“เธอ? เธอเป็นอะไร” ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็เห็นเธอนอนขดอยู่บนเตียง และเลือดที่เขายัดเยียดความรุนแรงให้ก็เลอะที่นอนจนน่าใจหาย
“..เจ็บท้อง” หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาให้เขาฟังได้ถนัดมากที่สุด เพราะเธอเจ็บท้องมาก
“จะตายไหมวะเนี่ย” รันเวย์ถึงกับคิดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็คิดถึงหน้าพี่ชายขึ้นมา
เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน..รถโรงพยาบาลก็วิ่งเข้ามาที่ม่านรูด
ที่เซอร์เวย์ต้องได้ใช้รถพยาบาลเผื่อว่าต้องได้ปฐมพยาบาลเธอไปด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ทำเอิกเกริกมาแบบเงียบๆ
รันเวย์ขับรถตามหลังรถพยาบาลที่มีพี่ชายนั่งมาด้วยไป
[โรงพยาบาล]
พอมาถึงเซอร์เวย์ก็พาเธอเข้าห้องฉุกเฉิน
“ทำอะไรไม่รู้จักคิด” พี่ชายโมโหมากเมื่อตรวจเช็คร่างกายของผู้หญิงคนนั้นแล้วรู้ว่าเธอถูกทำร้ายอวัยวะส่วนนั้นมากจนมีรอยฉีก ..และร่องรอยตามร่างกายของเธอก็มีรอยฟกช้ำ อย่างเช่นรอยเข็มขัดจนเห็นได้ชัด
“ก็ผมเมานี่”
“เมาแล้วต้องทำกับผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ!”
“พี่จะมาเอาอะไรกับผม ช่วยรักษาให้หายๆ แล้วก็ปล่อยกลับบ้านไปเถอะ”
“เดี๋ยวนะ นี่เมียแกไม่ใช่เหรอ” พี่ชายเริ่มจะจับไต๋ได้ “อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เครื่องมือ??”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ไม่ตายแล้วไม่ใช่เหรอ”
“รันเวย์หยุดเดี๋ยวนี้!” โชคดีที่ตอนนี้อยู่ในห้องแค่สามคน เพราะนายแพทย์เซอร์เวย์ได้ย้ายเธอมาพักอีกห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากห้องฉุกเฉินและห้องตรวจของเขา
แอดดดดด.. นางไม่รอช้ารีบเปิดประตูเข้าไปดูว่าเป็นห้องอะไร
“แม่?” รันเวย์ที่เพิ่งจะเดินไปนั่งลงโซฟาถึงกับตกใจลุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าคนที่ตามเข้ามาคือแม่ “แม่มาที่นี่ได้ยังไง”
“แม่ต้องถามเรามากกว่า แล้วนี่เมียเราเป็นอะไร” มองไปที่เตียงคนป่วยก็เห็นว่ารัญณานอนให้น้ำเกลืออยู่
“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่”
“ตาาหมอ ตาหมออยู่ไหน” เห็นแล้วว่าลูกชายคนเล็กคงจะไม่บอก ถ้ามาอยู่โรงพยาบาลนี้พี่ชายต้องรู้เรื่องแน่
“แม่ครับ แม่จะไปไหน” ชายหนุ่มรีบเดินตามหลังแม่ไป ส่วนผู้เป็นแม่เดินเข้าไปในห้องตรวจของลูกชายคนโต
“หมอ..บอกแม่มาว่าเมียน้องเป็นอะไร”
“แม่มาได้ยังไงครับ”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน บอกแม่มาว่าหนูรันเป็นอะไร”
“เธอไม่สบายครับ”
“ใช่ครับเธอไม่สบายผมก็เลยพา..”
“ไม่สบายทำไมไม่มีใครบอกแม่” นางเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้จักนิสัยลูกชาย “แกทำร้ายเมียใช่ไหม” ผู้เป็นแม่หันกลับมาพูดช้าๆ ส่วนคนไข้ที่เซอร์เวย์ตรวจอยู่เมื่อครู่พยาบาลพาออกไปจากห้องก่อนหน้านั้นแล้ว nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
“ผมไม่ได้ทำร้าย” ชายหนุ่มพูดออกมาเบาๆ และไม่กล้ามองสบตาแม่ด้วย
“แกเป็นลูกผู้ชาย ต้องยืดอกบอกความจริงกับแม่มาสิ” เพราะมันไม่ปกติแล้ว ถึงขนาดผู้หญิงต้องมานอนโรงพยาบาล
“เธอเจ็บท้องครับแม่” นายแพทย์เซอร์เวย์เป็นคนตอบแทนน้องชาย และเขาก็ไม่ได้โกหกเพราะเธอเจ็บท้องด้วย
“เจ็บท้องงั้นเหรอ” เห็นสีหน้าลูกชายคนโตก็รู้แล้วว่ากำลังปกป้องน้อง แต่นางต้องรู้ให้ได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันแน่ แพทย์หญิงอมรรัตน์รีบเดินกลับมาที่ห้องเก็บเอกสารประวัติของคนไข้
“แม่ครับไม่มีอะไรหรอก เมียผมแค่ไม่สบาย”
ส่วนเซอร์เวย์ทำใจไว้แล้ว แม่เขาเป็นถึงแพทย์หญิงอาวุโสของโรงพยาบาล แค่มองทำไมท่านจะไม่รู้
“แกทำอะไรลงไป” เห็นประวัติแล้วนางแทบรับไม่ได้ ถึงแม้ในนี้จะไม่เขียนละเอียดว่าถูกทำร้ายร่างกาย แต่ผลการตรวจภายในอวัยวะของเธอฉีกขาด
“ผมขอโทษครับแม่”
“แกขอโทษแม่? แล้วแกขอโทษผู้หญิงหรือยัง”
“ก็เธอไม่ยอมคุยกับผมแล้วจะไปขอโทษตอนไหน โอ๊ยแม่ผมเจ็บนะ”
ผู้เป็นแม่ยื่นมือมาดึงหูลูกชายแล้วให้เดินตามมาที่ห้อง
“หนูเป็นยังไงบ้าง” เข้ามาถึงนางก็ปล่อยลูกชายออก
หญิงสาวค่อยๆ หลับตาลง เพราะถึงยังไงนางก็เป็นแม่ของผู้ชายคนนั้น เป็นใครก็เลือกลูกอยู่แล้ว
“รีบหายนะลูก เดี๋ยวแม่จะจัดงานแต่งให้”
“อะไรนะครับแม่?”
