หลังจากจอมโจรผาแดงหายตัวไป
เมื่อย็อมจุนยอลใช้ไอเท็มฟื้นฟูเสร็จ เขารีบออกจากเขตหวงห้ามด้วยเส้นทางปลอดกล้องวงจรปิดที่จีมยองซู – รุ่นพี่สภานักเรียนและรองประธานนักเรียน – เคยแนะนำมา
ทันทีที่มาถึงประตูหน้า ใครบางคนส่งเสียงเรียกย็อมจุนยอล
“จุนยอล”
“ครูยงเจกอน…!”
“เลิกงานแล้ว เรียกพี่ก็ได้”
“แต่เรายังอยู่ในโรงเรียนนะครับ… รอผมอยู่หรือ? กลับด้วยกันเถอะครับ”
ยงเจกอนเป็นพวกจมูกไว
ในบรรดาเผ่ามังกร เขามีสกิลตรวจจับยอดเยี่ยมกว่าใคร
ย็อมจุนยอลกังวลว่าอีกฝ่ายอาจสังเกตเห็นร่องรอยของจอมโจรผาแดง
แต่กระนั้น เขามิอาจทางทอดทิ้งยงเจกอนที่กำลังรอกลับบ้านพร้อมตน
“จุนยอล ไปฝึกอะไรมาหรือ”
“ครับ?”
“มีร่องรอยการใช้พลัง แต่คงเป็นการฝึกเดี่ยว เพราะร่างกายยังสมบูรณ์อยู่”
เนื่องจากเพิ่งฝึกเสร็จได้ไม่นาน
ย็อมจุนยอลจึงกังวลว่ายงเจกอนจะสังเกตเห็นพลังงานของจอมโจรผาแดงที่ปะปนอยู่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดถึงเลย
‘เขาไม่พบร่องรอยของอาจารย์?’
ย็อมจุนยอลเดินออกจากรั้วโรงเรียนด้วยความโล่งใจ
ทางด้านยงเจกอนก็ดูอารมณ์ดีผิดปกติ แต่มังกรแดงน้อยไม่กล้าถามถึงเหตุผล เพราะกลัวว่าจะเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกไป
กลับกัน เขาเปลี่ยนเรื่องคุย
“ไปซื้อของเตรียมไว้สำหรับวันผู้ปกครองกันเถอะครับ! ผมเลือกของขวัญให้พ่อได้แล้ว แต่ไม่ง่ายเลยที่จะเลือกให้ถูกใจแม่ กำลังอยากให้ใครสักคนช่วยพอดี”
ได้ยินคำพูดย็อมจุนยอล ยงเจกอนอมยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับ
* * *
วันนี้เป็นวันผู้ปกครอง
หลังเลิกเรียนวันศุกร์ ในเมื่อพรุ่งนี้เป็นเสาร์อาทิตย์ นักเรียนหอในส่วนใหญ่จึงเดินทางกลับบ้านเพื่อใช้เวลาอยู่กับครอบครัว
และเพื่อให้นักเรียนกลับบ้านเร็วขึ้น กิจกรรมชมรมทั้งหมดจึงงดในวันนี้
ฉันแวะไปที่คฤหาสน์วังมยองโฮเร็วกว่าปกติ
“เงียบแฮะ”
“ทุกคนดูยุ่งๆ กันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว… เข้าเรื่องเลยไหม?”
เมื่อเดินเข้าไปจากประตูหน้า ฉันไม่เห็นสามลูกหลานเสือเงิน แบคโฮกุน หรือเจ้าบ่วงเลย
ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตอนนี้อยู่ด้านในหรือด้านนอกคฤหาสน์
‘คิดถึงเจ้าบ่วงจัง…’
ถึงจะน่าเสียดาย แต่คงทำอะไรไม่ได้
เมื่อเดินตามวังจีโฮเข้าไปในห้องนั่งเล่น น้ำชากับของว่างถูกยกมาเสิร์ฟทันที
วันนี้เป็นชางาดำ ที่ชงจากงาดำคั่วและใบชา
ของว่างเป็นเมล็ดงาดำเสิร์ฟบนจานทรงผีเสื้อ
ตามปกติแล้ว น้ำชากับของว่างจะใช้วัตถุดิบตามฤดูกาล แต่วันนี้ต่างออกไป
‘ฤดูกาลของงาดำคือเดือนตุลาคม ทำไมถึงเอามาเสิร์ฟวันนี้ล่ะ?’
