ครั้งหนึ่งเหมยเหยียนไป๋เคยเหิมเกริม อยากสั่งสอนซูอี้ให้เข้าใจว่าการสอนจระเข้ว่ายน้ำเป็นเช่นไร
ทว่ายามนี้ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว รู้สึกอับอายและโกรธเคืองทั่วกาย
จะมีสิ่งใดน่าอับอายไปกว่าถูกตบหน้าบ้าง?
ใช่แล้ว เขาเอาหน้าไปปะทะฝ่ามือซ้ำ ๆ!
ยามนี้ สายตาของผู้อื่นที่มองมายังเหมยเหยียนไป๋ได้เปลี่ยนแปรไป
เฟิงจื่อตูโมโหเสียจนกัดฟันกรอด อยากสังหารเจ้าคนปากมากนี่ บอกว่าตนเองวิเศษวิโสและทำเพียงหัวเราะเยาะผู้อื่น?
เฉียนอวิ๋น เนี่ยหลี และโต้วโค่วเองก็เต็มไปด้วยความเคืองแค้นเช่นกัน
ทายาทผู้ทรงเกียรติแห่งตระกูลเหมย มีดีเพียงเท่านี้จริงหรือ?
ตู้ม!
ค่ายกลกู่คำราม ฟ้าดินแปรสีสัน
“ไป!”
เหมยเหยียนไป๋ไม่กล้าลังเล เขาโบกธงเล็กสีเหลืองและเตรียมนำพรรคพวกหนี
ฉัวะ!
ปราณดาบที่ก่อตัวจากพลังต้องห้ามฟาดฟันแหวกท้องฟ้า
ธงเล็กสีเหลืองในมือเหมยเหยียนไป๋ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ
สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนแปร รีบเรียกใช้ค้อนทลายพันธนาการทั้งสิบสองทันที
พริบตาต่อมา ด้วยห่าฝนปราณดาบซึ่งสร้างจากพลังต้องห้ามโปรยปรายจากฟ้า ค้อนทลายพันธนาการทั้งสิบสองจึงต่างถูกบดขยี้หายไปทีละหนึ่งหรือสองดั่งสร้างจากกระดาษ
“บัดซบ!”
ดวงตาของเหมยเหยียนไป๋แทบเหลือกถลน โบกสะบัดแขนเสื้อ
ฟิ้ว!
ยันต์นับร้อย ๆ อันที่มีรูปทรงต่างกันทะยานหวือ แต่ละชิ้นต่างมีอิทธิฤทธิ์วิเศษอัศจรรย์
ทว่าภายใต้อำานาจบดขยี้ของค่ายกล ยันต์เหล่านี้ในที่สุดก็ดูจะทานไม่ไหว
ในพริบตา พวกมันก็ถูกทำลายสิ้น
เมื่อถึงจุดนี้ เฉียนอวิ๋นและพวกต่างลนลาน
ใครเล่าจะไม่เห็นว่าความสำเร็จด้านยันต์กลไกของเหมยเหยียนไป๋ รวมถึงสมบัติล้ำค่าที่เขาถือครองยังยากจะต่อกรกับค่ายกลใหญ่ตรงหน้านี้?
“ทุกท่าน หากไม่งัดไพ่ตายกันออกมา เราจะถูกฝังที่นี่!”
เฟิงจื่อตูหน้าคล้ำ
“ได้!”
ดวงตาของเฉียนอวิ๋นทอประกายไร้ปรานี จากนั้นเขาจึงอ้าปากถ่ม
เคร้ง!
ลำแสงสีครามเย็นเยียบพุ่งออกมา เปลี่ยนเป็นมีดบินสามชุ่น
ด้ามมีดสลักอักษรเล็กจิ๋วไว้ว่า ‘บัญชาฟ้าคราม’
มีดบินบัญชาฟ้าคราม อาวุธไม้ตายสังหารก้นหีบของเฉียนอวิ๋นคือศาสตราปีศาจโบราณ หล่อหลอมขึ้นมาโดยใช้แก่นกระดูกมหาปีศาจในขอบเขตวงล้อวิญญาณ คมกริบร้ายกาจดั่งพญาปีศาจ
ด้วยหนึ่งมีด การสังหารบุคคลในวิถีวิญญาณนั้นง่ายราวตัดกระดาษ!
