“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น มานอนสิ” ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วถามเมื่อเห็นว่าเธอยืนมองซ้ายมองขวา ไม่กล้าเดินมาที่เตียง
“คุณหมอนอนก่อนเลยค่ะ”
“เป็นอะไร”
“คือฉัน..เออ..คือ”
“แล้ววันนี้จะรู้เรื่องกันไหม”
“มันกลับมาอีกแล้วค่ะ”
“กลับมา?” พูดแค่นี้เขาก็พอจะเข้าใจ เพราะเขาเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้เอง “แล้วยังไงต่อ?”
“ก็ผ้าอนามัยหมดแล้วน่ะสิคะ”
“เอาไงดี คงนอนไม่ได้แน่เลย” ถึงเขาจะเป็นผู้ชายก็รู้แหละ ถ้ามีอะไรไหลออกมาแบบนี้คงนอนไม่หลับแน่ “เดี๋ยวผมมา”
“คุณหมอจะไปไหน”
“ไปร้านสะดวกซื้อ”
“ร้านสะดวกซื้อ?” ดวงตากลมกระพริบปริบๆ มองตามหลังนายแพทย์หนุ่มออกไป ..อย่าบอกนะว่าเขาจะไปซื้อผ้าอนามัยให้เรา? คิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลย แต่คนแบบเขาเนี่ยนะ คงไม่ใช่มั้ง
“หมอจะไปไหนเหรอลูก” ผู้เป็นแม่ได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน ก็เลยออกมาถามดู
“ไปซื้อของที่หน้าหมู่บ้านครับ”
“ซื้ออะไรดึกๆ ดื่นๆ อยากได้อะไรเผื่อแม่มี”
“ซื้อ..คือ..สิ่งที่ผมจะซื้อ คุณแม่คงไม่ได้ใช้หรอกครับ เดี๋ยวผมมานะครับ” เพราะแม่ของเขาหมดไปได้ 2-3 ปีแล้ว
“ถ้างั้นแม่ฝากซื้อของหน่อย”
“ได้เลยครับ” พอคุยกับแม่เสร็จเซอร์เวย์ก็ออกจากบ้านไป
แพทย์หญิงอมรรัตน์ยังไม่ได้เข้าห้องเลยลูกชายก็กลับมาแล้ว เพราะเขาไปแบบรีบๆ
“ของที่คุณแม่ฝากครับ” พอเข้ามาเซอร์เวย์ก็หยิบเอาของในถุงส่งให้กับแม่ สายตานางก็เลยแอบอดมองไม่ได้ว่าลูกชายไปซื้ออะไร
“ผ้าอนามัย?”
“เออ..ครับ” เกิดมาเพิ่งเคยซื้อครั้งแรกนี่แหละ ขนาดแม่ก็ยังไม่เคยซื้อให้เลย
“แล้วทำไมต้องซื้อมาเยอะแยะขนาดนั้นด้วยล่ะลูก”
“ผมไม่รู้ว่าเธอใช้ยี่ห้ออะไร และขนาดไหน” เพราะเขาเคยเห็นคนไข้ที่แพ้ผ้าอนามัยมาแล้ว ก็เลยตัดปัญหาซื้อมาให้เธอเลือกเอาเลย
“หึ..” ลูกชายของนางเพอร์เฟคเพียบพร้อมทุกอย่าง แต่ไม่คิดว่าจะมีมุมนี้ด้วย คนเป็นแม่ได้แต่อมยิ้มแล้วมองตามลูกชายที่เดินกลับเข้าห้อง
เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต ทำไมอมรรัตน์จะดูไม่ออก ว่าทั้งสองไม่ได้เป็นแค่อะไรที่เรียกว่าขัดดอกกันเลย เห็นแค่นี้นางก็สบายใจแล้วเรื่องที่คิดจะทำ..จะได้เดินหน้าต่อ
“คุณทำอะไร” เข้ามาถึงในห้องก็เห็นว่าเธอกำลังวุ่นวายกับผ้าปูที่นอนอยู่
“จะเอาผ้าปูที่นอนไปแช่ไว้คะ ถ้าปล่อยไว้ถึงพรุ่งนี้กลัวว่าจะซักไม่ออก” มันคือคราบเลือดของเธอที่ติดอยู่
“ไม่ต้องแช่..เอาทิ้งเลย”
“ทิ้งได้ยังไงคะ เป็นของบ้านเช่า”
“เดี๋ยวผมซื้อมาคืนให้” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับส่งถุงที่อยู่ในมือให้กับเธอ
ไอยวริญรับมันมาพร้อมกับเปิดดู “คุณหมอ?”
