เหออันที่ถือข้อสอบอยู่วิเคราะห์คำตอบแต่ละข้อ
“คุณตอบบางข้อได้ดีมาก
“ยกตัวอย่างเช่น คุณอธิบายสไตล์งานภาพเกมแม่ทัพผีว่าเป็น ‘สไตล์มหากาพย์หมึกสีน้ำมัน’ และอธิบายแนวคิดหลักของเกมนักออกแบบเกมว่า ‘สวรรค์กำหนดไว้แล้วว่าคนพูดจะต้องโดนเข้าใจผิด’ ซึ่งเป็นคำอธิบายที่ถูกต้องและเหมาะสมมากๆ เป็นคำตอบที่ดูเหมือนผู้เชี่ยวชาญมาตอบเอง!
“บางคำตอบมีหลงประเด็นบ้าง แต่ก็ยังจับแนวคิดหลักได้อยู่
“อย่างเช่นข้อนี้ คุณบอกว่าศิลาหน้าหลุมฝังศพในเกมกลับใจคือฟากฝั่งสะท้อนความต้องการอยากไล่ตะเพิดผู้เล่นของผู้ออกแบบ ผมเองก็บอกไม่ได้ว่าเป็นคำตอบที่ผิด แต่มันก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูก
“คำตอบที่ถูกต้องควรจะวิเคราะห์ให้ลึกซึ้งลงไปอีกขั้น ผู้ออกแบบไล่ผู้เล่นเพื่อสร้างความรู้สึกยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ คุณควรตอบว่า ‘สะท้อนให้เห็นว่าผู้ออกแบบเข้าใจจิตใจผู้เล่นได้เป็นอย่างดี’
“มีบางส่วนที่คำตอบดูแปลกๆ
“เช่น คุณบอกว่าผู้ออกแบบควรทิ้งความต้องการของตัวเองไปให้หมดแล้วปล่อยให้นักวาดแสดงฝีมือตามใจชอบ ซึ่งทำแบบนั้นไม่ได้! ยกเว้นกรณีที่นักวาดของคุณเป็นศิลปินจริงๆ
“แต่ใครจะการันตีได้ว่านักวาดที่คุณจ้างมาทำภาพให้เกมจะมีฝีมือระดับมืออาชีพ เพราะงั้นคุณต้องมั่นใจว่าได้วางกรอบเรื่องทรัพยากรงานภาพไว้อย่างละเอียดและตอบโจทย์ดีแล้ว
“คุณยังตอบด้วยว่าเกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทรายสร้างมาโดยมีจุดมุ่งหมายให้ผู้เล่นเบื่อจนเลิกเล่น ที่วางราคาปืนกิเลนเพลิงไว้ 888 หยวนก็เพื่อกันไม่ให้ผู้เล่นซื้อ และกลยุทธ์การตลาดของเกมนักออกแบบเกมเป็นกลยุทธ์โง่ๆ
“เป็นคำตอบที่ผิดสุดๆ!
“โดยรวมแล้ว ถึงจะบอกไม่ได้ว่ามาตรฐานคุณอยู่ระดับไหนกันแน่ แต่ผมก็พอจะประเมินได้คร่าวๆ”
สีหน้าของเหออันดูมั่นใจราวกับทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เผยเชียนสงสัยขึ้นมาว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
หรือบอสใหญ่คนนี้จะสามารถมองลงไปได้ลึกถึงแก่นด้วยคำถามง่ายๆ แค่ไม่กี่ข้อ
“ช่วยอธิบายต่อด้วยครับ” เผยเชียนจริงใจมากเพราะเขาอยากรู้จริงๆ ว่ามาตรฐานตัวเองอยู่ในระดับไหน รู้เรื่องเกมมากน้อยเพียงใด
