เสียงเพลงดังขึ้น
เพลงประกอบไม่ได้ชวนสนุกหรือชวนเศร้า บอกได้แค่ว่าเป็นเพลงที่ลื่นไหลไปกับการบรรยายของตัวเอกและภาพเหตุการณ์ต่างๆ บนจอ
“พ่อผมเป็นผู้ใจบุญและผู้ก่อตั้งแบรนด์หรู พ่อเคยเป็นคนร่าเริงและมักได้ไปออกทีวีและขึ้นปกนิตยสารอยู่บ่อยๆ เพราะหน้าตาอันหล่อเหลา
“จนเกิดเหตุปล้นจี้ก่อนผมลืมตาดูโลก
“หลังจากนั้น พ่อแม่ผมก็เก็บเนื้อเก็บตัวสุดๆ ผมได้รับการปกป้องอย่างดีเยี่ยม และแทบจะไม่ถูกกล่าวถึงโดยสื่อ ไม่มีใครรู้ว่าชีวิตความเป็นอยู่ในแต่ละวันของเราเป็นยังไง
“หลังผมเกิดได้ไม่นาน แม่ก็ลาออกจากงานเพื่อมาดูแลผมเต็มเวลา ไม่ว่ายุ่งขนาดไหน พ่อก็จะหาเวลามาให้ผมตลอดด้วยเหมือนกัน
“พ่อผมเจอโรงเรียนอนุบาลดีๆ แต่อยู่ไกลจากบ้านมาก ใช้เวลาเดินทางประมาณสี่สิบห้านาที ซึ่งพ่อผมจะจ้างคนขับรถก็ได้ แต่พ่อก็ยังเลือกไปรับไปส่งผมสัปดาห์ละสองครั้ง ทำอยู่แบบนั้นอยู่สามปีจนผมขึ้นชั้นประถม
“พ่อมักเล่านิทานให้ผมฟัง ช่วยผมทำการบ้าน ไปร่วมกิจกรรมครอบครัวที่โรงเรียน และเตรียมอาหารเย็นให้เป็นประจำหลังเลิกงาน
“ผมเลยไม่เข้าใจเวลาเพื่อนบอกว่าพ่อแม่ไม่มีเวลาให้
“มีใครยุ่งกว่า CEO บริษัทด้วยเหรอ”
ระหว่างการบรรยายของตัวเอก ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ก็ปรากฏขึ้นบนจอ
เป็นภาพเหตุการณ์ตอนตัวเอกเกิดในห้องคลอดสุดหรู
ห้องพื้นที่กว้างขวาง มีโซฟายาวและเฟอร์นิเจอร์อื่นๆ ดูเหมือนห้องสวีตของโรงแรม พยาบาลรุ่นอาวุโส นักโภชนาการ และพยาบาลเดินไปมาขวักไขว่ โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากโภชนาการ ราวกับอาหารงานเลี้ยงฉลอง
พ่อของตัวเอกอุ้มทารกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
มีภาพชีวิตตัวเอกตอนเป็นทารก
ในวิลล่าพร้อมหาดและท่าเรือส่วนตัว คนงานเดินไปมาช่วยดูแลตัวเอกที่ยังเป็นเด็กอ่อนอยู่ แม่ของตัวเอกยิ้มอยู่ข้างๆ
มีภาพตอนสมัยเรียนชั้นอนุบาล
พ่อตัวเอกขับรถหรู ทิวทัศน์เมืองใหญ่เคลื่อนผ่านหน้าจอไปอย่างรวดเร็ว ในโรงเรียนอนุบาลเอกชนระดับไฮเอนด์ ตัวเอกได้เรียนวิชาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภาษา คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และอื่นๆ
การเรียนการสอนเข้มข้นและน่าสนใจ เด็กๆ ได้เห็นไข่ฟักตัวออกมาเป็นลูกเจี๊ยบในเครื่องฟัก และเห็นหนอนผีเสื้อกลายเป็นผีเสื้อ
ที่นี่มีครูมืออาชีพสอนเรื่องศิลปะให้กับเด็กๆ แต่ละเดือนมีตีมให้เรียนรู้เกี่ยวกับศิลปิน ซึ่งเด็กๆ จะได้เรียนรู้เกี่ยวกับผลงานของศิลปินคนนั้นๆ นอกจากนี้ยังได้เลียนแบบทักษะด้านศิลปะที่ใช้ในผลงานของศิลปินด้วย ไม่ว่ารูปจะออกมาสวยหรือไม่สวย ผลงานของทุกคนจะได้รับคำชมและนำไปแขวนไว้บนผนัง