“ผมไม่รู้นี่ว่าคุณจะใส่ยี่ห้ออะไรขนาดเท่าไร” เขาหยิบมาเกือบทุกยี่ห้อ แต่โชคดีที่มันมีห่อเล็กให้เลือก
“อันไหนก็ใส่ได้ค่ะ ซื้อมาขนาดนี้ที่ร้านเขาไม่ขำเอาเหรอ” ประโยคหลังเธอแค่บ่นกับตัวเอง หญิงสาวหยิบอันที่จะใส่เดินเข้าห้องน้ำ
ก่อนเปลี่ยนผ้าอนามัยเธอต้องได้อาบน้ำใหม่อีกครั้ง..ออกมาก็เห็นเขาจัดการกับเตียงนอนเรียบร้อยแล้วโนเวลกูดอทคoม
“อือ คุณหมอ” พอคนตัวเล็กนอนลงคนที่อยู่ข้างๆ ก็เอื้อมมือมา
“ไม่ทำอะไรหรอก”
“แล้วนี่อะไรล่ะคะ” สายตางามค้อนเล็กน้อย พร้อมกับมองต่ำไปตรงจุดซ่อนเร้น เพราะตอนนี้มือของเขาวางแนบอยู่ตรงนั้น
“มีชุดเกราะขนาดนี้ คิดว่าผมจะทำอะไรได้เหรอ”
“สกปรกค่ะ เอามือออกมาเลย” ว่าแล้วเธอก็ดึงมือของเขาออกมาแล้วก็จับมันพาดไว้ตรงช่วงเอว ..แต่ผ่านไปสักพักเขาก็ขยับลงไปอีกอยู่ดี
“ก็ตรงนี้มันพอดีมือนี่”
“แล้วอายจะนอนหลับไหมล่ะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็หันหลังให้ เพราะเริ่มจะหงุดหงิดตามประสาผู้หญิงที่มีรอบเดือน
เขาไม่รู้สึกจั๊กจี้หัวใจแบบนี้มานานมากแล้ว จนคิดว่าตัวเองตายด้าน ..เธอนี่ก็เก่งนะ รักษาเขาจนหายป่วยโดยที่เธอไม่รู้ตัว เพราะตอนนี้เซอร์เวย์รู้อาการของตัวเองแล้ว
เช้าวันต่อมา..
“เรย์จะไปไหนลูก”
“เข้าโรงพยาบาลครับ”
“ตอนสายๆ ลูกออกมาหาแม่หน่อยนะ”
“ผมต้องดูก่อนครับ แต่ตอนเย็นมาได้”
“ไม่ได้..ยังไงลูกต้องมาหาแม่ให้ได้”
“มีอะไรหรือเปล่าครับแม่” ชายหนุ่มที่กำลังจะออกจากบ้านค่อยๆ หันกลับมามอง
“แม่บอกยังไม่ได้ แต่ลูกต้องมา ถ้าใกล้เวลาแม่จะไลน์ไปหา”
ไอยวริญก็แปลกใจอยู่ว่าแม่เขาจะทำอะไร เพราะเธอก็ยังไม่รู้
[โรงพยาบาล]
“ไม่เห็นหรือไงว่าผมมีคนไข้อยู่” ชายหนุ่มพูดออกไปแบบไม่สบอารมณ์เมื่อแพทย์หญิงรุ่งฤดีถือวิสาสะเดินเข้ามา
“คืนนี้เรามีนัดดินเนอร์กันค่ะ”
“ใครนัดกับคุณ” คนไข้ที่นอนรอการตรวจอยู่บนเตียงแอบมองมาเล็กน้อย
“คุณหมอแน่ใจนะคะว่าจะให้ฉันพูดตรงนี้” ไม่ได้มีแค่คนไข้พยาบาลที่กำลังเตรียมการให้คุณหมอตรวจก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“ออกไปก่อนผมกำลังทำงาน” ชายหนุ่มหยิบเครื่องฟังชีพจรเดินเข้าไปหาคนไข้แบบไม่คิดจะสนใจ
“ฤดีจะรอคืนนี้นะคะ หวังว่าคุณหมอคงไม่ลืมนัดของเรานะ”
เซอร์เวย์ไม่ตอบไม่แม้แต่จะมอง พอเขาตรวจคนไข้คนนี้เสร็จคนต่อไปก็เข้ามา
ตอนช่วงใกล้เที่ยงเสียงข้อความไลน์ก็ดังขึ้น วันนี้เขาตั้งใจเปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ เพราะแม่บอกว่าจะไลน์มาหา
“คุณหมอจะออกไปทานข้าวแล้วเหรอคะ”
“คุณไม่มีอะไรทำหรือไง” แต่ก่อนเขาคงจะพูดดีด้วย แต่ตอนนี้ ไม่แม้แต่อยากจะมองหน้าเลยด้วยซ้ำ
“คุณหมอพูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ ฤดีเป็นคู่หมั้น ต้องคอยดูแลคุณหมอสิคะ”
เขาไม่คิดจะคุยด้วยอีกแล้ว เซอร์เวย์รีบเดินออกมาที่รถ
“รู้ไหมว่าคุณหมอจะไปไหน” รุ่งฤดีถามพยาบาลที่ประจำอยู่ในห้อง
“ไม่ทราบค่ะคุณหมอไม่ได้บอก”
“เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้”
พยาบาลถึงกับมองหน้ากัน เพราะมันไม่ใช่ความผิดของพยาบาลสักหน่อย คุณหมอจะไปไหนมาไหนต้องรายงานผู้ช่วยด้วยเหรอ
เซอร์เวย์ขับรถตรงมาที่หมู่บ้านจัดสรร
“เข้ามาเร็วลูก” นางแอบมองออกไปดูว่ามีคนตามลูกชายมาไหม
“มีอะไรเหรอครับแม่”
“แม่มีอะไรให้เราเซ็นต์หน่อย”
“??” เซอร์เวย์มองดูกระดาษที่แม่บอกว่าจะให้เซ็นต์วางอยู่บนโต๊ะแบบงงๆ
“มันคือวิธีเดียวที่จะเอาชนะพ่อได้ เราพร้อมไหม”
ไอยวริญที่นั่งอยู่ก่อนใจเต้นแรงขึ้นมา ถ้าเขาปฏิเสธเธอคงจะอายมาก
