“อ้าว เสี่ยวเฉิน….นั่นมันของที่เจ้ากลุ่มเด็กซานลู่จื่อช่วยกันทำนี่ ดูดีทีเดียวนะ”
“ใช่แล้ว พี่หญิงเจ็ด พวกเขาช่วยข้าได้มากเลย” เย่หวูเฉินยิ้มตอบ
“โอ้ เสี่ยวเฉิน ร่างกายรู้สึกดีขึ้นบ้างรึยัง? แล้วนี่จะไปไหนเหรอ?”
“ลุงอ้วนใหญ่ ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก พอดีเพิ่งได้เก้าลี้ล้อเข็นตัวนี้มา ข้ากับเสวี่ยเอ๋อร์เลยจะไปเดินเล่นกัน”
“พี่หวูเฉิน รู้สึกนั่งสบายดีไหม? พี่สาว ให้ข้าช่วยท่านเข็นสักพักนะ” เด็กหญิงวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับจอบอันเล็ก
“ขอบคุณมากน้องหญิงเล็ก ให้พี่เสวี่ยเอ๋อร์ของเจ้าเข็นแหละดีแล้ว มานี่สิข้ามีขนมหวานมาด้วย” เย่หวูเฉินเอาขนมหวานสองชิ้นออกมาจากแหวนเทพกระบี่
“ว้าว! ขอบคุณพี่หวูเฉิน” เด็กหญิงรับขนมหวานและวิ่งออกไปอย่างมีความสุข
ไม่ว่าเย่หวูเฉินจะไปที่ใด ผู้คนล้วนทักทายเขาด้วยความกระตือรือร้น แต่ละคนสนิทสนมคุ้นเคยต่อกัน โดยเฉพาะต่อเย่หวูเฉินที่พึ่งมาใหม่ พวกเขามอบความอบอุ่นไร้ผู้ใดเมินเฉย หนิงเสวี่ยดันล้อเข็นของเย่หวูเฉินตรงไปทางใต้ ยิ่งห่างจากที่อยู่อาศัยก็ยิ่งมีผู้คนน้อยลง
“ท่านพี่ ข้าชอบที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว” หนิงเสวี่ยกล่าวออกมาจากใจ นางดันล้อเข็นของพี่ชายมาพักใหญ่ แต่ก็ยังไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย
“ข้าก็ชอบที่นี่เช่นกัน” เย่หวูเฉินกล่าวยิ้มแย้ม สายตามองตรงไปเบื้องหน้า ทว่าเขาลอบกล่าวอยู่ในใจ ‘แต่ที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับข้า และไม่ใช่สถานที่ของข้าด้วย’
“ที่นี่มีแต่คนดี ไม่มีคนเลว เป็นที่ๆยอดเยี่ยมมากๆ ถ้าหากท่านพี่สามารถหายในเร็ววัน ข้าคงกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก” หนิงเสวี่ยกล่าวอย่างมีชีวิตชีวา
ที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับเขา แต่ทว่าคงไม่มีสถานที่ใดในโลกที่เหมาะกับหนิงเสวี่ยเท่าที่นี่ เพื่อหนิงเสวี่ยแล้ว เขาเคยคิดละทิ้งทุกสิ่งอยู่หลายครั้ง และอยู่กับนางที่นี่ตลอดไป หากแต่ไม่ว่าครั้งใดที่เขาเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้นมา ความรู้สึกในใจจะพลันดิ้นรนขัดขืน เลือดเนื้อและกระดูกในร่างบอกเขาว่า ชีวิตของเขาไม่อาจหยุดอยู่เพียงที่แห่งนี้ได้
“วางใจเถอะ ข้าจะต้องหายดี ตกจากที่สูงเสียดฟ้ายังไม่อาจสังหารข้าได้ การถอยหลังนับหนึ่งก็แค่เพียงชั่วคราว” เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวกับนาง “ตรงนี้เลี้ยวซ้าย”
หนิงเสวี่ยไม่ถามให้มากความ นางปรับทิศทางด้วยความงุ่มง่าม จากนั้นดันล้อเข็นตรงไปยังทิศทางด้านซ้าย
