พอหม่าหยางได้ยินว่าตัวเองมีโอกาสได้เล่น เขาก็ลิงโลดใจขึ้นมาทันที “ได้เลย เดี๋ยวผมเริ่มวอร์มมือเลย!”
ปกติเขาก็ใช้เมาส์กับคีย์บอร์ดของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูในการเล่นเหมือนกัน ก็เลยใช้เวลาวอร์มมือไม่นาน
หวงวั่งไม่ได้ติดใจอะไร หลังจากเล่นกับสโมสร H4 ไปหนึ่งแมตช์ เขาก็พอจะเดามาตรฐานของอีกทีมได้ ถึงบอสหม่าจะแจกทีมตรงข้ามขนาดไหนก็ไม่เป็นไร ยังไงสี่ต่อห้าก็ไม่น่าจะเกินรับมือไหว
บอสหม่าจะไม่ทำอะไรก็ได้ จะแจกขนาดไหนก็ได้ ยังไงเขาก็เข้าไปฟาร์มบ้านอีกฝั่งอยู่ดี ขอแค่ได้ไอเทมครบ โอกาสชนะก็ใสๆ
แต่จางหยวนก็เรียกรวมนักกีฬาทั้งสิบคนแล้ววางแผนการเล่นให้อย่างจริงจัง
“บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าอย่าคิดทิ้งขว้างบอสหม่าเด็ดขาด!
“พวกนายอาจจะรู้สึกดีหลังจบเกม แต่ถ้าสกอร์บอสหม่าเป็น 0/28 อีก พวกนายคิดว่าตัวเองจะได้เล่นต่อมั้ย
“บอสก็จะไม่อยากเล่นต่ออีก ทีนี้ใครจะมาถ่วงให้ทั้งสองทีมสมดุลกัน โค้ชย่าหลิงไม่รู้เรื่องเกมเลยสักนิด ส่วนฉัน… ถ้าฉันเข้าแทนแล้วอีกฝ่ายยังสู้ไม่ไหวอีกจะทำยังไง ไม่มีทางอื่นแล้วนะ!
“บอกไว้เลยนะ ส่งบอสหม่าไปเล่นเลนล่างแล้วให้ซัปพอร์ตปกป้องเต็มที่ บอสหม่าต้องได้สกอร์ KDA สวยๆ ถ้าปล่อยให้บอสหม่าเป็นคนฆ่าได้ยิ่งดี เข้าใจมั้ย”
หวงวั่งอึ้งไป
“แบบนั้น…ไม่มากไปหน่อยเหรอครับ”
ทีมพวกเขาชนะได้ง่ายๆ แน่ถ้าบอสหม่าเล่นซัปพอร์ตดีๆ และคอยเก็บครีปใต้ป้อมรอเลนกลาง กับป่าจัดการเลนกลางและป่าของทีมตรงข้ามแล้วลงมาช่วยเลนล่าง
แต่พวกเขาต้องให้บอสหม่าเล่นแครี่งั้นเหรอ
นอกจากจะพลาดการลาสต์ครีปไปหลายตัวในช่วงต้นแล้ว ยังอาจจะขาดแขนขาตอนท้ายเกมอีก
แถมบอสหม่ายังเล่นกากขนาดที่ว่าพลาดแค่นิดเดียวอาจพาตัวเองไปโดนฆ่าตาย แบบนี้จะหวังผลอะไรจากเขาได้ งานยากเกินไปรึเปล่า
ถ้าบอสหม่าไม่ตายเยอะเกินก็อาจจะพอจัดการได้ แต่ถ้าตายเยอะๆ เข้า พวกเขาก็ต้องหาทางให้บอสหม่าได้ฆ่าเพิ่ม
แต่ผู้เล่นอย่างบอสหม่าอาจจะปิดฉากศัตรูไม่ได้แม้ทั้งทีมจะช่วยกันสนับสนุนขนาดไหนก็เถอะ!
จางหยวนสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น “นายคิดว่าเราทำให้ทั้งสองฝั่งสมดุลกันไปทำไม ถ้ามีโอกาสแพ้ทั้งสองฝ่ายก็เท่ากับฝีมือเท่ากัน!
“ไม่งั้นจะแข่งซ้อมมือไปทำไม เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นสนุก! ถ้าเกมไม่ยากพอ เราก็ต้องสร้างอุปสรรคให้ตัวเอง!
“เลิกต่อรองได้แล้ว ห้ามใครคิดหนีแม้แต่คนเดียว กัดฟันออกไปแข่งซะ ใครทำพลาด… โค้ชย่าหลิงจดชื่อไว้แล้วกลับไปจัดหนักให้ด้วยนะครับ!”
