หนึ่งวันก่อนจะถึงวันครู
แต่ละชมรม กลุ่มย่อย และห้องเรียนภายในโรงเรียนแสงเงิน กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมจัดอีเวนต์ให้ครูที่คอยดูแลพวกตน
แน่นอนว่าไม่ใช่นักเรียนทุกกลุ่มที่สนิทกับครู แต่อย่างน้อยก็ยังรวมเงินกันซื้อดอกคาร์เนชั่นให้ตามมารยาท
สำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ พวกเขาพิถีพิถันกับการเลือกดอกคาร์เนชั่นในกิจกรรมรอบนี้อย่างมาก
‘ห้องของเราคงจัดแค่ปาร์ตี้น้ำชาง่ายๆ’
ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีอีเวนต์ยิ่งใหญ่ อย่างมากก็แค่เตรียมของว่างและดอกไม้ซึ่งถูกคัดสรรอย่างดีมาตลอดหลายวัน
ฮัมกึนยองคงมีความสุขเมื่อได้เห็นความพยายามของนักเรียนปี 1/0
‘…หรือว่าเราควรหาของขวัญที่สอดคล้องกับคติพจน์ ‘เข้าเรียนตรงเวลา’ ของเขาด้วย?’
ขณะเดินไปพลางครุ่นคิด ฉันได้ยินเสียงคุยจากนักเรียนรอบข้าง
“พวกเด็กห้องศูนย์ต้องทำอะไรแผลงๆ อีกแน่เลย”
“รูปปั้นโมอายปีก่อนเจ๋งมากเลยเนอะ”
“ยังมีไอ้นั่นอีก… อะไรแล้วนะ บ้านหลอน? บ้านผีสิง? อยากให้พวกเขาสร้างขึ้นมาใหม่แล้วเก็บค่าเข้าจัง”
“ด้วยความสัตย์จริงนะ ฉันอยากเห็นเวอร์ชันที่ครูประจำชั้นห้อง 3/0 อัปเกรดเมื่อปีที่แล้วมากกว่า”
ระหว่างทางไปห้องเรียน
คงเพราะเหลืออีกแค่หนึ่งวันก็จะถึงวันครู หัวข้อสนทนาของนักเรียนจึงหนีไม่พ้นประเด็นนี้
และจากบรรดาทั้งหมด วีรกรรมของเด็กห้องศูนย์คือหัวข้อหลักในการพูดคุย
“…ได้ยินว่าปี 2/0 เพิ่งบุกรอยแยกมาตลอดทั้งสัปดาห์เลยนะ”
“พวกเขาต้องวางแผนอะไรอยู่แน่!”
“ได้ยินว่ามุนแซรอน – เด็กชมรมหนังสือพิมพ์ปีหนึ่ง – ถูกจับได้ว่าแอบตามพวกเขาไป… เธอจึงถูกลวงไปขังในโรงแรมลอยฟ้าที่ตระกูลหัวหน้าห้องเป็นเจ้าของ และเพิ่งถูกปล่อยตัวหลังจากพวกนั้นบุกรอยแยกเสร็จ”
“ฟังดูไม่ได้แย่นะ ฉันเองก็อยากลองถูกขังอยู่ที่นั่นบ้างจัง”
ดูเหมือนตำนานความแสบของปี 2/0 จะยังคงดำเนินต่อไป
สถิติความล้มเหลวของมุนแซรอนก็เช่นกัน
ปิ๊งป่อง!
ก่อนจะถึงห้องเรียน เสียงแจ้งเตือนข้อความดังมาจากดีไวซ์
‘สภานักเรียนส่งระเบียบมาแต่เช้าเชียว?’
เป็นระเบียบแนะแนววิธีปฏิบัติตัวอย่างเหมาะสม
และไม่ใช่แค่ฉัน แต่นักเรียนทุกคนในบริเวณใกล้เคียงล้วนหยุดยืนอ่านระเบียบ
[แนวทางการจัดกิจกรรมวันครูอย่างปลอดภัย]
‘จัดกิจกรรมวันครูอย่างปลอดภัย…? มันจะไปมีอันตรายได้ยังไง?’
