เผยเชียนพลิกสมุดจดของตัวเองดู เขาจัดการเรื่องกิจการต่างๆ ไปได้เกือบครบถ้วนแล้ว
เรื่องที่ต้องจัดการมีเยอะแยะมากมาย แต่ส่วนใหญ่จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว ตอนนี้ผู้จัดการของกิจการต่างๆ น่าจะยุ่งไปพักใหญ่ ส่วนเผยเชียนก็พอจะพักหายใจได้สักช่วงหนึ่ง
เขาเอนหลังพิงเก้าอี้เพื่อให้หายเหนื่อย จากนั้นก็เข้าอินเทอร์เน็ตหาดูบ้านเหมาะๆ
ตอนนี้ปี 2010 ราคาอสังหาริมทรัพย์เริ่มมีแนวโน้มพุ่งสูงขึ้น แต่เผยเชียนยังมองว่าราคาพอสู้ไหว
โดยเฉลี่ยแล้ว ราคาบ้านที่จิงโจวกับเซี่ยงไฮ้อยู่ที่สองหมื่นห้าพันหยวนต่อตารางเมตร ส่วนบ้านใกล้ย่านโรงเรียนที่เซี่ยงไฮ้ราคาจะเพิ่มขึ้นเป็นสามหมื่นแปดพันหยวนต่อตารางเมตร
สำหรับใครหลายคนถือเป็นราคาที่สูงมากๆ แต่เผยเชียนรู้ดีว่าราคานี้ถือว่าไม่สูงอะไรเลย
เมืองจิงโจวเป็นเมืองหลวงของมณฑลและเป็นเมืองที่ค่อนข้างดีทีเดียวเมื่อเทียบกับเมืองระดับสองส่วนใหญ่ ราคาบ้านโดยเฉลี่ยอยู่ที่หนึ่งหมื่นสามพันหยวนต่อตารางเมตร
ในย่านดีๆ ใจกลางเมืองราคาจะขยับขึ้นไปอยู่ที่หนึ่งหมื่นห้าพักถึงหนึ่งหมื่นหกพันหยวนต่อตารางเมตร แต่เผยเชียนไม่ได้ตั้งใจจะซื้อบ้านแถวใจกลางเมือง
ตอนนี้เริ่มมีการตั้งสถานีรถไฟความเร็วสูงทั่วประเทศ เผยเชียนคิดว่าหลายๆ สถานีน่าจะพร้อมเปิดให้ใช้บริการช่วงกลางปีหน้าเป็นต้นไป
เผยเชียนตั้งใจจะซื้อบ้านให้พ่อแม่ แวดวงสังคมของทั้งสองอยู่ในเมืองเล็กๆ ทางทิศใต้ของจิงโจว บังเอิญว่ามีสถานีรถไฟความเร็วสูงชื่อสถานีจิงโจวใต้ไปเปิดแถวทางใต้พอดี ไม่ไกลจากเมืองเล็กๆ ที่ว่านัก
เขาจึงตั้งใจจะซื้อบ้านใกล้ๆ สถานีจิงโจวใต้ จะได้ใกล้ที่ทำงานของพ่อแม่และที่พักของเพื่อนร่วมงาน
พอสถานีรถไฟความเร็วสูงเปิดให้บริการ พวกเขาก็จะเดินทางไปมาระหว่างเมืองได้ง่ายขึ้น
นอกจากนี้จากประสบการณ์ในชาติก่อน ในอนาคตพื้นที่แถวๆ สถานีจิงโจวใต้จะเจริญขึ้นมาก สิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ จะตามมาในไม่ช้า
แถมตอนนี้ าคาที่พักแถบนั้นก็ยังไม่สูงมาก
เผยเชียนไล่ดูไปเรื่อยๆ ตอนนี้อสังหาริมทรัพย์แถวทางใต้ราคาอยู่ที่ราวๆ หนึ่งหมื่นหนึ่งถึงหนึ่งหมื่นสองพันหยวนต่อตารางเมตร
แสดงว่าเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนสามารถซื้อบ้านขนาดประมาณร้อยห้าสิบตารางเมตรได้
น่าจะกว้างพอสำหรับพ่อแม่อยู่กันสองคน
เผยเชียนหาอสังหาริมทรัพย์ที่เหมาะกับการพักอาศัยเป็นหลัก
โลกนี้แตกต่างจากโลกชาติก่อนมาก เผยเชียนจึงไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าราคาอสังหาริมทรัพย์จะเปลี่ยนแปลงไปเหมือนที่เขาจำได้หรือเปล่า
