ขณะฉันเรียบเรียงความคิด วังจีโฮหันมาพูด
“…ดูจากสีหน้า นายคงพบคำตอบแล้วสินะ”
“สีหน้าฉันมันยังไง”
“สีหน้ามีพิรุธ”
ดูเหมือนทุกคนจะเลือกใช้คำว่า ‘มีพิรุธ’ เพื่อนิยามสีหน้าของฉัน
“โชอึยชิน นายถอดรหัสได้แล้วใช่ไหม”
“จะเรียกว่าถอดรหัสก็ไม่เชิง เพราะคำเหล่านี้สื่อถึงพิกัดในตัวเองอยู่แล้ว การมีจุดคั่นระหว่างคำช่วยให้ดูออกในทันที”
“หมายความว่ายังไง”
ไม่ใช่เรื่องแปลกหากวังจีโฮจะไม่เข้าใจ
ระบบนี้ถือว่าค่อนข้างใหม่
แม้แต่ควอนเจอินที่อยู่อังกฤษมานานก็ยังไม่คุ้น
“คงเทียบกันได้ยาก เพราะฉันไม่เคยเห็นปริศนาในคราวก่อน… แต่อย่างน้อยครั้งนี้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้รหัสซับซ้อน”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะเป็นข้อความที่แม้แต่ผู้พิทักษ์แดนศักดิ์สิทธิ์อย่างนายไม่มีโอกาสได้เห็น… ในเมื่อคนที่เห็นมีแค่ควอนเจอิน ข้อความก็ไม่จำเป็นต้องถูกเข้ารหัส และนั่นคือเหตุผลที่ฉันลองหยิบนำมาใช้ตรงๆ”
วังจีโฮทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่คัดค้าน
การที่บาเรียซึ่งสิบสองพันธมิตรช่วยกันสร้างถูกเจาะทะลวง มิใช่เพราะวังจีโฮไร้ความสามารถ แต่เป็นเพราะมีคนหักหลัง
ดังนั้นการส่งข้อความผ่านบาเรียของเผ่าผีเสื้อ จึงไม่ต่างอะไรกับการหยามหน้ากัน
ยิ่งคิดถึงหน้าคนทรยศก็คงยิ่งโมโห
“โลกเรามีระบบสำหรับแจ้งพิกัดมากมาย หนึ่งในนั้นคือระบบคู่พิกัด GPS… แต่คู่พิกัด GPS นั้นต้องกำหนดละติจูดกับลองจิจูด ด้วยการเขียนองศาลิปดา หรือไม่ก็เลขทศนิยมฐานสิบ จนซับซ้อนเกินกว่าจะนำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้ ระบบแจ้งพิกัดแบบอื่นจึงสะดวกกว่ามาก”
“กำลังจะบอกว่า ชุดคำพวกนี้คือพิกัดของตำแหน่ง?”
เมื่อฉันผงกศีรษะรับ วังจีโฮทำหน้าไม่เข้าใจ
คงต้องอธิบายตั้งแต่ต้นเลยสินะ
“นายคิดว่าโลกเรามีพื้นผิวกี่ตารางเมตร”
“510 ล้านล้านตารางเมตร”
อีกฝ่ายตอบกลับมาแทบจะในทันที
ในสมองบันทึกเรื่องพวกนี้ไว้ด้วยรึไง?