บริเวณนี้เต็มไปด้วยต้นไม้และแมลงทุกแห่งหน ต้นไม้ทั้งหมดล้วนเก่าแก่และต้นใหญ่ มันสูงชะลูดขึ้นเสียดฟ้า พวกเขาเดินมาสักพักก็เจอสัตว์แปลกคล้ายหมาป่าสองตัว พวกมันมีคมเขี้ยวดูน่ากลัว แต่ทันทีที่พวกมันเห็นพวกเขา พวกมันวิ่งหนีสุดชีวิตโดยไม่ลังเล ไม่มีเหลียวหลังกลับมามอง เย่หวูเฉินไม่แปลกใจใดๆ ใช่ว่าเป็นเพราะพวกมันขี้ขลาด หากแต่ในโลกแห่งนี้ “มนุษย์” นั้นน่าหวาดสะพรึง เป็นเวลานานแล้วที่พวกมันจะวิ่งหนีทันทีที่เห็นมนุษย์ ฝังลึกเป็นสัญชาตญาณราวกับหนูเจอแมว
เสียงย่ำเท้า “กรอบแกรบ” ดังมาจากเบื้องหน้า ร่างเพรียวบางของหญิงสาวงดงามถือมวยผมเดินตรงมา ทันทีที่เห็นเย่หวูเฉิน นางตกใจไปชั่วขณะ หยุดยืนจังงังอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน
“พี่หญิงเสี่ยวหัว” หนิงเสวี่ยหยุดยืนและทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“น้องหญิงเสี่ยวหัว เจ้ามาที่นี่ได้ไงเหรอ?” เย่หวูเฉินมองนาง พลางถามด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเป็นภูเขา , ธารน้ำ , หรืออากาศก็ดี ต่างล้วนไร้ราคี ดังนั้นหญิงสาวในโลกแห่งนี้ สามารถชื่นชมทุกสิ่งได้อย่างฉ่ำใจ
หญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหัวก้มศีรษะตอบ ใบหน้าฝาดแดงและก้าวมาครึ่งก้าว นางกล่าว “พี่หวูเฉินและน้องหนิงเสวี่ย พวกท่านจะไปไหนเหรอ?”
“ข้าจะไปเล่นกับท่านพี่ข้างหน้านี้” หนิงเสวี่ยชี้ไปเบื้องหน้า
ใบหน้าของเสี่ยวหัวยิ่งแดงลามขึ้น นางก้มศีรษะลงต่ำและวิ่งหนีออกไป หนิงเสวี่ยมองดูงุนงง
“ท่านพี่ ข้าพูดอะไรผิดไป?” หนิงเสวี่ยเอื้อนเอ่ยด้วยปากเล็กๆ นางกังวลเล็กน้อย
“ไม่ผิดหรอก”
“แล้วทำไมพี่เสี่ยวหัวถึง….”
“ไม่ใช่เพราะเจ้าแต่เป็นเพราะข้า” เย่หวูเฉินยังยิ้มไม่เปลี่ยนขณะกล่าว “เสื้อผ้าของนางเปียกเล็กน้อย ผมของนางยังเปียกชุ่มอยู่ ใบหน้าของนางเป็นสีแดงเรื่อ นางเพิ่งอาบน้ำมา สถานที่เบื้องหน้าสมควรเป็นทะเลสาบขนาดเล็ก”
พอพูดจบเย่หวูเฉินพลันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ไม่ว่าเขาจะคิดเท่าไรก็ไม่พบคำตอบ
“อย่างนี้นี่เอง มิน่าพี่เสี่ยวหัวถึงได้อายแบบนั้น…. ท่านพี่ ข้าอยากอาบน้ำที่นั่นด้วย ไปกันนะ?” หนิงเสวี่ยไม่ได้เปียกน้ำมาหลายวัน พอคิดถึงทะเลสาบที่มีน้ำใสเย็น ในใจจึงไม่อาจอดทนรอ
“อื้ม ตกลง!”
อีกด้านหนึ่ง เสี่ยวหัวที่วิ่งมาได้ครู่หนึ่งเพิ่งจะสงบหัวใจที่เต้นรัวลงได้บ้าง นางกุมหน้าที่ร้อนผ่าวและกล่าวกับตัวเอง “เขามาที่นี่ได้ยังไง…. ข้าเกือบถูกเห็นเข้าแล้ว…. น้องซื่อหยาก็ยังอยู่ที่นั่นด้วย ข้าจะทำยังไงดี….”
