คงเป็นเพราะฉันค่อยๆ เดินไปพลางคุยกับเพื่อนเด็กหอ
กว่าจะถึงห้องก็ค่อนข้างดึกแล้ว
‘เสียดายมินกือรินไม่ได้มาด้วย’
มินกือรินวาดภาพเหมือนของฉันเพื่อช่วยให้กำลังใจ
ฉันอยากเลี้ยงมื้อเย็นตอบแทนเธอเหมือนกัน
รวมถึงอีกแปดคนที่ไม่เคยมาโรงเรียนเลย
‘แต่นั่นคงยาก…’
เมื่อเปิดดีไวซ์ ฉันเห็นข้อความค้างอ่านกองเป็นภูเขา
อันดับแรก ฉันตัดสินใจส่งข้อความไปหามินกือริน
[ฉัน] ฉันชอบภาพวาดของเธอมาก ขอบคุณนะ
[ฉัน] อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม พรุ่งนี้ฉันจะซื้อไปให้
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้อ่าน ฉันเดาว่าเธอคงนอนเร็ว หรือไม่ก็ยังไม่สะดวกอ่านข้อความ
ถ้าไม่ได้รับคำตอบ ฉันจะซื้อเค้กหรือไม่ก็คุกกี้ที่ร้านเบเกอรี่แฮนด์เมด MITRON ไปฝาก
ฉันปิดแชตส่วนตัวกับมินกือรินแล้วไล่อ่านข้อความค้างอื่นๆ
สิ่งแรกที่เตะตาคือห้องแชตของจางนัมอุกและอูซังฮุน
[อูซังฮุน] (ลิงก์)
[อูซังฮุน] ยินดีด้วย
[จางนัมอุก] ลิงก์อะไร ผลการแข่งหมากรุก?
[จางนัมอุก] อ้อ… อึยชินลงแข่งนี่เอง! ยินดีกับชัยชนะในวันนี้ด้วย!
ลิงก์ที่อูซังฮุนส่งมา คือผลการแข่งจากเว็บไซต์สเทลเมต
คงอยากร่วมยินดีกับชัยชนะนัดที่หนึ่งและสองของฉัน แต่น่าตกใจเหมือนกันที่อูซังฮุนรู้เรื่องนี้ด้วย
[ฉัน] นายรู้ได้ยังไง
อูซังฮุนเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ
[อูซังฮุน] อูซังฮี
ปกติน้องชายเขาเรียกพี่สาวกันแบบนี้หรือ
เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงอยากให้ฉันเรียกว่า ‘พี่ซังฮี’ นักหนา
[จางนัมอุก] ได้ยินมาจากพี่ซังฮี? พี่สาวนายสนใจหมากรุกด้วย?
[อูซังฮุน] เห็นว่าไปเชียร์รุ่นน้องสภานักเรียน (เขียนแบบย่อ)
[จางนัมอุก] หือ?
