เผยเชียนงงมาก
เขาไม่รู้ว่าทำไมบอสหลี่ถึงมาปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ น้ำเสียงจึงเต็มไปด้วยความงุนงง
ส่วนหลี่สือนั้นทั้งตกใจและดีใจ
บอสเผยพักอยู่ชั้นสิบสองเหรอ
แถมดูแล้วน่าจะพักประจำอยู่ที่นี่ด้วย
เซอร์ไพรส์มาก!
เขาไม่ต้องเสี่ยงดวงที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูแล้ว ตั้งแต่นี้ต่อไปเขากลายเป็นเพื่อนบ้านบอสเผยแล้ว!
หลี่สือเองก็สงสัยมาก่อนแล้วว่าบอสเผยจะพักอยู่ที่อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยรึเปล่า
ซึ่งก็ไม่แปลกที่จะคิดแบบนั้น เพราะบอสเผยใช้บริการกิจการทุกอย่างในเครือเถิงต๋า
เกม เดลิเวอรี่ ร้านอินเทอร์เน็ต บริการขนส่งของ… บอสเผยใช้ทุกอย่าง
เว้นก็แต่ฟิตเนส แต่บอสเผยก็ไม่ละเลยกิจการส่วนใหญ่ของตัวเอง
เพราะงั้นหลี่สือจึงคิดว่าบอสเผยอาจจะพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยสักแห่ง
แต่เขาไม่คิดว่าบอสเผยจะพักประจำอยู่ที่นี่! แถมยังดูเหมือนจะอยู่ที่ห้องบ่อยด้วย!
ไม่งั้นถ้านานๆ มาพักที หลี่สือคงไม่มีทางบังเอิญเจอบอสเผยแบบนี้
การเป็นเพื่อนบ้านบอสเผยจะเป็นยังไงนะ
หลี่สือไม่กล้าแม้แต่จะคิด
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอึ้งและความแปลกใจ
ส่วนเผยเชียนนั้นพูดอะไรไม่ออกและตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ปิดประตูแล้วทำเป็นเหมือนไม่เห็นหลี่สือดีมั้ย
แบบนั้นก็ดูไม่เหมาะ
หลี่สือมาถึงหน้าประตูขนาดนี้ จะให้ไล่ไปก็ไม่ควร
ถึงหลี่สือจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตากระตือรือร้นที่มองมาก็เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง
อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยไม่อนุญาตให้ผู้เช่าปรับเปลี่ยนการจัดวางสิ่งต่างๆ ในห้อง แต่กฎนี้ใช้ไม่ได้กับบอสเผย
งั้นห้องของบอสเผยจะเป็นแบบไหนกันนะ อยากเห็นจัง!
แต่ไม่รู้ทำไม บอสเผยที่ยืนจับลูกบิดประตูอยู่กลับดูไม่อยากเชิญเขาเข้าไปด้านใน
ทั้งสองต่างรอให้อีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่าง
ในที่สุดหลี่สือก็พูดขึ้นด้วยความสงสัย “เอ่อ บอสเผยจะไม่ชวนผมเข้าไปนั่งข้างในเหรอครับ”
เผยเชียนเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบ “เข้ามาก่อนสิครับ”
ถึงจะไม่เต็มใจสุดๆ แต่เขาก็ไล่หลี่สือกลับไปทั้งอย่างนั้นไม่ได้ อีกอย่างเขาก็อยากรู้ด้วยว่าหลี่สือมาเจอเขาที่นี่ได้ยังไง
เผยเชียนกลัวว่าจะมีอันตรายแอบแฝงที่เขาไม่รู้ เลยคิดว่าต้องระวังตัวไว้ก่อนพลางสืบหาความจริง
เบาะแสเล็กน้อยที่พลาดไปอาจนำไปสู่ความล้มเหลวของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยได้
เผยเชียนเชิญหลี่สือเข้ามาด้านใน ทั้งสองยืนเก้ออยู่ในห้องนั่งเล่นอันว่างเปล่าครู่หนึ่ง
ไม่มีที่ให้ต้อนรับแขกเลย…
