‘แปลกๆ มาตั้งแต่แรกแล้ว’
ฮงกยูบิน หัวหน้าทีมสื่อที่ 1 ของสมาคมเพลเยอร์สาขาเกาหลี รับผิดชอบคดีเกี่ยวกับโรงเรียนแสงเงินทั้งหมด
ถ้าเกิดเหตุร้ายเกิดขึ้นกับโรงเรียนแสงเงิน แม้แต่โรงพยาบาลในเครือมูลนิธิวังมยอง เขาก็ต้องแวะไป
‘แล้วทำไมฮงกยูบินถึงแทบไม่มีบทบาทในเกมเลยล่ะ?’
ภายในเกม ต่อให้เกิดเหตุร้ายกับโรงเรียนแสงเงินมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโผล่หน้ามาแม้แต่ครั้งเดียว
เป็นใบหน้าที่ฉันเคยเห็นมาก่อน แต่กลับจำไม่ได้ในทันที
บทน้อยถึงเพียงนั้น
เขาคงเป็นตัวละครที่โผล่ขึ้นในช่วงต้นของเกม แต่ไม่นานก็หายไป ‘ด้วยเหตุผลบางอย่าง’
‘อีกหนึ่งสิ่งที่สะกิดใจเรา… คำเรียกที่ฮงกยูบินใช้’
วันแรกที่มาถึงโลก
ฮงกยูบินแนะนำตัวเองกับจูเก่อแจกอลอย่างเต็มยศ อีกทั้งยังเรียกฝ่ายหลังว่า ‘ครู’ จูเก่อแจกอล
ในทางกลับกัน วันแรกที่ฝนหยุดตกหลังจากงานวันเกิดชเวย็อนทึก
ฮงกยูบินทักทายฮัมกึนยองกับคิมชินรกโดยไม่ได้แนะนำตัวเองมากนัก และเรียกพวกเขาว่า ‘คุณ’
‘ฮัมกึนยองกับคิมชินรกก็เป็นครูที่ดีเหมือนกัน อายุก็ไล่เลี่ยกัน แล้วทำไมละ? บางที อาจมีเหตุผลอื่นที่ทำให้เขาเรียกครูแจกอลต่างออกไป’
ครู
คำสำหรับเรียกผู้ที่สอนนักเรียน
บางคนก็ใช้เรียกโดยไม่คิดมาก เหมือนกับอาจารย์หรือศาสตราจารย์
แต่บางคนก็ยึดถือคุณค่าของคำนี้เป็นพิเศษ
มันคือความรู้สึกไม่เข้าพวก ในตอนที่ได้ยินเม็งเฮียวทงพูดไว้ระหว่างการสอบกลางภาค
[สมัยยังเรียนม.ต้น ไม่มีครูคนไหนทำตัวสมกับเป็นครูเลยสักนิด… ยกเว้นคุณครูสอนคณิตศาสตร์]
บางที ฮงกยูบินก็อาจเป็นแบบเดียวกัน
เหตุผลที่เขาเรียกจูเก่อแจกอลว่าครูแค่คนเดียว
‘ถ้าอย่างรู้คงต้องถามเจ้าตัวโดยตรง’
หน้าทางเข้าหลักโรงเรียนแสงเงิน
เลยสามทุ่มมาเล็กน้อย
ฮงกยูบินปรากฏตัวในเสื้อผ้าเรียบง่าย ราวกับเพิ่งลุกขึ้นมาจากเตียง
เขาเดินผ่านประตูหน้าของโรงเรียนแสงเงินเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ
“หัวหน้าทีมฮงกยูบิน สามารถเข้าออกโรงเรียนได้โดยไม่ต้องใช้บัตรผู้เยี่ยมชม?”