[จางนัมอุก] อ้อ… พี่ซังฮีไม่ได้สนใจหมากรุก แต่ไปเชียร์รุ่นน้องสภานักเรียนที่สนาม ก็เลยบังเอิญเห็นอึยชินพอดี
[อูซังฮุน] ㅇ (‘ใช่’ แบบย่อ)
[จางนัมอุก] …ซังฮุน ถึงจะลำบากนายสักหน่อย แต่ช่วยเขียนแบบธรรมดาได้ไหม ฉันขี้เกียจเดาความหมาย
[อูซังฮุน] ㅇ
[จางนัมอุก] …ให้ตายสิ
ในพักหลัง จางนัมอุกตีความแชตแบบย่อของอูซังฮุนเก่งขึ้นมากแล้ว
ฉันอยากบอกไปว่า ยิ่งนายแสดงตัวว่าอ่านออก อูซังฮุนก็ยิ่งพิมพ์สั้นลง
อย่างไรก็ดี ไม่ว่าอูซังฮุนจะพิมพ์ย่อหรือไม่ จางนัมอุกก็คงตามอ่านทั้งหมดเหมือนเดิม ดังนั้นฉันไม่พูดดีกว่า
‘อูซังฮีก็มาดูแข่งหมากรุกด้วยเหมือนกันสินะ’
รุ่นน้องสภานักเรียนคนที่ว่า คงไม่ใช่ใครนอกจากย็อมจุนยอล
ศิษย์ของฉัน ย็อมจุนยอล เอาชนะรอบแรกและรอบที่สองได้ไม่ยากเย็น
อูซังฮีที่มาเชียร์เขา คงบังเอิญเห็นฉันเข้าพอดี
เมื่อลองไล่อ่านข้อความค้างดู ปรากฏว่ามีข้อความให้กำลังใจถูกส่งมาจากอูซังฮีด้วย
‘เรื่องเสือแดงได้เธอช่วยไว้มากเลย… อยากตอบแทนจัง’
แต่เชื่อได้เลยว่าอูซังฮีจะปฏิเสธของขวัญใหญ่ ดังนั้นต้องเลือกที่มันพอดีๆ
ถัดมาเป็นข้อความจากคู่หูกึมชานวังชาน
[กึมชานซอล] รุ่นน้องจอมพิรุธ ยินดีด้วยที่ชนะ!
[วังชานซอล] Gratz
อะไรคือรุ่นน้องจอมพิรุธ? หรือว่าจะเห็นป้ายเชียร์ของห้อง 1/0?
คู่หูกึมชานวังชานน่าจะมาเชียร์ยอนการัมเหมือนกัน
[วังชานซอล] ปีนี้สัตว์ประหลาดชอนดงฮาไม่ลงแข่ง นึกว่าการัมจะได้แชมป์แล้วเชียว
[กึมชานซอล] ในเมื่อชนะเพื่อนของฉันแล้ว นายต้องคว้าแชมป์ให้ได้!
[วังชานซอล] ใช่! เพราะถ้านายแพ้ การัมจะดูอ่อนแอยังไงล่ะ! เพราะงั้นห้ามแพ้เด็ดขาด!
[กึมชานซอล] เอาที่หนึ่งมาให้ได้! รุ่นน้องจอมพิรุธ!
ชอนดงฮา ผู้ชนะในปีก่อน
ชอนดงฮาคือตัวละครที่ควบคุมได้ เป็นสมาชิกกรรมการรักษาระเบียบ ปัจจุบันเรียนอยู่ชั้นปีสอง
ในเกมเขียนบรรยายไว้แค่นั้น
ไม่ยักรู้มาก่อนว่าเป็นแชมป์หมากรุกเก่า
[ฉัน] ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด
[วังชานซอล] ฉันไม่เคยให้กำลังใจเลยนะ
[กึมชานซอล] นายกำลังพูดเรื่องอะไร พวกเราไม่ได้เชียร์นายสักหน่อย
[วังชานซอล] ใช่! อ่านยังไงถึงเข้าใจว่าเชียร์ นายมีปัญหาแน่ถ้าคว้าแชมป์ไม่ได้ คุณรุ่นน้อง!
ไม่ว่าจะอ่านยังไงก็เป็นข้อความให้กำลังใจชัดๆ
ฉันไล่อ่านความปากแข็งของคู่หูตัวแสบอยู่สักพัก
ถัดมาเป็นแชตจากพัคซึงยอน
[พัคซึงยอน] ฉันยังรอด!
[พัคซึงยอน] ดูจากสายการแข่งแล้ว พวกเราจะได้เจอกันในรอบชิงเลย…
[พัคซึงยอน] มาชิงกันเถอะ!
ดูเหมือนพัคซึงยอนจะเอาชนะสองเกมแรกได้ไม่ยากเย็นเช่นกัน
ฉันเองก็ตอบกลับไปว่า ‘เจอกันรอบชิง’ พร้อมกับอวยพรทิ้งท้าย
ถัดมาเป็นข้อความจากห้องแชตของลูกหลานเสือเงินทั้งสาม
[อึนอีโฮ] อึยชินอปป้า! ยินดีด้วยที่ผ่านเข้ารอบทัวร์นาเมนต์หมากรุก!
