หลี่สือครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบา “ผมพอมีไอเดีย และทุกคนไม่ต้องออกเงินเยอะเกินไปด้วย”
ทุกคนตาเป็นประกาย
มีไอเดีย?
แถมยังไม่ต้องออกเงินเยอะด้วย?
“รีบบอกพวกเราเร็วครับบอสหลี่” นักลงทุนคนหนึ่งเร่ง
หลี่สือยิ้มบางแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเข้าแอปชีวิตเถิงต๋า จากนั้นก็เปิดไปหน้าโปรเจ็กต์อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อย ก่อนจะเลื่อนมือถือไปกลางโต๊ะประชุม
“บอสเผยมีโปรเจ็กต์ปล่อยเช่าที่เพิ่งเปิดตัว พวกคุณน่าจะรู้เรื่องนี้ใช่มั้ย”
เหล่านักลงทุนหันมองหน้ากัน “ก็ใช่ แต่มันเกี่ยวกับโฮสเทลเขย่าขวัญยังไงเหรอ”
หลี่สือยิ้ม “ถ้าให้พวกคุณคิดแผนโปรโมตดีๆ จะทำกันได้รึเปล่า ก่อนหน้านี้เราทุ่มเงินไปเยอะมาก แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาก็อยู่ในระดับกลางๆ พอบอสเผยใช้ตู้โทรศัพท์ให้เช่าโปรโมตให้ ปัญหาก็คลี่คลาย
“ไหนจะการโปรโมต GOG เซิร์ฟเวอร์ต่างประเทศอีก บอสเผยถึงกับเช่าถนนในไทมสแควร์เลยนะ! พวกคุณกล้าเล่นใหญ่ขนาดนั้นรึเปล่า
“เรื่องการโปรโมต ผมไม่ได้ว่าอะไรใครนะ แต่เทียบกับบอสเผยแล้ว ทุกคนยังเป็นเด็กอมมือ
“เพราะงั้นโฮสเทลเขย่าขวัญจะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ได้รึเปล่านั้นไม่เกี่ยวกับพวกเรา จุดสำคัญอยู่ที่ว่าบอสเผยอยากให้ดังเปรี้ยงปร้างขึ้นมาตอนไหน และต้องคอยดูว่าบอสจะเคลื่อนไหวยังไง!
“ดังนั้นเราจึงไม่ควรโปรโมตกันเอง เพราะจะได้ประสิทธิภาพต่ำ
“สิ่งที่เราควรทำคือทำให้บอสเผยมีความสุขให้ได้มากที่สุด พอบอสเผยมีความสุข บอสก็จะลงมาช่วยหรือให้ข้อมูลเราเอง แบบนั้นไม่ดีกว่าเหรอ
“เท่าที่ผมรู้มา อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยตอนนี้ยังว่างอยู่ ไม่ค่อยมีคนเช่าเท่าไหร่
“เราไปเช่ากันคนละห้อง แสดงให้บอสเผยเห็นถึงการสนับสนุนของเรา ใช้การกระทำและความเคารพนบน้อมแสดงความจริงใจของเราออกมา ถ้าบอสมีความสุขแล้วช่วยเราโปรโมตโฮสเทลเขย่าขวัญ ปัญหาก็หมดไปไม่ใช่เหรอ
“เพราะงั้นถึงจะเป็นการกระทำเล็กๆ ที่ไม่น่าจะทำให้บอสเผยตื้นตันใจได้ อย่างน้อยเราก็ควรแสดงความจริงใจให้เห็น ซึ่งก็ทั้งเป็นประโยชน์และไม่มีพิษภัยอะไร”
เหล่านักลงทุนคิดตามและพบว่าฟังดูมีเหตุผล
ถึงบอสเผยจะไม่สน เราก็ต้องแสดงความจริงใจให้เห็น!
