วันพฤหัสบดีที่ 10 พฤศจิกายน
ปักกิ่ง
ชิวหงดูที่อยู่บนหน้าจอมือถือแล้วเงยหน้ามองย่านชุมชนเก่าเบื้องหน้า
ย่านชุมชนเก่านี้เต็มไปด้วยผู้สูงอายุและสภาพความเป็นอยู่ดูค่อนข้างน่าเป็นห่วง อาคารที่พักอาศัยคับแคบมาก อย่าว่าแต่มาทำงานเลย ถ้าให้คนหนุ่มสาวมาอยู่คงไม่มีใครอยากมา
แต่จากที่อยู่บนมือถือ มีนักออกแบบเกมอินดี้อาศัยอยู่ที่นี่
ชิวหงมองเลขห้อง จากนั้นก็เดินตามทางเดินที่บนผนังมีป้ายโฆษณาเกี่ยวกับโรคสะเก็ดเงินแปะอยู่จนขึ้นไปถึงชั้นหก
หลังจากเพ่งดูซ้ำไปมาว่าห้องไหนคือ 601 ห้องไหน 602 เขาก็เคาะประตูเบาๆ
ก๊อกๆ
ครู่ต่อมาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังออกมาจากด้านใน ก่อนที่ประตูกันขโมยสภาพเก่าจะเปิดออก
ชายหัวยุ่งใต้ตาดำคล้ำถามด้วยความไม่แน่ใจ “บอสชิว…ใช่มั้ยครับ”
ชิวหงพยักหน้า “ใช่ครับ คุณอูจื้อเฉิงใช่มั้ยครับ”
อูจื้อเฉิงพยักหน้า “ใช่ครับ เรียกผมว่าเสี่ยวอูก็ได้นะครับบอสชิว เชิญด้านในก่อนครับ”
อูจื้อเฉิงหลีกทางให้
ชิวหงเดินเข้าไปด้านในแล้วปิดประตู
ปักกิ่งจะเริ่มร้อนช่วงกลางเดือนพฤศจิกายน ซึ่งก็คืออีกหนึ่งสัปดาห์ ตอนนี้จึงเป็นช่วงที่หนาวที่สุด
หลังเข้าไปในห้อง ชิวหงไม่รู้สึกอุ่นขึ้นมาสักนิด แต่กลับรู้สึกถึงที่ลมพัดเข้ามาผ่านช่องหน้าต่าง
อูจื้อเฉิงเหมือนจะชินแล้ว เขาลากเก้าอี้มาให้ “ขอโทษครับบอสชิว ห้องรกไปหน่อย ช่วยทนหน่อยนะครับ”
ชิวหงไม่ได้ใส่ใจ เขาดึงเก้าอี้มานั่ง
ตอนแรกอูจื้อเฉิงตั้งใจว่าจะไปคุยกันที่คาเฟ่ แต่ชิวหงยืนกรานว่าจะไปที่ทำงานของอูจื้อเฉิง เพื่อที่จะได้เห็นสภาพแวดล้อมการทำงานและสภาพการทำงานจริง
ชิวหงมองไปรอบๆ
ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นอพาร์ตเมนต์หนึ่งห้องนอนขนาดเล็กมากๆ ห้องนั่งเล่นกลายเป็นห้องทำงานของอูจื้อเฉิง ซึ่งมีโต๊ะ คอมพิวเตอร์ กองหนังสือ เครื่องเกมคอนโซล ทีวีขนาดเล็ก โต๊ะกินข้าวตัวเล็ก… แทบไม่มีพื้นที่สำหรับเดิน
อีกห้องคือห้องนอนของอูจื้อเฉิง นอกจากเตียงกับตู้เสื้อผ้าแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรอีก บนเตียงเองก็เต็มไปด้วยหนังสือ สภาพดูน่าเป็นห่วงไม่ต่างกัน
อูจื้อเฉิงรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย เขาค้นตู้เย็นขนาดเล็กอยู่นาน แต่ก็เจอแค่โคล่า ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายชินกับการดื่มอะไรแบบนี้รึเปล่า