เนื้อหาประกอบด้วย:
ช่วงแรกเป็นการยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่ห้องศูนย์ในอดีตเคยก่อไว้
ถัดมาเป็นกฎและบทลงโทษของโรงเรียนที่เกี่ยวข้องกัน
เป็นเอกสารเตือนทำนองว่า ‘กรุณาอย่าล้ำเส้นไปถึงขั้นนั้นเลย’
‘นี่มันคู่มือสำหรับห้องศูนย์ชัดๆ’
ปี 2/0 และปี 3/0
ไม่ใช่เรื่องแปลกหากสภานักเรียนจะเป็นกังวล เพราะพวกเขาเคยเห็นฤทธิ์เดชของปี 2/0 มามากพอแล้ว
ส่วนปี 3/0 แม้จะเงียบไปในช่วงหลัง แต่ถ้าดูจากวีรกรรมสมัยเรียนปีหนึ่งและปีสอง พวกเขาก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน คู่ควรแก่การเฝ้าระวัง
สภานักเรียนปีสามซึ่งเป็นรุ่นเดียวกัน คงเคยเห็นกันมาจนเอือมระอา
“เฮ้ย! นั่นอะไรน่ะ!”
“โว้ว!”
ฟิ้ว—! บึ้ม!
กลุ่มนักเรียนที่กำลังมุ่งหน้าไปห้องเรียน ต่างได้ยินเสียงดอกไม้ไฟดังอึกทึก
ดอกไม้จากพลังวิเศษทยอยระเบิดบนท้องฟ้า
“ดอกไม้ไฟวิเศษ…”
“ยิงขึ้นไปทำไมกัน?”
“ถึงจะยังแค่วันที่ 14… แต่อีเวนต์วันครูเริ่มขึ้นแล้วสินะ!”
“ยิงคลื่นพลังวิเศษมาจากตรงไหนกัน? อ๊ะจริงสิ ระเบียบของสภานักเรียน…”
คลื่นพลังวิเศษดึงดูดความสนใจของนักเรียนขึ้นไปบนฟ้า จนแทบไม่มีใครสนใจระเบียบของสภา
‘สภานักเรียนแจ้งเตือนช้าไปหน่อยนะ… แต่ถึงแจ้งเร็วกว่านี้ก็คงไม่มีประโยชน์อยู่ดี’
ตัวอักษรสีแดงสดขนาดใหญ่ค่อยๆ สลักลงบนผืนนภา
ดูเหมือนจะจงใจเลือกสีแดงเพื่อให้โดดเด่นเป็นสง่า
[เราขอท้า]
“โฮ่! มีการท้าทายกันอีกแล้ว!”
“แค่เห็นสามคำก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือเด็กห้องศูนย์”
“คราวนี้จะท้าทายอะไรกันอีก?”
ข้อความยังคงดำเนินต่อไป
[ปี 3/0 ขอล้างตากับครูประจำชั้น อิมยอนวา ในวันครูที่กำลังจะมาถึง! ฝ่ายแพ้ต้องประกาศความปราชัยของตนต่อหน้าหอนาฬิกาทางเข้าหลัก… จะรับคำท้าหรือไม่?]
อะไรอีกล่ะนั่น
นักเรียนที่อยู่ระหว่างการเดิน ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้แหงนหน้าอ่าน ‘คำท้า’ บนท้องฟ้า
‘ในปีก่อน ได้ยินว่าห้อง 3/0 เปลี่ยนให้ห้องเรียนกลายเป็นบ้านผีสิงเพื่อจะแกล้งครูอิมยอนวา แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายถูกแกล้งคืนเสียเอง… พวกเขาอดทนรอมาหนึ่งปีเต็มเพื่อจะเอาคืนในวันพรุ่งนี้…’
ถ้าอย่างนั้น ข่าวลือที่ว่าพักหลังปี 3/0 พยายามสำรวจพลังจักรวาล ทั้งหมดก็เพื่อหาวิธีเอาชนะ?
กล้าประกาศคำท้าต่อหน้าสาธารณชนเช่นนี้ สื่อได้ว่าห้อง 3/0 มั่นใจอยู่พอตัว
ฟิ้ว—! บึ้ม!
