‘…อาจจะดูผิดไปก็ได้’
แต่ไม่ว่าจะมองย้ำสักกี่รอบ มันก็คือไวโอลินวิเศษเกรด SSR ไม่ผิดแน่
“รับไปสิ”
เสียงของควอนเจอินทำลายความเงียบสงัด
อีเรนาสะดุ้งด้วยความตกใจ
“…ร…รุ่นพี่คะ… นี่มันไวโอลินวิเศษเกรด SSR… ขอรับไว้แค่หัวใจและความรู้สึกได้ไหมคะ”
“นอกจากหัวใจและความรู้สึก ฉันอยากให้เธอรับไวโอลินไว้ด้วย”
“ต…แต่นี่มันมากเกินไปหน่อย… ไอเท็มชิ้นนี้มีมูลค่าสูงมาก ฉันรู้สึกไม่สบายใจ… ไวโอลินที่รุ่นพี่ใช้งาน…”
“…หือ? ทำไมถึงไม่สบายใจ? ฉันไม่ได้ใช้อันนี้หรอกนะ ปกติใช้ไวโอลินวิเศษเกรด UR ขึ้นไป”
ควอนเจอินทำหน้าราวกับไม่เข้าใจจริงๆ
สายตาของเธอเลื่อนมาอยู่ที่การ์ดบนมือ
คล้ายกับเริ่มลังเลว่าควรโยนการ์ดให้อีเรนาดีหรือไม่ เหมือนที่เคยทำกับคิมยูรี
เมื่ออ่านเจตนาออก มือของอีเรนาสั่นยิ่งกว่าเดิม
ยิ่งได้เห็นอีเรนากำลังประหม่า ควอนเจอินยิ่งไม่กล้าโยนให้เหมือนกับคิมยูรี
“…เธอไม่ชอบมันหรือ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ… รุ่นพี่… ฉันหมายถึง…”
“ไม่ชอบทองคำขาว? เอาสีอื่นแทนไหม?”
“ชอบค่ะ… แต่ว่า…”
สีหน้าของควอนเจอินทวีความหม่นหมอง
เธอเชื่อสนิทใจว่าอีเรนาไม่ชอบ จึงไม่อยากรับเอาไว้
ขณะเราสามคนทำได้แค่ยืนอึ้งต่อหน้าควอนเจอิน โดยพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน
“เจน ยังคุยกับรุ่นน้องไม่เสร็จอีกหรือ”
รองหัวหน้าทีมทะเลสาบนิรันดร์ — จาเร็ด·ลี
ภายในเกม จาเร็ด·ลีมีหน้าที่ช่วยแก้ไขพฤติกรรมประหลาดๆ ของควอนเจอิน
ฉันยืมมือจาเร็ด·ลีทันที
“ดูเหมือนรุ่นพี่ควอนเจอินอยากมอบของขวัญน่ะครับ…”
ฉันเล่าพลางมองไปยังการ์ดไวโอลินวิเศษที่ควอนเจอินกำลังถือ
จาเร็ด·ลีมองตามสายตาฉัน จนกระทั่งเห็นการ์ดไวโอลิน จากนั้นก็หันไปมองอีเรนา
เขาใช้ความคิดอยู่สักพัก
“เจน ถ้าเธอมอบของขวัญราคาแพงให้รุ่นน้องที่เพิ่งเคยเจอกัน อีกฝ่ายจะอึดอัดเอานะ”
“…งั้นหรือ”
“นอกจากนั้น เธอยังเด็กอยู่เลย แค่สิบเจ็ดเอง”
“แต่ตอนสิบเจ็ด ฉันใช้ไวโอลินดีกว่านี้นะ”
“…นั่นเพราะหลังจากได้ฟังการแสดงสดของเธอ ช่างฝีมือลงทุนถ่อมาถึงเกาหลีเพื่อสร้างไวโอลินให้โดยเฉพาะ”
ถึงควอนเจอินจะยังทำหน้างุนงง แต่จาเร็ด·ลีก็ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นได้จริงๆ
ดูจากกระแสการสนทนา ทุกคนเชื่อว่าเรื่องนี้กำลังจะลงเอยด้วยดี
“ถ้าอย่างนั้น… คุณเรนา ช่วยรับไวโอลินวิเศษคันนี้ไว้ได้ไหมครับ”
“หา…?”
