ย่านวิจัยของโรงเรียนแสงเงิน, อาคารวิจัยแสงประทาน 4, ชั้นใต้ดินที่ไม่ทราบหมายเลข
ในพักหลัง คิมชินรกแวะมาที่นี่ทุกวันเพื่อสอบปากคำเผ่าหมี
‘หวังว่าวันนี้จะมีความคืบหน้า’
ช่วงแรกเป็นเสือแดง หลังจากนั้นก็เป็นลูกน้องของเสือเหลือง แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ
จนกระทั่งเสือแดงแนะนำเสือเหลืองว่า ควรมอบอำนาจเต็มให้คิมชินรกจัดการเรื่องนี้
ครืด—
หลังจากผ่านประตูหลายบานที่ต้องยืนยันตัวตน เขามาถึงหน้าห้องที่เผ่าหมีถูกขังไว้
เผ่าเสือจากวังมยองกรุปสองคนกำลังยืนอารักขาอยู่หน้าประตู
คิมชินรกยิ้มทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่โชอึยชินเคยนิยามว่า ‘ดูไม่เหมือนคนเลยสักนิด’
“สวัสดี”
ไม่มีเสียงขานตอบ
เผ่าเสือทั้งสองเพียงสบตา เป็นนัยว่าให้ผ่านเข้าไปได้
ดูไม่ออกเลยว่า เผ่าแท้ทั้งสองคิดเช่นไรกับลูกหลานของตน
คิมชินรกที่สืบทอดทั้งเผ่าเสือจากเสือแดง และเผ่าหมีจากอุงเนียจอมคร่ำครวญ เข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี
เขาเข้าไปข้างในโดยไม่สูญเสียกำลังใจ เพราะไม่ได้คาดหวังการต้อนรับอย่างเป็นมิตรอยู่แล้ว
‘แม้ท่านเสือเหลืองจะบอกว่าไม่คาดหวังผลลัพธ์การสอบปากคำ… แต่เราอยากแสดงฝีมือ… เพราะทางนี้เองก็มีเรื่องอยากถามจากพวกมันเหมือนกัน’
ลูกหลานเผ่าแท้จะถูกผูกมัดอยู่กับสายเลือดและชาติกำเนิด
เดิมที ข้อกำจัดเช่นนี้ไม่มีประโยชน์ เพราะเผ่าแท้รักลูกหลานของตนอยู่แล้ว และลูกหลานก็มักทำตามความปรารถนาของเผ่าแท้อย่างจริงใจ
อาจมีกรณีพิเศษอยู่บ้าง แต่ไม่นานก็หายไปอย่างรวดเร็ว
‘เพราะลูกหลานที่ทะเลาะกับเผ่าแท้ ไม่นานก็จะถูกฆ่าทิ้ง’
ลูกหลานมิอาจต้านทานอำนาจเผ่าแท้ร่วมสายเลือดได้ วินาทีที่ฝ่ายแรกหันหลังให้ ชะตากรรมเดียวคือการเป็นศพ
เป็นที่รู้กันดีว่าลูกหลานมิอาจลงมือกับเผ่าแท้ได้ แต่ไม่มีใครทราบขอบเขตที่แน่ชัดว่า ‘ถึงตรงไหน’
‘นี่เป็นโอกาสทดสอบว่าลูกหลานขัดขืนเผ่าแท้ได้แค่ไหน… มีหนูทดลองพอสมควร น่าเสียดายที่บางส่วนถูกเผ่าเสือหมายหัว เราจึงต้องยอมปล่อยไป’
