ถ้าเผยเชียนรู้ตั้งแต่แรกว่าภาพวาดนี้เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจ็กต์เกมของเขาเอง เขาคงจะให้คำแนะนำมากกว่านี้
อย่างเช่นว่า เขาคงขอให้นักวาดเปลี่ยนสไตล์การวาด เปลี่ยนรายละเอียด เปลี่ยนสีหน้าตัวละครให้ไม่สมเหตุสมผลยิ่งกว่านี้หรืออะไรทำนองนั้น
แต่นี่เผยเชียนดันไปชมภาพวาดนี้ซะสุดลิ่มทิ่มประตู พอรู้ว่าเป็นงานที่ทำให้โปรเจ็กต์ของตัวเอง จู่ๆ จะให้กลับลำก็คงเป็นไปไม่ได้จริงไหม
ไม่อย่างนั้นมันจะโจ่งแจ้งและย้อนแย้งเกินไป
เขาไม่มีทางเลือก นอกจากฝืนฉีกยิ้มแล้วพูด “อ๋อ งานดีเลยนะเนี่ย”
หร่วนกวางเจี่ยนใช้ปากกาเคาะแท็บเล็ตในมือสองสามทีเพื่อเปิดโฟลเดอร์ขึ้นมา
“มีภาพร่างของตัวละครอื่นๆ ด้วยนะครับ บอสเผยลองดูให้หน่อยได้มั้ยครับว่ามีปัญหาตรงไหนรึเปล่า เราจะได้แก้ได้ทันการ”
ในโฟลเดอร์มีภาพร่างและภาพตัวอย่างอยู่มากมาย แต่ละภาพล้วนแนบภาพถ่ายตั้งต้นมาด้วย
หลังจากฟันธงแล้วว่ามีตัวละครอะไรในเรื่องบ้าง ดูเหมือนว่าหูเสี่ยนปินจะหานักแสดงโมชันแคปเจอร์ที่เหมาะสมมารับบทตัวละครแต่ละตัวเป็นที่เรียบร้อย
นักแสดงโมชันแคปเจอร์ไม่จำเป็นต้องหน้าตาเหมือนตัวละครเป๊ะๆ แต่ต้องดูคล้ายคลึงที่สุด ถ้าคนจริงกับตัวละครในเกมแตกต่างกันเกินไป เวลาเก็บความเคลื่อนไหวของนักแสดง ข้อมูลที่ออกมาก็จะประหลาดๆ กลไกทั้งหมดที่วางไว้อาจจะพังหมดเลยก็ได้
เพื่อดึงประสิทธิภาพของระบบโมชันแคปเจอร์ออกมาให้ได้สูงสุด จึงต้องคัดเลือกนักแสดงโมชันแคปเจอร์ให้ดีเช่นกัน ยิ่งกว่านั้นตัวละครในเกมก็ควรออกแบบมาให้ดูเหมือนคนจริงๆ ด้วย
ดูเหมือนว่าช่วงที่เผยเชียนกำลังวุ่นๆ อยู่กับฟิตเนสฝากประจำ หูเสี่ยนปินจะเดินหน้าโปรเจ็กต์เกม ‘ดิ้นรน’ ไปเยอะแล้วเหมือนกัน
หมอนั่นเพิ่งเข้ามาทำงานเองไม่ใช่เหรอ จะเก่งเกินไปหน่อยแล้วมั้ง
ชีวิตฉันมันต้องซวยขนาดนี้เลยไหม นี่ฉันดันไปเลื่อนตำแหน่งพนักงานดีเด่นให้เป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผนรึไงกัน
หืม
พอเผยเชียนคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
ต่อให้หูเสี่ยนปินจะเก่งกาจมาจากไหน แต่ก็ไม่น่าจะหานักแสดงต่างชาติมารับบทบาทได้เร็วขนาดนี้ ว่าไหม
โจทย์นี้ไม่อาจแก้ได้ด้วยความสามารถอย่างเดียว!