ค่าเช่าห้องชุดในโปรเจ็กต์นี้ค่อนข้างสูงสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับเหล่านักลงทุนแล้ว เงินแค่ไม่กี่พันหยวนต่อเดือนนั้นไม่ได้มากมายอะไร
บอสหลี่มีวิลล่าหลายหลังในหมิงหยุนวิลล่า เขาจะสนใจอะไรกับอีแค่รายจ่ายที่เพิ่มขึ้นมาไม่กี่พันหยวนต่อเดือน
ใช้เงินแค่นิดหน่อยเรียกตัวตนกลับสู่สายตาบอสเผย คุ้มสุดๆ!
เรื่องเงินนั้นไม่สำคัญเลย สิ่งสำคัญคือได้สื่อสารทัศนคติของพวกเขาออกไป
นักลงทุนคนหนึ่งถามขึ้น “งั้นเราเช่าที่ไหนดีครับบอสหลี่ เห็นว่าบางที่เป็นอาคารพาณิชย์และที่อยู่อาศัยซึ่งตั้งอยู่ในทำเลไกลผู้คน ไม่ค่อยเหมาะกับเรา”
หลี่สือยิ้ม “แน่นอนว่าต้องเป็นที่คอมมูนิตี้สู่กวงอยู่แล้ว
“ห้องของอพาร์ตเมนต์นี้ใหญ่ ตกแต่งหรูหรา ถ้าต้องอยู่จริงๆ ก็ไม่น่าอายอะไร
“แน่นอนว่าจุดสำคัญเลยคือเรื่องทำเล”
นักลงทุนคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความงุนงง “ทำเลเหรอครับ เห็นว่าอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยฮั่นตง ไม่ใช่ใจกลางเมืองสักหน่อย”
บอสหลี่อึ้งไป “คุณจะไปรู้อะไร! ใครเขาอยากอยู่ใจกลางเมืองกัน ทำเลตรงนั้นมีตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิวที่เป็นสำนักงานใหญ่ของเถิงต๋า มีร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขามหาวิทยาลัยฮั่นตงที่บอสเผยแวะไปจิบกาแฟบ่อยๆ!
“คิดดูสิ ถ้าอยู่พักที่นั่นแล้วได้เจอบอสเผยบ่อยๆ ก็สะดวกเลยไม่ใช่เหรอ
“นานๆ ทีแวะไปจิบกาแฟกับบอสเผย คุยกับบอสไม่กี่ประโยคอาจจะได้ข้อมูลสำคัญสุดๆ มาก็ได้!”
เหล่านักลงทุนเข้าใจในที่สุด
“แบบนี้นี่เอง
“ถ้างั้นจากที่บอสหลี่บอก ก็จำเป็นต้องเช่าที่นั่นจริงๆ เช่าระยะยาวเลยด้วย! เอาสักสองสามปี!”
“เราจะได้เจอบอสเผยแถวนั้นจริงเหรอ” มีบางส่วนที่ยังสองจิตสองใจอยู่
หลี่สือหัวเราะ “แน่อยู่แล้ว ถึงผมจะไม่รู้ว่าบอสเผยพักอยู่ที่ไหน แต่บอสเผยแวะไปร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขานั้นบ่อยจริงๆ นั่นแหละ พักอยู่ละแวกนั้นต้องช่วยเพิ่มโอกาสเจอบอสเผยได้มากขึ้นเยอะแน่ๆ”
เหล่านักลงทุนคล้อยตาม
ห้องชุดนี้ก็ไม่ได้ห่างชั้นจากห้องชุดสุดหรูอื่นๆ แน่นอนว่ามีปัญหาเรื่องพื้นที่จัดเก็บอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ต้องการพื้นที่จัดเก็บอยู่แล้ว
แถมยังมีนิติบุคคล มีบริการทำความสะอาดประจำ และพักอาศัยสบายยิ่งกว่าโรงแรม
ไม่ว่าจะมองยังไงก็เหมือนทำขึ้นเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ! เหมาะกับการเช่าสุดๆ!
ปัญหาเดียวคือบางคนไม่ชอบสไตล์มินิมอล แต่ก็เป็นส่วนน้อย คนอื่นๆ ยอมรับสไตล์ต่างๆ ได้หมด
พอคิดได้แบบนั้น เหล่านักลงทุนก็ลุกขึ้น
“ไปคอมมูนิตี้สู่กวงเพื่อสนับสนุนบอสเผยกันเถอะ!”
