สายลมอัดแน่นด้วยพลังของอาร์เคียพุ่งตรงมาหาฉัน
บึ้มบึ้มบึ้ม!
อนุภาคแสงที่แฝงมากับสายลม ทำให้ดวงตาของฉันพร่ามัวทันที
ทุกการกะพริบตา ทัศนวิสัยจะยิ่งบิดเบี้ยว เสียงรอบตัวเริ่มซ่าและฟังไม่ได้ศัพท์
หลังจากกะพริบตาได้สามสี่หน ฉากรอบตัวได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
วิ้ว—!
ฉันกำลังอยู่ในมิติอันมืดมิด
เสียงซ่าหยุดลง เหลือเพียงเสียงลมจางๆ
‘เกิดอะไรขึ้นกันแน่’
ฉันมองไปรอบตัวเพื่อหาสาเหตุ
ด้านหลังมีใครบางคนยืนอยู่ ร่างของอีกฝ่ายแผ่ออร่าทรงกลดที่ไม่สว่างมาก
ใบหน้าถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าคลุมหน้า แต่ริมฝีปากบางๆ ที่กำลังยิ้มแย้มนั่น ดูสง่างามเกินคำบรรยาย
‘เดจาวูอีกแล้ว’
ในวันเอพริลฟูล ใครบางคนในชุดหนังหมีสีขาวยืนอยู่บนตาชั่งขนาดใหญ่หลังจากฉันใช้การ์ด ‘น้ำหนักของความมั่งคั่งและชีวิต’
เป็นความรู้สึกคล้ายกับเมื่อครั้งเผชิญหน้ากับ ‘เบื้องบน’
[สวัสดี]
น้ำเสียงเป็นมิตรและสง่างามดังกังวานไปทั่วมิติ
“สวัสดีครับ”
[เห… ผู้มีพระคุณของนักบวชของข้า เป็นเด็กมีสัมมาคารวะดีจริงๆ]
ดูท่าจะพึงพอใจกับคำทักทายของฉัน
พิจารณาจากคำว่า ‘ผู้มีพระคุณของนักบวชของข้า’ ผนวกกับสถานการณ์ภาพรวม ฉันเริ่มเดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
‘อาร์เคียผู้มอบพรคุ้มครองให้อูซังฮี’
อาร์เคีย – เทพธิดาแห่งการรักษา – ที่แต่เดิมควรชื่อว่า ‘แพนอาเคียร์’ ซึ่งสื่อถึงยาครอบจักรวาล (Panacea)
ดูท่าพลังโชคชะตาของฉัน จะใช้แสงประทานของอูซังฮีเป็นสะพานในการเชื่อมต่อกับอาร์เคีย
อาร์เคียผู้สำรวจฉันผ่านผ้าคลุมหน้า กล่าวต่อไป
[แปลกจัง เหตุใดข้าถึงไม่เห็นจุดที่ต้องรักษา]
“หือ…”
[ลางสังหรณ์ของข้าผิดอย่างนั้นหรือ ที่ข้ายอมแทรกแซงพลังของนักบวช ก็เพราะเห็นว่าเจ้าดูป่วย แต่ไฉนกลับไม่พบสิ่งใด… ทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ]
ฉันอยากจะโพล่งออกไปว่า ‘ทางนี้ก็อยากจะรู้เหมือนกัน’
คำถามของเธอ คนตอบควรเป็นฉันหรือไง
ช่วยรักษาเสือแดงจนให้รอดก็พอแล้ว
[จริงสิ ข้าถูกไหว้วานให้ช่วยถ่ายทอดคำพูดถึงเจ้าด้วย… นั่นก็คือ… ‘เงินทอน’ น่ะมีวันหมดอายุ เจ้าควรรีบใช้นะ]
เงินทอน?
ได้ยินคำดังกล่าว ฉันนึกถึงไอเท็มหนึ่งโดยปริยาย
“ใครเป็นคนฝากมา…”
[แล้วก็ หากเจ้ามีปัญหาเกี่ยวกับการหายใจ จงรีบมาพบนักบวชของข้าให้ทันท่วงที]
เฉกเช่นเงาสีขาวผู้มอบ ‘โชคชะตาไร้ชื่อ’ ให้ฉันหลังจากวังจีโฮถอดรหัสหนังสือโบราณ ดูท่าพวกเบื้องบนจะชอบพูดแต่เรื่องของตัวเองแล้วหายไป
สิ้นเสียงคำพูดสุดท้าย การมองเห็นของฉันกลับไปพร่ามัวอีกครั้ง
“โชอึยชิน!”