เผ่าเสือบางคนถึงกับคุกเข่าอ้อนวอนเสือเหลืองว่า ‘ขอให้ข้าได้แก้แค้นมันด้วยตัวเอง’
และเสือเหลืองก็อนุญาตด้วยความเต็มใจ
ได้ยินว่าเวทีสำหรับแก้แค้นอยู่ในขอบเขตความดูแลของวังมยองกรุป เพื่อป้องกันความผิดพลาด
‘คงต้องใช้หนูทดลองทั้งห้าคนให้คุ้มค่าที่สุด… ต้องยืนยันให้ได้ว่าเราลงมือกับเผ่าหมีได้แค่ไหน’
หัวหน้าคนทรงของเผ่าเสือ ได้สร้างบาเรียจำนวนห้าอันเพื่อกักขังเผ่าหมีทั้งห้า
ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของการทรมาน หัวหน้าคนทรงได้สาปแช่งและใช้มนต์ดำจำนวนหนึ่งกับเผ่าหมี
ตราบใดที่เผ่าหมียังอยู่ในบาเรีย พวกมันจะรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
‘เผ่าหมีพวกนี้ถูกขังมาสองเดือนแล้ว แต่คงรู้สึกเหมือนนานนับสิบปี’
ด้านนอกสุดมีบาเรียส่องแสงสีทองอร่ามที่เสือเหลืองสร้างไว้เป็นหลักประกัน
‘แค่คิดว่ามีต้นกำเนิดร่วมกับพวกมัน เราก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว’
คนแรกคือผู้ฝึกสัตว์เผ่าหมี ซึ่งถูกเสือแดงจับกุมตัวมาก่อนใคร
ที่เหลืออีกสี่เป็นเผ่าหมีที่บังอาจไล่ล่าลูกหลานเสือเงิน
แม้จะมีต้นกำเนิดร่วมกัน แต่พวกมันบังอาจรุกล้ำแดนศักดิ์สิทธิ์และพยายามฆ่าลูกหลานเสือเงิน
ไม่มีเหตุผลให้ต้องลังเล
ฟ้าว!
เมื่อคิมชินรกเดินเข้าไปใกล้บาเรียสีทองชั้นนอกสุด สีของมันเปลี่ยนเป็นโปร่งใสพร้อมกับเกิดเสียงลม
ผ่านเข้าไปข้างใน เขาเห็นประตูทั้งหมดห้าบาน
คิมชินรกเปิดบานซ้ายสุดก่อน
ในห้องแรก
เผ่าหมีที่สูญเสียแขนทั้งสองข้างกำลังนอนอยู่บนพื้นห้อง โดยมีตุ๊กตายัดนุ่นที่ดูน่าเกลียดวางอยู่ใกล้กัน
คิมชินรกกำตุ๊กตาพร้อมกับยื่นไปจ่อดวงตาที่กำลังเหม่อลอยของอีกฝ่าย
“รักมันใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นขอทำลายนะ”
“อ…อ๊า…”
“ไม่อยากสินะ? ถ้าไม่อยากให้ทำก็บอกมา ว่าท่านผู้นั้นเป็นใคร”
ผู้ฝึกสัตว์เผ่าหมีทำได้แค่อ้าปากค้าง
คิมชินรกที่นับถึงสิบในใจ ใช้กรรไกรซิกแซกตัดคอตุ๊กตายัดนุ่น
แคว่ก!
กรรไกรค่อนข้างทื่อ จึงควรเรียกว่า ‘ฉีกออก’ มากกว่าตัด
ก้อนผ้ายัดนุ่นกลิ้งลงไปอยู่ตรงหน้าเผ่าหมีผู้ฝึกสัตว์
“อ๊าาาา!”
