โรงอาหารหอใน, หลังจากฝึกช่วงเช้าเสร็จ
เมนูอาหารเช้าวันนี้มีทั้งสไตล์เกาหลีและตะวันตก
อาหารเกาหลีคือไข่ตุ๋นและบุลโกกิในหม้อดินเผา
ส่วนอาหารตะวันตกคือเวฟโทสต์ (โทสต์หน้าคลื่น) รสสตรอว์เบอร์รีกับเปปเปอร์มินต์ครีมชีส ทาสลับกันเป็นลายตารางหมากรุก
อาหารเกาหลีค่อนข้างดี ปัญหาอยู่ที่อาหารตะวันตก
‘ทำไมถึงไม่ให้เลือกสักอย่างระหว่างสตรอว์เบอร์รีกับเปปเปอร์มินต์?’
ครุ่นคิดไม่นาน ฉันเลือกต่อแถวตักอาหารเกาหลี ระหว่างนั้นก็ได้ยินบทสนทนาจากผู้คนรอบตัว
นักเรียนส่วนใหญ่กำลังพูดคุยเกี่ยวกับคอนเสิร์ตของควอนเจอินเมื่อวาน
“ได้ยินว่าควอนเจอินจะอยู่เกาหลีต่อสักพักแหละ”
“อยากให้จัดคอนฯ อีกจังเลย! คราวนี้จัดที่หอพยัคฆ์สง่าได้ยิ่งดี!”
“เพลงแรกของเมื่อวานเป็นเพลงใหม่ด้วยล่ะ จะปล่อยแบบดิจิทัลเมื่อไรกันนะ”
ฉันเคยกังวลว่าข้อความจากนาบีรยองอาจกลายเป็นประเด็นร้อนแรง แต่ดูเหมือนจะไม่เกิดขึ้น
‘คงมีแค่เผ่าแท้หรือเพลเยอร์ที่มีประสาทสัมผัสเฉียบแหลมเทียบเท่าเผ่าแท้เท่านั้น จึงจะรับรู้ถึงข้อความนั้นได้…’
แต่ถึงจะมีใครเห็นเข้าก็ไม่น่ากังวล แค่ควอนเจอินกลบเกลื่อนว่าเป็นส่วนหนึ่งของโปรดักชันก็จบ
ฉันตักบุลโกกิหม้อดินกับไข่ตุ๋น ใส่หม้อดินสองใบบนถาดของตัวเอง จากนั้นก็มองหาที่นั่งเพื่อปักหลัก จนกระทั่งเห็นเม็งเฮียวทงกำลังนั่งอยู่ตามลำพังไกลๆ
“อรุณสวัสดิ์”
“…หือ รองหัวหน้าห้อง”
เม็งเฮียวทงกำลังสนใจบางอย่างบนโฮโลแกรม
ถ้าเขาทำแบบนี้ตอนกำลังกิน แปลว่ามันต้องสำคัญมาก
ฉันตัดสินใจถาม
“…ดูอะไรอยู่หรือ”
“กำลังเลือกของขวัญให้ครูประจำชั้นในวันครู”
ถ้าเม็งเฮียวทงหมายถึง ‘ครูประจำชั้น’ ก็น่าจะหมายถึงทั้งครูสอนเลขตอนม.3 และครูฮัมกึนยอง
“ของขวัญ? จะซื้ออะไรให้ล่ะ”
“นาฬิกาหรือไม่ก็กระเป๋ามั้ง… ยังไงฉันก็ไม่ต้องใช้เงินอยู่แล้ว ว่าจะนำเงินเก็บกับเงินรางวัลมาใช้ให้หมด”
ดูเหมือนเม็งเฮียวทงมีแผนจะนำเงินเก็บจากการทำงานพิเศษ และเงินรางวัลจากเหตุร้าย ณ สนามเบสบอลจัมชิลในวันเด็กมาใช้ให้เกลี้ยง
เมื่อมองเข้าไปในโฮโลแกรม ฉันเห็นป้ายราคาที่เขียนตัวเลขหลักสิบล้านวอนเอาไว้
‘คงอยากจะใช้เงินเก็บให้หมดจริงๆ’
หัวใจของเม็งเฮียวทงน่าชื่นชมมาก แต่น่าเสียดาย หากเขาซื้อสิ่งนี้เป็นของขวัญให้คุณครู ทั้งผู้ให้และผู้รับจะต้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย
“มันผิดกฎหมายห้ามติดสินบนครูนะ อย่าซื้อเชียวล่ะ”
“อะไรนะ?”