ชิวหงรีบพูดขึ้น “ไม่ต้องคิดมากครับ มาเข้าประเด็นหลักกันเลยดีกว่า”
อูจื้อเฉิงพยักหน้า “โอเคครับ ผมขออธิบายสถานการณ์ของผมให้ฟังคร่าวๆ”
เทียบกับเจี่ยงฟานจากสตูดิโออิงเถาแล้ว ประสบการณ์ของอูจื้อเฉิงนั้นหวือหวาน้อยกว่า
เจี่ยงฟานเคยทำงานในสำนักงานกฎหมาย เขาสร้างเกมในเวลาว่างแล้วประสบความสำเร็จ จากนั้นก็ตัดสินใจเริ่มธุรกิจด้วยการเปิดสตูดิโออิงเถา
กลับกันหลังจบจากมหาวิทยาลัย อูจื้อเฉิงทำงานอยู่สักพักจนมีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ลาออกมาทำเกมเพราะไม่พอใจงานของตัวเอง
อูจื้อเฉิงไม่เคยคิดเลยว่าถ้าทำเกมไม่เสร็จและทำเงินไม่ได้จะทำยังไง
ถ้าไม่ไหวก็ค่อยไปหางานทำ
ชิวหงถามขึ้น “คุณพัฒนาเกมไปถึงไหนแล้วครับ ผมของลองเล่นได้รึเปล่า”
อูจื้อเฉิงพยักหน้า “ได้ครับ แต่… เกมยังคืบหน้าไปไม่เท่าไหร่เลยครับ บอสชิวอาจจะต้องใช้จินตนาการเยอะหน่อยตอนที่ลองเล่น”
ระหว่างที่พูด อูจื้อเฉิงก็เปิดคอมพิวเตอร์และเปิดโปรเจ็กต์เกมที่ทำอยู่บนเครื่องมือพัฒนาเกมของแพลตฟอร์มทางการ
ชิวหงนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ของอูจื้อเฉิง เขามองฝุ่นบนคีย์บอร์ดและเมาส์ รวมถึงที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่และขวดโคล่าเปล่าบนโต๊ะ แล้วก็อึ้งไป
อูจื้อเฉิงรีบหยิบทิชชูออกจากกล่องที่วางอยู่ข้างๆ มาเช็ดคีย์บอร์ดกับเมาส์และจัดแจงโต๊ะคอมพิวเตอร์
“เกมนี้เป็นเกมมือถือครับบอสชิว แต่ตอนนี้เล่นได้แค่บนคอมพิวเตอร์ ต้องใช้เมาส์ในการเล่น อาจจะไม่สะดวกเท่าไหร่ ช่วยทนหน่อยนะครับ”
ชิวหงพยักหน้าแล้วกดเข้าเกม
เกมนี้ชื่อว่า ‘หมึกหมอกม่านเมฆ’ เป็นเกมสองมิติมุมมองด้านข้าง ซึ่งจัดว่าค่อนข้างยากทีเดียว ข้อแตกต่างที่เด่นชัดที่สุดระหว่างเกมนี้กับเกมมุมมองด้านข้างอื่นๆ คือมีระบบการเล่นแบบพิเศษ ซึ่งเป็นการตอบโต้กับฉากในเกมผ่านการวาดรูป
ผู้เล่นสามารถสร้างหรือลบวัตถุในฉากด้วยการวาดได้ การมีปฏิสัมพันธ์กับเกมทำให้ผู้เล่นได้รับประสบการณ์สุดล้ำในด่านพิเศษและการสู้กับบอส
แต่… นั่นคือสถานการณ์ในอุดมคติ
หลายๆ เกมมีไอเดียมากมาย แต่ความเป็นจริงนั้นแสนโหดร้าย