“ไป!”
เฉียนอวิ๋นออกคำสั่ง
มีดบินสามชุ่นทะยานแหวกนภา ฟาดฟันปราณมีดครามยาวสิบจั้งเป็นอักษร ‘บงการ’ ซึ่งงดงามตระการตาไร้ใดเทียบ
ดวงตาของทุกผู้รู้สึกเจ็บแปลบ หัวใจสั่นสะท้าน
ความดุร้ายของมีดบินสีครามนี้ทำให้พวกเขาสั่นสะท้าน คิดได้ทันทีว่าสิ่งนี้ต้องมีที่มาอันยิ่งใหญ่!
เปรี้ยง!
ปราณมีดครามสิบจั้งฟันไขว้กัน สร้างแรงกระเพื่อมรุนแรงต่อค่ายกลที่ปกคลุมทั่วทิศ
ผู้คนลิงโลด
ทว่ายามนี้ แพรทองผืนหนึ่งพลันกวาดเข้าหา และจากการบิดพลิ้วเล็กน้อยกลางอากาศ มันก็รัดพันมีดบินบัญชาฟ้าครามยาวสามชุ่นนั่นไว้
จากนั้นแสงสีทองก็วาบกะพริบ แพรทองและมีดบินบัญชาฟ้าครามหายเข้าสู่ค่ายกล
“นี่มัน…”
ฝูงชนชะงักนิ่ง
“บัดซบ มีดบินบัญชาฟ้าครามของข้า!!”
เฉียนอวิ๋นคำรามตาถลน
สมบัติของเขาถูกชิงหายไปในพริบตา ทำให้เขาไม่อาจตั้งตัวติดเมื่อมีปฏิกิริยา หัวใจของเขาก็หลั่งเลือด
มูลค่าของมีดบินบัญชาฟ้าครามนี้สูงส่งยิ่ง ที่ผู้อาวุโสในตระกูลของเฉียนอวิ๋นยอมยกสมบัติชิ้นนี้ให้เขา นั่นก็เพราะเฉียนอวิ๋นกำลังจะเหยียบย่างสู่วิถีวิญญาณรอมร่อ ถึงครานั้น เขาจะสามารถหล่อหลอมสมบัติชิ้นนี้ เปลี่ยนมันเป็นจิตวิญญาณสมบัติคู่ชีพของตนได้โดยสมบูรณ์
ทว่าใครเล่าจะคิดว่ามันจะถูกชิงหายลับสู่อากาศธาตุเสียยามนี้!
“แพรทองเมื่อครู่ดูจะเป็นหนึ่งในเก้าสมบัติอสูรของตระกูลหวนเผ่ามาร แพรตรึงวิญญาณ…”
ใบหน้างามของโต้วโค่วแปรเปลี่ยน
แพรตรึงวิญญาณ!
สมบัติอันเหลือเชื่อ หากใช้โจมตี มันจะสามารถฉุดรั้งปราบปรามสมบัติวิญญาณในระดับเดียวกันได้อย่างง่ายดาย
“หากเป็นแพรตรึงวิญญาณของตระกูลหวนจริง เหตุไฉนจึงอยู่ในมือซูอี้ได้? หรือซูอี้ในอดีตเคยไล่ล่าบุคคลระดับสูงของตระกูลหวน?”
เนี่ยหลีขมวดคิ้ว
แม้การคาดเดาเหตุผลจะเป็นไปไม่ได้ ภาพตรงหน้าก็ยังทำให้หัวใจของทุกผู้สับสน
สถานการณ์ยามนี้ของพวกเขาสามารถกล่าวได้ว่าหนีเสือปะจระเข้ ไม่เพียงถูกกักขังในค่ายกล พวกเขายังต้องคอยระวังตนจากการถูกสังหารในพริบตาเสมอ
“ขอข้าลองหน่อย”
เนี่ยหลีกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม
เขาชักกระบี่สีเลือดที่หลังออกมา
ใบกระบี่นี้ดูราวกับเลือด ดุดันดั่งอสุรกายและให้ความรู้สึกกดดันและจารึกโองการสีดำอันแปลกประหลาดและลึกลับไว้บนนั้น
กระบี่เปรมโลหิตทมิฬ!
