ข้อความจากคิมยูรีถูกส่งมาถึงตั้งแต่เช้า
[คิมยูรี] ลองอ่านกระทู้ในบอร์ดทั่วไปสิ… ฉันคิดว่าคนของชมรมศิลปะ กลุ่มย่อยภาพวาดสไตล์ตะวันออก และแฟนคลับของเธอคงมารอหน้าห้องแน่…
[คิมยูรี] คนคงจะเยอะ เพราะงั้นจะให้เพื่อนร่วมห้องไปรับตั้งแต่ทางเข้าเลยนะ!
[คิมยูรี] ฉันขอโทษจริงๆ กือริน ㅠ▽ㅠ ฉันน่าจะระวังการตั้งกระทู้ในบอร์ดทั่วไปให้มากกว่านี้ เป็นเพราะฉัน เธอถึงได้รับคอมเมนต์แย่ๆ แถมยังมาโรงเรียนลำบากอีก…
เมื่อวานคิมยูรี – หัวหน้าห้อง – ได้ทำการโพสต์รีวิวพิธีไหว้ครูของห้อง 1/0 ลงบนเว็บไซต์โรงเรียนแสงเงิน
มินกือรินจึงถูกลากเข้าไปพัวพันกับสงครามเกรียนคีย์บอร์ด
‘ไม่ใช่ความผิดยูรีสักหน่อย คนบนโลกอินเทอร์เน็ตมันเพี้ยนต่างหาก’
ในช่วงที่มินกือรินยังสร้างสรรค์ผลงาน เธอต้องเผชิญกับมลพิษในปริมาณมากจนคนทั่วไปจินตนาการไม่ถึง
แต่คราวนี้เป็นคดีที่มินกือรินโดนกล่าวหาว่าคัดลอกผลงานของมินกือริน เรื่องราวจึงมิได้ลุกลาม
มินกือรินตอบเป็นนัยว่าไม่เป็นไร
[คิมยูรี] ฉันขอโทษจริงๆ … เพื่อเป็นการแสดงความรับผิดชอบ วันนี้ฉันจะเตรียมบาเกลชิปส์ (Bagel Chips) และชานมเมเปิ้ลไปโรงเรียน มากินด้วยกันนะ!
[คิมยูรี] เจอกันที่ประตูหน้าจ้า 〉▽〈♡
ปิดโฮโลแกรม มินกือรินเตรียมตัวเดินทางไปโรงเรียน
สวมแจ็กเกตฮู้ดกับแว่น AR เรียบร้อย
รองเท้าเป็นรองเท้าเพลเยอร์เพื่อสอดรับกับพลังวิเศษของเธอ
เมื่อเตรียมตัวเสร็จ หญิงสาวสูดลมหายใจยาวแล้วเปิดประตูบ้าน
ด้านนอกมีใครบางคนกำลังยืนอยู่
“เฮือก! ตกใจหมด!”
เบื้องหน้ามินกือรินผู้กำลังอกสั่นขวัญแขวน คือซงแดซอกเจ้าของถุงใต้ตาดำคล้ำ
อีกฝ่ายเอาแต่ยืนแข็งทื่อประหนึ่งเสาไฟฟ้า
“นายมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร เกิดอะไรขึ้น”
ซงแดซอกไม่ตอบ
มินกือรินกับซงแดซอกรู้จักกันมานานแล้ว ก่อนจะเข้าโรงเรียนอนุบาลเสียอีก
ถึงจะไม่ได้รับคำตอบ แต่เธอพอเดาได้ว่าซงแดซอกมาทำไม
‘มาส่งเราไปโรงเรียนสินะ’
ซงแดซอกผู้แทบไม่เคยออกจากห้อง ถ่อมาไกลถึงตรงนี้
เขาใช้ใบหน้าอันข่าวผ่องเนื่องจากแทบไม่โดนแดด จ้องหน้ามินกือรินโดยไม่ขยับไม่ไหน
มินกือรินถามสองจิตสองใจ
“ไปโรงเรียนกันไหม เพื่อนร่วมห้องนิสัยดีมากเลยนะ ส่วนครูประจำชั้นคือฮัมกึนยอง”
ซงแดซอกส่ายหน้า
ได้เห็นดังนั้น มินกือรินทำไหล่ห่อ
