หลังจากผ่านไปพักหนึ่งเสวียนหนิงก็เอ่ยว่า “อาจารย์ ข้าไม่ต้องการ”
ซูอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เสวียนหนิงพูดต่อ “อาจารย์ ศิษย์ถูกท่านเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเยาว์ ในหัวใจของศิษย์ ท่านไม่ต่างอะไรจากบิดาผู้ให้กำเนิด ดังนั้นแล้วเมื่อเทียบกับเต๋าของศิษย์ที่แหลกพินาศไป ข้าขอเลือกอยู่รับใช้รับฟังคำสั่งอาจารย์เหมือนเมื่อก่อนจะดีกว่า!”
จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและพูดอย่างกระอักกระอ่วน “บางทีอาจารย์อาจจะคิดว่าศิษย์มีความคิดอื่นแอบแฝง แต่ด้วยความสัตย์จริง ศิษย์มองอาจารย์เปรียบเสมือนเทพเจ้าผู้ซึ่งศิษย์ควรปฏิบัติตัวด้วยความยำเกรงและเคารพยิ่ง สิ่งนี้ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนได้”
ซูอี้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ช่างเถอะ”
หัวใจของเสวียนหนิงเริ่มตึงเครียดและพูดว่า “อาจารย์ผิดหวังกับศิษย์หรือไม่”
ซูอี้ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และกล่าวว่า “ทุกคนล้วนมีความทะเยอทะยานของตนเอง ข้าจะบังคับเจ้าได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินประโยคนี้เสวียนหนิงเริ่มโล่งใจและหัวเราะ
…
วันที่หนึ่งของเดือนสิบ
แสงรุ่งอรุณส่องสว่างในสวนน้อยนภาเมฆ
ซูอี้กำลังรับประทานอาหารเช้ากับเยว่ซือฉาน
ไม่ไกลนักเก๋อเฉียนนั่งยองจ้องมองด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“ตาเฒ่า ซูอี้คือคนที่ช่วยเราไว้จริง ๆ หรือ?”
เขาพึมพำเบา
“เมื่อคืนนี้สหายเต๋าซูเป็นผู้ช่วยชีวิตเราไว้ ดังนั้นแล้วนับจากนี้เจ้าจะต้องเอ่ยวาจากับเขาด้วยความเคารพและสุภาพที่สุด”
เสียงของเสวียนหนิงดังออก “นอกจากนี้ ข้ายังได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเมื่อคืนนี้ ดังนั้นข้าจึงจำเป็นต้องเข้าสู่สภาวะหลับใหลเพื่อฟื้นตัว หากเจ้ามีข้อสงสัยใดอีกก็เอาไว้รอข้าตื่นขึ้นก่อนแล้วจากนั้นเราค่อยมาคุยกันอีกครา”
“อ้อ! อีกอย่างหนึ่ง ระหว่างที่เจ้าอยู่ในเกาะเซียนพระสุเมรุเจ้าจงติดตามสหายเต๋าซูโดยตลอด เพราะเขาจะคุ้มครองเจ้า อย่างน้อยเจ้าจะไม่ได้รับอันตรายใดระหว่างอยู่ในนั้น…”
หลังจากนั้นจู่ ๆ เสียงของเสวียนหนิงดับหายไป และต่อให้เก๋อเฉียนพยายามเรียกอีกฝ่ายแค่ไหน เขาก็ไม่ได้รับการตอบรับอีกแล้ว
“ตาเฒ่าถึงเจ้าจะไม่พูดอะไร แต่ข้ามั่นใจว่าเมื่อคืนมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นแน่นอน!”
เก๋อเฉียนพึมพำกับตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นานเขาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะยืนขึ้นและคำนับซูอี้อย่างจริงจัง “ขอบคุณ คุณชายซูที่ช่วยชีวิตข้า!”
ซูอี้เหลือบมองที่เก๋อเฉียนและเอ่ยถาม “เจ้าหิวหรือไม่?”
เก๋อเฉียนส่ายหัว
ซูอี้เอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วเจ้าจะไปภูเขาเทียนหมางกับข้าหรือไม่?”