เผยเชียนดูภาพถ่ายเหล่านี้ดีๆ อีกครั้ง
คนพวกนี้ยิ่งดูยิ่งคุ้นหน้าแปลกๆ!
เผยเชียนครุ่นคิดนานกว่าสองนาที ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นนักแสดงเหล่านี้ที่ไหนมาก่อน
นี่มันชาวต่างชาติที่เล่นบทสมทบในหนังเรื่องวันพรุ่งนี้ที่สดใสไม่ใช่เรอะ
นักแสดงหลักสามคนที่มีบทบาทที่สุดในหนังเป็นคนจีนก็จริง แต่ฉากหลังก็มีนักแสดงสมทบอีกมากมายซึ่งมาจากหลากหลายชนชาติและสีผิว หวงซื่อปั๋วกับทีมแทบจะพลิกทั้งเมืองจิงโจวเพื่อหาผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกมารับบทเหล่านี้
แต่เพราะพวกเขาโผล่ในหนังแค่แวบๆ แถมหนังเรื่องนี้ก็ฉายไปพักใหญ่แล้ว ความทรงจำที่เผยเชียนมีต่อหนังจึงเลือนรางเต็มที ไม่แปลกที่จะจำพวกเขาไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น
ตอนนี้เผยเชียนแน่ใจแล้วว่าหูเสี่ยนปินไม่ได้เก่งกาจมาจากไหนเลย แต่เขาใช้วิธีขี้โกง!
เขาหาทางติดต่อหวงซื่อปั๋วแล้วลอกการบ้านของอีกฝ่ายมาชัดๆ!
มิน่าทำไมคนในภาพถ่ายถึงหน้าตาคุ้นๆ!
เผยเชียนถึงกับพูดไม่ออก
หูเสี่ยนปินหนอหูเสี่ยนปิน…แกนี่มันตีหน้าซื่อตาใส…ดูยังไงก็เชื่องและจริงใจ แต่ทำไมถึงได้ลอกการบ้านเพื่อนโดยไม่รู้สึกรู้สาแบบนี้
เผยเชียนดูภาพถ่ายและภาพร่างพวกนั้นอีกที
นักแสดงเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มาจากหลากหลายชนชาติและสีผิว บุคลิกชัดเจนรู้ได้ทันทีว่าใครรับบทคนจนหรือคนรวย
เรื่องนี้ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายนัก เพราะในชีวิตจริงเราก็เห็นคนจนและคนรวยอยู่ตลอดไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปลี่ยนบุคลิกใครสักคนจากประสบการณ์ที่เขาสั่งสมมาตลอดทั้งชีวิต
เผยเชียนพยายามอย่างหนักที่จะหาจุดอ่อนสำคัญๆ มาวิจารณ์งานของหร่วนกวางเจี่ยน
แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักที!
ทุกอย่างที่เขาวาดสมบูรณ์แบบเกินไป!
ดูก็รู้ว่าหูเสี่ยนปินเลือกนักแสดงจากพื้นเพครอบครัวและสถานภาพการเงินในชีวิตจริงของพวกเขา ทำให้ทุกคนเหมาะสมกับบทบาทของตัวละครที่ตัวเองได้รับอย่างไร้ที่ติ
ยิ่งไปกว่านั้น หร่วนกวางเจี่ยนยังใช้ภาพถ่ายของคนเหล่านั้นเป็นแค่ต้นฉบับ แล้วค่อยขยายบุคลิกบางอย่างของนักแสดงออกมาในปริมาณที่พอดี ภาพที่วาดออกมาจึงไม่ได้โดดจากความเป็นจริงจนเกินไป
มองคร่าวๆ แล้วเผยเชียนก็ยังไม่เห็นอะไรผิดปกติในภาพร่างเหล่านี้เลย
เขาจมอยู่ในห้วงความคิดอย่างหนัก
เฮ้อ รูปภาพก็แค่องค์ประกอบหนึ่งของเกมเอง ยังไงซะเนื้อหาเกมกับระบบการเล่นก็จะผลักผู้เล่นออกมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จะไปเครียดทำไมกับแค่สไตล์ภาพ…
เดี๋ยวนะ เขาจะคิดแบบนี้ไม่ได้!
