“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าลูกอยู่ที่ห้องทำงาน” แพทย์หญิงถามผู้เป็นสามีทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง เพราะดูเหมือนสามีจะมั่นใจเหลือเกิน
“ชีวิตมันก็มีอยู่แค่นี้แหละ ถ้าไม่ค้างที่ห้องทำงานก็ค้างอยู่หอพัก”
“คุณก็ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากับลูกหน่อยนะคะ อย่าลืมสิว่ามีแต่ตาเรย์เท่านั้นที่เราจะฝากโรงพยาบาลไว้ได้”
“ก็เพราะมีแต่มันที่จะฝากไว้ ถ้าได้คู่ชีวิตที่ช่วยกันดูแลโรงพยาบาลของเรา มันก็ยิ่งจะเป็นผลดีไม่ใช่เหรอคุณ ขอร้องอย่างหนึ่งเถอะ เวลาผมพูดกับลูกคุณไม่ต้องพูดแทรกได้ไหม ลูกก็เลยจะไม่เชื่อถือผม”
“ก็คุณใช้อารมณ์พูดกับลูกเกินไปนี่คะ”
“ดู..ยังพูดไม่ทันขาดคำ”
“แล้วคุณจะลากฉันมาด้วยทำไมล่ะ”
ยังพูดกันไม่ถึงไหนประตูลิฟต์ก็เปิดออก ..ทั้งสองท่านที่ยืนอยู่ก่อนต้องได้ขยับเข้าไปด้านในนิดหนึ่ง เพราะมีคนเข้ามาในลิฟต์เพิ่ม
หญิงสาวที่เข้ามาในลิฟต์มองดูตัวเลขที่โชว์ขึ้นก็เห็นว่าคนที่เข้ามาก่อนก็จะขึ้นไปที่ชั้นเดียวกัน เธอก็เลยไม่ต้องได้กด
และเพียงไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นผู้บริหารของโรงพยาบาล
เธอคนที่เข้ามาใหม่ก้าวออกไปก่อน แต่ดูท่าทางของเธอจะไม่มั่นใจเลย ซึ่งแตกต่างจากสองท่าน พอออกจากลิฟต์ได้ทั้งสองท่านก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของหมอผู้บริหารโรงพยาบาลนี้
“สวัสดีค่ะคุณหมอ” ขณะที่กำลังจะเคาะประตูห้อง เลขานุการที่ประจำอยู่ชั้นนี้รีบเดินเข้ามา
“หมอเรย์อยู่ในนี้ไหม”
“คุณหมอเหรอคะ แจนยังไม่เห็นขึ้นมาเลยนี่คะ”
เซอร์เวย์ไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายในห้องทำงาน นอกจากคนทำความสะอาด แต่ก็ให้ทำเป็นเวลา ก็เลยไม่มีใครกล้าเข้าไปเช็คห้องทำงานของเขา
แกร็ก.. ขณะที่กำลังยืนคุยกันอยู่ ประตูห้องที่ทุกคนกำลังสนทนากันได้เปิดออก
“คุณพ่อ? คุณพ่อกับคุณแม่มาทำไมครับ”
“แจนไม่รู้ว่าคุณหมออยู่ในนี้ ขอโทษด้วยค่ะ”
“มีอะไรทำก็ไปทำเถอะคุณแจน” ขณะที่พูดกับเลขาสายตาของเขามองไปเห็นเธอที่ยืนอยู่ห่างๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร “เข้ามาข้างในก่อนสิครับพ่อ” ชายหนุ่มเปิดประตูทิ้งไว้แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้อง เพื่อให้พ่อกับแม่ได้เดินตามเข้ามา
“พ่อผิดเองแหละที่ปล่อยงานโรงพยาบาลให้ลูกดูแลเร็วเกินไป ก็เลยไม่มีเวลาหาคู่ แต่ไม่เป็นไร พ่อรับผิดชอบโดยการ….”
“อย่าบอกนะครับว่าพ่อจะมาพูดเรื่องเมื่อคืนนี้ที่นี่อีก” แค่เกริ่นมาเขาก็พอจะรู้แล้ว
“พ่อจองร้านอาหารไว้แล้ว เดี๋ยวพ่อจะบอกคนขับรถของเราเองว่าที่ไหน”
“ผมก็บอกพ่อไปแล้วไง”
“เราอายุ 30 กว่าแล้วนะ สมควรที่จะมีลูกมีเต้าได้แล้ว”
“มีกฎหมายข้อไหนบังคับให้คน 30 มีลูกล่ะครับ”
“ตาเรย์! ไม่รู้ล่ะถ้าคืนนี้พ่อไม่เจอลูกที่ร้านอาหาร ถ้างั้นก็เตรียมไปเจอกันงานแต่งได้เลย”
“เดี๋ยวนะครับพ่อ?”
“คุณจะใจร้อนมากเกินไปแล้วนะ” ภรรยาอุตส่าห์ฟังอยู่เงียบๆ ขนาดเจอหน้ายังไม่อยากเจอแล้วนี่จะให้จัดงานแต่งแล้วเหรอ
“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคุณ ว่าคุณจะอยู่เงียบๆ”
“แต่คุณก็ทำเกินไป”
“พอแล้วครับไม่ต้องพูดกันแล้ว พ่อยกเลิกเรื่องนั้นไปได้เลย..” พอพูดจบประโยคเท่านั้นแหละ นายแพทย์เซอร์เวย์ก็เดินมาเปิดประตูห้อง
พ่อกับแม่ต่างก็มองหน้ากัน เพราะคิดว่าลูกชายจะไล่ออกจากห้อง แต่กลับไม่ใช่พอประตูเปิดออก..
“คุณรอนานไหมครับ”
หญิงสาวที่ยังคงยืนอยู่แถวนั้นหันกลับมองดูด้านหลังของตัวเอง เพราะคิดว่าเขาคุยกับใคร
“เข้ามาสิครับ”