ด้วยอิทธิพลของมนต์ดำและคำสาป ผู้ฝึกสัตว์เผ่าหมีเข้าใจว่าตุ๊กตายัดนุ่นคือเอนามีสัตว์เลี้ยงแสนรักของตน
เผ่าหมีอาจจะมองเอนามีเป็นแค่เบี้ยที่ใช้ฆ่าคนแล้วทิ้ง แต่ย่อมต้องมีสัตว์เลี้ยงที่ผูกพันเป็นพิเศษเหมือนลูกหลาน
“…ถ้าอยากปกป้องลูกๆ ของเจ้า คราวหลังก็เล่าเรื่องของท่านผู้นั้นมา”
คิมชินรกกระทืบเศษตุ๊กตายัดนุ่นจนไม่เหลือชินดีแล้วเดินออกจากห้อง
ห้องที่สอง
เผ่าหมีกำลังถูกมัดตรึงไว้กับโครงโลหะสีดำ พลางส่งเสียงพึมพำ
คิมชินรกยื่นใบหูไปใกล้กับปากของมัน จากนั้นก็ส่ายหน้า
“อยากให้ข้าฆ่าทิ้ง? คงไม่ได้หรอก ข้าเป็นลูกหลานพวกเจ้า จึงฆ่าด้วยตัวเองไม่ได้… และไม่คิดจะปล่อยให้ไอ้พวกที่คุกคามเด็กๆ ตายไปง่ายๆ อยู่แล้ว”
การทรมานโหดร้ายในระดับที่บางคนเริ่มอยากคายข้อมูล เพื่อแลกกับความตายของตน
“ถ้าอยากตายนัก… คราวหลังก็เล่ามาให้หมด”
พูดจบ คิมชินรกเดินออกจากห้อง
แน่นอน หลังจากได้ข้อมูล เขาไม่คิดจะฆ่าหนูทดลองอันมีค่าเหล่านี้อยู่ดี
ห้องที่สาม
เผ่าหมีร่างกายซูบผอมที่กำลังคลานอยู่บนพื้น สะดุ้งเฮือกทันทีที่เห็นคิมชินรกเปิดประตู
คิมชินรกมองไปรอบๆ พลางพูดราวกับกำลังตักเตือนเด็กๆ
“ไม่ว่าจะหิวแค่ไหน แต่เจ้าไม่ควรกินไส้ดินสอกดแหลมๆ เข้าไปนะ”
กล่องบรรจุไส้ดินสอกดกลายเป็นว่างเปล่า
คิมชินรกพยายามตัดขาดแหล่งพลังใจของพวกมัน เพื่อทำให้เผ่าหมีเหล่านี้โหยหาและลงแดง
แต่กลับไม่รู้สึกถึง ‘แรงต่อต้าน’ ที่ควรได้รับจากการทำร้ายเผ่าหมี
‘ถึงจะโจมตีไม่ได้ แต่เราบีบให้มันจนตรอกทางวิญญาณได้… เผ่าหมีที่โอหังถึงกับยอมขโมยกราไฟต์เพื่อความอยู่รอด ดูเหมือนการทดลองจะได้ผลดีทีเดียว’
คิมชินรกยิ้มชั่วร้ายขณะโยนก้อนข้าวออกไป
เผ่าหมีคนนั้นรีบกลืนอาหารอย่างตะกละตะกลามด้วยใบหน้าปลื้มปริ่ม
ห้องที่สี่
เผ่าหมีรายนี้พยายามรวบรวมและโปรยผงธุลีของเบื้องบนนามว่า ‘ฝันร้าย’ อินซอมเนี่ยมไปทั่วโลก
มันคงเพิ่งตื่นจากภวังค์ จึงเริ่มหลั่งน้ำตาอย่างมีอาจควบคุม
เผ่าหมีที่กำลังหายใจสั่นกระเส่า พยายามคลานไปกอดคิมชินรกเมื่อเงยหน้าเห็นเขา
วืด!