ตอนนั้น ‘รองหัวหน้ายุน’ กับ ‘พนักงานจอง’ เข้ามาพร้อมกับป้ายคล้องคอ แต่ของฮงกยูบินไม่มี
ฉันจึงเข้าใจว่าป้ายคงซ่อนอยู่ใต้เสื้อนอกในจุดที่มองไม่เห็น
แต่คำนึงจากสถานการณ์เมื่อครู่ ดูเหมือนฮงกยูบินน่าจะถูกลงทะเบียนไว้ในรายชื่อผู้มีสิทธิ์ผ่านเข้าออกโรงเรียน
เหมือนกับนักเรียนหรือคณาจารย์
‘ไม่ใช่ใครก็มีบัตรผ่านโรงเรียนแสงเงินตลอดชีพได้… ฮงกยูบินคงเคยเป็นบุคคลสำคัญ แต่หลังจากเหตุการณ์หนึ่ง เขาก็ไม่แวะมาที่โรงเรียนอีกเลย เลิกทำงาน และออกจากสมาคมเพลเยอร์’
ถ้านั้น เหตุการณ์ที่ว่าคืออะไร?
แน่นอน ต้องเป็นเหตุการณ์ในช่วงต้นของเกม
‘จะต้องเกิดขึ้นก่อนโรงเรียนเปิดเทอม หรือไม่ก็ในช่วงมีนาคมหรือเมษายน’
พอจะเดาออกแล้ว แต่คำตอบจะชัดเจนก็ต่อเมื่อได้คุยกับฮงกยูบินโดยตรง
“อึยชิน ไม่ได้เจอกันนาน”
“คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาหาที่โรงเรียน”
ค่อนข้างผิดคาด แค่บอกว่าอยากปรึกษาเกี่ยวกับครูจูเก่อแจกอล ใครจะไปคิดว่าเขาจะบึ่งมาโรงเรียนทันที
ฮงกยูบินยังคงยิ้มเหมือนทุกที แต่สีหน้าค่อนไปทางเครียด
“ครูกำลังอยู่ในอันตรายใช่ไหม?”
ยังไม่ทันจะได้เล่าอะไรเลย
ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?
ดูเหมือนว่าฮงกยูบินจะรู้ในสิ่งที่ฉันไม่รู้
“คงคุยเรื่องนี้ในโรงเรียนไม่ได้… มาด้วยกันสิ ไปคุยกันในรถฉันเถอะ”
ฉันเดินตามฮงกยูบินไปที่รถ
‘ออกจากโรงเรียนในเวลาแบบนี้ ครั้งสุดท้ายเมื่อไรแล้วนะ?’
ไม่นานก็มาถึงรถของฮงกยูบินที่จอดอยู่ในลานใกล้กับหน้าทางเข้าหลักโรงเรียน
ลวดลายที่วาดบนตัวถังโลหะต่างโลก ดูโดดเด่นและงดงามเป็นพิเศษ
‘เพลเยอร์คาร์…’ (Player Car)
รถของฮงกยูบินคือเพลเยอร์คาร์จาก NK มอเตอร์ ค่ายเรือธงประจำกลุ่มทุนนัมกังกรุป หนึ่งในสี่กลุ่มทุนยักษ์ใหญ่ของเกาหลีใต้
ถูกออกแบบมาให้รองรับพลังพิเศษของเพลเยอร์
นอกจากนั้นยังมีดีไซน์สวย เครื่องยนต์แรง และระบบเบรกที่นุ่มหนึบ ส่งผลให้กลายเป็นรถในฝันของทุกคน ไม่ใช่แค่เพลเยอร์
ฉันไม่แน่ใจเรื่องราคาตลาดเพราะดูรุ่นไม่ออก แต่เท่าที่เคยได้ยิน ราคาจะอยู่ที่ประมาณบ้านเล็กๆ ใจกลางเมือง
“…ขอถามได้ไหมว่าทำไมถึงติดต่อหาฉัน?”
