วันจันทร์ที่ 20 ธันวาคม
สัปดาห์ก่อน ฝ่ายธุรการของเถิงต๋าเตรียมการจัดงานประชุมประจำปีกันอย่างขยันขันแข็ง ส่วนกิจการต่างๆ ก็ง่วนอยู่กับการค้นคว้าและพัฒนาสินค้าของตัวเอง
ดังนั้นเผยเชียนจึงไม่มีอะไรทำ ได้แต่นั่งเรื่อยเปื่อยรอให้เวลาผ่านไป
ทางบริษัทจองครัวส่วนตัวหมิงหยุนไว้จัดกินเลี้ยงในวันที่ 20 ของทุกเดือน แต่วันนี้พิเศษหน่อย
นั่นเพราะวันนี้คือวันจัดงานประชุมประจำปี เผยเชียนให้เชฟประจำครัวส่วนตัวหมิงหยุนและโมหยูเดลิเวอรี่ไปรวมตัวกันที่สถานที่จัดงานประชุม
งานประชุมประจำปีของเถิงต๋านั้นแตกต่างจากของบริษัทอื่นๆ
บริษัทส่วนใหญ่จัดงานประชุมช่วงเย็น หมายความว่าทุกคนจะไปถึงสถานที่จัดงานช่วงบ่ายๆ และอยู่ร่วมงานจนถึงทุ่มสองทุ่ม ซึ่งถือว่าเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของพนักงาน
แน่นอนว่าเผยเชียนยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
ดังนั้นแผนงานประชุมประจำปีของเถิงต๋าคือ ทุกคนทำงานช่วงเช้ากันตามปกติ จากนั้นก็ไปร่วมงานในช่วงบ่าย โดยงานจะเลิกก่อนเวลาเลิกงานตามปกติ เพื่อไม่ให้รบกวนเวลาพักผ่อนของพนักงาน
อู๋ปินนั่งเรื่อยเปื่อยอยู่ที่โต๊ะทำงาน
ไม่รู้เลยว่าควรจะทำอะไรดี!
เขาหันมองไปรอบๆ
ทำไมทุกคนตั้งใจทำงานกันจัง
ถ้าเป็นที่บริษัทเหิงตู่ พอทุกคนรู้ว่าอีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาจัดงานประชุม พวกเขาจะพากันอู้รอให้เวลาผ่านไป
เพราะในสถานการณ์แบบนี้คงไม่มีใครมีกะจิตกะใจทำงานกัน
แต่ที่เถิงต๋าทุกอย่างกลับตาลปัตร
ทุกคนจัดการงานที่ต้องทำเหมือนอย่างเคย แถมยังดูจริงจังกว่าปกติด้วย!
อู๋ปินรู้สึกงง
วันนี้จะมีงานประชุมประจำปีนะ ไม่ตื่นเต้นกันเลยเหรอ ทุกคนควรจะไม่มีสมาธิทำงานสิ
ทำไมถึงรัวนิ้วพิมพ์งานกันจริงจังขนาดนั้น
แสร้งทำเหรอ
ไม่น่าใช่ เพราะอู๋ปินเหลือบมองเพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วเห็นว่าเขาก็ทำงานอยู่เหมือนกัน ไม่ได้แชตคุยกับคนอื่นหรือเล่นอินเทอร์เน็ตอยู่
อู๋ปินกระซิบถาม “เดี๋ยวงานประชุมจะเริ่มแล้ว ทำไมทุกคนดูยุ่งกว่าปกติล่ะ”
พนักงานชายจิบกาแฟก่อนจะตอบกลับ “ก็ไม่แปลกนะครับ
“งานประชุมจัดช่วงบ่าย เราต้องเร่งจัดการงานวันนี้ให้เสร็จในช่วงเช้า
“มีอะไรให้ทำเยอะแยะเลยครับ ยิ่งทำเสร็จเร็วเราก็ยิ่งได้พักเร็ว ถ้าทำไม่ทัน…ไปขอโควตาทำงานล่วงเวลาน่าจะยาก!”