ขอเดาว่าเจ้าบ้านคงไม่มีอารมณ์จะเลือกชุดชาและเครื่องดื่มอย่างพิถีพิถัน
“โชอึยชิน นายรู้ถึงความแตกต่างระหว่างสัตว์วิเศษกับสัตว์ชั้นต่ำไหม”
“ก็นิดหน่อย”
เหมือนกับมนุษย์ที่ชอบแบ่งแยกสถานะทางสังคมตามสายเลือดตระกูล เผ่าแท้ก็มีแบ่งเป็นสัตว์วิเศษกับสัตว์ชั้นต่ำ
รากเหง้าของเผ่าเสือมาจากเทพนิยายแกชอนแห่งคาบสมุทรเกาหลี
เผ่ากระต่ายก็มีรากเหง้าจากตำนานกระต่ายจันทร์ที่แพร่หลายในเอเชียตะวันออก
อีกสิบสองเผ่าแท้ต่างก็ถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่สัตว์วิเศษที่ทุกฝ่ายให้การยอมรับ
แต่ในทางกลับกัน เผ่าแท้ที่รากเหง้าคลุมเครือหรือไม่เป็นที่ยอมรับ จะถูกมองว่าเป็น ‘สัตว์ชั้นต่ำ’
“ตามคำบอกเล่าของเชลยเผ่าหมีที่เราจับมาได้ ดูเหมือนท่านผู้นั้นจะโปรดปรานสัตว์ชั้นต่ำ… ในความเป็นจริง ฉันไม่อยากเปรียบใครว่า ‘ชั้นต่ำ’ ทั้งนั้น แต่นั่นเป็นคำพูดของเผ่าหมี”
สัตว์ชั้นต่ำถือเป็นคำดูถูกที่รุนแรง
แถมกลุ่มที่ถูกพูดถึงก็ค่อนข้างกว้าง จึงเป็นเรื่องยากที่วังจีโฮจะระบุได้ว่าสัตว์ชั้นต่ำคือเผ่าแท้ใด
ผิดกับฉันที่มีข้อมูลมาจากในเกม
‘สัตว์ชั้นต่ำที่เผ่าหมีหมายถึง ต้องเป็นเผ่าผีเสื้อไม่ผิดแน่… และจากบรรดาทั้งหมด… คงเป็นผู้หญิงที่ชื่อนาบีรยอง’ (นาบี = ผีเสื้อ)
นาบีรยอง
เผ่าแท้ที่มีรากเหง้าจากเรื่องสั้นโบราณของจีน ‘จวงจื่อฝันเห็นผีเสื้อ’ ซึ่งเป็นบทหนึ่งของหนังสือ ‘สรรพสิ่งคือหนึ่งเดียว’ ของจวงจื่อ
แม้จะถูกกล่าวถึงในผลงานการประพันธ์ของนักปราชญ์ชื่อดัง แต่นาบีรยองที่โผล่ออกมาแค่ไม่กี่บรรทัด ได้ถูกจำแนกให้เป็นสัตว์ชั้นต่ำ
‘แต่เธอแข็งแกร่งกว่าสัตว์วิเศษเกือบทั้งหมดในเกม’
แสงประทานของนาบีรยองมีอำนาจทำให้ขอบเขตของทุกสิ่งคลุมเครือ และนั่นคือหนึ่งในพลังสุดโกง
…ทั้งที่มีศักยภาพระดับนั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงใช้ชีวิตอย่างถ่อมตนและเจียมตัว
‘ตอนแรกอาจดูเหมือนอยู่ฝ่ายเดียวกับจอมบงการ… แต่ถ้าลองสังเกตความเคลื่อนไหวอย่างถี่ถ้วน อะไรๆ ก็ดูคลุมเครือไปหมด… สุดท้ายก็ตายไปโดยที่เราบอกไม่ได้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่’
วังจีโฮถอนหายใจแผ่ว
“ฝั่งของ ‘ท่านผู้นั้น’ มีทั้งเผ่าหมี เผ่าหมู เผ่าหางยาว และอีกหนึ่งเผ่าแท้… สัตว์ชั้นต่ำไม่ได้หมายถึงความอ่อนแอ… น่าปวดหัวชะมัด”
“ใช่”
“…ดูไม่ตกใจเลยนะ”
“ตกใจสิ”
ถ้าฉันแกล้งตกใจ นั่นจะยิ่งน่าสงสัยกว่าเดิม ก็เลยต้องนิ่งๆ ไว้
หัวข้อสนทนาเปลี่ยนเป็นเหตุร้าย ณ สนามเบสบอลจัมชิลในวันเด็ก
ฉันอธิบายเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างละเอียด
“แล้วทำไมสิงโตแดง เผ่ามังกร กับนังกระต่ายจันทร์ถึงไปอยู่ที่นั่นได้? ที่นายเล่ามาไม่ได้อธิบายเรื่องนี้”
“แค่ความบังเอิญน่ะ”
