เที่ยงครึ่ง เผยเชียนกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วจึงแวะไปที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสำหรับอีสปอร์ตโดยเฉพาะ
ระหว่างทาง ยิ่งคิดเผยเชียนก็ยิ่งโมโห
เหมือนว่าเสี่ยวเผิงจะอยากโดนเฉดหัวทิ้งด้วยระบบกำจัดที่หนึ่งออกแฮะ ที่ผ่านมาพวกผู้จัดการแอบสร้างปัญหาลับหลังฉันกันหมด แต่ก็มีแค่แกที่หน้าด้านกล้าบอกฉัน!
ไม่ใช่แค่นั้น เจ้านั่นเปลี่ยนเวลาแล้วมาบอกฉันล่วงหน้าแค่สองชั่วโมง!
กลัวว่าฉันจะไหวตัวเร็วเกินไปแล้วแทงหลังไม่สำเร็จรึไง
ฉันจะทำทุกทางให้แกได้รางวัลพนักงานดีเด่นรอบหน้าจะได้ถีบหัวส่งไปอยู่กับจางหยวน! ให้พวกแกนั่งเฝ้าเด็กติดเกมปั้นหุ่น!
พอไปถึงชั้นสี่ของห่าง เผยเชียนก็ยังสงบใจไม่ได้
หลักๆ ก็เพราะเขาต้องหาข้อมูลเพิ่มจากผู้จัดการฝึกหัดแล้วเอามาวิเคราะห์ยกใหญ่กว่าจะได้คำตอบ แต่สุดท้ายเสี่ยวเผิงก็ส่งข้อความมาเชิญไปร่วมงานซะงั้น
เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักสืบที่ไขคดีสำเร็จ แต่พอถึงขั้นตอนสุดท้าย คนร้ายดันยอมแพ้เข้ามอบตัวกับตำรวจเอง!
พวกคนที่ตามคดีอยู่ก็หายไปหมด ไม่มีใครรอฟังเขาไขคดีเลย
เจอแบบนี้ไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงไหว!
นี่คือความรู้สึกที่กำลังกรุ่นอยู่ในใจเผยเชียน
แต่พอขึ้นไปถึงชั้นสี่ อารมณ์คุกรุ่นก็แปรเปลี่ยนเป็นความอึ้ง
ทำไมคนเยอะขนาดนี้!
ชั้นสี่ของห้างแน่นเอี้ยดไปด้วยผู้คน พนักงานสวมเครื่องแบบร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูหลายคนกำลังดูแลความเรียบร้อย ลูกค้าที่ได้บัตรเชิญสามารถเข้าไปข้างในได้ ส่วนคนที่ไม่ได้รับเชิญต้องรออยู่ด้านนอก
ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูจุคนได้จำกัด จึงเป็นไปไม่ได้ที่คนเหล่านี้จะเข้าไปในร้านได้ทั้งหมด
แต่คนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ดูไม่ได้ใส่ใจอะไร พวกเขาพากันซื้อขนม เครื่องดื่ม และไอศกรีมจากร้านของหวานรอบๆ มากินพลางคุยกันราวกับกำลังรอหนังเริ่มฉาย
เสี่ยวเผิงสังเกตเห็นบอสเผยท่ามกลางฝูงชน
เขารีบเข้าไปหาบอสเผยแล้วกระซิบ “บอสเผยครับ! เชิญครับ ช่วยสวมนี่ด้วย”
เผยเชียน “?”
เสี่ยวเผิงยัดบางอย่างใส่มือเผยเชียน พอสังเกตดูก็พบว่าเป็นหน้ากากสั่งทำลวดลาย Modest
เผยเชียน “…”
เชี่ยไรเนี่ย!
นี่งานเปิดร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 3.0 ไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันต้องสวมหน้ากากด้วย
แกเปลี่ยนงานนี้เป็นงานเลี้ยงเต้นรำสวมหน้ากากรึยังไง!