ตอนทำเกม ‘กลับใจคือฟากฝั่ง’ เขาก็คิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ!
เผยเชียนคิดจะปล่อยมันไป แต่จู่ๆ เขาก็นึกถึงบทเรียนที่ได้รับตอนทำเกม ‘กลับใจคือฟากฝั่ง’ ขึ้นได้แล้วก็พลันชะงัก
เขาจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำสองอีกแล้ว!
ไหนๆ เขาก็เห็นอาวุธที่หร่วนกวางเจี่ยนเตรียมไว้แทงข้างหลังเขาแล้ว เผยเชียนจึงต้องหาทางไม่ให้อาวุธนี้ใช้งานได้!
ขืนใจอ่อนตอนนี้ มันต้องย้อนกลับมาทำร้ายเขาในอนาคตแน่ๆ!
เร็วสิ คิดหาวิธีอะไรก็ได้ให้หร่วนกวางเจี่ยนไปผิดทาง…
อืม…ภาพวาดพวกนี้ให้ความสำคัญกับสัดส่วนที่สมจริง…
นึกออกแล้ว!
เผยเชียนรู้สึกได้ว่าตอนสร้างงาน หร่วนกวางเจี่ยนคงกลัวว่าหากตกแต่งตัวละครให้ต่างจากภาพดั้งเดิมเยอะเกินพอดี จะทำให้ตัวละครออกมาต่างจากนักแสดงต้นฉบับมากเกินไป ดังนั้นหร่วนกวางเจี่ยนจึงพยายามทำงานภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว
เรื่องนี้พาลให้เผยเชียนนึกถึงทักษะการแสดงของลู่จือเหยาคราวก่อน
ปัญหาหลักเลยสำหรับการแสดงของเขาคือการเล่นใหญ่เกินไป
เผยเชียนพยายามให้คำแนะนำผิดๆ ไป ลู่จือเหยาจึงพยายามเล่นแบบเก็บอารมณ์มากขึ้น ปรากฏว่าสุดท้ายเขากลับได้รับเสียงชื่นชมเสียอย่างนั้น
เรื่องนี้เป็นความผิดมหันต์ของเผยเชียนแท้ๆ!
ความสามารถด้านศิลปะของหร่วนกวางเจี่ยนนั้นเป็นเลิศกว่าลู่จือเหยาอย่างเห็นได้ชัด เขาเข้าใจดีว่าการจัดเต็มจนเกินพอดีเลวร้ายพอๆ กับการทำไม่ถึงมาตรฐาน ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าต้องยั้งมือไว้บ้างตอนสร้างสรรค์งานใหม่
นี่แหละช่องโหว่ที่เผยเชียนจะใช้จัดการอีกฝ่าย!
เขาก็แค่ต้องบอกให้หร่วนกวางเจี่ยนจัดเต็มจัดหนักว่าไหม
เผยเชียนกระแอมกระไอ “ภาพวาดพวกนี้สวยดีนะครับ แต่ผมมีข้อแนะนำจุกจิกอีกนิดหน่อย”
หร่วนกวางเจี่ยนตั้งใจฟังขึ้นมาทันที “อ้อ บอสเผย บอกรายละเอียดมาได้เลยครับ ผมจะรีบแก้ไขทันที”
ยังไงบอสเผยก็เป็นหัวเรือในการออกแบบเกมนี้ แน่นอนว่าเขาย่อมมีสิทธิ์ตัดสินใจชี้ขาดเรื่องรายละเอียดขององค์ประกอบศิลป์ในเกม
เผยเชียนพูดต่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ภาพที่ออกมามันยังดูไม่ต่างจากนักแสดงโมชันแคปเจอร์ในชีวิตจริงเท่าไหร่ ตอนคุณวาด คุณพยายามยั้งมือมากเกินไปรึเปล่า”
หร่วนกวางเจี่ยนตอบ “ใช่ครับ ถ้าเราเพิ่มองค์ประกอบศิลป์เพื่อขยายความมากเกินไป จะทำให้รูปพวกนี้ดูไม่สมจริงเอาน่ะครับ”
เผยเชียนปรบมือฉาด “นั่นแหละ นั่นแหละที่ผมต้องการ!”