โดยไม่เก็บซ่อนอารมณ์ วังจีโฮทำหน้าไม่เชื่อ
ดูเหมือนนิสัยที่ ‘ต้องรู้ให้ได้’ จะยังไม่หายไปไหน
ฉันเปลี่ยนหัวข้อโดยไม่ตอบโต้
“ถ้าเข้าใจไม่ผิด แผนผังวันจันทราสามารถการตรวจจับสกิล ‘อัญเชิญรอยแยกต่างโลก’ ที่เพลเยอร์ SAT-K ตรวจไม่พบ”
“งั้นหรือ”
“ตอนนี้เผ่าเสือกำลังมีสายสัมพันธ์อันดีกับรัฐบาลและสมาคมเพลเยอร์ ฉันอยากให้นายรักษามันไว้”
วังจีโฮครุ่นคิดกับตัวเองพลางจิบชางาดำ จากนั้นก็ถอนหายใจแผ่ว
“ถึงจะมีข้อมูลจากนังกระต่ายจันทร์ แต่พวกเราก็ต้องเป็นคนลงมือเองอยู่ดี และตอนนี้กำลังขาดแคลนกำลังคนอย่างหนัก”
เผ่าแท้มักมีวิธีคิดแปลกๆ ที่ไม่ชอบพึ่งพาใคร และนั่นคือจุดที่แตกต่างจากมนุษย์
ฉันตัดสินใจเสนอแนะสิ่งที่มนุษย์มักทำกัน
“ถ้าเผ่าเสือและเผ่ากระต่ายงานยุ่งจนเฝ้าระวังรอยแยกต่างโลกไม่ไหว ทำไมไม่ลองร่วมมือกับสมาคมเพลเยอร์ดูล่ะ”
ในแง่การโจมตีต่างโลก ดูเหมือนวังจีโฮไม่มีความคิดที่จะร่วมมือกับมนุษย์อยู่ในหัวเลย
“พันธมิตรระหว่างวังจันทรากับสมาคมเพลเยอร์… ก็น่าสนใจดี ไว้จะลองใช้วังมยองกรุปเป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์ให้”
วังจีโฮยังเสริม
“…ฉันอาจต้องซื้อบริษัทเพิ่มสักสองสามแห่ง นี่คงเป็นข้อดีไม่กี่อย่างของการไม่ใช้เงินเลยในช่วงก่อนหน้านี้”
เอ่อ เท่าที่เห็นก็ใช้เยอะอยู่นะ
คฤหาสน์วังมยองเอย สิ่งอำนวยความสะดวกในโรงเรียนแสงเงินเอย
ฉันเข้าประเด็นสุดท้าย
ประเด็นที่มีความหมายที่สุดสำหรับตัวละครของฉัน
“มีบัตรคอนเสิร์ตของหัวหน้าทีมทะเลสาบนิรันดร์เหลือบ้างไหม”
อีเรนาใช้เวลาทุกช่วงพักเพื่อรีเฟรชหาที่นั่งคืนตั๋ว โดยมั่นใจว่าจะต้องมีสักคนคืนแน่นอน
เห็นได้ชัดว่ากำลังเธอตกนรกของผู้พ่ายแพ้ ซึ่งจะทำให้ขอบตาคล้ำขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันพยายามถามให้แล้ว… แต่ไม่เหลือเลย”
หมายความว่ายังไง
เข้าใจที่เราจะสื่อแน่หรือ?
“ที่จริงก็มีบัตรเชิญแขกพิเศษสำหรับมูลนิธิวังมยองอยู่หรอก… แต่ปัญหาคือมีเผ่าเสือเป็นแฟนคลับของควอนเจอินมากเกินไป…”
คำอธิบายของวังจีโฮตามมาทีหลัง
ดูเหมือนว่าก่อนที่อีเรนาจะบอก วังจีโฮได้ให้บัตรเชิญทั้งหมดกับลูกน้องไปแล้ว
มิหนำซ้ำ บัตรเชิญที่มียังไม่เพียงพอต่อความต้องการของเผ่าเสือ จึงเกิดการแก่งแย่งชิงดี
เผ่าเสือจำนวนมากที่เป็นแฟนคลับของควอนเจอิน ถึงกับจัดทัวร์นาเมนต์มวยพยัคฆ์เพื่อแย่งชิงบัตรคอนเสิร์ตจำนวนสี่ใบ
การแข่งขันกินเวลาราวสิบชั่วโมงกว่าจะได้ผู้ชนะ
‘เผ่าเสือชีวิตดีจังนะ’
วังจีโฮเล่าเสริมในมุมที่คาดไม่ถึง
“อันที่จริง… ถ้าฉันโค่นผู้ชนะมวยพยัคฆ์ลงได้ ก็จะมีสิทธิ์เป็นเจ้าของตั๋วใบนั้น”
อย่าหาทำเด็ดขาด
“ไม่ควรไปเบียดเบียนเผ่าเสือ”
“นั่นสินะ… ถ้าคำนึงจากนิสัยของผู้ชนะ เจ้านั่งคงร้องไห้แน่ถ้าต้องเสียตั๋วให้ฉัน ฮะฮะฮะ!”
