“เออ.. มาหาคุณหมอเหรอคะ” ตอนนี้ข่าวของเธอคนรู้ทั่วทั้งโรงพยาบาล และคนที่ถามก็คือพยาบาลกะดึกที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์กับเพื่อนเลย แต่ก็ยังรู้..เพราะมีไลน์กลุ่มกัน
“ค่ะ”
“คุณหมออยู่ในห้องนั่นแหละค่ะ”
“เขายังมีคนไข้เหรอคะ”
“เปล่าค่ะ”
“ถ้างั้นฉันขอไปพบเขาหน่อยนะคะ”
พยาบาลยังบอกไม่หมดเลยว่าไม่ใช่คนไข้แต่เป็นญาติคนไข้ แต่ถึงยังไงก็ต้องได้อนุญาตให้เธอเข้าไปอยู่แล้ว เพราะเป็นคำสั่งของคุณหมอ
แกร็ก..
ไอยวริญมาถึงหน้าห้องก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป เพราะพยาบาลบอกว่าเขาไม่มีคนไข้ “??”
พอมีคนเปิดประตูเข้ามา เซอร์เวย์รีบชักมือออกจากที่วางอยู่ตรงไหล่ของผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้อง
“ขอโทษค่ะไม่คิดว่าคุณหมอจะมี..” ไหนพยาบาลบอกว่าเขาไม่มีคนไข้ไง ดวงตาของเธอไม่ได้มองดูสามีเลย แต่มองดูผู้หญิงที่นั่งทำหน้าเศร้า คนที่สามีเธอปลอบอยู่เมื่อสักครู่
“ผมติดคนไข้อยู่ ก็เลยยังไม่ขึ้นไป”
“เธอเป็นใครเหรอ” เธอคนที่นั่งทำหน้าเศร้า ถามนายแพทย์หนุ่มตรงหน้า
“เมียเราเอง”
“เมีย?”
ผู้หญิงคนนั้นดูหน้าซีดลงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับเขา แต่ก็ปรับสีหน้าได้เร็วมาก
“สวัสดีค่ะ”
ห้องอาหารของโรงแรม..
เซอร์เวย์เลือกมุมที่โรแมนติกให้เธอได้นั่ง
“เหมือนมาดินเนอร์กันเลย”
“ก็มาดินเนอร์นั่นแหละ”
“ถ้างั้นจิบไวน์ได้ใช่ไหมคะ”
“ไม่ได้”
“อ้าวไหนบอกมาดินเนอร์ไง”
“เราอย่าลืมสิว่ากำลังเตรียมร่างกายให้พร้อม”
ได้ยินประโยคนี้ไอยวริญก็รู้แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร แสดงว่าเขาคงอยากจะมีลูกมาก เธอก็เลยไม่พูดเรื่องดื่มอีก
ติ๊ก..
ขณะที่กำลังนั่งทานกันอยู่ข้อความไลน์ของเขาก็ดังขึ้นมา 2-3 ครั้ง และเขาก็เอาขึ้นมาเช็คตลอด แถมยังพิมพ์กลับไปด้วยโนเวลกูดอทคอม
“ดูจะเป็นเรื่องสำคัญจังเลยนะคะ”
“ก็เรื่องคนไข้ที่ผ่าตัดเมื่อตอนบ่ายนี้แหละ ญาติเขาไม่สบายใจก็เลย..”
“ก็เลยอะไรคะ”
“ผมไม่อยากเอาเรื่องงานมาพูดเวลานี้ เดี๋ยวทานข้าวไม่อร่อย”
“ค่ะ” ถึงไม่พูดก็คงทานข้าวไม่อร่อยแล้วมั้ง มีไลน์กันด้วยนี่ เขาจะรู้ไหมว่าเรางอน
“ทานนี่สิครับอร่อยดี” ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ไว้แล้วก็ตักอาหารส่งมาให้เธอที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ”
[โรงพยาบาล]
พอทานข้าวเสร็จเซอร์เวย์ก็พาเธอกลับมา
“คุณขึ้นไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมไปดูคนไข้แป๊บหนึ่ง”
“ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ”
“มันเป็นห้องคนป่วย”
“ฉันรออยู่หน้าห้องก็ได้..ก็ฉันไม่อยากขึ้นไปข้างบนคนเดียวมันดึกแล้ว” หญิงสาวไม่ได้แค่อ้างเพื่ออยากไปกับเขาหรอก ดึกขนาดนี้ใครจะกล้าขึ้นลิฟต์แล้วเดินไปที่ห้องคนเดียวล่ะ
“ก็ได้ครับ” มือหนาเอื้อมไปจูงมือของเธอให้เดินไปด้วยกัน
“คุณหมอมีอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลที่ประจำอยู่ชั้นพิเศษ เห็นว่านายแพทย์มาที่ชั้นนี้ดึกดื่น
“มาดูคนไข้หน่อยไม่มีอะไรหรอก คุณจะรออยู่กับพยาบาลไหม” พอตอบพยาบาลเสร็จเขาก็หันมาพูดกับเธอ
“ไม่ค่ะ ฉันจะไปด้วย”
“ถ้างั้นก็ตามมา” เขายังไม่ได้ปล่อยมือเธอออก ทั้งสองก็เลยเดินเคียงข้างกันไปที่ห้องพิเศษห้องนั้น
“คนไข้มีปัญหาอะไร ทำไมถึงเรียกคุณหมอ”
“เออใช่แทนที่จะมาหาพวกเราก่อน” พยาบาลเริ่มไม่ชอบใจ เพราะถ้ามีปัญหาอะไร ต้องมาแจ้งพยาบาลที่เข้าเวรก่อนสิ อันนี้ข้ามขั้นตอนไปหาหมอใหญ่เลย
แกร็ก.. แอดดด..
“มาแล้วเหรอคะเรย์?” คนที่พูดถึงกับเงียบ เมื่อเห็นว่ามีใครตามเซอร์เวย์เข้ามาด้วย