“ถูกต้อง พื้นผิวของโลกเราคือ 510 ล้านล้านตารางเมตร ถ้าแบ่งผิวโลกออกเป็นบล็อกสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 9 ตารางเมตร หรือ 3×3 เมตร… เราจะได้บล็อกสี่เหลี่ยมจัตุรัสทั้งสิ้น 57 ล้านล้านแผ่น… และใครบางคนได้สร้างระบบที่ตั้งชื่อให้กับบล็อกสี่เหลี่ยมทุกแผ่นขึ้นมา”
ขณะพูดฉันฉายโฮโลแกรม
‘what3words’
มันคือระบบการแจ้งพิกัดประเภทหนึ่ง ซึ่งเกิดจากไอเดียของคนในแวดวงอุตสาหกรรมดนตรีของอังกฤษ – คริส·เชลดริก
“เกาหลีใต้อาจมีระบบแจ้งพิกัดที่ยอดเยี่ยม แต่ไม่ใช่กับหลายประเทศทั่วโลก… ยังมีผู้คนอีกกว่าพันล้านที่อาศัยในดินแดนซึ่งไม่มีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการ”
คริส·เชลดริก ผู้มีประสบการณ์จัดแสดงดนตรีมาแล้วทั่วโลก
หลายครั้งเขาต้องประสบปัญหาด้านการขนส่งอุปกรณ์ เนื่องจากระบบแจ้งพิกัดไม่ดีพอ บางครั้งก็จัดคอนเสิร์ตไม่ได้เพราะศิลปินหลงทางจนมาถึงเวทีไม่ทัน
ระบบแจ้งพิกัดของหลายประเทศในโลกยังล้าหลัง และการใช้คู่พิกัด GPS ที่ต้องระบุละติจูดกับลองจิจูด ด้วยการเขียนองศาลิบดา หรือไม่ก็เขียนด้วยเลขทศนิยมฐานสิบ ก็ไม่เหมาะแก่การนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน
เขาจึงเกิดไอเดียในการแจ้งพิกัดจาก ‘คำง่ายๆ’ แทน
“จากบรรดาศัพท์กว่าสี่หมื่นคำที่คนส่วนใหญ่รู้จักกันดี หากนำสามคำมาเรียงกันแบบสุ่ม ก็จะได้ความหลากหลายทั้งสิ้น 64 ล้านล้านรูปแบบ… เท่ากับว่าแค่ชุด ‘คำสามคำ’ ก็เพียงพอแล้วที่จะตั้งชื่อให้กับทุกบล็อกสี่เหลี่ยมจัตุรัส 3×3 เมตรกว่า 57 ล้านล้านแผ่นทั่วทั้งผิวโลก”
ปัจจุบัน ระบบแจ้งพิกัดแบบใหม่นี้ถูกใช้ในหลายภาษาทั่วโลก
บางประเทศถึงกับใช้เป็นวาระหลักของชาติ
‘การต้องจำคู่พิกัด GPS ถือเป็นเรื่องยาก คนละเรื่องกับการจำคำแค่สามคำ’
ฉันเปิดเว็บไซต์ ‘what3words’ * และฉายขึ้นโฮโลแกรม (*มีอยู่จริง)
จากนั้นก็เปิดป๊อปอัปสองหน้าต่าง
“ระบบแจ้งพิกัดแบบใหม่นี้สามารถใช้ได้ทั้งภาษาเกาหลีและอังกฤษ… ข้อสำคัญคือต้องอย่าลืมใส่จุดคั่นระหว่างคำ”
ข้อความจากนาบีรยองสองชุด ถูกแบ่งกรอกใส่แต่ละหน้าต่าง
หน้าต่างแรกใส่ ‘의외 (เกินคาด) .예매 (จอง) .그대 (เธอ) ’
อีกหน้าต่างใส่ ‘items.exhales.dame’ (พิกัดนี้มีอยู่จริง)
“…ทะเลสาบซอกชน!”
ผลลัพธ์ของทั้งสองภาษา ชี้มายังบล็อกเดียวกัน
ทะเลสาบซอกชน – 47 จัมชิลดง, เขตซงพา, กรุงโซล
ทะเลสาบซอกชนมีเนื้อที่ประมาณ 210,000 ตารางเมตร
หกคำของนาบีรยองได้ชี้ไปยังบล็อกสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาด 9 ตารางเมตรบนทะเลสาบซอกชน
“ใช่แล้ว… มันคือระบบจากไอเดียของคนอังกฤษ แถมยังเป็นคนในอุตสาหกรรมดนตรี ต่อให้ควอนเจอินไม่เข้าใจในทันที แต่ถ้าเธอนำไปปรึกษากับฝ่ายวางแผนจัดคอนเสิร์ตซึ่งมีประสบการณ์รอบโลก ก็อาจมีสักคนที่เอะใจกับชุดคำศัพท์หกคำในรูปแบบสองภาษา… นั่นคงเป็นสิ่งที่เผ่าผีเสื้อต้องการ”
เมื่อฉันพูดจบ ห้องนั่งเล่นกลายเป็นเงียบสงัด
เสือขาวเป็นคนเงียบอยู่แล้ว แต่กระทั่งวังจีโฮก็เอาแต่จ้องฉันโดยไม่พูดอะไรนานหลายวินาที
หลังจากความเงียบครอบงำเป็นเวลานาน วังจีโฮเปิดปากอีกครั้ง
“โชอึยชิน… นายอยากได้พรคุ้มครองไหม”
“ไม่… ถามทำไม?”