แล้วคิดจะทำแต่แรกทำไม
น่ากลัวชะมัด หมอนี่
และไม่น่าเชื่อว่าเผ่าเสือจะเป็นแฟนคลับควอนเจอินเยอะขนาดนี้
ควอนเจอินไม่ค่อยได้กลับเกาหลีใต้ ยิ่งเป็นคอนเสิร์ตยิ่งมีน้อยมาก
สำหรับเผ่าเสือที่ออกจากคาบสมุทรเกาหลีได้ยาก ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปคงน่าเสียดายไม่น้อยโuเวลกูดoทคoม
“ยังมีอีกหนึ่งวิธีที่ช่วงให้เข้าไปชมคอนเสิร์ตได้”
วังจีโฮเล่าด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ตำแหน่งของพนักงานรายวันยังว่าง… เนื่องจากเป็นคอนเสิร์ตที่ประกาศอย่างกะทันหัน การจ้างพนักงานจากภายนอกจึงทำได้ยาก เพราะติดเรื่องการคัดกรองความปลอดภัย”
ในเมื่อหาที่นั่งไม่ได้ ก็ต้องลองวิธีอื่นสินะ
ขณะฉันกับวังจีโฮเดินไปที่ห้องอาหาร ใครบางคนขวางทางไว้
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ! ท่านเสือเหลือง! อึยชินอปป้า!”
“ท่านเสือเหลือง! พี่โชอึยชิน! กำลังรออยู่เลย”
“ส…สวัสดีครับ…”
ลูกหลานเสือเงินทั้งสามยืนรออยู่นอกห้อง
“ท่านเสือเหลือง ว…วันนี้เป็นวันผู้ปกครอง… สมัยที่พ่อกับแม่ของเรายังมีชีวิตอยู่ รวมถึงตอนที่อาศัยอยู่กับเผ่ากระต่าย พวกเรามักใช้ดอกคาร์เนชั่นเพื่อแทนคำขอบคุณ”
“เราทำขึ้นมาด้วยวัสดุที่ขอให้คิมชินรกอปป้าช่วยหามาให้… ตอนแรกมีแผนจะให้ตอนเช้า แต่มันเสร็จช้าก็เลย…”
“น…นี่ครับ…”
น้องเล็กอึนแจโฮยื่นดอกคาร์เนชั่นกระดาษให้วังจีโฮ
มันเป็นแค่ดอกไม้กระดาษหยาบๆ เพราะเด็กๆ พวกนี้ยังไม่ชำนาญกันมาก
ส่วนที่เป็นใบดูไม่ปกติ และข้อต่อระหว่างช่อดอกกับใบก็ยุ่งเหยิงเพราะมีรอยกาวหนา
“ให้ข้าหรือ?”
“ครับ…!”
วังจีโฮโน้มตัวไปหาอึนแจโฮด้วยสีหน้าตกตะลึงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น
อึนแจโฮติดดอกคาร์เนชั่นกระดาษลงบนเสื้อนักเรียนของวังจีโฮด้วยกิ๊บหนีบ
“…ขอบใจมาก”
“พวกเราขอขอบคุณจากใจจริง ท่านเสือเหลือง!”
“อื้อ โตไปเป็นเด็กดีล่ะ”
ใบหน้าที่ไร้ริ้วรอยของวังจีโฮเข้ากันได้ดีกับดอกไม้กระดาษบนเสื้อนักเรียน
‘พวกเขาเป็นเด็กดีจริงๆ’
แนวคิดของ ‘วันผู้ปกครอง’ เพิ่งมีในเกาหลีใต้ได้ไม่นาน
คำนึงจากนิสัยของเผ่าแท้ ดูเหมือนพ่อของลูกหลานเสือเงินจะเป็นแค่มนุษย์ ถึงได้ทำตามธรรมเนียมของมนุษย์
บ๊อกบ๊อก…!