ทำไมถึงเข้าอีหรอบนี้ได้?
ข้อเสนออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยของจาเร็ด·ลี ทำเอาอีเรนาที่กำลังโล่งใจถึงกับสะดุ้ง
“รับไว้เถอะ เจนดีใจมากที่ได้กลับเกาหลี ก็เลยตื่นเต้นที่ได้เจอกับรุ่นน้องโรงเรียนแสงเงิน”
แค่ตื่นเต้นต้องทำขนาดนี้เลย?
ถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่อีเรนายังไม่คล้อยตาม
การ์ดไวโอลินวิเศษยังคงถูกเล็งมาทางเธอ
ได้เห็นภาพดังกล่าว จาเร็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าขื่นขม
“ถ้าคุณไม่รับไว้ เจนอาจเสียใจจนส่งผลกระทบต่อคุณภาพในการแสดงคอนเสิร์ต… เธอมักฝังใจกับเรื่องแปลกๆ … ทำยังไงดีล่ะ เจนไม่ได้เล่นคอนเสิร์ตที่เกาหลีบ่อยด้วยสิ”
คำพูดนี้มีพลังมหาศาล
อีเรนารีบยื่นมือออกมาคว้าไอเท็มการ์ด
เธอกลัวอย่างมากว่าคุณภาพการแสดงคอนเสิร์ตจะลดลงเพราะตน
“ข…ขอบคุณค่ะ…”
มือของอีเรนาที่กำลังถือการ์ด ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสั่น
จาเร็ด·ลีที่ช่วยคลี่คลายสถานการณ์ เผยสีหน้าพึงพอใจ
ควอนเจอินเองก็กำลังยิ้มด้วยสีหน้าแบบเดียวกัน และคราวนี้เริ่มมองมาทางฉัน
เราคือเหยื่อรายต่อไป?
“ฉันไม่มีอะไรจะให้พ่อหนุ่มคนนี้… อยากจะขอร้องอะไรเป็นพิเศษไหม?”
คำพูดของนักไวโอลินระดับโลก ฟังดูยังกับการยื่นเช็คเปล่า
‘คำนึงจากนิสัยของควอนเจอิน ไม่ว่าเราจะขออะไรเธอก็จะทำ…!’
จาเร็ด·ลีที่รู้เรื่องนี้ดี มองไปทางควอนเจอินด้วยใบหน้าซีดเซียว
เพราะอีกฝ่ายกำลังทำสีหน้าแบบเดียวกับที่เคยมองอีเรนา
‘ถ้าเราไม่ขออะไรเลย นั่นอาจกระทบกับคุณภาพในการเล่นคอนเสิร์ต… คงต้องขอไปสักเรื่องสินะ’
ภาพจำของควอนเจอินที่เราเคยเห็นในเกม
อีเวนต์ต่างๆ ของโลกใบนี้
บุคคลที่มาร่วมงาน
ฉันครุ่นคิดโดยไล่ไปทีละประเด็น
“เพลงอังกอร์… ช่วยเล่น ‘for LENA’ ได้ไหมครับ”
ถึงจะได้ฟังเพลงนี้จากกริ่งเปลี่ยนคาบมาทั้งวันแล้ว แต่มันก็ถือเป็นเพลงโปรดของนักเรียนปี 2/0 ที่เคยช่วยชีวิตตัวละครของฉันอย่างจูเก่อแจกอลเอาไว้
ควอนเจอินจะเลือกเพลงอังกอร์ตามอารมณ์ในวันนั้น จึงมีโอกาสสูงที่เพลงอังกอร์ในใจจะไม่ใช่ ‘for LENA’
คงมีนักเรียนหลายคนผิดหวังถ้าไม่ได้ฟังเพลงดังกล่าวในไลฟ์คอนเสิร์ต
“…คงไม่ได้”
เธอให้กิ๊บติดผมทองคำขาวบุษราคัม กับไวโอลินวิเศษเกรด SSR กับนักเรียนแปลกหน้าโดยแทบไม่คิด แต่กลับเปลี่ยนเพลงอังกอร์ให้ฉันไม่ได้!
ต้องคิดคำขอใหม่สินะ?