[อึนซอโฮ] พวกเราได้ยินมาจากท่านเสือเหลืองแล้ว ยินดีด้วยนะครับ!
[อึนแจโฮ] ยินดีด้วยพี่ชาย
วังจีโฮคงเล่าให้พวกเขาฟังหลังจากกลับถึงบ้าน
แต่จำนวนข้อความในห้อง ดูเยอะเกินไปสำหรับการอวยพรธรรมดา
ฉันลองเลื่อนลงไปอ่านข้อความล่างๆ
[อึนซอโฮ] พวกเรากำลังจะหัดเล่นหมากรุก
[อึนอีโฮ] วันนี้ข้าหัดเล่นหมากรุกบนโฮโลแกรมของดีไวซ์ด้วย
[อึนซอโฮ] ท่านเสือเหลืองสัญญาว่าจะซื้อเซตหมากรุกของจริงให้ ข้าลังเลระหว่างเซตไม้กับเซตโลหะต่างโลก เขาเลยบอกว่าจะซื้อให้ทั้งคู่!
[อึนแจโฮ] (รูปภาพ)
ดูเหมือนลูกหลานเสือเงินทั้งสามกำลังตั้งใจหัดหมากรุก
รูปที่น้องเล็กอึนแจโฮส่งมา เป็นภาพของวังจีโฮกำลังสอนบางอย่าง โดยมีอึนอีโฮกำลังเล่นหมากรุกบนโฮโลแกรมกับอึนซอโฮ
‘น้องชายของเราก็เคยดูเราเล่นหมากรุกแบบนี้…’
ขณะครุ่นคิดพลางบันทึกรูปเก็บไว้
‘นี่มัน…!’
ฉันเห็นรูปที่คาดไม่ถึงจำนวนมาก
เป็นรูปที่ถ่ายขณะวังจีโฮกำลังเล่นหมากรุกกับแบคโฮกุน
พิจารณาจากกระดานในรูป การต่อสู้เป็นไปอย่างสูสี
ยังกับเป็นการดวลกันระหว่างเซียนหมากรุกสองคน
[อึนอีโฮ] เสือขาวเล่นหมากรุกเก่งมากเลย!
[อึนซอโฮ] ท่านเสือเหลืองดูตกใจมากทีเดียว เขาไม่คิดว่าเสือขาวจะเล่นหมากรุกเป็น
[อึนแจโฮ] (รูปภาพ)
ไม่แปลกใจที่เสือเหลืองจะคิดแบบนั้น เพราะแม้แต่ฉันก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเสือขาวจะเล่นหมากรุกเป็น
ภาพจำของแบคโฮกุนคือนักรบผู้เงียบขรึม
จริงอยู่ นับตั้งแต่อดีตกาล เป็นเรื่องปกติที่นักสู้จะฝึกสมองด้วยการเล่นกีฬาที่ใช้ความคิด แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดไม่ถึงว่าแบคโฮกุนจะเล่นหมากรุก ไม่ใช่หมากล้อมหรือโชงิ
[อึนซอโฮ] เสือขาวชนะไปได้อย่างฉิวเฉียด
เก่งสมกับที่เป็นตัวละครของฉัน
ขณะฉันลังเลว่าควรหรือไม่ควรส่งคำยินดีไปหาแบคโฮกุนตามรหัสดีไวซ์ที่เคยแลกกัน
ใครบางคนส่งวิดีโอเข้ามาในห้องแชต
‘วิดีโอ?’
เมื่อเล่นวิดีโอ ฉันเห็นวังจีโฮตะแคงคิงของเขาด้วยสีหน้าแปลกประหลาด เป็นลูกผสมระหว่างความเย็นชากับสายตาเปล่งประกาย
คงเป็นจังหวะที่แบคโฮกุนรุกฆาตจนวังจีโฮต้องยอมแพ้
[บ๊อกบ๊อก!]