ฉันอธิบายกฎหมายห้ามติดสินบนครูฉบับรวบรัดให้เม็งเฮียวทงฟังภายในห้านาที
สำหรับฮัมกึนยองที่สอนและแนะแนวเม็งเฮียวทงโดยตรง เขามีส่วนได้ส่วนเสียกับนักเรียน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นของขวัญแบบไหนก็เข้าข่ายผิดกฎหมายทั้งสิ้น
“…สรุปก็คือ นายไม่สามารถซื้อของขวัญให้ครูฮัมกึนยองที่เป็นครูประจำชั้น ไม่ว่าจะมีราคาเท่าไรก็ตาม”
เม็งเฮียวทงที่ได้ฟังคำอธิบาย ปิดโฮโลแกรมด้วยใบหน้าหงุดหงิด
“แล้วที่ผ่านมาฉันปวดหัวคิดไปทำไมเนี่ย…!”
“และถ้าจำไม่ผิด ตอนม.ต้นนายเรียนโรงเรียนรัฐบาลใช่ไหม? ถ้าครูสอนเลขคนนั้นเป็นข้าราชการ ถึงปัจจุบันจะไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับนายแล้ว แต่ตามกฎหมายก็ยังห้ามซื้อของขวัญที่มีมูลค่าเกินหนึ่งล้านวอนให้เจ้าหน้าที่รัฐอยู่ดี”
“ให้ตายสิ”
เม็งเฮียวทงตักข้าวพูนช้อนด้วยความโกรธ แล้วกินเข้าไปอย่างดุดัน
ดูเหมือนเขาจะผิดหวังมากที่ไม่สามารถซื้อของขวัญในวันครูได้
“วันนี้อะไรอร่อย”
“…ถั่วงอกในหม้อดิน ถ้าได้ผสมกับน้ำยำบุลโกกิ รสชาติของมันจะสุดยอดมาก… และถ้าเป็นไปได้ก็อย่ากินเวฟโทสต์ กลิ่นของเปปเปอร์มินต์แรงมากจนไม่รู้สึกว่าเป็นครีมชีส… มันเหมือนยาสีฟันมากกว่า”
ทั้งที่กินไปพลางเลือกของขวัญ แต่กลับยังอธิบายได้ละเอียดขนาดนี้
“อรุณสวัสดิ์! ฉันนั่งด้วยคนสิ!”
ระหว่างกำลังฟังนักชิมเม็งเฮียวทงรีวิวอาหาร ซาวอลเซอึมเดินเข้ามาทักทาย
เมื่อพยักหน้ารับ เขานั่งลงข้างๆ ฉัน
บนถาดอาหารของซาวอลเซอึมมีเวฟโทสต์สี่ชิ้นที่เม็งเฮียวทงเพิ่งวิจารณ์เละเทะไปเมื่อสักครู่
“หือ… นายกินอาหารตะวันตกอีกแล้ว?”
“ทำไมล่ะ สีสันดูน่ากินดีออก!”
“ฉันไม่เคยเห็นนายกินอาหารเกาหลีเลย”
เม็งเฮียวทงย่นคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่ซาวอลเซอึมบรรจงกินโทสต์ทีละชิ้นอย่างเอร็ดอร่อย
ฝ่ายหลังกินดูน่าอร่อยจนฉันต้องขอชิมหนึ่งคำ แล้วก็ตามที่เม็งเฮียวทงบอก รสชาติเหมือนยาสีฟันจริงๆ
“วันนี้ไปโรงเรียนพร้อมกันเถอะ!”