แม้แต่ของเล่นที่ให้เล่นในช่วงพักผ่อนยังดูแพงมาก
“ตอนผมอยู่ชั้นอนุบาล พ่อสอนแนวคิดเรื่องเวลาให้กับผม เราเริ่มเรียนตอน 7.30 น. ถ้าผมไปช้าสิบนาที ประตูโรงเรียนจะปิด ผมจะโดนหักคะแนน ซึ่งจะทำให้ผมได้เกรดไม่ดี
“พ่อไม่เคยให้ผมไปเรียนสาย พ่อบอกอยู่เสมอว่าในโลกมีอยู่ไม่กี่อย่างที่ไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน และหนึ่งในนั้นก็คือเวลา ผมจึงต้องใช้เวลาทุกวินาทีให้มีค่า แนวคิดเรื่องเวลานี้ฝังลึกอยู่ในใจของผม
“พ่อไม่อนุญาตให้ผมกินอาหารฟาสต์ฟู้ดหรือสวมนาฬิกาข้อมือที่ทำงานโดยแบตเตอรี่ ผมได้มือถือตอนอายุสิบห้า แต่มีเวลาเล่นจำกัด ผมเล่นคอมพิวเตอร์ได้ไม่เกินสี่สิบนาที แต่ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์จะได้เล่นเพิ่มเป็นหนึ่งชั่วโมง
“ผมลองขอแม่ให้ขอพ่อให้ผมแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล ถึงอย่างนั้น พ่อก็หาเวลาว่างมาอ่านหนังสือกับผมตลอด”
หลังจบฉากเล่าเรื่องวัยเด็กของตัวเอก เหออันก็พบว่าตัวเองสามารถควบคุมตัวเอกและเริ่มเล่นเกมได้แล้ว
ตัวเอกตอนนี้ยังอยู่ในวัยเด็ก มุมมองยังเป็นมุมมองผ่านไหล่เหมือนตอนฉากเปิด เนื้อหาเกมฉากแรกเป็นตัวเอกเล่นและอาศัยอยู่ในวิลล่าใหญ่กับครอบครัว
ไม่ช้าเหออันก็พบว่านี่คือเกมแนวภาพยนตร์เชิงโต้ตอบตามแบบฉบับทั่วไป
โมเดลมนุษย์ในเกมนั้นทำมาละเอียดมาก ตัวละครหลักทุกคนแสดงสีหน้าท่าทางเวลาพูด เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวต่างๆ ใช้โมชันแคปเจอร์ทำ ภาพกราฟิกสวยตระการตาทำให้รู้สึกสมจริงมาก
ขณะเดียวกัน UI ของเกมก็ถูกซ่อนไว้หรือไม่ก็ทำให้กลมกลืนกับฉาก ทำให้คำสั่งของเกมไม่ทำลายการมีอารมณ์ร่วมกับเกมของผู้เล่น
ยิ่งไปกว่านั้น การเปลี่ยนฉากก็ทำออกมาได้ดีมากๆ เป็นเทคนิคที่พบได้บ่อยเฉพาะในภาพยนตร์
มีจุดที่แปลกอยู่จุดเดียวคือ ตัวละครทุกตัวดูโอเวอร์เกินจริงมาก ตัวอย่างเช่น หน้าตาของตัวเอกคนรวยและครอบครัวดูเป๊ะปังเกินไปจนเหมือนเป็นดารากันทุกคน
ส่วนแม่บ้าน พ่อบ้าน และคนขับรถทำหน้าตาตามแบบพิมพ์นิยม
จุดนี้ทำให้เหออันรู้สึกแปลกๆ ในช่วงแรก แต่เพราะตัวละครทุกตัวใช้สไตล์เดียวกันหมด ไม่นานเขาก็เริ่มชิน
เกมแนวภาพยนตร์เชิงตอบโต้มีระบบการเล่นไม่มาก หลักๆ คือเดินไปเดินมาหรือเลือกตัวเลือกเพื่อให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆ หรือที่มีลูกเล่นกว่านั้นก็จะเป็นระบบ QTE
ตัวอย่างเช่น ระหว่างที่อยู่ในวิลล่า ผู้เล่นสามารถควบคุมตัวเอกวัยเด็กไปสัมผัสประสบการณ์ได้หลายอย่าง
วาดรูปตามคำสั่งของติวเตอร์ส่วนตัวในห้องสำหรับศิลปะโดยเฉพาะ