เก๋อเฉียนพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ข้าขอไปกับท่านด้วย!”
เขาดูประหม่าราวกับหวาดกลัวอย่างน่าประหลาด
สิ่งนี้ทำให้เยว่ซือฉานรู้สึกแปลก ๆ สหายเต๋าซูไม่ใช่มารร้ายกินมนุษย์เสียหน่อย แต่ทำไมเก๋อเฉียนถึงกระทำเหมือนหนูสะดุ้งเมื่อเห็นแมวกัน?
“เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”
ซูอี้ลุกขึ้นและเดินออกจากสวนน้อยนภาเมฆ
เยว่ซือฉานติดตามไป
เกอเฉียนเดินตามไปเช่นกัน
“สหายเต๋าซู”
นอกสวนน้อยนภาเมฆ เวิงจิ่วขับรถม้ามารอเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเห็นซูอี้และพรรคพวกปรากฏขึ้น เวิงจิ่วจึงทักทายด้วยรอยยิ้มทันที “ตาเฒ่าผู้นี้ได้รับคำสั่งจากองค์ฝ่าบาทให้มารับพวกท่านไปยังภูเขาเทียนหมาง”
ซูอี้พยักหน้าและเดินขึ้นไปนั่งด้านในรถม้ากับเยว่ซือฉาน
เก๋อเฉียนรู้สึกประหลาดใจ
หลังจากเข้าร่วมงานชุมนุมมวลพฤกษาแล้ว เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าชายชราชุดเทาผู้นี้ที่กำลังทำหน้าที่เป็นคนขับรถม้าคือผู้ฝึกตนที่สุดแสนจะแข็งแกร่ง และยังเป็นข้ารับใช้คนสนิทของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ย?
ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายมาทักทายซูอี้ด้วยตนเอง!
ฉากนี้ทำให้เห็นได้ว่าสถานะของซูอี้มีความสำคัญและสูงส่งเพียงใดในสายตาของจักรพรรดิเซี่ยองค์ปัจจุบัน!
“คุณชายเก๋อเชิญขึ้นรถม้าได้เลย”
เวิงจิ่วพยักหน้าพลางยิ้ม ทว่าในใจของเขารู้สึกสับสน
เมื่อคืนนี้เป็นเพราะเหตุการณ์ของเก๋อเฉียนที่ทำให้ซูอี้สังหารหมู่เหล่าผู้ฝึกตนจากตระกูลหวนเผ่ามารที่อยู่ในนครหลวงจิ๋วติ่งจนแทบหมด!
วีรกรรมนี้ทำให้เวิงจิ่วไม่กล้ามองข้ามความสำคัญของเก๋อเฉียนอีก
เก๋อเฉียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเบิกบาน เขาประสานมือคารวะและเอ่ยว่า “ขอบคุณผู้อาวุโส!”
ภูเขาเทียนหมาง
ในศาลาเก่าขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
ผู้เข้าร่วมสามสิบอันดับแรกของงานชุมนุมมวลพฤกษา ได้ถูกนำมาที่นี่ทีละคน
เฉิงผู ฉือเจี่ยนซู่ เฉินลวี่ หลี่หานเติง กู่ชางหนิง เหล่าผู้ร้ายกาจจากยุคโบราณและอัจฉริยะคนอื่น ๆ ของโลกล้วนยืนอยู่ตรงนั้น
“เจ้าได้ยินข่าวหรือไม่ที่ว่าเมื่อคืนนี้ที่มั่นของตระกูลหวนเผ่ามารในนครหลวงจิ๋วติ่งถูกใครบางคนโจมตีและมีผู้ฝึกตนขอบเขตแปรเปลี่ยนวิญญาณหลายคนล้มตาย”
ใครบางคนกระซิบ
หลายคนมีสีหน้าแปลก ๆ
แม้ว่าข่าวเมื่อคืนนี้จะถูกปกปิดโดยราชวงศ์เซี่ย แต่เหล่าอัจฉริยะที่ยืนอยู่ในที่นี้ล้วนมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะได้ยินอะไรมาบ้างสองสามส่วน!