“อาฮะ”
“ฉันขอกินหม้อดินอีกหม้อ”
ยังเหลือเวลาอีกมากกว่าจะถึงโฮมรูมเช้า พวกเราจึงค่อยๆ กินแล้วเดินไปเรียนพร้อมกัน
ห้องเรียนปี 1/0
ภายในห้อง คิมยูรีและอีเรนากำลังช่วยกันปลอบฮันอีที่กำลังหดหู่
“นับตั้งแต่ที่เริ่มทำงานพิเศษกับโรงเรียน ฉันคิดมาตลอดว่าจะซื้อของขวัญดีๆ ให้ครูกงชองวอน… ฉันอยากซื้อสูทใหม่ให้เขา”
กงชองวอนกับฮันอีรู้จักกันมานานแล้ว ฝ่ายแรกทำงานอาสาสมัครให้กับสถานรับเลี้ยงเด็กที่ฮันอีเติบโตมา
ที่ฮันอีตั้งใจทำงานพิเศษมาตลอด ก็คงเพื่อเก็บเงินเตรียมซื้อของขวัญดีๆ ให้ครูกงชองวอนในวันครู
ทว่า กงชองวอนได้กลายเป็นครูประจำของโรงเรียนแสงเงินเต็มตัว แถมยังสอนวิชาแนะนำเอนามี และเป็นที่ปรึกษาชมรมมวยพยัคฆ์
ไม่ใช่แค่ห้ามเกินหนึ่งล้านวอน แม้แต่ของขวัญเล็กๆ ก็หมดสิทธิ์
“แค่ฮันอีพับดอกคาร์เนชันให้ ครูกงชองวอนก็คงดีใจมากแล้วล่ะ!”
“เห็นด้วย ได้ยินว่าทางแมวมองของอุตสาหกรรมบันเทิง กับทีมโปรเพลเยอร์พยายามชักชวนครูกงชองวอนเข้าวงการ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเป็นครูต่อ… หมายความว่าครูไม่ใช่คนยึดติดกับวัตถุยังไงล่ะ ถ้าเธอซื้อของขวัญแพงๆ ให้ เขาอาจรู้สึกลำบากใจมากกว่า”
เม็งเฮียวทงที่ตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายคลึงกัน ฟังคำเหล่านั้นด้วยสีหน้าซับซ้อน
ทั้งครูฮัมกึนยองและครูสอนเลขตอนม.3 คงจะเป็นพวกไม่ยึดติดกับวัตถุเหมือนกงชองวอน
‘แค่เม็งเฮียวทงกับฮันอีแข็งแรง พวกเขาก็คงดีใจมากแล้ว’
เพราะโลกนี้มีคนอย่างชเวย็อนทึก กฎหมายห้ามติดสินบนครูจึงถือกำเนิด ส่งผลให้การมอบของขวัญให้ครูดีๆ ทำได้ลำบาก แต่ขณะเดียวกันก็แง่มุมดีๆ ให้มองได้ว่า ในอีเวนต์พิเศษอย่างวันครู นักเรียนต้องพยายามทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าของขวัญหรือเงินทอง
ฉันเองก็อยากมอบของขวัญที่เงินซื้อไม่ได้ให้ครูฮัมกึนยอง
‘ศุกร์นี้ก็วันครูแล้ว… มินกือรินยังไม่ติดต่อมาเลย’
ฮัมกึนยองคงมีความสุขมากถ้าเธอยอมมาเรียนสักหนึ่งวัน
“นี่ โชอึยชิน”
ระหว่างที่เพื่อนๆ กำลังล้อมฮันอี วังจีโฮเรียกฉัน
“เลิกเรียนแล้วแวะมาหน่อย”
ถึงอีกฝ่ายจะไม่ได้เกริ่นนำ แต่ฉันก็เข้าใจได้ทันที
ดูจากสีหน้าวังจีโฮแล้ว ควอนเจอินคงเล่าในสิ่งที่สำคัญมาก
* * *
หลังเลิกเรียน
ฉันแวะคฤหาสน์ของวังมยองโฮหลังเสร็จกิจกรรมชมรม
เมื่อประตูหน้าเปิดออก เจ้าบ่วงวิ่งเข้ามาหาฉันทันที
บ๊อกบ๊อก!