สมบัติปรภพแห่งวิถีวิญญาณโบราณ
เมื่อกระบี่ขึ้นมือ ในแววตาของเนี่ยหลีก็ปรากฏความกลัว เขาพูดอย่างจริงจึง “ขอบรรพชนปรากฏวิญญาณ ช่วยผู้น้อยเนี่ยหลีทะลวงค่ายกลนี้ด้วย!”
ภายใต้สายตาตกตะลึงทุกคู่ กระบี่เปรมโลหิตทมิฬระเบิดแสงสีเลือดออกสู่นภา และภาพฉายภาพหนึ่งก็อุบัติจากแสงสีเลือดนั้น
เขาเป็นชายชราร่างผอมบางที่สวมอาภรณ์โลหิต ร่างเปี่ยมบรรยากาศแห่งภูตผี หมอกควันกระจาย แผ่อำนาจอันน่ากลัวน่าเกรงขาม
ราวกับวิญญาณแค้นไร้ผู้เปรียบซึ่งพวยพุ่งออกจากอเวจี
“จิตดั้งเดิมของผู้ฝึกผีในขอบเขตสยายวิญญาณ!”
เฟิงจื่อตูสูดหายใจหนาวเยือก
เขาไม่เคยคาดฝันว่าไพ่ตายในมือเนี่ยหลีจะแข็งแกร่งเพียงนี้!
ใบหน้าของผู้อื่นต่างก็ดูพิกล
ยามเมื่อพวกเขามายังเกาะเซียนพระสุเมรุในครานี้ พวกเขาต่างตระเตรียมไม้ตายก้นหีบไว้ ทว่าไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเนี่ยหลีจะมีจิตดั้งเดิมของชายชราผู้น่ากลัวเพียงนี้อยู่
“ก็แค่ค่ายกล ดูเถิดว่าตาเฒ่าผู้นี้จะเปิดทางรอดให้เจ้าเช่นไร!”
ชายชราอาภรณ์โลหิตท่ามกลางเลือดอันพลุ่งพล่านกล่าวเบา ๆ อย่างถือตน
ชายแขนเสื้อสะบัดโบก กระบี่เปรมโลหิตทมิฬส่งเสียงครวญกังวาน ตกลงสู่มือของเขา ก่อนจะฟาดฟันไปเบื้องหน้ากะทันหัน
ชิ้ง!
ปราณกระบี่สีเลือดเจิดจ้าไร้ใดเทียบทะยานสู่ฟ้าพร้อมด้วยบรรยากาศดุดัน
ตู้ม!
ค่ายกลส่งเสียงคำราม มวลอักขระบิดเกลียวดั่งคลื่นขวางไว้เบื้องหน้า หยุดปราณกระบี่อันดุดันร้ายกาจลงกะทันหัน
“ฮึ!”
ชายชราอาภรณ์โลหิตแค่นเสียงอย่างเย็นชา เตรียมลงมืออีกครั้ง
ชิ้ง!
ทันใดนั้น คันฉ่องสมบัติทองสำริดบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า
คันฉ่องสมบัติบานนี้กระจ่างใส มีสัณฐานกลม และเมื่อมันอุบัติขึ้นจากอากาศธาตุ นัยน์ตาสีชาดพลันเบิกขึ้นบนพื้นผิวคันฉ่องสมบัติ มันจับจ้องมาอย่างเฉยเมย เย็นชาและน่ากลัวราวปีศาจจากนรก
แทบจะในขณะเดียวกัน นัยน์ตาสีชาดก็พุ่งลำแสงประหลาดสีเลือดออกมาปะทะกับชายชราอาภรณ์โลหิตซึ่งอยู่ห่างออกไปด้วยความเร็วไม่น่าเชื่อโนเวลกูดอทคoม
ตู้ม!
โลหิตทะลักไหลจากร่างชายชรา เขาชักดิ้นชักงอพลางส่งเสียงครวญอย่างเจ็บปวด จิตดั้งเดิมนี้แสดงสัญญาณพังทลายจาง ๆ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการโจมตีหนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก และมันทำให้จิตดั้งเดิมของผู้ฝึกผีตนนี้เสียหายหนัก!