รอยยิ้มบนใบหน้าทุกคนหายวับไปทันที ตอนนี้พวกเขาทำหน้าเหมือนเจอศัตรูสุดไร้เทียมทาน
พวกเขาเพิ่งจะหัวร่อต่อกระซิกไปเมื่อครู่เพราะคิดว่าถึงจะสี่ต่อห้า ยังไงก็ชนะเหมือนเดิม ตอนนี้ทุกคนตระหนักแล้วว่าตัวเองคิดตื้นเกินไป!
หวงวั่งเรียกตัวเพื่อนร่วมทีมอีกสามคนไว้ “เรามาคิดแผนการเล่นกันดีกว่า…”
อีกฟากหนึ่ง ผู้จัดการซูเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วรู้สึกสับสนขึ้นมาสุดๆ
อะไรเนี่ย โค้ชหม่าวอร์มมืออยู่เหรอ
ดูจากความโปรของโค้ชหม่าและการที่ได้ตำแหน่งโค้ชด้านกลยุทธ์ของทีมสุดแกร่งแล้ว ผู้จัดการซูเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะแรงก์ Grand Master เป็นอย่างต่ำ
อีกฝ่ายแข็งแกร่งขนาดนั้น พวกเขาก็ต้องทุ่มสุดตัวอีกแล้วสิ
ไหนบอกจะจัดคนฝีมือสูสีกันมาไม่ใช่เหรอ
แต่ผู้จัดการซูก็ไม่กล้าถามออกไป อีกฝ่ายเป็นคนบอกเองว่าอยากให้ฝีมือต่อคู่สูสีกัน เพราะงั้นก็ต้องรอไปดูเอาในเกม!
ประตูห้องส่วนตัวของทั้งสองฝั่งปิดลง
สมาชิกทีม DGE อีกหกคนที่รออยู่ด้านนอกไม่มีอารมณ์ฝึกซ้อมกันเอง แต่ละคนต่างวิตกกังวลกันสุดๆ
นั่นก็เพราะอีกเดี๋ยวจะวนมาถึงตาตัวเองแล้ว!
จางหยวนรออยู่ด้านนอก สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลเพราะกลัวว่าทีมจะคึกเกินจนลืมบอสหม่า
ผ่านไปสิบนาที จางหยวนก็เอาหูแนบประตูเพื่อฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างด้านในและได้ยินเสียงรางๆ ในห้องส่วนตัว
“ถอยก่อนๆ สู้ไม่ได้ อย่าเข้าๆ!”
“เอาตัวเองให้รอด!”
“จังหวะฉันได้ว่ะ เดี๋ยวฆ่าไอ้นั่นให้!”
“เร็วหน่อย เลนบนรีบลงมาเร็ว! พวกมันจะดันล่าง!”
“เร็วๆๆๆๆ…”
สถานการณ์ดุเดือดกว่าที่เขาคิดไว้ เอาเข้าจริงตลอดการแข่งซ้อมมือตามปกติที่ผ่านมา จางหยวนไม่เคยได้ยินหวงวั่งตะโกนแบบนี้มาก่อน
แมตช์นี้จบลงที่สี่สิบนาที เสียงในห้องส่วนตัวค่อยๆ เงียบลง
รอบนี้ประตูห้องส่วนตัวทีม H4 เปิดออกก่อน
สีหน้าผู้จัดการซูดูเสียดายอยู่หน่อยๆ แต่ก็มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า “โธ่ น่าเสียดาย เกือบจะชนะได้แล้วเชียว”
หวงวั่งเปิดประตูเดินออกจากห้องส่วนตัว เขาตบบ่าเจียงฮ่วนโดยไม่พูดอะไร สีหน้าเหมือนอยากจะบอกว่า ‘ต่อไปตานายแล้ว โชคดีนะ’
ก่อนเกมนี้จะเริ่ม หวงวั่งดูสดใสกระปรี้กระเปร่า เหมือนมาเล่นสนุกไม่ได้มาแข่งขัน
แต่ตอนนี้หวงวั่งดูเหนื่อยอ่อน เขาเปิดฝาขวดน้ำยกดื่มโดยไม่พูดอะไรมากมายแม้ปกติจะเป็นคนช่างจ้อ
จางหยวนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก การถ่วงสมดุลระหว่างสองทีมได้ผล!