ขณะฉันยืนตรึกตรอง ควอนเจอินเปิดปากอีกครั้ง
“ฉันคิดจะเล่น ‘for LENA’ เป็นเพลงอังกอร์อยู่แล้ว นั่นจึงไม่ถือว่าเป็นคำขอของพ่อหนุ่ม”
ความคิดของนักไวโอลินระดับโลกช่างยากจะหยั่งถึง
“เจน พวกเราไม่มีเวลาแล้ว…”
“…จริงด้วยสินะ”
ควอนเจอินเปิดดีไวซ์แล้วฉายโฮโลแกรมทันที
บนโฮโลแกรมมีดีไวซ์โค้ดเขียนอยู่
โค้ดมีหลายบรรทัด สมแล้วที่เป็นคนดัง
“ฉันไม่ค่อยได้อ่านข้อความนัก ถ้าคิดคำขอร้องได้ให้โทรมาแทนนะ… พวกเธอก็ด้วย”
ควอนเจอินมองฉันสักพัก ก่อนจะหันไปยิ้มกับคิมยูรีและอีเรนาที่กำลังยืนถือของขวัญด้วยสายตาเหม่อลอย
“เอาล่ะ เจน พวกเราต้องรีบกลับห้องรับรองแล้ว… มีเครื่องประดับสำรองไหม? อาจต้องแต่งหน้าทำผมใหม่ด้วย”
“ขึ้นไปเล่นแบบนี้ก็ได้นี่”
“ไม่ได้! อย่าปล่อยให้มีขอบกพร่องเด็ดขาด! คอนเสิร์ตของคุณจะต้องสมบูรณ์แบบ!”
ควอนเจอินกับจาเร็ด·ลีเดินลับสายตาพวกเราไป
แม้ทั้งสองจะไม่อยู่แล้ว แต่เราสามคนยังเอาแต่ยืนนิ่งไร้การตอบสนอง
ฉันที่ได้รับความเสียหายจากพฤติกรรมสุดแปลกของควอนเจอินน้อยที่สุดยังอึ้งขนาดนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคิดว่าคิมยูรีกับอีเรนาจะช็อกขนาดไหน
“นี่! เกิดอะไรขึ้นหรือ? พวกเราได้รับอนุญาตให้พักผ่อนระหว่างที่รุ่นพี่ควอนเจอินทำการแสดง ฉันก็เลยไปหยิบเก้าอี้พับมาเผื่อทุกคน… เห็นว่าถ้าไปนั่งที่ห้องรับรองของทีมงาน พวกเราจะได้เห็นทั้งเวทีโดยมีผู้ชมเป็นฉากหลัง!”
สิ่งเดียวที่ขยับเขยื้อนนอกจากเราสามคน คือซาวอลเซอึมที่โผล่ออกมาพร้อมกับเก้าอี้พับสี่ตัว
ได้เห็นซาวอลเซอึมยิ้มอย่างสดใสต่อหน้าเราสามคนที่กำลังอ่อนเพลีย ฉันดึงสติกลับมายังโลกความจริงอีกครั้ง
“ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“…รุ่นพี่ควอนเจอินแวะมาหา แต่ตอนนี้กลับไปแล้ว”
“จริงหรือเนี่ย… รู้แบบนี้ฉันน่าจะกลับมาให้เร็วหน่อย”
“…ถ้าเซอึมกลับมาเร็วกว่านี้ นายต้องโดนหางเลขไปด้วยแน่ ฮะฮะ!”
“…หางเลข?” пᴏveʟɢᴜ.cᴏᴍ
ใบหน้าซาวอลเซอึมผสมปนเประหว่างเสียดายกับสับสน
ขณะเดียวกัน สายตาอีเรนายังคงเหม่อลอย ส่วนคิมยูรีเผยสีหน้าซับซ้อน
แม้ซาวอลเซอึมจะยังไม่เข้าใจพฤติกรรมของสองสาว แต่เขาไม่ได้คาดคั้นถาม เอาแต่เล่าเกี่ยวกับงานที่ตนเพิ่งไปทำมา
ระหว่างกำลังฟังขั้นตอนติดตั้งไฟเวที พวกเราเดินมาถึงห้องรับรองทีมงาน
แม้จะคอยขานรับคำพูดซาวอลเซอึมเป็นระยะ แต่ในหัวฉันมีแต่ความไม่ชอบมาพากลลอยวนเวียน
‘…มีบางอย่างไม่ถูกต้อง’
ควอนเจอินอาจทำตัวแปลกๆ ทั้งการกระทำและคำพูด แต่มันไม่ใช่แค่นั้น
ใจหนึ่งก็อยากมองข้าม โดยตีว่าเป็นอารมณ์ศิลปินของนักดนตรีอัจฉริยะ
‘เป็นความไม่ชอบมาพากลเหมือนกับตอนที่ได้คุยกับฮงกยูบิน…’
อย่างไรก็ดี ฉันยังมีเบาะแสไม่เพียงพอที่จะหาข้อสรุป
ในเมื่อควอนเจอินไม่ใช่ตัวร้าย ก็ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลเกินไปนัก
“ขอกางเก้าอี้นั่งตรงนี้ได้ไหมครับ?”