“เฮ้ย! ยังไม่จบว่ะ!”
“เจ้าพวกนั้นมีอะไรจะพูดอีกรึไง”
คราวนี้เป็นตัวอักษรสีดำ มิใช่แดงสด
[รับคำท้า!]
“น่าจะเป็นฝีมือครูอิมยอนวานะ”
“ของจริงรึเปล่า? หรือมีใครแอบอ้าง?”
“ฝีมือครูอิมยอนวาจริงๆ! เธออัปโหลดขึ้น SNS เป็นหลักฐานด้วย!”
ครูประจำชั้นห้อง 3/0 ตอบรับอย่างรวดเร็วเลยสินะ
‘ทางนี้ก็คงมั่นใจไม่แพ้กัน’
ยืนยันได้แล้วว่า วันพรุ่งนี้จะมีศึกล้างตาระหว่างอิมยอนวา ปะทะ นักเรียนชั้นปี 3/0
อิงจากกระทู้ในบอร์ดรวมที่หัวหน้าห้อง 3/0 เป็นคนเขียน เห็นว่าสถานที่ รูปแบบ และช่วงเวลาที่เผชิญหน้ากันจะถูกปิดเป็นความลับ เพื่อไม่ให้มีการแทรกแซงจากบุคคลภายนอก
‘รอฟังผลลัพธ์ทีเดียวเลยก็แล้วกัน’
ฉันบันทึกกระทู้เก็บไว้ขณะเดินเข้าห้องเรียนของตัวเอง
* * *
ห้องเรียนปี 1/0
วันนี้ฉันมาช้ากว่าใครเพื่อน
“อึยชิน อรุณสวัสดิ์!”
“อรุณสวัสดิ์!”
เด็กที่มาถึงก่อน ทยอยหันมาทักทายฉัน
เห็นว่าเมื่อวานยุ่งอยู่กับการหาซื้อของตลอดทั้งคืน แต่สีหน้าทุกคนยังดูปกติดี
“ฉันเดินตลาดดอกไม้จนพระอาทิตย์ขึ้นเลยล่ะ มีดอกไม้เต็มไปหมด! สนุกมาก!”
“ไม่เคยรู้มาก่อนว่าดอกคาร์เนชั่นจะแบ่งได้หลายประเภทขนาดนี้… ในบรรดาสีพาสเทล สีฟ้าใสกับสีส้มปะการังสวยที่สุดเลย”
“น่าเสียดายที่ซื้อสีอื่นมาไม่ได้เพราะมันไม่สอดคล้องกับภาษาดอกไม้…”
“เรามาให้ความสนใจกับการตกแต่งดีกว่า… ฉันยังคิดไม่ตกระหว่างการจัดช่อกับทำตะกร้าดอกไม้”
ฟังจากบทสนทนาของคิมยูรีและอีเรนา ดูท่าทีมดอกคาร์เนชั่นจะยังไม่ได้ข้อสรุป แม้จะตะลุยเดินตลาดดอกไม้ตอนเช้าหลายวันติดต่อกัน
‘พรุ่งนี้ก็วันครูแล้ว พวกเธอคงจัดการให้เสร็จหลังเลิกเรียนวันนี้แหละ’
เห็นว่าช่วงนี้แทบไม่ได้นอนกัน แต่กลับยังดูสดใสอยู่เลย
ระหว่างนั้น เม็งเฮียวทงผู้คอยติดสอยห้อยตามสองสาว นั่งฟังบทสนทนาด้วยใบหน้าไร้วิญญาณ
เนื่องจากไม่สันทัดเรื่องดอกไม้ ในสายตาเขาคงจะเหมือนๆ กันทุกดอก
และเม็งเฮียวทงคงไม่กล้าชิ่งหนีด้วยข้ออ้างว่า ‘ขอออกไปซื้อกาแฟก่อนนะ’
คงจะคอยเดินตามคิมยูรีกับอีเรนาไปยังทุกหนแห่งตามแต่สองสาวจะต้องการ
“นายไหวไหม”
“…อา”
ร่างกายอาจไม่เหนื่อย แต่จิตใจพังทลายไม่เหลือแล้ว
“เปลี่ยนทีมกับฉันไหมล่ะ? ทีมของว่างกำลังจะจองเค้กเพื่อไปเอาพรุ่งนี้เช้า เห็นว่าจะสั่งจากเป็นร้านเบเกอรีแฮนด์เมดใกล้กับประตูตะวันตก”
เมื่อได้ยินคำว่า ‘เค้ก’ วิญญาณเม็งเฮียวทงย้อนกลับเข้าร่างทันที
เขาลังเลสักพักก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร”
“แน่ใจนะ?”