…
คอมมูนิตี้สู่กวง ตึกรูปทรงกระบอกที่รีโนเวตเป็นอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อย
ซ่งไข่ส่งลูกค้าอีกกลุ่มกลับ เขาอดถอนหายใจไม่ได้
ทำไมทุกคนแค่แวะมาดูแต่ไม่เช่ากันสักคน
ส่วนใหญ่พอรู้ราคาและกฎระเบียบต่างๆ ก็เปลี่ยนท่าทีเป็น ‘ขอคิดดูก่อน’
มีส่วนน้อยที่เดินเข้าไปดูห้องแล้วบ่นว่า ‘อะไรวะเนี่ย สภาพห้องเหมือนโดนยกเค้า ไม่คิดจะซื้อเฟอร์นิเจอร์ดีๆ เข้ามาใหม่เลยเหรอ’ ก่อนจะกลับออกไป
สำหรับคนกลุ่มแรก ซ่งไข่รู้ว่าขอคิดดูก่อนแปลว่าไม่กลับมาแล้ว
ส่วนกลุ่มหลัง ซ่งไข่ก็ได้แต่คิดว่าทุกคนมีรสนิยมต่างกัน บางคนก็มีความชื่นชมในเชิงศิลป์ไม่มากพอ
นี่เป็นห้องชุดที่สถาปนิกออกแบบเองโดยใช้แนวคิดของบอสเผยเชียวนะ ทำไมถึงมองว่า ‘เหมือนห้องโดนยกเค้า’ ได้
ไม่เข้าใจถึงคุณค่าของงานศิลปะเลยรึไง
ซ่งไข่รู้สึกท้อเล็กน้อยเพราะวันนี้เขาแนะนำห้องให้ลูกค้าหลายคน แต่กลับปล่อยเช่าไม่ได้เลยสักห้อง
ซึ่งก็ช่วยไม่ได้ เพราะการขายห้องนั้นต้องใช้ความจริงสามส่วนและการโกหกซึ่งไม่ได้ส่งผลร้ายอีกเจ็ดส่วน ไม่งั้นจะมีสักกี่คนที่เข้าใจข้อดีของห้องชุดนี้
ตามที่บอสเผยสั่งมา ซ่งไข่ทำได้แค่แจ้งกฎระเบียบของห้องชุดและบอกข้อดีได้แค่ตอนลูกค้าถาม ซึ่งกลายเป็นการกีดกันลูกค้าส่วนใหญ่ไม่ให้มาเช่า
ซ่งไข่ไม่พอใจมากเมื่อได้อ่านรีวิวออนไลน์
เพราะเขาเคยทำงานที่บริษัทจู้เจียมาก่อนและรู้ว่าบริษัทนี้เจ้าเล่ห์ขนาดไหน
การโจมตีอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยบนโลกออนไลน์ส่วนใหญ่นั้นไร้เหตุผล บางคนไม่เข้าใจอะไรเลย คิดแค่ว่าจะเทียบราคา บางคนเข้าใจ แต่ก็จงใจสร้างอคติให้คนส่วนใหญ่
ตัวอย่างเช่น ประเด็นเรื่อง ‘คุณภาพดี ราคาถูก’
หลายคนคิดว่าอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยนั้นแพงกว่าห้องหรูอยู่สบายและสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ก็ไม่ได้ดีกว่าอย่างชัดเจนตามราคาที่เพิ่มขึ้น กลับกัน ประสบการณ์การพักอาศัยนั้นถูกลดทอนลงเพราะกฎต่างๆ ห้องชุดพวกนี้อยู่อาศัยไม่ได้จริง เพราะงั้นจึงไม่ใช่ห้องที่คุณภาพดีหรือราคาถูก
แต่ซ่งไข่ก็อยากตอกกลับไปว่า พวกคุณคิดถึงเรื่องที่มองไม่เห็นบ้างรึเปล่า
ถึงจะเป็นผนังสีขาวเหมือนกัน แต่ห้องหนึ่งใช้วัสดุที่เป็นมิตรกับธรรมชาติ ส่วนอีกห้องใช้วัสดุที่ปล่อยสารก่อมะเร็งไม่หยุด เพิ่มโอกาสเป็นมะเร็งสูง จะเหมือนกันได้ยังไง
เฟอร์นิเจอร์ การปูพื้น เครื่องใช้ในครัวเรือน บริการทำความสะอาด และอื่นๆ ถึงจะดูคล้ายกัน แต่จริงๆ นั้นต่างกันลิบลับ!