ถ้าจำไม่ผิด ฉันเคยได้ยินอะไรทำนองนี้ก่อนจะเริ่มประชุมพันธมิตรสิบสองจักรราศี
ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม ฉันกางกำแพงเหล็กโดยไม่เสียเวลาคิด
วังจีโฮทำตาประกายจนชวนให้รู้สึกไม่ดี
“ฉันอยากจะรู้เหลือเกิน… ว่าในหัวนายมีอะไรอยู่บ้าง”
“ได้ยินแบบนี้แล้ว… ฉันควรต้องตอบว่า ‘ช่วยมอบพรคุ้มครองให้ผมด้วยครับ’ รึไง?”
ฉันตัดเยื่อใยวังจีโฮพลางกินฮอตเค้กในส่วนที่เหลือจนหมด
* * *
เราสามคนย้ายไปห้องอาหารหลังจากคุยธุระเสร็จ
ลูกหลานเสือเงินทั้งสามขะมักเขม้นยกชามอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะ ดูเหมือนจะเพิ่งทำเสร็จพอดี
‘ไม่ว่าจะดมยังไงก็… ใช่แน่’
กลิ่นของอาหารกึ่งสำเร็จรูปที่ฉันเคยกินทุกวันก่อนจะสอบติดโรงเรียนแสงเงิน แต่หยุดกินมันหลังจากย้ายเข้าหอใน
วังจีโฮพึมพำ
“รามยอน…? ข้าจำไม่ได้ว่าเคยซื้อมาเก็บไว้”
ชามกระเบื้องเคลือบราคาแพงถูกวางเด่นสง่าบนโต๊ะอาหาร
ในทุกชามมีเส้นรามยอนพองตัว
“…ชินรกอปป้าซื้อเตรียมไว้ค่ะ! เขาบอกว่าให้ทำรามยอนกินแทน ถ้าอาหารของพวกเราล้มเหลว”
“ข้าเผลอทำข้าวกับสตูไหม้ทั้งหมด… ไม่ยักรู้มาก่อนว่าสตูก็ไหม้ได้ด้วย คิดว่ายิ่งต้มนานๆ จะยิ่งอร่อยเสียอีก”
“ข…ขอโทษ… ข้าดันทำกับข้าวหกหมดเลย…”
ผ้ากันเปื้อนของสามลูกหลานเสือเงินยังดูใหม่ แต่ด้านหน้าเต็มไปด้วยคราบแปลกๆ และรอยไหม้
เดาได้ไม่ยากว่าฝีมือการทำอาหารของเด็กพวกนี้อยู่ในระดับไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างกระบวนการ
‘ดูเหมือนคิมชินรกจะรู้ ก็เลยเตรียมรามยอนไว้ล่วงหน้า…’
แต่รามยอนก็พินาศไม่ต่างกัน
ดูท่าลูกหลานเสือเงินจะควบคุมอุณหภูมิของน้ำสำหรับต้มรามยอนไม่ได้
มันดูไม่เหมือนรามยอนซุปข้น เพราะน้ำซุปมีสีใสแจ๋ว และเส้นก็อืดจนเต็มชาม
วังจีโฮก็มองออกว่าอาหารชามนี้น่าสะพรึงแค่ไหน แต่ยังคงพูดกับเด็กทั้งสามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“…แล้วในส่วนของพวกเธอล่ะ”
“ห…หลังจากล้มเหลวหลายครั้ง นี่เป็นชุดสุดท้ายแล้ว”
หม้อใบใหญ่ในมืออึนซอโฮ ดูแล้วยังเหลืออาหารอยู่ราวหนึ่งชาม
คงเป็นผลลัพธ์ของความล้มเหลวอย่างต่อเนื่อง
“เอาล่ะ ขอบใจมาก พวกเธอไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเราจะกินให้อร่อยเลย”
“กินให้อร่อยนะครับ/ค่ะ!”