บึ้มบึ้ม—!
เสียงของวังจีโฮดังผสมปนเปกับเสียงลมพายุ
‘เรากลับมาแล้ว?’
ภายในห้องทำงานของท่านประธาน
ภาพแรกในสายตาก็คือ อูซังฮีและเสือแดงกำลังถูกพายุล้อมไว้ ส่วนวังจีโฮเดินเข้ามาใกล้ฉัน
“ได้สติกลับมาแล้วสินะ หลังจากโดนลูกหลงของแสงประทาน นายสลบไปประมาณห้าวินาที”
คำนึงจากคำพูดวังจีโฮ ร่างของฉันยังคงอยู่ในห้อง การเชื่อมต่อกับอาร์เคียเกิดขึ้นผ่านจิตเท่านั้น
‘แค่ห้าวินาที…’
ถึงบทสนทนาจะไม่ยาว แต่ก็ไม่สั้นแค่ห้าวินาทีแน่นอน
คงเพราะจิตเชื่อมกัน กระแสเวลาจึงแตกต่างกับโลกภายนอก
“เกิดอะไรขึ้น”
วังจีโฮหรี่เสียงถาม
อูซังฮียังคงพยายามรักษาเสือแดง ฉันจึงหรี่เสียงตอบเพื่อไม่ให้รบกวนเธอ
“เบื้องบนนามว่าอาร์เคียสนทนากับฉัน… พระองค์บอกว่าฉันดูป่วย”
ได้ยินคำพูดดังกล่าว สีหน้าวังจีโฮแข็งกระด้างทันที
“แล้วนายป่วยหรือ”
“เปล่า… พระองค์ยังพูดเลยว่าไม่รู้จะรักษาอะไร”
“แล้วมันหมายความว่ายังไง”
“ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”
ด้วยใบหน้าแข็งกระด้างไม่เปลี่ยน วังจีโฮจ้องฉันด้วยสายตาไม่เชื่อ
ไม่ได้โกหกจริงๆ นะ
แค่อาจจะเล่าไม่หมด
ฟ้าว!
ทันใดนั้น อนุภาคแสงและสายลมที่เคยท่วมท้นบาเรียเริ่มจางลง
วังจีโฮเผยสีหน้าโล่งใจขณะมองสำรวจเสือแดง
“ผ่านไปด้วยดีสินะ”
หลังจากพายุกรรโชกสงบลงโดยสมบูรณ์
อูซังฮีนั่งพักหายใจ พลางมองมาทางฉันในสภาพเหงื่อชุ่มหน้าผาก
“อึยชินเป็นอะไรไหม ท่านอาร์เคียไม่เคยแทรกแซงแบบนี้มาก่อน ขอโทษด้วยนะ”
อูซังฮีเองก็สัมผัสถึงความผิดปกติ
แต่คงละสายตาจากการรักษาเสือแดงไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ แสงประทานของรุ่นพี่อูซังฮีเป็นสายรักษา ก็เลยรู้สึกเหมือนได้รับการตรวจสุขภาพโดยเบื้องบน… ผลการรักษาเป็นยังไงบ้างครับ”
สายตาทุกคู่ในห้องประธานกำลังจดจ่ออยู่กับเสือแดง
เสือแดงยังไม่ลืมตาก็จริง แต่สีหน้าดีขึ้นอย่างชัดเจน
“ภายในของเขาถูกฉีกเป็นเก้าส่วน ส่งผลให้การไหลของคลื่นพลังวิเศษขาดเสถียรภาพ แต่เขากลับยังฝืนใช้พลังวิเศษที่แข็งแกร่งอย่างต่อเนื่อง ถ้าไม่ใช่ร่างกายของเผ่าแท้คงตายไปแล้ว”
วังจีโฮจ้องเสือแดงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
ราวกับได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเสือแดงผู้บาดเจ็บสาหัส โทสะของเขาปะทุขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
‘อูซังฮีรู้แล้วสินะว่าเสือแดงเป็นเผ่าแท้’
คงเลี่ยงไม่ได้ นี่เป็นการรักษาโดยยืมพลังจากเบื้องบนโดยตรง