แนวคิดเรื่อง ‘ความถูก’ นั้นเกิดจากการเปรียบเทียบ ในแง่ของประสบการณ์การพักอาศัยจริงนั้น อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยดีกว่าห้องหรูอยู่สบายของบริษัทจู้เจียแน่นอน!
แต่คนส่วนใหญ่ก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้และมองแค่ผิวเผิน
ยิ่งไปกว่านั้น ยังไงก็ต้องมีพนักงานบริษัทจู้เจียที่แสร้งทำเป็นบังเอิญมาเจอโพสต์แล้วจงใจคอมเมนต์ในเชิง ‘อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยค่าเช่าแพงมาก เหมาะแค่กับคนที่อยากแสร้งทำว่าตัวเองรวย’ ทำให้ทุกคนตั้งแง่และเป็นการโฆษณาโครงการห้องหรูอยู่สบายของตัวเองไปด้วย
ซ่งไข่โมโหมาก แต่บอสเผยดูจะไม่อยากสู้กับคนพวกนี้
เขารู้ว่าถึงตัวเองจะออกมาพูดบ้างก็ไม่เกิดอะไรขึ้น การออกมาอธิบายสถานการณ์ในฐานะคนนอกนั้นไม่ช่วยอะไร และเขาก็รู้ว่าถ้าโพสต์ในฐานะพนักงานอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อย ก็ต้องเกิดกระแสตีกลับแน่
แต่ไม่ว่ายังไง งานก็ต้องดำเนินต่อไปโuเวลกูดoทคอม
ถ้าเขาแก้ปัญหาเรื่องหน้าม้าไม่ได้ ก็ทำได้แค่ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่
ซ่งไข่พาคนเข้ามาดูห้องต่อ
ชั้นแรกของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยทำเป็น ‘ห้องนิติบุคคล’ นิติบุคคลประจำอยู่ชั้นแรก คอยต้อนรับลูกค้าและใช้ห้องนี้เป็นห้องโมเดลให้ลูกค้าเข้ามาชม
ตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก ฟังดูแล้วน่าจะไม่ใช่แค่คนเดียว
ประตูห้องนิติบุคคลที่ชั้นหนึ่งเปิดอยู่ตลอดเพื่อที่ซ่งไข่จะได้เห็นสถานการณ์ด้านนอกได้ตลอดเวลา เขารีบลุกออกไปต้อนรับเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า จากนั้นก็พบบอสหลี่
“สวัสดีครับ! เชิญเลยครับ!”ซ่งไข่กวาดสายตามองกลุ่มลูกค้าที่เพิ่งมาแล้วอดใจชื้นขึ้นมาไม่ได้ ลูกค้ากลุ่มนี้สวมสูทกับรองเท้าหนังกันทุกคน ดูแล้วน่าจะอายุประมาณช่วงสี่สิบ คนที่แต่งตัวเนี้ยบขนาดนี้ต้องมีเงินแน่นอน!