เธอเคยเชื่อว่าถ้าตนเริ่มไปโรงเรียน อีกฝ่ายก็อาจรวบรวมความกล้าตามไปโรงเรียนด้วยกัน
‘แค่เรายังไม่พอสินะ…’
มินกือรินพูดโดยเก๊กเสียงร่าเริง
“ฉันจะเข้าแค่คาบโฮมรูมเช้ากับวิชาสามัญ แล้วจะกลับมาตอนบ่าย”
“อา…”
ซงแดซอกตอบเสียงทุ้มลึก
แม้กระทั่งทุกวันนี้ ซงแดซอกยังคงเฝ้าสังเกตการณ์ข้อมูลจากดาวเทียมอยู่ในห้องตามลำพัง
มินกือรินหลงใหลการวาดรูปฉันใด ซงแดซอกก็หลงใหลดาวเทียมเพลเยอร์ฉันนั้น
หญิงสาวทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงแผ่นหลังของซงแดซอกที่เอาแต่มองจอภาพในห้องมืดๆ
“แล้วเจอกัน”
“ไปดีมาดีนะ”
แยกกับซงแดซอก มินกือรินเริ่มวิ่งมาโรงเรียนด้วยเส้นทางปลอดคน
ระหว่างกำลังวิ่ง ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความกังวลในตัวเพื่อนสมัยเด็ก
* * *
เช้าวันจันทร์
หนึ่งวันหลังจากกระทู้รีวิวพิธีวันครูของห้อง 1/0 ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามเพราะมินกือริน
คิมยูรีนัดเพื่อนทุกคนมารอหน้าประตูเพื่อเดินเข้าไปพร้อมกัน และไม่มีใครคัดค้าน
เดิมที ฉันสามารถเดินผ่านเขตหอพักไปยังเขตตึกเรียนปีหนึ่งได้ทันที แต่วันนี้ต้องแวะไปประตูหน้าก่อน
‘มาเร็วไปไหมนะ’
หน้าหอนาฬิกาสีขาว ใกล้กับประตูหลักของโรงเรียนแสงเงิน
แหงนมองเข็มนาฬิกาด้านบน ยังเหลือเวลาอีกพอสมควรก่อนจะถึงการนัดหมาย
ทำอะไรระหว่างรอดีนะ
‘ส่งเอกสารร้องเรียนโรงเรียนมัธยมต้นทันแรดีกว่า’
โรงเรียนมัธยมต้นทันแรมีสิ่งก่อสร้างล้าหลังผิดปกติ
คณาจารย์และสมาคมผู้ปกครองต่างสวมหน้ากากเข้าหาเม็งเฮียวทงผู้สอบติดโรงเรียนดัง
พบความแปลกประหลาดได้ตั้งแต่แรกเห็น และลางสังหรณ์ของฉันมักจะแม่นเป็นส่วนใหญ่
ภายในเกม ระบบได้บรรยายชีวิตในช่วงมัธยมต้นของเม็งเฮียวทงไว้อย่างอาภัพ
เพลเมโกคือเกมที่ถนัดสร้างความโกรธแค้นให้ผู้เล่น แถมยังไม่เปิดโอกาสให้เราได้ระบายออกไป
สมแล้วที่เป็นเกมกากแห่งชาติ
‘ไหนๆ ก็ทำแล้ว ทำให้สุดไปเลยแล้วกัน’
ฉันเปิดเว็บบอร์ดในหน้าเว็บไซต์ของสำนักงานการศึกษา
ขณะเตรียมเขียนบทความร้องทุกข์ โดยเรียกร้องให้มีการตรวจสอบงบประมาณหลักและงบเสริมของโรงเรียนมัธยมต้นทันแร
ครืด ครืด ครืด…
ท่ามกลางเสียงฝีก้าวอันไร้ชีวิตชีวา ฝูงซอมบี้ปรากฏขึ้นจากทางเดินฝั่งภูเขาปีกสวรรค์
‘อะไรวะนั่น!’