เหออันเอามือแตะคางแบบนักสืบชื่อดัง
“คนนอกที่คลุกอยู่ในแวดวงการลงทุนไม่น่าจะสามารถสรุปสไตล์ภาพและแนวคิดหลักของเกมได้ถูกต้องขนาดนี้ เว้นแต่ว่าจะเคยไปได้ยินคำพวกนี้แล้วจำๆ มา
“คำตอบที่หลงประเด็นแสดงให้เห็นว่าคุณไม่ได้รู้เรื่องเกมลึกซึ้ง รู้แค่ครึ่งนึง ยังขาดการวิเคราะห์ในแง่มุมที่ลึกลงไป แน่นอนว่าคุณไม่ได้ขาดความแน่วแน่ แต่…คุณไม่ได้ให้ความสำคัญกับการวิเคราะห์ทุกอย่างให้ลึกลงไป ซึ่งก็จะได้ประโยชน์จากมันไม่มาก
“ส่วนพวกคำตอบแปลกๆ ก็ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว
“ตามหลักแล้ว ถึงจะเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวงการเกมเลย อย่างน้อยก็ต้องเข้าใจความสัมพันธ์ของนักวาดกับผู้ออกแบบ คำตอบจำพวก ‘เกมต้องการขับไล่ผู้เล่น’ ดูจะไม่สมเหตุสมผล แต่ก็แฝงอะไรบางอย่างที่ชวนให้คิดเอาไว้”
ดวงตาของเหออันเปล่งประกายขณะมองเผยเชียนอย่างมีเลศนัยและดูมั่นใจสุดๆ “เหมือนว่าคุณจะทิ้งโจทย์ไว้ให้ผมแก้ด้วยเหมือนกันใช่มั้ยล่ะครับ”
เผยเชียนตกใจ
ชายคนนี้สุดยอดขนาดนั้นเลยเหรอ
แค่อ่านคำตอบก็มองอะไรได้เยอะขนาดนั้นเลย
หรือเขาจะรู้ว่าฉันคือบอสเผย คนออกแบบเกมพวกนั้น
ในหัวเผยเชียนเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ตอนนี้เขาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
เหออันอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “กะแล้วว่าใช่จริงๆ ด้วย!
“บอสหม่า ผมคิดว่าจริงๆ แล้วคุณกับบอสเผยน่าจะเป็นเพื่อนสนิทกัน ความสัมพันธ์ของคุณทั้งสองไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้อง แต่เป็นเหมือนเพื่อนพี่น้องใช่มั้ยครับ
“คุณน่าจะเคยได้ยินข้อสรุปเรื่องสไตล์งานภาพและแนวคิดหลักตอนคุยกับบอสเผย เลยตอบตามที่จำได้
“การศึกษาเรื่องวงการเกมไม่ใช่เรื่องที่คุณให้ความสำคัญมากขนาดนั้นเพราะคุณเองก็ยุ่งกับแวดวงการลงทุน ไม่มีทั้งแรงและเวลาจะไปศึกษาเรื่องอื่น ทำให้รู้และเข้าใจแค่บางเรื่อง
“ส่วนพวกคำตอบแปลกๆ ก็น่าจะมาจากตอนที่คุณคุยเล่นกับบอสเผยประมาณว่าทำแบบนี้เพราะอย่างไล่ตะเพิดผู้เล่น บอสเผยอาจจะถ่อมตัวตอนบอกว่ากลยุทธ์การตลาดของเกมนักออกแบบเกมเป็นกลยุทธ์โง่ๆ แต่เพราะคุณเข้าใจเรื่องการออกแบบเกมไม่ลึกซึ้งมากพอ คุณเลยเชื่อตามนั้น!