“เจ้าบ่วง ช่วงนี้เป็นเด็กดีไหม?”
ราวกับฟังออก เจ้าบ่วงเงยหน้ามองพลางใช้หัวถูกับขาฉัน
บ๊อกบ๊อก!
คงจะอยากให้ลูบหัวเพราะว่าเป็นเด็กดีสินะ
อันที่จริงเจ้าบ่วงอาจไม่ได้คิดแบบนั้น ฉันแค่อยากจะลูบหัวเฉยๆ
มันทำหน้าพึงพอใจหลังจากถูกลูบ
ดูเหมือนฉันจะคิดถูก
“คงเป็นเด็กดีสินะ เริ่มสนิทกับพวกเสือหรือยัง?”
วังจีโฮมองมาด้วยใบหน้าดูหมิ่น
เจ้าบ่วงหันไปมองวังจีโฮพลางครางต่ำในลำคอ
กรร…
ยังไม่สนิทกับวังจีโฮสินะ
ตอนแรกคิดว่าแค่อ่านบรรยากาศได้เฉยๆ สรุปแล้วมันฟังที่ฉันพูดออก?
ได้ยินว่าในตอนที่ถูกช่วยเหลือออกมา เจ้าบ่วงสูญเสียจิตวิญญาณของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ไป แต่ไม่แน่ใจว่าปัจจุบันยังเหมือนเดิมหรือไม่
เรื่องนั้นช่างปะไร ถ้าเกิดเจ้าบ่วงทะเลาะกับวังจีโฮจริงๆ ฉันก็ต้องเลือกข้างมันอยู่แล้ว
ฉันอุ้มลูกสุนัขขนปุยขึ้นมาพลางมองไปทางวังจีโฮ
“อย่ามาแกล้งเจ้าบ่วงนะ”
“…โชอึยชิน นับวันนายยิ่งทำตัวปัญญาอ่อนต่อหน้าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เข้าไปทุกที”
วังจีโฮพูดด้วยสีหน้าขึงขัง แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพราะรู้ดีว่าเจ้าบ่วงที่น่ารักเองก็เลือกข้างฉัน
ในห้องนั่งเล่นที่ฉันอุ้มเจ้าบ่วงเดินเข้าไป ชาและของว่างถูกเตรียมรอไว้แล้ว กลิ่นค่อนข้างหอมทีเดียวโuเวลกูดoทคอม
ชาดำวันนี้มีกลิ่นใบซีลอนยืนพื้น แซมด้วยกลิ่นใบรูห์บาร์บและสตรอว์เบอร์รี
ของว่างที่เสิร์ฟมาด้วยกันเป็นฮอตเค้ก (แพนเค้ก) ท็อปด้วยเนยสไลซ์
‘ทำไมหน้าตาแปลกๆ’
ฮอตเค้กมีรอยไหม้และแตกอยู่หลายจุด
เป็นการเสิร์ฟที่ผิดไปจากสไตล์ของวังจีโฮ ผู้มักจับคู่ชา ของว่าง และภาชนะให้เข้าชุดกันอย่างพิถีพิถัน
“ลูกหลานเสือเงินเป็นคนเตรียมน่ะ มื้อเย็นก็ด้วย”
ก็สงสัยอยู่ว่าลูกหลานเสือเงินไปไหน ที่แท้ก็กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว
‘ถึงจะไม่แสดงออก แต่สนิทกันมากขึ้นแล้วสินะ’
วังจีโฮเคยวางตัวแข็งกร้าวในวันแรกที่ได้พบกับลูกหลานเสือเงินคนโต
ก็เคยกังวลว่าจะอยู่ร่วมกันยังไง แต่ดูเหมือนพักหลังจะเข้ากันได้ดีขึ้น โดยเฉพาะในวันผู้ปกครอง
ฉันตัดฮอตเค้กฝีมือลูกหลานเสือเงินให้พอดีคำแล้วลองชิม