“นอกจากนั้น… ในร่างกายของเขามีร่องรอยของเบื้องบนที่แข็งแกร่งมาก… พลังของท่านอาร์เคียจึงรักษาได้จำกัด หลังจากนี้คงต้องพึ่งพาสมรรถภาพการฟื้นตัวของเผ่าแท้เป็นหลัก”
เบื้องบนที่ว่าคงหมายถึงเทพสวรรค์
เทพสวรรค์ได้สาปพันธนาการเสือแดงไว้สองข้อ
ต่อให้ยืมพลังจากอีกหนึ่งเบื้องบน การรักษาให้หายขาดก็คงไม่ง่ายอยู่ดี
“ขอบคุณครับ แล้วคิดว่าต้องใช้เวลาฟื้นฟูนานแค่ไหน”
“ก็คงสักสัปดาห์ล่ะมั้ง… พี่เคยรักษาเผ่าแท้มาก่อน ใช้เวลาประมาณนั้นแหละ”
อูซังฮีตอบคำถามเจือความกังวลของวังจีโฮ
เธอเคยรักษาเผ่าแท้มาแล้ว?
‘แค่สัปดาห์เดียวเอง บาดเจ็บปางตายขนาดนั้นยังหายได้ในสัปดาห์เดียว’
ขณะฉันเหม่อมองเสือแดงนอนหายใจอย่างสม่ำเสมอ
อูซังฮียิ้มอ่อนโยนพลางพูดกับฉัน
“อึยชิน ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีกก็เรียกพี่ได้เรื่อยๆ เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ พี่กับไอ้เบื๊อกที่บ้านยินดีรับฟังคำขอร้องเสมอ”
ไอ้เบื๊อกที่บ้านคงหมายถึงอูซังฮุน
ครั้งนี้จนปัญญาจริงๆ แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากลากพวกเขามาเกี่ยวข้อง
ฉันพูดขอบคุณแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ขอบคุณที่มานะครับ รุ่นพี่อูซังฮี”
“ไม่ได้มากมายอะไรเลย แล้วก็เรียกพี่ว่า ‘พี่ซังฮี’ สิ… ยังไม่สนิทใจหรือ”
อูซังฮีทำหน้าเจือความเศร้า
ในหมู่รุ่นน้อง ถ้าไม่สนิทจริงๆ เธอจะไม่ยอมให้ใครเรียกว่าพี่ซังฮี
ถ้ามีคนไม่สนิทมาเรียกล่ะก็ เธอจะทำหูทวนลมทันที
‘…อึก ยากชะมัด’
ฉันซาบซึ้งบุญคุณของเธอมากก็จริง แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเรียกเด็กม.ปลายว่าพี่
มันทั้งกระอักกระอ่วนและปั่นป่วนจิตใต้สำนึกอย่างรุนแรง
แต่ฉันไม่สามารถเพิกเฉยคำขอร้องของตัวละครแสนรัก โดยเฉพาะคนที่ยอมถ่อมาจากบ้านในยามดึกเพื่อช่วยรักษาเสือแดง
“ได้ครับ พี่ซังฮี”
“เย้~ ต่อไปก็ช่วยเรียกแบบนั้นด้วยนะ”
จะพยายามนะ
หลังจากแลกดีไวซ์โค้ดกับวังจีโฮ อูซังฮีออกจากห้องทำงานท่านประธานพร้อมกับเลขาสาวที่รออยู่
เห็นว่าคุณเลขาจะตามไปส่งถึงบ้านเลย
ในห้องทำงานท่านประธานจึงเหลือแค่ฉัน วังจีโฮ และเสือแดง
“ถ้าอย่างนั้น พวกเรามาดูข้อมูลสำคัญกัน… เสือแดงอุตส่าห์ดิ้นรนนำกลับมา”
วังจีโฮผ่อนคลายลงมากหลังจากอาการของเสือแดงเริ่มคงตัว
เขาใช้มือข้างหนึ่งสัมผัสกับหน้าผากเสือแดง พลางยกนิ้วที่กลายเป็นสีแดงขึ้นเพื่อปลดปล่อยพลัง
ซู่ว!
