วันพฤหัสบดีที่ 20 มกราคม
ชุยเกิ่งกินอาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่พลางนั่งฟังคนอื่นๆ คุยกัน
“เฮ้อ เมื่อวานโดนนักอ่านด่าเปิงเลยที่จบแบบค้างคา”
“แล้วยังไง ปกติตอนจบแบบค้างคาก็ต้องโดนบ่นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ๆ ก็เป็นปกติเวลาจบแบบค้างคา”
“หา เป็นเรื่องปกติของพวกนายทุกคนเลยเหรอ”
“ไร้สาระ ดูละครกับอนิเมะสิ นั่นก็ชอบจบตอนแบบยังไม่คลี่คลายปมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ นักอ่านอาจจะบ่นกัน แต่ก็ซ่อนความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้ พอลงตอนต่อไป เดี๋ยวก็รีบเข้ามาอ่านกันเอง จบแบบค้างคาสิดี ทำให้นักอ่านติด”
“ถ้าไม่จบแบบค้างคา พอจบตอนนั้นนักอ่านก็จะเลิกอ่าน ตอนต่อไปคนอ่านน้อยลงชัวร์”
“นักเขียนที่ไม่จบตอนแบบค้างคาไม่ใช่นักเขียนที่ดี!”
ทุกคนกำลังถกประเด็นนี้กัน คนกลุ่มใหญ่พยักหน้ารัว อีกส่วนน้อยที่เหลือยิ้มอ่อน ไม่ได้เห็นด้วยหรือโต้แย้งประโยคสุดท้าย
ชุยเกิ่งเช็กปฏิทิน เขามาจิงโจววันพฤหัสที่แล้ว ตอนนี้ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์พอดี
ตอนแรกทุกคนยังไม่สนิทกัน เลยคุยกันแค่เรื่องทั่วไป
ตอนนี้ส่วนใหญ่สนิทกันแล้ว บางกลุ่มที่สนิทกันมากๆ สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง
เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะเริ่มถกกันเรื่องการเขียน
ชุยเกิ่งหยิบมือถือขึ้นมาเช็กคอมเมนต์นิยายตัวเอง
“ขนลุกเลย นักเขียนจอมเบี้ยวลงนิยายวันละห้าตอน ตอนแรกก็สงสัยนะว่าโดนลักพาตัวรึเปล่า ตอนนี้ไม่สงสัยแล้ว เพราะโดนลักพาตัวแน่ๆ!”
“คุณภาพนิยายตกลงนิดนึง แต่ก็ยังอ่านสนุก!”
“จอมเท แข็งใจเข้าไว้ ถ้านายลงแบบนี้ต่ออีกสักสัปดาห์ ฉันทุ่มโหวตให้หมดหน้าตักเลย!”