“…”
เมื่อเห็นฉัน วังจีโฮ และแบคโฮกุนนั่งประจำที่ ลูกหลานเสือเงินยิ้มด้วยความโล่งใจแล้วเดินออกจากห้องอาหาร
แบคโฮกุนหยิบตะเกียบเป็นคนแรก
เมื่อกัดคำแรกเข้าไป เขาชะงักมือไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็กลับมากินต่อราวกับเครื่องจักร
หลังจากเห็นตัวละครของตนรักษาน้ำใจผู้อื่นอย่างอดทน ฉันตัดสินใจเอาเยี่ยงอย่าง
ความรู้สึกอ่อนนุ่มกระจายไปทั่วปาก
‘…อึก คิดถึงฮอตเค้กขึ้นมาเลยแฮะ’
ขณะกำลังเคี้ยวและกลืนก้อนแป้งสุกแฉะๆ ลงคอ
ครืด—! ɴᴏᴠᴇʟɢᴜ.ᴄᴏᴍ
ประตูอัตโนมัติของห้องอาหารเปิดออกจากด้านนอก
“ขออภัยที่รบกวนตอนกำลังกิน ขอโทษที่มาช้า… ข้ากลับมาแล้ว เสือเหลือง เสือขาว… ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โชอึยชิน”
“สวัสดีครับ”
“ยินดีต้อนรับกลับ เสือแดง”
อีกฝ่ายคือเสือแดงผู้กำลังยุ่งอยู่กับการจับตามองเผ่าหมู
“ที่จริงวันนี้ฉันนัดเสือแดงมาด้วย แต่เขากลับมาไม่ทัน… เสือแดง มาฟังเรื่องของควอนเจอินก่อนสิ เจ้าต้องรีบกลับไปทำงานใช่ไหม?”
“ขอรับ”
ขณะขานรับ สีหน้าของเสือแดงดูอิดโรยกว่าปกติ
คงต้องเล่าใหม่ตั้งแต่ต้นสินะ
“…รามยอน? หน้าตาแปลกจัง”
เสือแดงเดินเข้ามาใกล้โต๊ะอาหาร แล้วมองเข้าไปในชามซึ่งเต็มไปด้วยเส้นรามยอนอืด
วังจีโฮผู้ขยับตะเกียบช้าสุดในหมู่เราสามคน พลันหันขวับไปมองเสือแดงด้วยตาเป็นประกาย
“คิมชินรกเป็นคนซื้อรามยอนมาเตรียมไว้ ส่วนคนต้มคือลูกหลานเสือเงิน อยากลองชิมดูไหม?”