“ถ้าบังอาจมาแตะตัวข้าอีก เจ้าได้กินหมุดโลหะแน่”
คิมชินรกเบี่ยงตัวหลบด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจอย่างเปิดเผย
เผ่าหมีระเบิดน้ำตาทันที จากนั้นรีบกอดตัวเองด้วยร่างกายสั่นเทา
แค่ผงธุลียังเป็นเอามากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าฝันร้ายจะทรงพลังไม่เบาทีเดียว
“เจ้าเห็นอะไรในฝันร้าย? ข้าช่วยให้เจ้าไม่ฝันได้นะ แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับคำตอบ”
เผ่าหมีรีบเปิดปากเล่าสิ่งที่ตนเห็นในฝัน แต่ก็ไม่มากไปกว่าข้อมูลขยะ
เมื่อคิมชินรกหันหลังกลับและเตรียมออกจากห้อง เผ่าหมีหยุดพูดทันที
“คราวหน้าก็ลองฝันที่มีประโยชน์ดูหน่อย”
ในคืนนี้ มันคงต้องเผชิญฝันร้ายแบบเดิมอีก
ห้องสุดท้าย ห้องที่ห้า
ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นสะกดจิตรุนแรงที่สร้างโดยเผ่ากวาง
คิมชินรกนำยาแก้พิษใส่ปากแล้วเดินเข้าไป
ถึงเขาจะเคี้ยวยาถอนพิษแล้ว แต่สมองก็ยังเบลอไปชั่วขณะ
“เอากลิ่นพวกนี้… ออกไป… ได้โปรด…”
อาจเป็นเพราะอากาศในห้องสะอาดขึ้นหลังจากคิมชินรกเดินเข้ามา
เผ่าหมีที่กำลังสะลึมสะลือได้สติทันที
คิมชินรกไม่ตอบ เพียงเร่งความรุนแรงของหม้อกำยานหอม
“อ…อะ…!”
เผ่าหมีซวนเซจากกลิ่นที่ทรงพลังโนiวลกูดอทคอม
อีกฝ่ายกำลังท่องไปมาระหว่างอดีตและปัจจุบัน ด้วยผลของกลิ่นกำยานพิเศษ
‘…สภาพแบบนี้ พวกเผ่าหมีคงใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว อาจได้ข้อมูลใหม่ในอีกไม่ช้า’
คิมชินรกเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ในการทรมานและสอบปากคำ
สัญชาตญาณของเขาจะถูกกระตุ้นในวินาทีที่เหยื่อใกล้คายความลับ
“ช…ชั้นต่ำ…”
“ชั้นต่ำ?”
“เป็นแค่พวกชั้นต่ำ… แต่กลับเป็นที่โปรดปรานของท่านผู้นั้น…”
ชั้นต่ำ, ท่านผู้นั้น
สองคำนี้ไม่เคยหลุดออกจากปากเชลยเผ่าหมีมาก่อน
คิมชินรกมั่นใจว่าโครงการของตนเริ่มมีความคืบหน้าแล้ว
* * *
ในช่วงเช้า, ห้องเรียนปี 1/0
เมื่อเดินเข้าไป ฉันได้กลิ่นหอมหวาน
“ถ้ารู้ว่าจะมีแบบนี้ ฉันคงทำมาด้วยแล้ว!”
“โชคดีที่เมนูของเราไม่ซ้ำกัน!”
บนโต๊ะเรียนที่ถูกนำมารวมกันกลางห้อง
อีเรนาและคิมยูรีกำลังนำคุกกี้เนยช็อกโกแลตรูปตัว ‘S’ และสโคนซินนามอนโรล (Cinnamon Roll Scone) มาวางบนโต๊ะของตัวเอง
“อึยชิน สวัสดี”
“หวัดดี! ฉันกับอีเรนาเอาขนมมาเผื่อ ไว้ค่อยกินด้วยกันตอนที่ครูฮัมกึนยองโฮมรูมนะ!”
เพื่อตอบแทนเพื่อนๆ ที่ช่วยจองบัตรคอนเสิร์ต อีเรนาขอใช้เตาอบของโรงอาหารที่เธอทำงานพิเศษ เพื่ออบคุกกี้ฝีมือตัวเอง
สำหรับคิมยูรี ดูเหมือนเธอจะทำสโคนมาให้ฉันกับเม็งเฮียวทงที่เผชิญความยากลำบากในเหตุร้ายวันเด็ก
เมื่อเพื่อนคนอื่นมาถึงห้องเรียนกันครบ พวกเราเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“โห… ครูยงเจกอนเข้าไปลุยรอยแยกต่างโลกด้วยตัวเองเลยหรือ?”