ขณะยืนดูภาพที่แสนอบอุ่น เสียงเห่าของเจ้าบ่วงดังมาจากที่ใดสักแห่ง
ฉันพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบ
“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์กำลังรออยู่ข้างนอกสินะ”
“อ๊ะ! จริงสิ”
“พอรู้ว่าอึยชินอปป้าจะมาวันนี้ ข้าก็เลยทำมาเผื่อด้วย!”
“ใช่ พวกเราทำมาเพื่อแสดงความขอบคุณ!”
หืม? ทำมาให้ฉันด้วย?
การแลกเปลี่ยนดอกคาร์เนชั่นในวันครอบครัว ถือเป็นเรื่องไกลตัวที่เราไม่เคยจินตนาการถึง
ยิ่งเป็นฝ่ายรับด้วยแล้ว
“ท่านเสือขาว เปิดประตูได้เลย!”
เมื่อเสียงสดใสร่าเริงของอึนอีโฮดังขึ้น ประตูบานใกล้ทางเข้าเปิดออก
ถึงจะอยู่ใกล้กับประตูหน้า แต่ก็ห่างไกลจากเราเพราะอยู่คนละฝั่งของทางเดิน
บ๊อกบ๊อก!
เจ้าบ่วงยื่นหน้าออกจากช่องว่างประตูพร้อมกับเห่า จากนั้นก็คาบบางสิ่งวิ่งตรงมาหาฉัน
เป็นดอกคาร์เนชั่นกระดาษที่พับด้วยฝีมือหยาบๆ
เจ้าบ่วงจ้องหน้าฉันพร้อมกันกระดิกหาง เป็นนัยว่า ‘รีบหยิบไปเร็วเข้า’
“ที่จริงสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อยากเจออึยชินอปป้าแทบบ้า”
“แต่พวกเราเอาไปแอบไว้เพราะอยากเซอไพรส์พี่”
เจ้าบ่วงกำลังสวมมงกุฎกระดาษที่น่าจะพับด้วยฝีมือลูกหลานเสือเงินทั้งสาม
เมื่อมาอยู่บนหัวเจ้าบ่วง มันดูงดงามยิ่งกว่ามุงกฎดอกไม้ของจริงเสียอีก
ก่อนจะรับดอกคาร์เนชั่นกระดาษมาติดเสื้อ ฉันกอดเจ้าบ่วงพร้อมกับพึมพำ
“แกเป็นเทวดารึเปล่าเนี่ย…!”
ต้องใช่แน่ๆ เจ้าบ่วงของเราเป็นเทวดา มิใช่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์
ขณะฉันไล่ขอบคุณลูกหลานเสือเงินทั้งสาม รวมถึงเจ้าบ่วง ที่ช่วยกันมอบช่วงเวลาดีๆ
วังจีโฮข้างๆ ส่งเสียงพึมพำ
“…ฉันเข้าใจนะว่ามนุษย์ชอบเปรียบเปรยแบบนี้ แต่การนำสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเสือไปเปรียบกับผู้ส่งสารของเผ่าสวรรค์มันออกจะ…”
ระหว่างที่ฉันติดดอกคาร์เนชั่นกระดาษติดไว้บนเสื้อนักเรียน วังจีโฮยังไม่หยุดคุยกับตัวเอง
“เดี๋ยวสิ… ทำไมถึงทำเหมือนโชอึยชินเป็นพระเอกของงานล่ะ? ฉันเป็นผู้นำของเผ่าเสือนะ”
ถึงจะบ่นแบบนั้น แต่วังจีโฮไม่หุบยิ้มแม้แต่วินาทีเดียว เอาแต่ก้มมองดอกไม้กระดาษบนหน้าอก
ลูกหลานทั้งสามยิ้มอย่างร่าเริงทุกครั้งที่ได้ยินคำชม และคอยบรรยายให้พวกเราฟังว่าดอกไม้กระดาษพับยากแค่ไหน ล้มเหลวไปทั้งหมดกี่ครั้ง
เจ้าบ่วงที่สวมมงกุฎดอกไม้กระดาษ กำลังทำตัวน่ารักอยู่ในอ้อมแขนฉัน
แบคโฮกุนกำลังมองมาด้วยสายตาเย็นชา
บนเสื้อของเขาก็ติดดอกคาร์เนชั่นกระดาษไว้เหมือนกัน
—
MasterGU.edited = ดูดงดงาม