ชุยเกิ่งรู้สึกผสมปนเประหว่างที่อ่านคอมเมนต์ ต้องบอกเลยว่าการลงนิยายวันละหลายๆ ตอนนั้นได้ผลดีทีเดียว…
พอลงนิยายบ่อยขึ้น ยอดแฟนนิยาย ยอดติดตาม ยอดโหวตก็เพิ่มขึ้นมาก
สัปดาห์ที่ผ่านมา ชุยเกิ่งเขียนนิยายวันละแปดพันถึงหนึ่งหมื่นคำ ตัวเขาในอดีตคงไม่มีทางเชื่อว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนี้ได้
แถมที่เขียนได้เพิ่มขึ้นก็เป็นเพราะทำงานนานขึ้น ไม่ได้ใช้คำฟุ่มเฟือยหรือตั้งใจยืดเรื่อง ทำให้คุณภาพนิยายยังเหมือนเดิม
แน่นอนว่าในหมู่นักเขียนก็มีพวกบ้าพลังด้วย หลังจากเขียนนิยายมาทั้งวัน คนพวกนี้จะกลับโรงแรมไปเขียนเพิ่มอีกสองสามตอนแล้วจัดแจงพล็อตเรื่องต่อ สำหรับชุยเกิ่งแล้วคนพวกนี้คือปีศาจ
ชุยเกิ่งไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ เขาทำงานแค่วันละแปดชั่วโมงและเขียนงานเฉลี่ยชั่วโมงละหนึ่งพันคำ ถึงจะไม่ถือว่าเร็ว แต่ก็เยอะสำหรับเขาแล้ว
พอเริ่มชิน ชุยเกิ่งก็เริ่มสนุก
ต้องยอมรับเลยว่าในสถานการณ์พิเศษแบบนี้ การเขียนนิยายเป็นอะไรที่เพลินมาก
ติดตรงที่ตอนนี้ชุยเกิ่งเจอปัญหาเล็กๆ อย่างหนึ่งเข้า
ระหว่างที่กินอาหารอยู่ เขาก็ตั้งคำถามขึ้น “ทุกคน ฉันว่านิยายฉันเดินเรื่องไปไวมาก ตอนนี้ไม่รู้จะต่อยังไง ควรทำยังไงดี”
ทุกคนหันมองเขาแล้วพูดขึ้นพร้อมกัน “ตัดจบเลย”
ชุยเกิ่ง “…”
พอชุยเกิ่งยกประเด็นนี้ขึ้นมา พวกนักเขียนไร้หัวใจก็เลิกให้คำแนะนำจริงจัง
เป็นเรื่องปกติในหมู่นักเขียนที่จะโน้มน้าวให้คนที่ฝีมือดีกว่าคนอื่นตัดจบนิยายกลางทาง
แน่นอนว่าชุยเกิ่งก็ไม่ได้ว่าพวกเขา เพราะมีนักเขียนหลายคนมากที่ใช้เรื่อง ‘พล็อตตัน’ มาเป็นข้ออ้างเพื่ออวดความสำเร็จ
ดังนั้นพอเริ่มตงิดใจว่ามีคนกำลังพูดอวดอยู่ ส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะบอกให้ ‘ตัดจบ’ เพื่อตัดบทสนทนา
ชุยเกิ่งพูดอะไรไม่ออก เขาติดปัญหาจริงๆ เพราะไม่ได้วางพล็อตไว้ให้ดีตั้งแต่แรก
นิยายของเขากระแสดีทีเดียว พล็อตก็ไม่แย่ ติดตรงที่เขาว่างโครงเรื่องไว้เล็กเกินไป
ตอนแรกชุยเกิ่งตั้งใจว่าจะเขียนแค่สองถึงสามพันคำต่อวัน ถ้าค่อยๆ เขียนไปทีละนิดก็จะเขียนไปได้นาน แต่สัปดาห์ที่ผ่านมาดันเขียนได้วันละแปดพันถึงหนึ่งหมื่นคำ ทำให้พบว่ายืดพล็อตหลักออกไปไม่ได้อีกแล้ว
เขาคิดว่าพอเขียนได้สักหนึ่งล้านคำ เรื่องน่าจะจบ
แล้วจะทำยังไงต่อดี!