นอกจากทีวีจอยักษ์แล้ว ในห้องนั่งเล่นก็มีแค่โซฟายาวที่นั่งได้มากสุดสามคน เพราะงั้นถ้าทั้งสองนั่งตรงนั้นก็จะดูแปลกๆ และไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่
แถมด้านหน้าโซฟายาวก็ไม่มีโต๊ะกาแฟ แม้เผยเชียนจะอยากหาอะไรให้หลี่สือดื่ม แต่ก็ลำบากเกินไป
ที่เดียวที่ชายทั้งสองจะนั่งหันหน้าเข้าหากันได้คือโต๊ะตัวเล็กพร้อมเก้าอี้สองตัวข้างระเบียง ที่ตรงนี้มีไว้ให้จิบชาพลางดูวิว ซึ่งเผยเชียนก็มักจะกินอาหารเช้าง่ายๆ ตรงนั้น
“เชิญนั่งก่อนครับ” บอสเผยเดินไปที่โต๊ะแล้วผายมือไปทางเก้าอี้ เชิญให้บอสหลี่นั่ง
พวกเขาควรนั่งจิบชากัน แต่เผยเชียนไม่เคยดื่มชาในห้องตัวเอง หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เผยเชียนก็คิดว่าการเสิร์ฟโคล่าให้นักธุรกิจรุ่นใหญ่อย่างบอสหลี่ก็ดูไม่ค่อยเหมาะเหมือนกัน
ถ้างั้นก็ต้องเป็นน้ำร้อน น้ำร้อนเหมาะกับทุกสถานการณ์อยู่แล้ว
เผยเชียนหยิบแก้วสะอาดออกมาจากตู้ ซึ่งเป็นเฟอร์นิเจอร์แค่ไม่กี่อย่างในห้องสไตล์มินิมอลนี้ ถึงจะดูไม่ได้สวยหรู แต่ราคาก็ค่อนข้างสูงทีเดียว
เขารินน้ำใส่แก้วแล้ววางลงตรงหน้าบอสหลี่
ตั้งแต่เข้ามาในห้อง หลี่สือก็อึ้งจนไม่ปริปากพูดอะไร
คาดไม่ถึงเลยจริงๆ!
อย่างแรกเลยคือ เขาไม่คิดว่าห้องนั่งเล่นของบอสเผยจะว่างเปล่าแบบนี้ ไม่ต่างอะไรจากห้องนิติบุคคลที่เอาไว้โชว์ลูกค้าที่ชั้นแรกเลย!
ก่อนหน้านี้ นักลงทุนหลายคนบอกว่าการจัดวางและการตกแต่งห้องชุดที่นี่เรียบเกินไปจนไม่น่าจะอยู่ได้สะดวก
แต่บอสเผยพักประจำอยู่ที่นี่!
แถมห้องของบอสยังเหมือนห้องนิติบุคคลชั้นแรกไม่มีผิด แสดงว่าบอสเผยไม่ได้เพิ่มเฟอร์นิเจอร์หรือเปลี่ยนการจัดวางอะไรในห้องเลย บอสปฏิบัติตามกฎระเบียบของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยอย่างเคร่งครัด
แน่นอนว่า การบอกว่าบอส ‘ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด’ นั้นดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ เพราะบอสเป็นคนตั้งกฎ แต่ถ้าว่ากันอย่างไม่ลำเอียง บอสเผยก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรในห้องเลยจริงๆ
ตอนอยู่ที่ห้องนิติบุคคล บอสหลี่อยู่กับนักลงทุนอีกสิบกว่าคน ห้องเลยดูแน่นขนัดจนไม่เห็นถึงความว่างเปล่า
แต่พอมาดูห้องของบอสเผยตอนนี้ ความว่างเปล่ากลับเห็นได้อย่างชัดเจน!
ในห้องนั่งเล่นมีพื้นที่ว่างขนาดใหญ่ติดระเบียง แต่กลับมีแค่โต๊ะกาแฟเล็กๆ กับเก้าอี้สองตัว
แถมบอสเผยยังเสิร์ฟแค่น้ำร้อนแทนที่จะเป็นกาแฟหรือชา
ทั้งที่เห็นแบบนี้ แต่หลี่สือก็ไม่คิดว่าบอสเผยจงใจเล่นลูกไม้อะไร เพราะในห้องไม่มีเครื่องชงกาแฟหรือชุดชงชาเลย
ดูเหมือนว่าบอสเผยจะไม่ได้ดื่มชาหรือกาแฟที่ห้อง
บอสหลี่ตกใจเรื่องนี้ที่สุด เพราะเขารู้ว่าบอสเผยมีชุดน้ำชาที่ออฟฟิศ และไปดื่มกาแฟที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูบ่อยๆ
แต่พออยู่ที่ห้อง บอสเผยดื่มแค่น้ำร้อนเหรอ
หลี่สือไม่คิดเลยว่าบอสเผยจะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่แบบนี้!
