พอหายตะลึงแล้วผู้เป็นแม่ก็เลยหันมามองดูลูกสาวบ้าง
“แล้วเราล่ะลูก..รักคุณหมอไหม”
หญิงสาวตอบออกไปโดยการพยักหน้า แต่สายตาของเธอก็ยังคงมองเขาอยู่
“ตอบผู้ใหญ่ทำไมถึงพยักหน้าล่ะ พูดมา” แม่ตำหนิลูกไปเบาๆ เพราะเห็นสีหน้าของนายแพทย์หนุ่มแล้วคงอยากได้ยินมากกว่าพยักหน้าตอบ
“รักค่ะ อายรักคุณหมอค่ะ” คำนี้มันอัดแน่นอยู่ในอกมานานแล้ว ดีใจที่ได้พูดมันออกมาสักที
“ผมยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกคุณแม่ครับ”
“ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องอะไร แม่ก็อภัยให้คุณหมอค่ะ” ได้ยินแค่ลูกสาวบอกว่าอาศัยอยู่กับผู้ชายคนนี้ นางก็พอจะเดาได้แล้วว่าทั้งสองคงจะเกินเลยกันไปมากแล้ว
“ขอบพระคุณมากครับ ถ้าคุณแม่หายดีเมื่อไร ผมสัญญาว่าจะจัดงานแต่งให้กับอายไม่ให้น้อยหน้าใคร”
“แม่ต้องขอบใจคุณหมอมากนะคะ” ผู้เป็นแม่ยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอก ถึงนางจะตายก็คงไม่เสียดายชีวิตแล้ว เพราะมีคนดูแลลูกสาวที่รักต่อจากนาง
“ผมต่างหากครับที่ต้องขอบคุณคุณแม่ ที่คุณแม่เลี้ยงดูเธอมาได้ดีขนาดนี้” คำพูดแต่ละคำของเขากลั่นกรองออกมาดีแล้ว เพราะวุฒิภาวะของเขาก็ไม่ใช่น้อยๆ
“แม่อายจะหายดีเมื่อไรคะคุณหมอ” มันคือสิ่งที่เธออยากจะรู้มากที่สุด
“ให้ท่านรักษาตัวที่นี่ไปก่อน ผมให้พยาบาลผลัดเปลี่ยนกันมาดูแล และทำกายภาพบำบัดให้ท่าน คงอีกไม่นานหรอกครับ”
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
“จะขอบคุณอะไรผมนักหนา”
“ก็ถ้าไม่มีคุณหมอ แม่อายก็คงจะไม่..”
มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้กับเธอแบบอ่อนโยน
“อย่าร้องไห้ให้แม่เห็นอีก เดี๋ยวท่านจะไม่สบายใจ” ชายหนุ่มโอบร่างของเธอเข้ามากอดไว้และกระซิบพูดเบาๆ ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดีหรือเศร้าโศก เขาก็ไม่อยากให้เธอร้องไห้ “กลับโรงพยาบาลกันดีกว่า”
“จะรีบกลับทำไมล่ะคะเพิ่งมา” เธอยังไม่หายคิดถึงแม่เลย
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่ได้เห็นหน้าลูกแค่นี้ก็ดีใจแล้ว ฝากคุณหมอดูแลลูกอายของแม่ด้วยนะ”
“ผมจะดูแลเธอให้ดีครับ”
..บนรถ..
“อยากไปไหนต่อไหม” คนที่ทำหน้าที่ขับรถหันไปถามเธอเล็กน้อย เพราะถ้าเธออยากไปไหนเขาจะได้พาไป
“อยากกลับโรงพยาบาลค่ะ”
“หือ?” ชายหนุ่มหันกลับมามองอีกครั้ง
“คิดถึงห้องที่อยู่ข้างบน”
“เดี๋ยววันหลังจะให้ช่างไปตกแต่งห้องให้ใหม่”
“ตกแต่งทำไมคะ”
“ก็ห้องนั้นมันไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย”
“คุณหมอไม่ต้องทำอะไรเพื่ออายแล้ว”
“ในเมื่อคุณชอบห้องนั้น ผมก็จะเนรมิตให้มันเป็นที่อยู่ของเราเลยไง”
“คุณหมอไม่ถามเหรอคะว่าทำไมอายถึงชอบห้องนั้นมาก”
ได้ยินประโยคนี้ชายหนุ่มถึงกับหาที่จอดรถเพื่อคุยกับเธอก่อน
“แล้วทำไมถึงชอบล่ะ”
“อายชอบเจ้าของห้องค่ะ รู้ไหมเวลาที่รอคุณกลับมา มันตื่นเต้นแค่ไหน เมื่อใกล้ถึงเวลาที่คุณหมอจะกลับขึ้นมา”
“อะไรนะ”
“บางทีก็แอบน้อยใจนะคะ จะไม่กลับห้องก็ไม่บอก” ไหนๆ ก็ได้พูดแล้ว พูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมาด้วยเลยแล้วกัน