เรียนวิธีการเล่นเครื่องดนตรีอย่างเปียโนหรือไวโอลิน
ขี่ม้าในคอกม้าส่วนตัว
ยิงธนูหรือเล่นกับน้องหมาในสนามหญ้าส่วนตัว
ไปเล่นบ้านเพื่อนคนรวย หลังกินเลี้ยงก็ไปโดดปราสาทลมยางกับเด็กรุ่นเดียวกัน ทำไอศกรีมจากเครื่อง ขี่ม้าไม้ และเล่นโมเดลรถไฟ
นั่งเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปดูสัตว์ป่าที่สวนสัตว์แอฟริกากับเด็กคนอื่นๆ เพื่อฉลองวันเกิด แถมยังได้ของขวัญจากห้างหรูกองเป็นภูเขา…
แต่ละฉาก ผู้เล่นสามารถควบคุมให้ตัวละครมีปฏิสัมพันธ์กับฉากหลักได้ ขี่ม้า เล่นเปียโน เล่นรถไฟ และอื่นๆ ได้หมด
นอกจากมินิเกมเหล่านี้แล้ว ในฉากยังมีรายละเอียดอื่นๆ ด้วย เช่น มีบทสนทนาระหว่างตัวละคร หนังสือ หนังสือพิมพ์ ของขวัญ และอื่นๆ
เทคนิคการเปลี่ยนฉากต่างๆ ถูกนำมาใช้ในการเปลี่ยนฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่ง ซึ่งคล้ายกับวิธีการที่ใช้ในภาพยนตร์ ตัวอย่างเช่น พอตัวเอกถ่ายรูปกลุ่มเสร็จ รูปก็จะไปอยู่บนหัวเตียงของตัวเอก และเป็นการเริ่มต้นฉากใหม่
ตรงช่วงระหว่างฉากที่ค่อนข้างใหญ่หน่อยจะมีเสียงตัวเอกตอนโตบรรยายรำลึกความหลัง
พอจบช่วงวัยเด็ก ก็เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ตัวเอกได้เข้าเรียนชั้นมัธยมและมหาวิทยาลัย แต่เรื่องราวไม่ค่อยเหมือนในหนัง ไม่มีการเรียนสบายๆ หรือตั้งวงกินเหล้า ชีวิตประจำวันของเขามีตารางกำหนดแทบทุกนาที
นอกจากจะต้องทำผลสอบ SAT ออกมาให้ดีแล้ว เขายังต้องตั้งใจกับทุกการสอบตลอดสี่ปีในช่วงมัธยม แถมยังมีการแข่งกีฬาโอลิมปิก แข่งโต้วาที กิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์… อะไรก็ตามที่จะช่วยให้เข้าไอวีลีกได้ ต่างมีผู้คนแห่ไปแย่งชิงโอกาส
ตัวเอกได้ยินข่าวเรื่องเพื่อนร่วมชั้นฆ่าตัวตายและได้รู้จักคำว่า ‘Stanford Duck Syndrome’ เป็นครั้งแรก บนผิวน้ำดูสงบและสมบูรณ์แบบ แต่ใต้น้ำกำลังกระเสือกกระสนเตะเท้าเพื่อให้มีชีวิตรอดโดยไม่สนอะไรอย่างอื่นบนโลก
พอหันไปทางไหนก็เห็นแค่เป็ดผู้สงบเงียบ พวกเขาย่อมต้องคิดว่ามีแค่ตัวเองที่ไม่สมบูรณ์แบบ
แถมยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘สี่’ คือ นอนสี่ชั่วโมง อัดกาแฟสี่แก้วใหญ่ และเกรดเฉลี่ย 4.00
ในช่วงต่างๆ ของเกม เหออันต้องเลือกตัวเลือกมากมาย
ตอนเด็ก ชีวิตของตัวเอกดำเนินไปตามตารางชีวิตที่วางไว้อย่างเคร่งครัด แต่ช่วงพักผ่อนก็เล่นสนุกผ่อนคลายตัวเองด้วยกิจกรรมต่างๆ ได้ เขาเลือกได้ว่าจะทำกิจกรรมอะไร เช่น ศิลปะหรือดนตรี และสามารถเลือกได้ว่าปิดเทอมจะไปทำอะไร
ตัวเลือกทุกข้อส่งผลกับชีวิตวัยรุ่น