เมื่อลองมองอย่างใกล้ชิด ซอมบี้ล้วนแต่งกายด้วยเครื่องแบบฤดูใบไม้ผลิ หรือไม่ก็ชุดพละของโรงเรียนเรียนแสงเงิน
แม้จะสวมชุดนักเรียน แต่สภาพก็ไม่ต่างกับขอทาน คนจรจัด หรือซอมบี้สักเท่าไร หน้าตามอมแมมดูไม่ได้ ฝุ่นเขรอะเต็มตัว
พิจารณาจากสีของป้ายชื่อ พวกเขาอยู่ชั้นปีสาม
นักเรียนที่กำลังเดินไปเรียนเริ่มส่งเสียงซุบซิบ
“นั่นมันรุ่นพี่ปีสามนี่”
“ทำไมสภาพถึงยังกับขอทานเลยล่ะ”
“…ปีสามห้องศูนย์!”
“เจ้าพวกบ้าที่ประกาศว่าจะสู้กับครูประจำชั้นห้องตัวเองน่ะหรือ”
นักเรียนชั้นปี 3/0 ที่มีอยู่ราวยี่สิบคน เดินโซซัดโซเซเข้าเข้ามาโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง
จนกระทั่งหยุดยืนอยู่หน้าหอนาฬิกา
“ยังวันจันทร์อยู่แท้ๆ ทำไมสภาพเป็นแบบนั้นไปแล้ว”
“ทำไมบางคนถึงกำลังถ่ายวิดีโอล่ะ”
“ถ่ายรูปเก็บไว้ดีกว่า”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย”
ในหมู่นักเรียนปี 3/0 คนที่ดูบาดเจ็บหนักกว่าใครเพื่อน เดินแหวกออกมายืนอยู่หน้าสุด
ตามด้วยใช้ไอเท็มการ์ด
บึ้ม—!
ไอเท็มที่พี่ขอทานคนนั้นเปลี่ยนจากการ์ดเป็นวัตถุ ทำการยิงพลุสัญญาณขึ้นฟ้า
ขอทานคนดังกล่าวแผ่คลื่นพลังวิเศษออกมาควบคุมพลุและเขียนเป็นตัวหนังสือ
ความละเมียดละไมของข้อความอาจดูน่าทึ่ง แต่เนื้อหากลับน่าทึ่งยิ่งกว่า
[พ่าย] ปี 3/0 ขอยอมแพ้ [แพ้]
ขณะทุกคนสงสัยว่าเขากำลังทำอะไร อีกฝ่ายได้ประกาศยอมรับความพ่ายแพ้ต่อหน้าหอนาฬิกาใกล้กับทางเข้าหลัก
‘ประกาศยอมแพ้ได้อลังการชะมัด’
แต่ดูจากสีหน้า ทางนี้คงไม่เต็มใจสักเท่าไร
ถึงอย่างนั้นก็ต้องทำตามคำมั่นสัญญา
เป็นสปิริตอันยอดเยี่ยมของนักเรียนปี 3/0 – เด็กมีปัญหาชั้นสูงสุดของโรงเรียนแสงเงิน
“อึยชิน อรุณสวัสดิ์! สุดยอด… ครูอิมยอนวาเป็นฝ่ายชนะสินะ”
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน! ฉันรีบบินมาที่นี่หลังจากเห็นพลุวิเศษ”
“รองหัวหน้าห้องมาเร็วนะเนี่ย”
ขณะถูกนักเรียนปี 3/0 ดึงดูดความสนใจ ไม่นานเพื่อนร่วมห้องของฉันก็มาถึง
“พวกรุ่นพี่ทำอะไรกันน่ะ”
“คงต้องอ่านรายละเอียดในกระทู้บอร์ดรวม”
ปี 3/0 ได้ลงรูปภาพและคำบรรยายไว้ในกระทู้ ‘บทส่งท้ายการยอมแพ้ (ครึ่งแรก) ’
[เฉลิมฉลองวันครู – แมตช์ล้างตาระหว่างปี 3/0 vs ครูอิมยอนวา]
[ประเภท: เกมแพนต์บอล]
[สถานที่: สักแห่งบนเขาปีกสวรรค์]
“แพนต์บอล?”