ไม่ใช่ว่าเผยเชียนไม่อยากเอาเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนที่มีไปเก็งกำไรกับอสังหาริมทรัพย์ แต่โลกนี้แตกต่างไปจากเดิมมาก ทุกอย่างไม่เหมือนที่เขาจำได้เลย
ถ้าขาดทุนจนหมดตัวขึ้นมาจะให้เผยเชียนไปโทษใคร ระบบเหรอ ก็ไม่ได้อีก เขาต้องทนรับชะตากรรมเอง
ดังนั้นหลังจากคิดๆ ดู เขาก็ตัดสินใจไม่ทำแบบนั้นและจะหาเงินกับระบบอย่างถูกต้องแทน
เผยเชียนหาเงินจากระบบแล้วเอาไปใช้ยกระดับมาตรฐานความเป็นอยู่ให้พ่อแม่ได้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
เขาไล่ดูบ้านในอินเทอร์เน็ตอยู่นานและกดบันทึกข้อมูลบ้านที่น่าสนใจไปได้หลายหลัง แต่ก็ยังไม่ตัดสินใจเลือก
เผยเชียนไม่ได้ขอให้เลขาซินหรือพนักงานคนอื่นช่วย เพราะนี่เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่มีความเกี่ยวข้องกับกิจการบริษัท
ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยถ้าจะไปขอให้พนักงานมาช่วยจัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเอง
นอกจากนี้เขาเองก็ไม่ได้ยุ่ง ทำงานแค่วันละสามถึงสี่ชั่วโมงเท่านั้น
ถ้าไม่หาบ้าน ก็คงเอาเวลาไปไล่ดูซีรีส์อยู่ดี
ในเมื่อจะซื้อบ้านอยู่แล้วก็ไล่หาเองเลยดีกว่า
ตอนนี้เขายังไม่คิดจะซื้อบ้านให้ตัวเอง
เผยเชียนยังสนุกกับการหาวิธีรีดเอาผลประโยชน์จากระบบอยู่
พอบริษัทเติบโตขึ้น ระบบก็อนุญาตให้เผยเชียนแจกจ่ายสวัสดิการให้พนักงานเพิ่ม
เช่น ก่อนหน้านี้เขาต้องค่อยๆ ทยอยขึ้นเงินเดือนให้พนักงาน ค่าใช้จ่ายและเงินพิเศษก็ให้ได้ในวงเงินจำกัด
แต่พอกิจการของเถิงต๋าขยายใหญ่ขึ้น วงเงินก็ค่อยๆ สูงขึ้นตาม
เดือนมิถุนายนปีก่อน เผยเชียนให้ค่าที่พักพนักงานแต่ละคนได้หนึ่งพันหยวน ซึ่งพวกเขาแค่เพิ่มเงินอีกนิดหน่อยก็เช่าที่พักดีๆ ในจิงโจวได้แล้ว
แต่เผยเชียนไม่หยุดแค่นั้น
เถิงต๋าจะเติบโตต่อไปเรื่อยๆ สวัสดิการที่ให้พนักงานได้ก็จะเพิ่มมากขึ้น อีกไม่นานเขาน่าจะสร้างหอพักสำหรับพนักงานได้
บริษัทใหญ่ๆ หลายบริษัทมีหอพักสำหรับพนักงาน การให้สวัสดิการในส่วนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เกินเลย
ถึงตอนนี้เถิงต๋าจะยังไม่จำเป็นต้องสร้างหอพัก แต่ผ่านไปอีกสักปีสองปีอาจจะต้องคิดเรื่องนี้ใหม่
ถ้าระบบอนุญาตให้ทำได้เมื่อไหร่ เผยเชียนจะเริ่มสร้างทันที
จากนั้นก็จะย้ายพนักงานเข้ามาอยู่
บอสเผยจะได้ห้องที่ใหญ่ที่สุดไปใช้ เยี่ยมยอดไปเลย
คิดได้แบบนั้นเผยเชียนก็รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมา
ไม่รู้ว่าพนักงานเป็นฝ่ายได้ประโยชน์จากสวัสดิการหรือตัวเขาเองกันแน่ที่เป็นฝ่ายได้ประโยชน์
หรือไม่ก็ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย
สรุปแล้วก็คือเขายังไม่จำเป็นต้องรีบร้อนซื้อบ้านให้ตัวเอง