เมื่อคิงถูกวางตะแคงลงไป เจ้าบ่วงโผล่มาจากมุมหนึ่งของหน้าจอ
เจ้าบ่วงแสนรู้ของฉันคงดูออกว่าเกมจบแล้ว
มันวิ่งเข้าไปหาผู้ชนะอย่างเสือขาวและเริ่มทำท่าน่ารัก
เมื่อเจ้าบ่วงไต่ขึ้นตักแบคโฮกุนแล้วกลิ้งไปมา วิดีโอก็จบพอดี
‘เจ้าบ่วงดูออกว่าใครชนะ…’
เป็นอีกครั้งที่ฉันประทับใจในความแสนรู้ของมัน
[อึนอีโฮ] หลังจากถ่ายวิดีโอนี้เสร็จ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เอาแต่ทำท่าน่ารักเพื่อฉลองชัยชนะให้กับเสือขาว!
ทำท่าน่ารักเพื่อฉลองชัยชนะ…?
มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรือ ɴᴏᴠeʟɢu.ᴄᴏm
ถ้าฉันคว้าแชมป์ได้ จะได้เห็นท่าแบบนั้นของเจ้าบ่วงไหมนะ
มีเหตุผลให้ต้องคว้าแชมป์ทัวร์นาเมนต์เพิ่มขึ้นแล้ว
ไม่ว่ายังไงก็ต้องคว้าที่หนึ่งมาให้ได้!
[อึนซอโฮ] สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เอาแต่เดินวนรอบกระดานหมากรุก มันอยากเล่นหมากรุกหรือ?
[อึนแจโฮ] คงอยากเล่นบ้างกระมัง
[อึนแจโฮ] (รูปภาพ)
รูปที่น้องเล็กอึนแจโฮส่งมา เป็นภาพของเจ้าบ่วงกำลังจ้องกระดานหมากรุกโฮโลแกรม
ถ้าเจ้าบ่วงอยากเล่น ฉันก็ต้องซื้อให้เล่น
ฉันไล่หาร้านขายเซตหมากรุกที่เหมาะกับเจ้าบ่วง แต่จนใกล้จะหลับแล้วก็ยังหาไม่เจอ
ลงเอยด้วย ฉันผล็อยหลับไปพลางตัดพ้อในความไร้ฝีมือของตัวเอง ที่หาได้ให้แค่เซตหมากรุกของเด็ก
* * *
วันถัดมา
เมื่อเปิดอ่านข้อความในตอนเช้า มินกือรินตอบกลับมาว่า ‘อะไรก็ได้’
‘ไอ้อะไรก็ได้เนี่ย ยากที่สุดเลย’
ฝึกช่วงเช้าเสร็จ ฉันแวะร้าน MITRON
เมนูที่เลือกหลังจากสองจิตสองใจอยู่นาน คือครีมชีสเค้กสไตล์บอสตัน และทาร์ตโกลด์กีวี่กับทาร์ตลูกบ๊วยเขียว
ทาร์ตลูกบ๊วยเปรี้ยวมาก จนคนรักของหวานอย่างฮันอีขอบาย แต่เมนูที่เหลือได้รับเสียงวิจารณ์ในเชิงบวก
‘เมื่อลองมานึกดู วันนี้พ่อครัวขนมปังก็คิดเงินเองอีกแล้ว…’
คงว่างสินะพักนี้
* *
หลังเลิกเรียน
ห้องชมรมหนังสือพิมพ์
วันนี้มีการแข่งการหมากรุกสองรอบ แต่ฉันยังเข้าชมรมตามปกติ
“ยังจะว่างมานั่งอ่านอีกนะ”
วังจีโฮพูดขณะเห็นฉันอ่านข้อมูลเกี่ยวกับควอนเจอินที่มุนแซรอนรวบรวมมาให้
‘ไม่ว่าจะว่างหรือไม่ แต่การสัมภาษณ์ควอนเจอินคือเรื่องสำคัญ’
ข้อมูลที่มุนแซรอนรวบรวมมา มีไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันหน้า
สรุปออกมาได้ประมาณห้าสิบหน้า แต่ฉันตัดสินใจอ่านทั้งหมดหนึ่งพัน