‘…ฮอตเค้กมีรสขมได้ยังไง’
วังจีโฮก็ดูจะคิดเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็กินเข้าไปโดยไม่พูดอะไร
แบคโฮกุนก็กินอย่างไร้อารมณ์เช่นเคย
ขณะกินฮอตเค้กรสขม พวกเขาทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เข้าเรื่องกันเลยไหม”
วังจีโฮเริ่มเล่าสิ่งที่ควอนเจอินบอกกับตน
หนึ่งวันก่อนที่รอยแยกแมนเชสเตอร์จะปรากฏขึ้น สำนักงานสมาคมเพลเยอร์อังกฤษถูกเผ่าแท้จู่โจม
มีเผ่าแท้ถูกจับตัวหนึ่งคน
เผ่าแท้ที่เรียกตัวเองว่าสัตว์วิเศษ ช่วยสอบปากคำนานสิบปีจนกระทั่งเบาะแสแรกถูกคายออกมา
เผ่าหมีแห่งคาบสมุทรเกาหลีถูก ‘ท่านผู้นั้น’ ส่งมา
‘แม้แต่เหตุการณ์ที่ดูจะเป็นแค่พื้นหลังของเกม ก็ยังเกี่ยวข้องกับจอมบงการ…’
วังจีโฮเล่าต่อไป
“ได้ยินว่าควอนเจอินตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษเพราะต้องการตามหาเผ่าผีเสื้อบางคน… ปกติแล้วเผ่าผีเสื้อจะถูกจำแนกให้อยู่ในหมวดหมู่สัตว์ชั้นต่ำ… ข้อมูลนี้สอดคล้องกับสิ่งที่คิมชินรกสืบมาได้”
เผ่าหมีที่คิมชินรกเค้นข้อมูล พ่นคำว่า ‘สัตว์ชั้นต่ำข้างกายท่านผู้นั้น’ ออกมา
คำนึงจากคำพูดวังจีโฮและข้อมูลจากในเกม ดูท่าควอนเจอินจะกำลังตามหานาบีรยองในประเทศอังกฤษ
“แล้วควอนเจอินตามหาเผ่าผีเสื้อทำไม”
“หนึ่งวันก่อนจะเกิดรอยแยกใหญ่แห่งแมนเชสเตอร์ เผ่าผีเสื้อปรากฏตัวต่อหน้าทีมทะเลสาบนิรันดร์ที่กำลังเดินทางไปช่วยสมาคมเพลเยอร์อังกฤษ”
“เผ่าผีเสื้อ?”
“ใช่ ได้ยินว่าควอนเจอินติดอยู่ในดักกับระหว่างความจริงกับความฝันนานสิบชั่วโมง ทำให้สมาชิกทีมทะเลสาบนิรันดร์ตัดสินใจทอดทิ้งสมาคมเพลเยอร์อังกฤษ และหันมาหาวิธีช่วยควอนเจอินเต็มรูปแบบ”
เมื่อหัวหน้าทีมตกอยู่ในอันตราย ไม่ว่าทีมไหนก็คงตัดสินใจแบบเดียวกัน
โดยเฉพาะทีมทะเลสาบนิรันดร์ที่เป็นแฟนตัวยงของควอนเจอินอยู่แล้ว แถมรองหัวหน้าทีมในตอนนั้นก็ยังเป็นแม่ของควอนเจอิน
“สมาชิกทีมทะเลสาบนิรันดร์ที่ยังอยู่บนโลกความจริงได้รับข้อความจากผีเสื้อ… แม่ของเธอที่เป็นนักคณิตศาสตร์ได้ถอดรหัสข้อความนั้นและพบว่าเป็นพิกัด GPS พวกเขาจึงแบ่งกำลังคนมุ่งหน้าไปที่นั่น…”
ควอนเจอินติดกับดักของผีเสื้อก็จริง แต่ก็กลับมาได้เองภายในสิบชั่วโมง