เสี่ยวเผิงพูดเสียงเบา “ผมรู้ว่าบอสเผยไม่อยากเปิดเผยตัวตน ผมเลยทำหน้ากากตีมงานมา ถ้าบอสอยากกล่าวอะไรสักหน่อยก็จะได้จัดได้ แต่ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไรครับ”
เผยเชียนรีบสวมหน้ากาก “ผมไม่กล่าวอะไรทั้งนั้น”
ดูเหมือนว่าเสี่ยวเผิงจะช่างคิดไม่น้อย เขากลัวว่าตัวตนของบอสเผยจะถูกเปิดเผย เลยให้ทุกคนเข้างานโดยสวมหน้ากากลวดลายฮีโร่ต่างๆ
หน้ากากของบอสเผย…ก็ต้องเป็น Modest แน่นอนอยู่แล้ว
ไม่แปลกเลยว่าทำไมถึงใช้เวลาเตรียมงานนานขนาดนี้
“โอเคครับบอส ตามมาทางนี้เลยครับ”
เสี่ยวเผิงพาบอสเผยเขาไปข้างใน เขารู้สึกตื้นตันใจที่บอสเผยไม่ยอมพูดอะไรเพื่อยกเวทีให้เขาแสดงทักษะการพูดต่อหน้าคนอื่นให้เป็นที่ประจักษ์
ฉันต้องพูดให้ดีๆ ไม่งั้นบอสเผยก็ขายหน้าแย่
พอเดินผ่านเข้าไปในประตู เผยเชียนก็เห็นฝูงชนแน่นขนัด เขาไล่สายตาดูรอบร้าน
ความรู้สึกแรกคือ แม่งโคตรเท่!
นี่เป็นครั้งแรกที่เผยเชียนมาร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 3.0 เขาบอกเสี่ยวเผิงไว้ว่าให้เลือกที่แพงๆ รีโนเวตให้สวยๆ และเว้นที่นั่งให้ห่างๆ กัน เพราะงั้นเขาเลยเตรียมใจมาแล้วว่าจะเจอร้านอินเทอร์เน็ตสุดเว่อร์วังอลังการ
แต่พอเข้าไปข้างใน หัวใจของเผยเชียนก็กระตุกวูบ
นี่มันเท่เกินไปหน่อยรึเปล่า
ยิ่งพอมารวมกับสภาพลูกค้าแน่นร้าน เผยเชียนก็เริ่มตื่นตระหนก
“เชิญครับ บอสนั่งตรงนั้นได้เลย” เสี่ยวเผิงชี้ไปที่ที่นั่งแถวแรกในโซนพักผ่อน
โซนพักผ่อนของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 3.0 ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ถือว่าเล็กเช่นกัน มีบาร์ขายเครื่องดื่มและมีพื้นที่เพียงพอให้ทีมต่างๆ ใช้วางกลยุทธ์การเล่นเกม
เหลืออีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาเริ่มงานอย่างเป็นทางการ เพราะงั้นโซนพักผ่อนจึงยังว่างอยู่
“ไม่ละ ผมอยากนั่งแถวหลัง”
เผยเชียนส่ายหน้าแล้วเดินผ่านแถวที่นั่ง ก้าวขึ้นขั้นบันไดตรงไปยังที่นั่งตรงมุมของแถวหลังสุด
ตอนออกแบบโซนพักผ่อน พวกเขาคิดว่าลูกค้าน่าจะอยากชมการแข่งระหว่างพักผ่อน ด้วยเหตุนี้แถวที่นั่งจึงจัดวางเป็นขั้นๆ เพื่อให้แถวหลังสุดยกสูงขึ้น
เผยเชียนคิดว่าตัวเองจะเป็นจุดสนใจถ้านั่งอยู่แถวแรก มันดูอันตรายเกินไป นั่งอยู่หลังๆ จะช่วยให้ห่างจากการเป็นจุดสนใจและปลอดภัยกว่า
แน่นอนว่าเสี่ยวเผิงก็ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ เขาเข้าใจความคิดของบอสเผยดี ซึ่งก็คล้ายๆ กับคนมานิเทศการสอนที่ถึงจะนั่งอยู่หลังสุดก็สามารถสังเกตการสอนได้