เย่หวูเฉินและหนิงเสวี่ยเดินตรงไปเป็นเวลานาน พวกเขาเริ่มมองเห็นประกายน้ำอยู่เบื้องหน้า พื้นดินบริเวณนี้ราบเรียบและชื้นแฉะ ทะเลสาบเล็กๆพลันปรากฎอยู่กลางป่าทึบ มันถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้น้อยใหญ่
“ว้าว! ข้าเห็นแล้ว เป็นทะเลสาบจริงๆด้วย” หนิงเสวี่ยสีหน้าตื่นเต้น นางดันล้อเข็นของเย่หวูเฉินตรงไป ในใจอยากกระโดดลงน้ำ
“เดี๋ยวก่อน” เย่หวูเฉินรีบยกมือขึ้นหยุดนาง เพราะว่าทันใดนั้นเขาเห็นชุดของหญิงสาวห้อยอยู่บนต้นไม้ ในหูได้ยินเสียงตีน้ำเบาๆ
หากแต่เย่หวูเฉินหยุดนางช้าเกินไป หนิงเสวี่ยดันเขาไปข้างหน้าได้ระยะหนึ่งก่อนที่จะหยุดลง นางมองเขาด้วยความสงสัย ตอนนี้เหลือต้นไม้ไม่มากที่บังสายตา ทะเลสาบเกือบทั้งผืนปรากฎต่อหน้า เย่หวูเฉินมองเห็นสาวน้อยซื่อหยาที่หันร่างมาพอดี
“…..มีปัญหาแล้ว” เย่หวูเฉินรีบแหงนหน้าชมใบไม้เหนือศีรษะ หากหญิงสาวโผล่มาเพียงใบหน้าคงไม่มีปัญหามากนัก แต่ทว่า….ที่อกของนางดันมีสองยอดปทุมแดงและเขาได้เห็นเข้าแล้ว
“กรี๊ดดด…..”
แน่นอนตอนนี้มีเสียงกรีดร้องแหลมเสียดในหูของเย่หวูเฉิน จากนั้นหญิงสาวมุดร่างลงน้ำเสียงดัง “จ๋อม”
“ทะ ทะ ท่าน…. ท่านเป็นใคร!” หญิงสาวตกใจอย่างเห็นได้ชัด นางกล่าวตะกุกตะกัก น้ำเสียงของนางไพเราะเสนาะหู ทั้งยังกระตุ้นกำหนัด ชายที่อยู่เบื้องหน้าทำให้นางตกใจกลัว โดยเฉพาะนางไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน
“เสวี่ยเอ๋อร์ พวกเรากลับกันก่อน” เย่หวูเฉินหลับตาลง กล่าวอย่างช่วยไม่ได้
หนิงเสวี่ยรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจสร้างปัญหา นางรีบดันล้อเข็นไปอีกทาง ทันใดนั้นหญิงสาวส่งเสียงตะโกนมา “ข้ารู้แล้ว ท่านคือคนจากโลกภายนอกที่ทุกคนพูดถึง!”
“ข้าเอาเปรียบเจ้าแล้วน้องหญิง แต่ข้าไม่ได้มีเจตนาล่วงเกิน หลังจากกลับไปข้าจะขอโทษเจ้าอีกครั้ง” เย่หวูเฉินตะโกนกลับเสียงอ่อย เขาเข้าใจท่าทีของเสี่ยวหัวเมื่อครู่ในที่สุด ที่แห่งนี้สมควรเป็นสถานที่อาบน้ำสำหรับสตรี
“เฮ้! ท่านห้ามไปไหนนะ!” เมื่อเห็นเขากำลังจะจากไป หญิงสาวยิ่งตะโกนดังขึ้น
เย่หวูเฉินหันศีรษะมาและกล่าวกับหญิงสาวที่กระวีกระวาดขึ้นจากน้ำ “น้องหญิงต้องการอะไรจากข้าหรือ?”
“จบกัน มีปัญหาเพิ่มแล้ว” เย่หวูเฉินหันมาพบกับสิ่งที่ไม่ควรจะเจอ เขารีบเบือนศีรษะหลบ ในหูได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวคนเดิม “กรี๊ด~~อย่า….อย่ามองมาทางนี้….ห้ามไปไหน!”