ในฐานะนักเขียนที่มักจะเทนิยายกลางทาง ให้เทอีกครั้งก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร เขาเทงานมาแล้วมากมายจนเป็นเรื่องง่ายดาย ตอนนี้ให้หลับตาเทยังได้เลย
ปัญหาคือถ้าตัดจบเรื่องนี้ แล้วเรื่องต่อไปจะเขียนเกี่ยวกับอะไรดี
ชุยเกิ่งคิดไม่ออก
หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ จูซิงอันก็พูดขึ้น “ผมให้เวลาทุกคนหนึ่งชั่วโมงลงงานทุกอย่างที่เขียนตอนเช้าแล้วไปพักผ่อน
“ตามตารางเราจะไปเที่ยวจิงโจวกันช่วงบ่าย เพื่อทำกิจกรรมคลายเครียดและหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ
“รักษาเวลาด้วยนะครับ อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันที่ล็อบบี้โรงแรม”
…
…
เผยเชียนสัปหงกอยู่บนรถด้วยความเหนื่อยอ่อน
เขาเพิ่งสอบวิชาที่ไม่อนุญาตให้เปิดหนังสือเสร็จ
สองสามวันที่ผ่านมา เขาง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือจนไม่มีเวลาทำงาน
แต่การโหมอ่านหนังสือนาทีสุดท้ายก็ได้ผลดีทีเดียว เผยเชียนคิดว่าน่าจะสักเจ็ดสิบคะแนนเป็นอย่างต่ำ
ถ้าใช้เส้นสายก็น่าจะได้คะแนนแค่สักหกสิบคะแนน เพราะงั้นการสอบได้เจ็ดสิบคะแนนด้วยความสามารถของตัวเองจึงเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจมาก!
สำหรับเผยเชียนแล้ว เวลาที่ทุ่มเทไปกับการอ่านหนังสือไม่สูญเปล่า ขอแค่ได้คะแนนมากกว่าหม่าหยางสักหน่อย เขาก็พอใจแล้ว
“อีกสามวิชาเปิดหนังสือได้ คงไม่ต้องตั้งใจอ่านขนาดนั้น น่าจะจับตาดูบริษัทได้
“แปลกจัง รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง ไม่รู้ทำไม”
เผยเชียนพยายามนึกอยู่สองนาทีว่าลืมอะไรไป แต่ก็ยอมแพ้
เขาเพิ่งจะสอบเสร็จ สมองยังไม่หายเครียด ไม่ได้อยู่ในสภาพที่เหมาะกับการพยายามนึกรายละเอียด
อีกอย่างตอนนี้เขามีกิจการมากมายให้ดูแล จนแทบไม่มีพลังงานพอจะตามความคืบหน้าทุกอย่างได้
เขาหาวและตัดสินใจกลับไปงีบที่อพาร์ตเม้นต์ก่อน
เสี่ยวซุนเป็นคนขับรถนิ่ม แต่พอต้องคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ก็หลับได้ยาก เขาเลยเลือกหยิบมือถือมาเข้าแอปเว็บจงเตี่ยนจงเหวินเพื่อตามอ่านนิยายต่อ
เผยเชียนมีงานอดิเรกหลายอย่าง เขาชอบอ่านการ์ตูน ดูซีรีส์ เล่นเกม ดูหนัง อ่านนิยาย และอีกมากมาย แต่ก็ทำอะไรไม่เก่งเลยสักอย่าง
ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะเขาทำไปเพื่อความบันเทิง จึงไม่จำเป็นต้องจริงจังอะไร แค่สนุกได้ก็พอ
ก่อนหน้านี้ เผยเชียนตามอ่านนิยายบนเว็บอู๋เซียนจงเหวินเพราะมีให้เลือกหลายแนว และนิยายส่วนใหญ่มีพล็อตแปลกใหม่ดี
ที่ไม่อ่านเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน…