ตัวอย่างเช่น ถ้าตัวเอกเรียนขี่ม้าตอนเด็ก พ่อก็จะส่งไปสนามแข่งม้าส่วนตัวมูลค่าหลายสิบล้านดอลลาร์สหรัฐตอนโต จากนั้นตัวเอกจะลงแข่งขี่ม้าและชนะรางวัลก้อนโต ซึ่งก็ส่งผลกับชีวิตในอนาคต
เกมสร้างจากแนวคิดเรื่องความมั่งคั่ง ตัวเลือกบางอย่างจะสามารถเข้าถึงได้ถ้าตัวเอกมีความมั่งคั่งมากพอ แต่สำหรับตัวเอกคนรวยแล้วเรื่องนี้เรียกได้ว่าไม่มีขีดจำกัดเลย ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะขนาดไหน เงินทุนของเขาก็จะทบเติมเข้ามาทันที
…
ภาพเหตุการณ์สับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ระหว่างที่กำลังอินอยู่กับเกม เหออันก็อดรู้สึกเสียดายทรัพยากรที่เสียทิ้งไปกับฉากหลังและองค์ประกอบฉาก
ฉากส่วนใหญ่ใช้ครั้งเดียวแล้วไม่นำกลับมาใช้อีก อย่างฉากสวนสัตว์ในแอฟริกา ตัวเอกแวะไปดูสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ครั้งหนึ่งตอนเด็ก เขาได้ความรู้และของขวัญมากมายกลับมา แต่หลังจากนั้น ฉากนี้ก็ไม่ได้ปรากฏให้เห็นอีกโนเวลกูดอทคอม
ฉากใหญ่ๆ บางฉากมีการนำกลับมาใช้ใหม่ เช่น วิลล่ากับสนามแข่งม้า ระหว่างที่พล็อตดำเนินไปเรื่อยๆ เหออันจะปลดล็อกสิ่งที่ทำในวิลล่าและสนามแข่งม้าเพิ่มขึ้น ทำให้ได้สัมผัสเนื้อหาใหม่ๆ ของทั้งสองสถานที่
ซึ่งก็น่าจะต้องใช้เงินค่อนข้างสูงในการสร้างความรู้สึกเดียวกันกับการดูภาพยนตร์
เหออันบอกได้เลยว่าบอสเผยยอมเสียเงินเพื่อใช้วิธีสุดฟุ่มเฟือยแบบนี้ ถึงฉากต่างๆ จะแทบไม่ได้นำกลับมาใช้ใหม่ แต่ก็ทำออกมาได้ละเอียดมาก ซึ่งก็จะทำให้ความยาวของตัวเกมสั้นลง
โดยปกติแล้ว เกม AAA ในประเทศจะเล่นจบได้ภายในเวลาประมาณแปดถึงสิบชั่วโมง แน่นอนว่า เกมที่มีเส้นเรื่องย่อยเยอะหน่อย หรือเกมแบบ Open World ก็จะยืดเวลาการเล่นออกไปจากนั้นอีก
กลับกัน เกมดิ้นรนเวอร์ชันคนรวยนั้นยาวแค่ประมาณสามชั่วโมง ส่วนเวอร์ชันคนจนก็ไม่ได้ห่างกันมาก
เกมนี้เป็นเหมือนหนังเรื่องหนึ่งที่สร้างขึ้นโดยเอาฉากเหตุการณ์มากมายมารวมไว้ด้วยกัน และใช้ฉากที่ถูกเลือกมาเรียงร้อยเป็นชีวิตของตัวเอก
แน่นอนว่า ถ้าเล่นแบบกลับมาตอบให้ครบทุกตัวเลือก ความยาวเกมก็จะเพิ่มเป็นสองเท่า
ผู้เล่นสามารถสับเปลี่ยนลำดับเหตุการณ์ในเกม ย้อนกลับไปฉากที่แล้ว และเล่นซ้ำได้ เกมแนวนี้ส่วนใหญ่จะมีฟังก์ชันนี้
หลังจบมหาวิทยาลัย ตัวเอกสามารถเลือกออกเดตและแต่งงานกับหญิงสาว ทำงานในออฟฟิศของพ่อตัวเอง เป็นศิลปิน นักดนตรี นักกีฬาขี่ม้าตามงานอดิเรก หรือเปิดธุรกิจของตัวเอง และอื่นๆ
พ่อของเขาเหมาเกาะในอิตาลีเพื่อจัดงานแต่งงาน และทุ่มเงินห้าล้านเหรียญสหรัฐเหมาเครื่องบินโบอิ้งสองลำขนแขกมางาน จองห้องโรงแรมห้าดาวให้แขกทุกคน เช่ารถห้าสิบคันไว้ให้แขกใช้เดินทาง สั่งดอกไม้สดหลายตันส่งตรงมาจากเนเธอร์แลนด์ พิธีแต่งงานจัดที่โขดหินกลางทะเล จ้างเชฟระดับโลก ชุดแต่งงานเองก็ราคาสูงถึงหกแสนดอลลาร์สหรัฐ…