เสี่ยวเผิงเดินไปหาบอสเผยก่อนจะก้มกระซิบ “โอเคครับ บอสเผยนั่งพักก่อนนะครับ เดี๋ยวผมให้คนมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม พิธีเปิดเริ่มตอนบ่ายโมงตรงครับ”
เสี่ยวเผิงกลับไปจัดการงานต่อ
พนักงานเสิร์ฟแหวกฝูงชนเพื่อเสิร์ฟน้ำให้ลูกค้าไม่หยุด ไม่นานก็ถึงคิวเผยเชียน
เขารับเครื่องดื่มมาพร้อมกับถามสิ่งที่เพิ่งสังเกต “ไม่เสิร์ฟเครื่องดื่มคนที่ยืนอยู่นอกร้านเหรอ”
พนักงานเสิร์ฟผงะไป “เรา…ไม่ได้เชิญคนด้านนอกร้านมาครับบอสเผย พวกเขามาเพราะได้ยินข่าว ก็เลยไม่ได้เตรียมเครื่องดื่มไว้ให้”
เผยเชียนโบกมือ “เสิร์ฟเครื่องดื่มให้พวกเขา ทั้งหมดเลย”
พนักงานเสิร์ฟอึ้ง “ทั้งหมดเลยเหรอครับ”
เผยเชียนพยักหน้า “ใช่ ด้านนอกมีคนอยู่เท่าไหร่ก็เสิร์ฟเครื่องดื่มให้หมดทุกคน!”
ถึงการเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ทุกคนจะไม่ได้ช่วยให้เผยเชียนผลาญเงินได้มากเท่าไหร่ แต่เขาคิดว่าไหนๆ ก็มากันแล้ว ก็ช่วยแบ่งเบาภาระกันหน่อยละกัน!
บอสเผยไม่มีทางพลาดโอกาสผลาญเงินเพิ่มอยู่แล้ว!
พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า “โอเคครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ”
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะดึงพนักงานเสิร์ฟไว้ “ร้านเฟอร์นิเจอร์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ไหน ให้คนไปซื้อเก้าอี้แบบพับที่แพงที่สุดมา! พวกเขาอุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล จะปล่อยให้ยืนกันได้ไง หาที่นั่งให้เลย!
“ขอให้มาส่งก็ได้ ยิ่งได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”
หลังจากตั้งสติได้ พนักงานเสิร์ฟก็พยักหน้ารัว “ได้เลยครับบอสเผย!”
ยังไงเผยเชียนก็ต้องผลาญเงินอยู่แล้ว ในเมื่อมีคนเยอะแยะด้านนอก แถมที่ว่างก็ตั้งมากมาย ซื้อเก้าอี้พับมาวางสักหน่อยคงไม่ใช่ปัญหาอะไร
ถึงเก้าอี้จะตกตัวละเจ็ดสิบแปดสิบหยวน เขาก็ผลาญเงินได้แค่ไม่กี่พันหยวน
แต่ยังไงเก้าอี้พวกนี้พอใช้แล้วก็ไม่ได้ใช้อีก
ถ้าปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดไปคงน่าเสียดายแย่โนlวลกูดอทคoม
พนักงานเสิร์ฟรีบตรงไปหาเสี่ยวเผิงแล้วโน้มตัวไปกระซิบบอกว่าบอสเผยสั่งให้ทำอะไรบ้าง
เสี่ยวเผิงผงะไป แต่พอตั้งสติได้ก็พยักหน้า “อืม บอสเผยคิดไว้หมดแล้วจริงๆ! ผมผิดเองที่ไม่ได้คิดว่าคนจะมาเยอะขนาดนี้ โอเค โทรหาสาขาที่ใกล้ร้านเฟอร์นิเจอร์ที่สุด ให้พวกเขารีบจัดการแล้วส่งเก้าอี้มานี่ให้เร็วที่สุด!”