มิติรอบตัววังจีโฮท่วมท้นไปด้วยอนุภาคสีทอง
ควันแดงทยอยผุดออกจากปลายนิ้ว
วังจีโฮหรี่ดวงตาที่เหมือนสัตว์ร้ายลง พลางจ้องเข้าไปในควันแดง
“ฉันพอจะเดาได้ตั้งแต่อูซังฮีบอกว่าภายในเสือแดงฉีกขาดเป็นเก้าส่วน… แต่ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่า… เขาได้รับบาดเจ็บเพราะ ‘คราดซ่างเป่าซินจิน’” (คราดเก้าซี่)
เต้าเต๋อเทียนจุน – หนึ่งในสามมหาเทพของลัทธิเต๋า ร่วมกับหลิงเป่าเทียนจุนและหยวนสื่อเทียนจุน
เต้าเต๋อเทียนจุน หรือที่รู้จักกันในนาม ‘ไท่ซ่างเหล่าจวิน’ ครอบครองเตาหลอมแปดทิศที่ละลายได้แม้กระทั่งวัตถุต้องห้าม
พระองค์ได้ใช้เตาแปดทิศเพื่อหลอมสร้าง ‘คราดเก้าซี่’ – คราดซ่างเป่าซินจิน – ให้แก่แม่ทัพสวรรค์ ‘เทียนเผิง’ (ตือโป๊ยก่าย)
“…ถูกผู้นำเผ่าหมูทำร้ายสินะ”
“นายก็รู้จักด้วยหรือ… ชื่อที่มันใช้ในโลกนี้คือตือหงอเหนง อาวุธคู่กายคือคราดซ่างเป่าซินจิน… อานุภาพเหลือล้นจนไม่เหมาะกับหมูโสโครกเลยสักนิด”
ตือโป๊ยก่ายมีชื่อรองว่าตือหงอเหนง แต่คนส่วนใหญ่จะรู้จักผู้นำเผ่าหมูในชื่อตือโป๊ยก่ายเสียมากกว่า
คนเดียวกับที่ใช้ชื่อเล่นว่า [ข้าคือข้าคือตือโป๊ยก่าย] ในการประชุมพันธมิตรสิบสองจักรราศีโuเวลกูดoทคอม
“เสือแดงระบุเป้าหมายถัดไปของพวกมันได้แล้ว”
ควันแดงที่บรรจุพลังวิเศษของเสือแดงกำลังขยับอย่างไร้ระเบียบ
“รอยแยกมิติไร้ลางบอกเหตุ… แมนเชสเตอร์… เผ่าหมี… การจับมือระหว่างเผ่าหมูกับเผ่าหมี… ถึงจะไม่สมบูรณ์ แต่ทั้งหมดก็เชื่อมโยงกัน”
ขณะควันแดงสลายไปด้วยอิทธิพลของแสงสีทอง วังจีโฮมองฉันด้วยดวงตาเป็นประกาย
“เบาะแสที่เสือแดงรวบรวมมาได้ ดูแล้วคงเกี่ยวข้องกับเหตุร้าย ณ สนามเบสบอลจัมชิล”
ฉันไม่รู้ว่าวังจีโฮค้นพบอะไร แต่ดวงตาของเขาดูพร้อมจะยิงลำแสงออกมาทุกเมื่อ
“เผ่าหมูกำลังเพ่งเล็งปาร์ตี้บนเรือในช่วงสุดสัปดาห์หน้า… จุดที่น่าสนใจก็คือ เหล่าผู้นำตระกูลรุ่นถัดไปของทั้งจูโอกรุปและ TC กรุปต่างก็เข้าร่วมงานนี้ หลังจากเคยปรากฏตัวในสนามเบสบอลจัมชิลด้วยกันมาแล้ว”
‘ท่านผู้นั้น’ วางแผนลอบสังหารผู้นำตระกูลรุ่นถัดไปอีกครั้ง?