“ข้าได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกันและหลายคนสงสัยว่าซูอี้เป็นผู้ลงมือ”
ชายหนุ่มสวมชุดสีเงินเอ่ยขึ้น คิ้วและดวงตาของเขาเข้ารูปลักษณะดั่งมังกรและหงส์ ผมยาวของเขาไม่ได้ถูกรวบเป็นมัดมันถูกปล่อยอย่างกระจัดกระจาย
หลี่หานเติง
ผู้นำศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนักเต๋าชิงอี่เป็นผู้ที่อยู่ในขอบเขตรวบรวมดาราขั้นสมบูรณ์แบบ ได้ลำดับที่ห้าของงานชุมนุมมวลพฤกษา พลังการต่อสู้ของเขานั้นนับได้ว่าน่าทึ่ง
ทันทีที่ประโยคนี้ถูกเอ่ยขึ้น เหล่าผู้คนที่รับฟังต่างส่งเสียงอุทานอื้ออึงทันที
ในนครหลวงจิ๋วติ่งขณะนี้มีใครบ้างที่ไม่รู้เรื่องความบาดหมางระหว่างซูอี้และตระกูลหวนเผ่ามาร?
“ตระกูลหวนเผ่ามารเสียหน้าอย่างใหญ่หลวงในครั้งนี้ ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าพวกเขาจะสามารถกู้หน้าคืนอย่างไรได้ในอนาคต”
ชายหนุ่มในชุดจีนโบราณเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดูถูกเล็กน้อย
“บัดซบ! เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงมาใส่ร้ายชื่อเสียงตระกูลหวนของข้า!”
ทันใดนั้นเสียงอันเปี่ยมล้นไปด้วยโทสะดังขึ้นจากระยะไกล
ทุกคนหันมองไปและเห็นหวนเฉ่าโหยวผู้ซึ่งสวมกวานสีทองมีผมสีม่วงกำลังเดินตรงปรี่เข้ามาหา
หลายคนตกใจเนื่องจากสังเกตเห็นว่ากลิ่นอายของหวนเฉ่าโหยวดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกกดดัน
สีหน้าของชายหนุ่มในชุดจีนโบราณผู้ที่พูดประโยคก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนอย่างกะทันหัน และหวนเฉ่าโหยวในระยะไกลเดินตรงมาที่เขาโดยเฉพาะ!
“หวนเฉ่าโหยว เจ้ากำลังจะทำอะไร!”
ชายหนุ่มในชุดจีนโบราณอุทานถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตัวโนเวลกูดอทคอม
แม้ว่าที่นี่จะเป็นอาณาเขตปกครองของของราชวงศ์เซี่ย แต่กฎของราชวงศ์เซี่ยอาจไม่สามารถห้ามปรามหวนเฉ่าโหยวคนบ้าไม่ให้ใช้ความรุนแรงได้
หวนเฉ่าโหยวหยุดยืนอยู่ข้างหน้าห่างจากชายชุดจีนโบราณสามฉื่อ แววตาของเขาเปล่งประกายราวกับมีสายฟ้าอยู่ภายใน ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “หากไม่อยากตายจงก้มศีรษะและขอโทษข้าประเดี๋ยวนี้!”
ความเงียบงันปกคลุมหมู่ผู้ชมและบรรยากาศเปลี่ยนเป็นหนักอึ้ง
ชายหนุ่มในชุดจีนโบราณนั้นชื่อเล่ยก่วงหาน เขาเป็นทายาทสายตรงของตระกูลเล่ยซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ที่สุดในต้าเซี่ย เขาเป็นที่รู้จักในฐานะผู้แข็งแกร่งที่สุดในหมู่คนรุ่นเยาว์ของตระกูลเล่ย
ในเวลานี้เมื่อเผชิญหน้ากับหวนเฉ่าโหยวที่ก้าวร้าว แก้มของเล่ยก่วงหานกลายเป็นสีแดง มือของเขากำแน่น
“ทำเดี๋ยวนี้!”
