แสดงว่าก่อนหน้านี้เราขี้เหร่มากเลยเหรอเขาถึงจำไม่ได้ ..หญิงสาวแอบคิดอยู่ในใจเพราะ มองแววตาของเขาแล้วเหมือนจำเธอไม่ได้จริงๆ
“พ่อจำไม่ได้แม่ไม่ว่าหรอก แต่อย่าบอกนะว่าเราก็จำเมียไม่ได้เหมือนกัน”
“ครับ?” สายตาคมเหลือบกลับไปมองเธอคนเมื่อสักครู่อีกครั้ง ว่าไปทำอะไรมาเพราะเปลี่ยนไปมาก ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย
หมั่บ!
“เจ้ารันลูกจะทำอะไร” ผู้เป็นแม่ได้แต่ตะโกนตามหลังไปเมื่อลูกชายคว้าแขนของภรรยาเดินขึ้นบ้าน
“ฉันเจ็บนะคุณ” พอพ้นสายตาของทั้งสองท่านแล้วเธอถึงได้รีบชักมือออก
“ใครให้เธอแต่งตัวแบบนี้”
“ก็แม่คุณน่ะสิ” คิดไว้แล้วเชียว ถ้าเขารู้มีหวังตายแน่ “อุ้ยคุณจะทำอะไร” หญิงสาวรีบแกะมือเขาออกจากคอเสื้อ เพราะดูท่าทางแล้วเขาคงจะฉีกมันทิ้ง
“ห้ามทำอะไรนอกเหนือคำสั่งฉัน” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ใช้แรงกระชากเสื้อตัวนั้นจนขาด
“คุณบอกให้ฉันถอดดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำลายข้าวของด้วย รู้ไหมว่ามันแพง”
“ฉันไม่สนใจว่ามันจะแพงไหม ใส่เท่าที่ฉันให้ใส่เท่านั้น”
คนตัวเล็กน้ำตาไหลคลอออกมา แค้นในอกเพราะเสียดายเสื้อผ้าราคาแพง ชาตินี้เธอคงไม่มีปัญญาซื้อมันมาใส่
“ทานยาอะไร”
“ไม่รู้สิคะ..แต่คุณพี่ดูแปลกๆ”
“ตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่” พอพูดกับภรรยาเสร็จพลตรีนายแพทย์วันเวย์ก็หันมาพูดกับลูกสะใภ้คนเล็กบ้าง “คืนพรุ่งนี้ที่สโมสรของพ่อ จะมีจัดเลี้ยงงานราตรีสโมสร พ่อว่าจะชวนหนูกับเจ้ารันไปด้วย คุณก็ไปด้วยกันนะ แต่งตัวสวยๆ ล่ะ” จบคำพูด..ผู้เป็นพ่อก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะนั้น
รัญณาหันมองดูหน้ารันเวย์เป็นอันดับแรก ถ้าบอกว่าแต่งตัวสวยๆ เขาจะเห็นด้วยไหมล่ะ
รันเวย์นึกโมโหเธอขึ้นมาที่ทำให้พ่อจับทางได้ แต่เขายังคงอยากรู้อยู่ว่าพ่อสงสัยประมาณไหนก็เลยเงียบไว้ก่อน เพราะจะให้เปลี่ยนคนตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
“แม่ว่าสงสัยพ่อคงจะคิดได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปร้านเสริมสวยและไปดูชุดกัน” ถ้าสามีไม่ชอบใครจะไม่แสดงท่าทีแบบนี้เลย นางก็เลยคิดว่าสามีคงคิดได้แล้ว
“ค่ะ” ขณะที่ตอบสายตาเศร้าๆ นั้นได้เหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เล็กน้อย ผู้ใหญ่คุยด้วยไม่ให้ตอบก็ไม่ได้
บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..
หญิงสาวที่อยู่บนห้องนอนอันกว้างขวาง แต่ทำไมถึงดูอึดอัดมากเมื่ออีกฝ่ายไม่คุยด้วยเลย และเธอก็ไม่กล้าคุยกับเขาเพราะดูเหมือนเขาจะโกรธอยู่มาก
จนถึงเวลาเย็น.. แม่บ้านขึ้นมาตามให้ลงไปทานข้าว แต่รันเวย์ไม่ให้ไป และไม่ให้กินอะไร เพราะทำโทษที่เธอทำเสียแผน
เธอไม่ได้กินเขาก็ไม่ได้กินเช่นกันเพราะถ้าลงไปแม่ต้องถามหาแน่
เช้าวันต่อมา..
เช้าแล้ว ..รัญญาดีใจมากเพราะถ้าลงไปข้างล่างเธอจะขอกินข้าวก่อนเลย หิวมากเมื่อคืนนี้แทบนอนไม่หลับ
คนตัวเล็กค่อยๆ ย่องมาที่ประตู เพราะเขายังนอนไม่ตื่น
“อร่อยจังเลยค่ะ”
“อร่อยก็กินเยอะๆ นะ” พลตรีนายแพทย์วันเวย์พูดพร้อมกับขยับถ้วยอาหารเข้ามาให้
“ขอบคุณค่ะ” ขณะที่ตักอาหารใส่ปากดวงตางามก็เหลือบมองไปที่บันได เพราะตอนนี้เขากำลังเดินลงมา “แอ๊ะ” อาหารในปากกระเด็นทั่วโต๊ะ เพราะเธอสำลักข้าวออกมา
“หึ” จากที่รันเวย์โมโหอยู่ เห็นแบบนั้นก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาที่เธอทำซุ่มซ่าม
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกหนู เดี๋ยวแม่ให้คนเปลี่ยนชุดใหม่มา” แม่บ้านต้องได้รีบมาเก็บโต๊ะอาหาร และยกอาหารมาเปลี่ยนให้ใหม่
หลังทานข้าวเสร็จ..
“เราจะออกไปกับแม่ไหม” ผู้เป็นแม่ถามลูกชายเมื่อกำลังเตรียมตัวจะพาลูกสะใภ้คนเล็กออกไปแปลงโฉม
“ผมรอให้กำลังใจน้องรันของผมอยู่ที่บ้านดีกว่าครับ” ว่าแล้วมือหนาก็จับท้ายทอยของเธอให้เงยขึ้นมาพร้อมกับโน้มลงไปจู๊บเบาๆ ที่ริมฝีปาก “แต่งให้สวยจนผมจำไม่ได้เลยนะที่รัก”
