เราเป็นบ้าอะไร ..รัญณาคิดอยู่ในใจตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทำเหมือนหึงหวงเขาไปได้ ในเวลานี้ความคิดและความรู้สึกมันเริ่มจะส่วนทางกัน แต่เขาเป็นคนชวนเองนี่..เราไม่ได้ขอไปด้วยสักหน่อย
“จะแต่งตัวอีกนานไหม”
“เสร็จแล้วค่ะ” คงไม่มีผู้หญิงที่ไหนแต่งตัวเร็วเท่ากับเธอแล้วล่ะ แค่นี้ทำเป็นบ่น ว่าแล้วรัญณาก็รีบเดินตามลงมา
“คุณรันจะให้คุณรัญไปด้วยเหรอครับ”
“ดีนะที่มีแค่สองรัน..ถ้ามีมาเพิ่มอีกรันนี่ผมมีหวังปวดหัวแน่” เขาไม่ได้สนใจท่าทีที่คนขับรถตกใจเลย แต่เขาขำชื่อเธอที่มีชื่อเหมือนเขามากกว่า
แต่รัญณาไม่..เพราะเธอแอบสังเกตอาการของคุณลุงคนขับรถ มันต้องเป็นแบบที่คิดไว้แน่ คุณลุงคนนี้คงไปรู้เรื่องอะไรมา ถึงได้ตกใจว่าเธอจะไปด้วย
รันเวย์เดินอ้อมไปขึ้นรถที่มีนายเสริมเป็นคนขับ ส่วนรัญณาก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆ เขา
ลุงเสริมไม่มีโอกาสที่จะโทรไปรายงานเจ้านายก่อน เพราะพวกเขาติดรถมาด้วย ถ้าไปคนละคันยังพอได้โทรแจ้งเจ้านายก่อน
[สโมสรสนามไดร์ฟกอล์ฟ]
ส่วนมากเจ้าใหญ่นายโตที่ปลดเกษียณแล้ว ชอบเข้าชมรมที่ดูจะมีหน้ามีตาหน่อย และชมรมนี้ก็เป็นอีกหนึ่งทางเลือก
“คนขับรถมาแล้วครับท่าน” ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านนอกรีบเข้าไปรายงานเมื่อเห็นรถจอดลง
“บอกให้เข้ามาเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวให้คนหาที่นั่งเพิ่มให้” คนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ก็เลยขอเก้าอี้มาเพิ่มให้ ส่วนพ่อของรันเวย์ รีบจัดการให้ลูกชายไปนั่งข้างๆ ผู้หญิงคนที่ท่านอยากจะให้ทำความรู้จักกันไว้ เพราะท่านมั่นใจในความเจ้าชู้ของลูก ถ้าเห็นผู้หญิงที่ดูดีกว่า ทำไมลูกจะไม่มอง
ขณะที่นั่งลงสายตาเขามองไปดูเธอซึ่งนั่งห่างกันมาก และพอจะรู้แล้วว่าพ่อกำลังทำอะไร แต่รันเวย์ไม่อยากทำให้พ่อขายหน้าต่อหน้าเพื่อนก็เลยเงียบไปก่อน
“นายจำเราไม่ได้จริงเหรอ” สโรชาที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดกับรันเวย์เบาๆ แทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“จำไม่ได้”
“แล้วนายจำผู้หญิงที่แกล้งเอาขี้หมาใส่นายได้ไหมล่ะ”
“เธอ?” พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็จำได้ในทันที ตอนนั้นเขาจำได้แม่นจนไม่อยากจะมาที่สนามกับพ่ออีกเลย
“นายแยกไม่ออกหรือไงช็อกโกแลตกับขี้หมามันไม่เหมือนกันสักหน่อย” ถึงแม้จะเด็กมากแต่ถ้าเรื่องไหนฝังเข้าไปในความรู้สึกมันก็ยากที่จะลืม
“เธอนี่ยังคงจอมแก่นเหมือนเดิมเลยนะ” ตอนนั้นเขาด่าเธอไปหลายคำมาก
“ฮ่าา นายรู้ไหมว่าฉันอยากจะขอโทษ แต่นายก็ไม่มาให้ฉันขอโทษสักที”
“ก็ขอโทษมาสิ”
ขณะที่เขากำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น เธอก็แอบมองไปเล็กน้อย แต่ไม่กล้ามองจนให้คนอื่นจับได้หรอก ยิ่งกับสายตาพ่อของเขาแล้ว novelgu.com
“ในเมื่อเด็กๆ เขาจำกันได้แล้ว ผมว่าเราจัดงานเลี้ยงราตรีสโมสรกันอีกสักรอบดีไหมครับ”
“ท่านพลตรีแพทย์ ท่านชักจะขยันมากไปแล้วนะครับ”
“ก็อยากให้เด็กๆ เขาทำความรู้จักกันไว้ เผื่อว่า..” ส่วนมากประโยคที่พลตรีนายแพทย์วันเวย์พูดออกมา จะจงใจให้แต่รัญณาได้ยิน ส่วนลูกชายตอนนี้กำลังคุยกับคนที่ท่านอยากจะให้สานสัมพันธ์กันไว้ แบบไม่ได้หันมองมาเลย
“อ้าวแล้วหนูจะไปไหน” ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นว่าหลานสาวของพลตรีลุกขึ้นเหมือนจะออกจากโต๊ะ
“ไปห้องน้ำค่ะ” เธอตอบแค่เบาๆ แล้วมองหาว่าห้องน้ำของสโมสรอยู่ที่ไหน
“เดี๋ยวให้คนพาไป” ท่านที่กำลังพูดกับเธออยู่กวักมือเรียกลูกน้องที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่แถวนั้น
“นายจะไปไหน” สโรชาเห็นว่าอยู่ดีๆ รันเวย์ก็ลุกขึ้น
แต่รันเวย์ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน เขารีบเดินตามหลังของคนที่เพิ่งจะลุกออกจากโต๊ะไป และมันก็ทำให้ผู้เป็นพ่อไม่พอใจเอามากๆ ทีแรกคิดว่าลูกชายจะไม่ใส่ใจแล้ว
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมพาไปเอง”
รัญณาที่กำลังจะตามคนของพวกท่านไปเข้าห้องน้ำ หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง
“จะไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ ตามมาสิ” สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงสองเท้าก้าวเดินนำหน้าไปก่อน
หญิงสาวแอบแปลกใจ ก็เห็นว่าเขากำลังคุยสนุกอยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ พอคิดอีกทีเขาคงไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้นหรอก สงสัยว่าคงอยากจะเข้าห้องน้ำเหมือนกันมั้ง