ส่วนหนึ่งก็เพราะนิยายช่วงแรกๆ มีแต่เรื่องกากๆ เผยเชียนทำใจอ่านไม่ลง อีกส่วนก็เพราะไม่อยากสนับสนุนบริษัทตัวเอง
แต่ช่วงนี้เขาหันมาอ่านนิยายในเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน
สุดท้ายก็ต้องอ่านเพราะเป็นงานโuเวลกูดoทคอม
เผยเชียนคิดว่าต้องคอยจับตาดูสถานการณ์เว็บจงเตี่ยนจงเหวิน เพราะตอนนี้เว็บพลิกกลับมาทำกำไรได้แล้ว
ก่อนหน้านี้หม่าอี้ฉวินพยายามจะโอนเงินให้เถิงต๋า ซึ่งเผยเชียนก็ปฏิเสธไป แต่จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้ถามเลยว่าเอาเงินไปทำอะไร
ส่วนหนึ่งก็เพราะยุ่งเกินไปจนลืม แต่อีกส่วนก็เพราะการถามอะไรมากเกินไปดูไม่ใช่นิสัยของเขา
เผยเชียนจึงคิดว่าขอแค่จับตาดูเว็บจงเตี่ยนจงเหวินอย่างใกล้ชิด ก็น่าจะจับทางได้เองว่าเว็บไซต์กำลังมุ่งไปทิศทางไหน
ต้องยอมรับเลยว่าตอนนี้เว็บจงเตี่ยนจงเหวินมีนิยายดีๆ เยอะมาก สุดท้ายเผยเชียนก็สามารถตามอ่านนิยายในเว็บนี้ได้
ปี 2011 กระแสที่กำลังมาแรงคือนิยายแฟนตาซีเกี่ยวกับหนุ่มสาวอ่อนแอที่มีพลังไม่จำกัด นิยายขึ้นชื่อในเว็บจะเป็นแนวแฟนตาซีไม่ก็กำลังภายใน นักเขียนระดับเทพหลายคนจะสร้างชื่อได้ในอีกสองปีข้างหน้า
แน่นอนว่าชื่อเว็บไซต์นั้นไม่เหมือนเดิม นิยายหลายเรื่องก็แตกต่างไปจากที่เผยเชียนจำได้
ถึงอย่างนั้นเขาก็อ่านต่ออยู่ดี เพราะถึงจะเคยอ่านมาก่อน แต่ตอนนี้ก็ลืมเนื้อเรื่องไปหมดแล้ว
คลังนิยายเว็บจงเตี่ยนจงเหวินไล่หลังเว็บอู๋เซียนจงเหวินมาติดๆ นิยายแนวแฟนตาซีบนเว็บจงเตี่ยนจงเหวินเรียกได้ว่าเป็นนิยายลอกเลียนแบบจากนิยายดังๆ ของเว็บอู๋เซียนจงเหวิน
เผยเชียนสุ่มเลือกนิยายอ่านจากเรื่องที่ดูน่าสนใจบนหน้าโฮมเพจ เขาจะอ่านเรื่องนั้นไปสักพัก จากนั้นก็กดลบออกเมื่อเบื่อ หลายเรื่องอ่านไปไม่ถึงตอนล่าสุดด้วยซ้ำ
พอกดรีเฟรชคลังนิยายวันนี้ เผยเชียนก็ต้องตกใจ
นิยายที่เขากดเก็บเข้าคลังไว้หลายเรื่องมีตอนอัปเดต ซึ่งเพิ่งลงตอนใหม่ไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน ตอนประมาณเที่ยงๆ
เผยเชียนขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ
เกิดอะไรขึ้น ทำไมนักเขียนพวกนี้ถึงลงตอนใหม่พร้อมกัน
นัดกันลงเหรอ
เขารีบกดเข้าไปอ่านตอนล่าสุดของนิยายเรื่องหนึ่ง
“นักอ่านทุกท่าน วันนี้ผมลงตอนใหม่แค่สองตอน เพราะทางเว็บไซต์จัดกิจกรรมให้เราช่วงบ่าย เราจะได้ออกจากคุกไปเที่ยวรอบเมืองจิงโจวเพื่อหาแรงบันดาลใจ พรุ่งนี้จะมาลงเพิ่มนะครับ!”
นักอ่านหลายคนทิ้งคอมเมนต์ไว้ท้ายตอน
“สักที! ช่วงนี้นายลงนิยายถี่มาก อย่าทำงานหนักเกินไป พักผ่อนบ้าง เราไม่ว่าอะไรหรอกถ้าพรุ่งนี้ลงชดเชยให้สักเจ็ดแปดตอน”
“โดนลักพาตัวจริงๆ ด้วย! เว็บไซต์ลักพาตัวนักเขียนพร้อมกันหลายคน!”