ฮงกยูบินนั่งเบาะคนขับ ส่วนฉันนั่งเบาะผู้โดยสาร
เขาถามโดยไม่มองหน้า
ไม่ว่าใครก็คงบอกได้ว่าฮงกยูบินกำลังทำตัวมีพิรุธสุดขีด
“คนเดียวที่หัวหน้าทีมฮงเรียกว่าครูคือครูแจกอล… ดังนั้นถ้าอยากให้สมาคมเพลเยอร์แอบช่วยเหลือครูแจกอล คงไม่มีตัวเลือกใดเหมาะสมไปกว่าการติดต่อหาหัวหน้าทีมฮงโดยตรง”
เขาจะตอบกลับมายังไง?
ถ้าข้อสันนิษฐานของฉันผิด ก็คงต้องกลบเกลื่อนกันยกใหญ่
“…หลักแหลมมาก! ฉันพยายามระวังเรื่องนี้ต่อหน้าครูคนอื่น แต่ดันถูกนักเรียนจับได้…”
ใช่แล้ว
ฉันอนุมานได้ถูกต้อง
“ก็ตามนั้น ฉันติดหนี้บุญคุณของครูอยู่ จึงหาโอกาสทดแทนมาตลอด… แต่เขาคงไม่ชอบน่ะ เพราะเอาแต่ทำตัวเย็นชาใส่ บางครั้งถึงกับแกล้งไม่รู้จักฉัน”
นี่คือสาเหตุที่จูเก่อแจกอลวางกำแพงเหล็กกั้นฮงกยูบินในตอนที่อยู่โรงพยาบาล?
ความหมายของพฤติกรรมนั้นก็คือ ‘เลิกคิดเรื่องทดแทนบุญคุณแล้วไสหัวไปซะ’
สมกับที่เป็นตัวละครของฉัน
คุณธรรมสูงส่งเสียดท้องฟ้า
“ฉันคอยส่งข้อความหาเขาทุกวัน และทุกครั้งที่เราพบกัน ฉันจะแนะนำตัวเต็มยศเสมอ ยื่นนามบัตรให้ และเรียกเขาว่าครูแจกอล… ฮะฮะฮะ!”
ที่ครูแจกอลสร้างกำแพงเหล็กขึ้นมาขวาง คงเพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าฮงกยูบินอีก
นั่นเห็นได้ชัดเจนจากเหตุการณ์ในโรงพยาบาล
“ทุกครั้งที่ได้เห็นครูแจกอลทำหน้าจริงจัง ฉันจะรู้สึกสดชื่นเสมอ! ฮะฮะฮะ! วันที่ฉันเข้าไปสอบปากคำเกี่ยวกับนักเรียนที่สูญเสียพลังพิเศษ เขาถามฉันอย่างมั่นใจเลยว่า ‘คุณเป็นใคร?’ ฮะฮะฮะ! ฮะฮะ…! เธอไม่ขำเลยหรือ?”
ฮงกยูบินทำหน้าหดหู่เล็กน้อยเมื่ออ่านสีหน้าฉันออก
ขอโทษนะ ฮงกยูบิน
แต่ฉันเลือกข้างตัวละครของฉัน
เรื่องพวกนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันมีบางสิ่งอยากถามเขา
“ทันทีที่เห็นข้อความจากผม ทำไมถึงเดาว่าครูแจกอลตกอยู่ในอันตราย?”
“ฉันมีสกิล ‘นิมิต’ น่ะ”
สกิลนิมิต
หมายถึงสกิลสุดหายากนั่น?
