ที่จริงเธอไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำเลย แค่อยากจะออกมาจากตรงนั้น เพราะดูแล้วพวกเขาเหมาะสมกันดี
“ห้องน้ำผู้หญิงอยู่ตรงนี้” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำผู้ชาย
พอเขาเข้าไปเธอก็หันหลังแล้วเดินออกมา
“คุณจะไปไหนคะ” สโรชาออกมาเอาของที่รถพอดี มองไปอีกทีเห็นผู้หญิงที่มากับรันเวย์
“แถวนี้มีมอเตอร์ไซค์วินไหมคะ ไม่สิ..มีแท็กซี่ไหมคะ”
“คุณจะกลับแล้วหรือคะ”
“ใช่ค่ะ”
“อยู่ต่อก่อนสิคะ งานเลี้ยงเพิ่งจะเริ่มเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฉันเดินออกไปก็ได้”
“เดินไปเหรอคะ?” สโรชาถึงกับตกใจเพราะนี่มันคือสนามไดร์ฟกอล์ฟที่กว้างที่สุด กว่าจะเดินออกไปถึงถนน และถนนก็ไม่ใช่ว่ารถจะสัญจรไปมามากมายอะไร “เดี๋ยวก่อนสิคะคุณ” ถึงแม้จะเรียกตามแต่ก็ไม่ทันแล้ว
ห้องจัดเลี้ยง..
“นายรันเวย์” สโรชารีบกลับเข้ามาด้านใน เพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้รันเวย์รู้ ขณะที่เธอกวักมือเรียก สายตาพลตรีนายแพทย์วันเวย์แอบมองมา คิดว่าแผนตัวเองคงจะสำเร็จ
“มีอะไร”
“คนที่มากับนาย..”
“ทำไม” ที่จริงเขาเข้าไปดูในห้องน้ำหญิงมาแล้ว แต่ไม่เห็นเธออยู่ในนั้น ก็เลยจะออกมาดูที่ห้องจัดเลี้ยงว่ากลับออกมาหรือยัง
“ตอนนี้เดินออกไปแล้ว”
“ทำไม คุยกันตรงนี้มันจะตายหรือไง” เห็นลูกทำแบบนี้ยิ่งไม่พอใจ เหมือนว่าลูกแคร์ผู้หญิงคนนี้มาก
“ถ้ารู้ว่าพ่อนัดให้ดูตัว ผมคงไม่ไป”
“แกมันก็ไม่ต่างจากคนอื่น ไม่มีใครเห็นความสำคัญของพ่อเลย”
“พ่อควรจะปรับปรุงตัวเองได้แล้ว พวกผมไม่ใช่เด็กๆ” ยังไม่ทันพูดจบเลยด้วยซ้ำ ก็ถูกพ่อใช้ความรุนแรงจนหน้าหัน
“ใช่สิฉันไม่มีความดีอะไรสำหรับพวกแกเลย” พอรู้ตัวว่าใช้กำลังกับลูก อารมณ์ก็เริ่มเบาลง แต่ก็ไม่ได้ขอโทษเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้ผิดอะไร
“เมื่อกี้คุณทำอะไรลูก?” แพทย์หญิงอมรรัตน์เข้ามาทันได้ยินเสียงพอดีโuเวลกูดoทคอม
“คุณก็อีกคน”
“ฉันถามว่าเมื่อกี้คุณทำอะไรลูก!”
“ผมสั่งสอนมัน อยากจะเอาเลือดหัวมันออกด้วยซ้ำ”
“คุณคงจะเกินเยียวยาแล้วล่ะค่ะ”
“อย่าเพิ่งมาชวนผมทะเลาะได้ไหม คุณรู้ไหมว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณ..”
“เราเลิกกันเถอะค่ะ”
“อะไรนะ??”
“ถ้าคุณไม่ปรับปรุงตัว ชีวิตคุณจะไม่เหลือใครเลย แม้แต่ลูกและหลาน”
“แม่ครับ” รันเวย์ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้พ่อกับแม่แยกทางกัน
“เจ็บไหมลูก” นางเลี้ยงลูกมาแบบทะนุถนอม ไม่คิดว่าสามีจะมาใช้อารมณ์รุนแรงกับลูก
“เห็นหรือยัง ผลงานของเธอ” ประโยคนี้พลตรีนายแพทย์วันเวย์หันไปพูดกับผู้หญิงที่เพิ่งจะก้าวลงมาจากบันได
“คุณพี่ไม่ต้องไปโทษคนอื่นหรอกค่ะ ถ้าคุณพี่รู้จักพอ”
“ผมผิดมากนักเหรอ ที่อยากให้ลูกๆ ได้คนมีหน้ามีตา ไม่ใช่ผู้หญิง..”
“หยุดนะครับพ่อ/หยุดนะคะ” ประโยคนี้ผู้เป็นแม่พูดออกมาพร้อมกับลูกชาย เพราะไม่อยากให้คนฟังรู้สึกไม่สบายใจ
“ฉันขอโทษค่ะ” เรื่องแบบนี้เธอเจอมาบ่อยมาก พ่อทะเลาะกับแม่เลี้ยงประจำ แต่พอมาเจอกับครอบครัวของเขา แถมรู้ว่าเรื่องที่พวกท่านทะเลาะกันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ รัญณาไม่สบายใจเลย
“หนูไม่ต้องขอโทษหรอกลูก หนูไม่ได้ผิดสักหน่อย”
“คุณรู้ไหมว่าลูกชายตัวดีของคุณ แค่จ้างผู้หญิงคนนี้มาเล่นละครตบตาผม”
พอประโยคนี้ออกจากปากพ่อ รันเวย์และรัญณา ถึงกับมองหน้ากันเพราะไม่คิดว่าพ่อจะรู้เรื่องนี้
“คุณพ่อไปเอาที่ไหนมาพูด”
“แกคิดว่าพ่อจะดูไม่ออกหรือไง ถ้าแกคิดจะเล่นๆ กับผู้หญิงคนนี้พ่อไม่ได้ว่า แต่ถ้าจะยกย่องให้เป็นลูกสะใภ้พ่อไม่รับ!”
“ผมถามพ่อหรือยังครับ แต่ถ้าพ่อไม่รับ งั้นผมจะพาเธอไปอยู่ที่อื่นก็ได้” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปคว้าแขนของเธอแล้วพาเดินออกมาจากบ้าน
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะรันเวย์!”
“คุณพี่ไม่ต้องเรียกลูกกลับมาหรอกค่ะ เพราะฉันก็จะไปกับลูก”
“คุณอย่ามาขู่ผมเสียให้ยาก”
“ค่ะ..ฉันไม่ขู่ก็ได้” จบคำพูดแพทย์หญิงอมรรัตน์ก็เดินตามลูกชายคนเล็กออกมาเช่นกัน