“โชอึยชินน่าจะรู้ดีกว่าฉัน คิดว่ายังไงบ้างล่ะ ฟังดูเป็นแค่เรื่องบังเอิญไหม”
ฉันตอบกลับอย่างมั่นใจ
“แค่บังเอิญแน่นอน”
วังจีโฮทำหน้าไม่เชื่อ
มันตั้งใจเพ่งเล็งคนกลุ่มนี้ที่สนามเบสบอสจัมชิลแน่นอน แต่ปาร์ตี้บนเรือน่าจะเป็นแค่ความบังเอิญ
‘ปาร์ตี้บนเรือ… มีอีเวนต์ที่คล้ายๆ กันเคยเกิดขึ้นในเกม’
หากเหตุการณ์ในอนาคตและแกนหลักของเรื่องราวไม่เปลี่ยนไปจากในเกมมากนัก ฉันก็พอจะมีวิธีรับมืออยู่
“ไปกันเถอะ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการสืบหาหลักฐานที่พวกมันดิ้นไม่หลุด”
ดวงตาวังจีโฮกำลังส่องประกาย
“ฉันจะฉีกไอ้หมูโสโครกนั่นเป็นเก้าส่วน เหมือนอย่างที่มันทำกับเสือแดง”
* * *
เมื่อพวกเรากลับมาถึงคฤหาสน์ของวังมยองโฮ แบคโฮกุนกับเจ้าบ่วงกำลังรออยู่หน้าประตู
คราบเลือดของเสือแดงไม่อยู่แล้ว คงเพราะแบคโฮกุนเช็ดออกไป
‘ยืนรออยู่ตรงนี้ตลอดเลยหรือไง’
แบคโฮกุนถามด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเย็นชา
แต่ภาพรวมกลับดูไม่น่าเกรงขาม เนื่องจากกำลังอุ้มเจ้าบ่วงอยู่ในอ้อมแขน
“เสือเหลือง เสือแดงเป็นยังไงบ้าง”
“ปลอดภัยแล้ว อีกสักหนึ่งสัปดาห์คงหายเป็นปกติ”
วังจีโฮกล่าวพลางชี้ไปทางร่างเสือแดงที่ลอยอยู่กลางอากาศด้วยพลังเวท
สายตาแบคโฮกุนที่มองไปยังเสือแดงยังคงไร้อารมณ์เช่นเคย แต่ความเย็นชาบรรเทาลงหลายส่วน
บ๊อกบ๊อก…!
เจ้าบ่วงก็เห่าด้วยเสียงน่ารักๆ เพราะเป็นห่วงเสือแดง
“สถานการณ์กำลังตึงเครียด ข้าขอย้ายเสือแดงเข้าไปข้างในก่อน… โชอึยชิน เสือขาว รออยู่ในห้องนั่งเล่นนะ เดี๋ยวมาดื่มชากัน”
ฉันกับแบคโฮกุนพยักหน้ารับ
ชาที่วังจีโฮเตรียมมาในรอบนี้ คือชาดาร์จีลิงที่เก็บเกี่ยวช่วงเดือนพฤษภาคม ส่วนของว่างเป็นทีรามิสุเชอร์รีอัลมอนด์
ขณะพวกเราดื่มชาพลางหาเรือเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่นานฟ้าก็สว่างอีกครั้ง
ย่างเข้าสู่วันที่สองโดยที่ฉันยังไม่ได้นอนสักงีบ
* * *
เย็นวันอาทิตย์
“สนุกมากเลย ขอบคุณนะพี่อึยชิน!”
“อึยชินอปป้า! มาใหม่นะคะ!”
“จะรอนะครับ!”
ลูกหลานเสือเงินมาส่งฉันกลับ
พวกเราตัดสินใจปิดเรื่องอาการบาดเจ็บของเสือแดงเป็นความลับจากเด็กทั้งสาม
กรร…
ก่อนจะเดินกลับหอ เจ้าบ่วงยุ่งอยู่กับการเลือกสายจูง
คงเพราะฉันซื้อมาหลายแบบเกินไป มันจึงหนักใจกับการเลือก
หลังจากไตร่ตรองอยู่นานแต่ไม่ได้คำตอบ เจ้าบ่วงทำตัวน่ารักเพื่อขอให้ฉันช่วยเลือก
เจ้าบ่วงขอร้องทั้งที มีหรือฉันจะไม่ทำ
บ๊อกบ๊อก!