ขึ้นอยู่กับเลเวล มันอาจเป็นสกิลระดับประเทศได้เลย
“มันค่อนข้างไร้ประโยชน์ เพราะสกิลของฉันไม่เคยเพิ่มจากเลเวลหนึ่งเลย… ดูใกล้เคียงกับลางสังหรณ์มากกว่า แต่พักหลังเหมือนจะแม่นยำขึ้นเพราะมีเผ่าแท้ที่น่ารำคาญนั่นช่วยมอบพรคุ้มครอง”
ฮงกยูบินทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อเอ่ยถึง ‘เผ่าแท้ที่น่ารำคาญนั่น’
บางที จูเก่อแจกอลก็คงทำหน้าแบบเดียวกันเวลามองฮงกยูบิน
ไม่รู้ว่าฮงกยูบินเคยได้ยินสำนวน ‘ของเข้าตัว’ บ้างไหม
“ฉันเห็นว่าครูแจกอลจะได้รับอันตรายในปีนี้ ก็เลยรับดูแลคดีของโรงเรียนแสงเงินทั้งหมด… แต่เปล่าประโยชน์สินะ”
ฮงกยูบินมองทางเข้าโรงเรียนแสงเงินด้วยใบหน้าอิดโรย
ดูเหมือนว่าการที่เขาต้องทำโอทีบ่อยครั้ง ไม่ได้เป็นเพราะเหตุการณ์ที่ฉันก่อขึ้นอย่างเดียว
ฮงกยูบินเหมางานทั้งหมดมาทำด้วยความเต็มใจ
“และฉันยังรู้ด้วยว่า อึยชินจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดกับครูแจกอล… สกิลนิมิตของฉันถูกกระตุ้นทันทีที่เห็นวิดีโอของเธอจากเพลเยอร์ SAT-K”
สกิลนิมิตทำงานทันทีที่เห็นเรา?
นั่นคือเหตุผลที่เขาขยันส่งข้อความมาหาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก?
ฮงกยูบินมักถามถึงข่าวคราวในโรงเรียนแสงเงิน และหมั่นถามว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างไหม
…เจ้าเล่ห์ชะมัด
ตรงตามภาพจำแรกที่เราเห็นจากเขา
คงเตรียมตัวเพื่อเหตุการณ์คราวนี้มาตลอด
“เล่าให้ฟังหน่อยสิ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครูแจกอล… แล้วช่วยบอกสิ่งที่ฉันต้องทำด้วย”
ไม่มีปัญหา เพราะเดิมทีก็คิดจะใช้งานเขาอยู่แล้ว
ฉันทำเพื่อตัวละครของตัวเอง ส่วนเขาทำเพื่อครู
ได้ประโยชน์ร่วมกัน
มีแต่ได้กับได้ nᴏᴠᴇʟɢu.cᴏm
“ไม่มีปัญหา แต่ผมมีเงื่อนไขสองสามข้อ”
“ข้อแรก ห้ามถามถึงแหล่งข้อมูลของเธอ และข้อสอง เธออยากปิดบังตัวตน… ใช่ไหมล่ะ?”
ฮงกยูบินเดาใจฉันได้ถูกเผง
“เรื่องแบบนี้ฉันหัวไวอยู่นะ ในฐานะเพลเยอร์ของสมาคม มีหลายครั้งที่ต้องช่วยปิดความลับให้สายข่าว ดังนั้นไม่ต้องห่วง”
จูเก่อแจกอลและฮงกยูบิน
ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า ชายสองคนที่อายุไล่เลี่ยกัน มีความสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์ได้อย่างไร และทำไมถึงต้องทดแทนบุญคุณ
‘แต่นั่นคือเครื่องยืนยันว่า ตัวละครของฉันสั่งสอนนักเรียนได้ดีทีเดียว’
บทสนทนาของพวกเราจบลงในรถ
ฮงกยูบินตัดสินใจกลับสมาคมเพื่อเตรียมตัว
คืนนี้ต้องทำโอทีอย่างไม่ต้องสงสัย
สู้เค้านะ ฮงกยูบิน
ก่อนจะออกจากรถ ฉันตัดสินใจถาม
“สมมตินะ… ถ้าครูแจกอลบาดเจ็บหนักจนสอนไม่ได้แล้ว คุณคิดจะทำยังไง”
“ทำไมถึงถามล่ะ?”