ก่อนหน้านี้ฝีมือของทั้งสองทีมแตกต่างกันลิบลับ ถึงจะมีหม่าหยางร่วมทีม พวกเขาก็ไม่หวั่นแม้ต้องสู้สี่ต่อห้า พวกเขาก็แค่ต้องวางแผนตอนเริ่มเกมเพื่อให้ป่า เลนบน กับเลนกลางฟาร์มได้เต็มที่ แบบนั้นก็จะสามารถปิดเกมได้แน่นอน
แต่จางหยวนเพิ่มเงื่อนไขเข้ามาโดยต้องทำให้สกอร์ KDA ของบอสหม่าออกมาดูดี เกมเลยตึงมือขึ้นมาสุดๆ ความห่างชั้นระหว่างสองทีมหายไปทันที
ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะทุกครั้งที่สี่คนในทีมอยากเปิดไฟต์ พวกเขาต้องพิจารณาก่อนว่าบอสหม่าจะรอดและสามารถปิดฉากศัตรูได้รึเปล่า
ถ้าชนะแต่บอสหม่าตายเยอะ พวกเขาก็ต้องไปเทรนร่างกายเพิ่มอยู่ดีหลังกลับไป
เพราะงั้นทั้งสี่เลยต้องคอยอยู่รอบๆ บอสหม่า พื้นที่ในการเล่นจึงแคบลง พวกเขาต้องงัดกลยุทธ์ต่างๆ มาใช้เพื่อปิดช่องว่างนี้
แน่นอนว่าก็มีเหตุผลสำคัญอีกอย่างเหมือนกัน นั่นคือถึงสโมสร H4 จะหมายหัวโค้ชหม่าไว้ แต่เลนกลางกับป่าของ DGE ก็คอยตามสถานการณ์เลนล่างอย่างใกล้ชิด ผนวกกับซัปพอร์ตที่คอยกันท่าให้ H4 เลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะพยายามฆ่าโค้ชหม่า
ด้วยเหตุนี้หลังจบไฟต์ที่โคตรจะสูสี DGE จึงคว้าชัยชนะมาได้อย่างหวุดหวิด สกอร์ KDA จบเกมของบอสหม่าคือ 2/2/3 ซึ่งถือว่าเป็นสกอร์ที่ดี
หม่าหยางเดินออกจากห้องส่วนตัวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
โคตรมันเลย!
เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลและมีส่วนร่วมกับทีมแบบสุดๆ
ผู้จัดการซูวิ่งออกมาคว้ามือหม่าหยาง “โค้ชหม่า! ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ เลย!”
จากหยวนถอนหายใจอยู่ภายใน เฮ้อ ทำอะไรไม่ได้แล้ว ความจริงที่ว่าบอสหม่าเล่น GOG ห่วยแตกถูกเปิดโปงแล้ว
เขาทำอะไรไม่ได้เลย นี่คือวิธีเดียวที่จะเพิ่มความยากในการแข่งซ้อมมือให้กับทีม ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะโง่ขนาดไหน ยังไงพวกเขาก็ต้องมองออกว่าฝีมือบอสหม่าอยู่แค่ระดับ Bronze
แต่ผู้จัดการซูกลับรู้สึกขอบคุณจากใจจริง “โค้ชหม่าช่างใส่ใจมากๆ เลยครับ! คุณรู้ว่าทั้งสองทีมฝีมือห่างชั้นกันมาก ก็เลยวางกลยุทธ์การฝึกให้เพื่อร่นความห่างชั้นลง!”
จางหยวน “?”
ชัดเจนว่าผู้จัดการซูรู้ว่ามาตรฐานของทั้งสองทีมแตกต่างกันมาก
ผู้จัดการซูได้ยินว่าหม่าหยางเป็นโค้ชด้านกลยุทธ์ จึงคิดไปว่าหม่าหยางน่าจะคอยวางกลยุทธ์อยู่ตลอดไม่ว่าจะเล่นออกมาดูแย่ขนาดไหน
ก่อนโค้ชหม่าจะลงเล่นเอง อีกทีมแสดงได้แย่มาก ถึงจะมีสมาชิกห้าคนเท่ากันทั้งสองทีม แต่ H4 ก็สู้ไม่ได้เลย แม้จะพยายามสุดฝีมือขนาดไหน พวกเขาก็โดนถล่มยับ ต่อให้เรียกว่าเป็นหายนะก็ไม่ได้เว่อร์เกินไป novelgu.com
แต่พอโค้ชหม่าลงเล่นเอง ทักษะการแสดงของทีมฝั่งตรงข้ามก็ดูดีขึ้นและสมจริงสุดๆ แต่ละคนควรได้ออสการ์ แมตช์นี้ ทั้งสองทีมดูคู่คี่สูสีกันจริงๆ!
การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!
บอสหม่าเล่นเก้ๆ กังๆ และควบคุมฮีโร่ไม่คล่อง แต่แค่นั้นก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ทั้งสองทีมตีคู่กันได้
ถ้า DGE มีภาระในทีม สมาชิกอีกสี่คนก็ส่งคนคนนั้นไปตายได้ ปล่อยให้ไอ้เจ้าคนนั้นไปตามยถากรรม พวกเขาก็จะสามารถสู้ได้โดยไร้ความกังวล
แต่เพราะบางอย่างที่โค้ชหม่าทำ ความสามารถในการสู้ของทั้งทีมจึงลดลง ทำให้ทั้งสองทีมสู้กันอย่างตีคู่สูสีกันสุดๆ กลายเป็นแมตช์ที่ตื่นเต้นมาก!
ชัดเจนว่าแนวทางของบอสหม่าทำให้ทีมที่แสดงได้ห่วยแตกพลิกกลับมาคว้าออสการ์ได้!
เป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้ทีมฝีมือกากเก่งขึ้นมาได้ด้วยการแนะนำแนวทางและการวางกลยุทธ์
แต่การทำให้ทีมเก่งเล่นให้กากด้วยการสั่งการและวางกลยุทธ์ก็ยากไม่ต่างกัน!
ถ้าคอยจับตาดูรูปเกมก็จะรู้ว่าโค้ชหม่ามีความเข้าใจในตัวเกมที่ไม่เหมือนใคร เขาจึงสามารถทำให้ความสามารถของทั้งสองทัดเทียมกันผ่านการสั่งการ เปิดโอกาสให้ทั้งสองฝ่ายได้เรียนรู้อะไรบ้างจากการแข่งซ้อมมือ!
ด้วยเหตุนี้ผู้จัดการซูจึงรู้สึกขอบคุณหม่าหยางสุดๆ ถึงโค้ชหม่าจะเล่นได้ห่วยมาก แต่ในด้านการวางกลยุทธ์ถือว่ามีประสบการณ์มาก
จางหยวนอึ้งไป เขาไม่คิดว่าการบอกไปว่าหม่าหยางเป็น ‘โค้ชพิเศษด้านการวางกลยุทธ์’ จะกล่อมผู้จัดการซูได้ง่ายดายขนาดนี้…
แต่จะอธิบายความเข้าใจผิดตอนนี้ก็คงไม่เหมาะ เขาจึงได้แต่ปล่อยให้เป็นไปแบบนั้น
ผู้จัดการซูยังยิ้มแป้นอยู่ “โค้ชหม่า เราฝีมือสูสีกันเลยครับ เล่นกันอีกสักตาเถอะครับ!”
หม่าหยางยิ้มหน้าบาน “ได้เลยครับ!”
จางหยวนหันไปทางทีมหนึ่งนำทีมโดยเจียงฮ่วนแล้วส่งสายตาให้ “เชิญ”
พอทุกคนในทีมเข้าไปในห้องส่วนตัว หวงวั่งก็พูดขึ้นอย่างหดหู่ “พี่จาง ไปสโมสรอื่นจะเป็นแบบนี้อีกมั้ยเนี่ย ถ้าฝีมือประมาณนี้ เรากลับจิงโจวเร็วขึ้นกันดีกว่า
“ขนาดมีบอสหม่าในทีมยังเป็นกันขนาดนั้น ทีมนี้ห่วยเกินไปมั้ย”
จางหยวนถอนหายใจ “เรากลับไม่ได้เพราะยังใช้งบไม่หมด บอสเผยไม่ยอมให้เรากลับแน่
“ทนหน่อย ตามกำหนดการปัจจุบัน เราจะแวะไปสโมสรใหม่ทุกๆ สามวัน ลองเล่นกับสโมสรที่ดังที่สุดห้าอันดับแรกก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอาไงต่อ
“ถ้าทุกสโมสรฝีมือห่วยหมดก็ไม่ต้องคิดเรื่องพวกสโมสรเล็กๆ ครบสองสัปดาห์เราก็กลับบ้านกันเลย”
…
…
วันพฤหัสบดีที่ 7 กรกฎาคม
เฉินคังทั่วเดินออกจากโปรเจ็กต์สามของโฮสเทลเขย่าขวัญด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวแต่ก็ตื่นเต้น
ในที่สุดเขาก็ทำภารกิจที่บอสเผยให้มาสำเร็จลุล่วง!