อู๋ปิน “…”
ที่บอกว่า ‘ขอโควตาทำงานล่วงเวลาน่าจะยาก’ คืออะไร!
นี่เป็นครั้งแรกที่อู๋ปินได้ยินว่าพนักงานไม่มีสิทธิ์ทำงานล่วงเวลากันตามใจชอบ
ถ้าคิดตามนี้ก็ไม่แปลกว่าทำไมทุกคนถึงตั้งหน้าตั้งตาทำงานกว่าปกติ เพราะภาระงานถูกกำหนดไว้แล้ว
บริษัทอื่นมักบังคับให้พนักงานทำงานล่วงเวลา ถ้าให้เวลาพนักงานสิบชั่วโมงในการทำงานสักชิ้นแล้วพนักงานทำเสร็จก่อนกำหนด พวกเขาก็จะได้รับงานเพิ่มอีก
จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พนักงานจะทำงานช้าๆ และส่งเกือบนาทีสุดท้ายของกำหนดส่งงาน
เถิงต๋าต่างจากที่อื่นสุดๆ ถึงจะมีงานต้องทำมากมาย แต่ทางบริษัทกลับลดเวลาทำงานของพนักงานให้เหลือน้อยที่สุด…
พนักงานต้องยึดเวลาทำงานแปดชั่วโมงอย่างเคร่งครัด ถ้าอยากทำงานล่วงเวลา ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของบอสเผยด้วยว่าจะอนุญาตให้ทำรึเปล่า
นอกจากนี้ภาระงานของแต่ละคนก็กำหนดเอาไว้แล้ว ถ้าทำเสร็จเร็วก็ไม่มีงานใหม่มอบหมายให้
ดังนั้นทุกคนจึงเคยชินกับการทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ
ส่วนหนึ่งก็เพราะถ้าทำงานเสร็จเร็วก็ยิ่งได้พักผ่อนหย่อนใจเร็วขึ้น อีกส่วนเพราะถ้ามีงานเหลือค้างแล้วไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงานล่วงเวลา ก็อาจทำเสร็จไม่ทันกำหนดส่งงานได้
ในเมื่อช่วงบ่ายวันนี้เป็นงานประชุมประจำปี พวกเขาเลยต้องรีบทำงานในช่วงเช้าให้ได้มากที่สุด
จึงไม่แปลกที่ทุกคนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง!
อู๋ปินอดรู้สึกทึ่งขึ้นมาไม่ได้ เถิงต๋านี่แปลกจริงๆ…
ทำไมถึงใช้วิธีการตรงข้ามกับบริษัทอื่นๆ ล่ะ
บริษัทนี้ต้องมีกลยุทธ์พิเศษบางอย่างที่ช่วยจุดไฟในการทำงานของพนักงานได้แน่
ถ้าอย่างนั้น…
เขาก็ต้องตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อให้เข้ากับสภาพการทำงานของบริษัท!
อู๋ปินพยายามจำเรื่องต่างๆ เพราะเช้านี้เขามีสอบวัดความเข้ากันได้กับเถิงต๋า
นี่คือการสอบครั้งแรก ถ้าสอบผ่านก็จะได้เลื่อนขั้นมาเป็นพนักงานของเถิงต๋ากรุ๊ปเต็มตัว
ถ้าสอบไม่ผ่าน มีโอกาสสอบใหม่อีกสามครั้ง
อู๋ปินรู้ดีว่ายิ่งบริษัทแปลกไม่เหมือนใคร ก็ยิ่งเข้าใจจิตวิญญาณของบริษัทยากขึ้นเท่านั้น
เพราะงั้นเขาเลยไม่รู้ว่าข้อสอบจะถามอะไรบ้าง
ไม่นานก็ถึงเวลาสอบ
ตอนสิบเอ็ดโมงเช้า อู๋ปินเดินเข้าไปในห้องประชุม
ในห้องมีโน้ตบุ๊กวางเรียงราย ทุกเครื่องเปิดโปรแกรมสอบวัดความเข้ากันได้กับจิตวิญญาณของเถิงต๋าเตรียมไว้
ระหว่างสอบไม่สามารถสลับหน้าต่างหรือออกจากโปรแกรมได้ ทำได้แค่กดส่งคำตอบหลังตอบคำถามครบทุกข้อ
นอกจากนั้นยังมีคนจากฝ่ายธุรการมาคุมสอบด้วย ผู้เข้าสอบจะคุยกันหรือใช้โทรศัพท์ไม่ได้
อู๋ปินมองไปรอบๆ แล้วพบว่ามีพนักงานยี่สิบกว่าคนเข้าสอบครั้งนี้
เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่พนักงานทั้งหมดที่ผ่านการคัดเลือกรอบนี้ บางคนติดเรื่องงานเก่าอยู่เลยยังไม่ได้ย้ายมา
พนักงานยี่สิบกว่าคนนี้ทำเหมือนอู๋ปิน พวกเขาลาออกจากงานเก่าทันทีที่ผ่านการคัดเลือก ทำให้ได้เข้ามาทำงานเป็นกลุ่มแรก
อู๋ปินพบว่าบรรยากาศในห้องประชุมค่อนข้างผ่อนคลายเลยทีเดียว ถึงจะไม่ได้พูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกัน แต่ก็ไม่มีใครเคร่งเครียดเหมือนกำลังจะไปรบ
ทุกคนเหมือนจะคิดว่าข้อสอบนี้น่าจะคล้ายๆ กับการตรวจร่างกายของข้าราชการ หรือข้อสอบประเมินจิตวิทยาของมหาวิทยาลัย คงมีแค่ไม่กี่คนที่สอบไม่ผ่าน
ส่วนใหญ่คิดว่าตัวเองน่าจะผ่านถ้าตอบคำถามไปตามตรง ไม่น่าจะมีอะไรมาก
ไม่นานทุกคนก็นั่งประจำที่แล้วเริ่มลงมือทำข้อสอบ
อู๋ปินสูดหายใจลึก เอื้อมมือไปจับเมาส์แล้วเริ่มอ่านคำถามข้อแรก
‘เมื่อถึงเวลาเลิกงาน แต่มีงานที่ยังทำไม่เสร็จ คุณควรจะ…’
พอไล่สายตาอ่านตัวเลือกเสร็จ เขาก็ต้องขมวดคิ้ว
“ก็ง่ายๆ นี่
“ถ้ามีงานที่ยังทำไม่เสร็จก็ต้องอยู่ล่วงเวลาเพื่อทำต่อสิ คงไม่มีใครตอบ ‘กลับมาทำวันพรุ่งนี้’ หรอก
“โห มีตัวเลือก ‘โต้แย้งกับหัวหน้า’ ด้วย ขืนเลือกข้อนี้มีหวังโดนไล่ออกทันที”
อู๋ปินเริ่มคิดว่าข้อสอบแปลกจนอยากจะหัวเราะ
เนื้อหาข้อสอบแตกต่างจากที่เขาคิดไว้มาก
ตอนแรกอู๋ปินคิดว่าข้อสอบน่าจะซับซ้อน เลือกคำตอบได้ยาก เป็นข้อสอบประมาณว่า ‘ถ้าภรรยากับแม่คุณตกน้ำ คุณจะเลือกช่วยใครก่อน’
แต่ดูแล้วข้อสอบกลับเรียบง่ายมาก!
นี่มันข้อสอบพอเป็นพิธีจริงๆ ด้วย
เด็กจบใหม่ที่มี EQ หน่อยก็น่าจะรู้คำตอบ ไม่น่าจะตอบผิด
อู๋ปินเลือกตอบ ‘ทำงานล่วงเวลาต่อให้เสร็จ’
แต่ตอนกำลังจะส่งคำตอบ เขาก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
ถ้าง่ายขนาดนี้ทำไมต้องจัดสอบด้วย
เขานึกถึงประสบการณ์ในบริษัท…
พนักงานส่วนใหญ่ของเถิงต๋าตั้งใจทำงานมากก็เลยไม่มีงานค้าง
ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ ก็เท่ากับว่าทำงานได้ไม่มีประสิทธิภาพ งั้น…
ก็ควรอยู่ล่วงเวลาเพื่อทำงานต่อให้เสร็จใช่มั้ยนะโนlวลกูดอทคoม
อู๋ปินพยายามไตร่ตรองคำถามให้ละเอียดขึ้น แต่พบว่าคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม
“…ฉันอาจจะคิดมากเกินไป
“นี่แค่คำถามข้อแรก ไม่เห็นต้องคิดเยอะขนาดนั้นเลย ทำข้อต่อไปดีกว่า”
อู๋ปินตอบคำถามไปเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว
เขาอยากไตร่ตรองให้ละเอียดลึกซึ้งขึ้น แต่…ก็ไม่มีอะไรให้จำเป็นต้องคิด
ไม่ว่าจะมองมุมไหน คำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว!
หลังจากตอบคำถามไปเรื่อยๆ เขาก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง
“เอ๊ะ ข้อนี้ฉันเคยตอบไปแล้วนี่
“คลังข้อสอบมีไม่กี่ข้อเหรอเลยสุ่มได้ซ้ำ”
อู๋ปินอ่านคำถามดูดีๆ แล้วพบว่าคำถามนี้เหมือนคำถามที่เคยตอบไป เป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงานล่วงเวลาเหมือนกัน แต่รอบนี้มีคำว่า ‘บอสเผยบอก’ อยู่ด้วย
“อ้าว ไม่ใช่คำถามซ้ำนี่นา
“แสดงว่าคำตอบน่าจะต่างจากข้อที่แล้วสิ
“ฉันควรทำงานล่วงเวลาเพื่อทำงานที่บอสเผยบอกให้เสร็จรึเปล่า
“อืม… คำถามนี้น่าจะต่างจากคำถามที่แล้ว
“บอสเผยย้ำเสมอว่าห้ามพนักงานทำงานล่วงเวลา ถ้าบอสเป็นคนคุมงาน ฉันก็ไม่ควรทำงานล่วงเวลา
“แสดงว่าไม่ควรเลือก ‘ทำงานล่วงเวลาต่อให้เสร็จ’
“สรุปแล้วถ้าทำงานไม่เสร็จก็แสดงว่าเป็นคนทำงานไม่มีประสิทธิภาพ ถ้าอย่างนั้นก็ควรทำงานล่วงเวลาต่อให้เสร็จ แต่ก็ต้องแอบทำ ถ้าบอสเผยรู้ บอสจะไม่อนุญาตให้ทำงานล่วงเวลา
“อืม น่าจะตอบอันนี้แหละ”
อู๋ปินไม่แน่ใจคำตอบของตัวเองเท่าไหร่ แต่ข้อสอบมีหลายข้อ ตอบผิดสักข้อคงไม่เป็นไร เขาจึงเลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานเขาก็ตอบครบทุกข้อ
อู๋ปินคิดว่าต้องรอสักพักถึงจะรู้ผล แต่พอกดส่งคำตอบปุ๊บ เขาก็เห็นปุ่ม ‘ตรวจผลสอบ’ เด้งขึ้นมาทันที
เขาชะงักไป “รู้ผลเลยเหรอ”
อู๋ปินรู้สึกหวั่นใจขึ้นมา
แต่พอคิดดูอีกทีก็พบว่าไม่มีอะไรให้ต้องหวั่นใจ เพราะเป็นแค่การสอบพอเป็นพิธีเท่านั้น
ถึงจะตอบผิดสักข้อสองข้อ ยังไงก็น่าจะผ่าน
ขณะที่กำลังจะกดดูผลสอบ เขาก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง
“ไม่ผ่านเหรอ!”
อู๋ปินหันไปเห็นชายคนหนึ่งกำลังมองจอคอมพิวเตอร์อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ไม่นานเสียงอุทานประหลาดใจก็ดังระงม
เพราะข้อสอบเรียบง่ายไม่ต้องคิดอะไรมาก หลายคนเลยใช้เวลาทำข้อสอบไม่นาน ทุกคนจึงทำเสร็จแทบจะพร้อมๆ กัน
เสียงตกใจเริ่มกระจายไปทั่วห้อง หลายคนไม่ได้ร้องตะโกน แต่สีหน้าตะลึงของพวกเขาก็อธิบายทุกอย่างได้ชัดเจน
อู๋ปินเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี
ข้อสอบง่ายจะตาย ทำไมถึงมีคนสอบไม่ผ่านเยอะขนาดนี้ล่ะ
เขารีบเลื่อนเมาส์ไปคลิกปุ่ม ‘ตรวจผลสอบ’
ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอ “เสียใจด้วย คุณไม่ผ่านการสอบวัดความเข้ากันได้กับเถิงต๋า ตั้งใจศึกษาให้มากขึ้น!”
อู๋ปิน “???”
ฉิบหาย
เขาไม่คิดว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้
ข้อสอบง่ายขนาดนี้ ทำไมเขาถึงตอบผิดได้
แถมยังไม่ได้ผิดแค่ข้อสองข้อ แต่ผิดระนาวเลยต่างหาก!
อู๋ปินงงหนักมาก เขาพยายามนึกทบทวนข้อสอบ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองตอบถูกเกือบหมด ไม่น่าพลาดเยอะขนาดนี้
เขาหันมองไปรอบๆ แล้วเห็นแต่ละคนแสดงอาการต่างกันออกไป แต่ทุกคนล้วนตกใจเหมือนๆ กัน
“โห ผ่านเฉย!”
“ตกได้ไง อะไรกันเนี่ย”
“บ้าที่สุด!”
สีหน้าของหลายคนเต็มไปด้วยความงุนงง มีไม่กี่คนที่ตกใจเพราะความตื่นเต้น
แต่ไม่ว่าจะสอบผ่านหรือไม่ผ่าน ทุกคนต่างก็งงงันกับข้อสอบกันหมด
อู๋ปินอยากรู้มากว่าคนที่ผ่านตอบคำถามยังไง แต่พนักงานฝ่ายธุรการที่เป็นคนคุมสอบก็เริ่มไล่พวกเขาออกจากห้องประชุมก่อน
“ถ้าสอบเสร็จแล้วช่วยออกจากห้องทันที ห้ามคุยกันเรื่องข้อสอบ รอบนี้ไม่ผ่านไม่เป็นไร ยังมีให้แก้ตัวอีกสามรอบ
“ขอให้ทุกคนศึกษาจิตวิญญาณของเถิงต๋าให้ดีกว่านี้ รอบหน้าหวังว่าจะผ่านกัน!”
อู๋ปินเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานพร้อมความสับสน
“เป็นไงบ้าง ผ่านมั้ยครับ” พนักงานชายที่นั่งรัวนิ้วพิมพ์งานอยู่ข้างๆ ถามขึ้น
อู๋ปินส่ายหน้า ในใจยังคงงงงันไม่หาย “ไม่ผ่านครับ”
ถ้าเป็นในการ์ตูนคงจะมีเครื่องหมายคำถามเด้งขึ้นมาบนหัวพนักงานชายแล้ว เขารีบปลอบอู๋ปิน “ไม่เป็นไรนะครับ คงน่าจะเพราะเพิ่งเข้าบริษัทได้ไม่นานเลยยังไม่เข้าใจจิตวิญญาณของเถิงต๋าเท่าไหร่ ศึกษาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวรอบหน้าก็ผ่าน”
อู๋ปิน “…จิตวิญญาณของเถิงต๋านี่คืออะไรกันแน่”
พนักงานชายเงียบไปพักใหญ่ “เล่นเอาเหวอเลย ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน…”
อู๋ปิน “…”
ดูเหมือนว่าข้อสอบนี่จะไม่ได้เรียบง่ายเหมือนที่เขาคิดไว้ซะแล้ว…