ฮงกยูบินตอบโดยไม่ลังเล
“ก็คงลาออกจากสมาคมแล้วหาวิธีรักษาเขาให้ได้”
นี่สินะ สาเหตุที่เขามีบทบาทแค่ช่วงต้นเกม และอันตรธานหายไปพร้อมกับความตายของจูเก่อแจกอล
หนึ่งในปริศนาที่ค้างคาใจถูกไขกระจ่างเสียที
วันประชุมตัวแทนนักเรียนอันแสนวุ่นวายถึงคราวสิ้นสุดลง
* * *
ช่วงเช้า
ห้อง 1/0
จำนวนนักเรียนยังคงมีเพียงเจ็ด
เนื่องจากยังไม่ถึงคาบโฮมรูม เด็กๆ จึงจับกลุ่มพูดคุย
“เมื่อวานฉันไปชอปปิ้งกับแม่แล้วซื้อนี่มาด้วย! เป็นยังไงบ้าง?”
“ว้าว~ ซื้อที่ไหน?”
“สวย”
“ฉันยังมีอีกอย่างที่อยากซื้อ ไปด้วยกันสามคนไหม?”
“เอาสิ! ไป!”
คิมยูรีกำลังอวดเครื่องประดับผมอันใหม่
เป็นกิ๊บติดผมรูปผีเสื้อ
เห็นว่าซื้อมาจากร้านเครื่องประดับแฮนด์เมดเปิดใหม่ในเขตอึนกวาง
จากที่ฟัง สามสาวในชั้นเรียนมีแผนจะแวะไปหลังเลิกเรียน
“ขนมต็อกนึ่ง… เมนูพิเศษประจำวันเช้าวันนี้อร่อยมาก ไม่เคยคิดขนมต็อกที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน”
“เอ่อ… ฉันกินบาวารัวส์น่ะ วิปครีมมันดูน่าอร่อยดี…”
“ทำไมนายถึงเอาแต่กินอาหารตะวันตก? ลองขนมต็อกกระต่ายจันทร์บ้างสิ”
สองเด็กหอในชาย เม็งเฮียวทงและซาวอลเซอึม
ทางนี้กำลังวิจารณ์อาหารหอพัก
ดูเหมือนว่าเม็งเฮียวทงจะชวนคุยเรื่องกินทุกวัน และฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอน
ตามสัญญาขูดรีดที่อ๊กโทยอนทำกับวังจีโฮ ขนมต็อกกระต่ายจันทร์ยังไม่ถึงกำหนดเลิกแจก แต่ซาวอลเซอึมกลับทำในสิ่งที่น่าเสียดายลงไป
‘สงบสุขชะมัด’
แต่มีอยู่หนึ่งคนที่พยายามทำลายบรรยากาศ
“โชอึยชิน ไม่มีอะไรให้ฉันทำจริงๆ หรือ?”
วังจีโฮ ได้โปรดหุบปากก่อนที่จะมีใครได้ยินเข้า
ในแผนคราวนี้ ฉันไม่ต้องพึ่งวังจีโฮเพราะมีฮงกยูบินคอยช่วยอยู่แล้ว
“ถ้าเบื่อก็ไปเล่นกับเจ้าบ่วงสิ”
“…เขาไม่อยากเล่นกับฉัน”
หา…?
เจ้าบ่วงฉลาดชะมัด
รู้วิธีรับมือกับคน… ไม่สิ กับเผ่าแท้แล้ว
“อันที่จริง ฉันกำลังยุ่งอยู่กับงานของโรงเรียนกับมูลนิธิ ก็เลยต้องใช้ร่างแบ่งภาคจำนวนมากพร้อมกัน… นั่นทำให้ปวดหัวได้พอสมควรเลย”
พลังของวังจีโฮไม่ได้ครอบจักรวาลสินะ
ดูเหมือนจะมีขีดจำกัดในการขับเคลื่อนร่างแบ่งภาคพร้อมๆ กัน
‘เท่าที่ฟังก็ไม่ว่างจะช่วยงานเท่าไรนี่หว่า… แล้วถามหางานทำไม?’