ประสบการณ์ตลอดสองสามวันที่ผ่านมานั้นไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
ตอนแรกเขาตั้งใจจะหลอกห่าวฉยงให้เข้าไปเล่นโฮสเทลเขย่าขวัญด้วยกัน เพราะถ้าเข้าไปสองคนอย่างน้อยก็มีเพื่อน
แต่ห่าวฉยงไม่หลงกล อีกฝ่ายยืนกรานกลับมาว่า “บอสเผยสั่งให้พี่เล่น ไม่ใช่ผม ผมยังมีงานที่ต้องจัดการอีกเยอะ” สรุปคือ ไม่ว่าเฉินคังทั่วจะพยายามหลอกล่อขนาดไหน อีกฝ่ายก็ไม่หวั่นไหว
เพราะงั้นเฉินคังทั่วจึงต้องเข้าไปเล่นโปรเจ็กต์สามของโฮสเทลเขย่าขวัญคนเดียวซ้ำไปซ้ำมา
การที่เฉินคังทั่วเคยไปเล่นโรงพยาบาลจิตเวชเขาหมอกที่สหรัฐอเมริกามาก่อนไม่ได้ทำให้เขาไม่กลัวโฮสเทลเขย่าขวัญ
แน่นอนว่าโรงพยาบาลจิตเวชเขาหมอกน่ากลัวกว่า
ตอนออกแบบโปรเจ็กต์สามของโฮสเทลเขย่าขวัญ พวกเขาไม่ได้คิดจะไล่ตะเพิดลูกค้า แต่ใช้แนวคิดเดียวกันกับที่ใช้สร้างเกม ซึ่งก็คือหลอกให้ลูกค้าเข้ามาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ยกระดับความน่ากลัวขึ้น ยิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งชวนขนลุกมากขึ้น
เฉินคังทั่วเป็นคนออกแบบเอง เพราะงั้นก็เหมือนขุดหลุมฝังตัวเองประมาณหนึ่ง…
ตอนเข้าไปครั้งแรก เขาเหมือนโดนทรมานจิตใจจนขวัญหนีดีฝ่อ
แต่ยิ่งเข้าไปบ่อยเข้า เขาก็เริ่มคุ้นชินกับบรรยากาศข้างใน ทำให้รู้สึกกลัวน้อยลง
ซึ่งก็ไม่แปลก ก็เหมือนพนักงานส่วนใหญ่ที่ทำงานในบ้านผีสิง ไม่นานพวกเขาก็ชินกับบรรยากาศข้างในกัน
เฉินคังทั่วโทรหาบอสเผยอย่างภาคภูมิใจ
“บอสเผยครับ! ผมทำตามที่บอสสั่งและเก็บรายละเอียดทุกโปรเจ็กต์ในโฮสเทลเขย่าขวัญเรียบร้อยแล้ว! รบกวนบอสช่วยมาตรวจสอบด้วยครับ!”
เผยเชียนที่อยู่ปลายสายเงียบไป
ตรวจสอบเหรอ
ทำไมฉันต้องตรวจด้วยล่ะ
แกอยากให้ฉันเข้าบ้านผีสิงไปด้วยกัน แล้วตรวจดูว่าแกกลับออกมาได้อย่างสบายๆ ขนาดไหนน่ะเหรอ
จริงๆ เป็นฉันหรือแกกันแน่ที่จะตกใจกลัว
ฝันไปเหอะ!
เผยเชียนเหยียดยิ้ม “ไม่ละ ไม่จำเป็น”
พูดจบเขาก็กดตัดสายไปด้วยความเร็วแสง
เฉินคังทั่วมองมือถือด้วยแววตางุนงง
“บอสเผยบอกว่า… ไม่จำเป็นเหรอ
“งั้นทำไมบอสต้องให้ฉันจำทุกรายละเอียดของโฮสเทลเขย่าขวัญด้วยล่ะ”
หลังจากคิดอยู่นานเขาก็ถึงบางอ้อ “หรือว่า… บอสเผยไม่ได้จะหมายความว่าที่ให้ทำน่ะไม่จำเป็น แต่จะบอกว่าไม่จำเป็นต้องตรวจสอบฉัน
“เรื่องที่สั่งมาเป็นเรื่องจำเป็นมาก…
“หรือก็คือ… บอสอยากให้ฉันจดจำทุกรายละเอียด เพื่อให้ฉันสัมผัสประสบการณ์ในมุมของลูกค้า ฉันควรต้องหาข้อเสียให้เจอและปรับมันให้ดีขึ้นเพื่อยกระดับประสบการณ์ของลูกค้า”