วังจีโฮวางยาเสือแดงอย่างเลือดเย็น
แต่เสือแดงไม่หวั่นไหว
ตรงกันข้าม เขาตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“จะกินให้อร่อยเลย”
เสือแดงใช้ตะเกียบคีบเส้นรามยอนที่เหลือขึ้นมากินโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
* * *
วันถัดมา หลังเลิกเรียน
ณ ห้องชมรมหนังสือพิมพ์สำหรับเด็กปีหนึ่ง
ประธานชมรมมอบหมายงานใหม่มาให้
กรอบของงานเกี่ยวกับวันครู รวมไปถึงอีเวนต์ฝีมือนักเรียน
ในวันครูมักเต็มไปด้วยการใช้พลังพิเศษ เพราะนักเรียนมิอาจมอบของขวัญให้ครู
ย่อมมีเรื่องราวมากมายให้เขียนถึง
“ห้องศูนย์ยังคงน่าทึ่งแม้กระทั่งในวันครู”
“ปี 2/0 อีกแล้วสินะ”
เมื่อได้อ่านเหตุการณ์ในวันครูของปีก่อน ฉันพบว่ามันเต็มไปด้วยเรื่องราวน่าอัศจรรย์
‘พรสวรรค์ของเด็กอัจฉริยะแห่งโรงเรียนอันดับหนึ่งของเกาหลี ถูกนำมาใช้เสียของขนาดนี้เชียว…’
เหตุการณ์โมอาย*แห่งปี 1/0
(*หมายถึงรูปปั้นหิน Moai แห่งเกาะอีสเตอร์ ลักษณะคล้ายมนุษย์ศีรษะใหญ่)
ในเวลานั้น คู่หูกึมชานซอลและวังชานซอลซึ่งเป็นหัวหน้าห้องและรองปี 1/0 ได้สร้างรูปปั้นโมอายขึ้นบนลานดินในเขตปีหนึ่งโดยมีจูเก่อแจกอลเป็นต้นแบบ
รูปปั้นดังกล่าวสร้างจากหินต่างโลก สูงราวยี่สิบเมตร และหนักกว่าหนึ่งร้อยตัน
กรรมการรักษาระเบียบตกตะลึงอย่างมาก และพยายามสืบหาว่าใช้พลังพิเศษแบบใดสร้างขึ้นมาภายในเวลาสั้นๆ แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว
ขณะถูกชมรมหนังสือสัมภาษณ์ คู่หูกึมชานวังชานตอบว่า ‘พวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้เฉลยความลับในการกลั่นแกล้งผู้คน’
‘ปี 2/0 ดูไม่เปลี่ยนไปเลย… แต่กับปี 3/0… ดูท่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับครูประจำชั้นจะค่อนข้างซับซ้อน’
ครูที่รับมือกับเด็กแสบได้มีอยู่หลายประเภท
ยกตัวอย่างเช่น ประเภทเข้มงวดแบบฮัมกึนยอง
ไม่มีนักเรียนคนใดกล้าเกเรต่อหน้าฮัมกึนยอง ผู้มีใบหน้าเคร่งขรึมและเป็นเจ้าของแสงประทานสุดโหด
ปี 1/0 ทุกคนจึงได้ชื่อว่าเด็กเรียบร้อย และคนที่ไม่ได้มาโรงเรียนก็ไม่ได้ก่อเรื่องแต่อย่างใด
‘ในเมื่อการขาดเรียนไม่ใช่ ‘ความเกเร’ สำหรับโรงเรียนแสงเงิน จึงกล่าวได้ว่าห้องของครูฮัมกึนยองไม่มีเด็กมีปัญหา… ละมั้ง’
ถัดมาเป็นประเภทใจดี เช่นจูเก่อแจกอล
เขาเป็นคนดีจนเด็กแสบทั้งหลายต่างให้ความเคารพนับถือ
ปี 2/0 ถูกยกย่องให้เป็นกลุ่มเด็กโฉดอัจฉริยะ แต่กลับแทบไม่เคยทำร้ายจูเก่อแจกอลเลยถ้าไม่จำเป็น
ถ้าจูเก่อแจกอลมอบคำแนะนำอย่างจริงใจ พวกเขาก็จะรับฟังแต่โดยดี
‘ปัญหาก็คือ… ครูประจำชั้นแบบปี 3/0’