อพาร์ตเม้นต์สองห้องนอนตอนนี้ก็อยู่สบายเลยทีเดียว แถมยังใกล้มหาวิทยาลัย ออฟฟิศ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูด้วย อพาร์ตเม้นต์นี้มีไว้ซุกหัวนอน ไม่จำเป็นต้องหรูหราอะไร
ระหว่างที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย เขาก็ได้รับข้อความจากเยว่จือโจว
“บอสเผยครับ พวกผมได้ทิศทางคร่าวๆ สำหรับเกมสยองขวัญแล้ว ถ้าบอสว่างช่วยเข้ามาฟังหน่อยได้ไหมครับ”
เผยเชียนหันมองนาฬิกา ตอนนี้ห้าโมงเย็น ใกล้ได้เวลาเลิกงานแล้ว
เขาตั้งใจจะนัดอีกฝ่ายพรุ่งนี้ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นวันเสาร์
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไป “เดี๋ยวผมแวะเข้าไปเช้าวันจันทร์”
…
เสาร์อาทิตย์นี้ เผยเชียนได้พักผ่อนเต็มที่และรักษาจิตใจที่โดนหม่าหยางทำให้บอบช้ำเรียบร้อย
ขณะเดียวกันเขาก็หาบ้านไปเรื่อยๆ ตอนนี้ตัดตัวเลือกไปได้จนเหลือสองสามที่แล้ว แต่ก็ยังต้องหาข้อมูลสภาพภูมิประเทศ ลักษณะบ้าน ความน่าเชื่อถือของโครงการ และรายละเอียดอื่นๆ
…
เช้าวันจันทร์ เผยเชียนแวะไปที่ฉางหยางเกมส์
พอเดินเข้าไปก็พบว่าบรรยากาศออฟฟิศแปลกไป
ทำไมดึงม่านปิดทั้งๆ ที่เป็นตอนกลางวัน
ทั่วทั้งออฟฟิศมืดสนิท มีแค่แสงรางๆ ที่ส่องจากจอคอมพิวเตอร์ ทุกคนสวมหูฟังนั่งติดหน้าจอ ไม่กระดุกกระดิกเลยสักนิด
ช่างเป็นภาพที่ประหลาดอย่างบอกไม่ถูก
เผยเชียนเกือบจะคิดว่าตัวเองมาผิดที่ นึกว่าหลงมาเข้าพิธีกรรมอะไรแปลกๆ
แต่เขาก็หันไปเห็นห่าวฉยงที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากทางเข้า หมอนั่นกำลังอินกับอะไรไม่รู้ที่ฉายอยู่บนหน้าจอ หัวไหล่ขยับขึ้นลงช้าๆ ขณะที่กำลังบังคับจอยเกม
เผยเชียนแตะลงบนไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “เยว่จือโจวอยู่…”
เขาตั้งใจจะถามว่าเยว่จือโจวอยู่ไหน
แต่ก่อนจะทันได้ถามจบ ห่าวฉยงก็พุ่งพรวดขึ้นจากเก้าอี้
“แว้ก!!!”
“เฮ้ย!!!”
“กรี๊ดๆๆๆๆๆ!!!”
เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วทั้งออฟฟิศ คนอื่นที่นั่งอยู่รอบๆ ห่าวฉยงร้องลั่นขึ้นทีละคน ก่อนเสียงร้องจะกระจายออกไปโดยมีห่าวฉยงเป็นศูนย์กลาง
เผยเชียนเวียนหัว
เขาเกือบจะนึกว่ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับพนักงาน
แต่ก็ได้ยิงเสียงตะโกนด่าขึ้นก่อน пᴏᴠᴇʟɢu.ᴄoᴍ
“โอ๊ย ใครกรี๊ดอีกแล้วเนี่ย!”
“ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าใครกรี๊ดเป็นหมา!”
“ใจเย็นหน่อยสิ ถ้ากรี๊ดอีก ฉันจะไม่มีสมาธิเล่น…”
ห่าวฉยงหน้าเสีย “อย่าโทษกันสิ ผมก็เล่นดีๆ ของผม แต่ไม่รู้ใครมันมาแตะไหล่ จะให้… อ้าว บอสเผย สวัสดีครับบอสเผย!”