พอเทียบกับแมนชันของตัวเองแล้ว ห้องของบอสเผยนั้นเหมือนสถานที่เก็บตัวถือสันโดษ
หลี่สือยกน้ำร้อนขึ้นจิบ ไม่รู้ทำไม น้ำเปล่าแก้วนี้ถึงรสชาติอร่อยเป็นพิเศษเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้
บางทีอาจจะเป็นการคิดไปเอง
ตอนนั้นเอง หลี่สือก็สังเกตเห็นกล่องสีดำตั้งอยู่บนโต๊ะกาแฟ ซึ่งกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของโต๊ะ
ทั่วทั้งห้องนั่งเล่นมีของตกแต่งแค่ไม่กี่อย่าง กล่องดำบนโต๊ะจึงเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ
เผยเชียนใจกระตุก
แย่แล้ว!
จางวั่งส่งเครื่องทะเลาะอัตโนมัติมาให้ และเขาก็วางทิ้งไว้ตรงนี้มาตลอด!
หลักๆ เลยคือเผยเชียนไม่คิดว่าจะได้รับแขก ตอนบอสหลี่มา เขาเลยลืมไปว่าเครื่องทะเลาะอัตโนมัติยังตั้งอยู่บนโต๊ะ ɴᴏᴠᴇʟɢᴜ.ᴄᴏᴍ
ทำไงดี
ฟันเฟืองในหัวเผยเชียนหมุนอย่างรวดเร็ว
บอกไปดีมั้ยว่าไม่มีอะไรแล้วรีบคว้ามาซ่อน
ไม่ได้ แบบนั้นดูออกเลยว่าพยายามปิดบัง
บอสหลี่จะยิ่งสงสัยมากขึ้นแล้วไปถามคนนั้นคนนี้เพื่อหาว่าจริงๆ แล้วกล่องดำนี้คืออะไร
เพาะงั้นตอนนี้จึงต้องนิ่งไว้ ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร เพื่อที่บอสหลี่จะได้ไม่สนใจเครื่องทะเลาะอัตโนมัติ จากนั้นก็พยายามรีบหาทางเปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆ
ได้เวลาทดสอบฝีมือการแสดงแล้ว
เผยเชียนยิ้ม “อ๋อ ของไร้สาระน่ะครับ”
เขาดันสวิตช์บนเครื่องทะเลาะอัตโนมัติเบาๆ ก่อนที่เครื่องจะทำงานแล้วดันสวิตช์กลับทันที
หลี่สือ “?”
บอสเผยสะสมของแปลกๆ แบบนี้ด้วยเหรอ น่าสนใจจัง
หลี่สือดันสวิตช์ดูบ้างแล้วพบว่าเจ้าเครื่องนี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ มันดูไม่มีอะไรพิเศษ เขาจึงหมดความสนใจอย่างรวดเร็ว
เผยเชียนรีบเปลี่ยนเรื่องโดยพยายามสงวนท่าทีไม่ให้ดูกระโตกกระตากเกินไป “แล้วบอสหลี่มาที่นี่ได้ไงครับเนี่ย”
บอสหลี่เลิกสนใจเครื่องทะเลาะอัตโนมัติไปแล้ว เขายิ้มบางก่อนจะเอ่ยปากตอบ “อ๋อ แน่นอนว่าผมมาที่นี่เพื่อสนับสนุนกิจการใหม่ของคุณครับ! แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอเรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้ เราเป็นเพื่อนบ้านกันแล้วนะครับ!”
เผยเชียน “?”
สนับสนุนกิจการใหม่ของฉัน?
เวรแล้วไง
เผยเชียนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “คุณ…ย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอครับ”
หลี่สือพยักหน้า “ใช่ครับ! ไม่ใช่แค่ผมนะครับ แต่ผมชวนนักลงทุนคนอื่นๆ มาด้วย ทั้งตึกนี้เราเหมาอยู่กันคนละชั้นครับ!”
เผยเชียนอึ้ง
แกจะแส่มายุ่งกับฉันทำไม!