“ได้เลย ตามสบายเด็กๆ ขอบคุณมาก”
“ขอแค่ไม่บังทางเดินก็พอแล้ว! ขอบคุณที่เหนื่อย!”
เมื่อทีมงานอนุญาต ฉันกางเก้าอี้พับแล้วนั่งลง
ที่นั่งของทีมงานจะอยู่ด้านหลังกำแพงพิเศษ ซึ่งถ้ามองมาจากด้านนอกจะเห็นเป็นแค่กำแพงกันเสียง
แต่ถ้ามองออกไปจากภายใน พวกเราเห็นเวทีและที่นั่งของผู้ชมทั้งหมด
‘น่าเสียดายที่ได้เห็นแค่หลังของควอนเจอิน’
แต่ในเมื่อตรงนี้ใกล้กว่าที่นั่งคนดู หมายความว่าพวกเราจะได้รับอรรถรสเชิงดนตรีอย่างเต็มที่
บี๊บ!
ไม่นานหลังจากนั้น สัญญาณของจาเร็ด·ลีถูกส่งมาถึงเหล่าทีมงาน
พวกเราเห็นควอนเจอินเดินขึ้นไปยังใจกลางเวทีพร้อมกับนักดนตรีประกอบ
‘ทำผมกับแต่งหน้าใหม่จริงๆ ด้วย’
เดิมที ควอนเจอินสวมกิ๊บติดผมดอกแมกโนเลียเหนือทรงผมที่ห้อยลงฝั่งเดียว
แต่ตอนนี้เธอสวมเทียร่าดอกคอร์นฟลาวเออร์ประดับด้วยไพลิน ทรงผมเกล้ามวยเรียบร้อย
แปะแปะแปะ!
ควอนเจอินบนเวทีได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลาม
เธอถือไวโอลินสีน้ำเงินไว้ในมือข้างหนึ่ง แต่อีกข้างไม่ได้ถือคันชัก
เมื่อเสียงปรบมือหยุดลง หญิงสาวเริ่มระบำนิ้วลงบนเส้นสาย
เสียงตัวโน้ตอันละเอียดอ่อนที่เกิดจากเทคนิคพิซซิคาโต ดังกังวานไปทั่วห้องโถง
ฉันรู้สึกเหมือนได้เห็นกระแสลมไหลไปตามโถงคอนเสิร์ตที่เต็มไปด้วยผู้ชม
‘ไม่คุ้นเลย… เพลงใหม่?’
ควอนเจอินหยุดมือเมื่อนักดนตรีประกอบเริ่มบรรเลงเปียโน
จากนั้น ไอเท็มการ์ดบนฝ่ามือถูกเปลี่ยนให้เป็นคันชัก
เมื่อเปียโนเล่นไปได้ประมาณสองเวิร์ส ควอนเจอินเริ่มบรรเลงคันชักลงบนสาย
‘ที่เธอทำมีแค่การสั่นสายจนเกิดแรงสะเทือน… แต่ทำไมถึงดูเหมือนมีคลื่นพลังพิเศษแผ่ออกมา…!’