‘มีเขียนอธิบายเกี่ยวกับไวโอลินวิเศษไว้ด้วย’
คำอธิบายของไวโอลินวิเศษ คล้ายคลึงกับไอเท็มที่ฉันได้จากสกิลพลังโชคชะตา – ‘โชคชะตาไร้ชื่อ’
มุนแซรอนทำการบ้านเกี่ยวกับไวโอลินวิเศษของควอนเจอินมาเป็นอย่างดี
‘ควอนเจอินมีไวโอลินวิเศษในครอบครองหลายสิบตัว ใช้แสดงจริงประมาณสิบตัว และจะเล่นสลับไปตามอารมณ์ในวันนั้น’
ไวโอลินวิเศษสามารถเปลี่ยนให้เป็นการ์ด ต่อให้พกสักร้อยตัวก็ไม่ใช่ปัญหา
เพื่อใช้อ้างอิง เธอแนบภาพถ่ายของควอนเจอินมาด้วย ซึ่งฉากหลังเป็นห้องที่มีไวโอลินสีน้ำเงินแขวนอยู่เต็ม
‘สมกับฉายา ‘บลูไวโอลินิสต์’ … บนเวทีเธอจะเล่นแต่ไวโอลินวิเศษสีน้ำเงินเกรด UR’
ฉันไล่อ่านข้อมูลไปเรื่อยๆ
คงเพราะเปลี่ยนหน้าค่อนข้างเร็ว
วังจีโฮที่เห็นความเร็วในการเปลี่ยนฉากโฮโลแกรม มองมาทางนี้ด้วยตาเป็นประกาย
ถึงจะทำตัวสะดุดตาไปบ้าง แต่ฉันอยากสืบเรื่องนี้ให้เสร็จโดยเร็ว
‘นี่มัน…’
เอกสารหนึ่งพันหน้าซึ่งรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับควอนเจอิน
มีรายชื่อทีมงานหลังฉากในคอนเสิร์ตที่เกาหลีเขียนไว้ด้วย
หน้าสุดท้ายของรายชื่อทีมงาน เอ่ยถึงฉัน ซาวอลเซอึม อีเรนา และคิมยูรี
อาจเพราะทีมงานถูกเลือกมาอย่างกระชั้นชิด จึงไม่มีข้อมูลอื่นเขียนเอาไว้
หน้าถัดไปเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเพลงใหม่ ‘กลับบ้านเกิด’
เอกสารหนึ่งพันหน้าถูกปิดท้ายด้วยโน้ตเพลงกลับบ้านเกิด
‘ความไม่ชอบมาพากลที่เราเคยสัมผัสได้… ไม่ผิดแน่’
ทั้งคำพูดและการกระทำของควอนเจอิน
เหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับทะเลสาบนิรันดร์
ประสบการณ์ของฉันบนโลกใบนี้
และเอกสารข้อมูลหนึ่งพันหน้า
เมื่อนำทั้งหมดมาประกอบเข้าด้วยกัน ตัวจริงของความไม่ชอบมาพากลเริ่มชัดเจน
‘เข้าใจแล้ว… นี่คือเหตุผลที่ควอนเจอินทำตัวแบบนั้น’
มีหลายเรื่องแปลกประหลาดเกินกว่าจะเรียกว่าความบังเอิญ
“แปลกจังเลยนะ”
“หือ… อะไร”
หลังจากอ่านเอกสารหนึ่งพันหน้าจบก่อนฉัน วังจีโฮเอาแต่มองมาทางนี้ได้สักพักแล้ว
ดวงตาของเขาส่องประกายอย่างมีเลศนัย
“หน้าตาเหมือนเพิ่งไขปริศนาได้… แต่กลับไม่ยอมยิ้มอย่างมีพิรุธ”
ฉันยิ้มไม่ออกเพราะมันไม่เรื่องที่ควรยิ้มต่างหาก
* * *
หลังจากจบคาบชมรม
ฉันแยกกับวังจีโฮที่เอาแต่พูดจาแปลกๆ และมุ่งหน้าไปยังสนามแข่งหมากรุกฝั่งประตูนักกีฬา