ผู้เล่นสามารถควบคุมตัวเอกไปคุยกับแขกในงานแต่งงาน ซึ่งก็จะได้รับคำอวยพรแสนอบอุ่นหัวใจกลับมา ผู้เล่นจึงสามารถสัมผัสประสบการณ์งานแต่งทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง
แน่นอนว่าการสร้างเกาะขึ้นมาทั้งเกาะในเกมนั้นเป็นไปไม่ได้ ผู้เล่นจึงเห็นแค่ภาพมุมสูงของเกาะแบบในหนัง แต่จุดสนใจหลักอยู่ตรงพื้นที่เล็กๆ ที่จัดงานแต่งเท่านั้น
แต่รายละเอียดต่างๆ ก็ยังทำได้ว้าวมากๆ อยู่ดี
หลังจากแต่งงานและมีลูก เส้นทางชีวิตของตัวเอกก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น ไม่ว่าจะไปสมัครงานบริษัทไหน ก็ได้เข้าทำงานและเลื่อนขั้นอย่างรวดเร็ว
พ่อแม่ของเขาเกษียณออกมาใช้ชีวิตวัยชรา
ตัวเอกได้พบเพื่อนบ้านจนๆ หลายคนสมัยเรียน และพบว่าวิถีชีวิตของพวกเขาแตกต่างจากของตัวเองมาก เพื่อนฐานะยากจนมักขาดความทะเยอทะยาน ชอบทำตัวเอ้อระเหยลอยชาย และไม่ให้ความสำคัญเรื่องเวลา
ดังนั้นหลังจากประสบความสำเร็จในเส้นทางอาชีพ ตัวเอกก็พยายามช่วยเหลือคนอื่นให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
“อย่างที่ผมเคยบอกไป พ่อผมคิดว่าสังคมเรานั้นปกครองด้วยกฎความอยู่รอดในป่า เราสูงส่งและแข็งแกร่ง แต่ก็เพราะจุดนี้แหละที่ทำให้หลายคนคอยจับตามองรอคอยให้เราตกลงมา
“พ่อบอกว่าคนจนขี้เกียจ เห็นแก่ตัว ไม่มีเหตุผล และพ่อก็ไม่คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกับพวกคนจนได้
“พ่อบอกว่าเราควรอยู่ให้ห่างคนพวกนั้นให้มากที่สุดถ้าไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง
“ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
“ผมรู้ว่าพ่อคิดแบบนี้เพราะเหตุการณ์ปล้นจี้ก่อนผมเกิด แต่ผมคิดว่าชายเสียสติคนนั้นไม่ได้เป็นตัวแทนของคนจนทุกคน ผมจะไม่ปล่อยให้ตัวเองแบ่งแย่งชนชั้นเพียงเพราะเกือบจะไม่ได้ลืมตาดูโลกจากน้ำมือคนจนหนึ่งคน
“ผมมีเพื่อนคนจนสองสามคน สำหรับผมแล้ว พวกเขาไม่ได้ต่างอะไรจากผมเลย พวกเขาอาจจะขาดความทะเยอทะยานและจิตวิญญาณนักสู้เพราะความจนของพวกเขา แต่ผมก็ไม่ได้มีคุณสมบัติสองอย่างนี้ตั้งแต่เกิดเหมือนกัน
“ผมเลยขึ้นพูดสุนทรพจน์ในมหาวิทยาลัย แถมยังเขียนหนังสือ ‘ดิ้นรนสู่ความรวย’ ด้วยความหวังว่าวิถีชีวิตและมุมมองต่อความมั่งคั่งของผมจะเป็นอิทธิพลเชิงบวกต่อพวกเขา
“ผมอยากบอกทุกคนว่าเงินไม่ได้หล่นมาจากฟ้า ถ้าพยายามอย่างเต็มที่ คุณก็สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาตัวเองได้ ชีวิตของเราจะมีโอกาสดีขึ้นกว่าเดิมได้ก็ต่อเมื่อเราไม่พอใจกับสภาพปัจจุบัน