หวนเฉ่าโหยวตะโกนเสียงดังราวกับฟ้าร้อง
เล่ยก่วงหานสะดุ้งสุดตัวจนร่างกายของเขาแข็งค้างและในที่สุดเขายอมทนต่อความอัปยศและเอ่ยออกด้วยเสียงสั่น “ข… ข้าผิดไปแล้ว ข้า… ไม่ควรพูดจาล่วงเกินตระกูลผู้สูงศักดิ์”
หวนเฉ่าโหยวสบถอย่างดูถูก “ใจเสาะ!”
จากนั้นเขากวาดสายตาไปโดยรอบ เมื่อเห็นเหวินซินจ้าวในฝูงชน ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “แม่นางซินจ้าวเราพบกันอีกแล้ว”
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
เมื่อวันก่อนหวนเฉ่าโหยวพ่ายแพ้ต่อซูอี้ในงานชุมนุมมวลพฤกษา มันเป็นการพ่ายแพ้อย่างยับเยิน ใครก็ตามที่ประสบกับความพ่ายแพ้เช่นนั้นน่าจะไม่สามารถทำตัวเสเพลได้ช่วงระยะหนึ่ง
แต่หวนเฉ่าโหยวกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย
วันนี้เขายังคงความอหังการและไร้ยางอายเหมือนเช่นเดิม!
เหวินซินจ้าวขมวดคิ้วเล็กน้อยทำเมินเฉยไม่สนใจต่อหวนเฉ่าโหยวที่กำลังใกล้เข้ามา เห็นเช่นนั้นหวนเฉ่าโหยวพลันกลอกตาและรอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป เขาเอ่ยผ่านทางกระแสปราณว่า “เหวินซินจ้าว อย่าคิดว่าเจ้าสามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือของข้าได้ เมื่อใดที่เราเข้าไปในเกาะเซียนพระสุเมรุแม้แต่ซูอี้ก็ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้!”
มีความปรารถนาแสดงความเป็นเจ้าของอย่างไม่ปิดบังในน้ำเสียงของเขา
ดวงตาที่ดื้อรั้นของเขาทำให้เหวินซินจ้าวรู้สึกไม่สบายใจอยู่พักหนึ่ง
“หวนเฉ่าโหยว เจ้ามันช่างไร้ยางอายเกินกว่าจะเยียวยา!”
ใบหน้าที่สวยงามของเหวินซินจ้าวแสดงอาการโกรธ
หวนเฉ่าโหยวมีท่าทางสบาย ๆ และยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ทว่าทันใดนั้น ฝูงชนที่อยู่ใกล้ ๆ เกิดความโกลาหล สายตาของพวกเขาทั้งหมดมองไปในทางหนึ่งซึ่งอยู่ในระยะไกล
หวนเฉ่าโหยวขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันไปมองเช่นกัน
มีสามร่างกำลังบินลอยใกล้เข้ามา คนที่ดูคล้ายผู้นำกลุ่มนั้นใส่เสื้อคลุมสีเขียวสะอาดสะอ้าน คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นคือซูอี้!
ข้างหลังที่ตามเขามาคือสตรีสวมชุดขาวเยว่ซือฉานซึ่งมาพร้อมกับดาบวิญญาณในมือ และเก๋อเฉียนผู้ที่สวมชุดสีส้มคาดเหลือง
ซูอี้!
ทันทีที่ฉากนี้ ภายในใจของหวนเฉ่าโหยวปะทุขึ้นด้วยความเกลียดชัง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา
ภายใต้การจ้องมองของทุกคน ซูอี้บินมาหยุดยืนที่ตรงหน้าหวนเฉ่าโหยว!
“นี่…”
หลายคนตกตะลึง ซูอี้กำลังทำอะไร?
ร่างกายของหวนเฉ่าโหยวแข็งค้าง ดวงตาของเขาสั่นไหว เมื่อเห็นซูอี้ยืนประจันหน้าในระยะใกล้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ในใจ
เขาจะลืมฉากที่ซูอี้ทำร้ายเขาในงานชุมนุมมวลพฤกษาได้อย่างไร?