วันนี้จะมีการแข่งสองรอบเหมือนเดิม
อาจเป็นเพราะกำลังใจจากเพื่อนร่วมห้อง
หลังจากลองเปิดกระดานหมากรุกโฮโลแกรมขึ้นมาทดสอบ มุมมองของฉันมิได้บิดเบี้ยวหรือกลายเป็นขาวดำ
‘ยังปวดหัวอยู่นิดๆ แต่ก็ทนไหว’
คู่แข่งคนแรกไม่เคยปรากฏตัวในเกม เป็นนักเรียนปีหนึ่งที่ฉันไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วยเลย
ชัยชนะตกเป็นของฉันหลังจากผ่านไปราวยี่สิบตาเดิน
คู่แข่งรอบถัดมาคือโอเยจี หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบ
“เช็ก”
โอเยจีก้มมองกระดานหมากรุกด้วยสีหน้าตกใจ จากนั้นก็จับคิงตะแคงนอน
ระหว่างที่จับมือกัน เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“มือเย็นเหมือนที่จินซึงบอกเลย… แต่ระดับนี้ยังไม่น่าเป็นห่วง”
“ครับ…?”
“พอดีรุ่นน้องของฉันเป็นห่วงนายน่ะ เจ้างั่งที่แพ้ในสี่ตาเดินคนนั้นไง”
มาจินซึงเป็นห่วงฉันสินะ
ทั้งโอเยจีและมาจินซึง เหล่าตัวละครของฉันช่างนิสัยดีเหลือเกิน
ถ้าตอนนั้นร่างกายเป็นปกติ ฉันคงเลือกเล่นหมากรุกดีๆ กับเขาเพื่อช่วยพัฒนาฝีมือ ไม่ใช่การทำลายศักดิ์ศรีด้วยสกอล่าเมต
การแข่งหมากรุกวันที่สองจบลงด้วยความรู้สึกผิดของฉัน
* * *
วันนี้มื้อเย็นของเหล่าปี 1/0 ที่มาเชียร์ ถูกโหวตให้เป็นอาหารประเภทแป้ง
หลังจากกินกันเสร็จ ทุกคนคอยย้ำเตือนกับฉันว่า พรุ่งนี้ต้องเลี้ยงเนื้อย่างให้ได้
‘ถึงจะแพ้ แต่เราก็อยากเลี้ยงเนื้อย่างพวกเขาจริงๆ’
ฉันจะจองร้านไว้ก่อน และลากทุกคนไปให้ได้ ด้วยข้ออ้างว่าไม่สามารถยกเลิกการจอง
ภาพบนโฮโลแกรมคือหน้าต่างยืนยันการจอง แถมยังจ่ายเงินเสร็จสรรพ
แผนการสมบูรณ์แบบ
‘เอาล่ะ คงได้เวลาโทรหาแล้ว’
อาศัยข้ออ้าง ‘ต้องเตรียมตัวแข่งวันพรุ่งนี้’ ฉันเดินแยกไปคนละทางกับกลุ่มเด็กหอ
ย่างกรายตามลำพังไปบนทางเดินในเขตส่วนกลาง ฉันโทรหาใครบางคน
ตอนแรกคิดว่าอาจติดต่อด้วยยาก แต่อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับ ตอนนี้ว่างคุยไหม”
[คุยได้ อึยชิน]
ฉันไม่เคยให้รหัสดีไวซ์กับอีกฝ่าย แต่ทางนั้นกลับรู้ได้ทันทีว่าเป็นรหัสของฉัน
‘เราโดนตามสืบสินะ… รู้รหัสดีไวซ์ได้เร็วมาก’
ฉันค่อนข้างกังวลกับการถูกสืบข้อมูล แต่ตัดสินใจพูดเรื่องสำคัญออกไปก่อน
“ผมอยากคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว… คุณควอนเจอิน”