ฉันทำให้อพาร์ตเมนต์ว่างมาได้สามเดือนเต็ม แต่แกเหมาทั้งอพาร์ตเมนต์ในไม่กี่นาทีเลยเรอะ
พวกแกมีเงินเยอะขนาดมีวิลล่าเป็นของตัวเอง แต่กลับเลือกที่จะมาเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่เนี่ยนะ สมองยังปกติดีอยู่รึเปล่า
พวกแกบ้าไปแล้ว!
เผยเชียนรู้สึกเหมือนได้พบเจอการกระทำที่ชวนฉงนใจที่สุดของมนุษย์ เขาคิดว่าห้องชุดที่ตัวเองอยู่นั้นแพงจนสู้ราคาไม่ไหว และเหล่าคนรวยคงไม่สนใจ ไม่คิดเลยว่าจะมีไอ้คนรวยที่สนใจห้องชุดนี้จริงๆ
นี่มันบ้าไปแล้ว!
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เผยเชียนก็ถามขึ้น “คุณรู้ว่าผมพักอยู่ที่นี่เหรอครับ”
หลี่สือรีบส่ายหน้า “ไม่รู้เลยครับ! บอสเผย ผมเช่าที่นี่เพื่อสนับสนุนกิจการของคุณ ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเลย! ถ้าไม่เชื่อก็ถามนิติบุคคลดูได้ครับ ตอนมาที่นี่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย”
เผยเชียน “…”
ดูเหมือนว่าบอสหลี่จะไม่ได้โกหก
ถึงจะเจตนาดี แต่เผยเชียนก็ตกใจจนหัวเริ่มปวด…
เป็นอีกครั้งที่บอสเผยโดนชื่อเสียงตัวเองเล่นงานเข้าให้
เขาไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ แต่ทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ตั้งแต่เขาสร้างชื่อเสียงปลอมๆ ให้ตัวเอง คนก็ยึดติดกับสิ่งที่บอสเผยทำ ไม่ว่าสินค้าจะออกมาไม่สมเหตุสมผลขนาดไหน ยังไงคนก็สนับสนุนอยู่ดี…
ไม่เอา ฉันไม่ต้องการชื่อเสียงแบบนั้น!
เผยเชียนมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ พยายามสงบใจตัวเอง
เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะไล่ผู้เช่าพวกนี้ไป
อีกอย่างนักลงทุนพวกนี้ก็ไม่มีใครเงินขาดมือ ไม่มีโอกาสเลยที่พวกเขาจะขอเงินคืนในเวลาสั้นๆ
บอกได้แค่ว่า อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยเดินหมากมาถูกทุกอย่าง แต่เขาลืมคำนวณบอสหลี่เข้าไปด้วย
ทำอะไรไม่ได้แล้ว ยังไงก็แค่ตึกเดียว คงมีคนไม่มากที่จะรวยอย่างบอสหลี่แล้วคอยโยนเงินมาให้ทุกโปรเจ็กต์ที่บอสเผยทำ
อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยที่อื่นๆ น่าจะปลอดภัยอยู่
เห็นบอสเผยดูไม่ค่อยสบายใจ หลี่สือก็รีบลุกยืน “บอสเผยครับ ผมไม่รบกวนเวลาคุณไปมากกว่านี้แล้ว ผมอยู่ห้องชั้นล่าง มีอะไรแวะไปคุยได้ทุกเมื่อเลยนะครับ”
เผยเชียนแสนสิ้นหวัง แต่ก็ต้องลุกไปส่งแขก
หลังส่งบอสหลี่เสร็จ เผยเชียนก็กลับมาห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงบนโซฟา ในใจรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย
แต่พอมาคิดดูอีกที ต่อให้ไอ้พวกนี้มาเช่าอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยก็ไม่ได้กระทบอะไรมาก
บ้านของพวกนั้นไม่น่าจะด้อยกว่า แต่ละคนพักอยู่ในวิลล่า ไม่ว่าจะมองมุมไหน การพักอาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่น่าจะตอบโจทย์พวกเขาได้ สุดท้ายแล้วห้องชุดนี้ก็ไม่มีทางดีกว่าบ้านพวกเขาเอง
เผยเชียนเดาว่าพวกนักลงทุนน่าจะแค่ตอบแทนน้ำใจเขาเฉยๆ ไม่น่าจะมาอยู่ตลอด
ถึงจะครุ่นคิดดูต่อ แต่ก็คิดไม่ออกว่านักลงทุนพวกนี้จะสร้างอันตรายอะไรให้ได้ เขาจึงได้แต่เปิดทีวีแล้วกดเข้าเกมเพื่อคลายความหดหู่