ทุกคนรีบถอดหูฟังแล้วหันไปมอง
เผยเชียนรู้สึกไม่ค่อยดีมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ภาพในตอนนี้ทำเอาขนหัวลุกขึ้นมาเลยทีเดียว
ออฟฟิศมืดสนิท จอคอมพิวเตอร์นับสิบเครื่องส่องแสงสีฟ้าจางๆ
ด้านหน้าจอเป็นเงาหัวคน ตอนแรกเงาเหล่านั้นจับจ้องอยู่ตรงหน้าจอ แต่พอได้ยินคำว่า ‘บอสเผย’ ทุกคนก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว…
สยองโคตร!
เผยเชียนรีบคลำหาสวิตช์ไฟ จากนั้นก็กดเปิด
พอไฟสว่างขึ้น บรรยากาศชวนหลอนก็หายไป
“ทำอะไรกันอยู่… ทำไมเอาม่านลงทั้งๆ ที่ยังสว่างอยู่…” เผยเชียนทำตัวไม่ถูก
ห่าวฉยงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองตกใจบอสเผย เขารีบอธิบายอย่างขัดเขิน “ขอโทษครับบอสเผย ผู้อำนวยการหลินให้เราปิดไฟ จะได้เล่นเกมสยองขวัญได้อินขึ้น”
เผยเชียน “…มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ”
ห่าวฉยงเกาหัวพร้อมยิ้มแหยๆ “ช่วยไม่ได้ครับบอส พวกผมไม่มีใครมีประสบการณ์เรื่องเกมสยองขวัญเลย ผู้อำนวยการหลินบอกว่างานนี้ห้ามพลาด ต้องทำเต็มที่”
เผยเชียนรู้สึกสงสารพวกเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
แค่จะทำเกมสยองขวัญต้องมานั่งกลัวตัวสั่นกันขนาดนี้เลย
ห่าวฉยงพูดต่อ “ผู้อำนวยการหลินบอกให้พวกเราเรียนรู้จากแนวทาง ‘ทรมานตัวเองก่อนค่อยไปทรมานคนอื่น’ ของบอสเผย บอสต้องพยายามหนักมากกว่าสร้างเกมกลับใจคือฟากฝั่งขึ้นมาได้ ถือเป็นแรงบันดาลใจของพวกเราเลยครับ!”
เผยเชียน “…”
เลิกพูดถึงเกมกลับใจคือฟากฝั่งได้แล้ว ฉันไม่อยากนึกถึงประสบการณ์เจ็บช้ำอีก!
ผู้อำนวยการหลินเข้าใจฉันผิด! เข้าใจผิดแบบโคตรๆ!
พอพูดเรื่องนี้แล้วเผยเชียนก็รู้สึกสงสารพวกเขามากขึ้น
“พวกคุณทำงานกันหนักมาก เดี๋ยวผมให้เงินคนละหนึ่งพันหยวนเป็นค่าชดเชยสำหรับการโดนทรมานจิตใจ…”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังโห่ร้องขอบคุณ เผยเชียนก็เดินเข้าไปในห้องประชุม
โปรเจ็กเตอร์ไม่ได้ใช้งาน มีแค่แบบร่างหนึ่งฉบับ
ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วหลังจากเผยเชียนมอบหมายให้ฉางหยางเกมส์ทำเกมสยองขวัญ ถือว่าพวกเขามีเวลาเหลือเฟือในการเขียนแบบร่าง
แต่ก็ต้องไม่ลืมว่าพนักงานฉางหยางเกมส์ไม่เคยทำเกมสยองขวัญมาก่อน ทุกคนหมดเวลาส่วนใหญ่ไปกับการเล่นเกมสยองขวัญเพื่อหาแรงบันดาลใจ ซึ่งหมายความว่าพวกเขามีเวลาออกแบบระบบการเล่นและวางเนื้อเรื่องไม่มากนัก
แบบร่างมีแค่ข้อมูลคร่าวๆ แต่หลังจากอ่านดูเผยเชียนก็พบว่ามันเป็นไปในทิศทางที่ถูกต้อง
เขาไม่กล้าการันตีว่าเกมนี้จะรุ่งหรือเปล่า แต่ถ้าพัฒนาตามทิศทางนี้ต้องทำกำไรได้บ้างแน่ๆ