เย่หวูเฉินนั่งง่อยอยู่ตรงนั้น มีเสียงขึ้นจากน้ำเร็วไว ตามติดด้วยเสียงใส่เสื้อผ้ารวดเร็ว
“ท่านพี่ ทำยังไงดี ดูเหมือนพี่สาวคนนี้จะโกรธแล้ว” หนิงเสวี่ยกระซิบเสียงเบา ถามเขาด้วยความกังวล
“นางโกรธแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่นางสงสัยเกี่ยวกับตัวข้ามากกว่า” เย่หวูเฉินตบหลังมือน้อยๆของนางเบาๆ กล่าวด้วนน้ำเสียงอับจน
“เอ๋? สงสัยงั้นเหรอ?”
“โลกแห่งนี้เล็กเกินไป เพียงไม่นานทุกคนก็รู้จักกันหมด และรู้จักทุกซอกมุมของดินแดน ดังนั้นสำหรับคนที่นี่ “สิ่งแปลกใหม่” นั้นยากจะปรากฎ เมื่อพวกเรามาถึงได้สร้างแรงสะเทือนครั้งใหญ่ ข้าเดาว่าหลายวันที่ผ่านมา พวกเขาคุยเรื่องของพวกเราเป็นส่วนมาก พวกเขามีความใคร่รู้เหมือนเด็ก และปรารถนาได้ฟังเรื่องราวดุจเทพนิยาย….” เย่หวูเฉินหยุดกล่าว “อีกเดี๋ยว ข้าจะมีปัญหาอีกแล้ว”
หญิงสาวนางนี้ ทำให้สีหน้าและแววตาของเย่หวูเฉินเปลี่ยนไป ด้วยน้ำเสียงและคำกล่าวสั้นๆของนาง ก็พอจะบอกถึงอุปนิสัยของนางได้ หากเป็นหญิงสาวทั่วๆไป เมื่อรู้ตัวว่าถูกแอบมองขณะอาบน้ำ สิ่งแรกที่พวกนางจะทำคือปิดบังร่างกาย จากนั้นไล่คนที่แอบดูให้อยู่ออกห่าง พวกนางย่อมอึดอัดคับใจด้วยถูกเอาเปรียบ ทว่าหญิงสาวผู้นี้กลับไม่ได้ทำในสิ่งเดียวกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือและหนีไปจากหญิงสาวเช่นนี้
“ปัญหาเหรอ? ไม่นะ ทุกคนที่นี่เป็นคนดี นางจะต้องให้อภัยท่านพี่แน่” หนิงเสวี่ยเริ่มกังวลด้วยอีกคน
สิ่งที่เรียกว่า “ปัญหา” จากปากของเย่หวูเฉิน ไม่ใช่สิ่งเดียวกับที่หนิงเสวี่ยคิดเอาไว้ เขากล่าว “นางสมควรเป็นน้องสาวของพี่หญิงเอ้อหยาของเจ้า , ซื่อหยา”
เย่หวูเฉินเพิ่งพูดจบ ศีรษะก็พลันรู้สึกมีลมพัดผ่าน ร่างของหญิงสาวหมุนตัวงดงามลงมาจากอากาศ ลงยืนบนพื้นอยู่ตรงหน้าของเขา ม่านตานางหรี่ลงเล็กน้อย ปากโค้งยิ้มบาง “ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้าคือซื่อหยา?”
ด้วยความเร่งร้อนของเมื่อครู่ เย่หวูเฉินจึงไม่ทันมองนางถนัดตา ตอนนี้เขาได้เห็นภาพของหญิงสาวเต็มตัว ใบหน้าอ่อนละมุน เรือนร่างบอบบางแผ่กลิ่นอายอันน่าหลงใหล นางดูราวอายุ 15-16 ปี สัดส่วนโค้งนูนของร่างกายถูกคลุมไม่มิดชิดเพราะความเร่งรีบ ลำคอขาวยาวระหงส์ ส่งเสน่ห์เย้ายวนจนเหนือบรรยาย ทั่วร่างกายยังเปียกชื้น รอยน้ำแนบร่างทุกส่วนสัด เส้นผมสีดำขลับย้อยสยายบังอกซ้าย เท้าเปลือยเปล่าราวหยกเนียน