“ถ้าเป็นฉันคงลังเลอยู่นาน”
“เขาใช้สกิลบินให้ดูด้วยใช่ไหม? อยากเห็นเผ่ามังกรใช้สกิลกับตาสักครั้งจัง…”
ระหว่างรอฮัมกึนยองมาถึง พวกเราคุยกันเรื่อยเปื่อย
เม็งเฮียวทงช่วยเล่าเสริมเล็กน้อย แต่บทสนทนาส่วนใหญ่จะดำเนินไปตามคำถามจากเพื่อนๆ
ระหว่างนั้น วังจีโฮที่ปิดปากเงียบ เอาแต่จ้องฉันด้วยตาเป็นประกายราวกับมีเรื่องอยากจะพูด
‘ถ้าส่งข้อความผ่านดีไวซ์แทนการพูดแบบนี้ คงไม่ใช่เรื่องที่พูดตรงนี้ได้สินะ’
แต่บ่ายนี้ฉันไม่ว่าง อาจจะแวะไปที่คฤหาสน์วังมยองโฮไม่ได้
ฉันเมินสายตาของวังจีโฮพลางตั้งใจฟังบทสนทนาของเพื่อนๆ
ไม่นานฮัมกึนยองก็เดินเข้ามาโฮมรูม และกินขนมร่วมกับนักเรียนทุกคน
ฮันอีที่ชอบของหวาน ดื่มด่ำทุกคำด้วยใบหน้ามีความสุขสุดขีด หรือแม้แต่เม็งเฮียวทงที่ยังกลัวผู้หญิง ก็เอาแต่ก้มหน้าชื่นชมความเอร็ดอร่อยของขนมแฮนด์เมด
* * *
พักเที่ยง
ก่อนจะเข้าห้องเรียน ฉันนั่งเล่นบนม้านั่งริมทางเดินในเขตปีหนึ่ง
เหตุร้ายในวันเด็กยังคงเป็นประเด็นร้อนแรงของเกาหลี
‘ส่วนใหญ่จะเป็นคอมเมนต์เกี่ยวกับทีมสิงโตแดงและย็อมจุนยอล… แต่โดวอนอูก็ไม่น้อยหน้า’
จำนวนคนที่กล่าวชื่นชม ‘ลิ่มเหล็กกล้า’ แตะสี่หลักอย่างง่ายดาย
อาจไม่เท่าย็อมจุนยอล แต่เขามีแฟนคลับอยู่พอตัว
แม้แต่ในเกม โดวอนอูมักได้รับความนิยมเพราะบุคลิกของประธานนักเรียนเลือดเดือด ซึ่งราวกับหลุดมาจากในการ์ตูน
ไม่เพียงจะเป็นสุดยอดเพลเยอร์และประธานนักเรียนของโรงเรียนอันดับหนึ่งในเกาหลีใต้ แต่เขายังมี TC กรุปคอยหนุนหลัง
ถึงขนาดกำราบคู่หูสุดป่วนอย่างกึมชานและวังชานแห่งห้อง 2/0 ได้ ก็คงไม่ธรรมดาอยู่แล้ว
‘…แล้วทำไมถึงทำตัวแย่ๆ ต่อหน้าอูซังฮีตลอดเลยนะ’
ขณะกำลังนั่งครุ่นคิดหาสาเหตุ
“นักเรียนอึยชิน”
ใครบางคนที่เก็บซ่อนตัวตนได้มิดชิดเปล่งเสียงจากด้านข้าง
เป็นน้ำเสียงกระจ่างใสราวกับเทพบุตร
‘ครูกงชองวอน!’