หร่วนกวางเจี่ยน “หืม”
“อะแฮ่ม” เผยเชียนรู้ตัวว่าตัวเองตื่นเต้นเกินหน้าเกินตาไปหน่อย เลยรีบกลับมาเก๊กขรึมอีกครั้ง
“ผมอยากให้ภาพมันดูไม่สมจริง
“ผมอยากถ่ายทอดเกมนี้ออกมาให้เป็นศิลปะอย่างสุดโต่ง ผู้เล่นไม่ควรรู้สึกว่าเกมนี้ ‘สมจริง’ หรือ ‘จริงจัง’
“ทางที่ดีผมว่าคุณควรทำให้ภาพดูแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามให้มันดูเว่อร์ๆ เข้าไว้!”
หร่วนกวางเจี่ยนขมวดคิ้วคิดหนัก
ตอนที่หร่วนกวางเจี่ยนได้รับรายละเอียดโปรเจ็กต์นี้มาจากหูเสี่ยนปินของฝ่ายเกมเถิงต๋า อีกฝ่ายไม่เห็นบอกว่าต้องการแบบนี้นี่นา
เอาจริงๆ หูเสี่ยนปินไม่ได้ขออะไรเป็นพิเศษด้วยซ้ำ
แน่นอนเขาไม่ได้จะบอกว่าทัศนคติในการทำงานของหูเสี่ยนปินมีปัญหา แต่เรื่องนี้กลายเป็นวัฒนธรรมองค์กรของเถิงต๋าไปแล้ว
ผู้จัดการฝ่ายเกมเถิงต๋าทุกคนไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบันล้วนรู้เรื่องเกมแม่ทัพผีเป็นอย่างดี ตอนนั้นบอสเผยให้อิสระบอสหร่วนในการดูแลงานภาพของเกมอย่างเต็มที่ บอสหร่วนจึงสามารถรังสรรค์งานภาพสุดคลาสสิกของเกมแม่ทัพผีออกมาได้สำเร็จ
นับแต่นั้นมาทุกเกมของแผนกเกมเถิงต๋า ไม่ว่าจะเป็น ‘นักออกแบบเกม’ หรือ ‘กลับใจคือฟากฝั่ง’ หร่วนกวางเจี่ยนจะได้รับมอบหมายให้สร้างสรรค์งานภาพได้ตามใจชอบ
จึงไม่แปลกหากหูเสี่ยนปินจะรักษาธรรมเนียมปฏิบัติข้อนี้ไว้ เมื่อเขามาคุยรายละเอียดเรื่องงานภาพของเกม ‘ดิ้นรน’ กับหร่วนกวางเจี่ยน หร่วนกวางเจี่ยนจึงมีอำนาจตัดสินใจเรื่องสไตล์ภาพอย่างเต็มที่ nᴏveʟɢu.ᴄᴏᴍ
แต่คราวนี้บอสเผยกลับเอ่ยปากขอเป็นพิเศษ เห็นทีหร่วนกวางเจี่ยนจะต้องเก็บมาพิจารณาสักหน่อย
“เอ่อ…” หร่วนกวางเจี่ยนขมวดคิ้วมุ่น ยังคงครุ่นคิดอย่างหนัก
เผยเชียนอดรู้สึกลิงโลดใจไม่ได้ อะไรๆ ก็ดูเข้าทางไปหมด!