เผยเชียนต้องหาทางแก้
เยว่จือโจวดูจะมั่นใจกับแบบร่างของตัวเองอย่างเห็นได้ชัด “บอสเผยครับ ขอผมอธิบายแนวคิดของเราตอนนี้ให้ฟังคร่าวๆ นะครับ
“อย่างแรกเราตั้งใจว่าจะสร้างเป็นเกมสแตนด์อโลนที่มีเนื้อเรื่อง
“ตีมหลักของเกมจะใช้ภูตผีปีศาจฝั่งตะวันออก เพราะเราคิดว่าเป็นองค์ประกอบที่น่ากลัวที่สุด
“อย่างสุดท้ายเราคิดว่าจะไม่ให้อาวุธผู้เล่น ความรู้สึกอับจนหนทางจะช่วยทำให้ผู้เล่นรู้สึกกลัวมากขึ้น”
เผยเชียนเงียบไปครู่หนึ่ง
ฟังดูเป็นไอเดียที่ดีทีเดียว
เกมสยองขวัญที่ประสบความสำเร็จสองสามเกมผุดขึ้นในหัวของเผยเชียน
ถึงกลุ่มผู้เล่นเกมสยองขวัญจะเป็นวงแคบๆ แต่พวกเขาก็น่าจะทำกำไรได้มากถ้าเกมมีกระแสตอบรับดี
อีกอย่างฉางหยางเกมส์จะได้เงินทุนสำหรับพัฒนาเกมนี้สามสิบล้านหยวน ถ้าทุ่มเงินทั้งหมดไปกับการพัฒนาเกม องค์ประกอบต่างๆ ต้องออกมาน่ากลัวมากแน่ๆ
เกมต้องทำกำไรได้แน่นอน
ปล่อยไปไม่ได้!
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า “ธรรมดาเกินไป”
หลินหวานที่ฟังอยู่เงียบๆ มาตลอดดูจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะตอบแบบนี้
บอสเผยมีไอเดียล้ำๆ ตลอด แบบร่างธรรมดาแบบนี้ไม่มีทางผ่านหรอก!
เยว่จือโจวกับหวังเสี่ยวปินรีบหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาเตรียมจด
เผยเชียนอ่านรายละเอียดในแบบร่าง จากนั้นก็เริ่มปรับแก้
“ทำไมเกมสยองขวัญต้องมีเนื้อเรื่องด้วย ตัดออก
“เกมสยองขวัญแบบสแตนด์อโลนมีเยอะแล้ว ทำเป็นเกมมัลติเพลเยอร์แทน
“ทำไมต้องใช้ภูตผีปีศาจ เราเชื่อในวิทยาศาสตร์ ตัดภูตผีออก เต็มที่ให้ใส่คนสติไม่ดีได้
“ห้ามใส่พวกสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์หรือวิญญาณอาฆาต
“เรื่องอาวุธ…”
พอถึงตรงนี้เผยเชียนก็เริ่มลังเล
เรื่องนี้จัดการไม่ง่ายเลย
ถ้าไม่มีระบบอาวุธก็จะกลายเป็นเกม Outlast
แต่ถ้าใส่อาวุธเข้ามาก็จะกลายเป็นเกม Resident Evil
เกมแรกน่ากลัวและทำให้อินสุดๆ ส่วนเกมที่สองง่ายกับพวกชอบสปีดรัน แต่ก็สร้างฐานแฟนคลับได้ดี
ไม่มีวิธีไหนผิด แต่ถ้าทำแล้วออกมาดี เกมของพวกเขาก็จะทำกำไรได้
แสดงว่าเผยเชียนต้องเลือกแบบที่สาม
“สร้างระบบอาวุธ แต่จำกัดความหลากหลายและพลังโจมตี
“อาวุธที่ดีที่สุดควรเป็นปืนพก
“โอเค จัดการตามแนวทางนี้”
เผยเชียนเลือกเจอกันครึ่งทางเพื่อให้เกมไปไม่สุด เกมจะมีระบบอาวุธ แต่ระบบอาวุธที่มีกลับใช้การไม่ได้
เยว่จือโจวกับหวังเสี่ยวปินจดตามที่เผยเชียนบอกก่อนจะหันมองหน้ากัน
ซวยแล้ว สิ่งที่พวกเขาออกแบบมาใช้การไม่ได้สักอย่าง บอสเผยปัดตกทุกไอเดีย…
