เขาปล่อยให้เธอใช้ปากอยู่ไม่นาน เพราะดูท่าแล้วคงต้องได้สอนกันอีกยาว ชายหนุ่มก็เลยพาคนตัวเล็กขึ้นมานอนหงายบนเตียง เพราะเธอกำจัดสิ่งกีดขวางไปแบบนั้นคงต้องการอะไรบางอย่างแน่ และเรื่องนี้เขาก็พอจะรู้
“อือ” พอลิ้นหนาสะกิดเม็ดเสียว ทำให้เจ้าของเรือนร่างระหงถึงกับสยิว “อ๊อยคุณหมอคะ” จังหวะที่เขาดูด ไม่รู้ว่าจะบรรยายยังไงแต่ก็มีเจ็บบ้างเพราะแรงที่เขาใช้
“ก็มันมันเขี้ยวนี่” แต่เซอร์เวย์ก็รู้แหละ ว่าตัวเองดูดแรงไป มันเกลี้ยงเกลาขนาดนั้นใครจะอดใจไหวล่ะ
“??” พอใช้ลิ้นไปสักครู่เขาก็หยุดแล้วก็เดินไปเปิดไฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน ..หญิงสาวที่ถูกกระตุ้นอารมณ์มองตามไปแบบสงสัยว่าเขาหมดอารมณ์อีกแล้วเหรอ “???” แต่พอเห็นอีกฝ่ายหยิบอะไรมาสวมใส่ที่มือมันยิ่งทำให้เธอสงสัยไปกันใหญ่
“นิ้วของเรามีเชื้อโรค ยิ่งตรงซอกเล็บ” พูดแค่นี้เธอคงจะเข้าใจ สิ่งที่เขาหยิบมาใส่ก็คือถุงมือแพทย์
ไอยวริญอายแทบจะไม่กล้ามองอีกเมื่อรู้ว่าเขาสวมถุงมือมาเพื่ออะไร
“อื้อ” นิ้วที่สวมใส่ถุงมือกันเชื้อโรค ค่อยๆ แทรกเข้ามาในร่อง พร้อมสายตาคมที่มองใบหน้าหวานของอีกฝ่าย เพราะตอนนี้ในห้องเริ่มมีแสงสว่างจากโต๊ะทำงานแล้ว
เสียงมือที่ขยับเข้าออก ค่อยๆ ดันขึ้นเมื่อเธอเริ่มมีอารมณ์
“พอแล้วค่ะคุณหมอ” หญิงสาวห้ามเมื่อเห็นเขาขยับต่ำลงไป ตอนนี้เริ่มมีน้ำหล่อลื่นออกมาก็เลยไม่อยากให้เขาใช้ปากอีก แต่ก็หยุดเซอร์เวย์ไม่ได้ เพราะเขาอยากจะมอบความสุขให้เธอมากกว่านี้ “อื้ออ อ ”
เขาทำอยู่แบบนั้นจนคิดว่าเธอไม่ไหวแล้วถึงได้ขยับขึ้นมา “อ้าาา” ความเป็นชายถูกส่งเข้าไป ในร่างกายของอีกฝ่ายแบบทะนุถนอม ขณะที่โยกเขาก็ไม่ได้ใช้ความรุนแรงกระแทก
“อือ อื้ออ” หญิงสาวใกล้ถึงฝั่งตั้งแต่ตอนที่เขาใช้นิ้วกับลิ้นแล้ว พอเจอของใหญ่เข้าไป ความเสียวก็เพิ่มพูนขึ้นจนอดกลั้นไม่ได้ เสียงร่องเล็กที่ถูกเสียดสีดังเปลี่ยนไป แต่เขาก็ไม่ได้หยุดเพราะจังหวะนี้แหละที่มันจะเพิ่มความเสียวให้กับอีกฝ่ายมากขึ้น นอกเสียจากว่าเธอจะร้องขอ
ช่องคับแคบของเธอบีบรัดตัวอยู่หลายครั้ง จังหวะที่มันกำลังบีบรัดตัวเขาไม่ได้เร่งการกระแทก มันก็เลยทำให้เธอผ่อนคลายได้ง่ายจนเริ่มรอบใหม่ได้แบบรวดเร็ว
“ทำต่อได้แล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มกระซิบถามเบาๆ เขารู้ระบบในร่างกายของมนุษย์เป็นอย่างดี
เธอพยักหน้าแบบอายๆ มีสามีเป็นหมอก็แบบนี้แหละ ขนาดเสียวเขายังรู้เลยว่าต้องผ่อนคลายยังไง
“ซี๊ดด ชอบจัง” ว่าแล้วก็ถึงทีเขาบ้าง ชายหนุ่มเพิ่มความเร็วตามที่ตัวเองคิดว่าจะสำเร็จความใคร่ “อ้าาา า ”
ร่องคับแคบที่กำลังเริ่มจะบีบรัดตัวอีกครั้งก็ได้หยุดลง เมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นที่อีกฝ่ายปล่อยเขามาในร่างกาย
ทุกอย่างหยุดลงเพียงแค่ครู่เดียว สะโพกแกร่งก็เริ่มขยับอีกครั้ง
“อื้อ?” หญิงสาวแปลกใจในเมื่อเขาปล่อยน้ำออกมาแล้วทำไมเขายังขยับอยู่อีก
“เดี๋ยวผมจะช่วย” เขาสัมผัสได้ว่าเธอใกล้แล้ว แต่เขาดันจบเกมไปก่อนนี้สิ ก็เลยต้องได้เริ่มเกมใหม่ เพราะไม่อยากให้เธอค้างคา
“อ๊อยย อ่ะ อ่ะ ” เสียงครางดังออกมาจากริมฝีปากบางเพื่อกระตุ้นอีกฝ่ายไปด้วย..