ฉันเลือกสายหนังสีขาวล้วนขึ้นมาคล้องกับปลอกคอ จากนั้นก็จูงมันออกจากคฤหาสน์
ความเหนื่อยล้าที่สะสมตลอดทั้งคืนหายเป็นปลิดทิ้งทันที
ขณะเดินจูงเจ้าบ่วง ฉันพยายามสลัดเรื่องน่าปวดหัว แต่ก็อดเป็นกังวลกับอนาคตไม่ได้
‘มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในคืนเดียว’
เสือแดงบาดเจ็บสาหัส
พลังโชคชะตาผสานเข้ากับพลังของอาร์เคีย
การหมดอายุของ ‘เงินทอน’ และปัญหาด้านการหายใจที่อาร์เคียกล่าวถึง
ผู้นำเผ่าหมู – ตือโป๊ยก่าย ตือหงอเหนง
เป้าหมายถัดไปของเผ่าหมู – ปาร์ตี้บนเรือ
ผู้นำตระกูลรุ่นถัดไปของจูโอกรุปและ TC กรุป
มีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิด
‘จากบรรดาทั้งหมด เราใส่ใจเป็นพิเศษอยู่สองเรื่อง’
เรื่องแรก การตอบสนองของวังจีโฮ
ได้เห็นเสือแดงบาดเจ็บปางตาย เสือเหลืองโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แถมยังเรียกตัวเองว่าคนโง่
ยิ่งเมื่อนึกถึงตือหงอเหนง จิตสังหารของเขาเอ่อล้นอย่างน่าสะพรึง
‘วังจีโฮเป็นห่วงเสือแดงจากก้นบึ้ง และคิดจะแก้แค้นอย่างสุดฝีมือ’
แต่ถ้าวังจีโฮเป็นคนแบบนี้จริง แล้วทำไมถึงเอาแต่นั่งทับมือตัวเองในตอนที่เสือแดงตายในเกม
‘ต่อให้ไม่สนใจโลกแค่ไหน แต่ถ้าเพื่อนรักที่เป็นห่วงกันมากตายไป ก็ควรต้องออกอาการมากกว่านี้… แปลกจริงๆ’
ภายในเกม เสือเหลืองปรากฏตัวบ่อยขึ้นหลังจากจูซูย็อกขึ้นปีสอง
จูซูย็อกถูกย้ายไปห้องศูนย์เพราะเหตุการณ์บังยุนซบ ส่งผลให้วังจีโฮได้เห็นเขาบ่อยขึ้นจนเกิดความสนใจ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความกระตือรือร้นของเสือเหลืองในเกม ไม่เกี่ยวข้องกับความตายของเสือแดง
‘ถึงจะเพิกเฉยการบริหารโรงเรียน กรุป และเผ่าเสือ แต่เขาต้องพยายามแก้แค้นให้เพื่อนแน่… หรือที่เริ่มเคลื่อนไหว จะไม่ใช่แค่เพราะสนใจในตัวจูซูย็อก’
ถ้าลองสืบแค่ผิวเผินก็จะพบได้ไม่ยาก ว่าเสือแดงเคยร่วมมือกับจูซูย็อกก่อนจะเสียชีวิต
ร่างวังจีโฮอาจจะสนใจจูซูย็อก แต่ร่างแบ่งภาคอื่นๆ ก็คอยสืบหาเบาะแสเพื่อแก้แค้นไปพร้อมกัน?
สมมติให้เป็นแบบนั้น ก็ยังมีเรื่องแปลกอีกหนึ่งประเด็น
‘ทำไมหลังจากร่วมมือกับจูซูย็อกแล้ว วังจีโฮถึงหายตัวไปดื้อๆ’
เรามองข้ามอะไรไปรึเปล่า
หลังจากไตร่ตรองเป็นเวลานาน
‘นี่อาจไม่เกี่ยวกับเส้นเรื่อง แต่ว่า… เราคาใจมาสักพักแล้ว’
ความกังวลใจเรื่องที่สอง
ตอนนี้คือช่วงเวลาเหมาะสมสำหรับไขข้อกังขา
“ฉันมีคำถาม”
แบคโฮกุนหันมาทางฉันขณะเดินถือสายจูงของเจ้าบ่วง
“อยากฟังเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่ครูคิมชินรกเคยประสบเมื่อในอดีต”
