“จะไปไหน” มือหนาคว้าหญิงสาวที่ลุกจากที่นั่งให้เธอหยุดก่อน
“จะกลับเข้าห้องค่ะ” ทำไมเขาต้องคิดนานขนาดนั้นด้วยล่ะ เป็นใครก็น้อยใจนะ
ชายหนุ่มปล่อยมือเธอแล้วก็นั่งลงพร้อมกับจับปากกาขึ้นมา
ไอยวริญหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นเขากำลังวางปลายปากกาลงไป
“การจดทะเบียนสมรส ฝ่ายหญิงจะใช้นามสกุลกับฝ่ายชายก็ได้หรือไม่ใช้ก็ได้ ถ้าคุณพร้อมที่จะใช้นามสกุลกับสามีก็เซ็นต์ลงตรงนี้เลยครับ” สมัยนี้เสมอภาคกันแล้ว ไม่ใช่ว่าผู้หญิงจะเลือกได้แค่การใช้นามสกุล ถ้าเธอคนนั้นยังอยากจะใช้นางสาวอยู่ก็ยังคงใช้ได้
แต่เธอพร้อมที่จะใช้นามสกุลเขาอย่างเต็มใจไอยวริญก็เลยไม่รอช้าที่จะเซ็นต์ชื่อตัวเองตามลงไป
แพทย์หญิงอมรรัตน์เซ็นต์เป็นพยานให้ พร้อมกับเจ้าหน้าที่..ทะเบียนสมรสนี้ก็ถือว่าเสร็จสมบูรณ์ถูกต้องตามกฎมาย
“ลูกจะกลับโรงพยาบาลเลยเหรอ”
“ผมติดคนไข้อยู่ครับ” ขณะที่ตอบแม่..สายตาของเขาก็มองไปที่เธอ อยากจะพูดอยากจะคุยด้วยแต่งานก็สำคัญไม่ต่างกันเพราะนั่นก็คือชีวิตของคน
หญิงสาวรีบเดินตามหลังออกไป เธอไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย และเข้าใจงานที่เขาทำ
“อุ้ยคุณหมอ” ไอยวริญหันมองไปด้านหลัง เพราะเพิ่งจะเดินพ้นประตูออกมาเอง เขาก็หอมแก้มเธอแล้ว
“ตอนเย็นผมอาจจะกลับค่ำหน่อยนะ”
“คุณหมอมีงานต่อเหรอคะ..ก็ได้ค่ะ” เพิ่งคิดได้ว่าเธอไม่น่าจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาเลย ดีเท่าไรแล้วที่เขาบอกไว้ก่อน
หญิงสาวยืนมองตามท้ายรถที่เขาขับออกไป แต่ก่อนเธอทำได้แค่เฝ้ารอเขาอยู่ในห้อง ถึงแม้เขาจะทำงานอยู่ที่ตึกเดียวกัน แต่การเฝ้ารอนั้นมันทรมานมาก แต่ต่อจากนี้ไป ค่าในตัวเธอคงจะเพิ่มขึ้น เพราะเธอเป็นคนที่ถือครองทะเบียนสมรสคู่กันกับเขา
โรงพยาบาล..ในเย็นวันเดียวกันนั้น
หึ.. พ่อเขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ก่อนตอนทะเลาะกับนอร์เวย์ ก็คงจะเป็นแบบนี้สินะน้องชายทั้งสองถึงไม่อยากกลับเข้าบ้าน
ผู้เป็นพ่อได้แต่มองตามหลังลูกชายไป จะแกล้งป่วยเหมือนในละครก็ไม่ได้ เพราะลูกชายเป็นหมอแค่จับชีพจรก็คงจะรู้แล้ว
“คุณพ่อทำไมไม่ทำอะไรสักอย่างล่ะคะ”
“หนูไม่ต้องกลัวหรอก ยังไงตาหมอก็ต้องแต่งงานกับหนู”
จากที่จะไปธุระต่อ เซอร์เวย์ก็เลยหันพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางหมู่บ้านจัดสรร เพราะคิดถึงเธอขึ้นมา
“ไหนคุณหมอบอกว่าจะกลับค่ำไงคะ”
“เปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว..แล้วนี่คุณแม่ไปไหน”
“ท่านบอกว่าจะออกไปตลาดค่ะ” ที่จริงเธอก็ว่าจะไปเป็นเพื่อน แต่แม่นางกลัวคนเห็นก็เลยให้เธออยู่แต่ในบ้าน nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
[โรงพยาบาล]
รุ่งฤดีกลับขึ้นมาบนห้องทำงานที่ชั้นบนของเซอร์เวย์ เธอรู้สึกเสียหน้ามากกับการกระทำของเขา
“นี่อะไร??” คิดว่าจะมาหยิบเอาของของตัวเองแล้วกลับลงไป แต่พอเห็นแฟ้มเอกสารที่ดูแปลกๆ ก็เลยเปิดอ่านดู “มันคืออะไร คุณหมอรักษาอะไรอยู่” ถึงแม้ในเอกสารนั้นจะไม่มีรายละเอียด แต่เธอก็เป็นหมอทำไมจะไม่รู้ว่ามันเป็นการรักษาอะไรสักอย่างของนายแพทย์เซอร์เวย์ “คุณหมอสุพัตรางั้นเหรอ?”
[บ้านจัดสรร]
“เราได้โทรไปหาน้องๆ บ้างไหม”
“โทรไปครับ ทีแรกน้องก็เป็นห่วงแม่ แต่ผมบอกไม่ต้องห่วง”
“พ่อเราเมื่อไรจะคิดได้ก็ไม่รู้”
ไอยวริญนั่งฟังแม่กับลูกคุยกันแบบเงียบๆ
“ต้องขอบใจหนูอายมาก”
“คะ” พอถูกเอ่ยชื่อขึ้นมา หญิงสาวถึงได้เงยหน้าขึ้นมองท่าน
“ลำบากหนูแล้วนะ เพราะพ่อของตาเรย์คงไม่หยุดอยู่แค่นี้”
“อายไม่กลัวค่ะ ขอแค่คุณหมอยอมให้อายอยู่เคียงข้าง” จริงๆ มันก็เป็นความผิดของเธออยู่ส่วนหนึ่ง ถ้าเขาไม่ถูกขู่เรื่องที่ผ่าตัดแบบผิดกฎหมาย เขาคงทำอะไรได้มากกว่านี้
ดึกๆ ของคืนเดียวกัน..
“เป็นอะไรนอนไม่สบายตัวเหรอ” เซอร์เวย์เห็นว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ ขยับตัวบ่อยครั้ง
“เปล่าสักหน่อย”
“หรือว่าคุณงอนผม”
“ฉันจะงอนคุณทำไม”
ตอนที่อยู่กับแม่เธอก็ยังคงพูดดีๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้ทำไมเหมือนใส่อารมณ์
“งั้นก็นอนนะ” ชายหนุ่มขยับผ้าห่มขึ้นมาให้
แต่ขณะที่เขากำลังจะนอนหันหลัง ก็ได้ยินเสียงหายใจดังออกมาจากคนข้างๆ แบบขัดใจอะไรสักอย่าง
“เป็นอะไรก็พูดมาสิ” มันดูไม่ปกติแล้ว มือหนาก็เลยเอื้อมไปขยับตัวเธอเข้ามาใกล้ “หือ? ไม่ได้ใส่แล้วเหรอ” เขาแค่แตะเล็กน้อย แต่พอเห็นว่ามันโล่งมือหนาก็เลยลูบคลำเพื่อเช็คดูใหม่อีกรอบ