ถ้าต้องกลับไปยังตลาดดอกไม้ในเช้าวันพรุ่งนี้ วิญญาณเม็งเฮียวทงได้หลุดออกจากร่างอีกครั้ง
ฉันพูดพลางใช้โฮโลแกรมฉายเมนูที่ซาวอลเซอึมกับฮันอีส่งมาให้เลือก
เป็นรายชื่อเมนูเค้ก วาฟเฟิล โดนัท บันส์ บราวนี่ และทาร์ตที่เปิดให้สั่งล่วงหน้า
ฉันตัดสินใจสละโควตาการเลือกเค้กของตน ให้กับเม็งเฮียวทงผู้น่าสงสาร
“อยากกินอะไรก็เลือกมา”
“ฉันมีสิทธิ์เลือกด้วยหรือ?”
“ได้สิ ใช้สิทธิ์ของฉัน”
ช็อกโก้บราวนี่วอลนัต ผสมดาร์กช็อก
คร็อก-เมอซีเยอ ราดซอสเบชาเมล
เม็งเฮียวทงลังเลระหว่างสองเมนูนี้ด้วยสีหน้ามีความสุข
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเลือกไม่เสร็จสักที ฉันตัดสินใจยกโควตาของวังจีโฮให้เม็งเฮียวทงด้วย เขาจะได้สั่งทั้งสองเมนูโดยไม่ต้องเสียเวลาเลือก
* * *
กระทั่งหลังเลิกเรียน ฉันยังต้องเตรียมตัวสำหรับวันครู
เห็นว่าชมรมหนังสือพิมพ์ก็เตรียมจัดกิจกรรมให้ครูที่ปรึกษาอย่างจูเก่อแจกอลด้วย
“ใจจริงก็อยากซื้อดอกคาร์เนชั่นให้ครูแจกอลอยู่หรอกนะ แต่ปี 2/0 เมื่อปีที่แล้วเตรียมดอกไม้ไว้ให้ครูเพียบเลย จนครูถือแทบไม่ไหว… เราก็เลยต้องเตรียมอย่างอื่นแทน”
ประธานชมรมหนังสือพิมพ์นิตยสารฉบับร่างให้พวกเราดู
เป็นนิตยสารฉบับพิเศษ เนื้อหาเกี่ยวกับผลงานของจูเก่อแจกอลในฐานะเพลเยอร์ รวมถึงบทสัมภาษณ์ออกสื่อในอดีตโuเวลกูดoทคoม
‘ทำแบบนี้ก็เข้าท่าดี’
เนื่องจากเด็กปีหนึ่งมีงานเยอะแล้ว ปีสองกับปีสามจึงทำนิตยสารฉบับพิเศษของครูแจกอลเสร็จไปกว่า 90%
แค่เราช่วยเขียนคำนิยมถึงจูเก่อแจกอลกันนิดหน่อย รูปเล่มก็เป็นอันสมบูรณ์
* * *
ฉันกลับถึงห้องพักหลังจากเสร็จการฝึกช่วงเย็น
ดูเหมือนจะมีข้อความเข้าค่อนข้างมากในระหว่างการฝึก
ฉันนั่งบนโซฟาพลางตรวจสอบข้อความเก่าแก่ที่สุดก่อน
[แจ้งเตือนการแข่งขันหมากรุก]
เป็นข้อความจากกลุ่มย่อยหมากรุก กีฬาที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับฉัน
คำนึงจากเนื้อหา ดูเหมือนทัวร์นาเมนต์หมากรุกจะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า
‘กลัวอดีตจะตามมาหลอกหลอนจัง’
…ยกเลิกดีไหม?