“การที่คุณคุยเล่นกับบอสเผยแบบนั้นได้แสดงให้เห็นว่าพวกคุณสนิทกันมากทีเดียว
“แล้วที่คุณเชื่อตามที่บอสเผยพูดออกมาเล่นๆ ก็แสดงให้เห็นว่าคุณเป็นคนซื่อเกินไป…
“ผมเดาถูกมั้ยครับบอสหม่า”
พูดจบเหออันก็มอง ‘หม่าหยาง’ ด้วยแววตามั่นใจ
เผยเชียนมั่นใจว่าถ้าอีกฝ่ายมีเคราก็คงจะยกมือขึ้นลูบและทำสีหน้าพอใจในตัวเองแล้ว แต่เพราะไม่มีเคราก็เลยทำได้แค่ลูบคาง เขาทำหน้าเหมือนจะสื่อว่า ‘ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น’
เผยเชียนไม่รู้จะตอบโต้ยังไงไปชั่วขณะ
ด้วยความไม่รู้ เหออันจึงเริ่มก้าวผิดทางตั้งแต่ต้น แต่ไม่รู้ทำไมถึงสรุปออกมาได้ตรงเผงขนาดนี้…
เขาเดานิสัยใจคอของหม่าหยางได้ถูกต้อง แถมยังเดาถูกอีกว่าหม่าหยางกับเผยเชียนสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้อง
เดาได้แม่นยำจนน่าตกใจ
นอกจากนั้นถึงเหออันจะเริ่มก้าวผิดตั้งแต่ต้น แต่เขาก็มีตรรกะและเหตุผลที่ดีเยี่ยม
จุดนี้สุดยอดยิ่งกว่าอีก
เผยเชียนอดทึ่งขึ้นมาไม่ได้ “ทักษะการให้เหตุผลของบอสเหอนี่สุดยอดจริงๆ เลยครับ”
เหออันอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้เมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจของ ‘หม่าหยาง’ “ผมเคยทำเกมแนวสืบสวนมาก่อนน่ะครับ เป็นอีกหนึ่งความสามารถเล็กๆ น้อยๆ ของผม ไม่ใช่อะไรที่จะอวดใครได้หรอกครับ”
เผยเชียนถาม “ผมสอบผ่านมั้ยครับบอสเหอ”
เหออันยังยิ้มอยู่ “ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่คิดเสียเวลาด้วย แต่บอสหม่าเป็นเพื่อนสนิทบอสเผย แถมยังเป็นคนจริงใจมากๆ ผมคงไม่มีเหตุผลอะไรจะมาปฏิเสธคุณ
“ผมจะพยายามสอนเต็มที่ แต่จะได้มากได้น้อยก็ขึ้นอยู่ที่คุณนะครับบอสหม่า”
เผยเชียน “…”
เขาไม่คิดเลยว่าสุดท้ายเขาจะผ่านเพราะชื่อเสียงของตัวเอง
นี่ฉันต้องพึ่งตัวเองเหรอ
เผยเชียนรู้สึกบอกไม่ถูก เรื่องราวทั้งหมดดูเหมือนตลกร้ายสำหรับเขา
เหมือนกับว่าเขาตัดสินใจผิดที่เลือกเรียนเกี่ยวกับการออกแบบเกมและเรื่องราวก็เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ…
แต่ไหนๆ ก็เลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว ไปต่อให้สุดเลยแล้วกัน!
ถ้าได้เรียนรู้เกี่ยวกับการออกแบบเกม เขาก็จะออกนอกลู่นอกทางน้อยลงและทำกำไรได้น้อยลง!
เหออันพูดต่อ “บอสหม่าครับ ผมมีเวลาจำกัด แวะมาจิงโจวได้แค่เดือนละครั้ง จะจัดการเรื่องเรียนยังไงดีครับ”
เผยเชียนกระแอมกระไอ “ผมคิดไว้แบบนี้ครับบอสเหอ ให้คุณเดินทางมาจิงโจวบ่อยๆ คงจะรบกวนเกินไป เนื้อหาที่จะเรียนก็น่าจะเยอะ เพื่อประหยัดเวลา ผมคิดว่าจะเรียนเป็นคลาสยาวเต็มวันเดือนละคลาส
“รวมแล้วจะมีทั้งหมดห้าคลาส ผมให้ค่าตอบแทนคลาสละสองแสนหยวน ส่วนค่าตั๋วเครื่องบินและค่าใช้จ่ายทั้งหมดในจิงโจว ผมก็จะเป็นคนรับผิดชอบด้วยครับ!”