นี่สินะ…สีหน้าของดีไซเนอร์เกมตอนที่ถูกลูกค้าเรื่องมากกดดัน!
เผยเชียนเข้าใจความรู้สึกนั้นดี หร่วนกวางเจี่ยนร่างแบบตัวละครเสร็จหมดแล้ว ภาพที่ออกมาเสร็จสมบูรณ์ไม่มากก็น้อย เหลือแค่เก็บรายละเอียดเท่านั้น แต่จู่ๆ ลูกค้ากลับเปลี่ยนทิศทางซะอย่างนั้น
ดีไซเนอร์ที่ไหนบ้างจะไม่หัวเสีย
แต่นี่แหละคือสิ่งที่บอสเผยต้องการ!
เขาเตรียมตัวไว้แล้ว ถ้าหร่วนกวางเจี่ยนพยายามหาเหตุผลมาโน้มน้าวใจ เขาก็จะรับบทลูกค้างี่เง่า อ้างตัวบอสบ้าอำนาจอย่างที่ทำจนชำนาญ ทีนี้ไม่ว่าหร่วนกวางเจี่ยนจะเสนออะไรที่สมเหตุสมผลมา เขาก็จะปัดตกให้หมด
เผยเชียนใกล้จะได้ลิ้มรสชาติอันหอมหวานของการล้างแค้นแล้ว
หร่วนกวางเจี่ยนนิ่งคิดอยู่อย่างนั้นนานกว่าห้านาที ใบหน้ายับยู่ยี่ไปหมด เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามอย่างหนักที่จะไม่ตอบโต้ถ้อยคำของบอสเผย
แต่สิ่งที่เผยเชียนรู้สึกแปลกๆ ก็คือ ทั้งที่พยายามสะกดอารมณ์ตัวเองมาตั้งห้านาที แต่หร่วนกวางเจี่ยนกลับไม่เอ่ยปากคัดค้านอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว อันที่จริงอีกฝ่ายไม่มีท่าทีอยากจะโต้แย้งด้วยซ้ำ!
ผ่านไปครู่ใหญ่ หร่วนกวางเจี่ยนก็ตัดสินใจ เขาสูดหายใจลึกแล้วมองหน้าเผยเชียน
เผยเชียนกอดอกแน่น
เอาแล้ว! ในที่สุดอีกฝ่ายก็จะเริ่มสู้กลับแล้ว!
เอาเลย ฉันเตรียมบทพูดของลูกค้างี่เง่าเอาไว้แล้ว!
‘ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะคิดยังไง ผมสนแค่ว่าตัวเองคิดยังไง เพราะสิ่งที่คุณคิดมันไม่มีทางเวิร์ก แต่สิ่งที่ผมคิดจะต้องเวิร์กแน่ๆ เปลี่ยนใหม่ให้หมด ผมไม่สนว่าคุณจะอ้างอะไร ขอแค่เปลี่ยนทุกอย่างเดี๋ยวนี้!’
คำพูดทั้งหมดมาจ่อรออยู่ที่คอหอยของเผยเชียนแล้ว เหลือแค่เปลี่ยนมันให้กลายเป็นกระสุน แล้วยิงใส่หน้าเป้าหมายแรกที่ถูกกาหัวอยู่ในบัญชีดำของเขา!
แต่หร่วนกวางเจี่ยนกลับอ้าปากแล้วตอบว่า “ได้ครับ! ไม่มีปัญหา!
“บอสเผย ผมยังคิดไม่ออกว่าจะทำมันออกมาให้ดีได้ยังไง แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าบอสเผยขอมา ผมจะจัดให้แน่นอน!”