“อย่าบอกนะว่ารอผมจะถึงเช้า” คิ้วหนายกขึ้นสูง..ทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย มีอยู่หลายครั้งที่เขาไม่ได้กลับขึ้นไปหาเธอ
ไอยวริญแค่พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการตอบ
เซอร์เวย์เริ่มตำหนิตัวเอง เพราะเหตุการณ์นั้นยังทำให้เขาจำมาจนถึงวันนี้ เหตุการณ์ที่เธอไม่ได้กินข้าวจนหมดสติในห้องน้ำ ที่จริงแม่บ้านคนที่เขาให้รับผิดชอบเรื่องนี้ถูกไล่ออกไปหลังจากที่รู้ว่าไม่ทำตามคำสั่ง
[โรงพยาบาล]
“อือ คุณหมอจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ” มาถึงในห้องเขาก็ดึงเธอเข้ามาจูบ
“อาบด้วยกันไหม” เขาเป็นหมอต้องรักษาความสะอาดอยู่แล้ว ทีแรกก็คิดว่าจะขอแค่จูบ
“เดี๋ยวอายจัดเตียงรอค่ะ คุณหมอไปอาบก่อนเลย”
“จัดเตียงรอเลยเหรอ?” เขาแค่อยากพูดหยอก
“ใช่ค่ะ เรื่องพวกนี้คุณหมอไม่ต้องเหนื่อย เดี๋ยวอายทำเอง”
“ทำเองด้วย? ทำทุกอย่างเลยไหม”
“ถ้าอยากรู้ว่าจะทำทุกอย่างไหม คุณหมอก็ไปอาบน้ำก่อนสิ”
“ไปอาบเดี๋ยวนี้เลยครับ” ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างไว
ดวงตางามมองตามไปด้วยรอยยิ้ม ก็รักเขานี่ ต้องพยายามเรียนรู้แหละว่าผู้ชายแบบเขาชอบอะไร แต่พื้นฐานของคนคงไม่ชอบคนที่งี่เง่าพูดไม่รู้เรื่อง ถึงแม้ว่าเธอจะงอนแค่ไหนก็ต้องรีบหายงอนให้ไว
เซอร์เวย์อาบน้ำเสร็จเธอก็เข้าไปอาบต่อ เพราะต้องชำระร่างกายให้ดี รู้อยู่ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง
“หือ” ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย เมื่อแกะผ้าเช็ดตัวของเธอออก แล้วเห็นเจ้าสิ่งนั้นที่ซ่อนอยู่ด้านใน
“มองอะไรคะ” มือเรียวยกขึ้นมาปิดบังสายตาอีกฝ่ายไว้ เพราะสิ่งที่เขามองก็คือเนินเนื้อที่มันเคยมีสิ่งกีดขวางพอประปราย แต่ตอนนี้มันถูกเธอจัดการไปจนเกลี้ยง
“ทีหลังให้ผมทำให้ก็ได้”
“ทำอะไรคะ” ไอยวริญแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร “คุณหมอจะมองอีกนานไหม” เธอยืนรอให้เขาเป็นคนเริ่มก่อน แต่เขาก็มัวแต่มองเนินอวบ ที่ตอนนี้มันไม่มีอะไรปิดบังเลย
“ผมกำลังดูอยู่ว่าข้างบนหรือข้างล่างน่ารักกว่ากัน” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับจับมือเธอที่ปิดบังมันอยู่ขยับออกเล็กน้อย ใบหน้าของเขาซ่อนรอยยิ้มไม่ได้เลย
“ปิดไฟก่อนค่ะ” เธอไม่ได้ห้ามที่เขาจะลูบคลำ แต่ในห้องสว่างขนาดนี้ใครจะไม่อายล่ะ
“ปิดก็ไม่เห็นน่ะสิ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับพาเธอไปนอนลงที่เตียง “ใครนะบอกว่าจะทำเอง” เขาพูดในขณะที่เอนตัวลงไปคร่อมร่างของอีกฝ่ายไว้
“ปิดไฟก่อนสิคะ”
เซอร์เวย์ไม่รอช้ารีบลุกไปปิดไฟ แล้วก็รีบกลับมาที่เตียง
มือหนาจับมือของเธอให้มาสัมผัสกับสิ่งที่มันกำลังแข็งตัว
“อาย..เออ..อาย”
“จะอายทำไม”
“ไม่ใช่อายแบบนั้นค่ะ อายอยากจะบอกว่า..เออ..ไม่เคยทำ”
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากเรียวให้เผยอออกเล็กน้อย..ก่อนที่จะส่งความเป็นชายเข้าไปให้เธอได้สัมผัส
“อ้าา ค่อยๆ กินนะครับเดี๋ยวมันจะหมดแท่งก่อน” พอเข้าไปในปากเธอเท่านั้นแหละ เจ้าของท่อนเอ็นถึงกับขนลุกซู่เมื่อถูกอีกฝ่ายดูด ที่จริงเธอคิดว่ามันคงไม่แตกต่างจากไอศครีมที่เคยกิน ก็เลยจัดการดูดมันซะเลย