เผยเชียนจิบเครื่องดื่มพลางสังเกตสถานการณ์
เห็นได้ชัดว่าทุกคนที่มาร่วมพิธีเปิดเป็นคนที่ได้รับเชิญมาโดยเฉพาะ เกณฑ์การได้รับเลือกก็เดาไม่ยาก น่าจะเป็นพวกลูกค้าประจำของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
คนเริ่มทยอยเข้ามานั่งในโซนพักผ่อน เห็นได้ชัดว่าคนที่นั่งในโซนนี้ดูจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ
มีกระทั่งทีมช่างภาพคอยถ่ายรูปและวิดีโอ กล้องสามตัวดูจะเปลืองน้อยไปหน่อย
เผยเชียนค่อยๆ สงบใจได้ระหว่างจิบเครื่องดื่มเย็น
“อืม คนเยอะแยะขนาดนี้น่าจะเป็นแค่ภาพลวงหลอกตาที่เสี่ยวเผิงตั้งใจสร้างขึ้นมา
“ทุกคนมาจากทั่วทุกมุมของจิงโจวเพื่อชมพิธีเปิดเพราะเสี่ยวเผิงเชิญเฉยๆ
“ปกติแล้วพวกคนที่ชอบนั่งติดหน้าคอมพ์ไม่น่าจะยอมเดินทางมาไกลขนาดนี้ แถมร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาอื่นๆ ก็ถูกกว่าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู 3.0 เครื่องคอมพ์ก็เหมือนๆ กันหมด ไม่มีเหตุผลพิเศษอะไรให้ถ่อมาที่นี่…
“ไม่น่าใช่ ดูเว่อร์เกินไป…”
ไม่ว่าจะคิดยังไงเขาก็ทำใจเชื่อไม่ได้ ทั้งหมดที่ทำได้ตอนนี้คือจิบเครื่องดื่มเงียบๆ แล้วคอยดูสถานการณ์
ไม่นานก็บ่ายโมง
มีคนมานั่งตรงที่นั่งจนเต็มเกือบทุกที่ แต่ในโซนที่ด้านซ้ายติดกับห้องซ้อมซึ่งเก็บเสียงที่จัดแถวที่นั่งเป็นรูปตัว V ไม่มีใครนั่งอยู่
เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในโซนพักผ่อนเช่นเดียวกับบอสเผยเป็นแขกคนพิเศษ แต่ทุกคนสวมหน้ากากกันหมด เผยเชียนเลยไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
ถึงพวกคนที่นั่งแถวแรกในโซนพักผ่อนจะแลกนามบัตรกันอยู่ แต่เผยเชียนก็ไม่ได้สนใจอะไร
ในที่สุดเสี่ยวเผิงก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วเดินไปหน้าสุด ด้านหลังของเขาคือห้องเก็บเสียงซึ่งแบ่งเป็นฝั่งสีแดงกับฝั่งสีน้ำเงิน
จอโปรเจ็กเตอร์เลื่อนลงมา ภาพสไลด์ปรากฏขึ้น
เสี่ยวเผิงกระแอมกระไอ ทุกคนเงียบเสียงลงทันที
“ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่พิธีเปิดร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู ร้านเพื่ออีสปอร์ตแห่งแรกครับ ผมเป็น CEO ดูแลกิจการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูของเถิงต๋าคอร์เปอเรชัน
“ในพิธีเปิดวันนี้ ผมไม่ได้แค่จะประกาศการเปิดร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาใหม่เพียงอย่างเดียว แต่จริงๆ แล้วงานนี้มีความสำคัญมากกว่านั้น
“ต่อไปผมขอแนะนำรายละเอียดและคาดเดาระบบนิเวศอีสปอร์ตสุดยิ่งใหญ่ในอนาคตครับ!”