เช้าวันต่อมา..
“เขาไปแล้วเหรอ” หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีแค่ตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง พอลุกเดินไปที่โต๊ะทำงานก็เห็นว่ามีโน้ตเขียนไว้ “??”
ไอยวริญรีบจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูห้องดู
“ทำไมพวกคุณไม่เคาะประตูล่ะคะ” โน๊ตที่เซอร์เวย์เขียนทิ้งไว้ก็คือ..ถ้าเธอตื่นแล้วให้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพราะตอนนี้ช่างกำลังรออยู่หน้าห้อง ..ช่างที่เขาพูดถึงก็คือคนที่จะมาตกแต่งภายในห้องทำงานให้น่าอยู่กว่านี้
“ไม่เป็นไรค่ะคุณ เอ่อ..คุณ” วิชุดาไม่รู้จะเรียกยังไงเพราะตอนนี้รู้แล้วว่าเธออยู่ในฐานะอะไร
“เรียกอายเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”
“ค่ะคุณอาย”
“ถ้างั้นก็ฝากพี่ด้วยนะคะ” ถ้าเธอยังอยู่ในห้องคงจะเกะกะช่าง ก็เลยลงมาข้างล่างดีกว่า
“เอ้าา.. เรานี่ต้องได้เช็คสมองไหมเนี่ย” ลงมาถึงเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้หยิบทั้งโทรศัพท์และกระเป๋าเงินลงมาด้วย จะขึ้นไปช่างก็คงทำงานกันแล้ว
ไอยวริญก็เลยต้องได้ไปพึ่งสามีอีกแล้ว พอคิดว่าจะได้ไปเจอหน้าเขาหัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา บ้าไปแล้วเมื่อคืนนี้ก็นอนกอดกันทั้งคืน เนี่ยเหรอคนที่กำลังมีความรัก ..หญิงสาวคิดอะไรเพลินๆ จนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องตรวจของนายแพทย์เซอร์เวย์
“มาพบคุณหมอทำไมคะ แล้วนี่คุณกรอกประวัติหรือยัง” คนที่ถามก็คือพยาบาลที่ประจำอยู่หน้าห้องตรวจ เพราะที่ตรงนี้เฉพาะคนไข้ที่กรอกประวัติและมารอตรวจเท่านั้น
ไอยวริญมองไปด้านหลังของตัวเองดูว่าคุณพยาบาลถามใคร “ฉันเหรอคะ” ..ตายแล้วพยาบาลยังไม่รู้เหรอว่าเราเป็นใคร เธอไม่ได้โทษพยาบาลเลย เพราะถ้าปล่อยให้เข้าไปง่ายๆ ก็คงไม่ได้
“คุยกับคุณนั่นแหละค่ะ ตอนนี้คุณหมอกำลังตรวจคนไข้อยู่ในห้องค่ะ คุณต้องไปกรอกประวัติก่อนค่ะ”
หญิงสาวมองกลับไป เพราะที่กรอกประวัติอยู่อีกจุดหนึ่งตรงทางเข้า ..แล้วจะทำยังไงดีล่ะ บัตรประชาชนก็ไม่ได้เอามาด้วย ขึ้นไปข้างบนก็ไม่ได้ จะเข้าไปหาสามีก็ไม่ได้อีก เอาวะนั่งรอตรงนี้แหละ
พอคิดได้แบบนั้นไอยวริญก็เดินไปนั่งลงตรงที่ใกล้ประตูห้องตรวจที่สุด เผื่อว่ามีใครเปิดประตูแล้วเขามองออกมาคงจะเห็นเธอ
“คุณยังจะนั่งตรงนี้อีกเหรอคะ เป็นที่ของคนไข้รอตรวจค่ะ” พยาบาลคนนั้นยังคงมองตามอยู่ว่าเธอจะทำอะไรกันแน่ ที่จริงพยาบาลก็จำได้เพราะเธอเคยถูกเมาส์ว่าเป็นคนที่ทำให้งานแต่งของคุณหมอรุ่งฤดีและคุณหมอเซอร์เวย์ล่มไม่เป็นท่า
“คือว่า..ฉันไม่ได้ป่วยค่ะ แต่ฉันมีธุระจะมาหาคุณหมอจริงๆ”
“ธุระอะไรคะ” ทั้งคำพูดและใบหน้าของพยาบาลที่ถามดูไม่เป็นมิตรเลย
ไอยวริญมองซ้ายมองขวา แล้วก็หันไปกระซิบบอกพยาบาลว่า..
“อะไรนะ?” ดวงตาของพยาบาลเปิดกว้างขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดมา
