พอกลับไปถึงอพาร์ตเมนต์ เผยเชียนก็ส่งข้อความบอกเลขาซินให้หาเวลาไปเช็กโซนอุตสาหกรรมเก่ารอบเมืองจิงโจวในวันจันทร์ และสั่งให้ถามราคาโรงงานที่ใหญ่ที่สุดและประมาณค่าใช้จ่ายถ้าจะสร้างบ้านผีสิง
หลังจากนั้นเขาก็อ่านข้อความจากถังอี้ซู่
วันนี้เป็นวันเสาร์ มีหลายคนเข้ามาทำงานล่วงเวลา
ในฉากหน้า ถังอี้ซู่เหมือนจะมาเก็บกวาดกระบะทรายของอิ้นถังเฉยๆ แต่จริงๆ แล้วแอบเก็บข้อมูลคนมาทำงานล่วงเวลาให้บอสเผย เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าไม่มีใครทำอะไรเกินเลย
เผยเชียนอ่านข้อความแล้วเทียบชื่อกับรายชื่อที่หลี่หย่าต๋าส่งให้
“ผู้หญิงสวมแว่นหนา น่าจะหลี่หย่าต๋า
“ผู้ชายมีไฝบนหน้า น่าจะเสี่ยวหลี่
“ผู้ชายตัวสูง ผมรองทรง… ฮะ”
เผยเชียนเทียบข้อความที่ถังอี้ซู่ส่งมากับรายชื่อของหลี่หย่าต๋าแล้วก็พบปัญหาหนึ่ง
มีคนเข้ามาทำงานล่วงเวลาเพิ่มขึ้นหนึ่งคนจากรายชื่อที่ส่งมา!
ที่ส่งรายชื่อขออนุญาตทำงานล่วงเวลามามีแค่ห้าคน แต่จากข้อความที่ถังอี้ซู่ส่งมา เขานับทีมออกแบบที่เข้ามาทำงานที่ออฟฟิศได้หกคน!
ชายตัวสูงผมรองทรงน่าจะเป็นเฉินคังทั่วจากทีมออกแบบ เขาไม่ได้อยู่ในรายชื่อคนที่ขออนุญาตทำงานล่วงเวลาเสาร์อาทิตย์
เผยเชียนเหยียดยิ้ม หึ กะแล้ว!
มีคนในทีมออกแบบพยายามทำงานล่วงเวลาจริงๆ ด้วย
จับตัวได้สักที
เผยเชียนคิดหาวิธีจัดการกับพวกไม่เชื่อฟัง ไม่ยอมปรับตัว และแอบมาทำงานล่วงเวลา
หรือจะส่งไปที่อื่น เอาขึ้นเวทีใหญ่ๆ พร้อมป่าวประกาศความสามารถเพื่อให้เป็นแบบอย่างของทุกคน
ไม่ได้
ทำแบบนั้นก็เป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ไม่ได้แก้ที่ต้นเหตุ ได้แค่สะใจอยู่พักหนึ่ง แต่ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก
เป็นเหตุผลเดียวกับที่ว่าทำไมเผยเชียนไม่ได้บังคับให้ถังอี้ซู่บอกเขาว่าใครเป็นคนมาทำงานล่วงเวลาเมื่อสัปดาห์ก่อน และไม่ได้ตั้งกล้องไว้รอบออฟฟิศ
ถ้าเผยเชียนย้ายเฉินคังทั่วไปทำกิจการอื่นผ่านการคัดเลือกพนักงานดีเด่น ก็เท่ากับเป็นการบอกพนักงานคนอื่นๆ เป็นนัยๆ ว่าถ้าทำงานล่วงเวลาก็จะได้รับผลตอบแทนแบบนี้
คนที่อยากเลื่อนขั้นก็จะจงใจทำงานล่วงเวลา ส่วนคนที่ตั้งใจทำงานอยู่แล้วก็จะยิ่งตั้งใจมากขึ้นไปอีก ผลลัพธ์ที่ออกมาคงจะยากเกินรับไหว
ทีนี้เผยเชียนก็จะแยกไม่ออกว่าคนไหนเป็นพวกอู้งาน คนไหนเป็นพวกขยันขันแข็ง
หรือจะเตือนเฉินคังทั่วเรื่องทำงานล่วงเวลาและย้ำให้เด็ดขาดว่าพฤติกรรมแบบนี้ยอมรับไม่ได้
แต่ถึงพวกที่ตั้งใจทำงานจริงๆ จะเลิกทำงานล่วงเวลา ยังไงก็คงแอบไปทำงานที่บ้านอยู่ดี
ถ้าทุกคนเริ่มทำงานที่บ้าน เผยเชียนก็ไม่มีทางแยกพวกอู้งานกับพวกตั้งใจทำงานได้เหมือนกัน
เพราะงั้นจึงทำแบบนั้นไม่ได้
ก็เหมือนคำพูดที่ว่า น้ำใสเกินไปจะไม่มีปลามาว่ายฉันใด คนที่จริงจังมากเกินไป ย่อมมีคนคบน้อยฉันนั้น
ถึงเขาจะตรวจเรื่องการทำงานล่วงเวลาอย่างเข้มงวดหรือติดกล้องวงจรปิดรอบออฟฟิศก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมาก ยังไงพนักงานก็คงตั้งใจทำงาน ไม่ค่อยอู้ ทำให้เผยเชียนแยกพวกชอบอู้งานกับพวกขยันไม่ออกอยู่ดี
เป้าหมายสูงสุดของเผยเชียนคือสร้างสภาพแวดล้อมการทำงานที่เอื้อต่อการให้พนักงานอู้งาน และทำให้พนักงานคิดว่าบอสเผยคงไม่ได้สนใจถ้าพวกเขาจะแอบทำงานล่วงเวลา
ทำแบบนี้พวกชอบอู้ก็จะอู้ได้อย่างไร้กังวล ส่วนพวกขยันก็คงแอบทำงานล่วงเวลากัน ทำให้เผยเชียนสามารถแยกสองกลุ่มนี้ออกจากกันได้อย่างชัดเจน
หลังจากนั้นเผยเชียนค่อยทำรายชื่อพนักงานที่ขยันทำงานขึ้นมาแล้วจัดแจงย้ายไปที่อื่นโดยไม่ให้คนอื่นรู้
เขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับเหยื่อล่วงหน้า
ดังนั้นเผยเชียนจึงรีบร้อนไปไม่ได้ เขาต้องจดชื่อเฉินคังทั่วเอาไว้ก่อน แล้วค่อยวางแผนแก้แค้นและจัดการกับอีกฝ่ายทีหลัง
ขณะเดียวกันก็รอให้ปลามาติดเหยื่อเพิ่มด้วย
…
วันจันทร์ที่ 6 ธันวาคม
เผยเชียนมาถึงออฟฟิศตอนสิบโมงเช้าเหมือนอย่างเคย เขาพบว่าวันนี้มีคนเข้าออฟฟิศบางตากว่าปกติ
เขางงไปพักหนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันสอบคัดเลือกพนักงานของเถิงต๋า
พนักงานฝ่าย HR กับฝ่ายธุรการต้องไปดูแลกระบวนการต่างๆ ให้เป็นไปอย่างราบรื่น
ถึงจะมีนักศึกษาปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยฮั่นตงมาช่วย แต่พวกเขาก็ต้องคอยรับคำสักจากห่าวหยุนและคนอื่นๆ อีกทอดนึง
เผยเชียนตั้งใจจะนั่งเล่นที่ห้องทำงานสักพักแล้วค่อยแวะไปสถานที่สอบ
เพราะยังไงการสอบครั้งนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถ้าจ้างพวกอู้งานมาเพิ่มได้ก็จะส่งผลต่อการดำเนินงานของบริษัทในอนาคต เผยเชียนจะปล่อยปละละเลยเรื่องนี้ไม่ได้
หลังจากนั่งพักสักพัก เลขาซินก็เข้ามารายงานความคืบหน้างานที่ได้รับมอบหมายไป
“บอสเผยคะ ดิฉันไปสอบถามเรื่องโรงงานมาแล้วค่ะ
“โรงงานร้างในโซนอุตสาหกรรมเก่ามีแผนจะเอาไปพัฒนาเป็นสวนอุตสาหกรรมวัฒนธรรมก็เลยไม่ได้เปิดขาย แต่ข่าวดีคือค่าเช่าถูกมากเพราะไม่มีใครสนใจ
“ค่าเช่าต่อเดือนอยู่ที่ประมาณแปดถึงเก้าหยวนต่อตารางเมตร ราคานี้สามารถพูดคุยกันได้
“ถ้าอยากเปลี่ยนโรงงานเป็นบ้านผีสิงก็ต้องพิจารณาก่อนว่าอยากให้บ้านผีสิงใหญ่แค่ไหน ใช้โรงงานกี่หลัง
“เราจะได้คำนวณเงินลงทุนตั้งต้นได้ง่ายขึ้นค่ะ”
เผยเชียนพยักหน้า ค่าเช่าถูกกว่าที่เขาคิดเอาไว้อีก
ถ้าค่าเช่าต่อเดือนตกแค่ประมาณแปดถึงเก้าหยวนต่อตารางเมตร เช่าโรงงานใหญ่หลายๆ หลังให้พื้นที่รวมอยู่ที่หนึ่งหมื่นตารางเมตรก็เสียค่าเช่าแค่ปีละล้าน ถูกกว่าค่าเช่าตึกสำนักงานอีก
แน่นอนว่าค่าเช่าจะแพงหรือถูกขึ้นอยู่กับทำเล
โรงงานเหล่านี้ตั้งอยู่ห่างไกลเมือง ถ้าคนมาเช่าทำกำไรไม่ได้ก็เท่ากับโยนเงินทิ้งไปฟรีๆ ปีละล้านหยวน ทำให้คนส่วนใหญ่ไม่สนใจเช่า
เลขาซินอธิบายต่อ “มีอีกเรื่องค่ะบอสเผย เราจะจัดงานประชุมประจำปีมั้ยคะ
“ถ้าจะจัดก็ต้องเริ่มเตรียมการแล้ว”
เผยเชียนนิ่งไปก่อนจะรีบตอบออกไป “ต้องจัดแน่นอนอยู่แล้ว!”
เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย!
การจัดงานประชุมประจำปีคือโอกาสอันดีในการผลาญเงิน เผยเชียนจะพลาดโอกาสนี้ไปได้ยังไง
ปีก่อนเขาไม่ได้จัดประชุมประจำปีเพราะเถิงต๋ายังเป็นแค่บริษัทเล็กๆ เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องจัด
แต่ปีนี้เถิงต๋ามีพนักงานเพิ่มขึ้นมาก การจัดงานประชุมประจำปีจึงเป็นเรื่องที่เหมาะสม
เขาจัดกิจกรรมจับฉลากในงานประชุมประจำปีเพื่อแจกของรางวัลให้ผู้ร่วมงานได้ด้วย ซึ่งจะทำให้ผลาญเงินได้เพิ่มขึ้น
ต้องขอบคุณเลขาซินที่ช่วยเตือนเรื่องนี้!
เลขาซินพยักหน้า “โอเคค่ะบอสเผย เดี๋ยวดิฉันไปแจ้งให้ทุกคนเตรียมงาน ถ้าบอสอยากได้อะไร บอกดิฉันได้เลยนะคะ”
เผยเชียนพูดขึ้น “ผมไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ แต่ทุกอย่างต้องออกมาตรงตามจิตวิญญาณของเถิงต๋า โอเคมั้ย”
เลขาซิน “รับทราบค่ะ เราจะแจกแค่ของรางวัลระดับดีเยี่ยมเท่านั้นค่ะ”
เผยเชียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
พอเลขาซินกลับออกไป เผยเชียนก็เปิดซีรีส์ดู จากนั้นค่อยไปสถานที่สอบหลังกินข้าวเสร็จ
แต่ตอนที่เปิดเข้าเว็บอ้ายลี่เต่า มือถือของเขาก็แจ้งเตือนข้อความเข้า
ข้อความมาจากหลินหวาน
“บอสเผยคะ เดโม่ตัวแรกของเกม BE QUIET เสร็จแล้วค่ะ มือถือเวอร์ชันแรกก็เสร็จแล้วเหมือนกันค่ะ
“ถ้าช่วงนี้บอสพอมีเวลาว่าง รบกวนช่วยเข้ามาตรวจดูได้มั้ยคะ”
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพิมพ์กลับไป “โอเค เดี๋ยวผมแวะเข้าไปฉางหยางเกมส์วันพรุ่งนี้ แล้วค่อยแวะไป OTTO วันถัดไป…”
แต่ระหว่างที่พิมพ์ เผยเชียนก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงกดลบทุกอย่างที่พิมพ์มา
เขาไม่ควรไปตรวจงานด้วยตัวเอง แต่ควรให้คนพวกนั้นมาหา
ถ้าเป็นการตรวจงานการค้นคว้าและพัฒนา ก็ถึงเวลาถังอี้ซู่ อาวุธนิวเคลียร์ของเขาจะได้ออกโรง
แต่คงจะแปลกถ้าเผยเชียนพาถังอี้ซู่ไปตรวจงานที่ฉางหยางเกมส์กับ OTTO ด้วย
เพราะถังอี้ซู่เป็นแค่พนักงานดูแลก้อนกำลังใจ เผยเชียนไม่มีเหตุผลอะไรที่จะพาเธอไปด้วย คนอื่นอาจนึกสงสัยเอาได้
ดังนั้นบอกให้ทุกคนมาหาที่เถิงต๋าน่าจะดีกว่า จะได้โดนออร่าความซวยของถังอี้ซู่เล่นงานโดยไม่รู้ตัว
พอตัดสินใจได้แล้วเผยเชียนก็พิมพ์ตอบกลับไปใหม่ “วันพรุ่งนี้กับวันมะรืน เอาเดโม่มาให้ผมดูที่เถิงต๋า”
ไม่นานหลินหวานก็ตอบกลับ “ได้ค่ะบอสเผย”
…
เที่ยง
หอประชุม สถานที่สอบคัดเลือกบริษัทเถิงต๋า
อู๋ปินเพิ่งจะกินชุดอาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่เสร็จ เขาเอ่ยชมไม่หยุดอยู่ในใจ
เขาคือพนักงานฝ่าย HR ที่พยายามซื้อตัวห่าวฉยงไปบริษัทเหิงตู่แต่ก็โดนหักหน้ากลับไป จากนั้นอู๋ปินก็คอยจับตาเถิงต๋ามาตลอดว่าจะเปิดรับสมัครคนตอนไหน
ในที่สุดเถิงต๋าก็จัดสอบรับคนเข้า เขาจึงไม่ยอมพลาดโอกาสนี้
เขาเพิ่งจะสอบข้อเขียนไปตอนเช้า ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง
อู๋ปินรู้สึกหลากอารมณ์กับการสอบคัดคนครั้งนี้
อย่างแรกเลยคือ รู้สึกแปลก!
วันเวลาแปลก การจัดสอบแปลก ข้อสอบก็แปลก
เรื่องวันเวลา เถิงต๋าจัดสอบวันจันทร์ ซึ่งถือว่าแปลกประหลาดมาก
นั่นก็เพราะหลายๆ บริษัทมีประชุมทุกวันจันทร์ พนักงานจึงลางานได้ยากมาก
แต่เถิงต๋ากลับเจาะจงจัดสอบวันจันทร์ เหมือนกลัวคนที่มีงานทำอยู่แล้วจะลางานมาสมัครสอบ
เรื่องการจัดสอบ มีขั้นตอนหลายอย่างที่อู๋ปินรู้สึกว่าไม่จำเป็น เขาเองก็ทำงานฝ่าย HR จึงค่อนข้างคุ้นเคยกับกระบวนการต่างๆ
สำหรับเขา เถิงต๋าจัดได้ว่าเป็นบริษัทใหญ่ แต่การจัดสอบขนาดใหญ่แบบนี้นั้นเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นเอาเสียเลย เพราะเสียทั้งเงิน เสียทั้งแรง อู๋ปินคิดว่ารับสมัครธรรมดาๆ น่าจะดีกว่า
ที่งงที่สุดเลยคือการสอบวัดความเข้ากันได้กับจิตวิญญาณเถิงต๋าที่เป็นขั้นตอนสุดท้าย คนที่สอบไม่ผ่านจะไม่ถูกจ้าง เป็นเรื่องที่แปลกมากๆ
แถมข้อสอบก็ยากโคตรๆ!
อู๋ปินเคยสอบข้อเขียนคล้ายๆ กันตอนสมัครข้าราชการ เพราะงั้นเลยเคยเตรียมตัวสำหรับสอบข้อสอบแบบนี้มาก่อน
เขาคิดว่าบริษัทเอกชนแบบเถิงต๋าน่าจะออกข้อสอบข้อเขียนง่ายกว่า
แต่เขาคิดผิดมหันต์
ข้อสอบยากกว่าที่เขาคิดเอาไว้อีก!
อู๋ปินแทบจะเป็นลมกับข้อสอบรอบเช้า เขาคิดว่าตัวเองเตรียมตัวมาดีแล้ว แต่ข้อสอบสุดหินก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาคิดผิดขนาดไหน
แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
เถิงต๋าดูแลพนักงานดีมาก
เห็นได้ชัดจากข้าวเที่ยง
มีผู้สมัครอย่างน้อยสองสามร้อยคนในห้องสอบ แต่เถิงต๋าก็จัดเตรียมอาหารให้ทุกคน แค่ค่าอาหารก็ปาไปหลายหมื่นหยวนแล้ว
แถมนี่ยังไม่ได้มีแค่ห้องสอบเดียว
นอกจากนี้ยังจ้างนักศึกษาปริญญาโทมาช่วยคุมสอบและตรวจข้อสอบ ค่าใช้จ่ายตรงนี้ก็ค่อนข้างสูง
เฮ้อ เป็นคนรวยนี่ดีจริงๆ!
ระหว่างกินอาหารจากโมหยูเดลิเวอรี่ อู๋ปินก็จินตนาการไปว่าถ้าได้ทำงานที่เถิงต๋าจะดีขนาดไหน
หลังกินข้าวเสร็จ อู๋ปินเห็นหลายคนเดินออกจากหอประชุม
เถิงต๋าเตรียมที่พักให้ผู้สมัครที่มาจากต่างเมือง ผู้สมัครกลุ่มนั้นกำลังเดินกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้วค่อยกลับมาสอบต่อช่วงบ่าย
อู๋ปินอาศัยอยู่ที่จิงโจวเลยไม่ได้สิทธิ์นั้น
เขากลับไปพักเอาแรงที่บ้านได้ แต่ให้เดินทางไปกลับก็ยุ่งยาก เลยตัดสินใจไม่กลับ
พอไม่มีอะไรทำ อู๋ปินก็มองไปรอบๆ หอประชุมเพื่อสำรวจผู้สมัครหรือก็คือคู่แข่งคนอื่นๆ
ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาว แถมหลายคนยังจบจากมหาวิทยาลัยในจิงโจว
ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะนักศึกษาปีสี่ต้องออกหางานประจำ เพราะงั้นจึงไม่น่าพลาดโอกาสในการสอบคัดเลือกครั้งนี้
หลายคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอู๋ปินและมีงานทำแล้วไม่อยากทิ้งโบนัสสิ้นปีบ้าง ไม่ก็ลางานวันจันทร์มาไม่ได้ เพราะงั้นจึงเป็นคนกลุ่มน้อยในหอประชุม
“เหมือนว่าเถิงต๋าจะอยากได้พนักงานหนุ่มๆ สาวๆ มากกว่า
“แก่ๆ อย่างฉันจะผ่านมั้ยนะ”
อู๋ปินรู้สึกหดหู่ขึ้นมานิดหน่อย