กงชองวอน ครูที่ปลุกปั้นฮันอี และเป็นคนที่มาสอนวิชาแนะนำเอนามีแทนชเวย็อนทึก
เพราะช่ำชองมวยพยัคฆ์หรือไง?
ถึงได้ลบตัวตนอย่างง่ายดายราวกับหายใจเข้าออก
แม้แต่ในโรงเรียนแสงเงิน ก็ยังยากที่จะมีคนทำแบบนี้ได้
“ครูเป็นห่วง เพราะเห็นว่าเธอไม่ได้เข้าเรียนคาบล่าสุด”
“…ขอโทษครับ”
“นักเรียนอึยชินมักเข้าเรียนด้วยความตั้งใจเสมอ ดังนั้นการขาดเรียนย่อมมีเหตุผล วันหลังถ้าติดธุระให้บอกครูล่วงหน้า จะส่งเอกสารการสอนของคาบนั้นให้”
กงชองวอนยิ้มพร้อมกับบอกดีไวซ์โค้ดกับฉัน
เป็นเพราะผลสอบของเราห่วยแตกรึเปล่านะ?
รอยยิ้มนั่นถึงได้น่ากลัวชะมัด!
“เหตุร้ายในวันเด็กน่ะ… ทำได้ดีมาก”
“…ขอบคุณครับ”
ขณะพวกเราทักทายกันอย่างเคอะเขิน
เสียงกริ่งคาบดังขึ้นพร้อมกับดนตรีจากเครื่องเป่าและวงออเครสต้า
‘นี่มัน… เพียร์·กินต์’ (Peer Gynt)
หนึ่งในซีรีส์เพลงละครเวทีเรื่อง ‘In the Hall of the Moutain King’ ที่ประพันธ์โดยเอ็ดเวิร์ด·กรีก (Edvard Grieg) หรือเจ้าของฉายา ‘โชแปงแห่งนอร์เวย์’
เป็นเพลงที่บรรเลงเมื่อเพียร์·กินต์เดินเข้าไปในท้องพระโรงของราชาโทรลล์เพื่อล่อลวงสตรีสีเขียว แต่สุดท้ายก็ต้องเผ่นหนีเมื่อเห็นสัตว์ประหลาดเต็มไปหมด
“ถ้าอย่างนั้น เราเดินไปเรียนพร้อมกันเลยดีไหม?”
กงชองวอนคงมาดักรอฉันเพราะไม่อยากให้โดดเรียนอีก
แม้จะรู้สึกเหมือนเด็กถูกครูดุ แต่คาบของกงชองวอนก็เป็นอะไรที่คุ้มค่ากับเวลา
* * *
หลังเลิกเรียน
มุนแซรอนแห่งชมรมหนังสือพิมพ์ขอสัมภาษณ์ฉันตลอดคาบชมรม
คำนึงจากคำถามและวิธีการพูด ดูเหมือนเธอจะอยากสัมภาษณ์เม็งเฮียวทงด้วย
‘เม็งเฮียวทงที่แทบจะคุยกับเพื่อนผู้หญิงในห้องไม่ได้… อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้ามุนแซรอน’
แต่เธอคงมีวิธีรับมืออยู่แล้ว
‘นี่ไม่ใช่เวลามัวไปห่วงคนอื่น’
เขตหวงห้าม
อาคารเรียนเก่าที่เคยมาแล้วหนหนึ่ง
ฉันกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานครูเพื่อรอย็อมจุนยอล
ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก
“ขออภัยที่มาช้าครับ… ท่านอาจารย์!”
ย็อมจุนยอลเว้นวรรคเล็กน้อยขณะเตรียมจะพูดว่า ‘จอมโจรผาแดง’ แต่สุดท้ายก็ยั้งเอาไว้
ในเมื่อเขาไม่ได้เรียกฉันด้วยชื่อนั้น ก็ถือว่าเป็นอันสอบผ่าน