คำถามคือ ถ้าพวกเขามีเงิน ทำไมต้องมาเช่าห้องชุดด้วย
ซ่งไข่งงมากแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เขาเชิญทุกคนเข้าไปนั่งด้านในอย่างกระตือรือร้นและยกน้ำดื่มกับชามาเสิร์ฟ
แต่ลูกค้ามากันหลายคนจนไม่สามารถนั่งได้หมด โซฟานั้นนั่งได้แค่สองถึงสามคน ถึงจะเอาเก้าอี้มาเสริมก็นั่งได้ไม่ครบทุกคน
ซึ่งก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะห้องชุดนั้นออกแบบมาสำหรับหนึ่งถึงสองคน ห้องนั่งเล่นออกแบบตามสไตล์มินิมอล จึงมีเฟอร์นิเจอร์ไม่มาก
หลี่สือมองโซฟาแล้วหันมองทีวีจอยักษ์
เขามั่นใจมากขึ้นว่ามาตรฐานการตกแต่งของที่นี่นั้นสูงมากจริงๆ!
ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นรูปบนอินเทอร์เน็ตมาบ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นสถานที่จริงด้วยตาของตัวเอง จึงกังวลว่าจะเป็น ‘การตกแต่งไว้โชว์’ และกลัวว่ามาตรฐานการตกแต่งจะไม่ดีพอ ทำให้พักอาศัยได้ไม่สะดวกสบาย
พอมาเห็นเองจริงๆ เขาก็รู้สึกว่าการตกแต่งของที่นี่มาตรฐานเท่าๆ กันกับแมนชันของตน ราคาไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย!
แต่นักลงทุนคนอื่นๆ มีท่าทีต่างกันออกไป
ชัดเจนว่าหลายคนไม่สามารถยอมรับสไตล์ผนังว่างสี่ด้านได้
นักลงทุนบางคนที่รอบรู้หน่อยมองออกว่าโซฟา ทีวี และข้าวของส่วนใหญ่นั้นเป็นของราคาแพง
แต่ก็แพงคนละแบบกับที่พวกเขาคิด!
นักลงทุนบางคนชอบสไตล์หรูหราตามประสาไฮโซ พวกเขาแทบอดใจไม่ได้ที่จะตกแต่งบ้านตัวเองออกมาเป็นพระราชวังตะวันตก จึงรู้สึกไม่ชอบสไตล์มินิมอล
นักลงทุนสองคนกระซิบคุยกันอยู่ด้านข้าง
“ผมน่าจะไม่ไหว จะให้อยู่ยังไง ห้องนั่งเล่นใหญ่ขนาดนี้มีโซฟาแค่ตัวเดียว”
“การตกแต่งไม่เข้ากับนิสัยผมเลย ผมต้องมีโต๊ะชาตัวใหญ่กับชุดน้ำชา ไม่งั้นก็อยู่ไม่ได้”
“ผมว่าน่าจะทำไม่ได้ เขาไม่อนุญาตให้เอาเฟอร์นิเจอร์ตัวเองเข้ามา”
“แล้วทำไงดีล่ะ”
“ไม่เป็นไร ตึกนี้มีสิบสองชั้น ชั้นแรกเป็นของนิติบุคคล ก็เหลืออีกสิบเอ็ดชั้น เรามีกันสิบสามคน ก็ปล่อยให้คนอื่นเช่ากันไปก่อน”
บางส่วนเริ่มล้มเลิกความตั้งใจ
ซ่งไข่เดินไปหากลุ่มลูกค้าพร้อมยิ้ม ตั้งใจว่าจะแนะนำกฎระเบียบของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยให้ทุกคนฟัง แต่หลี่สือก็ยกมือส่งสัญญาณว่าไม่จำเป็น
“เอาสัญญาเช่ามาเลยครับ เราจะเช่าเหมาทั้งตึก ผมขออยู่ชั้นบนสุด”
ซ่งไข่อึ้งไป
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ฉันยังไม่ได้บอกกฎระเบียบของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยเลยนะ!
ซ่งไข่ย้ำตามที่บอสเผยสั่งไว้ “แน่ใจแล้วเหรอครับว่าจะไม่ฟังกฎระเบียบของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยก่อน ถ้าย้ายเข้ามาอยู่แล้วต้องทำตามกฎระเบียบของทางอพาร์ตเมนต์นะครับ”
หลี่สือยิ้มบางพลางส่ายหน้า “ไม่เป็นไรครับ เอาสัญญามาให้เราก็พอ พวกเราเป็นเพื่อนบอสเผยน่ะครับ”
ซ่งไข่ถึงบางอ้อ งี้นี่เอง!