นั่นคือจำนวนเงินสูงสุดที่ระบบอนุมัติ novelgu.com
จ่ายค่าตอบแทนคลาสละสองแสนหยวนดูจะมากเกินไป แต่ก็ถือว่าสมเหตุสมผล
การจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านเศรษฐศาสตร์หรือบุคคลมากความสามารถคนอื่นๆ ให้มาจัดอบรมด้วยค่าตอบแทนสองถึงสามแสนถือเป็นเรตราคาปกติ
เหออันเป็นเจ้าของบริษัทเกม เคยทำเกมดังมามากมาย ถึงเหมิ่งกั่วเกมส์จะไม่ได้มีผลประกอบการดีเท่าแต่ก่อน แต่ทักษะของเหออันก็ยังมีมูลค่าหลายร้อนล้านหยวน
พูดอีกอย่างคือ ถ้าเขาไม่คิดจะมา เสนอเงินให้สองสามแสนก็ไม่น่าจะทำให้เขาเปลี่ยนใจได้
สถานะของเหออันในวงการเกมนั้นสูงยิ่งกว่าผู้เชี่ยวชาญด้านเศรษฐศาสตร์ แถมยังไม่ได้จ้างให้มาอบรมคนมากมายในห้องประชุม แต่จ้างมาติวเผยเชียนแบบตัวต่อตัว เผยเชียนสามารถพูดคุยและถามข้อสงสัยกับเหออันได้เท่าที่ต้องการ ดังนั้นราคาคลาสละสองแสนหยวนจึงไม่ถือว่าสูงเกินไป
เผยเชียนคิดว่าน่าจะผลาญเงินได้หนึ่งล้านหยวนก่อนวันปิดบัญชี
ส่วนจะผลาญเงินที่เหลือยังไง… เรื่องนี้ไว้ค่อยคิดทีหลัง
เหออันยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “โอเคครับ ผมตกลง”
ถึงค่าตอบแทนจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเหออัน แต่ก็เป็นเครื่องแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเผยเชียน
คลาสละสองแสนหยวน รวมทั้งหมดเป็นหนึ่งล้านหยวน เหออันไม่ได้มาเสียแรงโดยเปล่าประโยชน์
“โอเคครับบอสหม่า วันนี้ไว้เท่านี้แล้วกัน ผมเพิ่งเคยมาจิงโจวเป็นครั้งแรก อยากจะเที่ยวรอบๆ สักหน่อย แล้วเดี๋ยวต้องเตรียมสื่อการสอนด้วย งั้นเริ่มเรียนคลาสแรกวันพฤหัสที่ 28 ดีมั้ยครับ
“ส่วนอีกสี่คลาสที่เหลือก็จัดเป็นพฤหัสสุดท้ายของแต่ละเดือน”
เผยเชียนพยักหน้า “โอเคครับ ผมจะจัดตารางตามนั้น”
หลังจากเดินไปส่งเหออัน เผยเชียนก็อดประหม่าขึ้นมาไม่ได้
วันพฤหัสหน้าจะได้เรียนอะไรกับบอสใหญ่ในคลาสแรกกันนะ…
…
…
วันเสาร์ที่ 23 เมษายน
ถังอี้ซู่พากลุ่มนักศึกษาหน้าใสซื่อขึ้นไปที่ชั้นสิบหกของตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิว
พอเดินเข้าไปในตึกสำนักงานสุดอลังการ เหล่านักศึกษาก็พยายามข่มความตื่นเต้นไว้ แต่ก็อดมองไปรอบๆ ไม่ได้
สีหน้าพวกเขาฉายชัดถึงความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็มีแอบแฝงไปด้วยความเขินอาย
เพราะในตึกสำนักงานเต็มไปด้วยคนใส่สูทสวมรองเท้าหนัง ส่วนพวกเขาเป็นแค่เด็กนักศึกษาจนๆ
ถังอี้ซู่พาพวกเขาเข้าไปในห้องประชุม “ทุกคนนั่งรอในนี้ก่อนนะ เดี๋ยวบอสเผยจะเข้ามาพบ
“ฉันขอตัวไปให้อาหารแมวก่อน”
พอถังอี้ซู่ออกจากห้องประชุมไป ทุกคนก็เริ่มกระซิบคุยกัน
“สภาพแวดล้อมการทำงานสุดยอดไปเลย
“นึกว่าตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในซีรีส์”
“ออฟฟิศเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกที่รึเปล่า”
“จะบ้าเหรอ! ที่นี่คือเถิงต๋านะ!”
เห็นได้ชัดว่าบางคนเข้าใจสถานการณ์ของเถิงต๋ามากกว่าคนอื่นๆ บางคนเอาแต่เรียนจนไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับชาวบ้านเขา
“เป็นผู้จัดการฝึกหัดนี่ต้องทำอะไรบ้างนะ” คนหนึ่งในกลุ่มยิงคำถามเด็ดขึ้นมา
ไม่มีใครรู้คำตอบ แม้แต่ถังอี้ซู่ก็อธิบายให้เข้าใจชัดเจนไม่ได้
นั่นเพราะเผยเชียนก็ไม่ได้อธิบายให้เธอฟังอย่างละเอียดเหมือนกัน