การ ‘หนี’ คือกลไกป้องกันตัวเองของผู้ที่กำลังเผชิญเหตุการณ์น่าเบื่อหน่าย หรือไม่ก็ไม่อยากเผชิญความจริงอันโหดร้าย
ระหว่างที่ทุกคนกำลังอ่านหนังสือ วังจีโฮเริ่มทำความสะอาดห้องอย่างไม่มีเหตุผล
เผ่าแท้ก็มีกลไกปกป้องตัวเองเหมือนกันสินะ
“เฮ้อ… นี่คือผลกรรมจากการปล่อยปละละเลยมานาน… อยากเล่นสนุกบ้างจัง”
วังจีโฮคงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะสะสางปัญหาที่เกิดจากการเพิกเฉยของตนได้หมด
กรรมใดใครก่อ ท่านประธาน
วังจีโฮที่เอาแต่บ่นพึมพำ ปิดปากสนิทเมื่อเสียงกริ่งคาบโฮมรูมเริ่มต้นขึ้น
เสียงกริ่งคราวนี้เป็นเพลงธีมของภาพยนตร์สายลับที่โด่งดังที่สุด
กลุ่มย่อยอะคาเพลล่า เรียบเรียงเพลงธีมใหม่โดยไม่ใช้เครื่องดนตรี
ฉันเตรียมตัวสำหรับเข้าบทเรียน พลางชื่นชมเพลงธีมสไตล์อะคาเพลล่าที่มีเพียงเสียงจากปอดมนุษย์
* * *
หลังเลิกเรียน ชมรมหนังสือพิมพ์
ได้เห็นมุนแซรอนนอนฟุบโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก ดูท่าเธอจะทำบางสิ่งล้มเหลวอีกแล้ว
“พวกปี 3/0 ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่!”
“ทำไมล่ะ? พวกเขากำลังตามหาพลังของจักรวาลไม่ใช่หรือ? เธอไปเขตส่วนกลางมาแล้ว พอจะเจอเบาะแสอะไรบ้างไหม?”
“เรื่องปาหี่ทั้งนั้น”
พวกเขาโกหกเพื่อที่จะไม่ต้องไม่เข้าร่วมประชุมตัวแทนนักเรียน?
ทำไมถึงต้องโกหกล่ะ?
“แผนของพวกเขาคือการปล่อยข่าวลือมั่วๆ เกี่ยวกับพลังงานจักรวาล… สวนลอยฟ้าเหนือเขตส่วนกลางในวันเอพริลฟูลก็เป็นฝีมือพวกเขา! ได้ยินว่าความจริงแล้วปี 3/0 แอบไปทำอย่างอื่นกันตามลำพัง”
หา…
บางที ปี 3/0 อาจจะฉลาดและมีรสนิยมกว่าที่ฉันคิด
พวกเขายอมลงทุนก่อเรื่องตั้งแต่วันเอพริลฟูล เพื่อปกปิดแผนลับบางอย่าง?
“เขตส่วนกลางเป็นแต่ตัวหลอก… ฉันตระเวนอยู่ตั้งหลายชั่วโมง… วู้ว!”
“ต้องเพี้ยนขนาดไหนถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้…”
ปี 3/0 พยายามอย่างหนักเพื่อกุข่าวว่าพวกตนวางแผนจะช่วงชิง ‘พลังจักรวาล’ ที่ไม่มีนักเรียนคนไหนต้องการ
หนึ่งในเหยื่อที่ติดกับอย่างจังคือมุนแซรอน
‘ถ้าอย่างนั้น ปี 3/0 ทำอะไรในวันประชุมกันแน่?’
เพิ่งไขปริศนาของฮงกยูบินได้ไม่นาน ต้องมาปวดหัวกับปริศนาเรื่องใหม่อีกแล้วหรือ
แต่ใจจริงก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไร
* * *
ผ่านไปอีกสักพัก
หัวหน้าห้องและรองของปี 2/0
ฉันส่งข้อความหากึมชานซอลและวังชานซอล
[ฉัน] ลงมือเย็นวันพรุ่งนี้