“ฮ่าๆๆ ‘ได้ออกจากคุก’ เลยเหรอ”
“นักเขียนอีกคนบอกไว้ล่วงหน้าว่าจะมีเข้าคอร์ส นึกว่าแค่อบรมอะไรเฉยๆ ตอนนั้นก็คิดนะว่าจะไปเพื่ออะไร รีบๆ มาลงนิยายต่อเถอะ! แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคอร์ส ‘จับขัง’ ที่ทางเว็บไซต์เป็นคนจัด! เยี่ยมมาก!”
“นักเขียนขี้เทคนนึงลงนิยายวันละสี่ตอนมาได้สองสามวันแล้ว ไหว้ละ ช่วยยืดคอร์สออกไปนานๆ ที!”
“คอร์สยังมีที่ว่างมั้ย มีนักเขียนลงตอนเดียวเทอยากให้เอาไปช่วยสอนหน่อย!”
“เอาจริงๆ นะ ฉันว่าคอร์สนี้ก็ดี แต่ช่วงนี้นักเขียนหลายคนชอบจบตอนแบบค้างคา หรือว่าในคอร์สจะมีอบรมวิธีจบตอนแบบค้างๆ”
เหงื่อเริ่มผุดเต็มหน้าผากระหว่างที่เผยเชียนอ่านคอมเมนต์นักอ่าน
ในใจเองก็รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา
ดูจากคอมเมนต์แล้ว เผยเชียนยืนยันได้หลายอย่าง หม่าอี้ฉวินเอาเงินไปลงทุนกับนักเขียนระดับกลางจริงๆ เขาพานักเขียนมาจิงโจวเพื่อเข้าคอร์สอบรมให้เขียนงานได้มีประสิทธิภาพขึ้น!
ที่เขาทำอย่างนั้น…
เพราะไม่ยอมทำตามจิตวิญญาณของเถิงต๋า!
เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก เจ้าหม่าอี้ฉวิน…กล้าดียังไงมาแอบทำอะไรแบบนี้ลับหลังฉัน!
ดูเหมือนว่านักเขียนระดับกลางจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ นอกจากจะลงตอนบ่อยกว่าเดิมแล้ว ยังได้แรงบันดาลใจจากนักเขียนคนอื่นผ่านการพูดคุยกัน ทั้งพล็อตและทักษะการเขียนเริ่มพัฒนาขึ้นมาก!
ถ้ามีนักเขียนระดับเทพถือกำเนิดขึ้นมาแล้วสร้างชื่อเสียงกระฉ่อน คนก็จะเข้ามาใช้งานเว็บจงเตี่ยนจงเหวินเพิ่มขึ้น!
ในอุตสาหกรรมงานสร้างสรรค์ เนื้อหาคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้าไม่มีเนื้อหา ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์
ผู้ใช้งานจะดาวน์โหลดแพลตฟอร์มไลฟ์สตรีมมาใช้ถ้ามีสตรีมเมอร์ที่ชอบ เว็บโนเวลเองก็เหมือนกัน ถ้ามีนิยายที่ชอบ ผู้ใช้งานก็จะเปลี่ยนมาเป็นขาประจำของเว็บ
ในโลกนี้ไม่มีนิยายลงเถื่อน ถ้าชอบเรื่องไหนก็ต้องอ่านในเว็บนั้น ไม่มีเรื่องอย่างนักเขียนทุ่มเทเต็มที่แต่ไม่ได้อะไรกลับมา และกลายเป็นเว็บเถื่อนได้กำไรจากเนื้อหาที่ขโมยไปแทน
ดังนั้นเผยเชียนจึงสัมผัสได้ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่
เขารีบโทรหาหม่าอี้ฉวินเพื่อถามสถานที่จัดอบรมนักเขียนเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน จากนั้นก็หันไปบอกเสี่ยวซุน “วนกลับ เดี๋ยวแวะไปแถวชานเมืองก่อน”