เมื่อเธอกลับออกมาและไม่สามารถติดต่อกับทีมที่มุ่งไปยังพิกัด GPS ปลายทาง – ซึ่งปัจจุบันเป็นที่ตั้งของทะเลสาบเลนา – ควอนเจอินนำสมาชิกทีมที่เหลือตามไปสมทบทันที
และที่นั่น เธอได้เผชิญกับนรก
ดันเจี้ยนห้าแห่ง หนึ่งหอคอย และสองวงกต
สัญญาณเตือนไม่ทำงาน และการสื่อสารในละแวกใกล้เคียงถูกตัดขาดทั้งหมด เนื่องจากสำนักงานสมาคมเพลเยอร์เป็นอัมพาตหลังจากถูกเผ่าแท้จู่โจม
ทีมโปรเพลเยอร์อื่นๆ ในอังกฤษต่างก็ติดพันอยู่กับรอยแยกแห่งอื่น หรือไม่ก็ออกไปรับมือเผ่าแท้ที่กำลังอาละวาด
ทีมทะเลสาบนิรันดร์ตัดสินใจไม่รอกำลังเสริม ควอนเจอินนำทัพเคลียร์รอยแยกทั้งหมดสำเร็จ แต่ต้องแลกมาด้วยชีวิตของมารดาและสมาชิกทีมยุคบุกเบิกเกือบทั้งหมด
“เธอเอาแต่ไล่ตามผีเสื้อนับแต่นั้น”
นาบีรยองเป็นคนชักนำทีมทะเลสาบนิรันดร์ไปหารอยแยก?
‘ในฐานะคนข้างกายจอมบงการ นาบีรยองย่อมได้รับความเชื่อใจและล่วงรู้ข้อมูลสำคัญล่วงหน้า’
สนิทสนมถึงขั้นที่เผ่าหมีริษยา
“และนายก็คงสังเกตเห็น ผีเสื้อได้ส่งข้อความถึงควอนเจอินอีกครั้ง… บังอาจแทรกซึมผ่านบาเรียของโรงเรียนแสงเงินเข้ามาโดยไม่เกรงกลัว… แถมยังลงมือต่อหน้าฉันคนนี้”
วังจีโฮทำหน้าเครียดขณะกลืนฮอตเค้กสลับกับจิบชาดำ
“ข้อความประกอบไปด้วย…”
วังจีโฮวาดนิ้วในอากาศ ตัวหนังสือสีทองถูกสลักลงใจกลางโต๊ะ
เกินคาด. จอง. เธอ.
items. exhales. dame
ข้อความที่ฉันได้เห็นในบันทึกการสนทนา
ควอนเจอินคงเห็นมันและจดจำได้ในทันที
“ตอนนี้ยังถอดรหัสไม่ได้ รูปแบบแตกต่างจากปริศนาทางคณิตศาสตร์ในคราวก่อน… คำบางคำอาจดูเกี่ยวข้องกับเธอ แต่ไวยากรณ์กลับไม่สอดคล้องกันเลย”
ผีเสื้อเปลี่ยนปริศนาเพราะแม่ของควอนเจอินที่เป็นนักคณิตศาสตร์ไม่อยู่แล้ว?
‘คำทั้งหกที่นาบีรยองทิ้งไว้…’
ต้องเป็นคำที่ควอนเจอินถอดรหัสได้
ควอนเจอิน
ข้อความล่าสุดจากนาบีรยอง
พิกัด GPS
‘หรือว่า… คำพวกนี้จะสื่อถึงสถานที่?’
ฉันไล่เรียงไปทีละประเด็นจนกระทั่งคำตอบผุดขึ้นมาในหัว
“โชอึยชิน?”
ฉันเปิดดีไวซ์แล้วค่อยๆ ป้อนค่าลงไป
ครั้งแรก ครั้งที่สอง
ผลลัพธ์เหมือนกันทั้งสองครั้ง
ดูท่าฉันจะได้คำตอบแล้ว
—
MasterGU.edited = ได้ไม่->ไม่ได้