เพื่อนของบอสเผยมาสนับสนุนบอส งั้นก็ง่ายละ!
เขารีบหยิบสัญญาที่เตรียมไว้มาแจกให้ทุกคน
“ผมขออธิบายเรื่องหนึ่งก่อนนะครับ ชั้นบนสุดมีคนเช่าไปแล้ว ชั้นแรกเป็นห้องของนิติบุคคลซึ่งไม่ได้ปล่อยเช่า เพราะงั้นก็เหลือห้องให้เช่าแค่สิบห้อง ซึ่งวันนี้คุณลูกค้ามากันสิบสามคน” ซ่งไข่อธิบาย
หลี่สื่อผงะไป
ชั้นสิบสองมีคนเช่าแล้วเหรอ ตอนแรกตั้งใจว่าจะเอาไว้ดูวิวชั้นสูงสุด มาช้าไปเหรอเนี่ย
ใครกันที่เร็วกว่าฉัน
หลี่สือรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้ ทำได้แค่เช่าชั้นสิบเอ็ดแทน
คนอื่นๆ เลือกชั้นกันทีละคน นักลงทุนสามคนที่ไม่ชอบสไตล์ผนังว่างสี่ด้านบ่ายเบี่ยงจนคนอื่นเลือกกันเสร็จ แสร้งทำเป็นว่าใจดียกให้คนอื่น
หลังเซ็นสัญญา จ่ายเงิน และลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว หลี่สือก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม พวกเขาจัดการตามขั้นตอนต่างๆ อย่างรวดเร็ว
ซ่งไข่ดีใจมาก “ยินดีต้อนรับบอสหลี่กับทุกคนนะครับ! ถ้าพบปัญหาอะไรระหว่างพักอาศัย สามารถเรียกผมได้ทุกเมื่อเลย!”
หลี่สือกับนักลงทุนคนอื่นๆ รับกุญแจห้องแล้วขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของตัวเองด้วยกัน
ตอนที่ลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นสิบเอ็ดก็เหลือหลี่สืออยู่แค่คนเดียว
ขณะที่กำลังจะก้าวออกจากลิฟต์ เขาก็เปลี่ยนใจกดไปชั้นสิบสอง
เขาสงสัยมากว่าใครอยู่ชั้นสิบสอง
ใครกันที่ชิงแสดงความจริงใจให้บอสเผยเห็นตัดหน้าเขา
ถ้ารู้เยอะกว่าเขาก็น่าจะเป็นบอร์ดบริหารระดับสูงหรือพนักงานของเถิงต๋า
คนคนนี้น่าจะสนิทกับบอสเผยมาก ยังไงก็ต้องเป็นเพื่อนบ้านกันในอนาคต สนิทกันไว้ก่อนน่าจะดีกว่า
ลิฟต์จอดที่ชั้นบนสุด
หลี่สือเคาะประตูห้องเบาๆ เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะไม่มีคนอยู่ เพราะหลี่สือก็ไม่ได้เช่าห้องเพื่อมาอยู่ประจำ
ไม่นานประตูก็เปิด
หลี่สือเงยหน้ามองแล้วพบบอสเผยในสภาพที่ยังไม่ได้เตรียมตัวและดูตกใจ
ทั้งสองมองหน้ากันพลางอึ้งไปพักใหญ่
เผยเชียนคิดว่าเป็นซ่งไข่เลยเปิดประตูออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร
ถ้ารู้ว่าเป็นบอสหลี่คงแสร้งทำเป็นว่าไม่อยู่
แต่ตอนนี้สายไปแล้ว
“บอสหลี่?”
“บอสเผย?!”
ทั้งสองโพล่งออกมาพร้อมกัน แต่น้ำเสียงของเผยเชียนนั้นเต็มไปด้วยความงุนงง ส่วนน้ำเสียงของหลี่สือดูจะตกใจเล็กน้อย