ครูประเภทที่ทำตัวบ้าบอแข่งกับนักเรียน
อิมยอนวา – ครูประจำชั้นปี 3/0 และหัวหน้าฝ่ายวิจัย
เธอเป็นประเภทที่สาม
‘ตอนสอนวิชา ‘ทำความเข้าใจเผ่าแท้ 1’ ก็ดูปกติดี…’
อิมยอนวาสอนวิชาทำความเข้าใจเผ่าแท้ 1 ซึ่งฉันลงเรียน การสอนของเธอทั้งยอดเยี่ยมและน่าชื่นชม
เธอถูกมอบหมายให้ดูแลเด็กแสบห้อง 3/0 มาตั้งแต่ปีก่อน
ทุกครั้งที่ถูกกลั่นแกล้ง อิมยอนวาจะสนองคืนกลับไปเป็นสองเท่า จนเด็กๆ ในห้องเริ่มทำตัวไม่ถูก
‘ปี 3/0 รุ่นนี้ดูสงบเสงี่ยมผิดจากเมื่อก่อนมาก’
ย้อนกลับไปในวันครูปีที่แล้ว
พวกเขาเปลี่ยนห้องเรียนให้กลายเป็นบ้านผีสิง
ทุกคนอยากเห็นอิมยอนวาตกใจจนแหกปากกรีดร้อง
แต่หลังจากอิมยอนวาเข้าไปในห้อง ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงก็แล้ว สองชั่วโมงก็แล้ว การตอบสนองที่คาดหวังกลับไม่เกิดขึ้นสักที
รุ่นพี่ห้องศูนย์ตัดสินใจบุกเข้าไปในห้อง เนื่องจากกังวลว่าอาจเกิดเหตุไม่คาดฝัน
และพวกเขาได้เห็นภาพสุดสยดสยองที่ชีวิตนี้คงไม่ได้เห็นอีก
‘อิมยอนวาเปลี่ยนให้บ้านผีสิงของเด็กๆ กลายเป็นขุมนรกกัดกร่อนวิญญาณ…’
ได้ยินว่านับตั้งปี 3/0 ได้ลิ้มรสความพิสดารของครูประจำชั้น พวกเขากลายเป็นเด็กสงบเสงี่ยมและเอาแต่ไล่ตามพลังงานจักรวาล
‘…จะสงบเสงี่ยมแน่หรือ’
แม้จะเต็มไปด้วยคำถาม แต่ฉันทำเพียงตั้งใจฟังมุนแซรอนเล่าแผนการทำข่าวด้วยความกระตือรือร้น
* * *
ห้องพักของฉัน, หลังจากเสร็จการฝึกช่วงเย็น
สิ่งแรกที่ทำคือการเปิดดีไวซ์ตรวจสอบข้อความ
ฉันไล่ดูจากผู้ส่ง แต่วันนี้ก็ยังไม่เห็นข้อความจากมินกือรินเช่นเคย
‘ไหนวันนี้มีอะไรบ้าง’
ด้านบนสุดคือกลุ่มแชตของจูซูย็อกและเม็งเฮียวทง
[จูซูย็อก] วันนี้ฉันจับได้ว่าเจ้ายุนซบแอบสูบบุหรี่ไฟฟ้า! น่าจะขโมยมาจากลุง บุหรี่ไฟฟ้าก็ถือเป็นบุหรี่ ฉันก็เลยสั่งให้เขาไปซื้อขนมปัง!
[เม็งเฮียวทง] ดูเหมือนจะวิ่งเร็วขึ้นนะ แต่ก็ยังช้าอยู่ดี
[จูซูย็อก] หมอนั่นคิดจะหนี แต่ถูกเฮียวทงจับได้!
เมื่ออ่านข้อความทั้งหมดในห้อง ฉันได้ทราบว่าเจ้าเบ๊ถูกเม็งเฮียวทงกับจูซูย็อกจับได้ขณะแอบสูบบุหรี่ไฟฟ้า
ข้อความถัดมาเป็นของประธานสมาคมปีกธรณี – ซองซีวาน
[ซองซีวาน] อึยชิน พอจะว่างช่วงบ่ายๆ ของวันครูไหม?
[ซองซีวาน] ลูกพี่ลูกน้องของฉันที่เรียนจบไปแล้ว จะแวะกลับมาที่โรงเรียนเพื่อเจอหน้าอดีตครูประจำชั้น… แต่เขาบอกว่าอยากเจอซูเปอร์โนว่าไร้นามด้วย ถ้านายไม่ติดขัดอะไร ช่วยมาพบเขาสักครู่ได้ไหม? เดี๋ยวฉันเลี้ยงมื้อเย็นเอง!
ลูกพี่ลูกน้องของซองซีวาน?
ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ฉันตอบตกลงไป
ข้อความสุดท้ายมาจากวังจีโฮ
[วังจีโฮ] ฉันจะไปทะเลสาบซอกชน
