พอรู้ว่าลูกชายคนกลางไม่ได้พาลูกสะใภ้และหลานมาด้วย คุณย่าก็เลยให้คนขับรถไปรับมาจากสระบุรี
“ปลื้มครับ” ผู้เป็นย่าเอื้อมมือไปเมื่อเห็นว่าหลานชายวิ่งเข้ามาหา
“ปลาบปลื้มเบาๆ หน่อยสิลูก เดี๋ยวคุณย่าก็ล้มหรอก” ปิ่นมุกตำหนิลูกชายเบาๆ แต่ก็ไม่ทันหรอกเพราะตอนนี้วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของคุณย่าแล้ว “คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ” เธอก็เลยเดินเข้าไปหาสามีที่ยืนอยู่หน้าห้องไอซียู
“ยังไม่รู้สึกตัวเลย”
“ท่านพ้นขีดอันตรายแล้วไม่ใช่เหรอ” ปิ่นมุกเอื้อมไปกุมมือสามีไว้เพื่อให้กำลังใจ
ทางโรงพยาบาลได้จัดหาโซฟามาให้ทุกคนได้นั่งรออยู่หน้าห้องแบบสบายหน่อย
จนถึงช่วงเย็นของอีกวัน..
“กลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมา” แพทย์หญิงบอกลูกชายให้พาเมียกลับบ้าน เพราะนั่งเฝ้ากันมาข้ามวันข้ามคืนแล้ว
“รัญจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ค่ะ”
“พวกเราก็จะอยู่รอจนกว่าคุณพ่อจะฟื้นค่ะ” ท่านดีกับพวกเธอขนาดนี้จะทิ้งท่านไว้แบบนี้ได้ยังไง
“ขอบใจทุกคนมากนะ” เราใช้อะไรซื้อเราก็ได้อย่างนั้นกลับมา เหมือนดังแพทย์หญิงอมรรัตน์ ใช้ใจซื้อก็ได้ใจจากลูกสะใภ้กลับมา
21 : 09 น.
“เดี๋ยวผมพาขึ้นไปนอน” นายแพทย์หนุ่มออกมาจากห้องของพ่อ ก็เห็นว่าภรรยาเอนตัวพิงกับโซฟา
ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นต่างก็มองมาที่เธอ ไม่คิดว่าลูกสะใภ้คนเล็กจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ แต่เพียงไม่นานสัญญาณชีพของพลตรีนายแพทย์วันเวย์ก็เพิ่มความถี่ขึ้นแบบอัศจรรย์
“พ่อ” นายแพทย์ที่เป็นลูกชายรีบเข้ามาช่วยในขั้นตอนต่อไป เพราะตอนนี้เหมือนท่านรับรู้และเหมือนท่านกำลังสู้ที่จะกลับมา..
ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องถูกให้ออกมารออยู่ด้านนอก
“จะไปไหน” รันเวย์ถามเมื่อไม่เห็นเธอนั่ง แถมยังเดินผ่านโซฟาไป
“จะไปเข้าห้องน้ำ”
“ผมไปด้วย”
“ฉันไปคนเดียวได้ค่ะ”
“ผมจะไปด้วย”
“คุณอยู่เฝ้าพ่อคุณเถอะ”
“ก็บอกว่าผมจะไปด้วยไง” ชายหนุ่มเริ่มใช้เสียงดังขึ้น пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
รัญญาก็เลยปล่อยให้เขาเดินตามมา ..ที่จริงเธอยังไม่คิดจะไปไหนหรอกเพราะอยากจะดูให้เห็นกับตาว่าท่านปลอดภัย ที่จะมาเข้าห้องน้ำเพราะอยากร้องไห้ ท่านคงจะเกลียดเธอมากจนไม่อยากจะฟื้นขึ้นมา แต่พอให้คำมั่นว่าจะไปเท่านั้นแหละ..
“อึก อึก ” หญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำสะอื้นเบาๆ กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน
และในขณะเดียวกันเธอก็คิดถึงอนาคตข้างหน้าของตัวเอง ไปแล้วจะไปอยู่ที่ไหน ถ้ากลับไปหาพ่อคงจะเจอเรื่องเดิมๆ
ก๊อกๆ “ทำไมเข้าไปนานจัง” ชายหนุ่มรออยู่ด้านนอก เห็นว่าเธอหายเข้ามานานแล้วก็เลยมาเรียกดู
“คุณไปก่อนเถอะค่ะ ฉันปวดหนัก”
แกร็กๆๆ “ออกมา” ฟังแค่น้ำเสียงทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังร้องไห้
“คุณจะอะไรกับฉันนักหนา พ่อนอนอยู่ในห้องไอซียูแล้วจะมายุ่งอะไรกับฉัน”
“คิดเหรอว่าประตูแค่นี้จะขวางฉันอยู่”
ตุ๊บ! จบคำพูดเท่านั้นแหละเท้ายาวๆ ของเขาถีบเข้าที่ประตู
“คุณรันเวย์ คุณจะบ้าหรือไง”
“จะออกมาดีๆ ไหม”
“ออกก็ได้” หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออกแล้วก็เปิดประตู
พอเธอเปิดประตูเขาก็ไม่พูดอะไร จูงมือให้เดินตามมาที่หน้าห้องไอซียู
สองวันต่อมา..
ในระยะเวลาสองวันนี้ ที่รัญณาสัญญากับพ่อว่าจะไป และตอนนี้พ่อของเขาก็ชีพจรกลับมาเป็นปกติแล้ว เหลือแค่รอให้ท่านฟื้น รันเวย์ก็ไม่ยอมห่างจากตัวเธอเลย ไปเข้าห้องน้ำก็ไปด้วย เขายังไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำไปเพื่ออะไร แต่ความรู้สึกลึกๆ แล้วเขากลัวมากกลัวสิ่งที่เธอได้ให้คำสัญญาไว้กับพ่อ