เผยเชียน “…”
สมองของเขาตื้อจนไปไม่เป็น
นี่มันบ้าอะไรเนี่ย มันไม่ควรจะเป็นอย่างนี้สิ
หร่วนกวางเจี่ยนควรต้องโน้มน้าวแล้วตอบโต้เขากลับไม่ใช่เหรอ
แบบนี้บทที่เตรียมมาก็สูญเปล่าน่ะสิ
หรือที่หร่วนกวางเจี่ยนไม่กล้าขัดใจ เพราะสุดท้ายเขาก็เป็นคนจ่ายเงินให้อีกฝ่าย หรือนี่จะเป็นเหตุผลที่หร่วนกวางเจี่ยนยืนยันจะทำให้เต็มที่เพื่อตอบโจทย์อันแสนงี่เง่าที่เขาเสนอไป แม้ว่าในใจจะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ก็ตาม
แย่ชะมัดเลย!
เผยเชียนรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนชั่วช้า แล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ
เขารีบตอบกลับไปทันที “เอ่อ…อย่ากดดันตัวเองมากไปนะครับ!”
หร่วนกวางเจี่ยนพยักหน้ารับ “ไม่ต้องห่วงครับบอสเผย วางใจได้ ผมเข้าใจที่บอสตั้งใจจะบอก!”
เผยเชียน “?”
หร่วนกวางเจี่ยนพูดต่อ “ในวงการออกแบบอย่างเรา ศิลปินจำเป็นต้องหาจุดสมดุลระหว่างความต้องการของลูกค้าและภาพในหัวให้ได้ ถ้าทำได้เราถึงจะได้งานที่สมบูรณ์แบบออกมา
“ผมเชื่อว่าบอสเผยต้องมีเจตนาสำคัญถึงได้เอ่ยปากขอแบบนี้
“ถึงผมจะยังหาทางออกดีๆ ไม่ได้ แต่เมื่อกี้ผมลองคิดเล่นๆ ดูแล้ว ผมว่ายังพอมีวิธีที่จะตอบโจทย์ที่บอสขอมาอยู่บ้าง
“ผมปรับวิธีการทำงานใหม่ได้ตลอดแหละครับ เพราะถ้าทำได้จริง ผลงานที่ออกมาจะยิ่งดีกว่าเดิมแน่นอน!
“ไม่ต้องห่วงนะครับบอสเผย ผมจะยังให้ความสำคัญของคุณภาพงาน และรักษามาตรฐานของตัวเองอย่างเต็มที่ ไม่ว่าบอสจะเลือกสไตล์ไหนมาให้ผมทำ ผมจะทำให้บอสพอใจได้แน่นอนครับ!”
เผยเชียน “…”
ไม่รู้ทำไมจู่ๆ เผยเชียนก็รู้สึกว่าการรับมือกับหร่วนกวางเจี่ยนคือการประมือกับยอดเซียนดีๆ นี่เอง
ไม่ว่าเขาจะใช้กระบวนท่าไหนก็ไม่ได้ผล แถมยังพ่ายแพ้ให้กับหร่วนกวางเจี่ยน ที่แทบไม่ต้องพยายามอะไรเลย แต่กลับถือไพ่เหนือกว่ากระบวนท่ามากมายของเผยเชียนซะได้
จู่ๆ เผยเชียนก็ตัวสั่นเหมือนสัมผัสได้ถึงลางร้าย ในฐานะลูกค้า เขาอยากจะตอบกลับไปว่า ‘เอาตามดราฟต์แรกก็แล้วกัน’
แต่พอคิดดูดีๆ แล้ว เขากลัวว่าถ้าทำแบบนั้น คนอื่นจะมองว่าเขาผีเข้าผีออกได้
ในเมื่อพูดออกไปแล้ว จะให้กลืนน้ำลายตัวเองได้ยังไงกัน
เผยเชียนไม่มีทางเลือกนอกจากพยักหน้ารับแต่โดยดี “โอเค งั้นผมปล่อยเรื่องนี้ให้คุณจัดการแล้วกัน หวังว่าผลงานจะออกมาสมกับที่ผมคาดหวังไว้นะครับ…”