ขณะนั่งครุ่นคิด ฉันเห็นชื่อที่รู้จักดีในรายชื่อผู้เข้าแข่ง
‘ตัวละครของฉันลงแข่งเพียบ…!’
ถึงจะพ่ายแพ้ แต่ฉันจะไม่แสดงความน่าสมเพชต่อหน้าตัวละครเด็ดขาด!
‘…มาลุยกันสักตั้ง’
คิวการแข่งขันหมากรุกของฉันในสัปดาห์เป็นอันถูกยืนยัน
ข้อความถัดมา
[คำเชิญเข้าร่วมปาร์ตี้บนเรือ จัดโดยความร่วมมือระหว่างจูโอกรุปและ TC กรุป]
เป็นคำเชิญจากสมาคมเพลเยอร์
จุดประสงค์เพื่อขอบคุณเหล่าเพลเยอร์ที่มีบทบาทสำคัญในเหตุร้าย ณ สนามเบสบอลจัมชิล
‘นี่คือสิ่งที่จางนัมอุกเกริ่นไว้สินะ’
ในตอนที่ฉัน อูซังฮุน และจางนัมอุกไปเที่ยวเล่นกันคราวก่อน ฝ่ายหลังเคยเปรยๆ ไว้ว่าพยายามทำตัวให้ว่างช่วงสุดสัปดาห์
อีเวนต์นี้ไม่มีในเกม แต่ก็มีอันที่คล้ายกันอยู่
‘ปาร์ตี้บนเรือ… สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ’
ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปร่วมงานให้ได้
ข้อความถัดมาเป็นของห้องแชตระหว่างฉัน อูซังฮุน และจางนัมอุก
[จางนัมอุก] เตรียมจัดกิจกรรมวันครูเหนื่อยดีแท้!
[อูซังฮุน] ?
[จางนัมอุก] ตอนแรกคิดว่าซีฮูแกล้งอำ แต่มันยิ่งบานปลายขึ้นเรื่อยๆ ㅠㅠ
[อูซังฮุน] ?
[จางนัมอุก] หากดเส้หกดดเวผป
[จางนัมอุก] 329 กหดำไพฟผดวสด
ตัวหนังสือเรียงกันมั่วๆ จนอ่านไม่ได้ศัพท์
จางนัมอุกไม่มีนิสัยชอบพิมพ์แบบนี้
ผ่านไปสักพัก เขาหยุดส่งข้อความประหลาดๆ
[ฉัน] ?
[อูซังฮุน] อะไรล่ะนั่น
[จางนัมอุก] ตอนนี้นัมอุกไม่อยู่จอ
ตามปกติแล้ว ดีไวซ์จะต้องอยู่ติดกับร่างกายเสมอ แล้วอะไรคือไม่อยู่จอ?