แขนขวาถูกกระชากจนขาด กระดูกทั่วร่างแตกละเอียด อวัยวะภายในเสียหายรุนแรงถูกเคลื่อนย้าย และแม้แต่ดวงวิญญาณก็ถูกทรมานด้วยทักษะ ‘หมื่นมดเร้าวิญญาณ’ ความเจ็บปวดนั้นเหลือทน!
ความทรมานและความอัปยศอดสูในคราวนั้นเป็นเหมือนเงาที่ตามหลอกหลอน ดังนั้นแล้วเมื่อหวนเฉ่าโหยวเผชิญหน้ากับซูอี้ขณะนี้ เขาจึงรู้สึกประหม่าโดยสัญชาตญาณราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ
เมื่อซูอี้หยุดอยู่ตรงเขาในระยะสามฉื่อ หวนเฉ่าโหยวก็อดไม่ได้ที่จะถามออกอย่างเย็นชาปนตื่นตระหนก “ซูอี้ เจ้ากำลังจะทำสิ่งใด!”
ซูอี้จ้องที่หวนเฉ่าโหยวอย่างเฉยเมยก่อนจะชี้นิ้วไปทางเหวินซินจ้าวและกล่าวว่า “จงขอโทษ”
คำพูดนี้สั้นนักแต่มันกระชับและตรงประเด็น
แต่ทันทีที่คำนี้ดังออก ทุกคนที่อยู่โดยรอบอดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงฉากก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้นก่อนที่ซูอี้จะมา
เล่ยก่วงหานเผชิญกับพูดคำคล้ายกันนี้เมื่อครู่
เป็นเพียงว่าก่อนหน้านี้คือหวนเฉ่าโหยวที่เป็นฝ่ายกดขี่เล่ยก่วงหานให้ก้มศีรษะและขอโทษ
แต่ตอนนี้ ฉากที่คล้ายกันเกิดขึ้นกับหวนเฉ่าโหยวแทน
นี่… เรียกว่า… มีขึ้นก็ต้องมีลงใช่หรือไม่?
ใบหน้าของหวนเฉ่าโหยวมืดหม่นและเอ่ยว่า “ข้ายังไม่ได้ล่วงเกินเจ้า… ”
ซูอี้เอ่ยขัด “พูดไร้สาระอีกครึ่งคำข้าจะฆ่าเจ้า”
คำพูดธรรมดา แต่ผู้ชมทั้งหลายต่างอ้าปากค้าง
หวนเฉ่าโหยวมีชื่อเสียงในเรื่องความบ้าบิ่นอหังการชอบใช้ความรุนแรงโดยอาศัยภูมิหลังของตระกูลหวนเผ่ามาร เขาจึงกล้าที่จะเพิกเฉยต่อกฎของราชวงศ์เซี่ยคุกคามเล่ยก่วงหานด้วยความตาย
แต่ท่าทีของซูอี้ในตอนนี้นั้นแข็งกร้าวมากเสียยิ่งกว่าหวนเฉ่าโหยวคนบ้าอย่างไม่ต้องสงสัย!
ภายในศาลาเงียบลงฉับพลัน
ทุกสายตาจับจ้องไปที่หวนเฉ่าโหยว
ทายาทสายตรงของตระกูลหวนเผ่ามารขณะนี้สีหน้ามืดหม่นยิ่งกว่าถ่านไม้ หัวใจเต้นแรงด้วยโทสะ
แต่ในท้ายที่สุดหวนเฉ่าโหยวก็รั้งตัวเองไว้
เขาก้มศีรษะไปทางเหวินซินจ้าวด้วยสีหน้าอับอายและกล่าวว่า “หวนผู้นี้ทำให้แม่นางซินจ้าวขุ่นเคือง หวังว่าแม่นางซินจ้าวจะให้อภัยสักครา”
ผู้ชมทั้งหลายต่างเงียบอึ้ง
หวนเฉ่าโหยว… ก้มหัวและขอโทษตามคำสั่งของซูอี้!
ทุกคนตะลึงตะลึงกับฉากนี้
กวาดสายตามองไปทั่วโลกหล้า ณ ปัจจุบันนี้ ใครในรุ่นเดียวกันที่สามารถสยบความเย่อหยิ่งของหวนเฉ่าโหยวเช่นซูอี้ได้?