“เป็นเกมที่ตัดสินแพ้ชนะโดยการยิงกระสุนสีใส่กัน รูปแบบการเล่นเป็นแบบเอาตัวรอด มีกฎยิบย่อยค่อนข้างมาก แต่กฎหลักๆ คือการยิงกระสุนสีให้โดนจุดสำคัญของศัตรู”
“ดูเหมือนว่าจะไม่จำกัดอาวุธไว้แค่ปืนนะ นั่นเท่ากับว่า ขอแค่มีสีติดอยู่บนตัวก็ถือว่าถูกคัดออก”
“แต่ถ้าไม่มีแสงประทานหรือสกิลทำนองนั้น ปืนก็ยังสะดวกที่สุดอยู่ดี…”
เห็นว่าสร้างสมรภูมิด้วยการกางบาเรียคลุมโซนหนึ่งของเขาปีกสวรรค์ที่ไม่ติดกับทางเดิน
ภายในสังเวียนดังกล่าว พวกเขาแข่งเกมแพนต์บอลกัน
“ครูอิมยอนวาจัดการรุ่นพี่ปี 3/0 ทั้งหมดตามลำพัง? เจ๋งชะมัด…”
“เห็นว่าไม่ได้ใช้ไอเท็มการ์ดสักใบเลยนะ การต่อสู้ลากยาวตั้งแต่วันศุกร์จนถึงวันจันทร์ รวมเป็นสี่วันสามคืน”
รูปภาพถูกแทรกไว้ระหว่างข้อความ
นักเรียนปี 3/0 คงมั่นใจในชัยชนะของตัวเองมาก ถึงได้ติดตั้งอุปกรณ์บันทึกภาพไว้ตามจุดต่างๆ ของสนามแข่งโนเวลกูดอทคoม
แต่พวกมันกลายเป็นอุปกรณ์บันทึกความน่าสมเพชแทน
“…ว้าว”
“ครูคนนี้สอนวิชาทำความเข้าใจเผ่าแท้สินะ”
จากบรรดารูปภาพจำนวนมาก หนึ่งในฉากเด็ดคือภาพนี้
ฉากหลังเป็นนักเรียนห้องศูนย์กำลังเดินไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง
ขณะเดียวกัน อิมยอนวาผู้ทาครีมพรางตัวบนผิวหน้า ห้อยหัวลงมาจากต้นไม้โดยใช้เท้าเปล่าเกี่ยวไว้
ในสภาพคาบมีดพรางไว้ในปาก เธอกวาดสายตามองหาเหยื่อรายถัดไป
‘ใช้มีดเพื่อไม่ให้เกิดเสียง เพราะการยิงกระสุนสีจะเท่ากับเผยตำแหน่ง…’
อิมยอนวาล่านักเรียนปี 3/0 ทุกคนตามลำพัง
หัวหน้าห้องผู้มีสภาพเหมือนขอทานมากกว่าใคร สามารถยืนหยัดได้เป็นคนสุดท้าย แต่ก็ต้านทานไม่ไหวและพ่ายแพ้ในการดวลตัวต่อตัว
‘ว่าแต่ อะไรคือบทส่งท้ายการยอมแพ้ (ครึ่งแรก) ? ยังจะมีครึ่งหลังอีกรึไง บทส่งท้ายก็คือบทส่งท้ายสิ ถ้ามีต่อจะเรียกบทส่งท้ายได้ยังไง’
ถ้าเป็นแบบนั้น จะมีบทส่งท้ายต่อจากครึ่งหลังอีกก็คงไม่แปลก
“ยังมีอีกโพสต์ล่ะ”
“บทส่งท้ายของครูอิมยอนวา?”
ฉันสลับไปอ่านอีกหนึ่งกระทู้ในบอร์ดทั่วไป เป็นบทความที่นำมาจาก SNS ของอิมยอนวา
[ฉันมีความสุขมากที่ได้เล่นกับเด็กๆ!
เอาดอกคาร์เนชั่นมาถวายตามสัญญาซะ!
ขอน่ารักๆ น้า~^0^ㅋ
#บทส่งท้ายวันครู #ที่พวกเธอได้รับมาใช่พลังงานจักรวาลแน่หรือ #ไปฝึกมาอีกสิบปีนะเด็กๆ #แต่ทุกคนโตขึ้นมาก
ตบท้ายด้วยรูปอิมยอนวาเซลฟีโดยมีฉากหลังเป็นพลุวิเศษประกาศการยอมแพ้ของนักเรียนปี 3/0
ตรงข้ามกับนักเรียนที่มีสภาพเหมือนซอมบี้ อิมยอนวาดูปกติมาก
ไม่เหมือนคนเพิ่งทำสงครามกับนักเรียนตามลำพังตลอดสี่วันสามคืนเลยสักนิด
‘อิมยอนวาดูจะชอบเด็กห้องนี้มากเลย’
การแสดงความรักของครูที่ปกครองกลุ่มเด็กแสบด้วยความระห่ำนั้นแตกต่างออกไปจริงๆ
ทันใดนั้น ฉันได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิด
“น่าสนุกจัง!”