‘จริงสิ คราวก่อนโดซีฮูก็เคยใช้แสงประทานขโมยดีไวซ์ของจางนัมอุกไปเล่น’
ถ้าจำไม่ผิด แสงประทานของโดซีฮูเป็นประเภทจับกุมหรือไม่ก็โจมตี
ดูเหมือนรูมเมทของจางนัมอุก – โดซีฮู – จะใช้แสงประทานเล่นอะไรพิเรนทร์อีกแล้ว
[อูซังฮุน] นั่นโดซีฮูใช่ไหม
[ฉัน] จางนัมอุกไปไหน
[จางนัมอุก] จางนัมอุกถูกจับได้ว่าแพร่งพรายข้อมูล ตอนนี้เขาถูกกักตัวอยู่
[อูซังฮุน] — —
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ แต่ดูเหมือนโดซีฮู – นักเรียนเตรียมทหารอันดับหนึ่งของรุ่น – กำลังเตรียมการบางอย่างสำหรับวันครู
จางนัมอุกก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และที่ไม่อยู่จอเพราะถูกจับได้ว่าพยายามบอกข้อมูลกับพวกเรา
‘พวกเด็กเตรียมทหารเล่นกันแรงๆ แบบนี้ตลอดเลยรึไง…’
ดูเหมือนจางนัมอุกจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากไม่น้อย แต่โชคดีที่นักเรียนเตรียมทหารคนอื่นๆ เป็นมิตรกับเขา
ข้อความถัดมาเป็นของฮงกยูบิน
[ฮงกยูบิน] อึยชิน… จาเร็ด·ลีเป็นผู้บริสุทธิ์
ฉันคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเปิดการสนทนาด้วยหมัดฮุกแบบนี้
[ฮงกยูบิน] จะเล่าเท่าที่เล่าได้นะ… เป้าหมายการโอนเงินของจาเร็ด·ลี คือเพลเยอร์ชาวเกาหลีซึ่งถือคนละสัญชาติกับเขา แต่ความจริงแล้วเป็นญาติห่างๆ กัน… ปัจจุบันเพลเยอร์คนนั้นถูกแบนเพราะคดีมายาเกต
จาเร็ด·ลีถือสัญชาติอังกฤษ
ญาติของจาเร็ด·ลีที่มีชื่อในมายาลิสต์ ถือสัญชาติเกาหลี
ญาติคนนั้นถูกขับไล่จากสมาคมเพลเยอร์เพราะคดีมายาเกต
ฉันอ่านข้อความพลางจับประเด็นภายในหัว
[ฮงกยูบิน] เรื่องที่กวนใจฉันอยู่ก็คือ… แหล่งที่มาของเงิน… คือทรัพย์สินส่วนตัวของควอนเจอิน
[ฮงกยูบิน] ดูเหมือนว่าควอนเจอินจะอนุญาตด้วยตัวเอง เพราะเธอก็อยากช่วยญาติห่างๆ ของจาเร็ด·ลี
[ฮงกยูบิน] ฉันขออนุญาตจาเร็ด·ลีและควอนเจอินเพื่ออ่านบันทึกการสนทนาทั้งหมดแล้ว… พวกเขากับญาติห่างๆ คนนั้นไม่ได้แลกเปลี่ยนสิ่งใดกันเลยนอกจากการให้เงินอยู่ฝ่ายเดียว ทีมทะเลสาบนิรันดร์ไม่เคยได้รับผลประโยชน์จากมายาเกต
อ้างอิงจากคำพูดฮงกยูบินในวันนั้น เงินสนับสนุนตลอดสิบปีมีจำนวนมากถึงสามหมื่นล้านวอน
นอกจากนั้น เป้าหมายการโอนยังเป็นชาวเกาหลี แถมยังเป็นเพลเยอร์
ควอนเจอินยอมสละทรัพย์สินส่วนตัวโดยไม่มีสิ่งใดแลกเปลี่ยน?
แปลกเกินไป
‘มีช่องโหว่เต็มไปหมด’
นี่ขนาดว่าคำนึงถึง ‘ความแปลก’ ที่ควอนเจอินแสดงให้เห็นในโรงเรียนแสงเงินไปด้วยแล้ว
[ฉัน] ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ
[ฮงกยูบิน] สบายมาก! หลังจากนี้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ
[ฉัน] แน่นอนครับ
[ฮงกยูบิน] ถ้าอย่างนั้นฉันขอกลับไปทำงานก่อนนะ… ㅠㅠ
ยังอยู่ในช่วงโหมงานสินะ
ดูเหมือนทางทีมทะเลสาบนิรันดร์จะแจ้งข้อมูลเกี่ยวกับรอยแยกแช่แข็งให้สมาคมเพลเยอร์เกาหลีทราบแล้ว บุคลากรระดับสูงอย่างฮงกยูบินจึงงานยุ่งเป็นพิเศษ
ข้อความสุดท้าย
ผู้ส่งคือ (นิรนาม)
‘หรือว่า…!’
บุคคลที่ฉันรอรับข้อความอยู่หลายวัน
[ (นิรนาม) ] นี่
[ (นิรนาม) ] แค่ไปโรงเรียนในวันครูครั้งเดียวก็พอใช่ไหม?
มินกือรินส่งข้อความมาแล้ว
