนั่งเฝ้าพ่อไม่ยอมห่าง คอยเช็คดูชีพจรของพ่อตลอด
“ได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่าเรา” พอได้ยานอนพักเอาแรงแล้วก็ดีขึ้นมาหน่อยโuเวลกูดoทคoม
“พักครับ เปลี่ยนกับแม่”
“แล้วนี่แม่เราล่ะ”
“แม่ออกไปคุยกับ..”
“คุยกับใคร” เห็นว่าลูกชายไม่พูดต่อท่านก็เลยถาม
และเซอร์เวย์ก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้พ่อฟัง
ผ่านไปอีกสักพัก.. นายแพทย์เซอร์เวย์ให้คนออกมาตาม น้องๆ เข้าไปข้างใน
เป็นเหมือนทุกครั้งในหลายวันที่ผ่านมา พอบอกให้มาตามเท่านั้นแหละ ต่างก็รีบเข้าไปกันหมด เพราะคิดว่าท่านเป็นอะไรอีกหรือเปล่า
“คุณพี่เจ็บตรงไหนไหมคะ”
“ไม่ได้เจ็บ” ท่านยังคงพูดเสียงเบามาก เพราะจะขยับปากกว้างไม่ได้ “เจ้ารันล่ะ” แถมท่านยังขยับใบหน้าไม่ได้ ก็เลยไม่รู้ว่าใครยืนอยู่ตรงไหนบ้าง
“ผมอยู่นี่ครับพ่อ” รันเวย์ขยับเข้าไปใกล้พ่อ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือเธอออกเหมือนเช่นเคย
“พาเมียเราไปฝากท้องซะนะ” พอพูดจบคนเป็นพ่อก็หลับไปอีกเพราะฤทธิ์ยาที่เพิ่งจะได้รับเข้าไปใหม่