“ใช่ไหมล่ะ รุ่นพี่ห้องศูนย์ทำแต่เรื่องน่าสนุกทั้งนั้น!”
ฮันอีกับอีเรนาพูดอะไรออกมาน่ะ
“ใช่ ต้องสนุกมากแน่เลย!”
“เอ่อ… ห้องเราก็เล่นแบบนี้บ้างดีไหม”
ซาวอลเซอึมกับเม็งเฮียวทงก็เป็นไปกับเขาด้วย
และแน่นอน ด้านหลังฉัน วังจีโฮกำลังทำตาเป็นประกาย
“น่าอิจฉาจัง พวกเราก็ควรเล่นเกมแพนต์บอลเอาชีวิตรอดกันบ้างนะ…”
“มินกือรินมาแล้ว!”
คิมยูรีชิงพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ไม่ปล่อยให้เพื่อนร่วมห้องถลำลึกไปมากกว่านี้
เมื่อหันไปมอง มินกือรินกำลังวิ่งมาจากฝั่งปลอดผู้คน
ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้หัวข้อการสนทนาเปลี่ยนไป
‘แต่ถ้าเด็กพวกนี้อยากทำอะไรแล้วล่ะก็… ห้ามยากแน่นอน’
ไม่ว่าจะตัวละคร PC หรือ NPC ถ้าพวกเขาต้องการ ก็จะดึงดันจัดมันขึ้นมาจนได้
ตอนนี้อาจเปลี่ยนบทสนทนาได้ทัน แต่ถ้ามีใครไปขุดขึ้นมาอีกครั้ง… เห็นทีเราต้องวางแผนรับมือล่วงหน้า
ไม่อย่างนั้นจะเกิดเหตุการณ์เหมือนกับตอนที่เห็นเด็กปี 2/0 ไปปิกนิกแล้วอยากเลียนแบบ
“หือ… ไม่มีใครเลยนี่นา”
“แปลกจัง ข้างนอกวุ่นวายขนาดนั้นแท้ๆ”
บนทางเดินติดกับห้องเรียนปี 1/0
บรรยากาศยังคงเงียบสงบตามปกติ
ทั้งที่เมื่อวานชมรมศิลปะกับกลุ่มย่อยต่างๆ ทะเลาะกันเพื่อแย่งตัวมินกือรินแทบตาย
“มากันแล้วสินะ”
เมื่อพวกเราเดินเข้ามาในตึก ฮัมกึนยองชิงทักทายก่อน
ดูท่าฮัมกึนยองจะได้อ่านกระทู้เมื่อวานเหมือนกัน จึงมาดักรอจัดการความวุ่นวายล่วงหน้า
แต่ไหนแต่ไร เขามีใบหน้าดุร้ายเป็นทุนเดิม
แค่ได้เห็นหน้า เด็กๆ ก็คงไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว
“สวัสดีค่ะ! ครูฮัมกึนยองช่วยจัดการให้แล้วสินะ… ขอบคุณมากค่ะ!”
“ขอบคุณค่ะ”
คิมยูรีกล่าวเสียงสดใส ส่วนมินกือรินผู้หลบอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อน เปิดปากทักทายครูประจำชั้น
ฮัมกึนยองมองพวกเราแปดคนสักพักก่อนจะถาม
“ไปรับมินกือรินมาหรือ”
“ใช่ค่ะ! เห็นว่าเมื่อวานในกระทู้ค่อนข้างวุ่นวาย”
“…ดีแล้ว”
ดูเหมือนฮัมกึนยองจะปั้นหน้าดุกว่าทุกที เพื่อคอยขับไล่แฟนคลับตัวยงของมินกือรินออกไปห่างๆ
สีหน้าดังกล่าวเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนอย่างรวดเร็ว
“ครูฮัมกึนยองคะ หนูเตรียมชากับของว่างมาด้วย เข้าไปนั่งกินกันเถอะ!”