“บัดซบ นี่มัน ‘คันฉ่องสมบัติกลืนวิญญาณ’ ของตระกูลหวน!”
ชายชราในอาภรณ์โลหิตสีหน้าซีดขาวอย่างหวาดกลัว และพุ่งหนีไปซ่อนในกระบี่เปรมโลหิตทมิฬทันที เขากลัวเสียจนไม่กล้าปรากฏกายขึ้นอีก
ภาพนี้ช่างดูน่าขัน
ก่อนหน้านี้เขายังดูเย่อหยิ่งไม่ไว้หน้าผู้ใด ไม่เห็นค่ายกลตรงหน้าในสายตาอยู่เลย
ทว่าเมื่อถูกโจมตีเพียงหน ก็ตกใจกลัวหัวหดเสียแล้ว…
“คันฉ่องสมบัติกลืนวิญญาณ…”
เนี่ยหลีหน้าซีด เปี่ยมด้วยโทสะ
ชายชราในอาภรณ์โลหิตผู้นี้คือผู้ช่วยรายใหญ่ที่สุดของเขา และยังเป็นอำนาจเสริมความกล้าที่ทำให้เขากล้าท้าทายซูอี้ในครานี้
ทว่าใครเล่าจะคิดว่าชายชราอาภรณ์โลหิตผู้นี้จะถูกปราบลงในการประมือเพียงหนเดียว!
เมื่อเหมยเหยียนไป๋และคณะเห็นเช่นนี้ สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปจนดูไม่ได้!
แพรตรึงวิญญาณเมื่อครู่ก็นับว่าเหนือความคาดหมายของพวกเขาแล้ว
และคันฉ่องสมบัติกลืนวิญญาณในยามนี้ยิ่งทำให้พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อสายตา สมบัติทรงพลังจากตระกูลหวนเผ่ามารตกสู่มือของซูอี้ตั้งแต่เมื่อใด?
ตู้ม!
โดยไม่ให้เวลาพวกเขาคิดมากนัก ค่ายกลส่งเสียงคำรามและควบแน่นปราณแถวสายหนึ่งขึ้น ฟาดฟันใส่พวกเขาราวห่าฝน
โต้วโค่วกัดฟันสะบัดแขนเสื้อ
กลุ่มแสงพร่างพราวตระการตาทะยานออกมา หากมองใกล้ ๆ จะเห็นพัดขนนกหลากสีหนึ่งเล่ม
เมื่อโต้วโค่วโบกมัน หมอกอันระยิบระยับก็โปรยปรายออกมาจากพัด สร้างเป็นม่านแสงกระเพื่อมหลากสี ขวางกั้นตรงหน้าพวกเขาไว้
พักขนนกตระการสีสัน!
หนึ่งในไพ่ตายช่วยชีวิตของโต้วโค่วซึ่งได้มาจากบรรพชนในขอบเขตสยายวิญญาณของตระกูล บรรจุแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีเอาไว้
เมื่อโบกสะบัด ชั้นแสงศักดิ์สิทธิ์จะแผ่ออกราวระลอกน้ำ สร้างเป็นม่านแสงนาม ‘โล่แสงศักดิ์สิทธิ์เบญจบรรจบ’ ซึ่งสามารถหยุดการโจมตีสุดแรงในขอบเขตสยายวิญญาณได้
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
ปราณดาบแน่นหนาโปรยปรายลงมาราวห่าฝน และเมื่อฟันเข้าใส่โล่แสงศักดิ์สิทธิ์เบญจบรรจบ เสียงกระแทกดังลั่นก็บังเกิด สรรพแสงพร่างพรายเจิดจ้าราวกระแสคลื่น
ท้ายที่สุด ปราณดาบอันหนาแน่นก็ถูกกีดขวางต้านรับไว้ได้
ทว่าก่อนที่จะมีผู้ใดได้ถอนหายใจโล่งอก
ชิ้ง!
เสียงคมมีดครวญดังสนั่น
มีดบินบัญชาฟ้าครามยาวสามชุ่นพุ่งออกมา ฟาดฟันปราณมีดครามยาวสิบจั้งเป็นอักษร ‘บงการ’ เข้าใส่โล่แสงศักดิ์สิทธิ์เบญจบรรจบ
ยามนี้ เฉียนอวิ๋นโกรธเสียจนแทบกระอักเลือด!