ขณะการแสดงเริ่มเข้าสู่ช่วงจริงจัง ผู้ชมจำนวนมากทยอยปิดปากเงียบ
คงเป็นความพยายามที่จะข่มเสียงเชียร์เพื่อรักษากาลเทศะ
หลายคนดื่มด่ำไปกับเสียงอันสดใสและบางเบาที่ไหลไปตามลม
ทั้งมนุษย์และเผ่าแท้ต่างถูกบทเพลงของควอนเจอินสะกดจนอยู่หมัด
“สุดยอด… เพลงใหม่สินะ… ได้ฟังมาสเตอร์พีชชิ้นใหม่ก่อนใครแบบนี้… ยังกับฝันไปแนะ!”
“ใช่ เพลงนี้ยังไม่เคยถูกเล่นที่ไหนมาก่อน… โชคดีจริงๆ ที่ได้มา…”
เมื่อบทเพลงจบลง ทั้งซาวอลเซอึมและคิมยูรีต่างก็เอ่ยปากชื่นชม
อีเรนาถือการ์ดไวโอลินวิเศษไว้แน่น พลางนั่งมองควอนเจอินด้วยดวงตาชุ่มฉ่ำ
‘ขอบคุณนะ… วังจีโฮ’
คอนเสิร์ตของควอนเจอินดำเนินไปอย่างราบรื่น
หลังจากเสร็จเพลงอังกอร์ ‘for LENA’ และกล่าวคำอำลาบนเวที
ผีเสื้อขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏขึ้นบนเพดาน แล้วบินวนไปรอบๆ ไฟส่องเวที
‘ผีเสื้อ…!’
ควอนเจอินที่เพิ่งกล่าวขอบคุณเสร็จ กำลังอยู่ในท่าก้มศีรษะ
เมื่อเงยขึ้นมาเห็นผีเสื้อ ใบหน้าหญิงสาวแข็งกระด้างทันที
โผละ!
ผีเสื้อที่ส่องแสง ระเบิดกระจายกลายเป็นเศษเกล็ดจำนวนมาก
เกล็ดเหล่านั้นเรียงตัวเป็นประติมากรรมแสงตัวอักษร ซึ่งประกอบกันจากพยัญชนะและสระ ก่อนจะสลายไปภายในเวลาไม่นาน
ควอนเจอินเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นฉากดังกล่าว
ฉันก็เคยเห็นพลังแบบนี้มาก่อน
‘พลังที่เผ่าผีเสื้อ… นาบีรยอง… ใช้ส่งข้อความภายในเกม…!’
ควอนเจอินบอกว่า เธอกลับเกาหลีเพื่อตามหาผีเสื้อ
ผีเสื้อตัวนั้นจะต้องเป็นนาบีรยองแห่งเผ่าผีเสื้อแน่นอน
‘ว่าแต่… นาบีรยองนำผีเสื้อเข้ามาในโรงเรียนแสงเงินได้ยังไง? ถึงจะไม่ได้สร้างอันตราย และต่อให้คำนึงถึงความโกงของแสงประทานนาบีรยอง แต่ก็ไม่น่าจะทำได้ถึงขั้นนั้น… หรือว่าเธอวิเคราะห์บาเรียของโรงเรียนแสงเงินเสร็จแล้ว?’
ใครจะไปคิดว่านาบีรยองที่ไม่ได้เป็นผู้นำเผ่าแท้แห่งสิบสองจักรราศี จะสามารถปล่อยผีเสื้อเข้ามาส่งข้อความภายในโรงเรียนแสงเงิน
ผีเสื้อตัวนั้นไม่ได้อยู่ในมุมที่ผู้ชมจะเห็นได้ แต่เสือเหลืองในวัยสามสิบที่สัมผัสถึงตัวตน พลันเปลี่ยนดวงตาเป็นสีทองพร้อมกับทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ไม่จริงน่า… ผีเสื้อ…”
ดูเหมือนจาเร็ด·ลีก็เริ่มสังเกตเห็นผีเสื้อแล้วเช่นกัน
ควอนเจอินรีบวิ่งกลับเข้ามาในโซนทีมงาน
“จาเร็ด! ฉันเห็นเกล็ดของผีเสื้อแล้ว!”
“เกล็ด? หมายถึงเกล็ดที่เหมือนเกล็ดปลา?”
“ใช่ ผีเสื้อทิ้งข้อความไว้… แต่ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจความหมาย”
ดวงตาของควอนเจอินกวาดไปรอบๆ ราวกับพยายามไล่ล่าผีเสื้อ แต่อีกฝ่ายไม่อยู่ที่นี่แล้ว