“ผมบอกพวกเขาว่า ผมพยายามเรียนสิ่งใหม่ๆ ทุกวัน ไม่เคยเกียจคร้าน และไม่กล้าใช้เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
“ผมบอกพวกเขาด้วยว่า ผมไม่เคยสวมเสื้อผ้าราคาแพง ไม่เคยซื้อรถหรู และไม่เคยจัดงานเลี้ยงไร้สาระ แม้จะต้องสนับสนุนแบรนด์หรูของพ่อ ทุกวินาทีของผมต้องใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด
“แน่นอนว่ามุมมองของผมนั้นโดนเย้ยหยันบนโลกออนไลน์ หลายคนคิดว่าผมไม่มีสิทธิ์พูดเรื่อง ‘การดิ้นรน’ เพราะผมเกิดในครอบครัวมั่งคั่ง พวกเขาคิดว่าผมไม่เข้าใจว่า ‘การดิ้นรน’ สำหรับคนจนนั้นเป็นยังไง
“แต่หลายคนก็ขอบคุณผม ความมีวินัยที่ผมฝึกมาหลายสิบปีทำให้พวกเขารู้สึกประทับใจ พวกเขาบอกว่าผมเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่าเพราะพ่อของผมดิ้นรนทำงานหนัก พวกเขาเองก็หวังว่าตัวเองจะดิ้นรนทำงานเพื่อมอบอะไรให้ลูกของตัวเองได้บ้าง
“ผมดีใจมาก ความคิดนั้นแสดงให้เห็นว่าทุกอย่างที่ผมทำไปมีความหมาย”
ฉากสุดท้ายเป็นฉากตัวเอกยืนเซ็นหนังสือในร้านหนังสือแห่งหนึ่งแถวย่านสลัม
ผู้คนต่อแถวเพื่อพบเขา ถึงคิวตัวเองก็ยื่นหนังสือให้ พอได้ลายเซ็นมาก็พยักหน้าขอบคุณรัวๆ
มีหลายคนที่อยากได้ลายเซ็นตัวเอก เหออันต้องเลื่อนเมาส์ไปมาทุกครั้งที่เซ็นหนังสือ เขาต้องเลื่อนเมาส์รัวๆ ซ้ำไปซ้ำมา รอยยิ้มและคำขอบคุณของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันออกไป ทำให้เขารู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเอกทำอยู่นั้นมีความหมาย
ชายสวมเสื้อคลุมหลวมโพรกซึ่งดูเหมือนคนไร้บ้านเดินเข้ามาหามือเปล่า
ตัวเอกก้มมอง พร้อมจะเซ็นหนังสือให้ แต่พอพบว่าไม่มีหนังสือยื่นมาให้ เขาก็ผงะไปเล็กน้อย
พอเงยหน้าขึ้นมา เขาก็เห็นว่าใบหน้าของคนจรจัดนั้นดูโหดเหี้ยมอำมหิต ราวกับกำลังแค้นเขาฝังหุ่น
เหออันอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของชายจรจัดคนนี้แตกต่างจากคนร้ายที่ปล้นจี้แม่ตัวเอกตอนเริ่มเกมมาก แต่สีหน้าที่แสดงออกมากลับเหมือนกันสุดๆ
ร่างของชายจรจัดบดบังแสง เขาหยิบมีดคมออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ก่อนกระหน่ำแทงเข้าที่อกของตัวเอก!
เสียงกรีดร้องดังระงม สถานการณ์ตกอยู่ในความโกลาหล แต่เสียงเหล่านั้นก็ลอยผ่านตัวเอกไปอย่างรวดเร็ว เพดานเริ่มหมุนไปมา ขณะที่ทัศนวิสัยเริ่มพร่ามัว
หนังสือโชกเลือดหล่นจากโต๊ะลงมาปิดหน้าตัวเอกพร้อมเสียงดังตุบ ประโยค ‘ดิ้นรนสู่ความรวย’ บนหน้าปกดูประชดประชันอย่างอธิบายไม่ถูก
ก่อนภาพจะมืดดับไป ตัวเอกได้ยินเสียงเบาๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำจากปากชายจรจัด
“ไอ้คนโกหก”