มีเงื่อนไขสองอย่างที่อูจื้อเฉิงต้องทำให้เสร็จก่อนจะทำตามที่คาดหวังได้ อย่างแรกคือ ทุกด่านและทุกการต่อสู้ต้องทำออกมาให้ละเอียด อย่างที่สองคือ ต้องมีเอฟเฟกต์ทางศิลปะที่ยอดเยี่ยม
ข้อแตกต่างที่เด่นชัดที่สุดของเกมหมึกหมอกม่านเมฆกับเกมสองมิติมุมมองด้านข้างอื่นๆ คือประสบการณ์โต้ตอบกับงานภาพ แต่ถ้าเป็นการวาดและขีดเขียนง่ายๆ ประสบการณ์ที่ผู้เล่นได้รับก็จะน่าเบื่อมาก และนวัตกรรมสุดล้ำของเกมก็จะไร้ประโยชน์
สิ่งที่เรียกว่านวัตกรรมในเกมต้องไม่ใช่แนวคิดเรียบง่าย แต่เป็นเนื้อหาและระบบการเล่นที่สมบูรณ์ทั้งชุด
เขาต้องคิดและวางแผนด่านต่างๆ และการต่อสู้กับบอสแต่ละตัว จากนั้นก็พัฒนาเทคนิคเพิ่มเติมจากรูปแบบการเล่นนี้ ถึงจะถือว่าเกมประสบความสำเร็จโนเวลกูดอทคอม
อีกอย่าง ถ้าเกมเน้นเรื่องการโต้ตอบกับงานภาพ ก็ต้องทำงานภาพออกมาให้โด่นเด่น ไม่งั้นความสนุกก็จะถูกลดทอนลงไปมาก
ดูจากความคืบหน้าของเกมในตอนนี้แล้วถือว่ายังห่างไกลจากจุดนั้นมาก
ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะอูจื้อเฉิงเป็นเด็กเพิ่งจบใหม่ได้ไม่นาน เขาสร้างเกมเพราะความชอบล้วนๆ พิจารณาจากเงื่อนไขนี้ เขาไม่มีความสามารถมากพอที่จะทำระบบการเล่นและเป้าหมายต่างๆ ให้สำเร็จ อย่างน้อยที่สุดก็ยังไม่มีทางออกเรื่องทรัพยากรงานภาพ
อูจื้อเฉิงไม่เก่งเรื่องศิลปะและไม่มีกำลังมากพอที่จะจ้างนักวาดชื่อดังบนแพลตฟอร์มทางการ เพราะงั้นทรัพยากรต่างๆ ในเกมก็ต้องรวบรวมมาจากทั่วสารทิศ ซึ่งดูไม่ดีเลย
อีกอย่างการเล่นในตอนนี้ต้องใช้เมาส์ จึงไม่ลื่นไหลเท่ากับการเล่นบนมือถือ
สรุปแล้ว ความสนุกของชิวหงนั้นขึ้นอยู่กับจินตนาการของตัวเอง
ชิวหงถอนหายใจด้วยความเศร้า
ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าสตูดิโออิงเถาที่เงินทุนกำลังจะหมด และอีกไม่นานจะไม่สามารถจ่ายเงินเดือนพนักงานได้ตรงกับเงื่อนไขการช่วยเหลือของโปรเจ็กต์ล้มลุกคลุกคลานมากแล้ว
แต่พอมาพบอูจื้อเฉิงในวันนี้ เขาก็ตระหนักว่ายังมีคนที่ล้มลุกคลุกคลานหนักกว่านั้นอีก
คำถามคือ โปรเจ็กต์นี้ตรงกับเงื่อนไขรึเปล่า
บอสเผยห้ามไม่ให้ลงทุนในโปรเจ็กต์ที่น่าเชื่อถือและไม่น่าเชื่อถือเกินไป
ตามเกณฑ์มาตรฐาน โปรเจ็กต์นี้ถือว่าไม่น่าเชื่อถือแน่นอน เพราะการันตีความสามารถในการออกแบบหรือระดับของงานภาพจากคนธรรมดาที่ไม่มีประสบการณ์ด้านการพัฒนาเกมมาก่อนและทำเกมด้วยความชอบล้วนๆ ไม่ได้เลย