เสียงปรบมือดังเกรียวกราวหลังเสี่ยวเผิงพูดจบ
‘แขกระดับ VIP’ บางคนในโซนพักผ่อนเริ่มกระซิบคุยกัน
“ระบบนิเวศอีสปอร์ตสุดยิ่งใหญ่เหรอ ฟังดูดีมาก”
“ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูล้ำหน้ากว่าใครเพื่อนในด้านนี้อยู่แล้ว ฉันเดาว่าพวกเขาน่าจะเป็นยักษ์ใหญ่เจ้าต่อไปในวงการร้านอินเทอร์เน็ตแน่”
“ไม่ใช่แค่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู มีกิจการไหนของเถิงต๋าบ้างที่ไม่ล้ำหน้าชาวบ้าน”
“ตั้งใจฟังก่อน ไม่แน่นี่อาจจะเป็นแผนขั้นต่อไปที่บอสเผยวางไว้ให้เถิงต๋าคอร์เปอเรชันก็ได้”
เครื่องหมายคำถามมากมายผุดขึ้นบนหัวเผยเชียนที่นั่งอยู่ตรงมุม
???
ระบบนิเวศอีสปอร์ตสุดยิ่งใหญ่?
เชี่ยอะไรวะนั่น!
ไอ้เสี่ยวเผิงนะไอ้เสี่ยวเผิง ฉันไม่เคยบอกให้แกทำอะไรแบบนี้เลย อย่ายัดเยียดคำพูดใส่ปากฉันเองสิ! ถ้าทุกคนเข้าใจฉันผิด แกต้องรับผิดชอบ!
เสี่ยวเผิงกดรีโมตแสดงสไลด์ถัดไปอย่างใจเย็น
“อันดับแรกเลยนะครับ ผมอยากพูดให้ชัดเจนก่อนว่าทุกอย่างที่ผมจะอธิบายเกี่ยวกับระบบนิเวศอีสปอร์ตสุดยิ่งใหญ่เป็นแค่มุมมองส่วนตัวของผมต่ออุตสาหกรรมอีสปอร์ตในอนาคต และทิศทางที่อุตสาหกรรมร้านอินเทอร์เน็ตกำลังมุ่งไป ไม่ได้เป็นตัวแทนจุดยืนของเถิงต๋าคอร์เปอเรชัน”
เผยเชียนถอนหายใจยาว ดีที่ฉันมางาน เสี่ยวเผิงเลยไม่กล้ายัดเยียดคำพูดใส่ปากฉัน
แต่สองนาทีต่อมา เผยเชียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
ในเบื้องหน้า คำพูดเหล่านั้นเหมือนจะเป็นการพูดป้องกันเผื่อไว้สำหรับสิ่งที่เสี่ยวเผิงกำลังจะพูดต่อไป แต่ก็ดูเป็นสิ่งที่พูดกันปกติทั่วไปสำหรับเหล่าคนมาร่วมงาน เลยไม่ได้มีใครใส่ใจอะไร
เอาเข้าจริงทุกคนแทบจะเมินประโยคนั้นไปเลยด้วยซ้ำ
สองคนที่นั่งอยู่แถวแรกในโซนพักผ่อนหันกระซิบคุยกัน “พูดทั้งหมดไม่ได้นี่เอง เข้าใจๆ”
“ใช่ ไม่มีใครการันตีได้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกว่าโมเดลอุตสาหกรรมในอนาคตจะเป็นยังไง ระวังตัวไว้หน่อยก็ไม่ได้แปลกอะไร แต่เขาเป็นผู้จัดการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูและเป็นคนที่คุยงานกับบอสเผยโดยตรง แสดงว่าอย่างน้อยการคาดเดาส่วนหนึ่งของเขาก็น่าจะมาจากบอสเผยนี่แหละ ควรค่าที่จะฟังอยู่นะ”
เผยเชียนบีบแก้วในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย “อะไรวะเนี่ย…”