นี่มันไพ่ตายของเขาชัด ๆ ทว่าครานี้ซูอี้กลับใช้มันกับพวกเขา!
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
โล่แสงศักดิ์สิทธิ์เบญจบรรจบระเบิดออกหนึ่งชั้น เกิดเป็นพิรุณแสงโปรยปรายกระฉอกไหล
ใบหน้างดงามของโต้วโค่วเปลี่ยนสีหน้าเฉียบพลัน ในยามที่นางกำลังจะโบกพัดขนนกตระการสีสันเพื่อต่อต้าน นางก็เห็นแพรทองตรึงวิญญาณปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุ พันล้อมมันไว้อย่างนุ่มนวล
ริมฝีปากของโต้วโค่วสั่นกระตุกรุนแรง เมื่อข้อมือของนางเจ็บจนทนไม่ได้ พัดขนนกตระการสีสันก็ถูกรัดพันดึงออกไป
“บัดซบ!”
โต้วโค่วกรีดร้อง บันดาลโทสะ พยายามหยุดมันให้เร็วที่สุดเกิดเสียงคำรามจากค่ายกล ปราณดาบคมกริบอุบัติขึ้นจากฟ้า
บีบบังคับให้นางล่าถอย
เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นรวดเร็วนัก และทุกคนก็กำลังง่วนกับการต้านปราณดาบและมีดบินบัญชาฟ้าคราม จึงช้าเกินกว่าจะหยุดมันได้
โต้วโค่วทำได้เพียงมองพัดขนนกสีสันตระการตาของนางถูกชิงไป
นางรู้สึกราวดวงใจถูกคว้านเนื้อ เจ็บปวดเสียจนไม่อาจหายใจ
“พี่เหมย ทำลายค่ายกลนี้ที!!”
เนี่ยหลีตะโกน
ยามนี้ ค่ายกลกำลังคำราม รังสีฆ่าฟันร้ายกาจ พวกเขาทำได้เพียงต้องต่อต้านสุดกำลัง
“ข้า…”
เหมยเหยียนไป๋กล่าวอย่างลังเล อึดอัดแน่นในอก ใบหน้าซีดเซียวยิ่งนัก
เขาหรือจะไม่อยากฝ่าออกไป?
ประเด็นหลักก็คือ พลังของค่ายกลนี้แข็งแกร่งเสียจนเขาไม่อาจกะเทาะมันออกได้เลย…
“ทุกท่าน หากเราไม่รวมพลังไพ่ตายประสาน เราจะถูกฝังที่นี่ถาวร!”
เฟิงจื่อตูคำรามอย่างร้อนใจ
“ข้าก็ใช้ไพ่ตายแล้ว ไม่เห็นจะมีประโยชน์อันใด กลับกัน ซูอี้รังแต่จะฉวยโอกาสปล้นสมบัติเราไปไม่ใช่หรือ?”
เฉียนอวิ๋นก่นด่าอย่างโกรธเคือง
“หากไม่ใช้ไม้ตายก้นหีบ หรือไม่อาจทะลวงออกได้ เราจะออกจากอุปสรรคนี้ได้เช่นไรเล่า?”
โต้วโค่วกรีดเสียง หญิงสาวผู้งดงามทรงเสน่ห์ผู้นี้ลนลานจนสติกระเจิงไปแล้ว นางตระหนักแล้วว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี
ยามนี้ หัวใจของพวกเขาตกไปถึงตาตุ่ม
จริงแท้ ไพ่ตายเหล่านั้นไร้ประโยชน์ และพวกเขาก็ถูกกักในค่ายกล จะออกไปได้เช่นไร?
ในสถานการณ์เช่นนี้ ต่างอันใดกับความสิ้นหวัง?
ยามนี้เสียงหัวเราะอันเฉยเมยดังขึ้นในค่ายกล “อยากมีชีวิตหรือไม่? เช่นนั้นก็ทิ้งสมบัติบนตัวพวกเจ้าเสีย แล้วข้าจะให้ทางรอดกับพวกเจ้า!”