แต่ชิวหงหวังจากใจว่าอูจื้อเฉิงจะได้รับการช่วยเหลือ เพราะอูจื้อเฉิงมีศรัทธา ซึ่งศรัทธานี่แหละที่ทำให้โปรเจ็กต์นี้น่าเชื่อถือ
“บอสเผยบอกว่าถ้าไม่แน่ใจว่าเชื่อถือได้รึเปล่าให้ฉันตัดสินใจเองเลย
“ถ้าอย่างนั้น…”
ชิวหงคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะถามออกไป “คุณคิดว่าต้องใจเงินเท่าไหร่ถึงจะทำเกมนี้ได้สำเร็จ”
อูจื้อเฉิงผงะไป “เอ่อ… คือ…
“ตรงๆ เลยนะครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ถ้าได้ทุนสักสองแสน ก็เอาไปจ้างนักวาดฝีมือดีมาช่วยทำงานภาพให้เกมได้
“ถ้าได้อีกห้าหมื่นหยวน ก็จะเอาไปจ่ายค่าเช่าก่อน ทีนี้ก็อยู่ได้ยาวเลยครับ…”
ชิวหงเข้าสู่ภวังค์ความคิด
สตูดิโออิงเถามีแผนการพัฒนา เงินเดือนพนักงาน และค่าใช้จ่ายประจำวันที่ชัดเจนมาก
แต่อูจื้อเฉิงไม่มีการวางแผน ระยะเวลาการพัฒนา และการควบคุมทรัพยากรที่ชัดเจน ทำให้เขาบอกตัวเลขที่เฉพาะเจาะจงไม่ได้
ไม่ว่าจะให้เงินเท่าไหร่ก็ทำได้แค่เอาไปจัดการปัญหาเร่งด่วนก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องอื่นทีหลัง
ชิวหงไม่ได้กังวลว่าอูจื้อเฉิงจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ดูจากสภาพต่างๆ แล้ว เขาไม่น่าจะใช้เงินเยอะ
ประเด็นคือ ถ้าไม่มีแผนงานที่ชัดเจน การควบคุมโปรเจ็กต์ก็จะอยู่ในความสับสนอลหม่าน ชิวหงรู้ดีว่านี่คือปัจจัยร้ายแรงที่อาจนำโปรเจ็กต์ไปสู่ความล้มเหลว
ผู้พัฒนาเกมอินดี้พวกนี้ไม่ได้แค่ขาดแคลนเงินทุน แต่ยังขาดการสนับสนุนด้านอื่นๆ ด้วย
ตัวอย่างเช่น การวางแผนวงรอบการพัฒนา การควบคุมค่าใช้จ่าย การแก้ปัญหาด้านการเงิน และอื่นๆ ซึ่งล้วนเป็นปัญหาที่แก้ได้ยาก
แต่ด้วยขนาดของสตูดิโอเกม ถ้าจะมีหมดครบทุกอย่างก็ถือเป็นการสิ้นเปลืองมาก
ให้หาคนสามสี่คนรวมแผนกการเงินกับธุรการมาช่วยอูจื้อเฉิงคนเดียวก็คงทำไม่ได้ ดูบ้าเกินไปหน่อย
ชิวหงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น “สักครู่นะครับ ผมขอโทรศัพท์ก่อน”
อูจื้อเฉิงพยักหน้าและอดทนรอ
เห็นได้ชัดว่าเขารู้ดีว่าด้วยเงื่อนไขของเขา คงเป็นเรื่องไกลเกินจริงที่จะขอให้คนมาลงทุนด้วย
เขาได้แต่หวังว่าเจ้านายของบอสชิวจะเป็นคนใจดี