ได้เห็นคิมยูรียกถุงกระดาษขึ้น ฮัมกึนยองพยักหน้ารับ
นักเรียนปี 1/0 ที่มารวมตัวกันเช้ากว่าปกติ จัดปาร์ตี้น้ำชาด้วยบรรยากาศชื่นมื่น
* * *
หลังเลิกเรียน, หลังเลิกชมรมหนังสือพิมพ์
ฉันเก็บดีไวซ์ของโรงเรียนไว้ในล็อกเกอร์ห้องแล้วมุ่งหน้าไปยังเขตหวงห้าม
‘ศิษย์ของเราถึงเวลาเติบโตสักที’
คราวก่อนย็อมจุนยอลเผชิญกับอุปสรรค ‘ฮุบกลืนพลังวิเศษ’ จนการสอนไม่คืบหน้า
หลังจากกลับไปพักผ่อนเต็มอิ่ม เขาคงฝึกซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตายจนมีพัฒนาการจากคราวก่อนมาก
ขณะฉันนั่งรอย็อมจุนยอลอยู่บนโต๊ะครู
ติ๊ง!
ข้อความที่ถูกส่งมาถึงดีไวซ์โรงเรียนของฉัน ซิงก์กับดีไวซ์ที่กำลังพกติดตัว
เป็นข้อความจากประธานชมรมหนังสือพิมพ์
[เรียกประชุมด่วน, ขอนัดประชุมสมาชิกชมรมหนังสือพิมพ์ทุกคนที่มาถึงห้องชมรมได้ภายในห้านาที]
เกิดอะไรขึ้นกับชมรมหนังสือพิมพ์?
แม้เรื่องนี้จะคอยกวนใจฉัน แต่ก็คงไปร่วมประชุมไม่ได้เพราะรับปากกับตัวละคร PC – ลูกศิษย์ของฉันไว้แล้ว
วังจีโฮก็เป็นหนึ่งในสมาชิกชมรม เขาคงจัดการได้ทุกปัญหา
“ท่านอาจารย์! ขอโทษที่มาสาย!”
เมื่อฉันปิดโฮโลแกรมลง ย็อมจุนยอลวิ่งเข้ามาพอดี
ย็อมจุนยอลไม่ได้หาข้ออ้าง แต่ฉันได้ยินผ่านๆ ว่าเขาถูกมาจินซึงหาเรื่องอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็เพิ่งมาถึง ได้ยินว่างานของสภานักเรียนยุ่งมากเลยนี่ ฉันรบกวนเวลารึเปล่า”
“ผมทำงานของสภานักเรียนได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องครับ! ดังนั้นท่านอาจารย์ไม่จำเป็นต้องลดเวลาสอน”
ย็อมจุนยอลกล่าวด้วยสีหน้าเจือความกระวนกระวาย
สงสัยกลัวว่าฉันจะลดเวลาเรียน
ราวกับอยากรีบตัดบท เขาหยิบกล่องโปร่งใสออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นมาให้ฉัน
“ถึงจะล่วงเลยเวลามาเล็กน้อย แต่มันคือดอกคาร์เนชั่นครับ! ผมสร้างจากเปลวไฟของตัวเอง”
ในกล่องมีเปลวไฟรูปร่างดอกคาร์เนชั่นขนาดเท่าครึ่งฝ่ามือ
ก่อนหน้านี้ฉันเคยได้คาร์เนชั่นจากหลานเสือเงินในวันผู้ปกครอง และวันนี้ได้จากย็อมจุนยอลเนื่องในวันครู
รู้สึกจั๊กจี้พิกล
“ขอบคุณมาก ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรามาเรียนเบาๆ กันดีกว่า”
“ครับ…?”
ย็อมจุนยอลขานรับเสียงอ่อน แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้งคำพูดฉัน
“สัปดาห์นี้เธอมีแข่งหมากรุกนี่”
ขึ้นอยู่กับผลการแข่ง แต่ฉันกับย็อมจุนยอลอาจต้องเผชิญหน้ากันในฐานะคู่ต่อสู้
